Συντάκτης: Ag mastermind

Η ιστορικός Μαρία Ευθυμίου αναλύει δέκα βασικούς παράγοντες της Επανάστασης του 1821

Έχουν περάσει πάνω από 200 χρόνια από την ημέρα έναρξης της Ελληνικής Επανάστασης η οποία οδήγησε στην απελευθέρωση από τον οθωμανικό ζυγό και την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Με την πάροδο δύο αιώνων μύθοι και ανακρίβειες έχουν μπλεχτεί με τα γεγονότα που οδήγησαν στο τέλος της τουρκοκρατίας. Η ιστορικός Μαρία Ευθυμίου μιλώντας στις  Κατερίνα Λομβαρδέα και Ελευθερία Τσαλίκη  και την ιστοσελίδα Insidestoty.gr αναφέρθηκε στις αλήθειες και τους μύθους που απλώνονται πάνω από την επανάσταση του 1821. Αναφέρθηκε στα δέκα πράγματα που θα έπρεπε οπωσδήποτε να πει σε κάποιον που δεν γνωρίζει απολύτως τίποτα για την ελληνική επανάσταση.

Αναλυτικά τα όσα είπε οι Μαρία Ευθυμίου

-1. Οι Έλληνες δεν ήταν οι πρώτοι που επαναστάτησαν ενάντια στους Οθωμανούς

Η Ελληνική Επανάσταση, που ξεκίνησε το 1821 και τελείωσε το 1830 με την αναγνώριση εθνικού ανεξάρτητου κράτους με το όνομα Ελλάς, είναι η δεύτερη στα Βαλκάνια. Την πρώτη την έκαναν οι Σέρβοι το 1804. Είχαν αρχηγό τους τον Γεώργιο Πέτροβιτς Καραγκεόργεβιτς, τον Καραγιώργη της Σερβίας, τον οποίον τιμούμε με δρόμο στην πρωτεύουσά μας επειδή υπήρξε σημαντική προσωπικότητα που έπαιξε ρόλο και στα ελληνικά πράγματα. Η σερβική επανάσταση ήταν μακρόσυρτη, ολοκληρώθηκε το 1830, αλλά με αυτονομία. Δηλαδή προέκυψε ένα αυτόνομο κράτος και όχι ανεξάρτητο, όπως αργότερα το ελληνικό.

Ο Καραγιώργης στο κέντρο της Συνέλευσης του Όρασατς στις 14 Φεβρουαρίου 1804, όταν οι Σέρβοι προύχοντες συγκεντρώθηκαν και αποφάσισαν να ξεκινήσουν εξέγερση εναντίον των διοικητών των γενιτσάρων. [Wikimedia Commons]

Η επανάστασή τους δεν έμοιαζε πολύ με τη δική μας, διότι αυτών ξεκίνησε ως εξέγερση και εξελίχθηκε σε επανάσταση. Κατά την έκρηξη, δηλαδή, των γεγονότων, δεν είχαν εθνικό διακύβευμα στον νου τους, καθώς ξεκίνησαν διαμαρτυρόμενοι για την αθέτηση προνομίων που τους είχε παραχωρήσει η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Τελικά η διαμαρτυρία έγινε επανάσταση. Αντίθετα, η ελληνική ξεκίνησε προετοιμασμένη ως τέτοια.

Τέλος η σερβική συνέβη μέσα στους ναπολεόντειους πολέμους ενώ η ελληνική μετά τους ναπολεόντειους πολέμους. Έχει σημασία αυτό, μια και το συνολικό σκηνικό ήταν διαφορετικό στις δύο περιπτώσεις.

-2. Η Ελλάδα ήταν το πρώτο ανεξάρτητο εθνικό κράτος στην ανατολική Μεσόγειο

Η Ελλάδα υπήρξε το πρώτο ανεξάρτητο εθνικό κράτος που δημιουργήθηκε αποκοπτόμενο από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αυτό ήταν μεγάλη τομή, αν σκεφθεί κανείς ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία επί αιώνες ήταν νικηφόρα, κι αν έχανε εδάφη ─που έχανε δύσκολα─ ήταν προς όφελος μιας άλλη χώρας, που έπαιρνε τις περιοχές. Και τώρα έρχεται ένα τμήμα της –όχι μεγάλο βέβαια, διότι ήταν μικρά τα σύνορα του πρώτου ελληνικού κράτους– και γίνεται ανεξάρτητο κράτος. Αυτό το γεγονός επηρέασε τις εξελίξεις διότι οι υπόλοιποι Βαλκάνιοι θεώρησαν το ελληνικό παράδειγμα πρότυπο για την δική τους εθνική πορεία κατά το δεύτερο μισό του 19ου και το πρώτο μισό του 20ού αιώνα.

Ο 19ος αιώνας ονομάζεται «ο αιώνας του εθνισμού», της τάσης των λαών να αποκοπούν από τις αυτοκρατορίες και να δημιουργήσουν δικά τους ανεξάρτητα κράτη. Σε αυτό οι Έλληνες είναι μπροστά παγκοσμίως, καθώς στην ίδια περίπου εποχή, με αρχηγούς άτομα σαν τον Σιμόν Μπολιβάρ επαναστατικά γεγονότα γίνονται και στη Λατινική Αμερική, ενάντια στους Ισπανούς, και διαμορφώνονται τα σημερινά εθνικά κράτη στην εκεί περιοχή.

-3. Κύρια αιτία της ελληνικής πρωτοπορίας: η παιδεία

Καίριος λόγος για το γεγονός ότι οι Έλληνες προηγήθηκαν ως προς την εθνική τους επανάσταση είναι ότι είχαν την πιο διαδεδομένη και σημαντική παιδεία στα Βαλκάνια, και μία γλώσσα με θαυμαστά χαρακτηριστικά πλούτου και διάρκειας. Η ελληνική γλώσσα, η κινεζική και η χίντι των Ινδών είναι οι μοναδικές ζώσες γλώσσες ανάμεσα στις περισσότερες από τις σημερινές περίπου 6.000 γλώσσες της γης, που την πορεία τους παρακολουθεί κανείς γραπτά επί σχεδόν 4.000 χρόνια. Υπήρξε δε, και ακόμα είναι, η γλώσσα της Ορθοδοξίας. Ξεκίνησε ως γλώσσα ολόκληρου του Χριστιανισμού και παρέμεινε για πολλούς αιώνες η κύρια γλώσσα της Ορθοδοξίας, γι’ αυτό και οι Ορθόδοξοι, ανεξαρτήτως καταγωγής, λέγονται παγκοσμίως Greek Orthodox, μια και τα τέσσερα πατριαρχεία της Ανατολής μιλούσαν ελληνικά – και ακόμα μιλούν, εκτός από αυτό της Αντιοχείας που πρόσφατα υιοθέτησε τα αραβικά, Το λέω αυτό διότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν θεοκρατική, σε χώριζε ανάλογα με το θρήσκευμά σου. Εξ αυτού, το γεγονός ότι τα εκατομμύρια των Χριστιανών Ορθοδόξων των Βαλκανίων, της Μικράς Ασίας και της Μέσης Ανατολής διοικούνταν από ελληνόφωνα Πατριαρχεία προσέθετε μεγάλο ειδικό βάρος στη σπουδαία αυτή γλώσσα. Και στην παιδεία της.

Κατά τον 17ο, 18ο και 19ον αιώνα, οι Έλληνες είχαν τα περισσότερα και καλύτερα σχολεία από κάθε άλλον Χριστιανικό Ορθόδοξο λαό στη Βαλκανική. Όχι κρυφά σχολεία, αντίθετα, ολοφάνερα, και δυναμικά. Εξ αυτού είχαν εγγράμματους, μορφωμένους και λογίους. Πίσω από το επίτευγμα αυτό, κατά τους ίδιους αιώνες, κρύβεται η επίδοσή τους στο χερσαίο και το θαλασσινό εμπόριο που τους έφερνε σε επαφή με Δύση και με Ανατολή, ενισχύοντας την αυτοπεποίθησή τους, την ώρα που έφερνε γνώσεις και εμπειρίες, στον καιρό του εθνισμού.

-4. Επαναστατήσαμε λόγω υπεροχής

Αυτό που συνήθως λέγεται είναι πως οι Έλληνες ξεκίνησαν το 1821 την επανάστασή τους απελπισμένοι από τα 400 χρόνια σκλαβιάς. Τούτο φυσικά ισχύει, αλλά παράλληλα ίσχυαν και άλλες πραγματικότητες. Αυτές υπογραμμίζει και ο Σπυρίδωνας Τρικούπης, ο πατέρας του Χαριλάου Τρικούπη, ο οποίος ήταν στέλεχος της Επανάστασης του 1821, λόγιος από το Μεσολόγγι, που όταν τελείωσε η Επανάσταση συνέγραψε την Ιστορία της. Στο προοίμιο του πολύτιμου αυτού έργου του ο Τρικούπης, αναφερόμενος στα αίτια της Επανάστασης, τα τοποθετεί στο γεγονός ότι οι Έλληνες, παρότι «δεσποζόμενοι», υπερείχαν και προόδευαν, ενώ οι Τούρκοι, παρότι «δεσπόζοντες» παρέμεναν στάσιμοι. Στο γεγονός δηλαδή ότι οι Έλληνες είχαν αποκτήσει αυτοπεποίθηση λόγω των επιδόσεών τους στα γράμματα, στο εμπόριο κ.λπ. και εξ αυτού αισθάνθηκαν ότι ήρθε ή ώρα να κάνουν την Επανάσταση. Ότι μπορούσαν να κάνουν την Επανάσταση. Και ότι είχαν πιθανότητες να τα βγάλουν επιτυχώς πέρα.

-5. Ο Φιλελληνισμός και η σύνδεση της Επανάστασης με τη Δύση

Ο Φιλελληνισμός που εκδηλώθηκε κατά την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο, μοναδικό στην παγκόσμια ιστορία. Κανένας λαός δεν θα μπορούσε, σε τέτοια κρίσιμη ώρα, να έχει το προνόμιο που είχαν οι Έλληνες, οι οποίοι ήσαν γνωστοί χάρη στους προγόνους τους, που οι λαοί της Ευρώπης από τον 14ο ήδη αιώνα θαύμαζαν και μελετούσαν.

Ο αγώνας των Σέρβων για παράδειγμα, δεν προξένησε τέτοιο κίνημα, γιατί οι Σέρβοι ήταν σχεδόν άγνωστοι για τους Ευρωπαίους. Αντίθετα, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί, όταν πληροφορήθηκαν τον Αγώνα των Ελλήνων, συγκινήθηκαν βαθιά νιώθοντας ότι τους αφορούσε, μια και οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούνταν από τον δυτικό κόσμο η βάση των ιδεών και του πολιτισμού του. Το γεγονός ότι όσο πιο μορφωμένος –άρα, κατά κανόνα, και κοινωνικά πιο ισχυρός και πιο ευκατάστατος– τόσο πιο ελληνομαθής, είχε σημασία στα πράγματα γιατί ισχυρά άτομα στάθηκαν στο πλευρό των Ελλήνων σε πολλές κοινωνίες της Ευρώπης και της Αμερικής την εποχή αυτή. Αυτό έκανε τη διαφορά στην Ελληνική Επανάσταση μια και, από ένα σημείο και πέρα, Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία στάθηκαν υπέρ των Ελλήνων και αποφάσισαν πως θα δημιουργηθεί ένα ελληνικό κράτος που θα είναι ανεξάρτητο. Κάτι που δεν έζησαν οι Σέρβοι, με αποτέλεσμα να γίνουν ανεξάρτητοι πολύ αργότερα, προς το τέλος του 19ου αιώνα, αρχές του 20ού.

Ο Φιλελληνισμός είχε δύο σκέλη: αυτούς που ήρθαν να πολεμήσουν δίπλα στους Έλληνες και αυτούς που δρούσαν υπέρ των Ελλήνων από τις πατρίδες τους, οργανωμένοι σε φιλελληνικές επιτροπές (κομιτάτα). Μέχρι και 1.200 άτομα ήρθαν από τη Δύση για να πολεμήσουν μαζί με τους Έλληνες – οι περισσότεροι Γερμανοί. Από αυτά τα 1.200 άτομα, περίπου 350 σκοτώθηκαν ή πέθαναν στην Ελλάδα – και πάλι οι περισσότεροι Γερμανοί.

Το πιο θερμό φιλελληνικό κίνημα παρατηρήθηκε στη Γερμανία (κυρίως στη Βαυαρία), στην Ελβετία, στη Γαλλία, στην Αγγλία, στις ΗΠΑ. Εκείνο της Αγγλίας ήταν το πιο καίριο γιατί η Αγγλία την εποχή εκείνη ήταν η ισχυρότερη δύναμη του κόσμου και, επομένως, από αυτήν αναμενόταν να δοθεί η λύση –όπως και δόθηκε, τελικά– στο ελληνικό θέμα. Και δάνεια. Και προστασία. Και επαγγελματίες στρατιωτικοί για να διοικήσουν τον ελληνικό Αγώνα – όπως και έγινε, με απόφαση της Εθνοσυνέλευσης της Τροιζήνας, με τον Τσερτς και τον Κόχραν(10ος κόμης του Ντάντοναλντ) το 1826 και 1827, που τοποθετήθηκαν αρχηγοί των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, της ξηράς και της θάλασσας αντιστοίχως. Δεν είναι εξ άλλου τυχαίο ότι εκείνος που, μετά το 1823, άλλαξε την αρνητική στάση των Ευρωπαίων απέναντι στην ελληνική υπόθεση ήταν ο υπουργός Εξωτερικών της Αγγλίας Τζώρτζ Κάνινγκ, επηρεασμένος από φιλέλληνες Βρετανούς που έπεισαν αυτόν και την αγγλική κυβέρνηση ότι συνέφερε στην Αγγλία και τη δράση της στην Ανατολική Μεσόγειο η δημιουργία ενός ελληνικού κρατικού μορφώματος.

Η αλλαγή στάσης της Αγγλίας συμπαρέσυρε και τη Γαλλία και τη Ρωσία, με το γνωστό θετικό τελικό αποτέλεσμα για την Ελλάδα, το 1830. Εξ αυτού, δεν είναι μη εξηγήσιμο το γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία –χάρη κυρίως στους δυτικότροπους λογίους της που οραματίζονταν τη δημιουργία ενός σύγχρονου κράτους εναρμονισμένου με το πιο προχωρημένο τμήμα της γης, τη Δυτική Ευρώπη– στράφηκε, κατά την Επανάστασή της, προς την Αγγλία και τη Δύση, αντί προς τη Ρωσία, με την οποία συνδεόταν επί αιώνες συναισθηματικά λόγω κοινού θρησκευτικού δόγματος και λόγω του γεγονότος ότι η μεγάλη αυτή δύναμη του Βορρά συγκρουόταν επί αιώνες με τους Οθωμανούς.

-6. Το λαϊκό αίσθημα ήταν φιλορωσικό, όχι φιλοδυτικό

Η σύνδεσή μας με την Αγγλία κατά την Επανάσταση του 1821 είναι εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο της νεότερης Ιστορίας μας, γιατί ερμηνεύει και μία εθνική σχιζοφρένεια που ακόμη μάς συνοδεύει, μετά από 200 χρόνια ζωής. Το γεγονός δηλαδή ότι από το ’21 συνδεθήκαμε με τη Δύση, ενώ ο μέσος Έλληνας ήταν –και σε έναν βαθμό εξακολουθεί να είναι– κατά βάση φιλορώσος και αντιδυτικός. Την ίδια στιγμή όμως ήθελε να θεωρείται δυτικός, αφενός για να προστατεύεται από την ισχυρή Δύση και αφετέρου για να συγκαταλέγεται στους ισχυρούς, πρωτοπόρους, και επιτυχημένους του σύγχρονου κόσμου.

7. Η εχθρότητα «πολιτικών»-«στρατιωτικών»

Eπί 200 χρόνια υπηρετούμε ως κοινωνία ένα σχήμα που δημιουργήθηκε στην Επανάσταση: αυτό της εχθρότητας μεταξύ «πολιτικών» και «στρατιωτικών». Την επεξεργασία αυτής της πόλωσης ανέλαβαν αργότερα, στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα, κατά κύριο λόγο αριστερής κατεύθυνσης συγγραφείς, σαν τον Γιάννη Κορδάτο, οι οποίοι εξήγησαν ότι οι «κακοί πολιτικοί» πήραν στα χέρια τους την επανάσταση και αδίκησαν τους «καλούς στρατιωτικούς». Και αυτό είναι το αφήγημα που έχει περάσει για την Επανάσταση του ’21. Αν ρωτήσει κανείς τον μέσο Έλληνα ποιος ήταν ο καλός της επανάστασης, θα πει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.  Ποιος ήταν ο κακός, θα πει ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος.

Η αντίληψη αυτή πρώτα πρώτα βασίζεται σε κάτι πραγματικό: ότι κατά την επανάσταση, υπήρξε σύγκρουση μεταξύ «πολιτικών» και «στρατιωτικών». Έπειτα, στην επανάσταση την ίδια, ο μέσος απλός άνθρωπος καταλάβαινε περισσότερο τον Κολοκοτρώνη και τη στάση του, παρά τον Μαυροκορδάτο, μια και ο δεύτερος ήταν ένας Ευρωπαίος πολιτικός ενώ ο Κολοκοτρώνης ένας δικός του άνθρωπος, σαν τον ίδιο.

Όμως στο γεγονός ότι γίναμε ανεξάρτητο κράτος μεγάλο ρόλο έπαιξαν τόσο οι στρατιωτικοί όσο και οι πολιτικοί. Ανάμεσα στα άλλα, οι «πολιτικοί» κράτησαν και το διπλωματικό σκέλος των πραγμάτων του Αγώνα. Αν δεν ήταν αυτοί, πιθανά θα είχαμε γίνει αυτόνομο κράτος, όχι ανεξάρτητο. Θα ανήκαμε, δηλαδή, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, θα της πληρώναμε φόρους, στα εσωτερικά μας θα είχαμε ευρείες ελευθερίες, δεν θα είχαμε δικό μας στρατό ούτε δική μας εξωτερική πολιτική.

Γενικά, η Επανάσταση του 1821 ιδεολογικοποιήθηκε πολύ τα 200 χρόνια που κύλησαν. Όλες οι πολιτικές πλευρές τη διεκδίκησαν ως δική τους και, φυσικά, το ίδιο έκανε η Εκκλησία.

8. Οι εμφύλιοι πόλεμοι

Βασικό χαρακτηριστικό της Επανάστασης του ’21 είναι και οι μεγάλης κλίμακας εσωτερικές συγκρούσεις, που πήραν τον χαρακτήρα εμφυλίου –Ελληνικός εμφύλιος πόλεμος (1823–1825). Στην ουσία, όλο το 1824 ήταν χρονιά εμφυλίου πολέμου. Αυτό που οδήγησε την επανάσταση σε δύο κύκλους εμφυλίων ήταν η επιδίωξη του Θ. Κολοκοτρώνη να την ελέγξει πολιτικά. Τελικά, ο Κολοκοτρώνης και οι Πελοποννήσιοι ηττήθηκαν, γι’ αυτό και φυλακίστηκαν. Κολοκοτρώνης: «Θάλασσα εµένα δεν µε τρώγει, αλλ’ ούτε τα ψάρια». Η φυλάκιση του Γέρου του Μοριά σε μοναστήρι της Ύδρας στον εμφύλιο του 1825 | Μηχανή του Χρόνου από τους αντιπάλους τους το 1825 στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία, στην Ύδρα.

Ο Κολοκοτρώνης μπήκε στη διαδικασία διεκδίκησης της εξουσίας εκ μέρους των «στρατιωτικών» στηριγμένος στο γεγονός ότι είχε νικήσει, το καλοκαίρι του 1822, τον Δράμαλη στα Δερβενάκια κάτι που εκτίναξε το κύρος και τη δύναμη του ίδιου, αλλά και των «στρατιωτικών» απέναντι στους «πολιτικούς».

Με τις κινήσεις του να ελέγξει την Εθνοσυνέλευση του Άστρους κατηγορήθηκε ότι επεδίωκε να εγκαθιδρύσει «γκοβέρνο μιλιτάρε», δηλαδή στρατιωτική κυβέρνηση. Θα μπορούσε να είχε επιτύχει, αλλά χειρίστηκε το πράγμα αφρόνως και τελικά απέτυχε, την ίδια ώρα που ο Ιμπραήμ Πασάς και οι Αιγύπτιοι έμοιαζε πως συνέτριβαν την Επανάσταση, με μεγάλο κίνδυνο να ακολουθήσει γενική σφαγή.

Εδώ έχουμε μία πραγματικότητα που αξίζει προβληματισμού: το γεγονός δηλαδή ότι ένας άνθρωπος, ο οποίος πράγματι στα Δερβενάκια έσωσε την Επανάσταση, δρα μετά με τρόπο βλαπτικό για αυτήν, όπως αργότερα έπραξε και ο Ανδρέας Μιαούλης, ο μέγιστος των Ελλήνων ναυτικών της Επανάστασης, ο οποίος, αντιπολιτευόμενος τον Καποδίστρια, έκαψε στον Πόρο τον ελληνικό στόλο το 1831.

Στην πραγματικότητα ο Εμφύλιος δεν σταμάτησε το 1825, παρά υπέβοσκε και τα επόμενα χρόνια, αναζωπυρώθηκε μετά το 1830 ως αντιπολίτευση στον Καποδίστρια, κορυφώθηκε το 1831 μετά τη δολοφονία του Κυβερνήτη, για να πάψει το 1833 με την έλευση της Αντιβασιλείας και του ενόπλου βαυαρικού σώματος που τη συνόδευε.

9. «Ετερόχθονες» και «αυτόχθονες»

Άλλη μία πόλωση της Επανάστασης υπήρξε εκείνη μεταξύ «αυτοχθόνων» και «ετεροχθόνων». Ετερόχθονες θεωρούνταν οι Έλληνες που ήρθαν από αλλού στα σημεία που κρατήθηκε η Επανάσταση – δηλαδή στην Πελοπόννησο, στη Στερεά και σε κάποια νησιά. Αυτοί ήρθαν να πολεμήσουν, μαζί με τους αδελφούς τους, για την ελληνική υπόθεση, ωστόσο Πελοποννήσιοι και Στερεοελλαδίτες τους θεωρούσαν «ετερόχθονες», δηλαδή από άλλη χθόνα, άλλη γη, και τους αντιμετώπιζαν εχθρικά κατηγορώντας τους ότι ήρθαν ακόπως για να τους πάρουν τις δουλειές και τα αξιώματα.

Η διάσταση αυτή διατηρήθηκε επί μακρόν στην ελληνική πολιτική ζωή, μέχρι και τη δεκαετία του 1840. Πάντως, έχει ενδιαφέρον ότι στην Εθνοσυνέλευση της ΕπιδαύρουΑ’  τον Ιανουάριο του 1822, οι Έλληνες ψήφισαν ως πρώτο πρωθυπουργό τους έναν «ετερόχθονα», τον μεγάλης μόρφωσης και ικανοτήτων Φαναριώτη Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Το δε 1827, στην Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας, ως πρώτο Κυβερνήτη τους επέλεξαν τον επτανήσιο Ιωάννη Καποδίστρια, επίσης «ετερόχθονα», άνθρωπο εντυπωσιακών ικανοτήτων, παιδείας και ήθους.

10. Αποκοπή από το Πατριαρχείο

Μεγάλης σημασίας είναι τέλος η αποκοπή των Ελλήνων από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Τούτο, όπως και η σύνδεση των Ελλήνων με τη Δύση καθώς και τα εντυπωσιακά, δυτικού τύπου, Συντάγματα που ο Αγώνας υιοθέτησε, δικαιολογούν το γεγονός ότι ο Πόλεμος της Ελληνικής Εθνικής Ανεξαρτησίας θεωρείται Επανάσταση, μια και συνιστούν πολιτικές ανατροπές μεγάλης κλίμακας και εύρους.

Η αποκοπή της Εκκλησίας των επαναστατημένων περιοχών συνέβη αμέσως με την έκρηξη του Αγώνα, σαν να ήταν αυτονόητη, και διατηρήθηκε όλα τα χρόνια μέχρι και το 1833, οπότε το πράγμα έγινε επίσημο με την αναγνώριση το 1850 της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος – με την οποία και πορευόμαστε μέχρι σήμερα. Στη διάρκεια του Αγώνα, τα θέματα της Εκκλησίας λύνονταν από το κράτος μέσω του «Μινιστερίου της Λατρείας» και τον αντίστοιχο υπουργό, τον Μινίστρο της Λατρείας. Με τον τρόπον αυτό, η θρησκεία υπετάγη στο κράτος –στο εθνικό κράτος– κάτι που συνοδεύει τα πράγματα μέχρι σήμερα.

Οι Έλληνες στην επανάστασή τους δημιούργησαν ένα εθνικό σχήμα ελέγχου της Εκκλησίας τους. Τούτο συνέβη, στη συνέχεια, με όλα τα Χριστιανικά Ορθόδοξα κράτη της Βαλκανικής όταν απέκτησαν την ανεξαρτησία τους, καθώς έσπευσαν –και αυτά– να αποκοπούν από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, με δικούς τους, μάλιστα, Πατριάρχες. Στη βάση των εξελίξεων αυτών βρίσκεται το γεγονός ότι πολιτικός προϊστάμενος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ήταν επί Βυζαντίου ο αυτοκράτορας, επί δε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ο σουλτάνος. Έχοντας δημιουργήσει δικό σου ανεξάρτητο εθνικό κράτος, εάν ο κλήρος σου παρέμενε διοικητικά συνδεδεμένος με το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, τότε, εμμέσως, ο σουλτάνος θα είχε λόγο στα δικά σου πράγματα. Και τούτο δεν επιθυμούσε κανένα βαλκανικό κράτος την ώρα της εθνικής δημιουργίας του.

Ποιά είναι η Μαρία Ευθυμίου

Η Μαρία Ευθυμίου είναι ιστορικός και μια από τις πιο καταξιωμένες ακαδημαϊκούς της χώρας. Σπούδασε στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και πραγματοποίησε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στην Σορβόννη. Από το 1981 διδάσκει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Tον Δεκέμβριο του 2013 τιμήθηκε με το «Βραβείο Εξαίρετης Πανεπιστημιακής Διδασκαλίας Βασίλης Ξανθόπουλος-Στέφανος Πνευματικός».

Εκτός από τη διδασκαλία στα φοιτητικά αμφιθέατρα, η κ. Ευθυμίου από το 2006 έχει αφοσιωθεί και στην παράδοση διαλέξεων Ιστορίας σε όλη την Ελλάδα, όπου προσέρχονται εκατοντάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών.

Για όποιον θέλει να μελετήσει την ιστορία της ελληνικής επανάστασης σε βάθος, η κ. Ευθυμίου συστήνει τα παρακάτω βιβλία:

Οι τόμοι Ε, ΣΤ, Ζ, Η της «Ιστορίας του Νέου Ελληνισμού» του Απόστολου Βακαλόπουλου, με τις 3.500 περίπου σελίδες τους, αποτελούν την πληρέστερη και ακριβέστερη καταγραφή των γεγονότων της Επανάστασης.

Για την κατανόηση των στρατιωτικών πραγματικοτήτων του Αγώνα, χρήσιμο είναι το βιβλίο του Απόστολου Βακαλόπουλου «Τα ελληνικά στρατεύματα του 1821», εκδ. Βάνιας, Θεσσαλονίκη 1991.

Για την κατανόηση των παραμέτρων του Εμφυλίου, ας μελετήσει κανείς το βιβλίο του Νίκου Ροτζώκου «Επανάσταση και Εμφύλιος στο Εικοσιένα», εκδ. Πλέθρον, Αθήνα 1997.

Για την κατανόηση της κοινωνίας της Επανάστασης στη βάση των προεπαναστατικών ισορροπιών και κοινωνικών πραγματικοτήτων, πολύτιμες είναι οι πρώτες εκατόν τριάντα σελίδες του έργου του John Petropulos, «Πολιτική και συγκρότηση κράτους στο Ελληνικό βασίλειο (1833 -1843)», εκδ. Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 1997.

πηγή : https://www.janus.gr

 

Τα λένε τσιμεντούπολη πλέον , λαθροσυνοικία

Τα ΠΑΤΉΣΙΑ τα άνω και τα κάτω που δεν ορίζονται πουθενά διοικητικά ως κάτω αλλά απλά Πατήσια ..

με τους φίλους του πρότυπου 18ου Αρρένων Αθήνας και της γειτονικής Λεόντειου σχολής , τους φίλους που έφυγαν έτσι ……

Για τον μουσικοσυνθέτη μας τον Σπύρο | Τον γεωλόγο μας τον Στρατή τον ”Μπητλάκια” | τον χημικό πετρέλαιά μας τον Παντελή και τον Γιάννη μας τον δικηγόρο που θα γινόταν πολιτικό αστέρι …

αδέρφια θυμάστε !! ακούγαμε Sam Cooke και τα rythm n’ blues του και τα τραγουδάγαμε ο ένας στον άλλον στις δύσκολες στιγμές ….

Αφιερωμένο

 

Μια πολύκροτη υπόθεση που κρατήθηκε
τα τελευταία χρόνια επτασφράγιστο μυστικό!

Τα «13 Περιστέρια» ήταν ο μυστικός κωδικός για τη μεγαλύτερη επιχείρηση απελευθέρωσης Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων αγνοουμένων της Κυπριακής τραγωδίας οι οποίοι ακόμα και σήμερα κρατούνται σε στρατιωτικές φυλακές της Τουρκίας.

Πρόκειται για τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες μιας επίπονης δημοσιογραφικής έρευνας του Πέτρου Κασιμάτη στην Τουρκία, της Κύπρο, τη Μέση Ανατολή, τα στρατηγεία των Κούρδων ανταρτών, τα αρχεία των μυστικών υπηρεσιών…

Στο βιβλίο περιέχονται και όλα εκείνα τα αποδεικτικά στοιχεία για το σχεδιασμό της απελευθέρωσης τριών από τους Ελλαδίτες κι Ελληνοκύπριους…!! Από τις φυλακές θα τους μετέφεραν σε νοσοκομείο κι από κει με πλαστά χαρτιά στα μικρασιατικά παράλια όπου θα τους παραλάμβαναν Έλληνες κομάντος.

Να σημειωθεί ότι στο βιβλίο γίνεται ειδική αναφορά και στην περίφημη «επιχείρηση – αρχαιολόγοι»…

Επιχείρηση «Αρχαιολόγοι»


Τέσσερις πράκτορες της ΕΥΠ αναλαμβάνουν δράση διασταυρώνοντας πληροφορίες υψηλής αξιοπιστίας για αιχμαλώτους αγνοουμένους στην Τουρκία. Με επιστημονική ευλάβεια 4 πράκτορες της ΕΥΠ εμφανίζονται ως αρχαιολόγοι. Οι Τούρκοι τους παρακολουθούν και κάθε φορά όταν ο ένας καταφέρνει να διαφεύγει της προσοχής των Τούρκων και να ψάχνει για αιχμαλώτους, ένας άλλος έπαιρνε τη θέση του. Οπότε ο αριθμός εκείνων που παρακολουθούνταν παρέμενε ο ίδιος.

Συγκλονιστική στα όσα είπε για πρώτη φορά ήταν και η τ. υφυπουργός εξωτερικών Βιργ. Τσουδερού που έκανε μια συναρπαστική περιγραφή κι αποκάλυψε για πρώτη φορά ότι «για μια χαρακτηριστική περίπτωση (ενός επιζώντα) είχε αναλάβει κι η ίδια την οργάνωση για τη διάσωσή του (μεταφορά απ’ τις φυλακές σε νοσοκομείο κλπ)». Ο κ. Ι. Χαραλαμπόπουλος μίλησε για ένα σπάνιο βιβλίο – ντοκουμέντο όπου οι ενδείξεις γίνονται αποδείξεις!!!

Με έναν κύκλο γύρω από το κεφάλι, σαν φωτοστέφανο


«Τον έβλεπα στη φωτογραφία να σηκώνει τα χέρια μπροστά στην κάννη του Τούρκου κομάντο. Και ύστερα από τόσα χρόνια τον είχα μπροστά μου: μέσα σε έγγραφα, αναφορές, ειδικές πληροφορίες.

Τότε, στην ασπρόμαυρη φωτογραφία του ’74, είχε ένα κύκλο γύρω από το κεφάλι- εντοπισμένος αιχμάλωτος με ονοματεπώνυμο, στοιχεία και λεπτομέρειες. Το κεφάλι του είχε αυτόν τον κύκλο – ένα φωτοστέφανο – μάρτυρα για όσα πέρασε-, για όσα ακολούθησαν τα χρόνια της θύελλας.

Τα επόμενα χρόνια βρέθηκε νεταρισμένος από την κάμερα των Βρετανών συναδέλφων του Τσάνελ-4, ταλαιπωρημένος σε στρατιωτικές φυλακές υψίστης σημασίας. Γυμνός, αλλά Θεέ μου, ζωντανός στην κόλαση των Αδάνων. Τα χρόνια κύλησαν σαν αστραπή και παρά τις πληροφορίες, τις φήμες, τα έγγραφα, τις αποστολές για την επιστροφή του και πολλαπλά γραμμάτια πίκρας, εκείνος ζούσε τη δική του αργοναυτική εκστρατεία.

Είναι ένας αγνοούμενος του Αττίλα – από τους λίγους εναπομείναντες- που δεν σήκωσε άσπρη σημαία στη ζωή. Παρά το αρχικό, εύλογο ρίγος – δεν είναι λίγο να κατεβαίνεις νοερά έστω, τα σκαλιά της Κόλασης-, ξέρω πως για πάντα αυτός ο άγνωστος ανώνυμος ήρωας έχει πλεγμένο στο κεφάλι ένα στεφάνι αθωότητας. Είναι ένα ολοκάθαρο κοίτασμα από άγνωστο ορυκτό. Μη λησμονείτε ότι αυτός ο άνθρωπος έχει ήδη σηκώσει το αγγελτήριο θανάτου του από το 1974, αλλά έχει ακόμα γραμμάτια ζωής… Πίνει αργά την πιο βασανιστική βροχή.

Ένα κώνειο για έναν θάνατο που έρχεται κάθε μέρα, αλλά μόλις τον αντικρύζει, αλλάζει δρόμο! Βλέπετε, η ζωή εξυφαίνει σχέδια που η φαντασία δεν δύναται να συλλάβει…. Μέχρι στιγμής γι αυτόν και για ελάχιστους άλλους επιβεβαιώθηκαν, οι πληροφορίες έγιναν στοιχεία-σοκ και οι αδιάσειστες μαρτυρίες γεγονότα, που τα αποκάλυψα και σήμερα δεν επιδέχονται αμφισβήτηση.

Τα 13 περιστέρια – Μία αληθινή ιστορία των Ελληνικών μυστικών υπηρεσιών μέσα στην Τουρκία

Έτσι το αποκάλεσαν οι διατελέσαντες υπουργοί εξωτερικών (όλων των κομμάτων) όταν το είχαν παρουσιάσει στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ πριν περίπου είκοσι χρόνια. Χωρίς όμως να διαψεύσουν τίποτα από τα αναγραφόμενα αντιθέτως τα επιβεβαίωσαν.

Θέμα του, όλες οι αποκαλύψεις του δημοσιογράφου Πέτρου Κασιμάτη, για την υπ’ αριθμό ένα Εθνική υπόθεση, τους επιζώντες αγνοούμενους (αιχμαλώτους) του Αττίλα.

Για μια πολύκροτη υπόθεση που κρατήθηκε επί χρόνια επτασφράγιστο μυστικό!!! Τα «13 Περιστέρια» ήταν ο μυστικός κωδικός για τη μεγαλύτερη επιχείρηση απελευθέρωσης Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων αγνοουμένων της Κυπριακής τραγωδίας οι οποίοι κρατούντο σε στρατιωτικές φυλακές της Τουρκίας.

Στο βιβλίο περιέχονται και όλα εκείνα τα αποδεικτικά στοιχεία για το σχεδιασμό της απελευθέρωσης τριών από τους Ελλαδίτες κι Ελληνοκύπριους….!!

Από τις φυλακές θα τους μετέφεραν σε νοσοκομείο κι από κει με πλαστά χαρτιά στα μικρασιατικά παράλια όπου θα τους παραλάμβαναν Έλληνες κομάντος. Στο βιβλίο τονίζονται όλες οι επιχειρήσεις σωτηρίας, αποκαλύπτονται συγκλονιστικά έγγραφα και εξηγείται πως και γιατί μπλοκαρίστηκαν οι αποστολές σωτηρίας. Για να μην διαταραχθούν οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις!!!

«Πρόκειται για ένα επικίνδυνο βιβλίο!»

Αυτό τον χαρακτηρισμό έδωσαν στο βιβλίο του Πέτρου Κασιμάτη «Αγνοούμενοι – Άκρως Απόρρητο» οι διατελέσαντες υπουργοί Εξωτερικών (όλων των κομμάτων) όταν μίλησαν γι αυτό, αναφερόμενοι στις αποκαλύψεις για την υπ. αριθμόν 1 εθνική υπόθεση, τους επιζώντες σήμερα αιχμαλώτους της κυπριακής τραγωδίας.

Η πολύκροτη υπόθεση κρατήθηκε τα τελευταία χρόνια επτασφράγιστο μυστικό, ενώ η δημοσιοποίησή της και τα αποκαλυπτικά ντοκουμέντα που τη συνόδευαν έδωσαν στην επίπονη δημοσιογραφική έρευνα του Π. Κασιμάτη το Α’ Βραβείο του ιδρύματος Μπότση.

Μάλιστα ο μυστικός κωδικός για τη μεγαλύτερη επιχείρηση απελευθέρωσης Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων αγνοουμένων του Αττίλα ήταν «13 περιστέρια». Πρόκειται για τουλάχιστον 13 αιχμαλώτους, οι οποίοι σύμφωνα με την έρευνα κρατούνται σε στρατιωτικές φυλακές της Τουρκίας.

Συγκεκριμένα, όπως αποκαλύπτει και επιβεβαιώνει και ο έγκυρος Αμερικανός αναλυτής του Πενταγώνου Γκρέγκορι Κόπλεϋ, Έλληνες αιχμάλωτοι βρίσκονταν στην 2η Ταξιαρχία Καταδρομών στο Μπολού της Τουρκίας (Βόρεια της Άγκυρας) και στην 11η Ταξιαρχία Πεζικού στο Ντενιζλί (ΝΔ της Άγκυρας).

Ο γνωστός ρεπόρτερ, εξαντλώντας όλα τα περιθώρια και πριν δημοσιοποιηθεί οτιδήποτε, φρόντισε να ενημερώσει τον τότε Κύπριο Πρόεδρο της Δημοκρατίας Γλαύκο Κληρίδη, ο οποίος έστειλε ειδικό απεσταλμένο τον εξ απορρήτων του πρέσβη Δώρο Πιερίδη, προκειμένου να ολοκληρώσει παράλληλη έρευνα για τη συγκλονιστική υπόθεση.

Ο Πιερίδης συγκέντρωσε το αποδεικτικό υλικό και ενημερώθηκε για την «κλειστή ομάδα» των αξιωματούχων της υπόθεσης, για τους πολιτικούς που χειρίστηκαν τις ακριβείς λεπτομέρειες του συναρπαστικού αυτού θρίλερ και όλες τις απόρρητες πτυχές των αποστολών σωτηρίας.

Τα νέα στοιχεία – φωτιά του Π. Κασιμάτη συμπληρώνονται με τις αποκαλύψεις Κόπλεϋ, ο οποίος δηλώνει πως η υπόθεση κρατήθηκε απόρρητη και ότι ορισμένοι «Έλληνες πολιτικοί γνωρίζουν, αλλά δεν μιλούν για το θέμα, για να μη δημιουργηθούν περιφερειακές εντάσεις».

Ο Αμερικανός αναλυτής επιβεβαιώνει το…εξπρές του μεσονυκτίου όσον αφορά στο που κρατούνται οι Έλληνες αιχμάλωτοι (στρατιωτικές φυλακές, κλωβοί αιχμαλώτων), ενώ στα νέα ντοκουμέντα έρχονται να προστεθούν οι έγκριτες υπογραφές αξιωματικών που χειρίστηκαν το πολύκροτο θέμα και οι οποίοι για πρώτη φορά σπάνε τη σιωπή τους.

Για τη συγκλονιστική υπόθεση που καλύφθηκε με απόλυτη μυστικότητα ο Π. Κασιμάτης συγκέντρωσε έγγραφα, ντοκουμέντα από την Ελλάδα, την Κύπρο, την Τουρκία, τη Μ. Ανατολή, τα στρατηγεία Κούρδων ανταρτών, αναζήτησε αρχεία μυστικών υπηρεσιών και μίλησε με πρωταγωνιστές.Ομαδικός τάφος.

Στο βιβλίο του Πέτρου Κασιμάτη «φωτίζεται» και μια άλλη αποστολή όταν έλληνας αξιωματικός ανακαλύπτει ομαδικό τάφο στα Άδανα, πρόσφατα και στέλνει μέσα σε διπλωματικό σάκο οστά και νεκροκεφαλές για να διαπιστωθεί η χρονική στιγμή των δολοφονιών.

Σε μια συναρπαστική αποστολή στη Τουρκία κοντά στα Άδανα ο αντισυνταγματάρχης Λ. Δερμετζόγλου της ΕΥΠ εντοπίζει έναν ομαδικό τάφο με αγνοούμενους του ’74 που οι Τούρκοι αρκετά χρόνια μετά την εισβολή τους δολοφόνησαν. Ο αποτελεσματικός αξιωματικός έβαλε μέσα στον διπλωματικό σάκο οστά και νεκροκεφαλές προκειμένου να ταξιδέψουν στην Αθήνα κι από κει σε εργαστήριο της Αυστρίας προκειμένου να διαπιστωθεί με ραδιενεργό άνθρακα 14 ο ακριβής χρόνος των δολοφονιών.

Τις επόμενες ημέρες ο Δερματζόγλου δεν πίστευε στα μάτια του. Ενώ κυκλοφορούσε στην Τουρκία με το κάλυμμα του «οδηγού», κάποιος…. αητός της ΕΥΠ έστειλε τα χαρτιά του για μια θεώρηση στις αρμόδιες Τουρκικές αρχές. Όμως αντί για μια πολιτική φωτογραφία του αντισυνταγματάρχη έστειλε μια άλλη με τη στολή του ως αξιωματικού!!! Την επομένη φυσικά ο αποτελεσματικός κι επίλεκτος αξιωματικός αναχώρησε για την Ελλάδα.

Επιχειρήσεις διάσωσης και αυτοκτονίας

Για τον εντοπισμό των αγνοούμενων της Κυπριακής τραγωδίας οργανώθηκαν πολλές αποστολές από τα γεράκια της ΕΥΠ.

Μία από τις πιο χαρακτηριστικές επιχειρήσεις σωτηρίας είναι αυτή στο στρατόπεδο Μπολού. Εκεί εντοπίστηκαν 6 από τα «περιστέρια» ενώ τα άλλα 7 εντοπίστηκαν στο Ντενισλί.

Το κωδικό όνομα για τους αγνοούμενους ήταν: «Τα περιστέρια βρίσκονται μέσα στο περιστερώνα. Θα αφήσουμε να πετάξουν τα 3″.

Αλλά υπήρχε και δεύτερος κωδικός: «Ο θησαυρός είναι μέσα στο θησαυροφυλάκιο. Βρήκαμε άθικτο το θησαυρό». Η επιχείρηση σχεδιάζεται με τη συνεργασία της Μοσσάντ αλλά ματαιώνεται την τελευταία στιγμή για να μην ανέβει το θερμόμετρο της έντασης στο Αιγαίο.

Μία άλλη αποστολή έλαβε χώρα στο Τσιακιρλί της επαρχίας Νεβσεχίρ

Η πυκνή ομίχλη τύλιγε εκείνο το ξημέρωμα το Τσιακιρλί της Τουρκίας, όπως η ομίχλη τυλίγει την Εθνική Υπηρεσία πληροφοριών και τους διάσημους αρχηγούς της. Μάλλον στην πιο συναρπαστική αποστολή στις εσχατιές της Ασιατικής γης, εκεί στο Τσιακιρλί της επαρχίας Νεβσεχίρ, τα «γεράκια» της ΕΥΠ – κάτι άγριοι ΚΥΠατζήδες σπάνιοι Κένταυροι μισοί καθάρματα και μισοί άγγελοι – κατάφεραν να βρουν Έλληνες αιχμαλώτους!!!

Να μάθουν ότι εκεί σε μια στρατιωτική φυλακή υψίστης ασφαλείας κρατούνταν ακόμα και σήμερα Έλληνες και Κύπριοι αιχμάλωτοι της τραγωδίας του Αττίλα από το ’74 οι διεισδυμένοι επίλεκτοι αντισυνταγματάρχες έβλεπαν από μακριά το στρατόπεδο, αλλά τα αυστηρά μέτρα ασφαλείας δεν τους επέτρεψαν να προσεγγίσουν. Ούτε κατά διάνοια δεν ρισκάρισαν να φωτογραφήσουν με τις ειδικές μίνι μηχανές τα κάτεργα του Τσιακιρλί.

Εκεί στην κορυφή του λόφου στο μυστικό στρατόπεδο. Και εδώ που είχαν φτάσει ήταν πολύ. Είχαν ξεπεράσει τα όρια! Οι πράκτορες της ΕΥΠ εξπέρ στα Ελληνοτουρκικά με το κάλυμμα του ιχθυεμπόρου τριγυρνούσαν την Τουρκική επικράτεια, έχοντας χτενίσει μυστικές και φανερές βάσεις, άγνωστα στρατόπεδα, φυλασσόμενες περιοχές.

Ταξίδευαν στη σκιά της απόγνωσης. Πληροφοριοδότες τους ήταν και Τούρκοι δεσμοφύλακες που είχαν ανοίξει το στόμα τους… «για έναν Νίκο αιχμάλωτο απ’ την εισβολή που έφερε τατουάζ στο ένα χέρι με τη λέξη ΕΟΚΑ κι έναν άλλο Έλληνα αιχμάλωτο που ήταν τυφλός από το ένα μάτι….»!!!

Αξιωματικοί της ΕΥΠ που βρέθηκαν σε ένα δικό τους Βιετνάμ κι έκλαψαν για τους ελάχιστους Ελληνοκύπριους που ζούσαν το δικό τους «Εξπρές του Μεσονυχτίου». Μόνο που σε αυτό το Βιετνάμ οι πράκτορες της ΕΥΠ ήταν περισσότερο σιωπηλοί… Εδώ δεν γυριζόταν ταινία. Τα πλάνα ήταν αληθινά. Οι άνθρωποι δεν ήταν κομάντος, αλλά θυελλώδεις στη μυστική δράση. Και το σπουδαιότερο δεν ήταν Αμερικάνοι.

Οι Τούρκοι πράκτορες της ΜΙΤ τους είχαν από κοντά. Κι όταν έκαναν το λάθος να πλησιάσουν περισσότερο, τα «γεράκια» της Άγκυρας άνοιξαν πυρ.

Η αποστολή σωτηρίας ματαιώθηκε, οι πληροφοριοδότες στην Κωνσταντινούπολη, την Άγκυρα και το Ντιγιαρμπακίρ έκαψαν τα χαρτιά τους, οι «σύνδεσμοι» αναγκάστηκαν να σκορπίσουν.

Ένας από τους Έλληνες πράκτορες σκοτώθηκε στην ανταλλαγή πυρών, αλλά ποτέ κανένας δεν έμαθε γι αυτόν και την προσφορά του!!! Η συγκλονιστική υπόθεση καλύφθηκε με απόλυτη μυστικότητα. Τα άκρως απόρρητα έγγραφα κυκλοφορούσαν μόνο σε ελάχιστα αντίγραφα πριν καταστραφούν με μια θλιμμένη και αινιγματική παράγραφο:

«Αν και τα αποτελέσματα της επιχείρησης δεν ήταν τα αναμενόμενα λόγω απροβλέπτων δυσχερειών κατά την εκτέλεση της αυτά σας αποστέλλονται συνημμένα για σκοπούς ενημέρωσης….».

Είναι μια από τις τελευταίες επιχειρήσεις της ΕΥΠ σε ξένο έδαφος, της υπηρεσίας με τους ομιχλώδεις αρχηγούς, τις μυστικές αποστολές, τις υποκλοπές, τις παρακολουθήσεις, το πηχτό σκοτάδι, αλλά και τις εξαιρετικές πράξεις προς την πατρίδα.

Σε έναν κόσμο που οι πράκτορες διεξάγουν άγνωστες μάχες. Σε έναν μυστικό πόλεμο με υπερόπλο της συνωμοσία και το παρασκήνιο. Σε έναν πόλεμο που δεν έχει σταματήσει μέχρι και τις ημέρες μας…

Γιατί όλοι μιλούν γι αυτό το βιβλίο;
Γιατί ξέρουν καλά πως πρόκειται για ένα απαγορευμένο βιβλίο!
Για το οποίο παρακρατικοί μηχανισμοί και παραεξουσίες φρόντισαν να το συσκοτίσουν!! Να το “θάψουν”μακριά απ τις προθήκες των βιβλιοπωλείων.
Το συγκλονιστικότερο βιβλίο της τελευταίας 20ετίας στην Ελλάδα το “Αγνοούμενοι-Άκρως Απόρρητο” (εκδόσεις Λιβάνη) του σπουδαίου ρεπόρτερ Πέτρου Κασιμάτη που μιλά για τα “13 Περιστέρια” την κωδική επιχείρηση απελευθέρωσης Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων του Αττίλα, κατάφερε να “επιβιώσει”.

Περνώντας από χέρι σε χέρι, διακινούμενο σε στρατόπεδα, σε σπίτια, σε υπηρεσίες νευραλγικές και μη, σε χώρους που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί! Γιατί κάποιοι φρόντισαν να το “αφαιρέσουν” από ράφια και προθήκες βιβλιοπωλείων, ενώ άλλοι το “μάζεψαν” με άνωθεν εντολή προκειμένου να μην διαταραχθούν ευαίσθητες συμμαχικές υπηρεσίες!

Με συναρπαστική γραφή και συγκλονιστικά ντοκουμέντα ο δημοσιογράφος -θρύλος που έχει στο ενεργητικό του δεκάδες διακρίσεις για το ερευνητικό και συγγραφικό του έργο, ο Πέτρος Κασιμάτης, αποδεικνύει αυτό που επιβαίνουν σήμερα ερευνητές του Πενταγώνου, αναλυτές της CIA, “γεράκια” μυστικών υπηρεσιών, στρατιωτικοί και πολιτικοί κύρους, που χειρίστηκαν αυτή την υπ αριθμόν 1 Εθνική μας υπόθεση !
Αποδεικνύει αυτό το συγκλονιστικό βιβλίο-ντοκουμέντο (που αποτελεί ζωντανή διαφήμιση για την ερευνητική δημοσιογραφία) ότι σήμερα ζουν τουλάχιστον 13 αιχμάλωτοι από την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, μέσα σε ανήλιαγα κάτεργα της γειτονικής χώρας!! Ότι επί σειρά ετών αφήσαμε -παρά τις αθέατες προσπάθειες ορισμένων – να “ζουν” στο σκοτάδι και σε άθλιες συνθήκες 13 Έλληνες αιχμάλωτοι των Τούρκων. Ένα εξπρές του Μεσονυχτίου!!!

Γι αυτό όλοι μιλούν για ένα βιβλίο-βόμβα! Που έκανε τέσσερις αλλεπάλληλες εκδόσεις παρά τον “πόλεμο” που δέχθηκε! Που σχεδόν ήταν απαγορευμένο!! Και που στις δημόσιες παρουσιάσεις του κάποιοι πολιτικοί που χειρίστηκαν το μέγα αυτό θρίλερ επιβεβαίωσαν μέχρι κεραίας όλα όσα γράφονται σε αυτές τις γραμμές. Κι ακόμα ότι οι ίδιοι (οι πολιτικοί) προσπάθησαν ώστε να επιστρέψουν κάποιοι επιζώντες που κρατούνταν αιχμάλωτοι απ τους Τούρκους σε στρατιωτικές φυλακές!

Σήμερα, παντού μιλούν γι αυτό το βιβλίο! Που ήταν μια από τις πιο εντυπωσιακές εκδοτικές απόπειρες του εκδοτικού οίκου Λιβάνη. Σήμερα, αρκετά χρόνια από την πρώτη του έκδοση -οι επόμενες εκδόσεις συμπληρώνονταν με νέα στοιχεία- το βιβλίο είναι πια ένας δημοσιογραφικός θρίαμβος!

Και κάποιοι όταν δυσκολεύονται να το βρουν αναζητούν πολύτιμες φωτοτυπίες για να το διαβάσουν!
Το βιβλίο του μεγάλου Έλληνα δημοσιογράφου Πέτρου Κασιμάτη με τα συγκλονιστικά ντοκουμέντα και τα απόρρητα έγγραφα, θα το διαβάσετε σε συνέχειες από αυτές τις σελίδες. Τινάζουμε στον αέρα όλους τους αποκλεισμούς και προσφέρουμε στους αναγνώστες μας αποσπάσματα από ένα βιβλίο-φωτιά που θα σας κόψει την ανάσα!!

Όσοι επιχείρησαν να το διαβάσουν νύχτα, έμειναν ξάγρυπνοι!
Ιδού η αληθινή δημοσιογραφία, μακριά απ την ηγεμονία των μετρίων!

Τα κρασιά ανάλογα το χρώμα που έχουν, διακρίνονται  σε «λευκά», «ροζέ» και «κόκκινα». Τα κρασιά εκείνα που έχουν ολοκληρώσει τη ζύμωσή τους τα ονομάζουμε «ξηρά» και είναι  τα κρασιά  που περιέχουν πολύ μικρό ποσοστό σακχάρων (λιγότερο από 4 γραμμ./λίτρο) και γευστικά δεν εμφανίζουν καμία «γλύκα».

 

Η ρετσίνα λοιπόν ή ρητινίτης οίνος παρασκευάζεται όπως ακριβώς ένα λευκό ξηρό κρασί κοινής κατανάλωσης, με μόνη διαφορά την προσθήκη μικρής ποσότητας ρητίνης (ρετσινιού) πεύκου, κατά την διάρκεια της αλκοολικής ζύμωσης, δηλαδή του «βρασίματος» του μούστου.

Οι ποικιλίες που χρησιμοποιούνται για την παρασκευή της είναι κυρίως το Σαββατιανό και πολύ λιγότερο ο Ροδίτης. Αν χρησιμοποιηθεί ο Ροδίτης, προστίθεται στο Σαββατιανό, σε ποσοστό το πολύ μέχρι 10 %.

Το ρετσίνι προέρχεται από το κοινό πεύκο που επιστημονικά ονομάζεται Χαλέπιος Πεύκη (Pinus halepensis). Η προσθήκη του ρετσινιού οφείλει να γίνεται πριν την έναρξη του «βρασμού» ή κατά την διάρκειά του, με την προϋπόθεση όμως ότι, τα σάκχαρα που έχουν ζυμωθεί, δεν ξεπερνούν το 1/3 της περιεχομένης αρχικής ποσότητας.

Σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία το ρετσίνι που προστίθεται δεν πρέπει να ξεπερνά το 1 κιλό/100κιλά μούστου.Στην πράξη βέβαια χρησιμοποιούνται πολύ μικρότερες ποσότητες, κατά την προσθήκη του.

Το ρετσίνι δίνει μία χαρακτηριστική ιδιάζουσα γεύση στο κρασί και προσφέρει μια σχετικά μικρή προστασία από τις οξειδώσεις, λόγω του σχηματισμού στην ελεύθερη επιφάνεια του κρασιού, ενός μικρού στρώματος τερεβινθελαίου.

Πρέπει ακόμη να σημειώσουμε ότι η ρετσίνα αναγνωρίστηκε από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα, σαν αποκλειστικά Ελληνικό προϊόν και χαρακτηρίζεται σαν «οίνος ονομασίας κατά παράδοση».

Οι κυριότερες περιοχές της Ελλάδας που παράγεται ρετσίνα είναι, η Στερεά Ελλάδα, η Πελοπόννησος και η Εύβοια.

Πολλοί την φτιάχνουν με μια αναλογία πάνω-κάτω μέχρι 150-300 gr, στα 250 κιλά, αλλά τελικά εξαρτάται από το πόσο” βαριά ή ελαφριά” την θέλουμε, και, την προσθέτουν στην δεύτερη ή τρίτη μέρα όταν αρχίζει ο έντονος βρασμός του μούστου, μέσα σε “τουλπάνι” κρεμασμένη για τουλάχιστον 10-15 μέρες και κάποιοι ίσως μέχρι το κλείσιμο. Έτσι ότι είναι να πάρει ο μούστος θα το πάρει και μετά αφαιρείται το τουλπάνι και η ρητίνη γιατί δεν έχει και νόημα μέσα στο βαρέλι να υπάρχουν κομμάτια της.

δες την κοπελιά που στα λέει ωραία

Αν είστε από αυτούς που η κατανάλωση ρετσίνας δημιουργεί τις χαρακτηριστικές καούρες κατά 99% και αν δεν οφείλεται σε τρόφιμο η αιτία είναι η αφενός ανω του ορίου περιεκτικότητα ρητίνης στο κρασί ή αφετέρου η χρήση οίνου με βαθμούς πάνω από 12 που ευνοεί την αύξηση των αερίων της ρητίνης .

Επομένως, η ρετσίνα είναι συγχρόνως και λευκό κρασί ενώ αντίθετα το λευκό κρασί, δεν είναι πάντα ρετσίνα.

Όλοι ξέρουμε τις πυραμίδες της Γκίζας στην Αίγυπτο με εξ άρχουσα την μεγάλη του Χέοπα συνοδευόμενη από τις πυραμίδες του γιού του και εγγονιού του Χεφρήνου και Μηκερήνου  . Αυτές οι τρεις δεσπόζουσες πυραμίδες , άλλες τρεις μικρότερες μπροστά τους ( πιθανώς των συζύγων τους ) , άλλες 2 που βρίσκονται στο νότιο τμήμα του πλατώ της Γκίζας και αφορούν μάλλον τον αρχιτέκτονα της μεγάλης και μια κατεστραμμένη μαζί με το μνημείο της σφίγγας συγκροτούν το φαραωνικό οροπέδιο της Γκίζας .

Η Γκίζα είναι στην ουσία ένα πολυπληθές προάστιο στα νοτιοδυτικά του Καίρου αλλά λόγω της ύπαρξης των μνημείων έχει τον τίτλο ανεξάρτητης πόλης με πληθυσμό περίπου 3 εκατομμύρια

Η πρώτη αναφορά της πυραμίδας

Η παντελής απουσία αναφοράς της πυραμίδας στους αιγυπτιακούς παπύρους παραμένει μυστήριο. Οι πρώτες περιγραφές βρίσκονται στον Έλληνα ιστορικό Ηρόδοτο (5ος αιώνας π.Χ.) και στους αρχαίους αραβικούς θρύλους  . Ο Ηρόδοτος ανέφερε (τουλάχιστον 2 χιλιετίες μετά την εμφάνιση της Μεγάλης Πυραμίδας) ότι ανεγέρθηκε υπό έναν δεσπότη Φαραώ που ονομαζόταν Χέοπας Ελλην.( Κουφού), που κυβέρνησε για 50 χρόνια, ότι 100 χιλιάδες άνθρωποι απασχολούνταν στην κατασκευή. για είκοσι χρόνια, και ότι η πυραμίδα είναι προς τιμή του Χέοπα, αλλά όχι ο τάφος του. Ο πραγματικός τάφος είναι μια ταφή κοντά στην πυραμίδα. Ο Ηρόδοτος έδωσε λανθασμένες πληροφορίες για το μέγεθος της πυραμίδας, και ανέφερε επίσης τη μεσαία πυραμίδα του οροπεδίου της Γκίζας, ότι ανεγέρθηκε από την κόρη του Χέοπα, η οποία πούλησε τον εαυτό της και ότι κάθε οικοδομική πέτρα αντιστοιχούσε στον άνδρα στον οποίο της δόθηκε. . Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, αν «για να σηκωθεί μια πέτρα, άνοιγε ένα μακρύ ελικοειδή μονοπάτι προς τον τάφο», χωρίς να διευκρινιστεί για τι είδους πυραμίδα πρόκειται. Ωστόσο, οι πυραμίδες του οροπεδίου της Γκίζας δεν είχαν «ελικοειδή» μονοπάτια προς τον τάφο τη στιγμή της επίσκεψής τους από τον Ηρόδοτο. αντίθετα, το κατερχόμενο πέρασμα του ΒΠ του Χέοπα διακρίνεται από προσεκτική ευθύτητα. Και άλλες εγκαταστάσεις στη ΒΡ εκείνη την εποχή δεν ήταν γνωστές.

Εμφάνιση

Τα σωζόμενα θραύσματα της πρόσοψης της πυραμίδας και τα υπολείμματα του πεζοδρομίου που περιέβαλε το κτίριο

Η πυραμίδα ονομάζεται “Akhet-Khufu” – “Ορίζοντας του Khufu” (ή ακριβέστερα “Σχετικά με τον ουρανό – (αυτό είναι) Khufu”). Αποτελείται από μπλοκ ασβεστόλιθου και γρανίτη. Χτίστηκε σε φυσικό ασβεστολιθικό λόφο. Αφού η πυραμίδα έχει χάσει πολλά στρώματα επένδυσης, αυτός ο λόφος είναι μερικώς ορατός στην ανατολική, βόρεια και νότια πλευρά της πυραμίδας. Παρά το γεγονός ότι η Πυραμίδα του Χέοπα είναι η ψηλότερη και η πιο ογκώδης από όλες τις αιγυπτιακές πυραμίδες, ο Φαραώ Sneferu έχτισε τις πυραμίδες στο Meidum και στο Dahshur (η Λυγμένη Πυραμίδα και η Ροζ Πυραμίδα), η συνολική μάζα των οποίων υπολογίζεται σε 8,4 εκατομμύρια τόνους.

Αρχικά, η πυραμίδα ήταν επενδεδυμένη με λευκό ασβεστόλιθο, πιο σκληρό από τους κύριους όγκους. Η κορυφή της πυραμίδας στέφθηκε με μια επιχρυσωμένη πέτρα – μια πυραμίδα (αρχαία αιγυπτιακή – “Benben”). Η επένδυση έλαμπε στον ήλιο με ένα ροδακινί χρώμα, σαν «ένα λαμπερό θαύμα, στο οποίο ο ίδιος ο θεός του ήλιου Ρα φαινόταν να δίνει όλες του τις ακτίνες». Το 1168, οι Άραβες λεηλάτησαν και έκαψαν το Κάιρο. Οι κάτοικοι του Καΐρου αφαίρεσαν την επένδυση από την πυραμίδα για να χτίσουν νέα σπίτια.

ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ

Πυραμίδα του Χέοπα τον 19ο αιώνα

Χάρτης της νεκρόπολης κοντά στην πυραμίδα του Χέοπα

• Ύψος (σήμερα): ≈ 136,5 m
• Γωνία πλευρικού τοιχώματος (τώρα): 51° 50″
• Μήκος πλευρικής πλευράς (αρχικό): 230,33 m (υπολογισμένο) ή περίπου 440 βασιλικοί πήχεις
• Μήκος πλευρικής πλευράς (τώρα): περίπου 225 m
• Το μήκος των πλευρών της βάσης της πυραμίδας: νότια – 230.454 m. βόρεια – 230.253 μ. δυτικά – 230.357 μ. ανατολικά – 230.394 μ
• Έκταση βάσης (αρχικά): ≈ 53.000 m2 (5,3 ha)
• Το εμβαδόν της πλευρικής επιφάνειας της πυραμίδας (αρχικά): ≈ 85.500 m 2
• Περίμετρος βάσης: 922 μέτρα
• Ο συνολικός όγκος της πυραμίδας χωρίς να αφαιρεθούν οι κοιλότητες μέσα στην πυραμίδα (αρχικά): ≈ 2,58 εκατομμύρια m 3
• Ο συνολικός όγκος της πυραμίδας μείον όλες τις γνωστές κοιλότητες (αρχικά): 2,50 εκατομμύρια m3
• Μέσος όγκος λιθόλιθων: 1.147 m3
• Μέσο βάρος λίθων: 2,5 τόνοι
• Το βαρύτερο πέτρινο τετράγωνο: περίπου 35 τόνοι – βρίσκεται πάνω από την είσοδο του “King’s Chamber”.
• Ο αριθμός των μπλοκ του μέσου όγκου δεν υπερβαίνει τα 1,65 εκατομμύρια (2,50 εκατομμύρια m³ – 0,6 εκατομμύρια m³ βραχώδης βάσης μέσα στην πυραμίδα = 1,9 εκατομμύρια m 3 / 1,147 m 3 = 1,65 εκατομμύρια μπλοκ του καθορισμένου όγκου μπορούν να χωρέσουν φυσικά στην πυραμίδα , χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ο όγκος του διαλύματος στις ραφές interblock). αναφορά σε περίοδο κατασκευής 20 ετών * 300 εργάσιμες ημέρες το χρόνο * 10 ώρες εργασίας την ημέρα * 60 λεπτά ανά ώρα έχει ως αποτέλεσμα μια ταχύτητα πλακόστρωσης (και παράδοσης στο εργοτάξιο) περίπου ενός τετραγώνου δύο λεπτών.
• Σύμφωνα με εκτιμήσεις, το συνολικό βάρος της πυραμίδας είναι περίπου 4 εκατομμύρια τόνοι (1,65 εκατομμύρια μπλοκ x 2,5 τόνοι)
• Η βάση της πυραμίδας στηρίζεται σε ένα φυσικό βραχώδες υψόμετρο με ύψος στο κέντρο περίπου 12-14 m και, σύμφωνα με τα τελευταία δεδομένα, καταλαμβάνει τουλάχιστον το 23% του αρχικού όγκου της πυραμίδας
• Ο αριθμός των στρώσεων (επίπεδα) λιθόλιθων – 210 (κατά τη στιγμή της κατασκευής). Τώρα τα επίπεδα είναι 203.

Πλαϊνή κοιλότητα

Η κοιλότητα των πλευρών της πυραμίδας του Χέοπα

Όταν ο ήλιος κινείται γύρω από την πυραμίδα, μπορείτε να παρατηρήσετε την ανομοιομορφία – την κοιλότητα του κεντρικού τμήματος των τοίχων. Ίσως ο λόγος για αυτό είναι η διάβρωση ή η ζημιά που προκύπτει από την πτώση της πέτρινης επένδυσης. Είναι επίσης πιθανό ότι αυτό έγινε σκόπιμα κατά την κατασκευή. Όπως σημειώνουν οι Vito Maragioglio και Celeste Rinaldi, η πυραμίδα του Menkaure δεν έχει πλέον τέτοια κοιλότητα των πλευρών.  Ο Edwards εξηγεί αυτό το χαρακτηριστικό από το γεγονός ότι το κεντρικό τμήμα κάθε πλευράς απλώς πιέστηκε προς τα μέσα από μια μεγάλη μάζα λιθόλιθων με την πάροδο του χρόνου.

Όπως τον 18ο αιώνα, όταν ανακαλύφθηκε αυτό το φαινόμενο, σήμερα δεν υπάρχει ακόμη ικανοποιητική εξήγηση για αυτό το χαρακτηριστικό της αρχιτεκτονικής.

Παρατήρηση του κοίλου των πλευρών στα τέλη του 19ου αιώνα, Περιγραφή της Αιγύπτου

Γωνία κλίσης

Δεν είναι δυνατός ο ακριβής προσδιορισμός των αρχικών παραμέτρων της πυραμίδας, καθώς οι άκρες και οι επιφάνειές της είναι επί του παρόντος ως επί το πλείστον αποσυναρμολογημένες και καταστρεφόμενες. Αυτό καθιστά δύσκολο τον υπολογισμό της ακριβούς γωνίας κλίσης. Επιπλέον, η ίδια η συμμετρία του δεν είναι τέλεια, επομένως παρατηρούνται αποκλίσεις στους αριθμούς με διαφορετικές μετρήσεις.

Γεωμετρική μελέτη σηράγγων αερισμού

Η μελέτη της γεωμετρίας της Μεγάλης Πυραμίδας δεν δίνει μια σαφή απάντηση στο ερώτημα των αρχικών αναλογιών αυτής της δομής. Υποτίθεται ότι οι Αιγύπτιοι είχαν μια ιδέα για τη Χρυσή Αναλογία και τον αριθμό pi, που αντικατοπτρίστηκαν στις αναλογίες της πυραμίδας: για παράδειγμα, η αναλογία ύψους προς βάση είναι 14/22 (ύψος \u003d 280 πήχεις και βάση \u003d 440 πήχεις, 280/440 \u003d 14 / 22). Για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, αυτές οι αξίες χρησιμοποιήθηκαν στην κατασκευή της πυραμίδας στο Meidum. Ωστόσο, για πυραμίδες μεταγενέστερων εποχών, αυτές οι αναλογίες δεν χρησιμοποιήθηκαν πουθενά αλλού, καθώς, για παράδειγμα, ορισμένες έχουν αναλογίες ύψους προς βάση, όπως 6/5 (Ροζ πυραμίδα), 4/3 (Πυραμίδα του Chefren) ή 7/5 (Σπασμένη Πυραμίδα).

Μερικές από τις θεωρίες θεωρούν ότι η πυραμίδα είναι ένα αστρονομικό παρατηρητήριο. Εικάζεται ότι οι διάδρομοι της πυραμίδας δείχνουν ακριβώς προς το “πολικό αστέρι” εκείνης της εποχής – Τουμπάν, οι διάδρομοι εξαερισμού της νότιας πλευράς – προς το αστέρι Σείριος και από τη βόρεια πλευρά – προς το αστέρι Alnitak.

Εσωτερική δομή

Διατομή της πυραμίδας του Χέοπα:

Η είσοδος της πυραμίδας βρίσκεται σε ύψος 15,63 μέτρων στη βόρεια πλευρά. Η είσοδος σχηματίζεται από πέτρινες πλάκες που έχουν τη μορφή αψίδας, αλλά πρόκειται για μια κατασκευή που βρισκόταν μέσα στην πυραμίδα – η αληθινή είσοδος δεν έχει διατηρηθεί. Η αληθινή είσοδος στην πυραμίδα ήταν πιθανότατα κλειστή με ένα πέτρινο βύσμα. Μια περιγραφή ενός τέτοιου φελλού μπορεί να βρεθεί στον Στράβωνα, και η εμφάνισή του μπορεί επίσης να φανταστεί με βάση τη σωζόμενη πλάκα που έκλεισε την επάνω είσοδο της Κεκαμμένης Πυραμίδας του Σνέφρου, του πατέρα του Χέοπα. Σήμερα, οι τουρίστες εισέρχονται στην πυραμίδα από ένα κενό 17 μέτρων, το οποίο έφτιαξε το 820 ο χαλίφης της Βαγδάτης Abdullah al-Mamun 10 μέτρα χαμηλότερα. Ήλπιζε να βρει τους αναρίθμητους θησαυρούς του Φαραώ εκεί, αλλά βρήκε εκεί μόνο ένα στρώμα σκόνης πάχους μισού ποδιού.

Μέσα στην πυραμίδα του Χέοπα υπάρχουν τρεις ταφικοί θάλαμοι που βρίσκονται ο ένας πάνω από τον άλλο.

Ο “λάκκος”

Χάρτες υπόγειου θαλάμου

Ένας κατερχόμενος διάδρομος μήκους 105 m, με κλίση 26° 26’46, οδηγεί σε έναν οριζόντιο διάδρομο μήκους 8,9 μέτρων που οδηγεί στον θάλαμο 5 . Βρίσκεται κάτω από το επίπεδο του εδάφους σε μια βραχώδη ασβεστολιθική βάση, έμεινε ημιτελής. Οι διαστάσεις του θαλάμου είναι 14 × 8,1 m, είναι επιμήκης από τα ανατολικά προς τα δυτικά. Το ύψος φτάνει τα 3,5 μ., η οροφή έχει μεγάλη ρωγμή. Στο νότιο τοίχωμα του θαλάμου υπάρχει πηγάδι βάθους περίπου 3 μ. από το οποίο εκτείνεται προς τα νότια για 16 μ. στενό φρεάτιο (0,7 × 0,7 μ. διατομής) που καταλήγει σε αδιέξοδο. Οι μηχανικοί John Shae Perring και Richard William Howard Vyse καθάρισαν το πάτωμα του θαλάμου στις αρχές του 19ου αιώνα και έσκαψαν ένα πηγάδι βάθους 11,6 μέτρων στο οποίο ήλπιζαν να βρουν έναν κρυφό ταφικό θάλαμο. Βασίστηκαν στα στοιχεία του Ηροδότου, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι το σώμα του Χέοπα βρισκόταν σε ένα νησί που περιβαλλόταν από ένα κανάλι σε έναν κρυφό υπόγειο θάλαμο. Οι ανασκαφές τους δεν βρήκαν τίποτα. Αργότερα έρευνα έδειξε ότι ο θάλαμος έμεινε ημιτελής και αποφασίστηκε να τακτοποιηθούν οι ταφικοί θαλάμοι στο κέντρο της ίδιας της πυραμίδας.

Ανερχόμενος διάδρομος και Η ΑΙΘΟΥΣΑ της βασίλισσας

Από το πρώτο τρίτο του κατερχόμενου περάσματος (μετά από 18 μέτρα από την κύρια είσοδο) προς τα πάνω με την ίδια γωνία 26,5 ° υπάρχει ένα ανοδικό πέρασμα προς τα νότια  μήκους περίπου 40 μέτρων, που καταλήγει στο κάτω μέρος της Μεγάλης Πινακοθήκης .

Στην αρχή του, το ανοδικό πέρασμα περιέχει 3 μεγάλα κυβικά γρανιτένια «βύσματα», τα οποία, εξωτερικά, από το κατερχόμενο πέρασμα, καλύφθηκαν από ένα μπλοκ ασβεστόλιθου που έπεσε κατά τη διάρκεια των εργασιών του al-Ma’mun. Έτσι, για τα πρώτα 3000 χρόνια από την κατασκευή της πυραμίδας (συμπεριλαμβανομένης της εποχής των ενεργών επισκέψεών της στην Αρχαιότητα), πιστευόταν ότι δεν υπήρχαν άλλα δωμάτια στη Μεγάλη Πυραμίδα, εκτός από το κατερχόμενο πέρασμα και τον υπόγειο θάλαμο. Ο Al-Ma’mun απέτυχε να σπάσει αυτά τα βύσματα και απλώς κούφωσε μια παράκαμψη στον πιο μαλακό ασβεστόλιθο στα δεξιά τους. Αυτό το απόσπασμα χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα. Υπάρχουν δύο βασικές θεωρίες για τα βύσματα, μία από αυτές είναι ότι η ανοδική δίοδος έχει τοποθετημένα βύσματα στην αρχή της κατασκευής και έτσι αυτή η δίοδος σφραγίστηκε από τους ίδιους από την αρχή. Η δεύτερη βεβαιώνει ότι το σημερινό στένωση των τοίχων προκλήθηκε από σεισμό και τα βύσματα βρίσκονταν προηγουμένως εντός της Μεγάλης Πινακοθήκης και χρησιμοποιήθηκαν για να σφραγίσουν το πέρασμα μόνο μετά την ταφή του φαραώ.

Ένα σημαντικό μυστήριο αυτού του τμήματος της ανοδικής διόδου είναι ότι στο σημείο όπου βρίσκονται τώρα τα μποτιλιαρίσματα, σε ένα πλήρους μεγέθους, αν και συντομευμένο μοντέλο των διόδων της πυραμίδας – τους λεγόμενους δοκιμαστικούς διαδρόμους βόρεια της Μεγάλης Πυραμίδας – υπάρχει είναι μια διασταύρωση όχι δύο, αλλά τριών διαδρόμων ταυτόχρονα, ο τρίτος από τους οποίους είναι η κάθετη σήραγγα. Εφόσον κανείς μέχρι στιγμής δεν έχει καταφέρει να μετακινήσει τα μποτιλιαρίσματα, το ερώτημα αν υπάρχει κάθετη τρύπα από πάνω τους παραμένει ανοιχτό.

Στη μέση του ανηφορικού περάσματος, η κατασκευή των τοίχων έχει μια ιδιαιτερότητα: οι λεγόμενες «πέτρες πλαισίου» τοποθετούνται σε τρία σημεία – δηλαδή το πέρασμα, τετράγωνο σε όλο το μήκος, διαπερνά τρεις μονόλιθους. Ο σκοπός αυτών των λίθων είναι άγνωστος. Στην περιοχή των λίθων του πλαισίου, οι τοίχοι διέλευσης έχουν αρκετές μικρές κόγχες.

Ένας οριζόντιος διάδρομος μήκους 35 μ. και ύψους 1,75 μ. οδηγεί στον δεύτερο ταφικό θάλαμο από το κάτω μέρος της Μεγάλης Πινακοθήκης με νότια κατεύθυνση. Πίσω από τον δυτικό τοίχο του περάσματος υπάρχουν κοιλότητες γεμάτες άμμο. Ο δεύτερος θάλαμος ονομάζεται παραδοσιακά «Θάλαμος της Βασίλισσας», αν και σύμφωνα με το τελετουργικό, οι γυναίκες των Φαραώ θάβονταν σε ξεχωριστές μικρές πυραμίδες. Ο «Θάλαμος της Βασίλισσας», επενδεδυμένος με ασβεστόλιθο, έχει 5,74 μέτρα από ανατολή προς δύση και 5,23 μέτρα από βορρά προς νότο. το μέγιστο ύψος του είναι 6,22 μέτρα. Στον ανατολικό τοίχο του θαλάμου υπάρχει ψηλή κόγχη.

Σπήλαιο, Grand Gallery και O ΘΑΛΑΜΟΣ ΤΟΥ ΦΑΡΑΩ

Ένας άλλος κλάδος από το κάτω μέρος της Μεγάλης Πινακοθήκης είναι ένας στενός σχεδόν κατακόρυφος άξονας ύψους περίπου 60 μέτρων, που οδηγεί στο κάτω μέρος του κατερχόμενου περάσματος. Υπάρχει η υπόθεση ότι προοριζόταν για την εκκένωση εργαζομένων ή ιερέων που ολοκλήρωναν το «σφράγισμα» της κύριας διόδου προς την «Αίθουσα του Βασιλιά». Περίπου στη μέση του βρίσκεται μια μικρή, πιθανότατα φυσική προέκταση – το “Grotto” (Grotto) ακανόνιστου σχήματος, στο οποίο χωρούσαν πολλά άτομα από τη δύναμη. Σπήλαιο  βρίσκεται στη «διασταύρωση» της τοιχοποιίας της πυραμίδας και ενός μικρού, ύψους περίπου 9 μέτρων, λόφου σε ασβεστολιθικό οροπέδιο που βρίσκεται στη βάση της Μεγάλης Πυραμίδας. Οι τοίχοι του Σπήλαιο είναι εν μέρει ενισχυμένοι με αρχαία τοιχοποιία και επειδή μερικές από τις πέτρες του είναι πολύ μεγάλες, υπάρχει η υπόθεση ότι το Σπήλαιο υπήρχε στο οροπέδιο της Γκίζας ως ανεξάρτητη κατασκευή πολύ πριν από την κατασκευή των πυραμίδων και του φρεατίου εκκένωσης η ίδια χτίστηκε λαμβάνοντας υπόψη τη θέση του Grotto. Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι ο άξονας ήταν πράγματι κοίλος στην ήδη στρωμένη τοιχοποιία και δεν ήταν στρωμένος, όπως αποδεικνύεται από το ακανόνιστο κυκλικό τμήμα του, τίθεται το ερώτημα πώς οι κατασκευαστές κατάφεραν να φτάσουν με ακρίβεια στο Σπήλαιο.

Η μεγάλη στοά συνεχίζει το ανοδικό πέρασμα. Το ύψος του είναι 8,53 μ., είναι ορθογώνιο σε διατομή, με τοιχώματα ελαφρώς κωνικά προς τα πάνω (το λεγόμενο «ψεύτικο θόλο»), μεγάλη κεκλιμένη σήραγγα μήκους 46,6 μ. πλάτος 1 μέτρο και βάθος 60 εκ. και εκατέρωθεν προεξοχές υπάρχουν 27 ζεύγη εσοχές ασαφούς σκοπού. Η εμβάθυνση τελειώνει με το λεγόμενο. Το «Μεγάλο Βήμα» είναι μια ψηλή οριζόντια προεξοχή, μια πλατφόρμα 1 × 2 μέτρων στο τέλος της Μεγάλης Στοάς, ακριβώς μπροστά από την είσοδο της «αίθουσας εισόδου» – την πρόσθια αίθουσα. Η τοποθεσία έχει ένα ζευγάρι εσοχές παρόμοιες με τις εσοχές της ράμπας, εσοχές στις γωνίες κοντά στον τοίχο (το 28ο και τελευταίο ζευγάρι εσοχές BG). Μέσω της «αίθουσας εισόδου» το φρεάτιο οδηγεί στον ταφικό θάλαμο «King’s Chamber» επενδεδυμένος με μαύρο γρανίτη, όπου τοποθετείται μια άδεια σαρκοφάγος από γρανίτη. Το καπάκι της σαρκοφάγου λείπει. Οι άξονες εξαερισμού έχουν στόμια στην «Θάλαμο του Βασιλιά» στον νότιο και βόρειο τοίχο σε ύψος περίπου ενός μέτρου από το επίπεδο του δαπέδου. Το στόμιο του νότιου άξονα εξαερισμού είναι πολύ κατεστραμμένο, το βόρειο φαίνεται άθικτο. Το δάπεδο, η οροφή, οι τοίχοι του θαλάμου δεν φέρουν διακοσμήσεις ή τρύπες ή συνδετήρες από οτιδήποτε σχετίζεται με την εποχή κατασκευής της πυραμίδας. Οι πλάκες οροφής έχουν σκάσει όλες κατά μήκος του νότιου τοίχου και δεν πέφτουν στο δωμάτιο μόνο λόγω της πίεσης των υπερκείμενων τούβλων από το βάρος.

Πάνω από την «Θάλαμο του Βασιλιά» υπάρχουν πέντε κοιλότητες εκφόρτωσης με συνολικό ύψος 17 μ. που ανακαλύφθηκαν τον 19ο αιώνα, μεταξύ των οποίων βρίσκονται μονολιθικές πλάκες γρανίτη πάχους περίπου 2 μέτρων και πάνω – μια αετωτή ασβεστολιθική οροφή. Πιστεύεται ότι σκοπός τους είναι να κατανείμουν το βάρος των υπερκείμενων στρωμάτων της πυραμίδας (περίπου ένα εκατομμύριο τόνους) προκειμένου να προστατεύσουν την «Θάλαμο του Βασιλιά» από την πίεση. Σε αυτά τα κενά έχουν βρεθεί γκράφιτι, που πιθανότατα άφησαν εργάτες.

αγωγοί εξαερισμού

Από τον «Θάλαμο του Βασιλιά» και τον «Θάλαμο της Βασίλισσας» προς βόρεια και νότια κατεύθυνση (αρχικά οριζόντια και μετά λοξά προς τα πάνω) αναχωρούν τα λεγόμενα κανάλια «αερισμού» πλάτους 20-25 εκ. Ταυτόχρονα, τα κανάλια του η «Θάλαμος του Βασιλιά», γνωστή από τον 17ο αιώνα, είναι ανοιχτά τόσο από κάτω όσο και από πάνω (στις όψεις της πυραμίδας), ενώ τα κάτω άκρα των καναλιών του «Θάλαμου της Βασίλισσας» διαχωρίζονται από την επιφάνεια του τοίχου κατά περίπου 13 εκατοστά, ανακαλύφθηκαν με χτύπημα το 1872. Τα πάνω άκρα των φρεατίων του «Θάλαμου της Βασίλισσας» δεν φτάνουν στην επιφάνεια περίπου 12 μέτρων, και κλείνουν με πέτρινες «Gantenbrink Doors», το καθένα με δύο χάλκινες λαβές. Οι χάλκινες λαβές σφραγίστηκαν με γύψινες σφραγίδες (δεν διατηρήθηκαν, αλλά παρέμειναν ίχνη). Στον νότιο άξονα εξαερισμού, η «πόρτα» ανακαλύφθηκε το 1993 χρησιμοποιώντας το τηλεκατευθυνόμενο ρομπότ Upuaut II. η στροφή του βόρειου ορυχείου δεν επέτρεπε τότενα βρει σε αυτό την ίδια «πόρτα» από αυτό το ρομπότ. Το 2002, χρησιμοποιώντας μια νέα τροποποίηση του ρομπότ, έγινε μια τρύπα στη νότια «πόρτα», αλλά πίσω της βρέθηκε μια μικρή κοιλότητα μήκους 18 εκατοστών και μια άλλη πέτρινη «πόρτα». Το τι θα ακολουθήσει είναι ακόμα άγνωστο. Αυτό το ρομπότ επιβεβαίωσε την παρουσία μιας παρόμοιας «πόρτας» στο τέλος του βόρειου καναλιού, αλλά δεν το τρύπησαν. Ένα νέο ρομπότ το 2010 μπόρεσε να εισαγάγει μια οφιοειδής τηλεοπτική κάμερα μέσα από μια τρύπα στη νότια «πόρτα» και διαπίστωσε ότι οι χάλκινες «λαβές» στην άλλη πλευρά της «πόρτας» σχεδιάστηκαν με τη μορφή τακτοποιημένων μεντεσέδων και Στο δάπεδο του άξονα «αερισμού» εφαρμόστηκαν ξεχωριστά διακριτικά σε κόκκινη ώχρα. Επί του παρόντος, η πιο κοινή εκδοχή είναι ότι ο σκοπός των αγωγών «αερισμού» ήταν θρησκευτικού χαρακτήρα και συνδέεται με τις ιδέες των Αιγυπτίων για το μεταθανάτιο ταξίδι της ψυχής. Και η «πόρτα» στο τέλος του καναλιού δεν είναι παρά μια πόρτα στη μετά θάνατον ζωή. Γι’ αυτό δεν βγαίνει στην επιφάνεια της πυραμίδας. Ταυτόχρονα, τα φρεάτια του άνω ταφικού θαλάμου έχουν διαμπερείς εξόδους προς το εξωτερικό και το εσωτερικό του δωματίου. δεν είναι σαφές εάν αυτό οφείλεται σε κάποια αλλαγή στο τελετουργικό. Δεδομένου ότι τα εξωτερικά λίγα μέτρα της πρόσοψης της πυραμίδας έχουν καταστραφεί, δεν είναι σαφές εάν οι “Gantenbrink Doors” βρίσκονταν στους επάνω άξονες. (θα μπορούσε να είναι στο μέρος όπου δεν διατηρήθηκε το ορυχείο). Στο νότιο άνω ορυχείο υπάρχει το λεγόμενο. “Χέοπες κόγχες” – περίεργες επεκτάσεις και αυλακώσεις, που, ίσως, περιείχαν μια “πόρτα”. Στο βόρειο πάνω δεν υπάρχουν καθόλου «κόγχες».

Διαστάσεις της πυραμίδας του Χέοπα

Το ύψος της Πυραμίδας του Χέοπα έφτανε αρχικά τα 146,6 μέτρα, αλλά ο χρόνος καταστρέφει αδυσώπητα και σταδιακά αυτή την εντυπωσιακή κατασκευή. Σήμερα έχει μειωθεί στα 137,2 μέτρα.

Η πυραμίδα αποτελείται, γενικά, από 2,3 εκατομμύρια κύβους πέτρας. Το βάρος μιας πέτρας είναι κατά μέσο όρο 2,5 τόνους, αλλά υπάρχουν ακόμη και εκείνοι των οποίων η μάζα φτάνει τους 15 τόνους.

Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι αυτά τα μπλοκ ταιριάζουν τόσο τέλεια που ούτε η λεπίδα ενός λεπτού μαχαιριού δεν μπορεί να περάσει μέσα τους. Ήταν κολλημένα μεταξύ τους με λευκό τσιμέντο, ως προστασία από τη διείσδυση νερού στο εσωτερικό. Έχει επιβιώσει μέχρι σήμερα.

Η μία πλευρά της πυραμίδας έχει μήκος 230 μέτρα. Η επιφάνεια βάσης είναι 53.000 τετραγωνικά μέτρα, που μπορεί να ισοδυναμεί με δέκα γήπεδα ποδοσφαίρου.

Αυτό το τεράστιο κτίριο εντυπωσιάζει με το μεγαλείο του και αναπνέει από την αρχαιότητα. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, το συνολικό βάρος της πυραμίδας είναι 6,25 εκατομμύρια τόνοι. Προηγουμένως, η επιφάνειά του ήταν τέλεια λεία. Τώρα, δυστυχώς, δεν υπάρχει ίχνος αυτής της ομαλότητας.

Μέσα στην πυραμίδα του Χέοπα υπάρχει μία είσοδος, που βρίσκεται σε ύψος 15,5 μέτρων πάνω από το έδαφος. Περιέχει τους τάφους στους οποίους θάφτηκαν οι Φαραώ. Αυτοί οι λεγόμενοι ταφικοί θάλαμοι είναι κατασκευασμένοι από ανθεκτικό γρανίτη και βρίσκονται σε βάθος 28 μέτρων.

Η πυραμίδα αποτελείται από εισερχόμενα και κατερχόμενα περάσματα, τα οποία δεν χρησιμοποιήθηκαν σε κανένα άλλο παρόμοιο κτίριο. Ένα από τα χαρακτηριστικά είναι μια μεγάλη κατάβαση που οδηγεί στον τάφο του Φαραώ.

Η Πυραμίδα του Χέοπα βρίσκεται ακριβώς στη θέση που δείχνει και τα τέσσερα βασικά σημεία. Είναι το μόνο από όλα τα αρχαία κτίσματα που έχει τέτοια ακρίβεια.

Ιστορία της Πυραμίδας του Χέοπα

Πώς οι αρχαίοι Αιγύπτιοι κατάφεραν να χτίσουν αυτή την Πυραμίδα και πότε, κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα. Όμως στην Αίγυπτο, η επίσημη ημερομηνία έναρξης της κατασκευής είναι η 23 Αυγούστου 2480 π.Χ.

Τότε ήταν που ο Φαραώ Snofu πέθανε και ο γιος του Khufu (Χέοπας) έδωσε την εντολή να χτιστεί η πυραμίδα. Ήθελε να χτίσει μια τέτοια πυραμίδα που όχι μόνο θα γινόταν μια από τις μεγαλύτερες κατασκευές, αλλά και θα δοξάσει το όνομά του ανά τους αιώνες.

Είναι γνωστό ότι περίπου 100.000 άτομα συμμετείχαν ταυτόχρονα στην κατασκευή του. Για 10 χρόνια, έχτισαν μόνο έναν δρόμο κατά μήκος του οποίου ήταν απαραίτητο να παραδοθούν πέτρες και η ίδια η κατασκευή συνεχίστηκε για άλλα 20-25 χρόνια.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, είναι γνωστό ότι οι εργάτες έκοψαν τεράστια τετράγωνα σε λατομεία στις όχθες του Νείλου. Με βάρκες πήγαν στην άλλη πλευρά και έσυραν ένα τετράγωνο κατά μήκος του δρόμου με τσόχα μέχρι το ίδιο το εργοτάξιο.

Μετά ήρθε η σειρά της σκληρής και πολύ επικίνδυνης δουλειάς. Τα μπλοκ στοιβάζονταν μεταξύ τους με εξαιρετική ακρίβεια με τη βοήθεια σχοινιών και μοχλών.

Τα μυστικά της πυραμίδας του Χέοπα

Για σχεδόν 3.500 χρόνια, κανείς δεν έχει διαταράξει την ειρήνη της Πυραμίδας του Χέοπα. Ήταν καλυμμένη με θρύλους για την τιμωρία οποιουδήποτε μπαίνει στις αίθουσες του Φαραώ.

Ωστόσο, υπήρχε ένας τόσο τολμηρός χαλίφης Αμπντουλάχ αλ-Μαμούν, που έβαλε ένα τούνελ μέσα στην πυραμίδα για να επωφεληθεί. Αλλά ποια ήταν η έκπληξή του όταν δεν βρήκε κανένα απολύτως θησαυρό. Πράγματι, αυτό είναι ένα από τα πολλά μυστικά αυτής της μεγαλειώδους δομής.

Κανείς δεν γνωρίζει αν ο φαραώ Χέοπας θάφτηκε πραγματικά σε αυτό ή ο τάφος του λεηλατήθηκε από τους αρχαίους Αιγύπτιους. Οι επιστήμονες τονίζουν ότι ο θάλαμος του Φαραώ δεν έχει διακοσμήσεις, κάτι που εκείνη την εποχή συνηθιζόταν να στολίζουν τους τάφους. Δεν υπάρχει καπάκι στη σαρκοφάγο και δεν είναι τελείως λαξευμένη. Είναι σαφές ότι το έργο δεν έχει ολοκληρωθεί.

Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια του Αμπντουλάχ αλ-Μαμούν, έχοντας μπει σε φρενίτιδα, διέταξε να διαλύσουν τις πυραμίδες. Αλλά φυσικά αυτός ο στόχος δεν επετεύχθη. Και οι ληστές έχασαν κάθε ενδιαφέρον για εκείνη και τους ανύπαρκτους θησαυρούς της.

Το 1168, οι Άραβες έκαψαν μέρος του Καΐρου και όταν οι Αιγύπτιοι άρχισαν να ξαναχτίζουν τα σπίτια τους, αφαίρεσαν τις λευκές πλάκες από την πυραμίδα.

Και από εκείνη την πυραμίδα που έλαμπε σαν πολύτιμος λίθος, έμεινε μόνο ένα σκαλοπατημένο σώμα. Έτσι εμφανίζεται σήμερα, μπροστά σε ενθουσιώδεις τουρίστες.

Η Πυραμίδα του Χέοπα εξερευνάται συνεχώς, από την εποχή του Ναπολέοντα. Και ορισμένοι ερευνητές είναι πιο διατεθειμένοι να πιστέψουν τη θεωρία για την κατασκευή της πυραμίδας από εξωγήινους ή Ατλάντες.

Γιατί μέχρι σήμερα δεν είναι ξεκάθαρο πώς οι οικοδόμοι θα μπορούσαν να επιτύχουν τόσο εξαιρετική επεξεργασία πέτρας και ακριβή τοποθέτηση, που δεν έχουν επηρεαστεί από εξωτερικούς παράγοντες εδώ και αιώνες. Και οι ίδιες οι μετρήσεις της πυραμίδας είναι εντυπωσιακές στα αποτελέσματά τους.

Η πυραμίδα περιβαλλόταν από άλλα ενδιαφέροντα κτίρια, κυρίως ναούς. Αλλά σήμερα, σχεδόν τίποτα δεν έχει σωθεί.

Ο σκοπός τους δεν είναι απολύτως σαφής, αλλά το 1954, οι αρχαιολόγοι βρήκαν το αρχαιότερο πλοίο σε αυτό το μέρος. Ήταν το σκάφος «Solnechnaya», το οποίο κατασκευάστηκε χωρίς ούτε ένα καρφί, με ίχνη λάσπης διατηρημένα και πιθανότατα επέπλεε την εποχή του Χέοπα.

Η Πυραμίδα του Χέοπα βρίσκεται στο οροπέδιο της Γκίζας. Η Γκίζα είναι ένας οικισμός βορειοδυτικά του Καΐρου. Μπορείτε να φτάσετε εκεί με ταξί, ονομάζοντας το Mena House Hotel ως τελευταία στάση. Ή πάρτε ένα λεωφορείο για να πάτε από τις στάσεις της πλατείας Ταχρίρ, στο Κάιρο, ή καθίστε στο σταθμό Ramesses.

 

Είναι αδύνατο να εκτιμήσει κανείς την πλήρη δύναμη και το μεγαλείο της Πυραμίδας του Χέοπα που καλύπτεται από πολλά μυστικά από φωτογραφίες ή λέξεις.

Απλά πρέπει να το δείτε με τα μάτια σας και να αγγίξετε αυτήν την αρχαία, πραγματικά εντυπωσιακή κατασκευή.

Κατά μήκος των ανατολικών άκρων, οι τουρίστες δεν μπορούν να αγνοήσουν ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ιστορίας – την πυραμίδα του Χέοπα. Το μόνο σωζόμενο θαύμα του Αρχαίου Κόσμου, από τα επτά υπάρχοντα, προκαλεί το ενδιαφέρον επιστημόνων, αρχαιολόγων, ιστορικών, αστρολόγων και απλώς θαυμαστών των μυστικών. Σε ερωτήσεις του είδους: «Πού είναι οι πυραμίδες του Χέοπα;» ή “Γιατί αξίζει να τα επισκεφτείτε;”, Θα χαρούμε να απαντήσουμε στο άρθρο μας.

Ποιες είναι οι διαστάσεις της πυραμίδας του Χέοπα;

Για να κατανοήσουμε πλήρως το μεγαλείο αυτού του αρχιτεκτονικού αριστουργήματος, αρκεί να φανταστούμε τις διαστάσεις του. Φανταστείτε, πρόκειται για μια τεράστια κατασκευή βάρους περίπου 6,4 εκατομμυρίων τόνων, που βρίσκεται στη Γκίζα της Δημοκρατίας της Αιγύπτου. Το ύψος της πυραμίδας του Χέοπα, ακόμη και μετά από διάβρωση από τον άνεμο, φτάνει τα 138 μέτρα, το μέγεθος της βάσης φτάνει τα 230 μέτρα και το μήκος της πλευρικής πλευράς τα 225 μέτρα. Και είναι με αυτήν την πυραμίδα που συνδέονται τα μεγαλύτερα μυστήρια της αιγυπτιακής ιστορίας, για την οποία παλεύουν επιστήμονες από όλο τον κόσμο.

Το μυστικό της πυραμίδας του Χέοπα – ποιος την έχτισε και γιατί;

Η πιο διαδεδομένη θεωρία είναι ότι η πυραμίδα χτίστηκε ως τάφος του φαραώ Χέοπα ή Khufu (όπως τον αποκαλούν οι ίδιοι οι Αιγύπτιοι). Οι υποστηρικτές αυτής της θεωρίας επιβεβαιώνουν τις εικασίες τους με το ίδιο το μοντέλο της πυραμίδας. Στη βάση των 53 χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων υπάρχουν τρεις τάφοι, ένας από τους οποίους περιέχει τη Μεγάλη Πινακοθήκη.

Ωστόσο, οι πολέμιοι αυτής της εκδοχής τονίζουν ότι ο τάφος που προορίζεται για τον Χέοπα δεν είναι διακοσμημένος με κανέναν τρόπο. Κάτι που είναι περίεργο, γιατί, όπως γνωρίζετε, οι Αιγύπτιοι ήταν οπαδοί της πομπωδίας και του πλούτου στο σχεδιασμό των τάφων των ηγεμόνων τους. Και η ίδια η σαρκοφάγος, η οποία προοριζόταν για έναν από τους μεγαλύτερους φαραώ στην αιγυπτιακή ιστορία, δεν ολοκληρώθηκε. Οι άκρες του πέτρινου κουτιού που δεν ήταν λαξευμένες μέχρι το τέλος και το κάλυμμα που έλειπε δείχνουν ότι οι τεχνίτες δεν έπαιρναν πολύ σοβαρά το θέμα της ταφής. Επιπλέον, τα λείψανα του ίδιου του Χέοπα δεν βρέθηκαν σε καμία ανασκαφή.