Μεταξύ 1860 και 1930, πάνω από 5 εκ. άνθρωποι ήρθαν στην Αργεντινή, κυρίως από την Ιταλία, την Ισπανία και τη Γαλλία, αλλά και τον Λίβανο, την Πολωνία και τη Γερμανία. Εγκαταστάθηκαν κυρίως στα ανατολικά, αν και πολλοί μετανάστευσαν δυτικά σε αναζήτηση νέων ευκαιριών. Έτσι, η Αργεντινή έχει αναπτύξει μια παλέτα από γαστρονομία και κουλτούρα από πολλά μέρη της γης . Όλοι αυτοί έφεραν τα ποτά τους , τα φαγητά τους , τις συνήθειες τους , τις γιορτές τους και οι Άγγλοι έφεραν το ποδόσφαιρο. Άγγλοι ναυτικοί ή έποικοι κυρίως στα ανατολικά έφεραν το ποδόσφαιρο στην χώρα , ίδρυσαν τα πρώτα κλαμπ ,τα οποία με την πάροδο των χρόνων  γιγαντώθηκαν και είναι πλέον γνωστά παγκοσμίως . Τι έμεινε για όλους κατόπι ? κάτι που δεν ήρθε αλλά γεννήθηκε από την νέα Αργεντίνικη φιλοσοφία και έγινε συνώνυμο της χώρας …φυσικά το περίφημο Τανγκό ή Τάνγκο Αρζεντίνο όπως είναι το όνομά του .

Ας ξεκινήσουμε με το φαγητό και το ποτό

Αυτό που ξετρελαίνει τους τουρίστες σχετικά με την γαστρονομία της Αργεντινής είναι το καταπληκτικό αργεντίνικο κρέας και το asado, δηλαδή το μπάρμπεκιου. Και είναι αλήθεια: υπάρχει μια λατρεία και στους ντόπιους για το asado. Είναι ένα τελετουργικό συνάντησης με την οικογένεια και τους φίλους, μια συζήτηση για τις τεχνικές μαγειρικής και την εμπειρογνωμοσύνη του parrillero ή ψήστη (του προσώπου που πραγματοποιεί την asado).

Ωστόσο, η asado είναι το πολύ μια εβδομαδιαία συνάντηση. Εν τω μεταξύ, η τοπική γαστρονομία περιλαμβάνει μια τεράστια ποικιλία πιάτων από ξηρά και ιδιαίτερα φρέσκα ζυμαρικά, πίτσες με μοτσαρέλα, empanadas όλων των ειδών και milanesas που σε συνδυασμό με την άριστη ποιότητα λαχανικών και γαλακτοκομικών προϊόντων, καθιστούν την τοπική γαστρονομία αρκετά πιο περίπλοκη. Η αργεντίνικη κουζίνα συνοδεύεται από φωτεινά ροζέ κρασιά μέχρι βαθύ κόκκινα και αρωματικά, στρογγυλεμένα λευκά.

 

Τι πίνουν οι Αργεντίνοι;

Με μια μακρά παράδοση της κατανάλωσης, σήμερα μπορούμε να μιλάμε για κατανάλωση περίπου 24 λίτρα ανά κάτοικο/έτος! Οι Αργεντίνοι πίνουν κυρίως κόκκινο κρασί , με Malbec και Cabernet Sauvignon να κερδίζουν τα πρωτία. Κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια, όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει: Πήγαμε από μια χώρα που κατανάλωνε κρασιά χαμηλού κόστους σε κάθε γεύμα, σε μια χώρα που πίνουν κρασί με συγκεκριμένα πιάτα, σε καλύτερη ποιότητα και υψηλότερες τιμές. Εκτός από τις άλλες διαρθρωτικές αλλαγές, αυτό δημιουργεί ένα εξαγώγιμο πλεόνασμα που, από την αρχή της δεκαετίας του 1990, διεθνοποίησε το αργεντίνικο κρασί. Έτσι, σήμερα μπορείτε να βρείτε στο ράφι κάθε είδους κρασί από λαμπερά κόκκινα σε προσιτή τιμή μέχρι ποιοτικά ακριβά κόκκινα και λευκά. Και φυσικά στα ράφια δεν θα βρείτε μόνο ντόπια κρασιά. Οι Αργεντίνοι πίνουν και κρασί από πολλές άλλες χώρες.

H μπύρα- θρύλος της Αργεντινής

H Quilmes αποτελεί την μπύρα σύμβολο της χώρας. Από το 1920 ήταν ήδη η πιο δημοφιλής μπύρα στο Buenos Aires και σήμερα κατέχει πάνω από 75% μερίδιο αγοράς στην Αργεντινή. Μάλιστα, η Quilmes είναι και χορηγός της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της χώρας ενώ και η ετικέτα της παραπέμπει στα εθνικά χρώματα.

Χρησιμοποιώντας νερό από την περιοχή της Παταγονίας, η Quilmes είναι μια αρκετά δροσιστική μπύρα με πλούσιο αφρό και έντονη την επίγευση της βύνης.

fernet

Ωραία, πρόσθεσε σε αυτά και το fernet. Το «ποιο;» θα αναρωτηθείς και δικαιολογημένα. Πάμε λοιπόν. Το fernet είναι κατηγορία λικέρ, με πικρή γεύση.

Κύρια συστατικά του είναι μια σειρά από βότανα και μυρωδικά, συνήθως κρόκος, ραβέντι, σμύρνα, κάρδαμο, αλόη, μαζί με οινοπνευματώδη αποστάγματα. Το χρώμα του fernet είναι καραμελέ και συνηθίζεται να καταναλώνεται σαν aperitif αλλά και μετά από γεύματα. To ποτό είναι ιδιαιτέρως διαδεδομένο στην Αργεντινή, με 25 εκατομμύρια λίτρα παραγωγής (το 75% της παγκόσμιας παραγωγής).Αν μια πόλη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «πρωτεύουσα» του fernet αυτή δεν είναι άλλη από την Córdoba. Μπορεί να φανεί περίεργο αλλά πώς ακριβώς μια πόλη στην καρδιά της Αργεντινής αποτελεί την Μέκκα ενός παραδοσιακού ιταλικού digestif;

Η απάντηση εδώ βρίσκεται στο γεγονός πώς ένα μεγάλο κύμα Ιταλών μεταναστών είχε έρθει εδώ στις αρχές του 20ου αιώνα αλλά και στο πολύ μεγάλο λανσάρισμα του Fernet-Branca, κορυφαίου brand του είδους, από το 1990 και έπειτα. Μάλιστα, προτάθηκε η Coca Cola σαν το απαραίτητο συστατικό που θα το συνοδεύσει και έτσι γεννήθηκε το fernet con coca.Το fernet με cola λοιπόν σύντομα καθιερώθηκε, ξεπερνώντας ακόμη και το κρασί στις αλκοολικές προτιμήσεις στα bar και τα εστιατόρια, όχι μόνο της Córdoba αλλά και ολόκληρης της Αργεντινής.

ΜΑΤΕ

Είναι το αγαπημένο ρόφημα των Αργεντινών  και τα τελευταία χρόνια γίνεται και παγκοσμίως γνωστό λόγω των ιδιοτήτων του: Είναι ιδιαίτερα πλούσιο σε καφεΐνη και αντιοξειδωτικά Προσφέρει ενέργεια και συγκέντρωση Βοηθάει στην καύση του λίπους αν καταναλωθεί πριν την άσκηση Ενισχύει το ανοσοποιητικό.

Τι είναι tango;

«Μία μουσική. Ένας χορός. Ένα τραγούδι. Ένα βλέμμα που κοιτάζει αλλιώτικα τον κόσμο. Μια φιλοσοφία. Ένα συναίσθημα. Μια συγκίνηση. Η μυθική διάσταση του καθημερινού. Η νοσταλγία. Η εγκατάλειψη. Ο χωρισμός των ερωτευμένων. Τα ζευγάρια που ριγούν χορεύοντας. Η μουσική που ξυπνάει αναμνήσεις. Αυτά και άλλα πολλά είναι το τάνγκο»

Το τάνγκο(και όχι τανγκό) πρωτοεμφανίζεται τέλη 19^ου , αρχές  20^ου αιώνα στη περιοχή του Rio de la Plata( κάπου μεταξύ Aργεντινής και Παραγουάης). Η μουσική του είναι κράμα της μουσική των γκάουτσος της Αργεντινής και  μείγμα Ισπανικών, Ιταλικών, Αφρικανικών, Κουβανέζικων και άλλων ήχων. Άλλωστε την εποχή εκείνη φτάνει στο Μπουένος Άιρες μεγάλο κύμα μεταναστών-κυρίως ναυτικών- καθώς  ήταν ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια στον κόσμο.  Ο μύθος θέλει τον χορό να γεννήθηκε στα μπορδέλα του Μπουένος Άιρες, τα οποία ήταν σημαντικός χώρος διασκέδασης για τον μεγάλο αριθμό μεταναστών. Εκεί λοιπόν, καθώς περίμεναν τη σειρά τους  με τη συντροφιά μουσικής , χόρευαν μεταξύ τους. Ναι, αρχικά το tango χορεύονταν μεταξύ ανδρών, καθώς ο αριθμός τους ήταν πολύ μεγαλύτερος  και η κοινωνία ήταν συντηρητική. Δεν ξέρω  αν αυτή η θεωρία όντως ισχύει, πάντως σίγουρα ρίχνει στο tango  ένα επιπλέον πέπλο μυστηρίου.

Μετέπειτα εξελίχθηκε σε αρκετά δημοφιλή χορό και στην υψηλή κοινωνία. Το 1935 ξεκινάει η Χρυσή εποχή του tango όπου ανθίζει και αρχίζει να γίνεται γνωστό και στην Ευρώπη. Αυτό μέχρι και 1955 και την ανατροπή του Περόν από στρατιωτικό πραξικόπημα. Από τότε ξεκινάει μια σκοτεινή περίοδος(γενικότερα για την Αργεντινή αλλά και για το tango)  καθώς περιθωριοποιείται  ως κοινωνικός χορός και χρησιμοποιείται χορογραφημένο μόνο για παραστάσεις. Από το 1983 και έπειτα έρχεται η αναγέννηση του καθώς πλέον αναβιώνει και χορεύεται παγκοσμίως.

Στα λέω λίγο συνοπτικά για να σε βάλω στο κλίμα, καθώς το tango δεν είναι μόνο ένας χορός, αλλά ολόκληρη  φιλοσοφία με βαθιές ρίζες στην ιστορία και τη κουλτούρα της Αργεντινής. Η ιστορία του χορού και της μουσικής του είναι τόσο μεγάλη που θα έπρεπε να αφιερώσω σελίδες.

Οι κάτοικοι του Μπουένος Άιρες χορεύουν παντού , χορεύουν μέχρι εξάντλησης . Πάνω από 1000 σχολές Τάνγκο υπάρχουν στην πόλη και σε δεκάδες χώρους γίνονται παραστάσεις .

Plaza de Mayo και συγκεκριμένα μπροστά από το ροζ προεδρικό μέγαρο – το Casa Rosada. Ένα περίεργο μπαλκόνι σε κοιτάζει από την πίσω πλευρά του κτιρίου. Σου προκαλεί δέος πόσες ιστορικές φυσιογνωμίες και πολιτικά και οικονομικά δόγματα και ιδεολογίες χώρεσαν ένα τόσο μικρό χώρο: Από εδώ παρουσίαζαν το φιλοφασιστικό αλλά και κατά μια έννοια φιλολαϊκό προφίλ τους ο Χουάν Περόν και η Εβίτα. Από εδώ κραύγαζε τα πολεμικά του μηνύματα ο δικτάτορας Γκαλτιέρι, προετοιμάζοντας τους Αργεντινούς για τον πόλεμο των Φόκλαντς. Εδώ διαφήμισε την επίπλαστη επιτυχία της παγκοσμιοποίησης επιτυχία η Madonna, τραγουδώντας το Don’t Cry for me Argentina. Και ύστερα, μετά την κατάρρευση του νεοφιλελευθέρου μύθου το 2001, από το ίδιο μπαλκόνι προσπαθούσε ο πρόεδρος Κίρχνερ να αναστηλώσει το χαμένο ηθικό μιας ταπεινωμένης χώρας. Και όλα αυτά με τους μελαγχολικούς ρυθμούς του τάνγκο να δίνουν συνεχείς μάχες με δικτάτορες και λαοπλάνους ηγέτες.

Στον ίδιο δρόμο θα χαζέψεις  τους περίφημους Cartoneros που μαζεύουν χαρτονένιες κούτες και σκουπίδια για να τα πουλήσουν για ανακύκλωση. Μετά την κρίση του 2001 όταν η Αργεντινή, ακολουθώντας τις συμβουλές του ΔΝΤ, κατέρρευσε οικονομικά, στρατιές από Cartoneros πλημμύρισαν τους δρόμους του Μπουένος Αϊρες.

Ήταν τα μεσαία στρώματα που εν μια νυκτί βρέθηκαν στο δρόμο. Το μόνο που κατάφερε να τους προσφέρει το κράτος ήταν το διαβόητο El Tren Blanco – ένα λευκό τρένο χωρίς καθίσματα και με στοιχειώδη θέρμανση που τους μετέφερε κάθε βράδυ από τα προάστια προς το κέντρο της πόλης και το πρωί τους επέστρεφε στις νέες παραγκουπόλεις της Αργεντινής. Ένα θλιμμένο αλλά πάντα ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας. Ίσως οι γνησιότεροι απόγονοι της ερωτικής θλίψης του Τάνγκο.

ποδοσφαιρο

Το ποδόσφαιρο της Αργεντινής είναι μια κατηγορία μόνο του και το ειδικό βάρος των ομάδων, αλλά και των πόλεων στις οποίες εδρεύουν, έχει ξεχωριστή σημασία στην ιστορία των μεγάλων ντέρμπι της χώρας.

Μπουένος Άιρες, ίσως η πιο ποδοσφαιρική πρωτεύουσα του κόσμου

Το Μπουένος Άιρες, χτίστηκε με την λογική της πρωτεύουσας μιας αυτοκρατορίας και με την αλαζονεία του πλούτου. Οι γειτονιές όπου εδρεύουν οι σύλλογοι, γεμίζουν κάθε Σαββατοκύριακο από παλιά λεωφορεία, που μεταφέρουν τους κατοίκους των «παραγκουπόλεων», στα γήπεδα των αγαπημένων ομάδων τους, στον παράδεισο της μπάλας, 90 λεπτά μακριά από την σκληρή πραγματικότητα. Μαζί με τα περίχωρα της η πρωτεύουσα αριθμεί περίπου 15 εκατομμύρια κατοίκους, δηλαδή το 1/3 του πληθυσμού όλης της χώρας.

Στην πρωτεύουσα του τάνγκο, εδρεύουν οι πέντε μεγάλοι σύλλογοι της χώρας. Η Μπόκα Τζούνιορς, η Ρίβερ Πλέιτ, η Ιντεπεντιέντε, η Ράσινγκ Κλουμπ και η Σαν Λορέντσο. Από το «big-5» μόνο η Σαν Λορέντσο εδρεύει στο κέντρο, είτε αναφέρεται κανείς στις ρίζες της, οι οποίες βρίσκονται στην γειτονιά του Μποέδο, είτε στο τωρινό γήπεδο της, το οποίο βρίσκεται στο Mπάχο Φλόρες. Η Μπόκα εδρεύει στο φτωχικό λιμάνι της Λα Μπόκα, η άλλοτε συντοπίτισσα της, Ρίβερ, έχει μετακομίσει στο βορειοδυτικό αστικό προάστιο του Μπουένος Άιρες, Νούνιες. Κλείνοντας, Ιντεπεντιέντε και Ράσινγκ συγκατοικούν στην περιοχή της Αβεγιανέδα, μια φτωχή συνοικία νοτιοανατολικά του κέντρου. Προφανώς, οι big-5 έχουν την μερίδα του λέοντος σε τίτλους, κόσμο, δύναμη και οικονομική ευημερία.

Superclásico και Αβεγιανέδα

Μεταξύ τους, σαφώς και υπάρχουν διαφορές. Μπόκα και Ρίβερ απαρτίζουν το γνωστό «Superclásico», για πολλούς το σπουδαιότερο ντέρμπι του πλανήτη! Γενικώς, υπάρχουν τοπικά ντέρμπι, ταξικά ντέρμπι, ντέρμπι μεταξύ ομάδων που διεκδικούν τους ίδιους στόχους, ακόμα και ντέρμπι με πολιτικό-θρησκευτικό χρώμα. Το «Superclásico», συνδυάζει ίσως τα περισσότερα από τα παραπάνω. Οι φίλοι της Μπόκα αποκαλούνται ως «Γενοβέζοι» καθώς ιδρύθηκαν από μετανάστες προερχόμενοι από την Γένοβα, ενώ οι της Ρίβερ «εκατομμυριούχοι» λόγω της μετακόμισης τους στο αστικό προάστιο του Νούνιες και κάποιων ακριβών μεταγραφών που έκαναν εκείνη την περίοδο.

Παρόλα αυτά, η Ιντεπεντιέντε παραμένει αυτή η οποία έχει τα περισσότερα Libertadores στην Νότια Αμερική! Τα γήπεδα της Ιντεπεντιέντε και της Ράσινγκ απέχουν 200 μέτρα, με το Clásico της Αβεγιανέδα να είναι ένα από τα σημαντικότερα και σκληρότερα της χώρας. Σύμφωνα με μια φράση του Μπιλ Σάνκλι που ελάχιστα απέχει από την πραγματικότητα, «το ποδόσφαιρο δεν είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου, είναι κάτι απείρως πιο σοβαρό»

Το «Clásico del sur», το Λανούς-Μπάνφιλντ δηλαδή, είναι το παραδοσιακό ντέρμπι του νότου. Οι δυο τους έχουν μεγάλη αντιπαλότητα, χωρίς όμως να είναι ξεκάθαρο ποια υπερισχύει της άλλης και ποια όχι. Τόσο σε κόσμο όσο και σε τίτλους, βρίσκονται κοντά. Η Λανούς ξεχωρίζει στις διεθνείς της παρουσίες, καθώς έχει κατακτήσει ένα Sudamericana και έχει συμμετοχή σε έναν τελικό Libertadores. Το 2012, ο Καρμπόνι αγωνιζόταν με την φανέλα της Μπάνφιλντ. Ένα απόγευμα πήγε να αγοράσει φανέλες της Λανούς στους γιους του, οι οποίοι έπαιζαν στις ακαδημίες των «βυσσινί». Ο κόσμος τον πήρε χαμπάρι και κάπου εκεί αποτέλεσε παρελθόν από τους «πράσινους», πληρώνοντας έτσι το τίμημα της προδοσίας.

Εκεί κοντά στον νότο, βρίσκεται και η Κίλμες, μια ομάδα με επιτυχίες κατά το παρελθόν, η οποία παρά την αγωνιστική της πτώση, έχει καταφέρει να κρατήσει μια δυνατή οπαδική βάση.

Ροσάριο, το αρχαιότερο Clásico στην Αργεντινή

Αντίστοιχος με τον πληθυσμό της Κόρδοβα είναι εκείνος του Ροσάριο, της επαρχίας Σάντα Φε. Εκεί έχουν γεννηθεί προσωπικότητες όπως ο Ερνέστο Γκεβάρα, αλλά και σπουδαίοι άνθρωποι του ποδοσφαίρου, όπως ο Μπιέλσα, ο Μενότι και ο Μέσι. Το γνωστό Clásico της πόλης είναι το Νιούελς Ολντ Μπόις – Ροσάριο Σεντράλ. Η μεγάλη πλειοψηφία υποστηρίζει τους «Λεπρόσος» ή τους «Κανάγιας», αντιστοίχως. Την ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι φίλοι των δύο ομάδων πολλές φορές δεν τη χωράει ο ανθρώπινος νους!

Η πόλη ζει για μια βδομάδα στους ρυθμούς του ντέρμπι. Πολλές φορές με επεισόδια μεταξύ οπαδών, καμένες μπουτίκ, βόμβες μολότοφ σε μαγαζιά, ντου σε μέρη που έκαναν προπόνηση οι παίκτες της άλλης ομάδας και άλλες τέτοιες… ομορφιές. Διαθέτουν αρκετούς εγχώριους τίτλους και οι δύο τους, χωρίς όμως να έχουν γευτεί διεθνή τίτλο ως τώρα. Ζουν, άλλωστε, σε έναν ξεχωριστό τόπο: Η πόλη στην οποία γεννήθηκε ο Μέσι ο οποίος είναι γέννημα θρέμμα της Νιούελς. Ο Ερνέστο Γκεβάρα, ο οποίος υποστήριζε την Σεντράλ συνδέοντας έτσι την ιδεολογία του με την ομάδα και το ποδόσφαιρο της πόλης και ο Μαραντόνα ο οποίος είχε δηλώσει πως θα έπαιζε στο Ροσάριο ακόμα και αν δεν τον πλήρωναν. Ζει και αναπνέει για το ποδόσφαιρο η πόλη αυτή δίχως αμφιβολία.

Η επαρχία του Σάντα Φε, φημίζεται και για το άλλο μεγάλο παιχνίδι της. Το Κολόν – Ουνιόν αποτελεί ακόμη ένα σπουδαίο ντέρμπι της χώρας, όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό του Ροσάριο σε καμία περίπτωση. Πιο λαοφιλής στην πόλη η Κολόν, με την Ουνιόν να έχει λιγότερους φίλους, οι οποίοι όμως είναι ένα κλικ πιο θερμόαιμοι από αυτούς της Κολόν, που χαρακτηρίζονται και ως οι γκρινιάρηδες της χώρας.