Οι ταβέρνες , τα καπηλειά και τα κουτούκια

Χώρος επικοινωνίας, έκφρασης του λαϊκού κεφιού, διασκέδασης και γέλιου. Χώρος καλαμπουριού, ξεδόματος, ονειροπώλησης, χαλάρωσης και απόλαυσης. Χώρος εξομολογήσεων, αρσενικών αλληλοεκμυστηρεύσεων, πονεμένων ερωτικών ιστοριών και αθεράπευτων ερώτων.
Χώρος λησμονιάς – βοηθούσης της οινοποσίας – φευγιού από τα ντέρτια και τους καημούς της ζωής.

Χώρος δημιουργίας, διαφύλαξης και ανανέωσης του μοναδικού πολιτιστικού μας αγαθού που είναι οι τοπικές μας κουζίνες. Χώρος ομαδικής ψυχοθεραπείας με θεράποντα τον ταβερνιάρη.

Πρώτες συναντήσεις, ερωτικές εξομολογήσεις, αλλά και πολιτικές αναλύσεις και συνωμοτικές μαζώξεις. Χώρος κοινωνικών συναθροίσεων, οικογενειακών γιορτών όπου επιβεβαιώνεται η κοινωνική συνοχή, χαράς σπουδαίων γεγονότων, όπως γάμοι, βαφτίσια κλπ.
Χώρος υπέρβασης της ζοφερής πραγματικότητας, διέξοδος και διαφυγή από τη μοναξιά.

Χώρος όπου ικανοποιείται η πείνα και η δίψα, αλλά όπου το φαγητό και το πιοτό δεν είναι παρά η αφορμή για να ενωθεί η μια ψυχή με την άλλη, να βρει την άκρη του νήματος, να αποκαλύψει την ατομική αλήθεια και να ενωθεί με το πανανθρώπινο.

Τέλος, χώρος ιστορικής μνήμης, συζητήσεων και σχολιασμού της καθημερινότητας, διαμόρφωσης της κοινωνικής συνείδησης.
Η Ταβέρνα, σε μια ιστορική πορεία, έθρεψε και ανέπτυξε τα πιο χαρακτηριστικά πολιτιστικά αγαθά του Ελληνισμού. Εδώ άνθησε η καντάδα, ανδρώθηκε το ρεμπέτικο, τραγουδήθηκαν τα αντάρτικα.

Στην ταβέρνα πρωτογλέντησαν οι ξεσπιτωμένοι Μικρασιάτες, βρήκαν καταφύγιο οι απόκληροι και οι περιθωριακοί, χάρηκαν οι παλαιοί Αθηναίοι τις Απόκριες και τον Καρνάβαλο, σφυρηλατήθηκε η αντιδικτατορική συνείδηση των νέων την περίοδο της χούντας, τραγουδήθηκαν τα τραγούδια του Θεοδωράκη, έμαθαν οι νεολαίοι του 1980 να τραγουδούν τα αθάνατα ρεμπέτικα.Γιατί όμως η ταβέρνα κι όχι ο άλλος κατ’ εξοχήν χώρος που περνάει ο Έλληνας τον ελεύθερο χρόνο του, το καφενείο;

Το καφενείο είναι ο χώρος έκφρασης του συνειδητού.Στο καφενείο μαθαίνονται τα νέα (απο τα πιο σημαντικά, πόλεμοι, σεισμοί, καταστροφές, ως τα πιο ασήμαντα, ποδόσφαιρο, προξενιά, χωρισμοί), σχολιάζεται η επικαιρότητα, υπερασπίζονται οι πολιτικές πεποιθήσεις.

Αναπτύσσονται οι κομματικές έρριδες, φορτίζεται το κλίμα, δημιουργούνται οι μικρές «Βουλές» της χώρας. Ο ένας προσπαθεί να πείσει τον άλλο, κυριαρχεί η λογική της αντιπαλότητας και η αντιπαράθεση των ιδεών.

Η ώρα του καφέ, του ούζου με το μεζέ, η «καφενοκουβέντα» της πολιτικής.

Σύγκρουση προσωπικών απόψεων, έκφραση έλλογης σκέψης. Εδώ «σκοτώνεται» η ώρα, παίζονται τυχερά παιχνίδια αλλά και συνάπτονται οικονομικές συμφωνίες, κλείνονται δουλειές, κυριαρχεί η άμιλλα.

Το καφενείο στεγάζεται συνήθως σε χώρους ευάερους και ευήλιους, κοντά σε πλατείες, εκεί όπου υπάρχει κόσμος, πέρασμα, «αγορά». Δεν κλείνεται ποτέ σε υπόγεια ή απόμερα μέρη. Το καφενείο είναι ο χώρος που κυριαρχείται απο τον Λόγο και τη Συνείδηση.

Η Ταβέρνα, απ’ την άλλη, είναι ο χώρος έκφρασης του ασυνείδητου. Εδώ οι άνθρωποι μιλούν με τη γλώσσα της ψυχής και όχι της λογικής. Πίνουν, μιλούν, τραγουδούν, γλεντούν, αδελφώνονται, αγαπούν, πονούν, υποφέρουν θυμούνται, λυτρώνονται. Το γλέντι, ο νταλκάς, το τσακίρ κέφι, το ζεϊμπέκικο, είναι μοναχικοί δρόμοι αναζήτησης και έκφρασης της αλήθειας, που ενωμένοι στον κοινό τόπο της ταβέρνας προσπαθούν να νικήσουν τον ανθρώπινο πόνο. Επι – κοινωνία.

Η ταβέρνα είναι χώρος υπέρβασης. Ο χώρος που κυριαρχείται απο το συναίσθημα. Γι’ αυτό σπάνια βρίσκεται κοντά σε χώρους «αγοράς». Προτιμά το απόμερο, το ανήλιο. Στεγάζεται σε υπόγεια, εκεί που κατοικεί το ασυνείδητο.

Η ταβέρνα λειτούργησε σαν ο πυκνωτής της έλληνικής λαϊκής αστικής διασκέδασης. Συνδέθηκε όπως προαναφέρθηκε με πολλές εκφάνσεις του ελληνικού λαικού πολιτισμού και για αυτο το λόγο έπρεπε να βρεθούν οι τομές και οι διασυνδέσεις.

Ο Γιώργος Πίττας αποτυπώνει σε ένα νέο λεύκωμα τα αθηναϊκά κουτούκια που έγραψαν ιστορία.

«Μες στην υπόγεια την ταβέρνα/ μες σε καπνούς και σε βρισές/ απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα/ όλη η παρέα πίναμε εψές…». Λογοτέχνες όπως ο Κώστας Βάρναλης, που έγραψε αυτούς τους στίχους, αλλά και εργάτες, ρεμπέτες, φοιτητές, πολιτικοί, έχουν κάνει σπονδή στην παραδοσιακή ταβέρνα με κεχριμπαρένια ρετσίνα, νόστιμο μεζέ και τραγούδι.

Κατεβαίνεις μερικά σκαλοπάτια ή περνάς την ξύλινη πόρτα και βρίσκεσαι σε έναν κόσμο διαφορετικό. «Εδώ οι άνθρωποι μιλούν με τη γλώσσα της ψυχής και όχι της λογικής. Πίνουν, μιλούν, τραγουδούν, γλεντούν, αδελφώνονται, αγαπούν, πονούν, υποφέρουν, θυμούνται, λυτρώνονται» σημειώνει ο Γιώργος Πίττας στο βιβλίο του «Η αθηναϊκή ταβέρνα», καρπό πολύχρονης έρευνας, που θα κυκλοφορήσει σε λίγες ημέρες από τις εκδόσεις «Ινδικτος»…

Ο συγγραφέας ξεκίνησε με ρομαντική διάθεση να αποτυπώσει με λόγο και με εικόνες χώρους που χάνονται. Με αμείωτο ενθουσιασμό -«έγραφα επί τόπου, πάνω στα χασαπόχαρτα των τραπεζιών» λέει χαρακτηριστικά- επέκτεινε την καταγραφή του σε όλες τις παλιές γειτονιές: από την Πλάκα, τη Νεάπολη, το Μεταξουργείο, ως το Παγκράτι, την Κυψέλη, την Καισαριανή, το Χαλάνδρι αλλά και τον Πειραιά. Κι ακόμα, μας παρασύρει σε ένα ταξίδι δύο αιώνων, καθώς αφηγείται την ιστορία της αθηναϊκής ταβέρνας, παράλληλα με τη ανάπτυξη της πρωτεύουσας:

«Πώς δηλαδή η ταβέρνα από ένα υγρό, στενόχωρο υπόγειο κτίσμα, με ξύλινα βαρέλια στο χωμάτινο δάπεδο, όπου πουλιόταν κρασί χύμα, εξελίχθηκε στο πέρασμα των δεκαετιών στη μήτρα της λαϊκής διασκέδασης, ειδικά τη δεκαετία ’50-’60, και πώς τη δεκαετία της χούντας, αλλά και μετά, η διασκέδαση αυτή μετατράπηκε σε μια ξέφρενη επίδειξη πλούτου και κακού γούστου».

Η ιστορία της αθηναϊκής ταβέρνας ξεκινάει με την ανακήρυξη της Αθήνας σε πρωτεύουσα της Ελλάδας, το 1834. Ενώ η βαυαρική αυλή πίνει μπίρα, η ταπεινή ρετσίνα ρέει στα λαϊκά στρώματα. Αρχικά οι ταβέρνες είναι χώροι όπου πουλιέται κρασί.

Ο χώρος παρασκευής των εδεσμάτων δεν ξεχωρίζει από τον χώρο κατανάλωσης, ενώ η προετοιμασία και το μαγείρεμα γίνεται εμπρός στα μάτια των θαμώνων, μέσα σε ατμόσφαιρα πνιγμένη από την «κνίσα του ψησίματος», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο γάλλος περιηγητής J. Ν. Abbot.

Την εποχή εκείνη, παραμονή εκλογών πολλές ταβέρνες γίνονται κέντρα προεκλογικών συγκεντρώσεων: «Σε τέτοιες «σκηνογραφικές» ταβέρνες συναντάμε υποψηφίους δημάρχους, βουλευτές που χρησιμοποιούν με το αζημίωτο τραμπούκους (από την ονομασία μάρκας πούρων «Trabukos», που ελάμβαναν ως φιλοδώρημα οι πληρωμένοι οπαδοί για τη συμμετοχή τους στις προεκλογικές εκδηλώσεις) από τις περιοχές του Ψυρρή, της Πλάκας, του Μεταξουργείου και της Βάθη».

Μέχρι το 1922 στις περισσότερες ταβέρνες της Αθήνας οι μουσικοί παίζουν δημοτικά τραγούδια, όμως οι Μικρασιάτες φέρνουν έναν άλλο τρόπο διασκέδασης και η ορχήστρα, στημένη στο κέντρο του καταστήματος, παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Το άρωμα της ανατολής δίνει τη σκυτάλη στους μπουζουκομπαγλαμάδες όταν αρχίζει να αναδύεται το ρεμπέτικο τραγούδι. «Μάγκες, νταήδες, λαθρέμποροι, χασικλήδες, μαχαιροβγάλτες» κυριεύουν τις ταβέρνες.

«Κάθε βράδυ έπεφταν πιστολιές και μαχαιριές -χώρια τα αλλα» διηγείται ένας από τους υπαλλήλους της ταβέρνας του Σαραντόπουλου. «Ολοι οι σερβιτόροι και ο Σαραντόπουλος οπλοφορούσαμε, ενώ ήλθε καιρός που μέσα στο μαγαζί υπήρχανε πάνω από 15 πιστόλια. Αν, χωρίς να το θέλεις, γύριζες το κεφάλι και κοίταζες κάποιον, μπορούσε να γίνει σε δυο λεπτά φονικό άγριο»

Οπως υπογραμμίζει ο Γ. Πίττας για πολλά χρόνια οι ταβέρνες ήταν χώρος όπου οι μάγκες έπαιρναν το βάπτισμα του πυρός. Ο ίδιος ήταν 16 ετών όταν «βαπτίσθηκε» σε ένα τέτοιο κουτουκάκι: «Εγινα φίλος του κρασιού και της ιδιαίτερης ατμόσφαιρας της ταβέρνας. Ενιωθα ότι εκεί ο άνθρωπος διαστέλλεται και μοιράζεται πράγματα με άλλους», μας λέει.

Ταυτόχρονα έμαθε και τους άρρητους κώδικες συμπεριφοράς: «Μια φορά άρχισα να φωτογραφίζω σε ένα λαϊκό καπηλειό, χωρίς να έχω φροντίσει να γνωρίσω πρώτα τον ταβερνιάρη. Ξαφνικά, σηκώνεται ένας μάγκας και μου λέει: «Παλληκαράκι, ακούμπησε το καρουλάκι, ατάκα και επί τόπου! Κι αν έχω πει στη γυναίκα μου ότι έχω πάει μετανάστης στη Γερμανία;»… Από τότε πριν μπω σε κάθε ταβέρνα ρωτούσα σχολαστικά αν ενοχλώ».

Ο συγγραφέας τρυπώνει σε στέκια της Αθήνας και του Πειραιά που έχουν αφήσει εποχή. Ξεχωριστά, καταγράφει την ιστορία από 30 ταβέρνες, σαν σενάριο για κινηματογραφική ταινία. Ορισμένες ανήκουν πλέον στην ιστορία. Οπως ο «Απότσος», που έθρεψε γενιές αλλά και τον βασιλιά Κωνσταντίνο, όταν το 1920 επέστρεψε από την εξορία.

«Η ταβέρνα του Θεόφιλου» στην Πλάκα με το πιο αριστοκρατικό ζευγάρι για ιδιοκτήτες: ο Θεόφιλος, όμοιος με εγγλέζο τζέντλεμαν, και η γυναίκα του, Ιώ, που άφησε τη σκηνή του Αττίκ για να σερβίρει φασολάδα.

Τραγουδώντας ρεμπέτικα και αντάρτικαΥπάρχουν, όμως, και πολλά άλλα στέκια που συνεχίζουν, τη δράση τους. Το «Ειδικόν», στα Ταμπούρια, που κοσμεί το εξώφυλλο της έκδοσης, έχει περίτεχνα ράφια μπακάλικου και τρία μεγάλα παλιά ψυγεία. Κι ακόμα, το «Στέκι του Αρτέμη», στον Πειραιά, συγκεντρώνει τους μερακλήδες της περιοχής, ενώ προς το μεσημέρι προστίθεται ένα μπουζούκι.

«Η ταβέρνα, σε μια ιστορική πορεία έθρεψε και ανέπτυξε τα πιο χαρακτηριστικά πολιτιστικά αγαθά του ελληνισμού» σημειώνει ο Γ. Πίττας. «Εδώ άνθισε η καντάδα, ανδρώθηκε το ρεμπέτικο, τραγουδήθηκαν τα αντάρτικα. Στην ταβέρνα πρωτογλέντησαν οι ξεσπιτωμένοι Μικρασιάτες, βρήκαν καταφύγιο οι απόκληροι, χάρηκαν οι παλαιοί Αθηναίοι τις Απόκριες και τον Καρνάβαλο, σφυρηλατήθηκε η αντιδικτατορική συνείδηση των νέων στην περίοδο της χούντας, ακούστηκαν τα τραγούδια του Θεοδωράκη, έμαθαν οι νεολαίοι του 1980 να τραγουδούν τα αθάνατα ρεμπέτικα».

Δύο παραρτήματα διανθίζουν την έκδοση. Το πρώτο με θέμα «Η ταβέρνα στον Ελληνικό Κινηματογράφο» και το δεύτερο «Εγραψαν για την ταβέρνα», με αφηγήσεις των Γιώργου Ζαμπέτα, Σωτηρίας Μπέλλου, Μέντη Μποσταντζόγλου κ.ά.
Πού να’ ναι εκείνος ο μπεκρής…

Ένα μικρό αφιέρωμα, για τους γραφικούς μπεκρήδες, που η παρουσία τους στα καπηλειά και τις ταβέρνες έδινε μια άλλη διάσταση στην ανθρωπιά, που σήμερα όλοι ψάχνουμε να βρούμε!..

Πολλά τα παλιά καπηλειά… Κι ακόμη περισσότερες οι ταβέρνες!.. Όσοι πήγαιναν παλιά στην Πλάκα τα θυμούνται ακόμη!.. Η ομορφιά και ο ρομαντισμός πήγαιναν μαζί… Ακόμη περισσότερο όταν τσίκνιζε λιγάκι ο μεζές και η ρετσίνα ριχνόταν στα μπουκάλια με τις οκάδες!
Εμείς οι πιο φτωχοί μαζευόμασταν συχνά στα καπηλειά και τις ταβέρνες των συνοικιών. Όπου ταβέρνα και γαζία, όπου καπηλειό και νυχτολούλουδο!..

Και οι γαρδένιες; Παντού μεθούσαν με το άρωμά τους τον περίγυρω, από τον ασβεστωμένο τοίχο με τους τσιμεντόλιθους μέχρι … τα μαλλιά των κοριτσιών, που ήταν στολισμένα ειδικά για τ’ αγόρια, που έριχναν κρυφά τις ματιές τους ή -τάχα μου- σφυρίζοντας αδιάφορα! Ακόμη περισσότερο όταν οι καλοκαιρινοί μήνες γιόμιζαν από τραγούδια ευθυμίας και τα γκαρσόνια δεν προλάβαιναν να παίρνουν τις παραγγελίες για καλό μεζέ και καλή μυρωδάτη ρετσίνα!..

Εκείνο, όμως, που δεν θα λησμονήσουμε ποτέ είναι οι γραφικές φιγούρες των μπεκρήδων που πήγαιναν στα καπηλειά και τις ταβέρνες!.. Ήσαν όπως ακριβώς τους απεικονίζουν οι καλλιτέχνες στις ζωγραφιές τους ή τους περιγράφουν οι χρονογράφοι στα κείμενά τους: Κατακόκκινα μάγουλα, στο ίδιο χρώμα και η (συνήθως) χοντρή ή πλακουδερή μύτη τους, με λίγα μαλλιά ανακατεμένα και το ένα μανίκι συνεχώς ριγμένο στον ώμο!… Συνήθως άδολοι και βαθιά ανθρώπινοι τύποι!…

Δεν μιλάμε, ασφαλώς, για την περπατησιά τους. Όποιος έχει δει ταινίες με τον Ορέστη Μακρή, όπως για παράδειγμα, «Ο Μεθύστακας», ασφαλώς και έχει την εικόνα στο μυαλό του. Η ανθρωπιά σε όλο της το μεγαλείο!

 

 

 

 

 

 

 

 

---

 

Η άλωση της Κωνσταντινούπολης μέσα από τα μάτια των Οθωμανών και των δυτικών αυτοπτών μαρτύρων .

 

 

 

 

 

 

 

 

---

 

Οι ευρωεκλογές στην Ελλάδα ( αφιέρωμα)

 

 

 

---

 

ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΧΑΖΟΥΣ

Πως ένας συγγραφέας τρόμου και φανταστικού και διάφοροι αιρεσιομανείς διαμόρφωσαν δύο άλλα αντί άλλων βιβλία σε πεδίο διαμάχης αναμέσα στο ” καλό και το κακό”.

Για όσους δεν πιστεύουν στην αιώνια διαμάχη ανάμεσα στον Θεό και τον Σατανά το «Νεκρονομικόν» και η «Σολομωνική» είναι δυο βιβλία που ίσως αποδειχθούν βαρετά.

Για όσους πιστεύουν, ωστόσο, είναι δεδομένο πως θα τους μυήσουν σε έναν κόσμο σκοτεινό και άκρως τρομακτικό. Που μπορεί να τους αλλάξουν τη ζωή για πάντα…Μα και στις δύο περιπτώσεις νικήτής αναδεικνύεται η αιώνια ανθρώπινη βλακεία

«Νεκρονομικόν»

«Δεν είναι νεκρό εκείνο που αιώνια μπορεί να περιμένει. Μα με το διάβα των παράξενων αιώνων ως και ο θάνατος μπορεί να πεθάνει». Τα λόγια αυτά προέρχονται από το «Νεκρονομικόν» το οποίο, ούτε λίγο, ούτε πολύ, θεωρείται κάτι σαν τη «βίβλο» των σατανιστών. Και αν πιστέψουμε αυτά που λένε όσοι πιστεύουν τέτοιες θεωρίες τότε έχουμε ήδη προχωρήσει σε μονοπάτια που δεν πρέπει. Από πού προκύπτει αυτό; Μα από το ίδιο το βιβλίο.

«Κρατήστε όλα τα αντίγραφα κλειδωμένα. Κανείς απ’ όσους το διαβάσουν να μην αποκαλύψει την ύπαρξή του στους αδαείς, που είναι ακατάλληλοι να σηκώσουν τόσο βαρύ φορτίο. Καλύτερα να βγουν τα μάτια τους με κάρβουνα πυρωμένα και να σφραγιστούν τα χείλη τους με κερί, παρά να προφέρουν φωναχτά τα λόγια αυτού του βιβλίου, γραμμένα στην ξεχασμένη γλώσσα που δεν ήταν ποτέ προορισμένη να μιληθεί από γιους του Αδάμ, αλλά μονάχα από εκείνους που δεν έχουν στόματα και που κατοικούν στις σκιές ανάμεσα στ’ αστέρια», αναφέρει στην εισαγωγή του.

«Νεκρονομικόν» σημαίνει το «Βιβλίο των Νεκρών Ονομάτων». Δε μιλάει, όμως, στην πραγματικότητα για νεκρούς. Αναφέρεται σε όλους εκείνους τους αρχαίους παγανιστικούς θεούς που με την επικρατήσει του χριστιανισμού οι άνθρωποι έπαψαν να λένε τα ονόματά τους και να επικαλούνται τις δυνάμεις τους καθώς από θεοί είχαν γίνει… δαίμονες!

Για τους οπαδούς του σατανισμού είναι ένα βιβλίο πανίσχυρο που η ανάγνωσή του και μόνο μπορεί να είναι επικίνδυνη για αυτόν που το διαβάζει. Οι δυνάμεις που κρύβονται μέσα σε αυτό – όπως λένε – μπορεί να απελευθερωθούν και οι συνέπειες να είναι τεράστιες.

Αντίθετα, για τους χριστιανούς είναι απλά ένα μυθιστόρημα το οποίο είναι αποκύημα της φαντασίας του συγγραφέα Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ σύμφωνα με τον οποίο συγγραφέας του «Νεκρονομικόν» ήταν ένας «Τρελός Άραβας» με το όνομα Αμπντούλ Αλχαζρέντ ο οποίος καταγόταν από την Υεμένη και είχε επισκεφτεί τα ερείπια της Βαβυλώνας, τα υπόγεια μυστικά του Μέμφις στην Αίγυπτο και τη μεγάλη έρημο της Σαουδικής Αραβίας όπου ανακάλυψε την «Πόλη χωρίς όνομα».

Όταν ολοκλήρωσε τις περιπλανήσεις του, εγκαταστάθηκε στη Δαμασκό όπου κατέγραψε όλα όσα σκοτεινά έζησε, είδε και άκουσε. Ονόμασε το βιβλίο του «Al Azif». Το αραβικό όνομα για το «Νεκρονομικό, δηλαδή. Ο ίδιος ο Λάβκραφτ το είχε μεταφράσει ως «το βιβλίο των Ουρλιαχτών των Δαιμόνων της Ερήμου».

Σύμφωνα πάντα με τα όσα έχει γράψει ο Λάβκραφτ, δυο αιώνες μετά, ο βυζαντινός λόγιος Θεόδωρος Φιλέτας μετέφρασε το βιβλίο και ήταν ο πρώτος που του έδωσε τον τίτλο το «Νεκρονομικόν»ράσει το βιβλίο στα Ελληνικά, δίνοντας του τον τίτλο «Νεκρονομικόν», που σημαίνει «Το βιβλίο των Νόμων των Νεκρών».

«Σολομωνική»

Εδώ τα πράγματα γίνονται πολύ πιο σοβαρά. Η «Σολομωνική» ή αλλιώς «Κλείδα του Σολομώντος» είναι το Ευαγγέλιο των σατανιστών. Είναι τέτοιος ο θρύλος γύρω από το συγκεκριμένο βιβλίο που λέγεται πως το έχει γράψει ο ίδιος ο βασιλιάς Σολομώντας προκειμένου να καταγράψει όλη τη δύναμη που απέκτησε από τον Θεό μέσω ενός δακτυλιδιού που του έδωσε ο αρχάγγελος Μιχαήλ!

Το ανώνυμο αυτό Γριμόριο φαίνεται πως γράφτηκε τον 17ο αιώνα. Πολλές, όμως, από τις επικλήσεις των δαιμόνων που περιλαμβάνονται σε αυτό χρονολογούνται ήδη από τον 14ο αιώνα ή και νωρίτερα.

Η «Σολομωνική» είναι χωρισμένη σε δυο βιβλία. Περιέχει κλητεύσεις και επικλήσεις για να καλέσει κάποιος πνεύματα νεκρών και δαίμονες. Αυτός που καλεί τα πνεύματα αυτά, ονομάζεται στο βιβλίο «Εξορκιστής» και προκειμένου να προστατευτεί από τη δύναμη τους, του αποκαλύπτονται κάποιες «κατάρες» προκειμένου να τα υποχρεώσει να τον υπακούσουν και άρα να τα καθοδηγεί όπως θέλει αυτός μετά! Συνολικά ο αναγνώστης – «επικλιτής» θα μπορεί να ελέγχει 72 δαίμονες κάθε ένας από τους οποίους ελέγχει μια στρατιά μικρότερων δαιμόνων, τις λεγόμενες «λεγεώνες». Κάθε «λεγεώνα» έχει περίπου 6.000 δαίμονες άρα συνολικά ο αναγνώστης – «επικλιτής» μπορεί να κυριεύσει 432.000 διαφορετικούς δαίμονες!

Λέγεται πως ο ναός του Σολοµώντα, εντός του οποίου μεταφέρθηκε και η «Κιβωτός» των Ισραηλιτών, χτίστηκε από δαίμονες τους οποίους είχε διατάξει ο Σολοµώντας!

Μέσα στο βιβλίο υπάρχουν πολλά σύμβολα. Για να κάνει αυτά τα σύμβολα ο «Εξορκιστής» θα πρέπει να έχει φτιάξει ένα ειδικό μελάνι από αίμα ζώου, αναμεμιγμένο με άλλες ουσίες. Υποτίθεται πως όλα πρέπει να γίνουν με τον τρόπο που περιγράφεται στη «Σολομωνική», διαφορετικά οι δυνάμεις που καλούνται θα στραφούν εναντίον του «Εξορκιστή» και οι συνέπειες θα είναι γενικευμένες όσο και τραγικές.

Σύμφωνα με τον θρύλο ο αναγνώστης – «επικλιτής» θα πρέπει να ξεκινήσει την ανάγνωση της «Σολομωνικής» από το τέλος προκειμένου να καταλάβει ευθύς εξαρχής τη δύναμη των όσων θα μελετήσει και να κατανοήσει το πόσο προσεκτικός θα πρέπει να είναι.

Η «Σολομωνική» στην πραγματικότητα είναι ο απόλυτος οδηγός για τελετές μαύρης μαγείας. Το τι πρέπει να γίνεται εκεί και το πώς θα πρέπει να γίνεται περιγράφονται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που περιλαμβάνουν από τα ρούχα που θα φοράει ο «επικλιτής», μέχρι και τον τρόπο που θα πρέπει να εκτελέσει την κάθε επίκληση. Οι γνώσεις που «κρύβονται» μέσα σε αυτό το βιβλίο και οι πολλές ιστορίες που το συνοδεύουν το έχουν αναγάγει σε ένα από τα πλέον διάσημα «καταραμένα» εγχειρίδια μαύρης μαγείας.

Μέσα στο πέρασμα των αιώνων έχουν ανακαλυφθεί διάφορα χειρόγραφα που υποτίθεται πως είναι χειρόγραφα της αυθεντικής «Σολομωνικής». Λέγεται πως το 1927 βρέθηκε ένα χειρόγραφο με τίτλο «Anecdota Antheniensia» το οποίο είναι γραμμένο στα Ελληνικά και εκεί μέσα μπορεί να βρει κάποιος τον τρόπο για να κάνει κακό σε κάποιον χωρίς να… βγει από το σπίτι του ή ακόμα και να γίνει πάμπλουτος και να αποκτήσει τεράστια δύναμη. Ανάλογη με αυτή του Σολομώντα!

Σημ: τα δύο βιντεάκια είναι από διάφορους σαλταρισμένους στο youtube και είναι τα πιό απλά για να καταλάβεις το γίνεται . Σε άλλα αρακάς με τριαντάφυλλο και σαπούνι με μοσχολίβαδο ..