Στην θύμιση των νεανικών χρόνων , ειδικά αν αυτές περιέχουν και το χρονικό διάστημα που υπηρέτησες την θητεία σου στον στρατό φτιάχνεις στο μυαλό απόψεις που ταΐζονται από μέρη και τόπους που είδες και υπήρξες φορώντας το χακί . Όσοι λοιπόν είχαν την ατυχία / τύχη να βρεθούν επάνω δεξιά στον χάρτη | Έβρος , Ξάνθη, Ροδόπη και γενικά Θράκη | θα σου πουν πως ωραιότερη πόλη βρήκαν την Ξάνθη μετά την Αλεξανδρούπολη και τελευταία και παντέρμη την Κομοτηνή. Ίσως η θέση της στο κέντρο της περιφέρειας οι έντονες θερμοκρασίες της είτε στα άνω είτε στα κάτω , η μεγάλη παρουσία μουσουλμανικού στοιχείου , το ”γκάρισμα” του χότζα απο τον εξώστη του μιναρέ που να και στο κέντρο της πόλης , στοιχείο που για τον περαστικό ή τον τουρίστα τον κάνει να κοντοσταθει αλλά αν ρωτήσεις έναν ντόπιο Έλληνα ή Χριστιανό ( έχει πολλούς Αρμένιους) δεν τους κάνει καν εντύπωση μιας και μεγάλωσαν με αυτά . Συν το οτι πριν κάποια χρόνια εγκαταστάθηκε εδώ και η έδρα του Πανεπιστημίου Θράκης .Έτσι κάπως εντυπώθηκε άδικα η ιδέα μιας μέτριας πόλης που δεν θα ζούσα με τίποτε εκεί.

Οκ ! η Κομοτηνή δεν διεκδικεί το επίθετο όμορφη  όπως άλλες Ελληνικές πόλεις αλλά δεν είναι πιά αυτό που λέγαμε ” πωωω ρε φίλες πήγες και Κομοτηνή ?”

Η Κομοτηνή, πρωτεύουσα του Νομού Ροδόπης είναι χτισμένη μέσα στον Θρακικό κάμπο και στους πρόποδες της οροσειράς της Ροδόπης, Η αγάπη των κατοίκων για το ωραίο, πράγμα που φαίνεται από τα ωραιότατα αρχοντικά. Αποτελεί σπουδαίο εμπορικό, οικονομικό και συγκοινωνιακό κέντρο της Θράκης και βρίσκεται επι της σιδηροδρομικής γραμμής Θεσσαλονίκης-Αλεξανδρούπολης.

Η ιστορία της ξεκινάει από τα τελευταία χρόνια του Βυζαντίου. Τότε η Θράκη ήταν διάσπαρτη με οχυρά κατά μήκος της Εγνατίας Οδού. Ανάμεσα σ’αυτά ήταν και ένα που αποτέλεσε τον πυρήνα μιας μικρής πόλης, των Κουμουτζηνών ή Γκιουμουλτζίνας ή Κομοτηνής. Εικάζεται ότι η ονομασία Κομοτηνή είναι παλαιότερη και ανάγεται στα πρωτο-Ρωμαϊκά χρόνια. Σύμφωνα με κάποιους μύθους, Κομοτηνή ήταν η κόρη του Παρασσίου, ενός ζωγράφου που φέρεται να είναι ο ιδρυτής της πόλης.

Το βυζαντινό φρούριο χρονολογείται από τα τέλη του 4ου μ.Χ. αιώνα, στην εποχή του αυτοκράτορα Θεοδοσίου. Ήταν ασήμαντο φρούριο, που το 1207 ύστερα από την επιδρομή του τσάρου της Βουλγαρίας Σκυλογιάννη, αποτέλεσε καταφύγιο προσφύγων από τα γύρω φρούρια που καταστράφηκαν. Ο πληθυσμός από τότε αυξανόταν συνεχώς.

Στις αρχές του 14ου αιώνα έγινε πόλη. Το 1361 την κατακτά ο Γαζής Εβρενός πασάς και ξεκινάει μια μακραίωνη περίοδος τουρκοκρατίας.Μετά την πολύχρονη τούρκικη κατοχή περνάει και στην κατοχή των Βουλγάρων. Το 1919 επιβάλλεται το περίεργο καθεστώς της Διασυμμαχικής Θράκης, με έδρα του ανεξάρτητου κρατιδίου την Κομοτηνή και διοικητή τον Γάλλο στρατηγό Σαρπύ. Την 14η Μαΐου 1920 επετεύχθη η διπλωματική νίκη του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδας Ελευθερίου Βενιζέλου και του στενού συνεργάτη του Χαρίσιου Βαμβακά και η Κομοτηνή απελευθερώθηκε επισήμως, και ενώθηκε με την Ελλάδα.

Στη καρδιά της πόλης βρίσκεται το καταπράσινο πάρκο της Αγίας Παρασκευής που πρόσφατα ανακαινίστηκε και το περίπου 15 μ. μνημείο για τους ήρωες του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι κάτοικοι το αποκαλούν ‘Ηρώον’ ή ‘Σπαθί’. Η ανανεωμένη Πλατεία Ειρήνης είναι το σημείο συγκέντρωσης της, υπέρ του δέοντος, ζωντανής νυχτερινής ζωής της πόλης. Η νύχτα της πόλης τονώνεται απο τον μεγάλο πληθυσμό φοιτητών που ζουν και σπουδάζουν στην πόλη. Το Ιστορικό Εμπορικό Κέντρο είναι δημοφιλές για τους επισκέπτες λόγω των παραδοσιακών καταστημάτων που έχουν εκλείψει από άλλες ελληνικές πόλεις.

 

Η Κομοτηνή σήμερα είναι μια πόλη πολυπολιτισμική με έντονο τον χαρακτήρα της φοιτητούπολης. Ο πληθυσμός είναι εξαιρετικά πολύγλωσσος για το μέγεθός της. Αποτελείται από ντόπιους Έλληνες, Έλληνες απογόνους προσφύγων από τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη, Έλληνες Μειονοτικούς (Τουρκόφωνους, Πομάκους και Αθίγγανους, κυρίως Μουσουλμάνους στο θρήσκευμα) και απογόνους Αρμενίων προσφύγων. Οι Τσιγγάνοι μένουν στον Ήφαιστο, έναν οικισμό 1 χιλιόμετρο βορειοδυτικά της Κομοτηνής, και στην περιοχή Αλάν Κουγιού (Αλάνκιοϊ) γνωστή και ως «Τενεκέ Μαχαλά», μέσα στην Κομοτηνή Την δεκαετία του 1990 εγκαταστάθηκαν σε αυτή και παλιννοστούντες ομογενείς από χώρες της πρώην ΕΣΣΔ  (κυρίως Γεωργία, Αρμενία, Ρωσία, Ουκρανία και Καζακστάν). Ο πληθυσμός της, κατά την απογραφή του 2011, είναι 55.812 κάτοικοι. Στο πανεπιστήμιο της φοιτούν περίπου 10.000 φοιτητές.