Ο Λάκμος, ή αλλιώς Περιστέρι, είναι μια μακρόστενη οροσειρά με μια σειρά πολλών ψηλών κορφών που χωρίζει στα δύο τα γεωγραφικά διαμερίσματα της Ηπείρου και της Θεσσαλίας.
Στα κεντρικά του βουνού, σε υψόμετρο 2.050 μ., βρίσκεται το πιο διάσημο αλπικό οροπέδιο της χώρας μας, η Βερλίγκα.
Η ονομασία της πηγάζει από το βλάχικο «Βρίγγα» που σημαίνει κύκλος. Στα βόρεια της υψώνεται η ψηλότερη κορφή του Λάκμου, Τσουκαρέλα (2.295 μ.) και στα νότια την αγκαλιάζουν τα βράχια της κορυφής Μέγας Τράπος (2.240 μ.).
Τα νερά που τρέχουν από τις κορυφές σχηματίζουν ακριβώς στη ρίζα του Μέγα Τράπου μια δρακόλιμνη η οποία μέχρι τις αρχές του φθινοπώρου έχει στερέψει.
Στη συνέχεια τα νερά οδηγούνται μέσα από ένα μαιανδρικό δίκτυο ρυακιών, απίστευτης ομορφιάς, στην έξοδο από το οροπέδιο προς τα ανατολικά και στην δημιουργία του Ασπροπόταμου και στη συνέχεια του Αχελώου.
Ανάλογα με την εποχή τα νερά στους μαιάνδρους φουσκώνουν και σχηματίζουν μικρές λίμνες, ενώ άλλοτε στερεύουν αφήνοντας πίσω τα σκαμμένα μονοπάτια τους.
Πρόκειται για ένα γυμνό και ορεινό τοπίο με βραχώδεις και πετρώδεις πλαγιές, γκρεμούς, αλπικά καταπράσινα λιβάδια, ορεινές πηγές και ρυάκια. Τα κύρια πετρώματα του βουνού είναι οι ασβεστόλιθοι που σε μερικά σημεία ενώνονται με φλύσχη.
Ο μύθος μιλάει για ένα δράκο που ζούσε στα νερά της Βερλίγκας. Με τη μορφή φιδιού, πετάχτηκε μέσα από τον βράχο και έρποντας, βυθίστηκε πάλι στην γη, στο μέρος όπου φεύγουν και τα νερά. Από το σημείο που βγήκε ο δράκος ξεπήδησε νερό, το οποίο ακολουθεί την οφιοειδή πορεία του πάνω στα λιβάδια. Το σημείο που είναι η Δρακόλιμνη ονομάζεται σήμερα Φαρμακόλακκα, μια ονομασία που πήρε από τους κτηνοτρόφους, καθώς όταν τα ζώα βοσκάγανε εκεί, πεθαίναν. Ένας μαγικός τόπος.
Τα νερά των πηγών που ξεπετάγονται από εννιά διαφορετικά σημεία δεν μπορούν να βρουν την έξοδο από τα τοιχώματα του βουνού, στριφογυρίζουν στην πρώτη απλωτή κοιλάδα για να βυθιστούν σε καταβόθρα, να χαθούν και να βγουν χαμηλότερα με τη μορφή πια ποταμίσιου ρέματος. Του πρώτου ρέματος που θα το πουν Ασπροπόταμο. Και με τον καιρό θα το μεταποιήσουν ράβοντάς του κοστουμάκκι αρχαιόπρεπο. Για να γίνει ο ονομαστός Αχ-ε-λώος.
Πολλοί θα πουν ότι ο Αχελώος κρατάει τη σκούφια του κι από την άλλη μεριά. Την πλαγιά της Ρόνας. Από τα υψίπεδα του Ανηλίου που βρίσκει αυτόχθονες ανάβρες, πηγούδια και ρεματιές και τροφοδοτεί με κλιμακωτές ροές το κύριο σώμα του Αχελώου.
Ο Αχελώος ήταν ο πρώτος ποταμός που βγήκε από τα έγκατα της γης. Το ποτάμι αυτό, που κυλάει ανάμεσα στις πιο εντυπωσιακές κοιλάδες της ελληνικής περιφέρειας διαμελίζοντας την ορεινότερη και πιο παρθένα ζώνη της πινδώας λεκάνης, αποτελεί τον σπουδαιότερο υδροκρίτη που διαθέτει η χώρα μας.
Πόσα δεν έχουν γραφτεί για το υπέροχο αυτό ποτάμι που το διεκδικούν ταυτόχρονα η Ήπειρος, η Θεσσαλία κι η Στερεά;
To ποτάμι ωστόσο «βλέπει το πρώτο φως στην Ήπειρο, διανύει την παιδική του ηλικία στη Θεσσαλία και μόλις αντρωθεί, ορμάει κατά τη Στερεά…».
