Αν δεν ήμουν άνθρωπος, νομίζω πώς θα ήθελα να ήμουν πουλί, γυπαετός ή κοκαλάς για τους ντόπιους, ονομασμένος έτσι από τη διατροφή του που αποτελείται από κόκαλα νεκρών αιγοπροβάτων.
Ακριβοθώρητος, μοναχικός, μυστήριος και μεγαλόπρεπος, κάνει σπάνια αισθητή την παρουσία του, καθώς η επικράτειά του φτάνει μέχρι τα 400 τ.χλμ.που ανάλογα με την εποχή μεταναστεύει σε μέρη πιο ζεστά για να επιστρέψει ξανά όταν το κλίμα θα το σηκώνει. Και είναι όμορφο, κάθε που έρχεται το φθινόπωρο, να τον βλέπεις στον ουρανό .
Άνοιξη στις πλαγιές του Ψηλορείτη. Θέα στην ραχοκοκαλιά της Κρήτης. Απόλυτη ησυχία. Απόλυτη ακινησία. Μονάχα ένα αεράκι χαϊδεύει τα πουρνάρια. Ανηφορίζω στον αέρα πάνω από το κακοτράχαλο μονοπάτι κι όπως κοντοστέκομαι να χαζέψω το ερημικό τοπίο, μοιάζω ένας σιωπηλός γίγαντας σαν… χάλκινος πτερόσαυρος που σηκώνομαι από τις πέτρες επισημαίνοντας σε όλους ποιος είναι ο θεματοφύλακας των κρητικών βουνών.
Θα με πήγαινε ο άνεμος όπου φυσούσε, θα περνούσα μέσα από τα σύννεφα ή πάνω από αυτά, θα έβλεπα τους ανθρώπους και όλο τον κόσμο από ψηλά, έχοντας άγνωστο προορισμό και θα μπορούσα να αιωρούμαι ανενόχλητα και ελεύθερα
