Είχαμε μείνει στην κατηγορία του κόστους διαμονής στην πρωτεύουσα Μπουένος Άιρες και βάζουμε την πρωτεύουσα γτ εδώ βγαίνουν οι μέσοι όροι της οικονομικής κλίμακας σε οιοδήποτε αντικείμενο σε όλη τη χώρα .

Υπάρχουν μερικές μεγάλες ακόμη πόλεις στην χώρα που το κόστος ζωής είναι χαμηλότερο αν και κάποιες από αυτές ίσως ποιοτικά να υπερέχουν ( π.χ Μεντόζα ) .

Γενικά λοιπόν  αν συγκρίνουμε …με τον κατώτατο Ελληνικό μισθό ζεις τίμια στην Αργεντινή , με τον κατώτατο μισθό της Αργεντινής στην Ελλάδα δεν επιβιώνεις

 

οι γειτονιές ( Barrios )

To Μπουένος Άιρες  αποτελείται από 17 συνοικίες ( γειτονιές τις λένε ) . Όσες βρίσκονται βόρεια και κεντρικά είναι πιο ελίτ συνοικίες , οι νότιες και νοτιοδυτικές είναι πιο φτωχικές .

Έξω από τα όρια της πόλης ( κεντρικού ) βρίσκονται προάστια με γνωστότερα την Αβαγιενίδα , το Λανούς , το Σαραντί , το Μπάνφιλντ , το Κίλμες και βορειανατολικά τα εκλεπτυσμένα Τίγκρε , Σαν Ισίντρο κλπ  . Ελληνική παρουσία ( κάπου 3 χλδ)  θα βρείτε στο Μπάνφιλντ στη γειτονιά  Μπελγκράνο όπου είναι το χωνευτήρι των ξένων στην πόλη . Οι περισσότεροι Έλληνες , περίπου 7 με 8 χλδ βρίσκονται στο Μπερίσο 50 χλμ νότια του Μπουένος Άιρες που είναι επίνειο της πρωτεύουσας της επαρχίας Νπουένος Άιρες της Λα Πλάτα επάνω στον Ατλαντικό Ωκεανό. Σε όλη την επαρχία του Μπουενος Άιρες που είναι 2 φορές η Ελλάδα υπάρχουν διάσπαρτοι 17 χλδ άτομα που δηλώνουν Έλληνες ή Ελληνικής καταγωγής ως και 3ης , 4ης γενιάς. Συνολικά σε όλη τη χώρα υπάρχουν 35 χλδ απο αυτούς .

Τέτοιοι Έλληνες ήταν και οι Γεωργίου και Σπύρου, οι οποίοι με το ελληνικό εκρηκτικό ταπεραμέντο τους, καθώς και με τον ανυπέρβλητο αγώνα που έδωσαν κατετάχθησαν στους δύο μεγαλύτερους εθνικούς ήρωες της Αργεντινής.
Αλλά ας δούμε την ιστορία από την αρχή…
Ο Νικόλαος Κολμανιάτης γεννήθηκε στην Ύδρα το 1784 και η ζωή του εκ τότε ήταν γεμάτη ταξίδια. Σταθμοί της πορείας του είναι η Μάλτα, η Νεάπολη, η Ρωσία και τέλος η Αργεντινή…
Στις δύο πρώτες, σύμφωνα με τις εφημερίδες της περιοχής, συμμετείχε στην αντίσταση των πολιτών εναντίον της κυβέρνησης που είχε εξαπολύσει τρομερές διώξεις, ώστε να καταπνίξει την επανάσταση.
Έπειτα αφού τους χάρισε ολόκληρη την περιουσία, που είχε δημιουργήσει στην Νεάπολη, κινήθηκε προς την Ρωσία, όπου κατετάγη στο Πολεμικό Ναυτικό.
Οι Ρώσοι θαυμάζοντας τις τρομερές του ικανότητες του απένειμαν σε μικρό χρονικό διάστημα τον τίτλο του Πλωτάρχη.

Ο Νικόλαος Κολμανιάτης, όμως, παρόλο που τον περίμενε μία λαμπρή καριέρα στην θέση που είχε αναλάβει, εγκατέλειψε τα πάντα, γιατί όπως πολλοί Έλληνες προκάτοχοί του, δεν διέθετε φιλήσυχο πνεύμα…
Τον κέρδισε η περιπέτεια, ο αγώνας και η μαχητικότητα. Έτσι το 1810 ταξίδεψε μέχρι την μακρινή Αργεντινή, προκειμένου να συμμετέχει και εν τέλει να πρωτοστατήσει στον αγώνα των Αργεντινών για ανεξαρτησία εναντίον των Ισπανών, που κατέσφαζαν τον πληθυσμό.
Τότε, έλαβε και το ψευδώνυμο «Γεωργίου», με το οποίο έμεινε γνωστός στις σελίδες της ιστορίας… Μαζί του πήρε τον ναυτικό Σαμουήλ Σπύρου και οι δυο τους έδωσαν «ομηρικές» μάχες (έτσι τις χαρακτήρισε ο ντόπιος πληθυσμός, γνωρίζοντας την ελληνική καταγωγή τους) στο πλευρό των Αργεντινών.

Η γνωστότερη μάχη που έδωσαν ήταν η ναυμαχία κοντά στο νησί Μάρτιν Γκαρθία, η οποία περιγράφεται από τις εφημερίδες της εποχής ως η «πολύωρη και πεισματώδη γιγαντομαχία» που έτρεψε τους Ισπανούς σε φυγή.
Κατά σύμπτωση και η ναυαρχίδα, την οποία διεύθυνε ο Κολμανιάτης διέθετε το ελληνικότατο όνομα «Ηρακλής».
Θυμηθείτε την έρευνά μας σχετικά με τους Άγνωστους Έλληνες ανά τον κόσμο και το συνακόλουθο συμπέρασμα που αφορούσε την ύπαρξη ελληνικών πληθυσμών στην Λατινική Αμερική από τα πανάρχαια χρόνια. Επομένως, είναι λογικό να είναι γνωστή τόσο η ελληνική γλώσσα όσο και η κουλτούρα σε εκείνα τα μέρη.

Ο έτερος αγωνιστής, Σπύρου, διηύθυνε το πλοίο Κάρμεν, το οποίο και ανατίναξε βάζοντας φωτιά στην πυριτιδαποθήκη του, προκειμένου να μην πέσει στα χέρια του εχθρού.
Η μεγαλύτερη επιτυχία του Κολμανιάτη ήταν η προσάρτηση του αντίπαλου στρατού στο δυναμικό της Αργεντινης!
Οι Αργεντινοί απέδωσαν τις ύψιστες τιμές στους δύο ήρωες, μεταξύ των οποίων και μία ανάγλυφη επιγραφή, που τοποθέτησε αργεντινό καράβι το 1937 στο λιμάνι της Ύδρας, στην οποία απεικονίζεται ο Καλμανιάτης ανάμεσα σε δύο γυναίκες, που συμβολίζουν την Ελλάδα και την Αργεντινή.
Επίσης, στο μουσείου φιλοξενείται προτομή του εν λόγω ήρωα, δώρο της Εβίτας Περόν προς τιμήν τους.

Αλλά και στην ελληνική εφημερίδα «PATRIA» της Λατινικής Αμερικής το 1957 καταγράφονται για τον Κολμανιάτη τα εξής: «Ότε επανήλθε νικητής στο BuenosAires, κυβερνήτης της φρεγάτος “Αυτοκράτειρα”, το 1828, ετιμήθη με το παρ’ασημο του Τάγματος της Αργυράς Ασπίδος. Έκτοτε, πολεμικά της Αργεντινής, σχολαί (βλ. Nicolas Jorge Kolmaniatis) και οδοί πόλεων και κωμοπόλεων φέρουν το όνομά του».
Όντως, το 1937 αντιτορπιλικό του αργεντινού στρατού έλαβε το όνομα «Jorge» προς τιμήν του.

Οι Αργεντίνοι μπορεί να είναι λίγο ψηλομύτες σε σχέση με τα όμορα κράτη ή ακόμη και δεόντος εχθρικοί ( με Χιλιανούς ) αλλά αποδέχονται αυτούς που τους βοήθησαν και τους τιμούν . Συνεπικουρούμενο αυτό με το γεγονός πως πολλοί Έλληνες εφοπλιστές βοήθησαν με το έργο τους την χώρα ( Ωνάσης , Λιβανός , Ποταμιάνος κ.α ) συν αρχιτέκτονες και μεγαλοεργολάβους που έκτισαν ολόκληρες  μεγαλουπόλεις σήμερα ( Ηλιάδης στην Μαρ Ντε Πλάτα )  η κυβέρνηση της χώρας έχει επιτρέψει στην Ελληνική κοινότητα την ίδρυση και λειτουργία 4  Ελληνόγλωσσων σχολείων 1 στο Μπουένος Άιες , 1 στο Μπερίσο , 1 στην Κόρδοβα , 1 στην Σάντα Φε , ενώ η πολιτική Περόν απαγόρευσε στις αρχές του 50 και ισχύει ως σήμερα την αναγνώριση ξένων εν δικαιώματι παροικιών στην χώρα . Οι μόνοι δλδ που έχουν το δικαίωμα να λέγονται Αργεντίνοι Έλληνες είναι οι συμπατριώτες μας

 

Εγκληματικότητα

Η Αργεντινή πέρασε μια πολύ δύσκολη δεκαετία. Η μεσαία τάξη ουδέποτε ανέκαμψε από τη χρεοκοπία, η εγκληματικότητα εκτινάχθηκε και παραμένει στα ύψη, πολλές από τις καταθέσεις που χάθηκαν εν μια νυκτί δεν επέστρεψαν ποτέ στους δικαιούχους και η χώρα παραμένει πάντα στο κατώφλι της στάσης πληρωμών υποδαυλίζοντας μια ακόμη κοινωνική έκρηξη σαν αυτές που έζησε την τελευταία 20ετία η χώρα .

Όπως είναι επόμενο η εγκληματικότητα αυξήθηκε και ο ξένος ο τουρίστας είναι εύκολη λεία . Οπότε στο Μπουένος Άιρες μιας και κανείς δεν γνωρίζει τα στενά δεν κυκλοφορείς ειδικά βράδυ μόνος ή σε δυάδες . Προτιμότερο να πάτε σε μέρη με πολυκοσμία και σε γκρουπ πολλών ατόμων . Σε γειτονιές όπως η Μπόκα το Λίνιερς και αλλού δεν πας βράδυ αφού δεν πάνε ουτε οι ίδιοι οι κάτοικοι της πόλης .

ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Το νότιο τμήμα της Νότιας Αμερικής είναι κατακερματισμένο σε μια σειρά από μικρά νησάκι γνωστά ως Γη του Πυρός. Τα νησιά, που κατά προσέγγιση μεταξύ του 52ου και 55ου νότιου παράλληλου, αποτελούν μερικές από τις πιο απομακρυσμένες χερσαίες εκτάσεις από τον ισημερινό στον πλανήτη μας.

Η περιοχή είναι αραιοκατοικημένη, αλλά υπάρχουν δύο μεγάλα πληθυσμιακά κέντρα. Πρόκειται για τις πόλεις Ουσουάια και Ρίο Γκράντε που βρίσκονται στην κύρια νήσο και μεγαλύτερο νησί του αρχιπελάγους, την ομώνυμη Γη του Πυρός (Isla Grande de Tierra del Fuego). Το νησί μοιράζεται μεταξύ της Αργεντινής και της Χιλής και, ενώ το χιλιανό τμήμα είναι γεωγραφικά μεγαλύτερο, η πλευρά της Αργεντινής είναι πιο πυκνοκατοικημένη. Τόσο η Ουσουάια όσο και το Ρίο Γκράντε έχουν το ίδιο μέγεθος, αλλά η Ουσουάια βρίσκεται πιο νότια, μια θέση που της επέτρεψε να διεκδικήσει τον τίτλο της “νοτιότερης πόλης στον κόσμο”, αν και δεν είναι η μόνη πόλη που ισχυρίζεται κάτι τέτοιο.

Στην Ουσουάια ζουν 71.000 άνθρωποι και η υποδομή της είναι τέτοια μιας πόλης. Νοτιότερά της υπάρχει ένας χιλιανός οικισμός, η πρωτεύουσα της επαρχίας της Ανταρκτικής της Χιλής, το Πουέρτο Ουίλιαμς, ο οποίος επίσης αυτοαποκαλείται η νοτιότερη πόλη στον κόσμο, αλλά με 2.800 κάτοικους δεν θεωρείται πόλη ούτε καν από τα κριτήρια που θέτει η ίδια η Χιλιανή κυβέρνηση και χάνει την “μάχη” από την Ουσουάια . Εκτός αυτού στην ουσία το Πουέρτο Ουίλιαμς είναι  ναυτική βάση και ούτε καν κωμόπολη

Από το 1970 μέχρι και σήμερα χαρακτηρίζεται ως τουριστική πόλη με διεθνές αεροδρόμιο. Οι κάτοικοί της εκμεταλλεύτηκαν τη μοναδικότητά της, επενδύοντας στον οικοτουρισμό. Ταυτόχρονα, προσφέρει ποικίλες εξωτερικές δραστηριότητες, όπως πεζοπορία, καγιάκ, σκι, ιστιοπλοΐα και καταδύσεις. Παίρνοντας το καράβι από το λιμάνι της απλαμβάνετε μία εντυπωσιακή κρουαζιέρα στο Canal Beagle με θέα την Ανταρκτική, ένας πορθμός που χωρίζει το κύριο νησί από τα υπόλοιπα της περιοχής, όπως τα Picton, Lennox και Nueva.

Κατά τη διάρκειά της θα θαυμάσετε μεταξύ άλλων τις αποικίες των κορμοράνων και των θαλάσσιων ελεφάντων. Επίσης, θα πλησιάσετε προς την περιοχή Les Eclaireurs, όπου βρίσκεται ο κόκκινος φάρος, χαρακτηριστικό αξιοθέατο πολλών τουριστικών σουβενίρ και θα κάνετε την απαραίτητη στάση για να τον απαθανατίσετε φωτογραφικά.

Κατά μήκος του πορθμού υπάρχει ασφαλτόδρομος, ο οποίος οδηγεί στην ιστορικού ενδιαφέροντος περιοχή Estancia Harberton. Από εκεί θα επιβιβαστείτε σ’ένα από τα φουσκωτά που θα βρείτε εκεί και θα κατευθυνθείτε προς το Isla Martillo, ένα νησί που αποτελεί αποικία πιγκουίνων όπου θα απολαύσετε μια απίθανη ξενάγηση με τις οδηγίες του εκπαιδευμένου συνοδού.

ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ 3ο ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΡΟΣ , ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ , ΤΑΝΓΚΟ ΚΑΙ ΦΑΓΗΤΟ ΣΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ