Αρχές της δεκαετίας του ’90. Τα παρθενικά βήματα της ιδιωτικής τηλεόρασης. Στην απογευματινή ζώνη εμφανίζονται οι πρώτοι εγχώριοι κλώνοι της «Δυναστείας». Ερωτες, πάθη, ίντριγκες πάμπλουτων αθηναϊκών οικογενειών που διαχειρίζονται επιχειρηματικούς κολοσσούς. Οι τίτλοι πέφτουν και η κάμερα χαϊδεύει αυτάρεσκα τον γυάλινο πύργο, την εκτυφλωτική έδρα της επιχείρησης.
Οι περισσότεροι Αθηναίοι μπορούν να αναγνωρίσουν το κτίριο: είναι το «Atrina», ο πρώτος «ουρανοξύστης» της λεωφόρου Κηφισιάς, στο ύψος του Παράδεισου Αμαρουσίου. Τι κρίμα που η δύναμη, ο πλούτος, η χλιδή τα οποία υπονοούσαν τα ατελείωτα μέτρα κατακόρυφων υαλοπετασμάτων εξαντλούνταν με το τέλος του πλάνου! Πόσο απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα επιφύλασσε και επιφυλάσσει η αληθινή ζωή!
Αν ο υποτιθέμενος μεγιστάνας του σίριαλ ήταν αναγκασμένος να περπατήσει έξω από τα στενά όρια της επιχειρηματικής του αυτοκρατορίας θα κλεινόταν μία για πάντα στον πύργο του: μάντρες, παραπήγματα, υποτυπώδη πεζοδρόμια με μηχανάκια γειτονικών delivery, απροσπέλαστα δρομάκια, αδιέξοδα, σκουπίδια, μπάζα, πρώην βοσκοτόπια και ξέφωτα, γεμάτα αυτοκίνητα. Λες και όλη η παθογένεια της ελληνικής πόλης να κατασκήνωσε πίσω από τη «χρυσή» βιτρίνα της πιο «γκλάμουρους» λεωφόρου της Αθήνας. Αλήθεια, τι πήγε (τόσο) στραβά;
Οταν χτίστηκε το «Atrina», το 1981, η Κηφισιάς ήταν μία σχεδόν προαστιακή λεωφόρος, αραιοδομημένη, με ελάχιστα κτίρια γραφείων και πολλές μικρές οικοδομές, συνήθως διώροφες, που ικανοποιούσαν την τοπική εμπορική κίνηση. Το μεγαλύτερο κτίριο ήταν ο «Βασιλόπουλος» στον Φάρο Ψυχικού. Ολα αυτά στη δεξιά όχθη, ανεβαίνοντας προς το Μαρούσι και την Κηφισιά. Αριστερά, η αίσθηση ήταν πολύ πιο διαφορετική. Τις τακτοποιημένες εικόνες των δύο ακριβότερων προαστίων του Λεκανοπεδίου, του Ψυχικού και της Φιλοθέης, διαδέχονταν ένα σχεδόν βουκολικό τοπίο: μεγάλες αδόμητες εκτάσεις, λίγα θερμοκήπια (!), που διέκοπταν σποραδικά μόνο κάποια ταπεινά (συνήθως) σπίτια, μερικές σκόρπιες μονάδες επεξεργασίας μαρμάρου (τα γνωστά μαρμαράδικα, επιβιώνουν μέχρι σήμερα πίσω από το «Υγεία) και μικροβιοτεχνίες κεραμικής.
Ολα άλλαξαν μέσα σε (πολύ) λίγα χρόνια. Η δημογραφική επανάσταση που συντελείται στο εσωτερικό της Αθήνας στις αρχές της δεκαετίας του ’80, με τη μαζική, σχεδόν, φυγή χιλιάδων οικογενειών από το κέντρο προς τα αραιοκατοικημένα, τότε, βόρεια προάστια, είναι η ληξιαρχική πράξη γέννησης της λεωφόρου Κηφισιάς όπως την ξέρουμε σήμερα. Λίγο νωρίτερα έχουν σημειωθεί δύο παράλληλες κινήσεις με περισσότερο συμβολικό χαρακτήρα: η διοίκηση του ΟΤΕ αποφασίζει να μεταφέρει την έδρα του Οργανισμού στο Μαρούσι (το μνημειακό κτίριο κάνει μεγάλη αίσθηση) ενώ στη γειτονική Καλογρέζα έχει χωροθετηθεί η ανάπτυξη του Ολυμπιακού Αθλητικού Κέντρου Αθηνών. Το 1982, όταν εγκαινιάζεται το Ολυμπιακό Στάδιο με τους Πανευρωπαϊκούς Αγώνες Στίβου εκείνης της χρονιάς, πολλοί Αθηναίοι αντιλαμβάνονται ίσως για πρώτη φορά ότι η πόλη τους δεν θα έχει σύντομα μία καρδιά αλλά πολύ περισσότερες. Η οικιστική πίεση και οι ανάγκες χιλιάδων νέων νοικοκυριών οδηγούν στην ένταξη μεγάλων περιοχών στο σχέδιο πόλης.
Ο επιχειρηματίας Μπάμπης Βωβός αντιλαμβάνεται πολύ γρήγορα την εμπορική προοπτική της λεωφόρου και τοποθετείται άμεσα, αγοράζοντας οικόπεδα μεγάλης προβολής. Εκεί θα κατασκευαστούν δεκάδες κτίρια γραφείων, σχεδόν σε παράταξη. Οι γυάλινες προσόψεις γίνονται σήμα κατατεθέν μίας αυτάρεσκης και μάλλον ρηχής αρχιτεκτονικής που, παρ’ όλα αυτά, φαίνεται να ανταποκρίνεται στις φαντασιώσεις της Αθήνας της δεκαετίας του ’80. Λιγότερο διορατικοί, σε σχέση με τον κ. Βωβό, αποδείχθηκαν οι κατ’ εξοχήν αρμόδιοι, οι άνθρωποι του ΥΠΕΧΩΔΕ, και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί. Ούτε η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν έμεινε στο απυρόβλητο. Ο Δήμος Αμαρουσίου βρέθηκε συχνά στο στόχαστρο τοπικών ομάδων και συλλόγων με την κατηγορία ότι όχι μόνο δεν απέτρεψε αλλά ενθάρρυνε την κατασκευαστική υπερδραστηριότητα στην Κηφισιάς.
Οι πολιτικές συγκυρίες ήταν ευνοϊκές με το όραμά του, το ΠΑΣΟΚ έχει έρθει στην εξουσία, χρειαζόταν να επιδείξει μεγάλα έργα ως σύμβολα της νέας τάξης πραγμάτων. Ο νόμος για τη μεταφορά συντελεστή δόμησης ψηφίστηκε από τη Βουλή και ο Βωβός έβαλε τις μηχανές να δουλεύουν φουλ. Αγόραζε με αντιπαροχή ό,τι οικόπεδο έβρισκε στην Κηφισίας, με ποσοστά που έφταναν στο 90% όταν η αγορά έδινε 40%. Στη συνέχεια μετέφερε τους συντελεστές από άλλες περιοχές, κάτι που του επέτρεπε να χτίζει μεγάλα κτίρια σε οικόπεδα που μέχρι πρότινος χτίζονταν πολύ μικρότερα. Στην Κηφισίας, το ένα γυάλινο κτίριο ξεπετάγεται μετά το άλλο αλλάζοντας εντελώς τη φυσιογνωμία της. Για κάποιους εκτρώματα, για άλλους μοντέρνα οικοδομήματα, όπως και να ’χει o Μπάμπης Βωβός δεν είναι πια αόρατος. Βασικά είναι παντού.
Το ’92 αλλάζει ο νόμος για τη μεταφορά συντελεστή δόμησης, η πρώτη φορά που ένιωσε πραγματική απειλή στα μεγαλεπήβολα σχέδιά του. Τότε είναι που σχεδόν εμμονικά σε κάθε κτίριο που κατασκεύαζε έβαζε τεράστιες ταμπέλες με το όνομά του στην κορυφή τους, σε μια ενδόμυχη ανάγκη του να γράψει κυριολεκτικά ιστορία στην ολοκληρωτική μεταμόρφωση της περιοχής. Ταυτόχρονα φρόντιζε εκτός από κατασκευαστής να γίνει κυρίως διαχειριστής των κτιρίων του, αφού πλέον δεν μπορούσε να μεταφέρει συντελεστές και άρα έπρεπε να βρει νέα πηγή εσόδων.
