Από τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας, όταν ανακοινώθηκε επισήμως το εγχείρημα της ευρωπαϊκής Super League, ξεκίνησε μια άνευ προηγουμένου… επίθεση αγάπης προς το ποδόσφαιρο και κυρίως τους φιλάθλους. Ανακοινώσεις, δηλώσεις και αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το καλό του αθλήματος και την προστασία των οπαδών.

Η σφοδρότητα της αντίδρασης σε κάνει να αναρωτιέσαι πού κρυβόταν όλο αυτό το ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο και τον κόσμο του, γιατί η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία δεν είχε δείξει την ευαισθησία της πριν την ανακοίνωση των δώδεκα ισχυρών; Μήπως αυτή η έκρηξη συμπαράστασης δεν είναι αποτέλεσμα της άδολής αγάπης για το άθλημα αλλά η υποκριτική στάση κάποιου που πριμοδοτούσε μια κατάσταση και αντέδρασε μόνο όταν απειλήθηκαν τα συμφέροντα του;

Καλώς ήρθε το πετροδολάριο

Εδώ και δεκαετίες η UEFA λειτουργεί αποκλειστικά με βάση το αμερικάνικο «moneytalks». Από τη δεκαετία του ’90 έκλεινε το μάτι στους ποδοσφαιρικούς sugar daddies και στη συνέχεια άνοιξε την αγκαλιά της στο… πλυντήριο μάρκας Αμπράμοβιτς.

Όταν πλέον στο παιχνίδι μπήκαν και οι Άραβες ήταν αξιωματούχοι της Ομοσπονδίας που μιλούσαν για αναβάθμιση του προϊόντος και μια νέα χρυσή εποχή. Επέλεξαν βλέπετε να δουν μόνο το τυρί γιατί η φάκα ήταν πολυτελείας.

Τα καμπανάκια χτύπησαν με την εμφάνιση των επονομαζόμενων «σούπερ μάνατζερ» που έπαιρναν, παίρνουν και θα συνεχίσουν να παίρνουν προμήθειες δεκάδων εκατομμυρίων. Οι σειρήνες ούρλιαξαν όταν άρχισαν να δίνονται αδιανόητα ποσά για μέτριους ποδοσφαιριστές και εννιαψήφια για τις μεταγραφές των αστέρων.

 

H UEFA αλλά και η πλειονότητα του ποδοσφαιρικού λειτουργούσε σαν την μπάντα του Τιτανικού. Συνέχιζε να παίζει τον ρυθμό της κι ας είχε μπατάρει το καράβι.

Ο ξεδοντιασμένος μπαμπούλας

Όταν τα παραδοσιακά κλαμπ διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν τον αραβικό ρυθμό και τα φαραωνικά συμβόλαια ανάγκασαν την Ομοσπονδία να βγει από τον λήθαργο. Τότε εμφανίστηκε ο μπαμπούλας του Financial Fair Play. Την ώρα που μια σερβική, βελγική ή ελληνική ομάδα προσπαθούσε να ακολουθήσει τους κανόνες του, η Παρί έδινε ένα… ανατρεπόμενο λεφτά για να πάρει τον Νεϊμάρ και η Σίτι αγόραζε ό,τι κυκλοφορούσε. Η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα, με χρέος ανάλογο ενός μικρού κράτους, συνέχιζαν να ξοδεύουν ενώ στην Κροατία και τη Ρουμανία έψαχναν τερτίπια για να μην τους πιάσει η δαγκάνα. Οι λογιστές των ανίσχυρων ίδρωναν πάνω από τους ισολογισμούς και στην Παρί γελούσαν πίνοντας την σαμπάνια τους. «Δωρεά από το υπουργείο τουρισμού του Κατάρ» και καθαρίσαμε.

Η οριστική γελοιοποίηση για το FFP ήρθε μέσω του CAS. Η UEFA κούνησε το δάχτυλο στη Σίτι και το διεθνές διαιτητικό αθλητικό δικαστήριο έβγαλε μια απόφαση που ουσιαστικά ξεδόντιασε τον μπαμπούλα. Μια απόφαση που κάποιος… κακεντρεχής θα μπορούσε να πει ότι ισοδυναμούσε με απάντηση για το πού να βάλει η UEFA το δάχτυλο της.

Περί… Respect the fans

Και φυσικά μην λησμονούμε τους οπαδούς. Το περίφημο «respect the fans» που ευαγγελίζεται η Ομοσπονδία. Η ευρωπαϊκή Super League δεν τους σέβεται, ακούμε τις τελευταίες ώρες. Πιθανότατα αυτοί που τα λένε δεν έχουν πληρώσει ποτέ εισιτήριο για έναν αγώνα Champions League στο Ολντ Τράφορντ, δεν έχουν δώσει ποτέ 80 ευρώ για να δουν ένα Μπαρτσελόνα-Βιγιαρεάλ από το τρίτο διάζωμα στο πέταλο του Καμπ Νόου.

Το «respect the fans» έχει πάει περίπατο εδώ και χρόνια, δεν περίμενε το μεγαλομανές σχέδιο της ESL. Το φώναζαν τα πανό στα αγγλικά και γερμανικά γήπεδα και οι συγκεντρώσεις κατά των ακριβών εισιτηρίων. Το αποδείκνυε η εικόνα του Μπερναμπέου και του Καμπ Νόου που έχουν γίνει ακριβές τουριστικές ατραξιόν με θεατές με εμφανίσεις της Μπαρτσελόνα να πανηγυρίζουν για μια αποβολή του Πικέ (γεγονός).

Ο μεσοαστός οπαδός των μεγάλων κλαμπ δεν μπορεί πλέον να πάει κάθε Σαββατοκύριακο με την οικογένεια του στο γήπεδο για να δουν την ομάδα τους.

Και αν αυτό για τα ελληνικά δεδομένα δεν ακούγεται τόσο τραγικό για τον Άγγλο, αποτελεί διάβρωση του τρόπου ζωής και λόγος κατάθλιψης.

Η UEFA λοιπόν και οι περισσότεροι μεγάλοι σύλλογοι δεν «respect the fans» ιδιαίτερα. Ούτε και η συντριπτική πλειονότητα των ποδοσφαιρικών αστέρων που μόνιμα πιέζει για περισσότερα χρήματα, κατά προτίμηση αφορολόγητα.

Ό,τι θέλει ο λαός

Πάντα βέβαια υπάρχει και ο αντίλογος και μάλιστα έχει ισχυρότατα επιχειρήματα. Το προϊόν είναι πολυτελείας και πρέπει να πληρωθεί ανάλογα. Οι ομάδες που επενδύουν τεράστια ποσά δεν θέλουν στην… παρέα τους την «πλέμπα».

«Δεν θέλουμε παιχνίδια χωρίς ενδιαφέρον, προβλέψιμα ματς» αναφέρει μέλος της ESL. Σε αυτό δεν έπρεπε να έχουν κανέναν παράπονο από την UEFA. Έκλεισε όσο μπορούσε την πόρτα του Champions League στα μικρότερα πρωταθλήματα και έδωσε, στους τρίτους των ομίλων, δεύτερη ευκαιρία στο Europa. Ούτε εκεί είδε την φάκα όμως η Ομοσπονδία. Δεν διέγνωσε ότι παραχωρώντας συνέχεια δικαιώματα στους ισχυρούς θα τους ανοίξει την όρεξη για να ζητήσουν τελικά τα πάντα με κίνδυνο να δημιουργηθεί μια κατάσταση ανάλογη με το τερατούργημα του μπάσκετ.

Για να είμαστε βέβαια δίκαιοι με τους «δώδεκα» έχουν ένα σημαντικό επιχείρημα. Ελάχιστοι θα δουν το Μάριμπορ-Παρί Σεν Ζερμέν, ή το Ερυθρός Αστέρας-Μπαρτσελόνα.

Η συντριπτική πλειονότητα της ποδοσφαιρικής πελατείας είναι λαίμαργη για μεγάλα παιχνίδια και αστέρια. Πάνω εκεί πατάει άλλωστε και το πλάνο της ESL. «Αυτό θέλει ο οπαδός του μέλλοντος, αυτό θα του δώσουμε» λένε.

Την ίδια ώρα όμως, οι ομάδες που συμμετέχουν σε τέτοιες κινήσεις, ας σταματήσουν τουλάχιστον να διαφημίζουν τα περί ομάδων της εργατιάς, συλλόγους του λαού και «mes que un club». Ας υπάρχει έστω μια ειλικρίνεια. Ο καιρός του ρομαντισμού πέθανε, ζήτω το ποδόσφαιρο του σαλονιού, των χορηγών και του pay per view.

Θα επιστρέψουν στο μαντρί

Συνοψίζοντας λοιπόν η ιδέα της ESL είναι ένα εξάμβλωμα αλλά και η στάση της UEFA προς τα εκεί οδηγούσε. Ήταν η Ομοσπονδία που τα προηγούμενα χρόνια έκανε ό,τι μπορούσε για να μετατρέψει το Champions League σε ένα κλειστό κλαμπ με δίμετρο πορτιέρη-ντουλάπα. Αυτή είναι που «εξορίζει» τις μικρές λίγκες στο Κόνφερανς θεωρώντας ότι θα κάνει έτσι πιο ελκυστικό το Europa.

To πρόβλημα της UEFA δεν είναι κυρίως η κλειστή Λίγκα, το «Τσου-Λου» άλλωστε  σε κάτι τέτοιο είχε μετατραπεί. Το πρόβλημα είναι ότι δεν θα την ελέγχει η ίδια και δεν θα έχει την τεράστια οικονομική πίτα στα χέρια της.

Κοινή πεποίθηση αποτελεί ότι τα περισσότερα μεγάλα κλαμπ της κίνησης των δώδεκα (εκτός ίσως από τους Αμερικάνους ιδιοκτήτες που πραγματικά πιστεύουν στο εγχείρημα) συμμετέχουν για να πιέσουν την Ομοσπονδία. Με κάποιο ωφέλιμο συμβιβασμό θα επιστρέψουν στο… μαντρί. Η UEFA δεν είναι FIBA και τα όπλα της είναι ισχυρά.

Προϊόν για την ελίτ

Αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι το ποδόσφαιρο, στο υψηλότερο επίπεδο του, είναι πλέον ένα προϊόν για την ελίτ. Ήδη, για τους οπαδούς των κορυφαίων ομάδων, το γήπεδο κάθε Σαββατοκύριακο είναι δυσβάσταχτο οικονομικά. Τηλεοπτικά οι ελεύθεροι αγώνες θα εξαλειφθούν και τα… διάσημα γήπεδα από χώροι ποδοσφαιρικής λατρείας θα γίνουν κυρίως τουριστικές ατραξιόν. Αυτή θα είναι η… κατάρα για τους οπαδούς των μεγάλων συλλόγων. Οι περισσότεροι μάλιστα από αυτούς έχουν ήδη συμβιβαστεί, θαμπωμένοι από τ’ αστέρια και τους τίτλους.

Οι υπόλοιποι θα μείνουν μακριά από το πάρτι και τον χορό των εκατομμυρίων. Δεν θα έχουν πρόσβαση στο σαλόνι ή στην καλύτερη θα κερδίζουν με κόπο κλεφτές ματιές, μια φορά στο τόσο. Τι μπορούν να κάνουν;

Η αγάπη για τον σύλλογο και η παρουσία στο γήπεδο δεν πρέπει να είναι συνδεδεμένη ούτε με την αγωνιστική επιτυχία, ούτε με το όνομα του αντιπάλου. Ο κόσμος να είναι δίπλα στην ομάδα ακόμα και αν αυτή δεν ανήκει στην ελίτ, ακόμα και αν δεν παίζει με τα τοπ κλαμπ ή κάποιο παραδοσιακό αντίπαλο.

Πολύ ρομαντικό; Μάλλον…