ΤΙ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΝΕΙΛΟΥ

 

Από την παλαιότερη καταγεγραμμένη συνθήκη ειρήνης μέχρι και τα αρχαία επιτραπέζια παιχνίδια, ανακαλύψτε 11 εκπληκτικά πραγματάκια που ίσως αγνοείτε για το Δώρο του Νείλου (σσ. έτσι αποκαλούσε ο Ηρόδοτος την Αίγυπτο):

Η Κλεοπάτρα δεν ήταν Αιγύπτια.

Μαζί με τον φαραώ Τουταγχαμών, ίσως καμία άλλη προσωπικότητα δεν συνδέεται πιο άρρηκτα με την αρχαία Αίγυπτο από την Κλεοπάτρα Ζ’ (Ιανουάριος 69 π.Χ. – 12 Αυγούστου 30 π.Χ.). Αλλά ενώ γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια, η Κλεοπάτρα καταγόταν από Έλληνες Μακεδόνες από τα χρόνια του Πτολεμαίου Α’, ενός από τους πιο έμπιστους στρατηγούς του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η Δυναστεία των Πτολεμαίων κυβέρνησε την Αίγυπτο από το 323 π.Χ. έως το 30 π.Χ., και οι περισσότεροι από τους ηγέτες της παρέμειναν σε μεγάλο βαθμό Έλληνες στον πολιτισμό και τις ευαισθησίες τους. Στην πραγματικότητα, η Κλεοπάτρα ήταν γνωστή ως ένα από τα πρώτα μέλη της δυναστείας των Πτολεμαίων που ομιλούσε την αιγυπτιακή γλώσσα.

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι σύναψαν μια από τις πρώτες συνθήκες ειρήνης που έχουν καταγραφεί.

Για πάνω από δύο αιώνες οι Αιγύπτιοι πολέμησαν ενάντια της αυτοκρατορίας των Χετταίων για τον έλεγχο των εδαφών στη σύγχρονη Συρία. Η σύγκρουση οδήγησε σε αιματηρές συμπλοκές όπως η Μάχη του Καντές του 1274 π.Χ., αλλά την εποχή του φαραώ Ραμσή Β΄ καμία πλευρά δεν είχε αναδειχθεί ξεκάθαρη νικήτρια. Με τους Αιγύπτιους και τους Χετταίους να αντιμετωπίζουν απειλές από άλλους λαούς, το 1259 π.Χ. Ο Ραμσής Β’ και ο βασιλιάς των Χετταίων, Χατουσίλις Γ’,
διαπραγματεύτηκαν την περίφημη συνθήκη ειρήνης. Αυτή η συμφωνία τερμάτισε τη σύγκρουση και αποφάσισε ότι τα δύο βασίλεια θα βοηθούσαν το ένα το άλλο σε περίπτωση εισβολής από τρίτους. Η συνθήκη Αιγυπτίων-Χετταίων αναγνωρίζεται πλέον ως μία από τις πρώτες ειρηνευτικές συμφωνίες που έχουν διασωθεί και ένα αντίγραφο μπορεί να δει κανείς πάνω από την είσοδο της αίθουσας του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη.

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι αγαπούσαν τα επιτραπέζια παιχνίδια

Μετά από μια κοπιαστική μέρα εργασίας κατά μήκος του ποταμού Νείλου, οι Αιγύπτιοι συχνά χαλάρωναν παίζοντας επιτραπέζια παιχνίδια. Το Μέχεν μαζί με το Σένετ υπήρξαν δύο από τα δημοφιλέστερα επιτραπέζια παιχνίδια της αρχαίας Αιγύπτου, που συντρόφευαν μικρούς και μεγάλους και διαδόθηκαν στις γειτονικές περιοχές της Ανατολικής Μεσογείου. Το Σένετ χρονολογείται από το 3500 π.Χ. και παιζόταν σε ένα μακρύ ταμπλό βαμμένο με 30 τετράγωνα. Κάθε παίκτης είχε ένα σετ κομματιών που μετακινούνταν κατά μήκος του ταμπλό σύμφωνα με τα ζάρια. Οι ιστορικοί εξακολουθούν να συζητούν τους ακριβείς κανόνες του παιχνιδιού, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία για τη δημοτικότητά του. Πίνακες απεικονίζουν τη βασίλισσα Νεφερτάρι να παίζει Σένετ ενώ βρίσκουμε το παιχνίδι και στον τάφο του φαραώ Τουταγχαμών.

Η ισότητα των φύλων στην Αρχαία Αίγυπτο.

Αν και μπορεί να θεωρούνταν κοινωνικά κατώτερες από τους άνδρες, οι Αιγύπτιες απολάμβαναν μεγάλη νομική και οικονομική ανεξαρτησία. Μπορούσαν να αγοράσουν και να πουλήσουν ακίνητα, να υπηρετήσουν ως ένορκοι, να συντάξουν διαθήκες και ακόμη και να συνάψουν νομικές συμβάσεις. Οι Αιγύπτιες συνήθως δεν εργάζονταν έξω από το σπίτι, αλλά εκείνες που εργάζονταν συνήθως λάμβαναν ίσες αμοιβές για να κάνουν τις ίδιες δουλειές με τους άνδρες. Σε αντίθεση με τις γυναίκες της αρχαίας Ελλάδας, που ουσιαστικά ανήκαν στους συζύγους τους, οι Αιγύπτιες είχαν επίσης το δικαίωμα να χωρίσουν και να ξαναπαντρευτούν. Τα ζευγάρια της Αιγύπτου ήταν ακόμη γνωστό ότι διαπραγματεύονταν προγαμιαία συμφωνητικά. Αυτά τα συμβόλαια απαριθμούσαν όλη την περιουσία και τον πλούτο που είχε φέρει η γυναίκα στο γάμο και λάμβαναν εγγυήσεις ότι θα αποζημιωνόταν σε περίπτωση διαζυγίου.

Οι Αιγύπτιοι εργάτες οργάνωναν απεργίες.

Παρόλο που θεωρούσαν τον Φαραώ ως ένα είδος ζωντανού Θεού, οι Αιγύπτιοι εργάτες δεν φοβόντουσαν να διαμαρτυρηθούν για καλύτερες συνθήκες εργασίας. Η πιο διάσημη περίπτωση μας έρχεται από τον 12ο αιώνα π.Χ. κατά τη διάρκεια της βασιλείας του φαραώ Ραμσή Γ΄ του Νέου Βασιλείου. Όταν οι εργάτες που ασχολούνταν με την οικοδόμηση της βασιλικής νεκρόπολης στο Ντέιρ ελ-Μεντίνα δεν έλαβαν τη συνήθη πληρωμή σιτηρών, οργάνωσαν μια από τις πρώτες καταγεγραμμένες απεργίες στην ιστορία. Η απεργία πήρε τη μορφή καθιστικής διαμαρτυρίας: Οι εργαζόμενοι απλώς μπήκαν σε κοντινούς ναούς και αρνήθηκαν να φύγουν μέχρι να ακουστούν τα παράπονά τους. Το στοίχημα λειτούργησε και τελικά δόθηκαν στους εργάτες οι προβλεπόμενες πληρωμές.

Οι Αιγύπτιοι Φαραώ ήταν συχνά υπέρβαροι.

Η αιγυπτιακή τέχνη συνήθως απεικονίζει τους Φαραώ φιγουρίνια και πιθανότατα η πραγματικότητα να ήταν εντελώς διαφορετική. Η αιγυπτιακή διατροφή με μπύρα, κρασί, ψωμί και μέλι είχε υψηλή περιεκτικότητα σε ζάχαρη και οι μελέτες δείχνουν ότι μπορεί να είχε επηρεάσει τις βασιλικές περιφέρειες. Οι έρευνες σε μούμιες έδειξαν ότι πολλοί Αιγύπτιοι ηγεμόνες δεν ήταν και τέρατα υγείας, ήταν υπέρβαροι, και υπέφεραν ακόμη και από διαβήτη. Ένα αξιοσημείωτο παράδειγμα είναι η θρυλική βασίλισσα Χατσεψούτ (γνωστή και ως Άμμεσις), η οποία έζησε τον 15ο αιώνα π.Χ. Ενώ η σαρκοφάγος της την απεικονίζει ως λεπτή και αθλητική, οι ιστορικοί πιστεύουν ότι ήταν στην πραγματικότητα παχύσαρκη και φαλακρή.

Οι πυραμίδες δεν κατασκευάστηκαν από σκλάβους.

Η ζωή ενός οικοδόμου στις αιγυπτιακές πυραμίδες σίγουρα δεν ήταν εύκολη – σκελετοί εργατών συνήθως εμφανίζουν σημάδια αρθρίτιδας και άλλων παθήσεων – αλλά τα στοιχεία δείχνουν ότι οι τεράστιοι τάφοι χτίστηκαν όχι από σκλάβους αλλά από αμειβόμενους εργάτες. Αυτοί οι αρχαίοι εργάτες ήταν ένα μείγμα εξειδικευμένων τεχνιτών και ανειδίκευτων χεριών. Μερικοί φαίνεται να ήταν υπερήφανοι για την τέχνη τους, και γιατί όχι; Ζωγραφιές που βρέθηκαν κοντά στα μνημεία υποδηλώνουν ότι συχνά απέδιδαν χιουμοριστικά ονόματα στα συνεργεία τους, όπως οι «Μεθυσμένοι του Μενκάουρε» ή οι «Φίλοι του Χούφου». Η ιδέα ότι οι σκλάβοι έχτισαν τις πυραμίδες υπό την απειλή ενός μαστιγίου επινοήθηκε για πρώτη φορά από τον Έλληνα ιστορικό Ηρόδοτο τον πέμπτο αιώνα π.Χ., αλλά οι περισσότεροι ιστορικοί στις μέρες μας την απορρίπτουν ως μυθοπλασία. Ενώ οι αρχαίοι Αιγύπτιοι σίγουρα δεν ήταν αντίθετοι στο να κρατούν σκλάβους, φαίνεται ότι τους χρησιμοποιούσαν ως επί το πλείστον ως αγρότες και οικιακούς υπηρέτες.

Ο Τουταγχαμών μπορεί να σκοτώθηκε από έναν ιπποπόταμο.

Παραδόξως λίγα είναι γνωστά για τη ζωή του μικρού φαραώ Τουταγχαμών (σσ. πέθανε σε ηλικία 18 ετών), αλλά ορισμένοι ιστορικοί πιστεύουν ότι γνωρίζουν πώς πέθανε. Οι σαρώσεις του σώματος του νεαρού βασιλιά δείχνουν ότι ταριχεύτηκε χωρίς την καρδιά ή το θωρακικό του τοίχωμα. Αυτή η δραστική απόκλιση από την παραδοσιακή αιγυπτιακή ταφική πρακτική υποδηλώνει ότι μπορεί να είχε υποστεί φρικτό τραυματισμό πριν από το θάνατό του. Σύμφωνα με αρκετούς Αιγυπτιολόγους, μια από τις πιο πιθανές αιτίες για αυτό το τραύμα θα ήταν ένα δάγκωμα από ιπποπόταμο. Τα στοιχεία δείχνουν ότι οι Αιγύπτιοι κυνηγούσαν τέτοια θηρία για αθλητικούς λόγους και αγάλματα που βρέθηκαν στον τάφο του Τουτ τον απεικονίζουν ακόμη και να ρίχνει καμάκι. Αν ο μικρός φαραώ αγαπούσε πράγματι να κυνηγά επικίνδυνα θηράματα, τότε ο θάνατός του μπορεί να ήταν το αποτέλεσμα ενός κυνηγιού που πήγε στραβά.

Η εξειδίκευση των Αιγύπτιων γιατρών.

Οι γιατροί στην αρχαιότητα συνήθως δεν είχαν μόνο ένα αντικείμενο ενασχόλησης, αλλά τα στοιχεία δείχνουν ότι οι Αιγύπτιοι γιατροί μερικές φορές επικεντρώνονταν στη θεραπεία μόνο ενός μέρους του ανθρώπινου σώματος. Αυτή η πρώιμη μορφή ιατρικής εξειδίκευσης σημειώθηκε για πρώτη φορά το 450 π.Χ. από τον περιηγητή και ιστορικό Ηρόδοτο. Συζητώντας για την αιγυπτιακή ιατρική, έγραψε: «Κάθε γιατρός είναι θεραπευτής μιας ασθένειας και όχι περισσότερο…άλλος για τα μάτια, άλλος για τα δόντια, και άλλος για αυτά που σχετίζονται με την κοιλιά». Αυτοί οι ειδικοί είχαν ακόμη και συγκεκριμένα ονόματα. Οι οδοντίατροι ήταν γνωστοί ως «γιατροί των δοντιών» χωρίς καμία έκπληξη, σε αντίθεση με τον όρο για τους πρωκτολόγους που μεταφράζεται σε «βοσκοί του πρωκτού».

Οι Αιγύπτιοι κρατούσαν πολλά ζώα ως κατοικίδια.

Οι Αιγύπτιοι έβλεπαν τα ζώα ως ενσαρκώσεις των θεών και ήταν ένας από τους πρώτους πολιτισμούς που μεγάλωναν κατοικίδια στο σπίτι. Οι Αιγύπτιοι αγαπούσαν ιδιαίτερα τις γάτες  , οι οποίες συνδέονταν με τη θεά Μπαστέ, αλλά έτρεφαν επίσης σεβασμό για τα γεράκια, τις ίβιδες, τα σκυλιά, τα λιοντάρια και τους μπαμπουίνους. Πολλά από αυτά τα ζώα κατείχαν μια ιδιαίτερη θέση στο αιγυπτιακό σπίτι και συχνά μουμιοποιούνταν και θάβονταν μαζί με τους ιδιοκτήτες τους αφού πέθαιναν. Άλλα πλάσματα ήταν ειδικά εκπαιδευμένα για να εργάζονται ως βοηθητικά ζώα. Οι Αιγύπτιοι αστυνομικοί, για παράδειγμα, ήταν γνωστό ότι χρησιμοποιούσαν σκύλους και πιθήκους όταν έκαναν περιπολίες.

Και τα δύο φύλα φορούσαν μέικ απ.

Η ματαιοδοξία είναι τόσο παλιά όσο και ο πολιτισμός και οι αρχαίοι Αιγύπτιοι δεν αποτελούσαν εξαίρεση. Τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες ήταν γνωστό ότι φορούσαν άφθονο μακιγιάζ, το οποίο πίστευαν ότι τους έδινε την προστασία του Ώρους και του Ρα. Αυτά τα καλλυντικά παρασκευάζονταν με άλεση μεταλλευμάτων όπως o μαλαχίτης και o γαληνίτης σε μια ουσία που ονομάζεται κολ. Στη συνέχεια εφαρμοζόταν γύρω από τα μάτια με σκεύη από ξύλο, κόκκαλο και ελεφαντόδοντο. Οι γυναίκες επίσης έβαφαν τα μάγουλά τους με κόκκινη μπογιά και χρησιμοποιούσαν χέννα για να χρωματίσουν τα χέρια και τα νύχια τους, ενώ και τα δύο φύλα φορούσαν αρώματα από λάδι, μύρο και κανέλα. Οι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι το μακιγιάζ τους είχε μαγικές θεραπευτικές δυνάμεις και δεν έκαναν εντελώς λάθος: Η έρευνα έδειξε ότι τα καλλυντικά με βάση τον μόλυβδο που φοριόνταν κατά μήκος του Νείλου βοήθησαν στην αποφυγή μολύνσεων των ματιών.

ΞΕΡΕΙΣ ΑΠΟ ΒΕΣΠΑ ?

Την οδήγησε ο Μαστρογιάννι στις βαριές ταινίες του ντε Σίκα , ο Τζιαν Μαρια Βολοντέ στις Ρωμαϊκές βόλτες του με τον Παζολίνι , η Σοφία Λόρεν  οι νεομπήτνικς του Λονδίνου οι Mods και ο δικός μας Θανάσης ρωτούσε εναγωνίως αν ξέρεις απο Βέσπα …( αν και στην κλασική σκηνή δεν οδηγάει βέσπα)

Δεν είναι ένα απλό μέσο μεταφοράς, αλλά κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Εκπροσωπεί μια ολόκληρη κουλτούρα, αποτελώντας παράλληλα σύμβολο του ιταλικού στιλ και φινέτσας σε όλο τον κόσμο. Η ιστορία έχει αναδείξει τη Vespa σε κάτι παραπάνω από ένα σκούτερ. Σε έναν πραγματικό «μύθο», έναν τρόπο, σκέψης και έκφρασης.

Με το πέρασμα των δεκαετιών η Vespa αναδείχτηκε σε έμβλημα της κοινωνίας στην οποία «ζει», πρωταγωνιστώντας στη σύγχρονη ιταλική ιστορία.  Η πρώτη Vespa κατασκευάστηκε το 1946, ως αποτέλεσμα της διαίσθησης του Enrico Piaggio, σε συνδυασμό με τη μηχανική ιδιοφυΐα του Corradino D’Ascanio.

Ένα επαναστατικό όχημα γεννήθηκε με ατσάλινο σασί, μοχλό ταχυτήτων στο τιμόνι, κινητήρα στον πίσω τροχό και εμπρός ανάρτηση με βραχίονα. Η ιστορία της εταιρίας που την κατασκεύαζε και την κατασκευάζει, της Piaggio, ξεκίνησε πάντως με δραστηριότητες που δεν έχουν να κάνουν με δίτροχα.

Η εταιρία ιδρύθηκε στη Γένοβα της Ιταλίας το 1884 από τον Rinaldo Piaggio, αρχικά ασχολήθηκε με την κατασκευή πολυτελών πλοίων και στη συνέχεια κατασκεύαζε τρένα, βαγόνια, φορτηγά, τραμ, κ.λπ.

Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος βρίσκει την Piaggio να περνάει σε άλλον τομέα και να κατασκευάζει αεροπλάνα και υδροπλάνα. Το 1917 αποκτά ένα νέο εργοστάσιο στην Pisa, ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα επεκτείνεται και σε ένα εργοστάσιο στην Pontedera, στο οποίο κατασκευάζει πλήρη αεροσκάφη, εκτός από έλικες και κινητήρες.

Σε αυτό το εργοστάσιο θα κατασκευάζεται από το 1939 και μετά το μεγάλο τετρακινητήριο βομβαρδιστικό Piaggio P108. Γιατί, προτού ασχοληθεί με τα σκούτερ και τα δίτροχα η Piaggio, πριν αλλά και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρξε ένας από τους κορυφαίους κατασκευαστές αεροσκαφών της Ιταλίας. Αυτός ήταν και ο λόγος που τα εργοστάσια της Piaggio έγιναν στρατιωτικοί στόχοι των Συμμάχων και καταστράφηκαν από βομβαρδισμούς κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι γιοί του Rinaldo Piaggio, Enrico και Armando, ξεκίνησαν τη διαδικασία επανεκκίνησης της παραγωγής. Το έργο της ανοικοδόμησης του κατεστραμμένου εργοστασίου της Pontedera ανέλαβε ο Enrico. η Ιταλία χρειαζόταν επειγόντως μέσα μετακίνησης εργατών και πολιτών.

Η Vespaαποτελεί τον καρπό της απόφασης του Enrico Piaggio να δημιουργήσει ένα προϊόν για τις μάζες, σε χαμηλό κόστος. Καθώς τελείωνε ο πόλεμος, ο Enrico μελετούσε κάθε πιθανή λύση ώστε να ξαναρχίσει την παραγωγική διαδικασία του. Η αρχή έγινε στο εργοστάσιο της Biella, όπου παραγόταν ένα scooter βασισμένο στη μικρή μοτοσικλέτα που είχε φτιαχτεί για τους αλεξιπτωτιστές.

Το πρωτότυπο, γνωστό ως ΜΡ5, είχε ονομαστεί κοροϊδευτικά «Paperino» (το ιταλικό όνομα του Ντόναλντ Ντακ) εξαιτίας του παράξενου σχήματός του, αλλά καθώς δεν άρεσε στον Enrico Piaggio, ζήτησε από τον D’Ascanio να το ξανασχεδιάσει. Όμως στον καταξιωμένο σχεδιαστή δεν άρεσαν οι μοτοσικλέτες.

Τις έβρισκε άβολες, ογκώδεις, με τροχούς που δεν άλλαζαν εύκολα αν τρυπούσαν και το χειρότερο, με αλυσίδα που λέρωνε. Η εμπειρία του ωστόσο σαν αεροναυπηγός, τον βοήθησε να βρει τη λύση. Προκειμένου να εξαφανίσει την αλυσίδα, φαντάστηκε ένα όχημα με άμεση μετάδοση. Για να διευκολύνει την οδήγηση έβαλε το μοχλό των ταχυτήτων στο τιμόνι, ενώ για να αλλάζουν ευκολότερα τα λάστιχα δεν σχεδίασε ένα πιρούνι, αλλά ένα βραχίονα παρόμοιο με εκείνο των αεροπλάνων.

Το πλαίσιο ήταν από πρεσσαριστή λαμαρίνα που προστάτευε τον αναβάτη από τη βροχή, τις λάσπες και τον αέρα. Δεκαετίες πριν την εξάπλωση των εργονομικών μελετών, το κάθισμα της Vespa είχε σχεδιαστεί για να παρέχει άνεση και ασφάλεια και να μην ταλαντεύεται επικίνδυνα όπως σε μία ψηλή μοτοσικλέτα. Το καινούργιο σχέδιο του D’Ascanio δεν έμοιαζε με το «Paperino» αλλά αποτελούσε μία επαναστατική πρόταση, διαφορετική από εκείνες όλων των άλλων δικύκλων.

Αρχικά ονομάστηκε ΜΡ6. Λέγεται ότι ο ίδιος ο Enrico Piaggio έδωσε το όνομα στο σκούτερ, αφού όταν αντίκρισε το φαρδύ κεντρικό τμήμα και τη «στενή» μέση, αναφώνησε: «Μοιάζει με σφήκα!» («Vespa» στα Ιταλικά). Υπάρχει πάντως και η εκδοχή ότι ονομάστηκε έτσι λόγω του ιδιαίτερου ήχου που εξέπεμπε ο δίχρονος κινητήρας.

Στις 23 Απριλίου του 1946 η Piaggio κατέθεσε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας στο γραφείο ευρεσιτεχνιών και εφευρέσεων του Υπουργείου Βιομηχανίας και Εμπορίου στη Φλωρεντία, «για μια μοτοσυκλέτα που τα φτερά και τα καπάκια καλύπτουν όλα τα μηχανικά μέρη».

ΝΤΟΓΚΕΡΛΑΝΤ . Η ΧΑΜΕΝΗ ΓΗ

Το Doggerland ήταν μια περιοχή γης στη Βόρεια Ευρώπη, τώρα βυθισμένη κάτω από τη Βόρεια Θάλασσα, που συνέδεε τη Βρετανία με την ηπειρωτική Ευρώπη. Πλημμύρισε από την άνοδο της στάθμης της θάλασσας γύρω στο 6500–6200 π.Χ.

Μόλις πριν από 20.000 χρόνια η Βρετανία δεν ήταν στην πραγματικότητα νησί. Αντίθετα, στην περιοχή υπήρχε το Ντόγκερλαντ, μια λωρίδα γης που συνέδεε τα βρετανικά νησιά με την Ηπειρωτική Ευρώπη πριν και μετά την τελευταία εποχή των Παγετώνων από το 6.500 ως το 6.200 π.Χ και στη θέση της οποίας υπάρχει σήμερα η Βόρεια Θάλασσα.

Στο Ντόγκερλαντ, εγκαταστάθηκαν και ταξίδευαν οι κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες της πρώιμης Μεσολιθικής εποχής.

Οι λαοί του Ντόγκερλαντ, όπως ονομάζεται αυτή η χαμένη γέφυρα ξηράς, φαίνεται πως είχαν μακάβριες συνήθειες: έφτιαχναν προϊστορικά όπλα σκαλίζοντας ανθρώπινα οστά.

Η περιοχή συρρικνώθηκε σταδιακά καθώς η άνοδος της στάθμης της θάλασσας πλημμύρισε το Ντόγκερλαντ. Στη συνέχεια, γύρω στο 6150 π.Χ., ήρθε η καταστροφή: Η Storegga Slide, μια υποβρύχια κατολίσθηση στα ανοικτά των ακτών της Νορβηγίας, προκάλεσε τσουνάμι στη Βόρεια Θάλασσα, πλημμύρισε τη βρετανική ακτή και πιθανότατα σκότωσε χιλιάδες ανθρώπους σε παράκτιους οικισμούς, αναφέρει η Εστέρ Άντλεϊ στον Guardian.

Οι ιστορικοί πιστεύουν ότι αυτό το τσουνάμι ήταν ο καθοριστικός παράγοντας που χώρισε τελικά τη Βρετανία από την ηπειρωτική Ευρώπη. Αλλά νέα αρχαιολογική έρευνα που δημοσιεύτηκε στο τεύχος Δεκεμβρίου του Antiquity υποστηρίζει ότι ο Ντόγκερλαντ μπορεί στην πραγματικότητα να επιβίωσε ως αρχιπέλαγος νησιών για αρκετούς ακόμη αιώνες.

Image by M. Muru/Courtesy Antiquity

Ο συν-συγγραφέας Βινσέντ Γκάφνεϊ, ένας αρχαιολόγος στο Πανεπιστήμιο του Μπράντφορντ, πέρασε τα τελευταία 15 χρόνια ερευνώντας τον βυθό του Ντόγκερλαντ στο πλαίσιο του προγράμματος Europe’s Lost Frontiers.

Χρησιμοποιώντας σεισμική χαρτογράφηση, προσομοιώσεις υπολογιστή και άλλες τεχνικές, ο Γκάφνεϊ και οι συνεργάτες του έχουν χαρτογραφήσει με επιτυχία τα έλη, τα ποτάμια και άλλα γεωγραφικά χαρακτηριστικά της περιοχής.
Για αυτήν την πρόσφατη μελέτη, η ομάδα Βρετανών και Εσθονών αρχαιολόγων βασίστηκε σε τοπογραφικές έρευνες και δεδομένα που ελήφθησαν από τη δειγματοληψία πυρήνων υποβρύχιων βράχων.

Ένα δείγμα που συγκεντρώθηκε στα ανοιχτά της βόρειας ακτής του Νόρφολκ περιείχε ιζηματογενή στοιχεία της πλημμύρας στο Storegga πριν από πολύ καιρό, σύμφωνα με τον Guardian. Η δειγματοληψία των πυρήνων των υποβρύχιων ιζημάτων ήταν από μόνη της ένα «μείζον εγχείρημα», λέει η Κάρεν Γουικς, αρχαιολόγος στο Πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ που δεν συμμετείχε στην έρευνα, λέει στον Μάικλ Μάρσαλ του New Scientist.

Σύμφωνα με την αναθεωρημένη ιστορία τους, οι συγγραφείς της μελέτης εκτιμούν ότι πριν από περίπου 9.000 χρόνια, η άνοδος της στάθμης της θάλασσας που συνδέεται με την κλιματική αλλαγή είχε ήδη μειώσει το Ντόγκερλαντ σε μια συλλογή από νησιά. Αν και το μετέπειτα τσουνάμι προκάλεσε τον όλεθρο στις υπάρχουσες κοινωνίες κυνηγών-τροφοσυλλεκτών και ψαράδων που ζούσαν κατά μήκος της βρετανικής ακτής, κομμάτια της ξηράς -συμπεριλαμβανομένων των «Νησί Ντόγκερ» και «Αρχιπέλαγος Ντόγκερ», μια διαδρομή περίπου στο μέγεθος της Ουαλίας- πιθανότατα δεν βούλιαξαν από τον κατακλυσμικό, αναφέρει η Ρούθ Σούστερ για τη Haaretz.

«Αν στεκόσουν στην ακτή εκείνη την ημέρα, πριν από 8.200 χρόνια, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα ήταν μια κακή μέρα για σένα», λέει ο Γκάφνεϊ στον Guardian. «Ήταν μια καταστροφή. Πολλοί άνθρωποι, πιθανώς χιλιάδες άνθρωποι, πρέπει να έχουν πεθάνει».

Οι επιστήμονες σημειώνουν ότι αυτή η αναθεωρημένη ιστορία του Ντόγκερλαντ θα μπορούσε να αλλάξει την κατανόηση των μελετητών για το πώς έφτασαν οι άνθρωποι στη Βρετανία. Όπως αναφέρει το Μπρούκλιν Νέουστερ για το CTV News, το αρχιπέλαγος Ντόγκερ θα μπορούσε να ήταν το σπίτι για τους πρώτους νεολιθικούς αγρότες, οι οποίοι μετακόμισαν στη Βρετανία και άρχισαν να χτίζουν μόνιμους οικισμούς στο νησί. Αυτή η μετάβαση στη γεωργία έλαβε χώρα πριν από περίπου 6.000 χρόνια, σύμφωνα με το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου.

«Τελικά, ήταν η κλιματική αλλαγή που σκότωσε τον Ντόγκερλαντ», λέει ο Γκάφνεϊ στην Haaretz.

ΟΙ ΑΨΗΛΕΣ

Βρίσκεται Ν/Α και κοντά στην πόλη του Μέξικο Σίτι στα 90 χλμ  , η πεδιάδα της  διακόπτεται από αυτή της πρωτεύουσας από τον όγκο του θρυλικού ενεργού ηφαιστείου Ποποκατεπέλτ . Ανήκει στις τέσσερις ζωγραφιστές πόλεις του Μεξικό με πληθυσμό περίπου 3 εκατομμυρίων .

30 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΟΙ ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΜΟΛΝΤΕΡ ΚΑΙ ΣΚΑΛΙ ΜΠΟΥΚΑΡΑΝ ΣΤΙΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΙΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΑΝ ΝΑ ΣΚΑΛΙΖΟΥΝ ΤΑ X-FILES 

Πέρασαν 30 χρόνια από την ημέρα που η σειρά The X-Files έκανε πρεμιέρα στο δίκτυο της Fox και αυτό μπορεί να σημαίνει ένα και μόνο πράγμα για τους αληθινούς φαν: Ο μεταλλαγμένος serial killer Eugene Tooms θα βγει από τη χειμερία νάρκη για μία νέα ‘σοδειά’ από συκώτια και άλλα ανθρώπινα μέλη. Και τώρα που σας τραβήξαμε την προσοχή, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για το show και την κληρονομιά που άφησε στην τηλεόραση και την ποπ κουλτούρα.

Μετά από εννιά σεζόν, δύο ταινίες, δύο ακόμα σεζόν που αναβίωσαν τη σειρά, πολλά βιβλία, κόμικς, παιχνίδια, και πολλούς που προσπάθησαν να την αντιγράψουν, δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι τα The X-Files άλλαξαν την τηλεόραση όπως την ξέραμε αλλά και τους τρόπους που την παρακολουθούμε. Η σειρά έθεσε τόσο υψηλές προσδοκίες που κάποιες φορές δεν μπορούσε να τις ακολουθήσει και πολλά επεισόδια άφησαν τους φαν με περισσότερα ερωτήματα και μυστήριο από απαντήσεις, προς απογοήτευσή τους.

Για εκτιμήσουμε πώς τελείωσαν τα The X-Files, χρειάζεται να πάμε πίσω στην αρχή τους. Όταν το show ξεκίνησε στις 10 Σεπτεμβρίου του 1993 , το τηλεοπτικό τοπίο ήταν εντελώς διαφορετικό από ό,τι είναι σήμερα, και δεν μιλάμε για τη μόδα και τεχνολογία που σήμερα ίσως φανούν ξεπερασμένες. Δεν υπήρχαν streaming πλατφόρμες, η καλωδιακή τηλεόραση δεν ήταν απειλή για τα μεγάλα δίκτυα. Ο προγραμματισμός στη ζώνη υψηλής τηλεθέασης περιλάμβανε σίριαλ (καθημερινές ή εβδομαδιαίες οικογενειακές κωμικές σειρές και μελοδράματα) ή αυτοτελή επεισόδια (κωμωδίες ή δικαστικά δράματα). Όταν εμφανίστηκαν τα The X-Files, ακολούθησαν τον δικό τους δρόμο.

Από τη χαμηλή τηλεθέαση στην κορυφή του ενδιαφέροντος

Ο Chris Carter, δημιουργός της σειράς, δεν ήταν ο πρώτος που είχε την ιδέα για ένα show που θα είναι και σίριαλ και θα περιλαμβάνει και αυτοτελή επεισόδια, ένα μοντέλο που έγινε δημοφιλές τα επόμενα χρόνια και θα υιοθετήσουν και άλλοι δημιουργοί. Σήμερα, έχουμε συνηθίσει σε ιστορίες που τραβάνε για μία ολόκληρη σεζόν και μέσα τους βρίσκουμε επεισόδια με μικρή ή καμία σύνδεση με την κεντρική ιστορία, ιδιαίτερα στα franchises Whedonverse (Buffy the Vampire Slayer, Angel) και Arrowverse (Arrow, The Flash). Τα The X-Files από τον πάτο της τηλεθέασης και μέσα σε λίγες σεζόν, έφτασε να είναι ένα show που όλοι περίμεναν κολλημένοι στους δέκτες τους κάθε Παρασκευή που ξεκινούσε κάθε νέο επεισόδιο.

Acey Harper/Getty Images

Ο δημιουργός της σειράς, Chris Carter (δεξιά), μαζί με τους πρωταγωνιστές David Duchovny και Gillian Anderson

Βοήθησε σε αυτό το χάρισμα και η χημεία που ανέπτυξαν οι δύο κύριοι πρωταγωνιστές, David Duchovny και Gillian Anderson; Φυσικά. Ήταν σύμπτωση που η επιτυχία της σειράς ξεκίνησε με την άνοδο και το ξεκίνημα της internet κουλτούρας; Αναμφισβήτητα. Κράταγε τους θεατές καθηλωμένους με κάθε νέο τέρας και απόκοσμο πλάσμα που εμφανιζόταν κάθε βδομάδα (monster of the week), κάτι που μπορεί να σήμαινε τρόμος και ανατριχίλες, ακόμα και κωμικές σκηνές. Μετά, σε αποζημίωνε με μεγάλες ιστορίες που ολοκληρώνονταν μέσα από πολλά επεισόδια.

Ποιος δε θυμάται άραγε τον άνθρωπο με το τσιγάρο (  που στο φινάλε ανέπτυξε καρκίνο και συνέχιζε να καπνίζει απο την τραχειοτομία που είχε υποβληθεί ) που φέρεται να ήταν ο γνώστης όλων των θεμάτων και ο επικεφαλής της συνομωσίας υπεράνω νόμων και κράτους

Έπρεπε να κρατηθεί η ισορροπία. Οι παραφυσικές υποθέσεις έπρεπε να διαλευκανθούν μέσα σε ένα επεισόδιο και να δώσουν πειστικές απαντήσεις. Αλλιώς θα έμοιαζαν με άσχετα filler επεισόδια, με τον φόβο να χαθεί το ενδιαφέρον των τηλεθεατών πριν φτάσουμε στο αποκορύφωμα της κεντρικής πλοκής. Κάποια επεισόδια, δεν τα κατάφεραν καλά, αλλά συνολικά, οι αυτοτελείς ιστορίες των The X-Files ήταν οι αγαπημένες των φαν και αυτές που χαρακτήρισαν τη σειρά.

Επεισόδια σαν τα ‘Jose Chung’s From Outer Space’, ‘Bad Blood’, ‘Clyde Bruckman’s Final Repose’ και το διαβόητο ‘Home’, βλέπονται με μεγάλο ενδιαφέρον ακόμα και σήμερα. Ακόμα και με την αναβίωση της σειράς το 2016 και το 2018, ανάμεσα στα highlights ήταν  ‘monster of the week’ επεισόδια ‘Mulder and Scully Meet the Were-Monster’ και ‘The Lost Art Of Forehead Sweat’. Μπορείς να τα απολαύσεις, ακόμα και δεν έχεις δει ούτε ένα λεπτό από τη σειρά. Αυτά τα επεισόδια δεν ήταν το πρόβλημα. Η πλοκή της σειράς έγινε, κάποια στιγμή, τόσο πολύπλοκη που διατάραξε την ισορροπία και έδιωξε πολλούς τηλεθεατές μακριά.

---

 

Geronimo – Ο τελευταίος πολεμιστής .

Οι αυθεντικές ονομασίες των ευρωπαϊκών χωρών

Οι πενήντα μια χώρες της Ευρώπης και το πραγματικό τους όνομα. Ποια είναι η σημασία του ονόματος κάθε μίας από αυτές; 

Έχεις ακούσει την χώρα Χαγιαστάν , ή Έεστι ? και τι σου λέει το κράτος Σακαρτβέλο ή η χώρα Άλμπα και Κεμρί ?  …επίσης πολλές άλλες που σίγουρα τις ξέρεις αλλιώς εδώ στην Ήπειρό μας , την Ευρώπη .! 

Για τσέκαρε …

Γραικοί, Έλληνες, Ρωμιοί. Πολλά είναι τα ονόματα με τα οποία έχουν αποκαλέσει τους κατοίκους της Ελλάδας τους τελευταίους τουλάχιστον αιώνες. Μέχρι και σήμερα ίσως λίγοι ξένοι μπορούν να αντιληφθούν από ποια χώρα καταγόμαστε αν δηλώσουμε ότι είμαστε από την «Hellas», αλλά όλοι θα καταλάβουν αν αναφέρουμε τη λέξη «Greece». Η αναφορά στην Ελλάδα και τους Έλληνες ως «Greece» και αντίστοιχα «Greeks» είναι κάτι που έχει προκαλέσει αρκετές αντιδράσεις στο παρελθόν και είχε πυροδοτήσει μια ολόκληρη εκστρατεία για την προώθηση της λέξης «Hellas» καθώς είχε θεωρηθεί ότι το «Greece» παραπέμπει στο «Γραικοί», τον τρόπο με τον οποίο αποκαλούνταν οι υπόδουλοι Έλληνες επί οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Πόσοι όμως από εμάς θα καταλαβαίναμε από ποια χώρα της Ευρώπης είναι κάποιος αν μας έλεγε ότι κατάγεται από την Σκιπερία (Shqipëria), την Χβράτσκα (Hrvatska), την Σουόμι (Suomi) ή την  Μάγκιαροαρσαγκ (Magyarország). Κι όμως οι χώρες αυτές είναι πολύ κοντά μας – κάποιες από αυτές κυριολεκτικά δίπλα μας!- ωστόσο το όνομά τους στην πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετικό από αυτό με το οποίο τις αποκαλούμε εμείς αλλά και ο υπόλοιπος κόσμος!

Στο μικρό σχετικά ακρωτήρι του βορείου ημισφαιρίου «συνωστίζονται» περίπου πενήντα χώρες όπου οι λαοί τους ζουν μαζί επί αιώνες. Τα ονόματά τους κρύβουν μια μικρή ιστορία, η οποία άλλοτε είναι πασίδηλη και άλλοτε  χάνεται στα βάθη των χιλιετιών. Και κάποιες άλλες ονομάζονται τελείως διαφορετικά διεθνώς και στην τοπική τους γλώσσα, όπως και η Ελλάδα.

Αυτή είναι η ιστορία του ονόματος όλων των χωρών της Ευρώπης, η οποία αποτελεί και την ιστορία όλης της ηπείρου μας!

(Σημείωση: Στις ονομασίες έχει ακολουθηθεί η σειρά Ελληνική ονομασία  – Διεθνής ονομασία – Τοπική ονομασία/ελληνική απόδοση. Η σειρά των χωρών είναι τυχαία).

Αλβανία – Albania –Shqipëria (Σκριπερία)

Οι Αλβανοί γείτονές μας όταν μιλούν για την χώρα τους σε καμία περίπτωση δεν την αποκαλούν Αλβανία. Στη γλώσσα τους η χώρα ονομάζεται Σκιπερία (Shqipëria), ενώ οι Αλβανοί αυτοαποκαλούνται Σκιπτάρ (Shqiptar).  Ο όρος Αλβανία θεωρείται ότι προέρχεται από την ονομασία «Αλμπάνι» μιας ιλλυρικής φυλής που κατοικούσε στην περιοχή και έχει καταγραφεί ήδη από τον αστρονόμο και γεωγράφο Πτολεμαίο, ο οποίος σε έναν χάρτη του 150 μΧ είχε καταγράψει την πόλη Αλμπανόπολις. Ο Βυζαντινός ιστορικός Μιχαήλ Ατταλειάτης από την άλλη αναφέρεται στο 10^ο αιώνα στους Αλβανούς, οι οποίοι συμμετείχαν σε μια επίθεση κατά της Κωνσταντινούπολης το 1043 και στους Αρβανίτες, οι οποίοι ήταν υποτελείς στον Δούκα του Δυρραχίου. Την εποχή του Μεσαίωνα, οι Αλβανοί αποκαλούσαν την περιοχή όπου έμεναν Arbëri ή Arbëni (Αρμπέρι ή Αρμπένι) και τους ίδιους Αρμπερεσέ ή Αρμπενεσέ (Arbëreshë/ Arbëneshë).

Το σημερινό όνομα που χρησιμοποιούν –Shqipëria- εμφανίζεται για πρώτη φορά τον 14^ο αιώνα στο αρχαιότερο αλβανικό κείμενο του 1555, «Meshari». Αρχικά θεωρήθηκε ότι προέρχεται από το ρήμα shqipoj (μιλάω καθαρά, ανοιχτά) το οποίο συνδέεται με το λατινικό excipere. Νεότερες μελέτες ωστόσο συνέδεσαν το όνομα με το ουσιαστικό shqipe ή shqiponjë, το οποίο σημαίνει αετός. Εξάλλου, ο αετός είναι ένα αρχαίο σύμβολο των λαών που ζούσαν στην περιοχή της Αλβανίας και υπάρχει ακόμα και στη σημαία της χώρας μέχρι και σήμερα. Έτσι, η  Shqipëria μπορεί να μεταφραστεί ως «η γη των αετών».

Κροατία – Croatia – Hrvatska (Χρβάτσκα)

Το όνομα της Κροατίας προέρχεται από το μεσαιωνικό λατινικό όρο «Croatia, το οποίο συναντάται για πρώτη φορά σε ένα κείμενο του 852 για τον δούκα Τρπιμίρ της Κροατίας, ο οποίος αναφέρεται ως «Dux Chroatorum iuvatus munere divino» (ο δούκας των Κροατών, με τη βοήθεια του Θεού).

Με τη σειρά του, το όνομα Κροατία φαίνεται ότι προέρχεται από παραφθορά του βορειοδυτικού σλαβικού όρου *Xrovat- και τα πρωτοσλαβικά *Xarwāt- (*Xъrvatъ) ή *Xŭrvatŭ (*xъrvatъ).  Όσο κι αν μοιάζει απίστευτο η Κροατία και η Χρβάτσκα αποτελεί ουσιαστικά την ίδια λέξη αλλά με διαφορετική προφορά.

Όσον αφορά την προέλευση του ορου οι μελετητές δεν έχουν καταφέρει να καταλήξουν σε μια σίγουρη θεωρία αν και πιστεύεται ότι πρέπει να είναι ένα όρος με γοτθική ή ινδοάρια ή περσική προέλευση. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε δυο πλάκες που έχουν ανευρεθεί στην πόλη Ταναΐς στην Μίλητο και χρονολογούνται από τον 2^ο-3^ο αιώνα μΧ. Σε αυτές γίνεται αναφορά σε δημόσια έργα και στα ονόματα των εργατών. Μεταξύ άλλων αναφέρονται τρεις άντρες με τα ονόματα Χορούαθ[ος], Χοροάθος, Χορόαθος. Σύμφωνα με τους ερευνητές τα ονόματα αυτά σχετίζονται με το εθνικό όνομα των Κροατών «Hrvat».

Ανδόρα – Andorra – Andorra (Αντόρα)

Η μικρή Ανδόρα που «στριμώχνεται» μεταξύ Ισπανίας και Γαλλίας θεωρείται ότι έχει δημιουργηθεί από τον Καρλομάγνο περί τα τέλη του 9^ου αιώνα, ωστόσο η ονομασία της παραμένει έως και σήμερα ένα μυστήριο. Υπάρχουν αρκετές υποθέσεις για την προέλευση και την σημασία της λέξης «Ανδόρα». Η πρώτη αναφορά στο όνομα έρχεται από την αρχαία Ελλάδα. Ο ιστορικός Πολύβιος περιγράφει τους «Ανδοσίνους», μια ιβηρική προ-ρωμαϊκή φυλή που κατοικούσε στις κοιλάδες της Ανδόρας και παρακολουθούσε τον στρατό της Καρχηδόνας να περνά διαμέσου των Πυρηναίων κατά τη διάρκεια των Καρχηδονιακών πολέμων. Η λέξη «Ανδοσίνοι» μπορεί να προέρχεται από την βασκική λέξη «handia», η οποία σημαίνει «μεγάλος, γιγάντιος», κάτι που θα υποδείκνυε την παρουσία των Βάσκων στην περιοχή. Μια άλλη θεωρία υποστηρίζει ότι η Ανδόρα μπορεί να προέρχεται από την αρχαία λέξη «Anorra», η οποία περιέχεται στην βασκική λέξη ur (νερό). Επιπλέον, μια ακόμα θεωρία δηλώνει ότι η λέξη ίσως σχετίζεται με την αραβική al-darra, η οποία σημαίνει «το πυκνό δάσος». Όταν οι Άραβες κατέκτησαν εδάφη στην Ιβηρική Χερσόνησο, οι κοιλάδες στα Πυρηναία καλύπτονταν από πυκνά δάση και γι’ αυτό οι κατακτητές δεν μπόρεσαν να τα κατακτήσουν. Παρόμοια είναι και η εξήγηση που δίνεται από όσους θεωρούν ότι η λέξη προέρχεται από την ναβαρο-αραγονέζικη λέξη «andurrial», η οποία σημαίνει «γη καλυμμένη με θάμνους». Τέλος, ορισμένοι συνδέουν την ονομασία της χώρας με την κοιλάδα Έντορ ή Άντορ στην βιβλική χώρα της Χαναάν, οι κάτοικοι της οποίας ηττήθηκαν από τους Μαδιανίτες. Σύμφωνα με τον λαϊκό μύθο ο Καρλομάγνος ονόμασε την χώρα έτσι, ένα όνομα που υιοθέτησε ο γιος του αφού νίκησε τους Μαυριτανούς στην «άγρια κοιλάδα της Κόλασης».

Αυστρία – Austria- Österreich (Ούστεραϊχ)

Η λέξη «Αυστρία» δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια απλοποίηση της αυθεντικής λέξης «Ούστεραϊχ» που χρησιμοποιούν Αυστριακοί και Γερμανοί για να ονομάσουν την χώρα. Το όνομά της προέρχεται από την αρχαία γερμανική λέξη Ostarrîchi, το οποίο μεταφράζεται ως «ανατολικό βασίλειο» (ōstan: ανατολικός – rihhi: βασίλειο, επικράτεια). Αναφέρεται για πρώτη φορά σε ένα έγγραφο του 996.

Το όνομα «Austria» από την άλλη που έχει υιοθετηθεί παγκοσμίως αποτελεί μια λατινική μεταγραφή του Österreich. Αξίζει να σημειωθεί ότι εξαιτίας αυτής της μεταγραφής λανθασμένα έχει θεωρηθεί ότι η Αυστρία και η Αυστραλία έχουν κοινή ρίζα. Αυτό δεν ισχύει καθώς η Αυστρία προέρχεται από το γερμανικό «ost», που σημαίνει ανατολή, ενώ η Αυστραλία από το λατινικό «auster», το οποίο σημαίνει νότια.

Αζερμπαϊτζάν – Azerbaijan-Azərbaycan (Αζερμπαϊτζάν)

Η ονομασία της χώρας, η οποία παραμένει ίδια σε όλες τις γλώσσες, θεωρείται ότι προέρχεται από τον Πέρση σατράπη της αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών, Ατροπάτη, ο οποίος αργότερα έγινε σατράπης της Μηδίας από τον Μεγάλο Αλέξανδρο. Η αρχική ετυμολογία του ονόματος, από το οποίο σώζεται μόνο είναι η εξελληνισμένη μορφή του, εικάζεται ότι προέρχεται από την αρχαία περσική θρησκεία του ζωροαστρισμού, καθώς στον ύμνο του άγγελου φύλακα αναφέρεται η φράση «âterepâtahe ashaonô fravashîm ýazamaide», η οποία μεταφράζεται ως «λατρεία του αγίου Ατάρε-πατά». Ο Ατροπάτης κυβέρνησε την περιοχή της Ατροπατηνής (το σημερινό Αζερμπαϊτζάν). Το ελληνικό όνομα αναφέρεται από τον Διόδωρο τον Σικελό και τον Στράβωνα. Κατά τη διάρκεια των αιώνων το όνομα εξελίχθηκε σε Āturpātākān (μεσαιωνικά περσικά), μετά σε Ādharbādhagān, Ādharbāyagān, Āzarbāydjān (νέα περσικά) και τελικά σήμερα σε Azerbaijan.

Αρμενία – Armenia – Hayastan (Χαγιαστάν)

Η αρχική ονομασία της χώρας στην αρμένικη γλώσσα ήταν Χάικ προς τιμήν του μυθικού ήρωα των Αρμενίων, βασιλιά Χάικ. Ο Χάικ αποτελεί τον μυθικό γενάρχη των Αρμενίων και δισέγγονο του Νώε, που σύμφωνα με τον Μωυσή της Κορέν νίκησε τον Βαβυλώνιο βασιλιά Μπελ το 2492 π.Χ. και εγκαταστάθηκε μαζί με το λαό του στην περιοχή του όρους Αραράτ. Δεν υπάρχει επιβεβαιωμένη περαιτέρω εξήγηση του ονόματος. Ωστόσο, κατά το Μεσαίωνα, το όνομα αυτό επεκτάθηκε σε Χαγιαστάν με την προσθήκη της περσικής κατάληξης –σταν, η οποία σημαίνει χώρα, τόπος.

Το εξώνυμο (όνομα που χρησιμοποιείται εκτός της χώρας) «Αρμενία» καταγράφεται για πρώτη φορά το 515 π.Χ. στην επιγραφή του Μπεχιστούν στην παλαιά περσική ως Αρμίνα. Παράλληλα, στα ελληνικά το όνομα Αρμενία απαντάται περίπου την ίδια εποχή, με πιθανή προέλευση ένα απόσπασμα που αποδίδεται στον Εκαταίο τον Μιλήσιο από τα 476 π.Χ. Παράλληλα και ο Ηρόδοτος στα 440 π.Χ. έγραφε «Ἀρμένιοι δὲ κατά περ Φρύγες ἐσεσάχατο, ἐόντες Φρυγῶν ἄποικοι» δηλαδή «οι Αρμένιοι ήταν εξοπλισμένοι σαν τους Φρύγες, αφού ήταν άποικοι των Φρυγών» (7.73). Μερικές δεκαετίες αργότερα ο Ξενοφώντας, στην περιγραφή της εκστρατείας του κατά των Περσών, περιγράφει με αρκετή λεπτομέρεια τη ζωή των Αρμενίων χωρικών και τη φιλοξενία τους. Αναφέρει ότι μιλούσαν μια γλώσσα που στα δικά του αυτιά έμοιαζε με τη γλώσσα των Περσών. Θεωρείται ότι το όνομα Αρμενία προέρχεται από το όνομα «Αράμ», το οποίο αναφέρεται στον πίνακα των Εθνών, ένα εκτενή κατάλογο των απογόνων του Νώε στο βιβλίο της Γένεσης της Παλαιάς Διαθήκης. Σύμφωνα με αυτό ο Αράμ είναι γιος του Σεμ και απόγονος του Χάικ.

Λευκορωσία – Belarus – Biełaruś (Μπιέλαρους)

Το όνομα της χώρας είναι συνδεδεμένο με τον όρο Μπελάγια Ρως, που σημαίνει Λευκοί Ρως. Υπάρχουν διάφορες θεωρίες για το πώς προέκυψε. Μια εθνο-θρησκευτική θεωρία προτείνει ότι το όνομα χρησιμοποιείται για να περιγράψει τα παλιά εδάφη της Ρουθηνίας στο μεγάλο Δουκάτο της Λιθουανίας, η οποία κατοικούνταν κυρίως από πρώιμους εκχριστιανισμένους Σλάβους, σε αντίθεση με την Μαύρη Ρουθηνία, που κατοικούνταν κυρίως από ειδωλολάτρες από τις Βαλτικές χώρες. Το όνομα εμφανίστηκε για πρώτη φορά ατον Μεσαίωνα σε γερμανικά και λατινικά κείμενα. Ο όρος Μπελορούσια χρησιμοποιήθηκε την εποχής της Ρωσικής Αυτοκρατορίας για να χαρακτηρίσει τη συγκεκριμένη περιοχή.

Βέλγιο – Belgium – België (Μπέλχιε, στα Ολλανδικά) / Belgique (Μπελτζίκ, στα γαλλικά) / Belgien (Μπέλγκιεν, στα γερμανικά)

Μετά την επανάσταση του 1830 και την ίδρυση της χώρας υιοθετήθηκε τον όνομα Βelgium που προέρχεται από το λατινικό Gallia Belgica. Ήταν το όνομα της περιοχής που αποτελούσε μέρος της Γαλατίας. Εκεί έμεναν οι Belgae, ένα μείγμα Κελτών και Γερμανών. Το όνομα της χώρας διαφοροποιείται ανάλογα τη γλώσσα αλλά η ρίζα παραμένει η ίδια.

Βοσνία Ερζεγοβίνη – Bosnia and Herzegovina -Bosna i Hercegovina (Μπόσνα ι Ερτζεγκόβινα)

Η πρώτη αναφορά στη Βοσνία γίνεται σε ένα κείμενο του Βυζαντινού Αυτοκράτορα, Κωνσταντίνου του Η’. Ανέφερε την περιοχή ως Βοσώνα. Το όνομα προέρχεται από τον ποταμό Μπόσνα που περνά μέσα τα εδάφη της χώρας. Μια θεωρία αναφέρει ότι το Μπόσνα προέρχεται από την γλώσσα των Ιλλυρίων και τη λέξη Μπασανάς, η οποία σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει το «νερό που ρέει». Τελικά οι Σλάβοι που εποίκισαν την περιοχή υιοθέτησαν το όνομα Μπόσνα και αυτοαποκαλούταν Βόσνιοι.

Το Ερζεγοβίνη προέρχεται από τον τίτλο του τοπικού άρχοντα, Στιεπάν Βούκτσιτς Κοσάτσα. Από καλούνταν «Herceg of Hum and the Coast». Το herceg προέρχεται από το γερμανικό herzog το οποίο μεταφράζεται (και) ως δούκας. Μετά την κατάκτηση από του Οθωμανούς η περιοχή ονομαζόταν Sanjak of Herzegovina. Όταν δημιουργήθηκε η χώρα το 1992 πήρε και τα δύο ονόματα.

Βουλγαρία – Bulgaria – България (Μπουλγαρίγια)

Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη το όνομα της χώρας προέρχεται από τους Μπούλγκαρς, μια φυλή τουρκικής προέλευσης που ίδρυσε την πρώτη Βουλγαρική Αυτοκρατορία στην περιοχή. Μπούλγκα στην τουρκική διάλεκτο σήμαινε ανακατεμένος και αναφερόταν στο γεγονός ότι στην περιοχή έμεναν άτομα με τουρκική καταγωγή αλλά και φυλές από το Βορρά (πιθανότατα την περιοχή της Φινλανδίας) οι οποίοι όμως είχαν κοινή γλώσσα τα σλαβικά. Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία η οποία πλέον δεν υποστηρίζεται ιδιαίτερα το όνομα Βουλγαρία σημαίνει οι άντρες από τον Βόλγα.

Κύπρος – Cyprus – Κύπρος

Εδώ έχουμε ακόμα μια περίπτωση χώρας για την οποία δεν είναι βέβαιο από που προέρχεται το όνομα της. Μια εκδοχή υποστηρίζει ότι προέρχεται από τον βασιλιά Κύπρο του οποίου την κόρη Έννη νυμφεύτηκε ο Αχαιός Τεύκρος, γιος του βασιλιά της Σαλαμίνας Τελαμώνα, όταν και ήρθε εξόριστος μετά τον Τρωικό πόλεμο και ίδρυσε την πόλη Σαλαμίνα στην Κύπρο. Μία άλλη άποψη υποστηρίζει ότι το όνομα προέρχεται από την ελληνική λέξη για το Μεσογειακό κυπαρίσσι (Cupressus sempervirens, Κυπάρισσος η αειθαλής) ή ακόμα και από το ελληνικό όνομα για το φυτό χέννα (Lawsonia alba), κύπρος. Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία η ρίζα του ονόματος είναι από την ετεοκυπριακή και τη λέξη για το χαλκό. Ο Ζορζ Ντοσέν, για παράδειγμα, εισηγείται ότι οι ρίζες της λέξης βρίσκονται στη λέξη των Σουμερίων για τον χαλκό (zubar) ή τον μπρούντζο (kubar), από τα μεγάλα αποθέματα χαλκού που υπήρχαν στο νησί. Οι μεγάλες εξαγωγές χαλκού από την Κύπρο έδωσαν το λατινικό όνομα στον χαλκό μέσα από τη φράση aes Cyprium, «μέταλλο της Κύπρου», που αργότερα συντομεύτηκε στο Cuprum. Ο κάτοικος της Κύπρου αναφέρεται συνήθως ως Κύπριος. Στην κυπριακή διάλεκτο αναφέρεται ως Κυπραίος.

Τσεχία – Czech Republic – Česko (Τσέσκο)

H χώρα έχει ονομαστεί έτσι από τους Τσέσι, μια σλαβική φυλή που ζούσε στη Βοημία και υπέταξε όλες τις υπόλοιπες φυλές τον 9ο αιώνα. Είναι άγνωστο από που προέρχεται το όνομα της φυλής αλλά ο θρύλος αναφέρει ότι ονομάστηκαν έτσι από τον αρχηγό τους, τον Τσεχ (Cech) που οδήγησε τη φυλή στην περιοχή. Mια έρευνα υποστηρίζει ότι το Čech είναι παράγωγο της ρίζας čel- (μέλος του λαού, συγγενής).

Το όνομα άλλαξε με την εξέλιξη της τσεχικής γλώσσας. Τις τελευταίες δεκαετίες το όνομα Česko δεν χρησιμοποιείται ιδιαίτερα καθώς θεωρείται αμφιλεγόμενο. Το 1997 επιστήμονες συνέστησαν μια ομάδα για την προώθησε του ονόματος Czechia. Το θέμα έφτασε το 2004 στη γερουσία της χώρας.

Δανία – Denmark – Danmark (Ντάνμαρκ)

Κι εδώ γίνεται έντονη συζήτηση για την προέλευση της λέξης. Η επικρατούσα άποψη είναι ότι το αρχικό «νταν» σημαίνει χώρα και το «μαρκ» δάσος ή σύνορα. Η χώρα ονομάστηκε έτσι γιατί βρισκόταν στα όρια των μεγάλων δασών του Βορρά. Κάποιοι άλλοι μιλούν για έναν βασιλιά με το όνομα Νταν.

Ένα πέτρινο μνημείο που έφτιαξε ο Γκορμ ο Γηραιός θεωρείται το πιστοποιητικό βάφτισης της χώρας καθώς εκεί αναφέρεται για πρώτη φορά το όνομα Danmark.

Εσθονία – Estonia – Eesti (Έεστι)

Το όνομα της χώρας συνδέεται με τη φυλή Αέστι που συναντάται για πρώτη φορά στα κείμενα του Ρωμαίου ιστορικού Τάκιτου περίπου το 98 μ.Χ. Στη σκανδιναβική λογοτεχνία η περιοχή αναφέρεται ως Eistland. Κάποιοι ιστορικοί θεωρούν ότι το όνομα προέρχεται από τα αρχαία νορβηγικά και τη λέξη aust που σήμαινε Ανατολή. Το γεγονός όμως ότι οι Εσθονοί ονομάζουν την χώρα τους  Εέστι και κάποια άλλα στοιχεία καταδεικνύουν ότι η προέλευση του ονόματος είναι η φυλή των Αέστι που ζούσε εκεί.

Νησιά Φαρόε Faroe Islands – Føroyar (Φόρογιαρ)

To όνομα της χώρας πιθανότατα προέρχεται από των πληθυντικό της λέξης νησί  (oy-oyar) στην αρχαία γλώσσα της περιοχής και το før πιθανότατα προέρχεται από την αρχαία νορβηγική λέξη fær που σημαίνει πρόβατα. Μια άλλη θεωρία αναφέρει ότι Ιρλανδοί μοναχοί που πήγαν στα νησιά περίπου το 626 μ.Χ. τα ονόμασαν fearrann που απλά σημαίνει γη. Στη συνέχεια οι Νορβηγοί κάτοικοι προσέθεσαν και το oyar και καταλήξαμε στο σημερινό όνομα. Η πρώτη θεωρία περί Νησιών των Προβάτων είναι η επικρατέστερη.

Φινλανδία – Finland – Suomi (Σουόμι)

Ακόμα ένα μυστήριο. Κανείς δεν είναι σίγουρος γιατί η χώρα ονομάζεται Σουόμι. Σίγουρα όμως δεν ονομαζόταν ποτέ Φινλανδία καθώς στο αρχαίο αλφάβητο της χώρας δεν υπήρχε καν το γράμμα «F».

Το όνομα Φινλαδία πιθανότατα προέρχεται από τα σουηδικά όπου με τις λέξεις  finlonti και finlandi περιέγραφαν στη συγκεκριμένη περιοχή.

Για το Σουόμι τώρα η επικρατούσα θεωρία είναι ότι προέρχεται από τη λέξει suomma που σημαίνει η περιοχή με τις λίμνες. Μια άλλη θεωρία αναφέρει ότι η προέλευση του ονόματος της χώρας είναι η λέξη suomu που σημαίνει λέπια. Η χώρα ονομάστηκε έτσι γιατί οι ιθαγενείς έφτιαχναν ρούχα από το δέρμα των ψαριών. Τέλος, υπάρχουν και αυτοί που υποστηρίζουν ότι το όνομα προήλθε από την φυλή Σάμι που έμεινε στην περιοχή. Το βέβαιο είναι ότι κανείς στη Φινλανδία δεν δηλώνει Φινλανδός.

Γαλλία – France – France (Φρανς)

To όνομα προέρχεται από το λατινικό Francia. Η συγκεκριμένη λέξη συνδέεται με την αρχαία αγγλική λέξη frank που σημαίνει ελεύθερος. Στα λατινικά μετατράπηκε σε francus και έτσι ονομάστηκε μια φυλή που ζούσε στη Γαλλία. Υιοθετήθηκε γιατί μετά την κατάκτηση της Γαλατίας μόνο οι Francus δεν πλήρωναν φόρους και γενικότερα δεν υποτάσσονταν. Η προέλευση τώρα του frank είναι αβέβαιη. Κάποιοι συνδέουν τη λέξη με τα αρχαία γερμανικά και το frankōn που μεταφράζεται ως ακόντιο ή δόρυ.

Γερμανία – Germany – Deutschland (Ντόιτσλαντ)

Το «Γερμανία» προέρχεται από την λατινική λέξη «Germania», που πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον Ιούλιο Καίσαρα για τους ανθρώπους ανατολικά του Ρήνου. Ο γερμανικός όρος Deutschland, αρχικά ως diutisciu land («η Γερμανική γη») αντλείται από την λέξη deutsch, και προέρχεται από την λέξη diutisc, που σημαίνει «δημοφιλής» στα Παλιά Άνω Γερμανικά. Αρχικά χρησιμοποιήθηκε για να αποσαφηνιστεί η γλώσσα των απλών ανθρώπων από τα λατινικά. Αυτό με την σειρά του προέρχεται από την πρωτογερμανική λέξη þiudiskaz, που σημαίνει «δημοφιλής» που προέρχεται από την λέξη þeudō, που κατάγεται από την Πρωτοϊνδοευρωπαϊκή λέξη tewtéh₂, που σημαίνει «άνθρωποι». Έτσι, η Deutschland είναι λοιπόν η γη των ανθρώπων ή των δημοφιλών…

Γεωργία – Georgia – Sakartvelo (Σακαρτβέλο)

Η γνωστή σε όλους μας Γεωργία στην πραγματικότητα ονομάζεται Sakartvelo (Σακαρτβέλο)! Το όνομα αυτό σημαίνει «η γη των Καρτβελιανών». Η περιοχή Κάρτλι βρίσκεται στο κέντρο της σημερινής Γεωργίας και αποτελεί μια από τις πιο ιστορικές περιοχές της καθώς αναφέρεται από τον 9ο αιώνα μΧ. Σύμφωνα με τον λαϊκό μύθο, το όνομα αυτό προέρχεται με τη σειρά του από τον μυθικό πρόγονο των Γεωργιανών, τον Κάρτλο, δισέγγονο του γιου του Νώε, Ιάφεθ. Η επίσημη θεωρία των επιστημόνων ωστόσο ορίζει ότι το όνομα προέρχεται από μια πρωτο-γεωργιανή φυλή που ζούσε στην περιοχή στα αρχαία χρόνια, τους Κάρτες. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην αρχαία Ελλάδα, η περιοχή ονομάζεται «Κολχίδα» τόσο από τον Όμηρο και τον Ηρόδοτο όσο και από τον Στράβωνα και τον Πλούταρχο, αλλά και από Λατίνους συγγραφείς.

Ο όρος «Γεωργία» εμφανίζεται για πρώτη φορά σε έναν ιταλικό χάρτη του 1320 και πιθανότατα προέρχεται από την περσική ονομασία των λαών που ζούσαν στην περιοχή  «gurğān».  Η λέξη αυτή έχει την ρίζα της στη λέξη «gurğ», η οποία σημαίνει λύκος με την Γεωργία ουσιαστικά να σημαίνει «η χώρα των λύκων». Οι θεωρίες που ήθελαν η ονομασία να προέρχεται είτε από τον Άγιο Γεώργιο, ο οποίος είναι ιδιαίτερα αγαπητός στη χώρα, είτε από το ελληνικό «γεωργός» έχουν καταρριφθεί από τους μελετητές καθώς δεν έχουν βρεθεί στοιχεία που να τις υποστηρίζουν.

Ουγγαρία – Hungary – Magyarország (Μάγκιαροαρσαγκ)

Ένα τελείως διαφορετικό όνομα χρησιμοποιούν οι Ούγγροι για να ονομάσουν την χώρα τους. Το εθνικό όνομα της χώρα είναι το Magyarország (Μάγκιαροαρσαγκ) και η ρίζα του όπως είναι φανερό προέρχεται από την ονομασία «Μαγιάρος», το έθνος των Ούγγρων, ενώ το δεύτερο συνθετικό του είναι η λέξη «ország», η οποία σημαίνει «χώρα». Η λέξη magyar προέρχεται από το όνομα μιας από τις επτά μεγάλες ημινομαδικές ουγγρικές φυλές, τη magyeri. Το πρώτο συνθετικό «magy» πιθανόν προέρχεται από το πρωτοουγγρικό mäńć- «άνδρας, πρόσωπο». Το δεύτερο συνθετικό «eri», σημαίνει «άντρας» αλλά και «καταγωγή» και επιβιώνει στο ουγγρικό férj «σύζυγος».

Από την άλλη, το όνομα «Ουγγαρία» πιθανότατα συνδέεται με τους Ούνους, τη φυλή που κατοικούσε στην περιοχή πριν από τους Αβάρους. Την ίδια στιγμή η λέξη Ουγγαρία προέρχεται από το μεσαιωνικό ελληνικό «Οὔγγροι», η οποία με τη σειρά της είναι δανεισμένη από την παλαιά βουλγαρική λέξη «ągrinŭ» δανεισμένη κι αυτή από την ονογουροτουρκική «Onogur». Το Onogur ήταν το συλλογικό όνομα για τις δέκα φυλές που αργότερα προσχώρησαν στη φυλετική ομοσπονδία των Πρωτοβουλγάρων, που κυβέρνησε τα ανατολικά τμήματα της Ουγγαρίας μετά τους Aβάρους.

Ηνωμένο Βασίλειο – United Kingdom / Βρετανία – Britain (Μπρίτεν) / Αγγλία – England (Ίνγκλαντ)

Οι ονομασίες για το μεγάλο νησί της Ευρώπης είναι πολλές. Η προέλευση του «Ηνωμένου Βασίλειου» είναι εύκολο να γίνει αντιληπτή καθώς αποτελεί απλώς μια αναφορά στην αυτοκρατορία της Αγγλίας, η οποία αποτελεί έναν συνασπισμό βασιλείων. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε αρχικά το 1707, όταν τα βασίλεια της Αγγλίας και της Σκωτίας ενώνονται και ονομάζονται «Ηνωμένο εις ένα Βασίλειον υπό το όνομα Μεγάλη Βρετανία». Αργότερα, στην ένωση προσχωρεί και η Ιρλανδία (που αργότερα, πλην της Βόρειας Ιρλανδίας, ανεξαρτητοποιήθηκε εκ νέου). Πιο μεγάλο ενδιαφέρον έχουν ωστόσο οι δύο άλλοι όροι που χρησιμοποιούμε για το Βασίλειο.

Αρχικά, ο όρος Μεγάλη Βρετανία ουσιαστικά δηλώνει όλες τις περιοχές που βρίσκονται στο νησί, δηλαδή την Αγγλία, την Σκωτία και την Ουαλία. Το ιδιαίτερα ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι η πρώτη αναφορά στο νησί γίνεται από τον αρχαίο Έλληνα εξερευνητή Πυθέα τον Μασσαλιώτη γύρω στα 325 πΧ, αλλά και αργότερα από τον Διόδωρο τον Σικελό και τον Στράβωνα. Όλοι τους κάνουν λόγο για την «Πρεττανική» ή τις «Βρετανικές νήσους». Συγκεκριμένα, ο Πυθέας στο έργο του «Περί Ωκεανού» αναφέρει τα βρετανικά νησιά ως «Πρεταννικαί Νήσοι» και τους κατοίκους ως «Πρεταννούς», μια γαλατική φυλετική ομάδα, με την οποία οι αυτόχθονες είχαν συγγενικούς δεσμούς, σύμφωνα με τον συγγραφέα. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης και ο Στράβωνας αναφέρονται στον Πυθέα στα έργα τους. Ο όρος με το «π» στη θέση του «β» οφείλεται στην αρχαία κελτική λέξη «Pretani», η οποία σημαίνει «οι ζωγραφισμένοι» ή «ο λαός με τα τατουάζ» μια αναφορά που υποδηλώνει ότι οι κάτοικοι του νησιού, οι Κέλτες, συνήθιζαν να βάφουν τα σώματά τους.

Τελείως διαφορετική είναι η ιστορία της ονομασίας «Αγγλία» (England), το οποίο δηλώνει τη μια από τις τρεις χώρες της Μεγάλης Βρετανίας. Το όνομα προέρχεται από το αρχαίο «Englaland», το οποίο σημαίνει η χώρα των Άγγλων. Αυτό προέρχεται από το λατινικό «Angli», οι οποίοι ήταν βορειογερμανικά φύλα, τα οποία κατοίκησαν τα Βρετανικά Νησιά τον 5ο αιώνα μ.Χ. Ο Ρωμαίος συγγραφέας Τάκιτος είχε μιλήσει για τους άγριους επιδρομείς Angli, οι οποίοι προήλθαν από την περιοχή «Angul» του Σλέσβιχ της Γερμανίας. Το αρχαίο γερμανικό «ανγκούλ», το οποίο σημαίνει «άγκιστρο, γάντζος», είναι μια αναφορά για την μορφολογία της περιοχής.

Σκοτία – Scotland – Alba (Άλμπα)

Η Σκοτία και η Άλμπα αν και μοιάζουν τόσο διαφορετικές είναι η ίδια χώρα! Ο όρος «Σκοτία» που έχει επικρατήσει  διεθνώς ως «Scotland» προέρχεται από την λατινική ονομασία «Scoti» για την φυλή των Γαέλων (δεν πρέπει να συγχέονται με τους Γαλάτες). Οι Ρωμαίοι ονόμαζαν έτσι τον λαό που ξεκίνησε από την Ιβερνία (σημερινή Ιρλανδία) για να επιτεθεί στη ρωμαϊκή Βρετανία. Η προέλευση του όρου «Scoti» είναι άγνωστη. Ορισμένοι μελετητές έχουν προτείνει ότι προέρχεται από τη λέξη «Scuit», η οποία σημαίνει «αποκομμένος». Η πρόταση ότι η λέξη προέρχεται από το αρχαιοελληνικό «σκότος» δεν έχει μπορέσει να αποδειχθεί.

Οι ίδιοι οι Σκοτσέζοι αναφέρονται στη χώρα τους ως «Alba». Ο όρος εντοπίζεται για πρώτη φορά σε κείμενα του Κλαύδιου Πτολεμαίου, ο οποίος ζει τον 2^ο αιώνα μΧ και αναφέρεται στα ελληνικά στην «Ἀλβίων» ή «Ἀλουΐων» μια ονομασία που χρησιμοποιήθηκε αργότερα και στην φράση «Γηραιά Αλβιώνα» για την Βρετανία. Η λέξη μεταφέρθηκε στα λατινικά ως «Albania» και τελικά ως «Albany» στα μεσαιωνικά αγγλικά. Ο όρος πιθανολογείται ότι προέρχεται από την ινδοευρωπαϊκή ρίζα για το «λευκός». Άλλοι το συνδέουν με ένα από τα πιο αρχαία ονόματα της Ιρλανδίας «Fodla», το οποίο πιθανότατα σημαίνει «η γη που δύει ο ήλιος», το οποίο μπορούσε να χρησιμοποιείται σε αντίθεση με το «Alba», το οποίο έτσι θα δήλωνε τη «γη που ανατέλλει ο ήλιος». Αυτό συνάδει με ένα από τα πιο αρχαία σύμβολα της Σκοτίας που δείχνει έναν ήλιο να ανατέλλει. Η σύνδεση του όρου με το όνομα της «Αλβανίας» δεν έχει μπορέσει να αποδειχθεί.

Ουαλία – Wales – Cymru (Κεμρί)

Η τρίτη χώρα της Μεγάλης Βρετανίας είναι η Ουαλία ή στα αγγλικά «Wales» ή «Welsh». Η λέξη προέρχεται από την ίδια ρίζα των αρχαίων αγγλικών Wealh στον ενικό  και Wēalas στον πληθυντικό. Η λέξη αυτή με τη σειρά της προέρχεται από την πρωτο-γερμανική λέξη Walhaz, η οποία έχει τις ρίζες της στο όνομα των Κελτών κάτοικων της Γαλατίας, τους οποίους οι Ρωμαίοι ονόμαζαν Volcae (Βόλκε).

Οι κάτοικοι της Ουαλίας ωστόσο χρησιμοποιούν το όνομα Cymru για την χωρα τους, το οποίο φαίνεται ότι προέρχεται από την βρετονική λέξη «combrogi», η οποία σημαίνει «σύντροφος της υπαίθρου» και πρέπει να χρησιμοποιούνταν ήδη από τον 7^ο αιώνα μΧ.

Ιρλανδία – Ireland – Éire (Έιρε)

Τόσο η αγγλική όσο και η ιρλανδική ονομασία της Ιρλανδίας προέρχονται από την Ériu, μια αρχαία θεότητα της Ιρλανδικής Μυθολογίας, η οποία καταγράφεται για πρώτη φορά τον 9^ο αιώνα. Η ετυμολογία της λέξης Ériu με τη σειρά της δεν έχει διευκρινιστεί, ωστόσο πιθανόν μπορεί να σχετίζεται με την πρωτο- ινδοευρωπαϊκή ρίζα *h2uer, η οποία αναφέρεται στο τρεχούμενο νερό.

Ισλανδία – Iceland – Ísland (Ίσλαντ)

Σύμφωνα με το Έπος των Ισλανδών ο πρώτος Σκανδιναβός που έφτασε στο νησί τον 9^ο αιώνα ήταν ο Νορβηγός Naddodd και το ονόμασε  «Snæland», το οποίο σημαίνει στα νορδικά «η γη του χιονιού», επειδή χιόνιζε. Στη συνέχεια πήγε εκεί ο Σουηδός Garðar Svavarsson και ονόμασε το νησί «Garðarshólmur», δηλαδή «νησί του Garðar». Το τελικό όνομά του το πήρε τελικά από τον Βίκινγκ Flóki Vilgerðarson, ο οποίος φτάνοντας εκεί σκαρφάλωσε σε έναν λόφο και είδε ένα φιορδ γεμάτο με παγόβουνα και έτσι το ονόμασε «Ísland», δηλαδή «γη του πάγου».

Ιταλία – Italy – Italia (Ιτάλια)

Αβέβαιο είναι μάλλον το πώς έλαβε το όνομά της η γειτονική μας χώρα με την τόσο μακραίωνη ιστορία. Το όνομα διατηρείται ίδιο σε όλες τις γλώσσες, ωστόσο οι ερευνητές δεν έχουν καταλήξει στο πώς δημιουργήθηκε. Δύο ωστόσο είναι οι επικρατούσες εκδοχές. Η μια αναφέρει ότι προέρχεται από την λέξη της εξαφανισμένης πλέον οσκικής γλώσσας, «Víteliú», η οποία σημαίνει «η γη των μοσχαριών». Η λέξη έχει κοινή ρίζα με το αρχαίο ελληνικό «ἔταλον», δηλαδή μικρό ζώο και το λατινικό «vitulus» – μοσχάρι.

Από την άλλη ο αρχαίος Έλληνας ιστορικός Διονύσιος ο Αλικαρνασεύς αναφέρει αυτόν τον μύθο, αλλά συσχετίζει την ονομασία με τον Ιταλό, τον «επώνυμο ήρωα» της Ιταλίας, για την καταγωγή του οποίου σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία υπάρχουν πολλές εκδοχές. Άλλες αναφέρουν ότι ήταν εγγονός του Μίνωα, ενώ άλλες ότι ήταν γιος της Κίρκης και του Οδυσσέα ή της Πηνελόπης και του Τηλεγόνου. Στον Ιταλό αναφέρεται και ο Αριστοτέλης και ο Θουκυδίδης.

Λετονία – Latvia – Latvija (Λάτβιγια)

Το όνομα της χώρας προέρχεται από την αρχαία φυλή Λατγάλιοι (Latgalians), μια από τις τέσσερις ινδοευρωπαϊκές, βαλτικές φυλές μαζί με τους Κουρλανδούς, Σελόνιους και τους Σεμιγάλλιους, οι οποίοι σχημάτισαν τον εθνικό πυρήνα των σημερινών Λετονών όταν εγκαταστάθηκαν στην περιοχή περί το 3.000 πΧ. μαζί με τους φίννους Λιβόνιους. Το όνομα αυτό απλοποιήθηκε στις ρωμαϊκές γλώσσες ως «Λετονία».

Λιθουανία – Lithuania – Lietuva (Λιέτουβα)

Η προέλευση και η σημασία της λέξης «Lietuva» και Λιθουανία στην ελληνικοποιημένη της μορφή είναι κυρίως άγνωστη. Αυτό που είναι γνωστό ότι το –uva είναι κατάληξη, οπότε η αρχική λέξη θα έπρεπε να έχει τη μορφή Lietā, αν και δεν είναι σίγουρο τι μπορεί αυτό να σημαίνει με κάποιους να εικάζουν ότι θα μπορούσε να είναι ένα όνομα άντρα ή τόπου (κατά τον συνήθη τρόπο δημιουργίας ονομάτων πολλών χωρών). Άλλοι προτείνουν ότι η χώρα πήρε το όνομά της από τον μικρό ποταμό Lietava κοντά στην πόλη Κερναβέ. Ωστόσο, το πολύ μικρό μέγεθος του ποταμού και η τοπική του μόνο έκταση καθιστούν αμφίβολο το να έδωσε το όνομά του σε ολόκληρο  έθνος.

Μια άλλη επικρατούσα θεωρία αναφέρει ότι το όνομα συνδέεται με τη λέξη leičiai, με την οποία ονομάζεται μια εξέχουσα πολεμική ομάδα της λιθουανικής κοινωνίας και η οποια χρησιμοποιείται σε πηγές του 14-16^ου αιώνα ως εθνωνύμιο των Λιθουανών και εντοπίζεται ως σήμερα σε ποιητικά κυρίως κείμενα.

Ρωσία – Russia – Россия (Ρασία)

Το όνομα της Ρωσίας ή «Ρασία», όπως προφέρεται στα ρωσικά, προέρχεται από το λαό των Ρως, έναν μεσαιωνικό λαό, ο οποίος κατά τους ερευνητές είτε συγγένευε με τους σημερινούς Ρώσους (ως ανατολικοί Σλάβοι) είτε συγγένευε με τους Βίκινγκς. Μία άλλη λατινική εκδοχή της προέλευσης του ονόματος Ρως ήταν το όνομα Ρουθηνία, το οποίο είχε δοθεί από τους καθολικούς Ευρωπαίους στις νοτιοδυτικές περιοχές του κράτους αυτού. Η ονομασία «Ρωσία» συναντάται για πρώτη φορά στα έργα «Περί τῆς Βασιλείου Τάξεως» και «Πρὸς τὸν ἴδιον υἱὸν Ρωμανόν» του βυζαντινού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου ως η ελληνική ονομασία του κράτους των Ρως.

Σερβία – Serbia Србија (Σρμπίγια)

Η προέλευση του ονόματος «Σερβία» δεν είναι ξεκάθαρη. Οι αρχαίοι ιστορικοί είχαν χρησιμοποιήσει μια σειρά από ονόματα για να αναφερθούν στους Σέρβους και τους Σόρβους της ανατολικής Γερμανίας που κατοικούσαν σε περιοχές που σίγουρα κατοικούσαν Σέρβοι: Cervetiis (Servetiis), gentis (S)urbiorum, Suurbi, Sorabi, Soraborum, Sorabos, Surpe, Sorabici, Sorabiet, Sarbin, Swrbjn, Servians, Sorbi, Sirbia, Sribia, Zirbia, Zribia, Suurbelant, Surbia, Serbulia / Sorbulia.

Υπάρχουν διάφορες θεωρίες σχετικά με την προέλευση της λέξης. Η μια σχετίζεται με την πρωτο-σλαβική γλώσσα και το εθνωνύμιο Sŕbъ, το οποίο σημαίνει «οικογένεια» και «συμμαχία». Μια άλλη θεωρία τη συνδέει με την ιρανο-σαρματιανη γλώσσα και τις λέξεις *sar- (κεφάλι) and *bai- (χτυπώ). Μια ακόμα θεωρία προτείνει ότι προέρχεται από το λατινικό servare (προστατεύω, φυλάσσω, υπηρετώ).

Σλοβακία – Slovakia – Slovensko (Σλοβένσκο)

Η ονομασία της χώρας ουσιαστικά σημαίνει «Η γη των Σλάβων», της εθνότητας που κατοικεί έως και σήμερα στα περισσότερα μέρη αυτής της περιοχής της Ευρώπης. Η ονομασία με αυτόν τον τρόπο είναι ουσιαστικά ομόρριζη με αυτή της Σλοβενίας / Σλαβονίας. Οι Σλοβάκοι είναι μέλη της ομάδας των Σλάβων της Δύσης, όπως οι Πολωνοί και οι Τσέχοι. Με τη σειρά της η λέξη «Σλάβος» προέρχεται από την σλαβική λέξη «slovo», η οποία σημαίνει άντρας αλλά και λέξη, με πιθανή σημασία του Σλάβου ως «ένας άντρας που μπορείς να καταλάβεις τα λόγια του», που μιλάει την ίδια γλώσσα.

Σλοβενία – Slovenia – Slovenija (Σλοβενίγια)

Όπως και Σλοβακία, έτσι και η Σλοβενία έχει ως ρίζα την λέξη «slovo», και σημαινει η «γη των Σλοβένων». Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Σλοβένοι διαφέρουν από τους Σλοβάκους καθώς σε αντίθεση με αυτούς οι πρώτοι προέρχονται από την ομάδα των Σλάβων του νότου, όπως οι Βούλγαροι και οι Σέρβοι.

Ισπανία – Spain – España (Εσπάνια, στα καστεγιάνικα)

Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι όταν μιλάμε για Ισπανία σε αυτήν συμπεριλαμβάνουμε πολλά διαφορετικά έθνη (Καταλανοί, Βάσκοι, Καστιγιάνοι, Ανδαλουσιανοί κλπ),από τα οποία η ονομασία του καθενός έχει τη δική του προέλευση. Ωστόσο, σχετικά με την επίσημη ονομασία της χώρας – Ισπανία- υπάρχουν διάφορες θεωρίες για την προέλευσή της. Η επικρατούσα θεωρία αναφέρει ότι έχει τις ρίζες της τόσο στην καρχηδονιακή λέξη «shāpān» όσο και στην εβραϊκή «shāfān», οι οποίες ουσιαστικά σημαίνουν «η γη των κουνελιών» για την πληθώρα των κουνελιών που υπήρχαν στην περιοχή. Άλλοι, την συνδέουν με την φοινικική λέξη «span», η οποία σημαίνει «κρυμμένος» υποδηλώνοντας ότι η μακρινή ιβηρική χερσόνησος ήταν μακριά και «κρυμμένη».  Άλλες θεωρίες τη συνδέουν με την βασκική λέξη «Ezpanna», η οποία σημαίνει «άκρη» ή «σύνορο».

Σουηδία – Sweden – Sverige (Σβέριγκε)

Το σουηδικό όνομα της χώρας «Sverige» αποτελεί μια σύνθεση από τις λέξεις «Svea» και «rike», το οποίο σημαίνει η γη των Σουηδών. Με τη σειρά του το όνομα των Σουηδών φαίνεται ότι συνδέεται με την γερμανική αντωνυμία s(w)e, η οποία σημαίνει «ο εαυτός του» ή «μόνος του» και αναφέρεται ουσιαστικά στη γερμανική φυλή κάποιου. Η διεθνής ονομασία της χώρας «Sweden» πρωτοεμφανίστηκε σε γραπτά του 17^ου αιώνα και προέρχεται από την ολλανδική ονομασία της χώρας «Zweden», η οποία είχε υιοθετηθεί και στην Αγγλία ήδη από το 1600.

Ελβετία – Switzerland – Confoederatio Helvetica (Χελβέτικα)

Η ονομασία «Ελβετία» είναι αρκετά διαφορετική από την επίσημη ονομασία της χώρας «Switzerland» και έχουν τελείως διαφορετική προέλευση.

Η ονομασία Switzerland αναφέρεται στον όρο «Switzer», και υποδηλώνει τον κάτοικο της πόλης Σβιτς (Schwyz), της πρωτεύουσας του ομώνυμου καντονιού της χώρας. Η προέλευση της λέξης είναι άγνωστη, ωστόσο ίσως σχετίζεται είτε από την γερμανική ρίζα *swint- ή την κελτική*sveit-, οι οποίες σημαίνουν «ξέφωτο». Άλλες θεωρίες αναφέρουν την ύπαρξη ενός θρυλικού ιδρυτή της χώρας ονόματι Suit (Swit, Schwyt, Switer) ο οποίος βοήθησε τον λαό να μεταναστεύσει κατά τη διάρκεια ενός λιμού.

Από την άλλη, ο όρος Ελβετία που χρησιμοποιούμε εμείς αναφέρεται στον λατινικό όρο «Republica Helvetiorum», ο οποίος προέρχεται από το όνομα «Helvetii», την γαλατική φυλή που ζούσε στην Ελβετία την ρωμαϊκή εποχή. Ουσιαστικά η Ελβετία είναι μια προσωποποιημένη γυναικεία μορφή της χώρας. Η επίσημη ονομασία της χώρας μέχρι και σήμερα είναι «Confoederatio Helvetica»

Τουρκία – Turkey – Türkiye (Τουρκίγιε)

Το όνομα της Τουρκίας μπορεί να διαιρεθεί σε δύο μέρη: το εθνώνυμο Τουρκ και την κατάληξη -ία, που σημαίνει «κάτοχος», «χώρα του». Ουσιαστικά η ονομασία σημαίνει «η χώρα των Τουρκ». Η πρώτη καταγεγραμμένη χρήση του όρου Τουρκ ως ενδωνύμου περιλαμβάνεται στις παλαιοτουρκικές επιγραφές των Γκέκτουρκ (Γαλάζιοι Τούρκοι) της Κεντρικής Ασίας (περ. 8ος αιώνας μΧ). Το όνομα Τουρκία χρησιμοποιήθηκε αρχικά από το Βυζαντινό αυτοκράτορα και λόγιο Κωνσταντίνο Ζ΄ Πορφυρογέννητο στο βιβλίο του «Προς τον ίδιον υιόν Ρωμανόν», αν και εκεί το Τούρκοι αναφερόταν επίσης στους Μαγιάρους (Ούγγρους). Παρομοίως η μεσαιωνική Αυτοκρατορία των Χαζάρων, -τουρκόφωνο κράτος στις βόρειες ακτές του Εύξεινου Πόντου και της Κασπίας θάλασσας, αναφερόταν ως Τουρκία (Χώρα των Τούρκων)- σε Βυζαντινές πηγές. Όμως οι Βυζαντινοί άρχισαν αργότερα να χρησιμοποιούν το όνομα αυτό για να ορίσουν τα ελεγχόμενα από τους Σελτζούκους τμήματα της Μικράς Ασίας στους αιώνες που ακολούθησαν τη Μάχη του Ματζικέρτ το 1071.

Το αγγλικό όνομα Turkey πρωτοεμφανίστηκε στα τέλη του 14ου αιώνα και προέρχεται από το Μεσαιωνικό Λατινικό Turchia. Το αραβικό συγγενές Τουρκίια (تركيا), με τη μορφή Ντάουλα΄αλ Τουρκίια (Κράτος των Τούρκων) χρησιμοποιείτο ιστορικά ως επίσημη ονομασία του μεσαιωνικού Σουλτανάτου των Μαμελούκων (1250 – 1517), που απλωνόταν στην Αίγυπτο, την Παλαιστίνη, τη Συρία, τη Χετζάζ και την Κυρηναϊκή. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία αναφερόταν συχνά μεταξύ των συγχρόνων της ως Τουρκία ή Τουρκική Αυτοκρατορία.

Ουκρανία – Ukraine – Україна (Ουκραΐνα)

Αν και δεν υπάρχουν σίγουρες θεωρίες για την προέλευση του ονόματος «Ουκρανία» μια από τις δημοφιλείς αναφέρει ότι συνδέεται με το πρωτοσλαβικό ουσιαστικό «krajь», το οποίο σημαίνει «σύνορο» ή «πατρίδα». Μάλιστα, ο όρος αναφέρεται για πρώτη φορά στον Κώδικο της Υπατίας το 1187 ως αναφορά στους Ρως του Κιέβου. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία η περιοχή ήταν τα σύνορα της χώρας των Ρως του Κιέβου (των σημερινών Ρώσων).

Μονακό – Monaco – Monaco

Το όνομα του μικρού και πλούσιου αυτού κρατιδίου φαίνεται ότι σχετίζεται με την αρχαία ελληνική αποικία των Φωκαιών στην περιοχή τον 6^ο αιώνα πΧ. Οι πρώτοι μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής, οι Λιγούριοι (Ligures), περιγράφονται ως άνθρωποι των βουνών, εξοικειωμένοι με την σκληρή εργασία αλλά και με υποδειγματική οικονομία και ονομάζονταν από τους αρχαίους ως «Μόνοικοι», δηλαδή αυτοί που μένουν μόνοι. Στην αρχαιότητα, ο λιμένας του Μονακό συνδέθηκε με τη λατρεία του ήρωα Ηρακλή, και το όνομά του συνδέθηκε συχνά με την έκφραση «Ηρακλής Μόνοικος». Υπήρχε στην αρχαιότητα ναός αφιερωμένος στον Ηρακλή, πράγμα το οποίο δεν συνήθιζαν για ημίθεο. Γι’ αυτό λέγεται Μονόοικος. Αυτή η έκδοχη επιβεβαιώνεται, δεδομένου ότι το σύγχρονο όνομα για τον κύριο λιμένα του Μονακό είναι ο λιμένας του Ηρακλή.

Σαν Μαρίνο – San Marino – San Marino

Το μικροσκοπικό Σαν Μαρίνο των 61τχλμ οφείλει το όνομά του στον Άγιο Μαρίνο, έναν λιθοδόμο από το νησί Ραμπ της σημερινής Κροατίας. Ο Μαρίνος το 301 μ.Χ. προσπαθώντας να ξεφύγει από τον διωγμό του Διοκλητιανού, κατέφυγε στον τόπο που βρίσκεται σήμερα το κρατίδιο και έχτισε μια εκκλησία δημιουργώντας μια ανεξάρτητη μοναστική κοινότητα. Ο Άγιος Μαρίνος συχνά αναφέρεται ως το παλαιότερο δημοκρατικό κράτος στον κόσμο.

Λιχτενστάιν – Liechtenstein – Liechtenstein

Το τέταρτο μικρότερο κρατίδιο της Ευρώπης οφείλει το όνομά του στον Οίκο των Λιχτενστάιν, ο οποίος κατάγεται από το ομώνυμο κάστρο στην περιοχή της Κάτω Αυστρίας. Το όνομα Λιχτενστάιν σημαίνει «λαμπερός βράχος». Η οικογένεια κατείχε το κάστρο και τη γύρω περιοχή από τουλάχιστον το 1140 μέχρι και τον 13ο αιώνα, καθώς και από το 1807 και μετέπειτα.

Λουξεμβούργο – Luxembourg – Lëtzebuerg (Λέτσεμπεργκ)

Πολύ απλή η ιστορία του ονόματος της μικρής αυτής χώρας. Προέρχεται από τα γερμανικά και συγκεκριμένα τις λέξεις lutilla, που σημαίνει μικρό και την λέξη burg που σημαίνει κάστρο. Οπότε το όνομά της σημαίνει «Μικρό Κάστρο».

Βόρεια Μακεδονία North Macedonia – Северна Македонија (Τσεβέρνα Μακεντονίγια)

Ένα όνομα που προέκυψε μετά τη συμφωνία των Πρεσπών. H περιοχή που βρίσκεται η χώρα ήταν το βασίλειο των Παιόνων. Ένα μεγάλο κομμάτι του κατακτήθηκε αρχικά από τον Φίλιππο Β’ και στη συνέχεα ο Μέγας Αλέξανδρος κατέκτησε ό,τι είχε απομείνει. Έγινε έτσι κομμάτι του μακεδονικού βασιλείου. Παρότι στη χώρα κατοικούν Σλάβοι, Αλβανοί και Βούλγαροι στα τέλη του 19ου αιώνα εμφανίστηκε το λεγόμενο κίνημα αυτονόμησης της Μακεδονίας. Οι κάτοικοι της χώρας, αν και στη συντριπτική του πλειονότητα παραδέχονται ότι δεν έχουν σχέση με την Ελλάδα επιμένουν ότι έχουν δικαίωμα να χρησιμοποιούν το όνομα της Μακεδονίας, το οποίο προφέρουν Μακεντονίγια, καθώς η περιοχή αποτέλουσε μέρος του βασιλείου του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Μάλτα – Malta – Malta (Μάλτα)

Ούτε σε αυτή την περίπτωση είμαστε σίγουροι για την προέλευση του ονόματος. Η επικρατούσα θεωρία λέει ότι το όνομα προέρχεται από την ελληνική λέξη μέλι.  Οι αρχαίοι Έλληνας αποκαλούσαν το νησί Μελίτη καθώς υπήρχαν εκεί πάρα πολλά άγρια μελίσσια. Οι Ρωμαίοι το αποκαλούσαν Μελίτα από το οποίο προήλθε και η Μάλτα. Άλλοι υποστηρίζουν ότι το όνομα προήλθε από τη Φοινικική λέξη Maleth που μεταφράζεται ως λιμάνι-καταφύγιο.

Μολδαβία – Moldova – Moldova (Μολντόβα)

H χώρα έχει πάρει το όνομα της από τον ποταμό Μολντόβα. Δεν είναι ξεκάθαρο γιατί ονομάστηκε έτσι ο ποταμός. Σύμφωνα με έναν μύθο το ονόμασε έτσι ο πρίγκιπας Ντράγκος. Κυνηγούσε ένα βουβάλι και εξαντλημένος ο σκύλος του Μόλντα πνίγηκε στο ποτάμι. Για τον τιμήσει τον σκύλο έδωσε το όνομα του στο ποτάμι.

Μαυροβούνιο – Montenegro – Црна Гора (Τσρνα Γκόρα)

To όνομα προέρχεται από το βουνό Λόβτσεν που αποκαλείται και Μαύρο Βουνό λόγω της πυκνότατης βλάστησης και τον τεράστιων δέντρων που το καλύπτουν. Την πρώτη αναφορά ως Τόρνα Γκόρα την βρίσκουμε το 1276. Μετά την διάλυση διάλυση της Γιουγκοσλαβίας η μικρή χώρα ονομάστηκε Δημοκρατία του Μαυροβουνίου και από το 2007 που είναι ανεξάρτητο ονομάζεται σκέτο Μαυροβούνιο.

Ολλανδία – Netherlands – Holland / Nederland (Νέντερλαντ, στα ολλανδικά)

Το όνομα Ολλανδία το συναντάμε σε πηγές το 1064. Σε λατινικά κείμενα της εποχής οι κάτοικοι αναφέροντα ως Χολάντι. Η λέξη Holland προέρχεται από την αρχαία ολλανδική λέξη holtant που σημαίνει γη με ξύλα. Είναι περισσότερο λαϊκός μύθος ότι το όνομα προέρχεται από τη λέξη hol που σημαίνει κοίλος.

Μέχρι τα τέλη του 1800 η χώρα ονομαζόταν επίσημα Ολλανδία και οι κάτοικοι της Ολλανδοί. Στις μέρες μας Ολλανδοί αποκαλούνται κυρίως αυτοί που μένουν σε Βόρειες και Νότιες περιοχές. Γενικότερα έχει επικρατήσει το όνομα Νέντερλαντ που σημαίνει η κάτω χώρα. Το όνομα θεωρείται πολύ παλιό και δεν προέρχεται από την περίοδο της αυστριακής κυριαρχίας στην περιοχή (1713-1795).

Νορβηγία – Norway – Norge (Νόργκε)

H χώρα ονομάζεται Νόργκε στη διάλεκτο Bokmål της χώρας και Νόρεγκ στην Nynorsk. Το «Νορβηγία» προέρχεται από την αρχαία αγγλική λέξη Norþweg που σημαίνει ο βόρειος δρόμος ή ο δρόμος που οδηγεί στον Βορρά. Οι Αγγλοσάξονες το 880 αναφέρονταν στην περιοχή ως Norðmanna.

Υπάρχει διαφωνία αν το Νόργκε σημαίνει το ίδιο με τα αγγλικά (βόρειος δρόμος). Οι Νορβηγοί θεωρούν ότι το όνομα προήλθε από τη λέξη norðr που σημαίνει Βορράς και αρχικά η περιοχή ονομαζόταν Norðr vegr (ο δρόμος προς τα βόρεια) σε αντίθεση με το suðrvegar (ο δρόμος προς τον νότο).

Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία, το πρώτο συνθετικό «nór» σημαίνει «κοντινό» και αναφέρεται στην ναυτική διαδρομή στο εσωτερικό αρχιπέλαγος.

Πολωνία – Poland – Polska (Πόλσκα)

Η προέλευση του ονόματος «Πολωνία» προέρχεται από τη Δυτική Σλαβική φυλή των Πολανών (Polanie) που κατοίκησαν τη λεκάνη του ποταμού Βάρτα, στην ιστορική περιοχή της Μεγάλης Πολωνίας, από τον 6ο αιώνα. Η προέλευση του ονόματος Polanie προέρχεται από την πρώιμη σλαβική λέξη «pole» (χωράφι). Σε μερικές γλώσσες, όπως στα ουγγρικά, τα λιθουανικά, τα περσικά και τα τουρκικά, το εξωνύμιο για την Πολωνία είναι Λεχίτες (Lechici), που προέρχεται από το όνομα ενός ημιθρυλικού άρχοντα των Πολανών, του Λεχ Α΄.

Στα πολωνικά η ονομασία της χώρας «Polska» ουσιαστικά είναι ένα επίθετο, το οποίο θα μπορούσε να μεταφραστεί ως «πολωνική», ενώ έτσι ονομάζεται και η γυναίκα Πολωνίδα. Θεωρείται ότι η ονομασία προέρχεται από τη φράση «polska ziemia», δηλαδή πολωνική γη με την παράλειψη τελικά του ουσιαστικού.

Πορτογαλία – Portugal – Portugal (Πορτουγκάλ)

Η χώρα πήρε την ονομασία της από την αρχαία ρωμαϊκή πόλη Portus Cale ή Portucale ή Portucalia, η οποία εντοπίζεται σήμερα στην νότια πλευρά της πόλης Πόρτο στην άλλη πλευρά του ποταμού Ντούρο. Το πρώτο μέρος του ονόματος προέρχεται ξεκάθαρα από την λατινική λέξη portus, δηλαδή λιμάνι. Ωστόσο, η προέλευση της δεύτερης λέξης είναι λιγότερο ξεκάθαρη.

Η επικρατούσα θεωρία αναφέρει ότι το όνομα προέρχεται από το εθνώνυμο των ανθρώπων του πολιτισμού «Κάστρο» στην ιβηρική χερσόνησο, οι οποίοι είναι επίσης γνωστοί ως Καλέκι ή Γκαλέκι (Callaeci, Gallaeci). Αυτοί κατοικούσαν στα βορειοδυτικά της χερσονήσου και σώζονται ως σήμερα στο όνομα της βόρειας περιοχής της Ισπανίας, Γαλικία, η οποία βρίσκεται στα βόρεια σύνορα της Πορτογαλίας.

Ρουμανία – Romania – România (Ρομάνια)

Το όνομα «Romania» προέρχεται από το Λατινικό «romanus», το οποίο σημαίνει «πολίτης της Ρώμης». Η πρώτη γνωστή χρήση της ονομασίας βεβαιώνεται το 16ο αιώνα από Ιταλούς ανθρωπιστές που ταξίδευαν στην Τρανσυλβανία, τη Μολδαβία και τη Βλαχία. Δύο μορφές γραφής χρησιμοποιούντο αδιακρίτως, român και rumân, μέχρι το τέλος του 17ου αιώνα, οπότε κοινωνιογλωσσικές εξελίξεις οδήγησαν σε σημαντική διαφοροποίησή τους: το rumân κατέληξε να σημαίνει «δουλοπάροικος», ενώ το român διατήρησε την αρχική εθνογλωσσική σημασία του. Μετά την κατάργηση της δουλείας το 1746 η λέξη rumân έπαψε σταδιακά να χρησιμοποιείται και παγιώθηκε η μορφή român.

Και η Ελλάδα;

Όσον αφορά τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους έχει ονομαστεί η χώρα μας και οι κάτοικοί της κατά καιρούς (Έλληνες, Ρωμιοί, Γραικοί) και ο λόγος που διεθνώς αποκαλούμαστε ως «Greece», ο Ομότιμος καθηγητής Γλωσσολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και επιστημονικός συντονιστής του «Χρηστικού Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσας» της Ακαδημίας Αθηνών, κ. Χριστόφορος Χαραλαμπάκης έχει απαντήσει κατατοπιστικότατα:

«Η λέξη Greece, όπως λεγόμαστε στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες, έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα. Στον Αριστοτέλη εμφανίζεται ένας μικρός λαός, οι γράες (με περισπωμένη) οι οποίοι ζούσαν γύρω από το μαντείο της Δωδώνης και είναι ίσως οι πρώτοι Έλληνες. Επίσης στη σημερινή Μαγνησία, κοντά στο Βόλο, υπήρχαν οι Ελλάνες (με περισπωμένη), που έγιναν μετά Ελλήνες, όπου το α το δωρικό γίνεται η, ανέβηκε ο τόνος και έγινε Έλληνες.

Στον Όμηρο εμφανίζεται η λέξη Πανέλληνες, που σημαίνει ότι είχαμε από πολύ νωρίς την αίσθηση της κοινής καταγωγής. Και οι δύο μαρτυρίες είναι αρχαίες και θα λέγαμε και ισότιμες. Αλλά επειδή όταν λέμε Γραικός, και κυρίως Γραικύλος, του προσδίδουμε μία απαξιωτική σημασία, δεν θέλει κάποιος να συνδέεται το Greece με το Γραικός.

Όμως ο γραικύλος, δηλαδή αυτός που συμπεριφέρεται με δουλοπρέπεια στους ξένους, που δεν έχει εθνική αξιοπρέπεια, προέρχεται από το λατινικό Graeculous. Στο υποσυνείδητο κάποιων ενδεχομένως να μην αρέσει η λέξη Γραικός γιατί θυμίζει το Γραικύλος.

Όμως με καθαρά ιστορικά και επιστημονικά κριτήρια και οι δύο ονομασίες της Ελλάδος είναι πανάρχαιες και νομιμοποιούνται πλήρως. Σε όλη σχεδόν την Ευρώπη λεγόμαστε με την ρίζα “γκρικ” που προέρχεται από το λατινικό Graecus, το οποίο με τη σειρά του προέρχεται από την ελληνική Γραικός.

Έλληνες, ήδη στα ελληνιστικά χρόνια, και στα χριστιανικά μετά, στην εκκλησιαστική παράδοση αποκαλούσαν τους ειδωλολάτρες. Όταν έλεγαν Έλληνες τους ειδωλολάτρες, η λέξη σταμάτησε να χρησιμοποιείται και έτσι σε όλο το Μεσαίωνα εμείς ήμασταν οι Γραικοί. Η λέξη Γραικός είχε θετική έννοια όπως συνέβαινε και με το Ρωμιός. Ρωμιός σημαίνει Ρωμαίος υπήκοος αλλά η Ρωμιοσύνη και όχι μόνο λόγω του Ρίτσου, αλλά και στα δημοτικά τραγούδια, είναι τίτλος τιμής. Όταν λέμε Ρωμιοί της Πόλης σημαίνει οι Έλληνες της Πόλης. Μην παίζουμε με τις λέξεις για να πούμε ότι είναι καλύτερο το Έλληνες. Περίπτωση να επανέλθει να λέμε Hellas για την Ελλάδα για τις ευρωπαϊκές χώρες δεν υπάρχει διότι έχει παγιωθεί. Και αυτό δεν είναι αρνητικό.

Είναι σημαντικό να πούμε, ότι η λέξη Έλληνες επανήλθε μετά την αναγνώρισή μας ως επίσημο κράτος, από την επανάσταση του 1821 και μετά. Ο λόγος ήταν ότι για να συνδέσουν την αρχαιότητα με το νεοσύστατο κράτος έπρεπε να έχουν μία ταυτότητα κι έτσι ξαναγύρισαν στη λέξη Έλληνες παρόλο που είχε πάρει τη σημασία του ειδωλολάτρη.

Θα πρέπει να πούμε και κάτι ακόμα. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας έβαλαν εν γνώση τους στην Ε.Ε. εκτιμώντας τον λαμπρό πολιτισμό στον οποίο στηρίζεται όλη η Ευρώπη. Η λέξη Ευρώπη, προέρχεται από τη σύνθεση του “ευρύς” και “όψη”, δηλαδή “μεγαλομάτα”. Δεν έχουμε τώρα καμία ανάγκη να αποδείξουμε την ταυτότητά μας. Όπως δεν μπορεί τώρα να γραφτεί μία μελέτη για να αποδειχτεί η σφαιρικότητα της Γης, θα ήταν γελοίο, κατά τον ίδιο τρόπο δεν χρειαζόμαστε υποστυλώματα να επανέλθουμε στο Ελλάς για να δείξουμε ότι είμαστε οι γνήσιοι Έλληνες και η συνέχεια του προγονικού μεγαλείου».

Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΣΟΥΡΑ

Η Ασούρα,  είναι η σημαντικότερη γιορτή των σιιτών μουσουλμάνων. Γίνεται προς τιμή της επετείου του θανάτου του ιμάμη Χουσεΐν* τη 10η μέρα του μήνα Μουχαράμ, του πρώτου μήνα του ισλαμικού ημερολογίου. Οι πιστοί άνδρες σιίτες μουσουλμάνοι σε όλο τον κόσμο ως ένδειξη πίστης και θρήνου αυτομαστιγώνονται.

Η τελετή διαρκεί συνολικά 10 ημέρες, όσες ήταν και οι ημέρες που βασανιζόταν ο ιμάμης Χουσέιν στην πόλη Καρμπάλα, του σημερινού Ιράκ, έπειτα από την ήττα των στρατευμάτων του

Για εννέα νύχτες οι πιστοί συγκεντρώνονται στους χώρους λατρείας του, όπου και ακούν τις αφηγήσεις για τον μάρτυρα Χουσεΐν και προσεύχονται. Τη 10η μέρα, βγαίνουν στο δρόμο, όπου και αναπαριστούν το μαρτύριο του Χουσεΐν. Εκεί, ψέλνουν και ξεκινούν αρχικά να χτυπούν στο στήθος τους μία – μία τις παλάμες τους ρυθμικά. Στη συνέχεια, κάποιοι από αυτούς, βγάζουν γρήγορα τις μπλούζες τους και ξεκινούν να χτυπούν τις πλάτες τους με μαστίγια, που έχουν στις άκρες τους λάμες. Τα χτυπήματα όλο και δυναμώνουν. Συχνά, οι μεγαλύτεροι παρεμβαίνουν και σταματούν όποιον φαίνεται πως θα κάνει κακό στον εαυτό του υπερβάλλοντας στα χτυπήματα. Κάποιοι συνεχίζουν και ξεπερνούν τα όρια

Οι γυναίκες καθόλη τη διάρκεια της Ασούρα, δεν συμμετέχουν στην τελετή, αλλά παραμένουν παραμένοντας συγκεντρωμένες όλες μαζί σε μία αίθουσαΗ Ασούρα γιορτάζεται και στην Ελλάδα σε περιοχές όπου ζούν σιίτες μουσουλμάνοι  (η πρώτη τελετή πραγματοποιήθηκε το 1978).

*Ποιος ήταν ο Χουσεΐν ιμπν Αλί
O Χουσεΐν ιμπν Αλί ή Χουσεΐν ιμπν Αλί ιμπν Αμπί Τάλιμπ (8 Ιανουαρίου 626 – 10 Οκτωβρίου 680) ήταν γιος του Αλί ιμπν Αμπί Τάλιμπ και της Φάτιμα Ζάχρα και εγγονός του Προφήτη Μωάμεθ. Θεωρείται ως ο τρίτος ιμάμης των Σιιτών από τους περισσότερους Σιίτες. Κάποιοι άλλοι Σιίτες τον αποδέχονται ως δεύτερο ιμάμη. Θεωρείται πολύ σημαντική φυσιογνωμία και στο σουνιτικό και στο σιιτικό Ισλάμ, ως μέλος της οικογένειας του Μωάμεθ.

Έχασε τη ζωή του στη Μάχη της Καρμπάλα. Η ημέρα μνήμης του θανάτου του ονομάζεται Ασούρα και είναι μέρα μεγάλου πένθους για τους Σιίτες.

https://www.youtube.com/watch?v=pa1TTDfmMyw

Η Μάχη της Καρμπάλα

Ένοπλη συμπλοκή, κατά την οποία ο Χουσεΐν ιμπν Αλί, εγγονός του προφήτη Μωάμεθ και διεκδικητής τής διαδοχής του χαλιφάτου, ηττήθηκε και σκοτώθηκε από στρατιωτική δύναμη του Ομεϋάδη *χαλίφη Ζιγιάντ Α’. Έγινε στις 10 Οκτωβρίου 680 (10 Μουχαράμ 61, σύμφωνα με το Ισλαμικό Ημερολόγιο) κοντά στην πόλη Καρμπάλα (του σημερινού Ιράκ). Η έκβαση της αναμέτρησης βοήθησε στη σταθεροποίηση της δυναστείας των Ομεϋαδών, που είχε την έδρα της στη Δαμασκό. Η επέτειος τής μάχης, όμως, έγινε για τους Σιίτες μουσουλμάνους ημέρα δημόσιου πένθους.

*  η δυναστεία  των Ομεϋάδων με έδρα την Δαμασκό θεωρείται ως το 1ο Ισλαμικό Χαλιφάτο με αποκορύφωμα την ίδρυση απο απογόνους της δυναστείας κατόπι του προεκτοράτου της Αλ Ανταλούς ( Ανδαλουσίας ) στην νότιο ιβηρική.

Θεότρελες εφευρέσεις που δεν προχώρησαν

Ο 20ος αιώνας έφερε άπειρες εφευρέσεις χωρίς τις οποίες δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε τις ζωές μας σήμερα.

Αλλά δεν τα κατάφεραν όλες οι εφευρέσεις αυτής της εποχής να περάσουν στην αιωνιότητα, επειδή κάποιες από αυτές ήταν λίγο ασυνήθιστες, το λιγότερο.To νούμερο 7 πάντως δεν θα ήταν άσχημο σήμερα !!

Ορίστε οι 18 πιο τρελές εφευρέσεις του χτες:

1. Η μηχανή για λακκάκια του 1936. Για κάποιο λόγο δεν προχώρησε…

2. Ο πρόγονος των Google Glasses του 1963: Τα γυαλιά τηλεόραση!3. Το φουτουριστικό καροτσάκι του χτες, με κεραία και ραδιόφωνο, για να βοηθά τα παιδιά να πηγαίνουν πιο γρήγορα για ύπνο.4. Το κλουβί για μωρά (1937): Για να παίρνουν λίγο «φρέσκο» αέρα τα μωρά της πόλης.

5. Η μάσκα-πόκερ φέις: Δε προδίδει καμία έκφραση!

6. Ο καπνιστής πακέτου του 1955 έπρεπε να καπνίζει 20 τσιγάρα ταυτόχρονα: ένα must για τους μανιώδεις καπνιστές;

7. Τα rollers του ’60 κινούνταν με πετρέλαιο.

8. Γι’ αυτούς που θέλουν να κάνουν μπάνιο με τα μαλλιά και το μακιγιάζ τους έτοιμο: με αυτό το πολυδιάστατο κάλυμμα για το μπάνιο, όλα μένουν στη θέση τους. Το γελοίο λουκ είναι τζάμπα!

9. Γιατί να χρησιμοποιείτε λουρί, ενώ μπορείτε να χρησιμοποιείτε αυτό, σκέφτηκε κάποιος τη δεκαετία 1940.

10. Αυτό που μοιάζει με εργαλείο βασανιστηρίων του Μεσαίωνα είναι στην πραγματικότητα ένας «μικρομετρητής ομορφιάς» του 1937 που επιτρέπει σε αυτή τη γυναίκα να μετρηθεί με ακρίβεια χιλιοστού για να δει πως θα πρέπει να εφαρμόσει το μακιγιάζ της.

11. Η πατενταρισμένη ομπρέλα τσιγάρου του 1937 βγαίνει με επεκτεινόμενο σκελετό για τσιγάρα διαφόρων μεγεθών

12. Η μηχανή που νιαουρίζει. Ναι, υπήρχε στ’ αλήθεια. Γιαπωνέζοι εφευρέτες έφτιαξαν ένα μηχάνημα που τρόμαζε τα ποντίκια νιαουρίζοντας 10 φορές το λεπτό – ακόμα και τα ηλεκτρονικά μάτια του άναβαν κάθε φορά που νιαούριζε!

13. Η πρωτοποριακή αυτή συσκευή ομορφιάς δυστυχώς δεν τα κατάφερε να μείνει ως τον 21ο αιώνα…

14. Ο «κρεμαστής μωρού» εφευρέθηκε το 1937 από τον Βρετανό παίκτη Ice-hockey Kack Milford, έτσι ώστε η γυναίκα και το παιδί του να μπορούν να πηγαίνουν μαζί του πάνω στον πάγο. Δυστυχώς δεν πέρασε από ένα τεχνικό έλεγχο.

15. Αυτή η κινητή σάουνα του 1962 εφευρέθηκε από τους ειδικούς επί του θέματος – τους Φιλανδούς.

16. Σας ενοχλεί η συνεχής φλυαρία των συναδέλφων στο γραφείο; Τότε ο «απομονωτής» είναι για εσάς! Όσο για του τρομακτικό κράνος, όχι μόνο μπλοκάρει τον ήχο και τις εξωτερικές επιρροές, αλλά παρέχει και οξυγόνο από φιάλη.

17. Αυτή η μάσκα ήταν must για το κολύμπι το 1920!

18. Φυλάμε πάντα το καλύτερο για το τέλος! Γι’ αυτούς που θέλουν λίγο ποικιλία στο πρωινό τους, ορίστε: το «αβγό-κύβος» έχει μία, απόλυτα σημαντική λειτουργία – να δίνει στο αβγό σας το σχήμα του κύβου.

ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΣΑΒΟ

Το λιοντάρι του Τσάβο (Panthera leo nubica – Πάνθηρ ο λέων ο νουβικός) είναι ποικιλία λιονταριού που ζει στον ποταμό Τσάβο στο εθνικό πάρκο του Τσάβο στην Κένυα. Χαρακτηριστικό των αρσενικών λιονταριών του Τσάβο είναι η έλλειψη χαίτης, το λείο τους τρίχωμα  το μεγαλύτερο μέγεθος σε σχέση  με τα υπόλοιπα του είδους  η ενεργός συμμετοχή τους στο κυνήγι ενώ στα υπόλοιπα του είδους αυτό το ενεργούν κατα βάση τα θηλυκά και έχουν καταχωρηθεί με μια μοναδική ιδιότητα . Είναι ανθρωποφάγα !!

Το 1898, οι Βρετανοί άρχισαν την κατασκευή μιας σιδηροδρομικής γέφυρας πάνω από τον ποταμό Tsavo στην Κένυα. Κατά τη διάρκεια των επόμενων εννέα μηνών, άτυχοι εργάτες των σιδηροδρόμων έγιναν ο στόχος …

δύο ανθρωποφάγων λιονταριών (τώρα είναι γνωστό ότι ήτανε αδέλφια). Αυτά τα λιοντάρια ήταν τεράστια, μετρήθηκαν πάνω από τρία μέτρα σε μήκος. Στην πρώτη επίθεση, μέσα στη νύχτα, τα δύο λιοντάρια άρπαξαν άνδρες από τις σκηνές τους, μεταφέροντας τους στο δάσος και τους καταβρόχθισαν Σύντομα έγιναν τόσο ατρόμητα που δεν μετέφεραν τα θύματα τους στο δάσος αλλά τα καταβρόχθιζαν λίγα μέτρα μακρυά από τις σκηνές. Το μέγεθός τους, η αγριότητα τους και η πονηριά τους ήταν τόσο εκπληκτικά, γεγονός που έκανε τους ντόπιους να πιστέψουν ότι δεν ήταν πραγματικά λιοντάρια, αλλά μάλλον δαίμονες, ή ίσως η μετενσάρκωση αρχαίων τοπικών βασιλέων που προσπαθούσαν να απωθήσουν τους Βρετανούς εισβολείς (η πεποίθηση των νεκρών βασιλέων ότι ξαναγεννιούνται ως λιοντάρια ήταν κάποτε πολύ κοινή στην Ανατολική Αφρική). Τα δύο ανθρωποφάγα ζώα πήραν το παρατσούκλι The Ghost γιατί δρούσαν στο σκοτάδι και πολλοί εργαζόμενοι φοβήθηκαν τόσο που έφυγαν κατά εκατοντάδες από την περιοχή. Η κατασκευή των σιδηροδρόμων διακόπηκε. Κανείς δεν ήθελε να είναι το επόμενο θύμα των «διαβόλων – λιονταριών”.

Τελικά, ο αρχιμηχανικός που ήταν επιφορτισμένος με το έργο κατασκευής των σιδηροδρόμων, John Henry Patterson, αποφάσισε ότι η μόνη λύση ήταν να σκοτώσει τα λιοντάρια. Κινδύνεψε να φαγωθεί κι’ αυτός, όμως τελικά κατάφερε να σκοτώσει το πρώτο τον Δεκέμβριο του 1989, και το δεύτερο δύο εβδομάδες αργότερα. Μέχρι τότε τα λιοντάρια είχαν σκοτώσει 140 άτομα! Ο Patterson βρήκε και τη φωλιά τους, μια σπηλιά κοντά στην όχθη του ποταμού Tsavo, η οποία περιείχε τα λείψανα πολλών ανθρώπινων θυμάτων, καθώς και κομμάτια από ρούχα και κοσμήματα Το σπήλαιο εξακολουθεί να υφίσταται μέχρι και σήμερα και αν και πολλά οστά έχουν εκταφεί, λέγεται ότι πολλά εξακολουθούν να παραμένουν στο εσωτερικό του. Μερικοί εμπειρογνώμονες πρόσφατα ισχυρίστηκαν ότι τα λιοντάρια έφαγαν μόνο περίπου 35 ανθρώπους. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σκοτώσαν και πολλούς άλλους. Όπως και άλλα ζώα, μπορεί να σκότωσαν ανθρώπους ακόμη και όταν δεν ήταν πεινασμένα.

Σήμερα, τις γεμισμένες γούνες των ανθρωποφάγων λιονταριών του Tsavo μπορεί να δει κανείς στο Μουσείο Field του Σικάγου. Οι αρχές της Κένυας έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για την οικοδόμηση ενός μουσείου αφιερωμένο στα λιοντάρια αυτά, οπότε τα φαντάσματα θα μπορούσαν να επιστρέψουν και πάλι στον Tsavo.

ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΤΕΡΟΙ ΒΑΡΩΝΟΙ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ

10. Al Capone

1,3 δισ. δολάρια 

Το πραγματικό του όνομα, Alphonse Gabriel Capone. Ήταν παιδί μεταναστών, από την Ιταλία, που μαζί με την οικογένειά του εγκαταστάθηκαν, όταν εκείνος ήταν σε νεαρή  ηλικία στη Νέα Υόρκη. Παρά τις προσπάθειες της οικογένειάς του να σπουδάσει, ο ίδιος αποφάσισε να ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο και να συμμετέχει σε διάφορες συμμορίες. Στα 26 του χρόνια έγινε επικεφαλής της εγκληματικής ομάδας Torrio, ενώ στην πορεία κατάφερε να γίνει γνωστός για τα κοστούμια, τα κοσμήματα, τα ακριβά πούρα, το υπερβολικό ποτό και τις γυναίκες του. Καταδικάστηκε για παραβίαση των νόμων, αλλά και για φοροδιαφυγή, παρόλο που οι εγκληματικές του δραστηριότητες συχνά επικεντρώνονταν στη σωματική βία και τις δολοφονίες. Ο ίδιος πέθανε έπειτα από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο στο αρχοντικό του στο Palm Island της Φλώριντα.

εκτίμηση σημερινής περιουσιακής κατάστασης 13 δις δολάρια

9. Griselda Blanco

2 δισ. δολάρια

Ήταν μέλος του καρτέλ του Μεντεγίν και μέρος του υποκόσμου του εμπορίου ναρκωτικών κοκαΐνης του Μαϊάμι. H Κολομβιανή έμπορος ναρκωτικών λέγεται ότι ήταν υπεύθυνη για 200 δολοφονίες. Ήταν μια ιστορική φιγούρα στη διακίνηση ναρκωτικών από την Κολομβία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το δίκτυο της ήταν βίαιο, άνομο και ελεύθερο. Συνελήφθη και πέρασε δέκα χρόνια στη φυλακή, ωστόσο δεν πτοήθηκε και συνέχισε να χτίζει την αυτοκρατορία της από τη φυλακή, ενώ στην ηλικία των 69 ετών σκοτώθηκε έπειτα από πυρά που δέχθηκε.

εκτίμηση σημερινής περιουσιακής κατάστασης 18 δις δολάρια

8. Carlos Lehder

2,7 δισ. δολάρια

Ο Carlos Enrique Lehder Rivas ως Κολομβιανός «λόρδος» των ναρκωτικών, ίδρυσε το καρτέλ της Μεντεγίν, το οποίο διένεμε κοκαΐνη στις Μπαχάμες. Η οικογένειά του διέθετε μία επιχείρηση μεταχειρισμένων αυτοκινήτων, ωστόσο ο Lehder επέλεξε τον δρόμο προς μια εγκληματική ζωή, κλέβοντας αμερικανικά αυτοκίνητα, τα οποία έπειτα τα πωλούσε στην επιχείρηση. Ο ίδιος σήμερα βρίσκεται στη φυλακή, αλλά, επειδή συμφώνησε να καταθέσει εναντίον του Κολομβιανού δικτάτορα, Manuel Noriega, θεωρείται ότι συμμετέχει στο πρόγραμμα προστασίας των μαρτύρων.

εκτίμηση σημερινής περιουσιακής κατάστασης 19 δις δολάρια

7. Gilberto Rodriguez Orejuela

3 δισ. δολάρια

Ο Gilberto και ο αδελφός του, Miguel, συνεργάστηκαν μαζί με τον José Santacruz Londoño και δημιούργησαν το καρτέλ Cali, το οποίο εμπορευόταν ναρκωτικά σε πόλεις της Κολομβίας. Ο Gilberto συνελήφθη όταν η εθνική αστυνομία της Κολομβίας εισέβαλε στο σπίτι του και καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 15 ετών. Ελευθερώθηκε για λίγο και στη συνέχεια ξαναμπήκε στη φυλακή.

εκτίμηση σημερινής περιουσιακής κατάστασης 20 δις δολάρια

6. Jose Gonzalo Rodriguez Gacha

5 δισ. δολάρια

Γνωστός και ως El Mexicano, ο Gacha σκοτώθηκε στην ηλικία των 42 ετών από την αστυνομία. Είχε δημιουργήσει εχθρούς με διάφορα καρτέλ της χώρας, την κυβέρνηση της Κολομβίας, τους αντάρτες του FARC, οι οποίοι στην πορεία συνεργάστηκαν για να τον «ρίξουν». Κατά τη διάρκεια της δραστηριότητάς του στο εμπόριο ναρκωτικών, ο ίδιος κατάφερε να επεκταθεί από τον Παναμά στην Καλιφόρνια, ενώ δημιούργησε το μεγαλύτερο εργαστήριο για την κατασκευή και συσκευασία κοκαΐνης με την ονομασία Tranquilandia, με δύο χιλιάδες εργαζόμενους.

εκτίμηση σημερινής περιουσιακής κατάστασης 26 δις δολάρια

5. Khun Sa

5 δισ. δολάρια

Ο Khun Sa γεννήθηκε στη Βιρμανία και πέρασε τα πρώτα χρόνια της εκπαίδευσής του με τον στρατό της Βιρμανίας. Από το 1976 και για είκοσι χρόνια μετά, κυριάρχησε στην κυκλοφορία οπίου, χρησιμοποιώντας την υποστήριξη των κυβερνήσεων της Βιρμανίας και της Ταϊλάνδης για την επίτευξη των στόχων του. Το έργο του ως επικεφαλής των ναρκωτικών επεκτάθηκε διεθνώς, ενώ όταν η αμερικανική υπηρεσία επιβολής φαρμάκων «έσπασε τους δεσμούς» της με τους διεθνείς συνεργάτες της. Το 2006  ο ίδιος έκλεισε τις επιχειρήσεις του και μετακόμισε στο Yangon για να ζήσει με τις ερωμένες του την τεράστια περιουσία του. Το 2007πέθανε κάτω απο αδιευκρίνιστες συνθήκες

εκτίμηση σημερινής περιουσιακής κατάστασης 27 δις δολάρια

4. Jorge Luis Ochoa Vásquez

6 δισ. δολάρια

Οι Jorge, Juan David, και Fabio Ochoa ήταν πρωταρχικά μέλη του επικίνδυνου καρτέλ Μεντεγίν κατά τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του 1980. Τα τρία αδέρφια ήταν διαβόητοι για τη συνεργασία τους στον τομέα της μεταποίησης, διανομής και εμπορίας κοκαΐνης, ενώ συμμετείχε σε πολυάριθμες συλλήψεις. Σημειώνεται πως ο Jorge χαρακτηρίστηκε από το περιοδικό Forbes ως ένας από τους κορυφαίους είκοσι πλουσιότερους άνδρες στον κόσμο, με προσωπική περιουσία κοντά στα 3 δισεκατομμύρια δολάρια, το 1987.Το 1990 συμφώνησε με την κυβέρνηση της Κολομβίας στην παράδοση του καρτέλ του με το ευεργέτημα της αμνήστευσης μετά από 5 χρόναι φυλάκισης . Σήμερα είναι πρόεδρος = ιδιοκτήτης 2 ιδιωτικών νοσοκομείων και ιδιοκτήτης της Ιντεπετιέντε Μεντεγίν της πρωταθλήτριας ομάδας ποδοσφαίρου της Κολομβίας

εκτίμηση σημερινής περιουσιακής κατάστασης 28 δις δολάρια

3. Dawood Ibrahim Kaskar

6,7 δισ. δολάρια

Ο Dawood Ibrahim γεννημένος στη Βομβάη της Ινδίας, θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους εγκληματίες του κόσμου. Έχει κατηγορηθεί για τρομοκρατία, λαθρεμπόριο ναρκωτικών, εκβίαση και δολοφονία. Σήμερα ζει στο Καράτσι του Πακιστάν και θεωρείται ότι ελέγχει το σύστημα μεταφοράς χρημάτων hawala – μια άτυπη μέθοδο μεταφοράς χρημάτων. Η οργάνωσή του λειτουργεί στην Ινδία, τη Νότια Ασία, την Αφρική, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Δυτική Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή και παρομοιάζεται αρκετά με την Αλ Κάιντα.

εκτίμηση σημερινής περιουσιακής κατάστασης 31 δις δολάρια

2. Amado Carrillo Fuentes

25 δισ. δολάρια

Γνωστός και ως ο «Άρχοντας των Ουρανών» επειδή μετέφερε φάρμακα χρησιμοποιώντας το τεράστιο στόλο των αεροσκαφών του, ο Amado έγινε επικεφαλής στο Καρτέλ Juárez όταν δολοφόνησε το αφεντικό του. Ο ίδιος προερχόταν από μια οικογένεια 11 παιδιών και μόλις έμαθε όλη τη διαδικασία του εμπορίου, πρόσθεσε τους αδελφούς του, αλλά και τον γιο του ως υπαλλήλους του. Στο Μεξικό και τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι αρχές ήταν αποφασισμένες να τον συλλάβουν. Σε μια προσπάθεια να τους αποφύγει, ο Fuentes προσπάθησε να αλλάξει την εμφάνισή του με πλαστική επέμβαση, η οποία δεν ήταν εν τέλει επιτυχής και πέθανε στο χειρουργείο. Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, οι δύο χειρουργοί που τον ανέλαβαν, βρέθηκαν νεκροί. Οι επικεφαλής της Αμερικανικής DEA θεωρούν πιθανότερο ο Fuentes να σκηνοθέτησε τον θάνατό του και να είναι ζωντανός αφού η παραμόρφωση του προσώπου του νεκρού έκανε αδύνατη την αναγνώρισή του

εκτίμηση σημερινής περιουσιακής κατάστασης 38 δις δολάρια

1. Pablo Escobar

30 δισ. δολάρια

Ο περιβόητος ηγέτης ναρκωτικών από την Κολομβία ήταν ο Pablo Emilion Escobar Gaviria, ο οποίος διακινούσε λαθραία το 80% της κοκαΐνης στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο βασιλιάς της κοκαΐνης, κέρδισε τον τίτλο του δίκαια μιας και το ετήσιο εισόδημά του από το εμπόριο ναρκωτικών ξεπερνούσε τα 21,9 δισ. δολάρια. Η ομοσπονδιακή αστυνομία της Κολομβίας σκότωσε τον Escobar όταν ο ίδιος ήταν μόλις 44 ετών.

ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΤΩΝ ΜΕΛΛΟΘΑΝΑΤΩΝ

Εκατοντάδες πρόσφυγες εβραϊκής καταγωγής επιβιβάστηκαν στο πλοίο «St. Louis» για να περάσουν τον Ατλαντικό και να ξεφύγουν από τη ναζιστική φρίκη. Τρεις χώρες δεν τους δέχθηκαν και για πολλούς επιβάτες αυτό ισοδυναμούσε με θανατική καταδίκη

Στα τέλη του 1930 οι διώξεις κατά των ατόμων εβραϊκής καταγωγής, εντός του γερμανικού κράτους, είχαν φτάσει στο απόγειο τους. Η Νύχτα των Κρυστάλλων, τον Νοέμβριο του 1938, ήταν για πολλούς Εβραίους, ένα ξεκάθαρο μήνυμα πως πρέπει να βρουν άμεσα τρόπο διαφυγής. Μάλιστα ήταν τέτοιες οι πληροφορίες που έρχονταν από άλλες  ευρωπαϊκές χώρες που ο μοναδικός ασφαλής προορισμός έμοιαζε να είναι εκτός της Γηραιάς Ηπείρου. Από τις αρχές του 1939 εκατοντάδες Γερμανοί πολίτες εβραϊκής καταγωγής οργάνωναν το ταξίδι σωτηρίας. Στόχος τους να διασχίσουν τον Ατλαντικό και να ζητήσουν πολιτικό άσυλο στην Κούβα.

Στις 13 Μαΐου 1939 περίπου 900 άτομα επιβιβάστηκαν στο πλοίο «St. Louis», που ήταν δεμένο στο λιμάνι του Αμβούργου. Οι επιβάτες, στη συντριπτική τους πλειονότητα ήταν Εβραίοι πρόσφυγες. Με καπετάνιο τον Γκουστάβ Σρέντερ και σημαία της ναζιστικής Γερμανίας απέπλευσαν στις οκτώ το βράδυ για το Χερβούργο της Γαλλίας. Εκεί επιβιβάστηκαν ακόμα 37 άτομα. Όλοι τους είχαν αγοράσει άδεια αποβίβασης στην Κούβα. Τις είχε εκδώσει ο υπεύθυνος  μετανάστευσης του νησιού Μανουέλ Μπενίτες και είχε πάρει ένα τεράστιο για την εποχή ποσό. Όταν οι κάβοι λύνονται για να ξεκινήσει το υπερατλαντικό ταξίδι θεωρούν πως έχουν γλιτώσει από τη ναζιστική φρίκη.

«Κρουαζιέρα αναψυχής»

«Υπαρχει μια κάπως νευρική διάθεση ανάμεσα στους επιβάτες. Παρότι όλοι φαίνονται πεπεισμένοι ότι δεν θα ξαναδούν ποτέ ξανά τη Γερμανία. Συγκινητικές σκηνές αποχωρισμού έλαβαν χώρα. Κάποιοι φαίνονται χαλαροί που αφήνουν τα σπίτια τους, άλλοι το έχουν πάει βαριά. Αλλά ο όμορφος καιρός, ο καθαρός αέρας της θάλασσας, το καλό φαγητό και το προσεκτικό σέρβις σύντομα θα δημιουργήσει την ανέμελη ατμόσφαιρα των μακρινών θαλάσσιων ταξιδιών. Οι επώδυνες εντυπώσεις της ξηράς εξαφανίζονται γρήγορα στη θάλασσα και μοιάζουν σαν όνειρο» θα γράψει ο καπετάνιος στο ημερολόγιο του.

Ο Λόταρ Μόλτον ήταν ένας από τους επιβάτες του «St. Louis». Ταξίδευε μαζί με τους γονείς του και θυμάται ότι όλοι ήταν χαρούμενοι και το κλίμα ήταν «σαν να πηγαίναμε μια κρουαζιέρα αναψυχής προς την ελευθερία».

«Το φαγητό ήταν εξαιρετικό και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού έγιναν πάρτι και κονσέρτα. Γίνονταν ακόμα και μαθήματα κολύμβησης στην πισίνα. Το βράδυ κάθε Παρασκευής πραγματοποιούνταν θρησκευτική τελετή. Θυμάμαι ότι το προσωπικό του πλοίου είχε καλύψει μια προτομή του Χίτλερ με ένα τραπεζομάντιλο για να μην την βλέπουμε» τονίζει. Το μόνο που διατάραξε το όμορφο κλίμα ήταν ο θάνατος, απο προβλήματα υγείας, του επιβάτη Μόριτς Βάιλερ στις 23 Μαΐου και η αυτοκτονία ενός ναύτη (έπεσε στη θάλασσα) την ίδια ημέρα.

Όταν στον ορίζοντα άρχισαν να φαίνονται τα φώτα της Κούβας οι επιβάτες ενθουσιάστηκαν. Πίστεψαν ότι τα βάσανα τους τελείωσαν και μια καινούργια όμορφη ζωή ξεκινά.

Ψυχρολουσία στην Κούβα

Από τις 23 Μαΐου ο Σρέντερ είχε ενημερωθεί πως ίσως θα είχαν πρόβλημα με την αποβίβαση τους στην Κούβα. Ενημέρωσε μια επιτροπή των προσφύγων και συμφώνησαν πως θα βρεθεί κάποια λύση.

Πλησιάζοντας στο λιμάνι της Αβάνας ο καπετάνιος ενημερώθηκε από τις αρχές ότι πρέπει να ρίξει άγκυρα στα ανοιχτά και να μην δέσει στις αποβάθρες. Του γνωστοποίησαν πως με εντολή του προέδρου της νησιωτικής χώρας, Φεντερίκο Λαρέδο Μπρου οι άδειες αποβίβασης είχαν ακυρωθεί. Από τους 937 επιβαίνοντες λιγότεροι από 30 πληρούσαν τις προϋποθέσεις για την έκδοση βίζας και μόνο σε αυτούς θα επιτραπεί η αποβίβαση. Το πλοίο παράμεινε αγκυροβολημένο έξω από το λιμάνι με την ελπίδα πως η κουβανική κυβέρνηση θα αλλάξει την απόφαση της και θα δεχθεί τους πρόσφυγες. Σε αυτό έπαιξε ρόλο και πάλι ο Μανουέλ Μπενίτες. Έπεισε τους πρόσφυγες πως θα μεταπείσει τον πρόεδρο και ζήτησε ένα τεράστιο ποσό για να το κάνει.

Εν τω μεταξύ  Εβραίοι που μένουν ήδη στην Κούβα και έχουν συγγενείς στο «St. Louis», το προσεγγίζουν με βάρκες για να δουν λίγο τα μέλη της οικογένειας του. Όσο οι μέρες περνούν το κλίμα απόγνωσης επικρατεί στο πλοίο.

Ένας από τους επιβάτες, ο Μαξ Λεβ κόβει τις φλέβες στους καρπούς τους και πέφτει στη θάλασσα. Οι κουβανικές αρχές τον περισυλλέγουν και τον μεταφέρουν σε νοσοκομείο στην Αβάνα. Είναι ένα από τα 28 συνολικά άτομα που επέβαιναν στο «St. Louis» και αποβιβάστηκαν τελικά στην Κούβα. Οι υπόλοιποι ήταν 22 επιβάτες που είχε αμερικανική βίζα, τέσσερις Ισπανοί πολίτες και δύο Κουβανοί.

Η αμερικανική κυβέρνηση πίεζε την Κούβα να δεχθεί τους πρόσφυγες για να μην βρεθεί η ίδια σε δύσκολη θέση αλλά οι προσπάθειες της δεν απέδωσαν. Στις 2 Ιουνίου ο πρόεδρος Μπρου ξεκαθαρίζει ότι δεν πρόκειται να δεχθεί τους πρόσφυγες και ζητά από το πλοίο να αποπλεύσει. Επόμενος προορισμός ελπίδας οι ΗΠΑ. Το «St. Louis» κινείται βόρεια και προσεγγίζει την Φλόριντα.

Όχι από ΗΠΑ και Καναδά

Στις 4 Ιουνίου 1939 φτάνει κοντά στις ακτές των ΗΠΑ και ο καπετάνιος ζητά άδεια επιβίβασης. «Διακρίναμε ακόμα και τους ουρανοξύστες του Μαϊάμι αλλά τελικά για εμάς ήταν ακόμα μια απαγορευμένη πόλη θα πει ένας από τους επιζώντες.

Ο υπουργός εξωτερικών, Κορντέλ Χαλ συμβουλεύει τον πρόεδρο Ρούζβελντ να μην δεχθεί το πλοίο για να μην δημιουργηθεί διπλωματικό επεισόδιο με τη ναζιστική Γερμανία.

Ο καπετάνιος Σρέντερ πλέον σκέφτεται τη λύση της παράνομης προσάραξης. Θέλει να βγάλει το πλοίο όσο πιο κοντά στην ακτή γίνεται και να αφήσει τους επιβάτες να φύγουν. Το αμερικανικό λιμενικό όμως παρακολουθεί το «St. Louis» και το εμποδίζει να προσεγγίσει την ακτή. Η υπόθεση τους πλέον έχει γίνει γνωστή και στον Καναδά και μια ομάδα ακαδημαϊκών ζητά από τον πρόεδρο Γουίλιαμ Λίον Μακένζι Κινγκ να δεχθεί τους πρόσφυγες. Σε δύο μέρες το καράβι θα μπορούσε να φτάσει το καναδικό λιμάνι του Χάλιφαξ. Ο διευθυντής του γραφείου μετανάστευσης του Καναδά, Φρέντερικ Μπλερ είναι εχθρικός απέναντι στους Εβραίους και πείθει τον πρωθυπουργό να μην τους δεχθεί. «Αν αυτοί οι Εβραίοι βρουν σπίτι στον Καναδά θα τους ακολουθήσουν και άλλα καράβια και κάπου πρέπει να τραβήξουμε μια γραμμή» θα πει ο Μπλερ. Ο καπετάνιος Σρέντερ μαθαίνει ότι και ο Καναδάς δεν αποτελεί επιλογή.

Με τις συνθήκες πλέον στο πλοίο να είναι κακές και κάποια τηλεγραφήματα για άδεια από την Κούβα να αποδεικνύονται ψεύτικα ο Σρέντερ δεν έχει άλλη επιλογή από το να σχεδιάσει το ταξίδι για την Ευρώπη. Στις 7 Ιουνίου 1939 ανακοινώνει στους επιβάτες ότι γυρίζουν πίσω.

Το σενάριο της επιστροφής στη Γερμανία είχε αποκλειστεί και ο καπετάνιος αρχικά σχεδίαζε να προσαράξει το πλοίο σε βρετανικό έδαφος ώστε να αναγκάσει τη χώρα να δεχθεί τους πρόσφυγες. Όμως η αμερικανική κυβέρνηση σε συνεργασία με κάποιες ευρωπαϊκές αποφασίζουν πως το «St Lewis» θα ταξιδέψει αρχικά για το Βέλγιο και στη συνέχεια για άλλες χώρες της Γηραιάς Ηπείρου οι οποίες θα… μοιραστούν τους πρόσφυγες. Στις 17 Ιουνίου 1939 το  «St. Louis» δένει στο λιμάνι της Αμβέρσας όπου αφήνει 224 άτομα. Η Βρετανία δέχεται 288, η Γαλλία 214 και η Ολλανδία 181. Τελικά το πλοίο επιστρέφει στο λιμάνι του Αμβούργου χωρίς επιβάτες.

Θανατική καταδίκη

Μέσα στο επόμενο διάστημα η μια χώρα μετά την άλλη θα βρισκόταν υπό ναζιστική κατοχή. Αν εξαιρέσουμε τη Βρετανία κατακτήθηκαν όλες οι υπόλοιπες που δέχθηκαν Εβραίους πρόσφυγες. Τα στοιχεία δείχνουν ότι 254 από τους επιβάτες του «St Louis» δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος. Η άρνηση της Κούβας, των ΗΠΑ και του Καναδά να δεχθούν το καράβι ισοδυναμούσε με ποινή θανάτου για μεγάλο ποσοστό των επιβατών.

Το 2012 η αμερικανική κυβέρνηση απολογήθηκε επίσημα σε ειδική τελετή που παρακολούθησαν 14 από τους επιβάτες του καραβιού. Πέντε χρόνια μετά (2017) ο Καναδάς απολογήθηκε με δήλωση του πρωθυπουργού του Τζάστιν Τριντό. Μετά το τέλος του πολέμου ο καπετάνιος Γκούσταβ Σρέντερ πήρε το μετάλλιο της τιμής από τη γερμανική κυβέρνηση και μετά θάνατον του απονεμήθηκε ο τίτλος του Δίκαιου Ανάμεσα στα Έθνη από τις αρχές του Ισραήλ.

Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΑΝΟΥΝΑΚΙ ΚΑΙ ΛΟΙΠΕΣ ΑΡΛΟΥΜΠΕΣ

Πριν μπούμε στο θέμα και πριν το πάρετε σοβαρά αν σας αναφέρουμε οτι μιλάμε για μια θεωρία που αναπτύχθηκε από τον Αμερικανοεβραίο Ζακάρια Σίτσιν λίγο αρχαιολόγο λίγο Σουμεριολόγο λίγο απ΄ όλα και τίποτε δλδ .

Η θεωρία λοιπόν λέει πως πριν απο πολλά πολλά χρόνια στην γη έφτασαν κάποιοι αιμοδιψείς τύποι απο τον πλανήτη Νιμπίρου που όλο κάπου υπάρχει αλλά δεν ανακαλύπτεται λόγω συνομωσίας της ΝΑΣΑ και της σκοτεινής μαύρης αδελφότητας ( τι λέτε ωρέ) και όλα αυτά τα διαβάζεις στα βιβλία των τηλεοβιλιοπωλητών της συμπρωτεύουσας ( ο εις είναι και αρχηγός κόμματος της Βουλής περικαλώ ) .

Τέλος πάντων αυτοί οι τύποι που ήρθαν ηταν αξιωματικοί αντιπρόσωποι του θεού Ανού και τους είπαν Ανουνάκι , δλδ λοχαγοί ταγματάρχες υπολοχαγοί…κλπ …τώρα λοχίες επιλοχίες δεκανείς και ανθυπαστιστές δεν ξέρω πως τους λέγαν …ίσως Ανουναμαλάκες δεν ξέρω , λέω τώρα ….

Πάμε στο προκείμενο και στο επικαθήμενο

Σύμφωνα με πολυάριθμα αρχαία κείμενα και βιβλία που έχουν γραφτεί όλα αυτά τα χρόνια, εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια πριν, πριν από την καταγραμμένη ιστορία, τον πλανήτη Γη τον επισκέφτηκαν αστροναύτες από έναν εξωγήινο κόσμο. Αυτά τα όντα κατέβηκαν στον πλανήτη μας για να φέρουν τη γνώση και την τεχνολογία στον πρωτόγονο άνθρωπο.

Σύμφωνα με την The Oxford Companion to Παγκόσμια Μυθολογία, οι Ανουνάκι (Anunnaki): «… είναι αρχέγονες θεότητες Σουμερίων που πήραν το όνομά τους από το παλιό θεό του ουρανού An ( Anu ).»

Σε αυτό το άρθρο, θα σας αναφέρουμε τι έχει γραφτεί και τι πιστεύει ο κόσμος για τους αρχαίους Anunnaki:

Μία από τις πιο δημοφιλής θεωρίες για τους Anunnaki είναι «εκείνοι που κατέβηκαν από τους ουρανούς».

«Αδάμ» στα εβραϊκά σημαίνει «άνθρωπος.» «Αντάμου» (Adamu) είναι αυτό που αναφέρουν οι Σουμέριοι ως «πρώτος άνθρωπος,».

Οι Anunnaki ήρθαν από ένα τεράστιο πλανήτη που ονομάζεται Nibiru. Αυτός ο πλανήτης βρίσκεται στα απόκεντρα όρια του ηλιακού μας συστήματος.

Ο Nibiru έχει μία ελλειπτική τροχιά 3.600 ετών. Οι Anunnaki ήρθαν από τον Nibiru για να εξορύξουν χρυσό και άλλα πολύτιμα υλικά από τη Γη.

Όλα τα είδη των βαρυτικών φαινομένων συνδέονται με τον Nibiru, Ο πλανήτης Χ ή Nibiru συνιστά απειλή για τη Γη και μια μέρα θα συγκρουστεί με τον πλανήτη μας. Η επιστήμη εξηγεί ότι μπορεί να υπάρχει, αλλά δεν τον έχει δει ακόμα. Μυθολογικά ο Nibiru είναι πραγματικός.

Σύμφωνα με τους Ασσύριους και Βαβυλώνιους μύθους, οι Ανουνάκι ήταν τα παιδιά του Anu και Ki, ο αδελφός και η αδελφή των Θεών.

Οι Anunnaki στους βαβυλωνιακούς μύθος της δημιουργίας εμφανίζονται ως Enuma Elish.

Οι Anunnaki αναφέρονται στο έπος του Γκιλγκαμές, όταν ο Utnapishtim αφηγείται την ιστορία της πλημμύρας.

Υπάρχουν τέσσερα κύριοι Θεοί: Anu, Enlil, Enki και Ninhursag.

Ο Anu πιστεύεται ότι είναι η πρώτη βεβαιωμένη θεότητα του Πατέρα ουρανού. Στη θρησκεία των Σουμερίων ήταν επίσης «βασιλιάς των θεών», «Ο Άρχοντας των αστερισμών, και ο «Ανώτατος Άρχοντα της Βασιλείας των Ουρανών.»

Είναι ενδιαφέρον ότι ο Anu υπάρχει στην κοσμογονία των Σουμερίων σαν ένα θόλος που καλύπτει την επίπεδη Γη. Έξω από αυτό το θόλο βρίσκονταν το αρχέγονο σώμα του νερού γνωστό ως Nammu.

Ο Enlil θεωρείται ο θεός της αναπνοής, του ανέμου, του ύψους και της απόστασης. Ο Ενλίλ συνδέεται με την αρχαία πόλη της Νιππούρ, που μερικές φορές αναφέρεται ως η λατρεία της πόλης του Ενλίλ.

Ο Enki ήταν η θεότητα της βιοτεχνίας, του νερού, της ευφυΐας, και της δημιουργίας. Η ακριβής σημασία του ονόματός του είναι αβέβαιη: η κοινή μετάφραση είναι «Lord of the Earth».

Υπάρχουν επίσης τρεις Θεοί του ουρανού: Inanna/Ishtar, Nanna/Sin, και Utu/Shamash.

Υπάρχουν επίσης δέκα μεγάλοι Θεοί: Adad, Dumuzid/Tammuz, Enkimdu, Ereshkigal, King, Geshtinanna, Lahar, Marduk, Nergal, Ninurta.

Οι Igigi είναι μια ομάδα των θεών του ουρανού στην μυθολογία των αρχαίων Σουμερίων. Ήταν οι νεότεροι θεοί και μερικές φορές είναι συνώνυμοι με τον όρο Anunnaki.

Πριν δημιουργηθούν οι άνθρωποι, οι Igigi χρησιμοποιήθηκαν από τους αρχαίους Anunnaki ως κύριο εργατικό δυναμικό τους.

Οι ερευνητές πιστεύουν ότι ο όρος Igigi είναι σημιτικής καταγωγής και αναφέρεται σε μία ομάδα θεών από το πάνθεον της Μεσοποταμίας. Δεν είναι ακόμα σαφές ποιοι αρχαίοι θεοί ανήκαν στους Igigi, αλλά πολλοί μελετητές προτείνουν ότι ο Mardik – ο προστάτης θεός της πόλης της Βαβυλώνας -ήταν ένας από τους θεούς Igigi.

Σύμφωνα με θεωρία των αρχαίων αστροναυτών, πριν από χιλιάδες χρόνια, ακόμη και πριν από την καταγραμμένη ιστορία, τον πλανήτης μας τον επισκέφθηκαν όντα από έναν άλλο κόσμο, αυτά τα όντα ήταν οι Anunnaki.

Σύμφωνα με πολλούς συγγραφείς, αποδείξεις της ύπαρξης των Αρχαίων Anunnaki μπορούν να βρεθούν σε όλο τον κόσμο. Έχουμε δει αρχαίους πολιτισμούς και την ικανότητά τους να ανεγείρουν τεράστια μνημεία, με πέτρες που ζυγίζουν εκατοντάδες τόνους. Σε κάθε αρχαίο πολιτισμό, θα βρούμε μια σύνδεση με τους Anunnaki.

Το 1976 ο συγγραφέας Σίτσιν δημοσίευσε τις προσωπικές του μεταφράσεις από κείμενα των Σουμερίων σε μια σειρά βιβλίων που ονομάζεται » The Earth Chronicles«. Σε αυτό το βιβλίο, περιγράφονται οι Ανουνάκι και η ιστορία τους σε βάθος.

Το έργο του Σίτσιν έχει επικριθεί έντονα. Πολλοί αρχαιολόγοι και ιστορικοί διαφωνούν. Σύμφωνα με τον Σίτσιν, οι πήλινες πινακίδες των Σουμερίων περιγράφουν μια εξωγήινη φυλή γνωστή ως Anunnaki, η οποία ήρθε στη Γη για να εξορύξει χρυσό. Αναφέρει ακόμα ότι 450 χιλιάδες χρόνια πριν, ο Nibiru, ένα μακρινό μέλος του ηλιακού μας συστήματος, αντιμετωπίζει αργή εξαφάνιση η καθώς ατμόσφαιρα του πλανήτη διαβρώνετε.

Σχεδόν μισό εκατομμύριο χρόνια πριν, ο Anu, ηγεμόνας του Alalu δραπετεύει με ένα διαστημόπλοιο και βρίσκει καταφύγιο στη Γη. Ανακαλύπτει ότι η Γη έχει χρυσό που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την προστασία της ατμόσφαιρας του Nibiru.

Ο Σίτσιν ισχυρίζεται ότι οι αρχαίοι Σουμέριοι πριν περίπου από 445.000 χρόνια με επικεφαλή τον Enki, γιο του Anu, οι Ανουνάκι δημιούργησαν στη Γη ένα σταθμό για την εξαγωγή χρυσού από τα νερά του Περσικού Κόλπου.

Σύμφωνα με τους αρχαίους Σουμέριους, το Abu Shahrein στο Ιράκ – πιστεύεται ότι ήταν η πρώτη πόλη που δημιουργήθηκε ποτέ, και ήταν η πατρίδα του μεγάλου Θεού Enki. Η πόλη θεωρείται ότι ιδρύθηκε γύρω στο 5400 π.Χ..

Μερικοί πιστεύουν ότι 300.000 χρόνια πριν, ο Enki και ο Νινχουρσάγκ δημιούργησαν τους πρώτους πρωτόγονους εργαζόμενους μέσω της γενετικής χειραγώγησης.

Οι άνθρωποι ήταν ένα υβριδικό είδος και δεν μπορούσαν να τεκνοποιήσουν. Δεδομένου ότι η ζήτηση για τους ανθρώπους ως εργάτες έγινε μεγαλύτερη, οι αρχαίοι Ανουνάκι και πάλι χειραγώγησαν την αρχαία ανθρωπότητα ώστε να μπορεί να αναπαραχθεί.

Κοιτάζοντας πίσω στην πρόσφατη ιστορία της ανθρωπότητας, ο Σίτσιν μας λέει ότι περίπου 7.400 π.Χ., η ανθρωπότητα αρχίζει σιγά σιγά να αναπτύσσεται.

Λίγο αργότερα το 3.800 π.Χ. ο αστικός πολιτισμός ξεκινά στη Σουμερία, μιας και οι Ανουνάκι αποκαταστήσαν εκεί τις παλιές πόλεις, αρχίζοντας με την Eridu και τη Νιππούρ.

10 γνωστοί και άγνωστοι “σαλταρισμένοι” που άλλαξαν τον κόσμο (προς το καλύτερο).

Μέχρι τώρα, έχω βρει και μεταφράσει αρκετές λίστες που όλες τους είναι μοναδικές. Ωστόσο, την παρακάτω λίστα την καταευχαριστήθηκα. Ειλικρινά, όποιος μπει στον κόπο να την διαβάσει θα αλλάξει άποψη για τον ορισμό της ιδιοφυΐας.
Για κάποιους από τους παρακάτω μπορείτε κάλλιστα να αφαιρέσετε τα εισαγωγικά από την λέξη σαλταρισμένοι που αναφέρω στον τίτλο.10. W.C. Minor.
Το γνωστό σε όλους Oxford English Dictionary είναι το πρώτο αξιόλογο λεξικό της Αγγλικής γλώσσας που τυπώθηκε ποτέ και το οποίο έκανε μια προσπάθεια να καταλογοποιήσει όλες τις λέξεις και όχι μόνο τις περίεργες και τις άγνωστες. Κάποια στιγμή λοιπόν, μερικοί καθηγητές συνειδητοποίησαν ότι όλα τα λεξικά της εποχής τους είχαν χονδροειδή διαρρύθμιση και ήταν γενικώς χάλια και αποφάσισαν να φτιάξουν ένα καλύτερο.
Ένα από τα πολλά προβλήματα που αναγνωρίστηκαν ήταν ότι δεν υπήρχαν καλές παραπομπές που να έκαμναν επίδειξη του πως να χρησιμοποιηθεί η λέξη σε μια πρόταση. Δυστυχώς για διορθώσουν το πρόβλημα αυτό, χρειάζονταν κάποιον που θα μπορούσε να συνθέσει τέτοιες παραθέσεις και προσδιορισμούς, για κάθε λέξη που έχει ποτέ γραφτεί. Επειδή οι εν λόγω καθηγητές ήταν πολύ απασχολημένοι για να κάνουν κάτι τέτοιο και επειδή δεν είχαν τα χρήματα να πληρώσουν κάποιον άλλο να το κάνει, διέδωσαν ότι ζητούσαν εθελοντές για αυτήν την κοπιαστική εργασία.
Από τους ανθρώπους που έδωσαν το παρόν στην έκκληση αυτή ήταν ο William Chester Minor, ένας Αμερικανός χειρούργος που λάτρευε την Αγγλική γλώσσα. Ο Minor συνέθεσε έναν πελώριο αριθμό λέξεων με παραθέσεις και ορισμούς. Συνέθεσε λίστες με κάθε παράδειγμα κάθε λέξης που υπήρχε σε όλα τα βιβλία που είχε στην κατοχή του και ήταν κατά πολύ ο ποιο αποτελεσματικός εθελοντής για το λεξικό της Οξφόρδης. Χωρίς αυτόν, το λεξικό θα ήταν πιθανώς ελλιπή και θα συνέχιζε την παράδοση των υπόλοιπων λεξικών της εποχής.Γιατί λοιπόν τον αποκαλούμε τρελό?
Όλη αυτήν την κοπιαστική εργασία την έκανε ενόσω ήταν έγκλειστος στο άσυλο για τους ψυχασθενείς εγκληματίες Broadmoor, όπου βρισκόταν επειδή..
…έχασε τα λογικά του και σκότωσε τον πατέρα 7 παιδιών George Merett, που ο Minor πίστευε ότι τον καταδίωκε. Κατά την διάρκεια του εγκλεισμού του δεν είχε και πολλά πράγματα να κάνει και έτσι η δημιουργία των παραθέσεων για το λεξικό, ήταν γι’ αυτόν ότι και το πλέξιμο για μια γυναίκα. Εν τω μεταξύ η διανοητική του κατάσταση χειροτέρευε, έως ότου έκοψε το πέος του με ένα ξυράφι. Τελικά τον έστειλαν “πακέτο” στην Αμερική.9. Tycho Brahe.Πριν τον Γαλιλαίο ήταν ο Tycho Brahe. Αυτός έφτιαξε καταλόγους με τις κινήσεις κάθε αστεριού, πλανήτη, UFO και φλεγόμενη μπάλα αερίων που υπήρχε στον ουρανό για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, πληροφορίες που ήταν εξόχως σημαντικές και επέτρεψαν την κατανόηση των νόμων της κίνησης των πλανητών. Η προσεκτικότητα και η επιστημονικά αυστηρή μεθοδολογία του, θεωρούνται ουσιαστικές στην δημιουργία των θεμελίων της επερχόμενης επιστημονικής επανάστασης.Γιατί λοιπόν τον αποκαλούμε τρελό?Πολλές διάσημες ιδιοφυΐες ήταν αλκοολικοί αλλά λίγοι ήταν τόσο θεαματικοί όσο ο Tycho Brahe. Όχι μόνο είχε την τάση να κάνει χαζομάρες όταν ήταν μεθυσμένος (σε ένα χριστουγεννιάτικο πάρτι, όταν ήταν 20 ετών, μονομάχησε με έναν άντρα σε ένα κατασκότεινο δωμάτιο καταλήγοντας να χάσει την μύτη του), αλλά το σπίτι του ήταν σαν τσίρκο. Αφού ο Brahe διέθετε περιουσία που ήταν το 1% ολόκληρου του πλούτου της Δανίας και ζούσε σε ένα κάστρο, ήξερε πως να διοργανώνει απίστευτα πάρτι. Ανάμεσα στις άλλες ανοησίες του, μια για την οποία ήταν γνωστός είναι ότι είχε προσλάβει έναν νάνο που τον έλεγαν Jepp το οποίο ο Brahe θεωρούσε μάντη. Η δουλειά του Jepp ήταν να φοράει την στολή του γελωτοποιού, να κάθεται κάτω από το τραπέζι που γευμάτιζε ο Brahe και να κάνει όλα αυτά που υποτίθεται ότι είναι ικανός να κάνει ένας “ψυχικός” νάνος. Επίσης, εκτός από τον νάνο είχε για κατοικίδιο μια Άλκη η οποία επιδίδονταν σε οινοποσία με τους υπόλοιπους, μέχρι μια μέρα μέθυσε τόσο πολύ που έπεσε από τις σκάλες.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που μεθύσατε τόσο σε ένα πάρτι και μια μεθυσμένη Άλκη έπεσε από τις σκάλες?…αυτό εννοούμε κι εμείς…

8. Samuel Morse.

Εφηύρε τον πρώτο ηλεκτρικό τηλέγραφο και έφτιαξε τον κώδικα Morse, την γλώσσα που χρησιμοποιούνταν στις τηλεπικοινωνίες για πάνω από 100 χρόνια.

Γιατί λοιπόν τον αποκαλούμε τρελό?

Ήταν λιγουλάκι παρανοϊκός. Ήταν πεπεισμένος ότι οι μαύροι, οι Εβραίοι, οι καθολικοί και ολόκληρο το Αυστριακό έθνος εργαζόταν για να καταστρέψουν τους λευκούς Αγγλο-Σάξονες προτεστάντες της Αμερικής. Έγραψε αρκετά βιβλία στα οποία περιέγραφε το πως οι μετανάστες και οι “κατώτερες φυλές” καταδυνάστευαν τους λευκούς, το πως οι Εβραίοι και οι καθολικοί συνεργάζονταν για να σκοτώσουν τους προτεστάντες και το πως όλες αυτές οι ομάδες συναντιόταν σε σταθερή βάση στο υπόγειο ενός ορφανοτροφείου στην Ιρλανδία.
Κατά ειρωνικό τρόπο, η διάδοση του τηλέγραφου επέτρεψε στους μετανάστες να κανονίζουν την διαμονή τους στην Αμερική πριν μεταβούν εκεί. Αυτό οδήγησε σε μαζικές μετακινήσεις μεταναστών στις ΗΠΑ, η οποία γέμισε με ανθρώπους διαφορετικών εθνικοτήτων και θρησκειών. Έτσι ο Morse κατέληξε να πεθάνει κλειδωμένος στο σπίτι του, αρνούμενος να βγει έξω από τον φόβο των καθολικο-Αυστριακο-μεταναστο-εβραίων που κατέλαβαν τον κόσμο.

7. Yoshiro Nakamatsu.

Στην ηλικία των 81 ετών, o Nakamatsu έχει πάνω από 3.000 πατέντες εφευρέσεων κάτι που του χαρίζει το ρεκόρ για τις περισσότερες πατέντες στην ιστορία. (ο Thomas Edison είχε μόνο λίγο πάνω από 1000). Σίγουρα έχετε δει κάποιες από τις εφευρέσεις του στην καθημερινότητα σας. Εφηύρε το CD, το DVD, το ψηφιακό ρολόι και το ταξίμετρο.

Γιατί λοιπόν τον αποκαλούμε τρελό?

Ο Nakamatsu καταγράφει και αναλύει σχολαστικά οτιδήποτε τρώει, σε μια προσπάθεια να ζήσει μέχρι την ηλικία των 144. Όχι περισσότερο, όχι λιγότερο. Είναι αποφασισμένος να πεθάνει σε αυτό το συγκεκριμένο νούμερο. Κοιμάται μόνο τέσσερις ώρες την ημέρα, λέγοντας ότι ο ύπνος πάνω από έξι ώρες είναι “πολύ, πολύ κακό”. Η δίαιτα του αποτελείται εξολοκλήρου από την “νόστιμη θρεπτική εγκεφαλική τροφή”, έναν συνδυασμό από φύκια, τυρί, γιαούρτι, χέλι, αυγά, βοδινό και συκώτι από κοτόπουλο.
Αυτό όμως που είναι ακόμη ποιο ενδιαφέρον είναι η μέθοδος του να εφευρίσκει πράγματα. Κρατάει την αναπνοή του κάτω από το νερό μέχρι σχεδόν να πεθάνει. Ο ίδιος δηλώνει “Η έλλειψη οξυγόνου είναι πολύ σημαντική… Έχω αυτήν την αναλαμπή μόλις 0.5 δευτερόλεπτα πριν τον θάνατο. Παραμένω κάτω από το νερό μέχρι αυτό το ερέθισμα να εμφανιστεί και το καταγράφω με ένα ειδικό αδιάβροχο σημειωματάριο από Plexiglas που έχω εφεύρει”.
Τώρα, ο τύπος είτε είναι πραγματικά για δέσιμο είτε είναι ένας ευφυής φαρσέρ.

6. Sergei Bryukhonenko.

O Sergei Bryukhonenko έχει κάνει εκπληκτικά άλματα στην ιατρική επιστήμη όταν στις αρχές της δεκαετίας του 1920 εφηύρε το Autojector, την πρώτη μηχανή υποστήριξης ζωής στον κόσμο. Λειτουργούσε ως μηχανική καρδιά και πνεύμονες και αν και ήταν αρκετά πρωτόγονη με τα σημερινά στάνταρτ, έκανε πολύ καλά την δουλειά της. Αυτή ήταν και η βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκαν όλα τα μεταγενέστερα συστήματα υποστήριξης ζωής.

Γιατί λοιπόν τον αποκαλούμε τρελό?

Προκειμένου να δοκιμάσει την μηχανή αυτή χρειαζόταν πειραματόζωα. Αν και η ιατρική ηθική την εποχή εκείνη περιοριζόταν στην ηθική του γιατρού, δεν είχε την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει ανθρώπους και έτσι χρησιμοποίησε σκυλιά. Πολλά πολλά σκυλιά!. Έπρεπε πρώτα να τα θανατώσει και στην συνέχεια να χρησιμοποιήσει το σύστημα του από αντλίες και δοχεία προκειμένου να τα επαναφέρει. Καθώς συνέχιζε τα πειράματα του, αυτά γινόταν όλο και ποιο ανατριχιαστικά καθώς αποστράγγιζε το αίμα από το σώμα των δύστυχων τετράποδων και το ξανάβαζε μέσα φέρνοντας το σκυλί πίσω στην ζωή (με σοβαρές εγκεφαλικές βλάβες βέβαια). Αργότερα ξεκίνησε να δοκιμάζει το αν η μηχανή του θα λειτουργούσε εκτός από ολόκληρα τα ζώα, σε ένα μέρος του ζώου. Μόνο στο κεφάλι ας πούμε. Όπως αποδείχθηκε, είναι δυνατόν να αποκόψετε το κεφάλι ενός σκύλου, να το συνδέσετε σε μερικούς σωλήνες και να το κρατήσετε ζωντανό. Τουλάχιστον για λίγα λεπτά…και σε αφασία… αλλά τέλος πάντων, η γενική αρχή είναι που μετράει.

5. Henry Cavendish.

Εκτός από το ότι ανακάλυψε το υδρογόνο, υπολόγισε επίσης την πυκνότητα του πλανήτη μας με εκπληκτική ακρίβεια χρησιμοποιώντας μόνο δυο μπάλες από μόλυβδο και την ευφυΐα του. Αυτό μπορεί να μην ακούγεται πολύ σημαντικό αλλά ήταν σημαίνων στην επιστήμη της αστροφυσικής επειδή οδήγησε σε πολλές επαναστατικές ανακαλύψεις συμπεριλαμβανομένου του υπολογισμού της βαρυτικής σταθεράς του σύμπαντος. Έκανε επίσης σημαντική δουλειά με τον ηλεκτρισμό, ανακαλύπτοντας την αρχή της ηλεκτρικής τάσης, την φόρμουλα της χωρητικότητας ενός πυκνωτή και την αντίστοιχη μονάδα (που τώρα αποκαλείται Farad), τον νόμο της ηλεκτρικής αντίστασης (Ohm), την μονάδα ηλεκτρικού φορτίου και ένα ακόμη πλήθος νόμων όπως των αμοιβαίων αναλογιών του Richter, τον νόμο μερικών πιέσεων του Dalton και τους νόμους παράλληλων κυκλωμάτων του Wheatstone.

Γιατί λοιπόν τον αποκαλούμε τρελό?

Σίγουρα παρατηρήσατε ότι όλες οι ανακαλύψεις του έχουν τα ονόματα άλλων ανθρώπων. Ο Henry ήταν μοναχικός τύπος. Σχεδόν ποτέ δεν έφευγε από το σπίτι του, εκτός και αν χρειαζόταν εξοπλισμό ή για να πάει στην Royal Society Club όπου σπανίως μιλούσε με κάποιον εκτός και αν είχαν κάτι πολύ σημαντικό να πουν. Ποτέ δεν είχε προσκεκλημένους στο σπίτι του, στο οποίο διέθετε μια κρυφή σκάλα έτσι ώστε να μετακινείται χωρίς να συναντάει την οικονόμο του, με την οποία επικοινωνούσε μέσω γραμμάτων που άφηνε σε ένα ειδικό τραπεζάκι. Υπάρχει η φήμη για έναν οπαδό της δουλειάς του, που του έστησε ενέδρα έξω από την εξώπορτα του σπιτιού του σε μια προσπάθεια να του πει το πόσο σημαντικός ήταν γι’ αυτόν, με αποτέλεσμα ο Cavendish να ξεσπάσει σε κραυγές και να τρέξει στο δάσος και από το οποίο ξεμύτισε δυο ώρες αργότερα.
Όλες οι παραπάνω ανακαλύψεις έχουν το όνομα κάποιου άλλου επειδή ο Cavendish δεν τις δημοσίευσε. Αντίθετα, παρέμειναν στην σοφίτα του για περίπου 100 χρόνια μαζεύοντας σκόνη μέχρις ότου ένας άντρας ονόματι James Clerk Maxwell εμφανίστηκε και τις βρήκε. Μέχρι τότε, κάποιοι άλλοι άρχισαν να κάνουν τις ίδιες ανακαλύψεις από μόνοι τους. Ο Cavendish προηγούνταν σχεδόν έναν αιώνα αλλά δεν έλαβε της αντίστοιχης αναγνώρισης εξαιτίας της κακής του κοινωνικής συμπεριφοράς.

4. Dr. John Harvey Kellogg.

Πίσω στο 1800, πρωινό σήμαινε ένα-δύο πράγματα. Αν ήσουνα πλούσιος, σήμαινε αυγά. Αν όχι, ήταν χυλός. Ο John Kellogg και ο αδερφός του Will το άλλαξαν αυτό. Ανακάλυψαν τα γνωστά σε όλους Corn Flakes, ένα φτηνό και νόστιμο πρωινό που άνοιξε τον δρόμο για μια καινούργια εποχή στον χώρο της διατροφής.

Γιατί λοιπόν τον αποκαλούμε τρελό?

Αυτό που σχεδόν κανείς δεν δίνει σημασία είναι το γιατί έφτιαξε τα Corn Flakes.
Ο Dr. Kellogg ήταν ένθερμος υποστηρικτής της σωστής διατροφής και πίστευε ότι μια απλή δίαιτα, χαμηλή σε ζάχαρη και ενέργεια, θα ασκούσε προληπτική δράση κατά του αυνανισμού των παιδιών. Ναι, καλά διαβάσατε. Ο Kellogg πίστευε ότι ο αυνανισμός ήταν αυτός που κατέτρωγε την κοινωνία και κατέστρεφε όλα τα καλά του κόσμου αυτού. Εσείς τώρα μπορεί να γελάτε αλλά στην εποχή του είχε αποδειχθεί ότι προκαλούσε σοβαρά προβλήματα υγείας, συμπεριλαμβανομένων των: αϋπνία (insomnia), αδυναμία, εκτεταμένη τριχόπτωση, απώλεια βάρους, αύξηση βάρους, τύφλωση, ναυτία, παράνοια, αρθρίτιδα, καρκίνο, ομοφυλοφιλία και… κομμουνισμό !!!.
Ήταν ιδρυτής αρκετών σωματίων και κινήσεων όπως του ιδρύματος βελτίωσης της φυλής (Race Betterment Foundation), μέρος της μετέπειτα ευγονικής κίνησης. Ήταν επίσης θερμός υπέρμαχος της περιτομής. Και δεν εννοούμε την περιτομή αμέσως μετά την γέννηση. θα θέλατε. Πίστευε ότι θα έπρεπε να γίνεται ως τιμωρία όταν ο πιτσιρίκος γινόταν τσακωτός με τον άλλο πιτσιρίκο στο χέρι. Καταλαβαίνετε πιστεύω τι εννοώ.

“(Η διαδικασία) θα πρέπει να διεξάγεται από χειρούργο χωρίς εφαρμογή αναισθητικού, καθώς ο σύντομος πόνος που συνοδεύει την επέμβαση θα έχει ψυχωφελής συνέπειες στο μυαλό, ιδιαίτερα αν συνδεθεί με την ιδέα της τιμωρίας. Στις γυναίκες, ο συντάκτης έχει βρει ότι η εφαρμογή καθαρού φαινικού οξέως (phenol) στην κλειτορίδα είναι ένα εξαιρετικό μέσο κατευνασμού της αντικανονικής διέγερσης.”
Υποστήριζε ότι η περιτομή θα είχε 100% αποτελεσματικότητα επειδή “ακολούθως της επούλωσης των πληγών, το δέρμα θα κάλυπτε το όργανο σφιχτά, το οποίο θα εμπόδιζε τον αυνανισμό ή θα τον εξάλειφε παντελώς”.
Απλά και μόνο για την ιστορία, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Παράλληλα με την περιοριστική δίαιτα, την περιτομή και την θεραπεία με το οξύ, υποστήριζε και το δέσιμο των χεριών του εκάστοτε τσακωτού ατόμου, του οποίου τα γεννητικά όργανα τοποθετούνταν σε ειδικές συσκευές που θα έκαμναν την στύση αφόρητα επώδυνη. Επίσης, συμπληρωματικά θα μπορούσε να έχει όφελος η θεραπεία με ηλεκτροσόκ και η πλήρης συρραφή του δέρματος γύρω από την άκρη του πέους. Μια φορά μάλιστα έκανε κλειτοριδεκτομή σε ένα εννιάχρονο κορίτσι.

3. Nikolai Tesla.

Αν θελήσουμε να αναφέρουμε τα όσα έχει εφεύρει ο Tesla, θα πρέπει να φτιάξουμε ένα καινούργιο blog αφιερωμένο μόνο σε αυτά. Αν απλά γράψετε το πλήρες ονοματεπώνυμο του στην Google, θα σας δώσει 2.140.000 αποτελέσματα!!.

Γιατί λοιπόν τον αποκαλούμε τρελό?

O Tesla έπασχε από ψυχαναγκαστική διαταραχή (OCD). Και αυτό δεν σημαίνει απλά ότι έπλενε τα χέρια του ποιο συχνά από το κανονικό. Είχε μια εμμονή με τον αριθμό 3 σε σχεδόν τρομακτικό βαθμό. Πριν μπει σε ένα κτίριο, έπρεπε πρώτα να κάνει τον κύκλο του τετραγώνου 3 φορές κατά την φορά των δεικτών του ρολογιού, έμενε σε δωμάτιο ξενοδοχείου μόνο όταν ο αριθμός του μπορούσε να διαιρεθεί ακριβώς με το 3 και χρησιμοποιούσε πάντα 9 πετσέτες τις οποίες διατηρούσε σε τρία ράφια σε στοίβες των τριών. Επίσης πριν γευματίσει συνήθως υπολόγιζε την ποσότητα της τροφής πριν την καταναλώσει. Λάτρευε τα περιστέρια στο βαθμό που έκαμνε εισαγωγή ειδικών σπόρων για να τα ταΐζει στο πάρκο και μερικές φορές τα έπιανε και τα έπαιρνε στο διαμέρισμα του.
Μισούσε τα κοσμήματα (ιδιαίτερα τα μαργαριτάρια και τα σκουλαρίκια), αρνούνταν να αγγίξει οτιδήποτε που ήταν σκονισμένο και τρομοκρατούνταν από οτιδήποτε κυκλικό και/ή μεταλλικό.

2. Andrew Jackson.

Εδώ έχουμε μια προσωπικότητα που αντίθετα με τους προηγούμενος δεν ήταν επιστήμονας ή εφευρέτης αλλά πολιτικός.
Ο Jackson κέρδισε μια σημαντική μάχη στην Νέα Ορλεάνη, στον πόλεμο του 1812 (αυτόν κατά τον οποίο ο Καναδάς έκαψε τον Λευκό οίκο), εξασφαλίζοντας παράλληλα τον σεβασμό των αντιπάλων του. Εκλέχτηκε 7ος πρόεδρος των Η.Π.Α, βοηθώντας έτσι στην μορφοποίηση του Αμερικανικού πολιτικού συστήματος και κερδίζοντας μια θέση στο χαρτονόμισμα των 20 δολαρίων. Κατά την διάρκεια της θητείας του μείωσε το εθνικό χρέος, προκάλεσε αρκετές δομικές αλλαγές στο γραφειοκρατικό και πολιτικό σύστημα και έσπρωξε τις ΗΠΑ στον επεκτατισμό, επιτρέποντας στις ΗΠΑ να αποκτήσουν τα σύνορα που έχουν και σήμερα. Επίσης βοήθησε στο να πεταχτούν οι Ινδιάνοι από τα πατρώα εδάφη τους…

Γιατί λοιπόν τον αποκαλούμε τρελό?

Ο Jackson ήταν αυτό που σήμερα οι Αμερικανοί αποκαλούν “Badass MotherF***er”. Πήρε την προσωνυμία “γέρικη καρυδιά” κατά την διάρκεια των πολεμικών του ημερών επειδή ήταν σχεδόν τελείως ακατάλυτος αλλά και επειδή ξυλοφόρτωνε κυριολεκτικά διάφορα άτομα με ένα ξύλο από άσπρη καρυδιά Αμερικής. Κέρδισε στην μάχη της Νέας Ορλεάνης λόγω του ότι ήταν σκληρό καρύδι αλλά και επειδή προσέλαβε έναν μεγάλο αριθμό από πειρατές για να τον βοηθήσουν.
Ήταν επίσης γνωστός ότι πήρε μέρος σε αρκετές μονομαχίες. Εδώ πρέπει να καταλάβετε ότι οι μονομαχίες της εποχής εκείνης γινόταν με μουσκέτα, το ποιο ανακριβές όπλο στην ιστορία. Αυτό σήμαινε ότι μια μονομαχία γινόταν πυροβολώντας ο ένας τον άλλο μέχρι ο ένας από τους δυο να ήταν πολύ φοβισμένος και/ή ματωμένος ώστε να παραδοθεί. Κατά την διάρκεια των μονομαχιών που πήρε μέρος, ο Jackson υπέμενε τόσα πολλά τραύματα από σφαίρες που – σύμφωνα με τον βιογράφο Chris Wallace – “κροτάλιζε σαν ένα σακί μπίλιες” όταν περπατούσε και έβηχε κάνοντας αιμόπτυση σε σταθερή βάση.
Μόνο μια φορά έφτασε στο σημείο να σκοτώσει κάποιον σε μονομαχία. Ο άτυχος ήταν ο Charles Dickinson που πείσθηκε από τους πολιτικούς αντιπάλους του Jackson να κάνει πλάκα στην σύζυγο του, την οποία ο Jackson παντρεύτηκε πριν αυτή χωρίσει τον πρώτο της σύζυγο. Ο Jackson τον κάλεσε σε μονομαχία και μολονότι ο Dickinson ήταν βραβευμένος οπλίτης με μουσκέτο, τον άφησε να βαρέσει πρώτος. Ο Dickinson τον πέτυχε ακριβώς στο στήθος μόλις μια ίντσα μακριά από την καρδιά. Αντί λοιπόν ο Jackson να παραδοθεί και να καλέσει γιατρό, ορθώθηκε και πυροβόλησε πετυχαίνοντας τον ακριβώς στο κεφάλι και σκοτώνοντας τον ακαριαία.

1. Πυθαγόρας.

Τώρα τι να πει κανείς για τον Πυθαγόρα. Ότι είναι ένας από τους ιδρυτές της επιστήμης των μαθηματικών? Για την δουλειά του επάνω στον ήχο και την αρμονία? Για την χρυσή τομή και το πυθαγόρειο θεώρημα? Ας αφήσουμε καλύτερα τα επιτεύγματα του για αυτούς που είναι ειδικοί και ας περιοριστούμε στα ποιο “πιπεράτα” του μεγάλου αυτού Έλληνα.

Γιατί λοιπόν τον αποκαλούμε τρελό?

Είχε ιδρύσει μια λατρεία και μάλιστα μια αρκετά περίεργη θα λέγαμε. Όχι βέβαια απ’ αυτές τις “ο Ιησούς ζει σε ένα διαστημόπλοιο κάτω από την Ανταρκτική” αλλά μια λατρεία των αριθμών με όλους αυτούς του περίεργους κανόνες που συνήθως συνοδεύουν τις λατρείες. Να κάνεις σεξ μόνο το καλοκαίρι, να πίνεις μόνο νερό, να τρως μόνο ωμές τροφές, να μην φοράς μάλλινα ρούχα κ.λ.π. Α… και ποτέ (και κρατήστε το αυτό) να μην τρως κουκιά…
Αλλά ήταν παθιασμένος με τους αριθμούς και την γεωμετρία. Κάθε αριθμός είναι ένα σχήμα και κάθε σχήμα αναπαριστούσε έναν αριθμό. Και κάθε αριθμός-σχήμα έχει έναν σκοπό, ένα θεϊκό νόημα και μια θέση στην τάξη των πάντων. Και ο Πυθαγόρας τους λάτρευε όλους.
Η μαθηματική του θεώρηση επέτρεπε στους αριθμούς να εκφράζονται μόνο ως αναλογίες ακέραιων αριθμών (π.χ 2/3 αντί για 0.666). Τα δεκαδικά δεν υπήρχαν. Έτσι όταν ένας άτυχος που τον έλεγαν Ίππασο τόλμησε να πει ότι αυτό δεν λειτουργεί σωστά, ο Πυθαγόρας έκανε ότι θα έκανε κάθε λογικός άνθρωπος που κάποιος άλλος απειλούσε τα πιστεύω του. Μάζεψε την μυστική αδελφότητα, τον απήγαγαν, τον έδεσαν, τον πήγαν στο μέσο μιας λίμνης, έβαλαν φωτιά στην βάρκα και εξαφανίστηκαν μέσα στην νύχτα.
Ο Πυθαγόρας πέθανε με έναν τραγικό τρόπο. Ένα εξαγριωμένο πλήθος έβαλε φωτιά στο σπίτι του και αυτός προσπάθησε να διαφύγει από τους διώκτες του τρέχοντας. Θεωρείται ότι συνέχισε έως ότου βρέθηκε σε ένα χωράφι με κουκιά. Ανάμεσα στα κουκιά και στο εξαγριωμένο πλήθος, προτίμησε το πλήθος και έτσι στράφηκε προς αυτό, κάτι που τον οδήγησε στον θάνατο.

Η ΟΝΟΜΑΤΟΔΟΣΙΑ ΤΩΝ ΜΗΝΩΝ

Όλη η ζωή μας ρυθμίζεται γύρω από τους μήνες του χρόνου. Χρησιμοποιούμε κάθε μέρα τα ονόματά τους, ωστόσο έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί ονομάζονται έτσι;

Ο άνθρωπος από την πρώτη στιγμή που άρχισε να δημιουργεί πολιτισμό ένιωσε την ανάγκη να «δαμάσει» τον χρόνο, να ελέγχει την κάθε μέρα που περνά.  Έτσι, κάθε πολιτισμός, αλλά και οι πόλεις κράτη της ελληνικής επικράτειας είχαν το δικό τους ημερολόγιο. Πολλές φορές μάλιστα ακόμα και μια πόλη κράτος είχε πολλά, διαφορετικά ημερολόγια ανάλογα με τη χρήση τους (θρησκευτικό, κρατικό, μετεωρολογικό κλπ.)

Τα περισσότερα ημερολόγια της αρχαιότητας ήταν σεληνιακά, όριζαν δηλαδή τον χρόνο με βάση τις φάσεις της σελήνης και με βάση αυτές καθορίζονταν και οι μήνες. Γι’ αυτό και δεν ήταν απόλυτα σταθερά το πότε ξεκινούσε και τελείωνε ο κάθε μήνας. Όλα άλλαξαν όταν ήρθαν οι Ρωμαίοι…

Το πρώτο ρωμαϊκό ημερολόγιο

Αρχικά, ο Ρωμαίοι ακολούθησαν την λογική των ελληνικών ημερολογίων με την σεληνιακή διαίρεση του έτους. Αυτό ωστόσο αποτελούνταν από δέκα μήνες με πρώτο τον Μάρτιο και τελευταίο τον Δεκέμβριο. Το έτος όμως αυτό ήταν σαφώς πολύ μικρότερο από εκείνο που καθορίζεται από μια περιστροφή της Γης γύρω από τον ήλιο και γι’ αυτό αρκετά νωρίς χρειάστηκε να προστεθούν δύο ακόμα μήνες – ο Ιανουάριος και ο Φεβρουάριος. Ακόμα κι έτσι όμως το έτος αυτό ήταν μικρότερο από το ηλιακό. Έτσι, θεώρησαν ότι το πρόβλημα θα λυνόταν αν πρόσθεταν έναν εμβόλιμο ολόκληρο μήνα κάθε δύο χρόνια (αυτό συνέβαινε και σε ορισμένες ελληνικές πόλεις κράτη), ο οποίος όμως δεν θα είχε σταθερό αριθμό ημερών. Ο καθορισμός των ημερών ανατέθηκε στους ιερείς της Ρώμης, τους ποντίφικες, οι οποίοι όμως φαίνεται ότι αποφάσιζαν ανάλογα με τα συμφέροντά τους και όχι με κάποια σταθερή λογική. Η κατάσταση είχε αρχίσει να ξεφεύγει φτάνοντας μάλιστα σε σημείο το 46 π.Χ. ο τρύγος των αμπελιών να γίνει τον μήνα Ιανουάριο! Έτσι, ήρθε η ώρα του Ιούλιου Καίσαρα, ο οποίος αποφάσισε να επέμβει.

Ο Καίσαρας το 46 π.Χ. εισήγαγε τη μεταρρύθμιση του παλιού ρωμαϊκού ημερολογίου με τη βοήθεια πολλών λογίων και κυρίως του Έλληνα αστρονόμου Σωσιγένη, από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, ο οποίος βασίστηκε στους υπολογισμούς του Ιππάρχου, σύμφωνα με τους οποίους η διάρκεια ενός έτους ισούτο με 365,242 ημέρες.

Έτσι, εισήγαγαν δέκα επιπλέον ημέρες σε όλο το ημερολόγιο, το οποίο θα είχε πλέον διάρκεια 365 1/4 ημερών. Παράλληλα, κάθε τέσσερα χρόνια προστίθετο μία εμβόλιμη ημέρα, για να ισορροπεί ακόμα καλύτερα. Ακόμη όρισε οι μήνες να έχουν εναλλάξ 31 και 30 ημέρες, πλην του Φεβρουαρίου που είχε 29 και τις δίσεκτες χρονιές 30 ημέρες. Ωστόσο, οι ποντίφικες και πάλι παρενέβησαν και έτσι στα επόμενα 36 χρόνια παρενέβαλαν 12 δίσεκτα έτη αντί για εννέα. Αυτό δημιούργησε νέα προβλήματα και χρειάστηκαν νέες διορθώσεις από τον πρώτο αυτοκράτορα της Ρώμης, τον Οκταβιανό Αύγουστο. Έτσι, το Ιουλιανό Ημερολόγιο πήρε την τελική του μορφή το 8 μ.Χ. και επιβλήθηκε σε όλη τη δυτική ρωμαϊκή επικράτεια. Με λίγη καθυστέρηση επιβλήθηκε και σε όλη την ανατολική επικράτεια και έγινε έτσι το πρώτο επίσημο ηλιακό ημερολόγιο μεγάλης κλίμακας που ακολουθούσε ένα πολύ μεγάλο μέρος του τότε γνωστού κόσμου.

Παρά τις αλλαγές που προέκυψαν στη συνέχεια,κυρίως με την αλλαγή στο Γρηγοριανο Ημερολόγιο, οι μήνες που καθορίστηκαν ήδη από το πρώτο ρωμαϊκό ημερολόγιο μας ακολουθούν μέχρι και σήμερα. Όλοι τους ξέρουμε, αλλά ποια είναι η σημασία πίσω από το όνομα του καθενός και γιατί οι Ρωμαίοι αποφάσισαν να τους αποκαλούν έτσι;

Ιανουάριος

Ο Ιανουάριος, όπως αναφέραμε, δεν ήταν πάντα ο πρώτος μήνας του χρόνου. Στο αρχικό ρωμαϊκό ημερολόγιο πρώτος μήνας ήταν ο Μάρτιος, ωστόσο ο Ιανουάριος πήρε σύντομα την θέση του πρώτου μήνα – θεωρητικά ήδη από την εποχή του μυθικού Ρωμαίου βασιλιά Νουμά Πομπίλιου, ο οποίος διαδέχτηκε τον Ρωμύλο.

Το όνομά του το πήρε από τον Ρωμαίο θεό, Ιανό (Janus). Ο θεός Ιανός με τα δύο πρόσωπα που κοιτούσαν αριστερά και δεξιά ήταν ένας από τους αρχαιότερους και σημαντικότερους Ρωμαίους θεούς και θεωρούνταν θεός όλων των ενάρξεων και των μεταβάσεων, οπότε το όνομά του ήταν το ιδανικότερο ίσως για τον πρώτο μήνα κάθε έτους.

Στα ελληνικά εύκολα μετονομάστηκε και ως Γενάρης, μια ονομασία που μάλλον πρόκειται για απλούστευση της αρχικής λέξης, ωστόσο υπάρχει και η παρετυμολογία (δηλαδή η μάλλον λανθασμένη ετυμολογία μιας λέξης που βασίζεται σε συμπτωματικές ομοιότητες και όχι σε επιστημονική ανάλυση) καθώς ο Ιανουάριος είναι ο μήνας που γεννούν τα γιδοπρόβατα.

Φεβρουάριος

Στα λατινικά η λέξη Φεβρουάριος (Februarius) προέρχεται από το ουσιαστικό februum, το οποίο σημαίνει καθαρμός, κάθαρση. Ο λόγος που ονομάστηκε έτσι ήταν το γεγονός ότι τον μήνα αυτό στη Ρώμη τελούνταν θρησκευτικές εορτές εξαγνισμού και καθαρμού (Februa ή Februatio).

Στα ελληνικά απλοποιήθηκε σε Φλεβάρης και παρετυμολογικά και πάλι θεωρείται ότι προέρχεται από τις «φλέβες», δηλαδή τα υπόγεια νερά που αναβλύζουν στη διάρκειά του από τις πολλές βροχές, μια ερμηνεία που καταγράφεται ακόμα και σε δημοτικά τραγούδια.

Ο μήνας αυτός στο ρωμαϊκό ημερολόγιο είχε αρχικά διάρκεια 29 ημέρες και τα δίσεκτα χρόνια είχε 30 ημέρες. Ο λόγος που στις μέρες μας ο Φεβρουάριος έχει πλέον μια μέρα λιγότερη, είναι κάτι που θα το εξηγήσουμε λίγο παρακάτω…

Στην Ρώμη, όπως και σήμερα, ο Φεβρουάριος αποκτούσε την επιπλέον ημέρα του κάθε τέσσερα χρόνια. Η μέρα αυτή προστίθεντο την πρώτη ημέρα μετά την «έκτη προ των καλενδών του Μαρτίου» (Καλένδες ονομάζονταν οι 5 ή 7 πρώτες μήνες κάθε μήνα). Έτσι η έκτη ημέρα προ των Καλενδών μετριόταν δύο φορές και γι’ αυτό είχε λάβει το όνομα «bis sextus», δηλαδή «δις έκτη» -δύο φορές η έκτη μέρα. Αντίστοιχα και το έτος που την περιέχει ονομαζόταν «δίσεκτο». Στην Ελλάδα υπάρχει η δεισιδαιμονία ότι τα δίσεκτα έτη είναι «γρουσούζικα». Πίσω από αυτή την αντίληψη ίσως κρύβεται μια… παρεξήγηση. Στα ελληνικά το πρόθεμα «δι(σ)-» σημαίνει απλώς κάτι που είναι διπλό (πχ. διθέσιο), ενώ το πρόθεμα «δυ(σ)-» σημαίνει κάτι που είναι κακό, δύσκολο, στενάχωρο (δυστυχής). Οπότε είναι πολύ πιθανό η ηχητική ομοιότητα να οδήγησε τον λαό να αποδώσει στα δίσεκτα χρόνια ένα αρνητικό νόημα.

Μάρτιος

Ο κάποτε πρώτος μήνας των Ρωμαίων ήταν αφιερωμένος στον θεό του Πολέμου, τον Άρη, ο οποίος στα λατινικά ονομάζεται Mars. Το μήνα αυτό γιορτάζονταν τα γενέθλια του Άρη και σύμφωνα με τον μύθο, το όνομα έδωσε στον μήνα ο μυθικός Ρωμύλος, ο ιδρυτής της Ρώμης, ο οποίος θεωρούσε ότι ο Άρης ήταν ο πατέρας του.

Στην πραγματικότητα, η εξήγηση ίσως είναι πιο απλή. Όπως και στην ελληνική αρχαιότητα, έτσι και στην Ρώμη, την περίοδο του χειμώνα οι πόλεμοι και οι μάχες σταματούσαν και ξεκινούσαν και πάλι όταν ο καιρός άρχιζε να γίνεται πιο ήπιος. Αυτό συνέβαινε συνήθως την εποχή του Μαρτίου, ο οποίος ήταν ουσιαστικά ο πρώτος μήνας των πολέμων οπότε ήταν ταιριαστό να λάβει το όνομα του θεού του πολέμου.

Απρίλιος

Σχετικά με την ονομασία του δεύτερου μήνα της άνοιξης υπάρχουν αρκετές θεωρίες. Η επικρατέστερη αναφέρει ότι προέρχεται από τη λατινική λέξη Aprillis, η οποία με τη σειρά της προέρχεται από το ρήμα aperire, που σημαίνει «ανοίγω». Έτσι, είναι ο μήνας που η φύση «ανοίγει» και γεννιέται ξανά, μια ετυμολογία που μοιάζει με την προέλευση και της ονομασίας της εποχής στα ελληνικά «άνοιξη».

Δεδομένου όμως ότι οι πρώτες μήνες του ρωμαϊκού ημερολογίου ονομάζονταν από θεότητες, ορισμένοι μελετητές πρότειναν ότι το όνομα του Απριλίου ίσως προέρχεται από το όνομα της ελληνικής Αφροδίτης και ονομαζόταν αρχικά «Aphrilis» για να απλοποιηθεί τελικά σε «Aprilis». Εξάλλου, την πρώτη μέρα του Απριλίου γιορτάζονταν τα Veneralia, μια γιορτή αφιερωμένη στην Αφροδίτη (Venus στα λατινικά). Άλλες θεωρίες αποδίδουν την προέλευση της λέξης στο ετρουσκικό όνομα Apru.

Ο Απρίλιος μέχρι την εποχή του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Ιουλίου Καίσαρα περιελάμβανε 29 ημέρες, ωστόσο με το Ιουλιανό ημερολόγιο απέκτησε την διάρκεια των 30 ημερών. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 65 μ. Χ. ο Νέρων προσπάθησε να μετονομάσει τον Απρίλιο σε Νερώνιο (Neronius) σε ανάμνηση της σωτηρίας του μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του στην οποία συμμετείχε και ο δάσκαλός του Σενέκας. Προφανώς δεν τα κατάφερε…

Μάιος

Ο αρχαίος Έλληνας συγγραφέας Πλούταρχος στο έργο του Βίος Νουμά αναφέρει ότι η ονομασία του Μαΐου (Maius) προέρχεται από το όνομα της νύμφης της ελληνικής μυθολογίας, Μαίας, η οποία ήταν η ομορφότερη από τις Πλειάδες τις επτά κόρες του Άτλαντα (Ατλαντίδες) και της Πλειόνης και μητέρα του θεού Ερμή, στον οποίο ο μήνας αυτός ήταν αφιερωμένος. Ο ποιητής Οβίδιος από την άλλη είχε υποστηρίξει ότι το όνομα είναι προσδιοριστικό πρεσβύτερης ηλικίας εκ του major (μεγαλύτερος) ή του Majestas (Μεγαλειότης).

Αυτό ίσως εξηγεί και ότι πολλές φορές οι Ρωμαίοι παρίσταναν τον Μάιο με μορφή μεσήλικου άνδρα που έφερε πλατύ χιτώνα με μεγάλες περιχειρίδες και ειχε στη κεφαλή ένα κάνιστρο γεμάτο άνθη, ενώ στα πόδια του υπήρχε ένα παγώνι με ανοιγμένα τα φτερά.

Ιούνιος

Η επικρατέστερη θεωρία είναι ότι ο Ιούνιος πήρε το όνομά του από την σύζυγο του Δία την Ήρα, η οποία στα λατινικά ονομάζονταν Juno. Ο Οβίδιος ωστόσο στο ποίημα του για το ρωμαϊκό ημερολόγιο, Fasti, προσφέρει και μερικές ακόμα θεωρίες.

Σε αντιπαράθεση με τη θεωρία του σχετικά με τον Μάιο, έτσι αναφέρει ότι και ο Ιούνιος ίσως πήρε το όνομά του από την λέξη iuniores, η οποία σημαίνει «νεότεροι». Άλλη πηγή αναφέρει ότι ο μήνας ονομάστηκε από τον Λούσιο Ιούνιο Βρούτο, τον ιδρυτή της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, ο οποίος ήταν και ο «πατέρας» του αρχαίου ρωμαϊκού γένους Junia (Ιουνία).

Ιούλιος

Ο δεύτερος μήνας του καλοκαιριού δεν είχε πάντα αυτό το όνομα. Αρχικά, ονομαζόταν Quintilis, το οποίο σημαίνει Πέμπτος, καθώς στο αρχαίο ρωμαϊκό ημερολόγιο που ξεκινούσε τον Μάρτιο ήταν ο πέμπτος μήνας της χρονιάς. Ωστόσο, μετά την δολοφονία του Γάιου Ιούλιου Καίσαρα το 44 π.Χ., ο ανιψιός του και πρώτος Ρωμαίος Αυτοκράτορας, ο Οκταβιανός Αύγουστος, αποφάσισε να μετονομάσει τον μήνα προς τιμήν του.

Το όνομα «Ιούλιος» με τη σειρά του προέρχεται από το όνομα της γενιάς στην οποία άνηκε ο Καίσαρας, την Ιουλία γενιά, μια από τις παλαιότερες και αριστοκρατικότερες της Ρώμης που υποτίθεται ότι έλκυε την καταγωγή της από τον ίδιο τον Αινεία. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Ιούλιος έγινε έτσι ο πρώτος μήνας που ονομάστηκε προς τιμήν πραγματικού ανθρώπου και όχι κάποιας θεότητας.

Αύγουστος

Ο δεύτερος μήνας που φέρει το όνομά του από κάποια ιστορική προσωπικότητα είναι ο Αύγουστος. Αρχικά και αυτός ονομαζόταν απλώς «Sextilius», το οποίο σημαίνει έκτος καθώς ήταν ο έκτος μήνας του στο αρχαίου ρωμαϊκού ημερολογίου.

Ωστόσο, η Σύγκλητος αποφάσισε να μετονομάσει το μήνα προς τιμήν του Οκταβιανού Καίσαρα Αύγουστου, τον πρώτο Αυτοκράτορα της Ρώμης. Σύμφωνα με την ιστορία επιλέχθηκε αυτός ο μήνας να μετονομαστεί προς τιμήν του Οκταβιανού επειδή τότε είχε πετύχει τις μεγαλύτερες νίκες του. Η λέξη «Αύγουστος» με τη σειρά της στα λατινικά σημαίνει «σεβαστός».

Ο μήνας στο αρχαίο ρωμαϊκό ημερολόγιο είχε 30 μέρες, ωστόσο ο Ιούλιος Καίσαρας τού πρόσθεσε μια μέρα, την οποία αφαίρεσε από τον Φεβρουάριο με αποτέλεσμα αυτός να μείνει πλέον με 28 ημέρες (και 29 στα δίσεκτα). Μια παράδοση λέει ότι ο Αύγουστος απέκτησε την 31^η μέρα του, όταν μετονομάστηκε προς τιμήν του Οκταβιανού. Δεδομένου ότι ο Ιούλιος, που ήταν προς τιμήν του Ιούλιου Καίσαρα, είχε 31 ημέρες, ο μήνας που ήταν αφιερωμένος στον Αύγουστο δεν θα μπορούσε να υπολείπεται και γι’ αυτό του προστέθηκε μια ακόμα μέρα «κλέβοντας» τον Φεβρουάριο. Ωστόσο, η παράδοση αυτή είναι μάλλον πολύ μεταγενέστερη εφεύρεση.

Σεπτέμβριος – Οκτώβριος – Νοέμβριος – Δεκέμβριος

Οι τέσσερις τελευταίοι μήνες του χρόνου έχουν πολύ πιο «ταπεινή» προέλευση. Όλοι προέρχονται από τις λατινικές αριθμητικές ονομασίες που είχαν ήδη από το αρχαίο ρωμαϊκό ημερολόγιο, όταν η χρονιά ξεκινούσε τον Μάρτιο.

Έτσι ο Σεπτέμβριος προέρχεται από το «septem» που σημαίνει «έβδομος», ο Οκτώβριος από το «octo» που σημαίνει «όγδοος», ο Νοέμβριος από το «novem» που σημαίνει «ένατος» και ο Δεκέμβριος από το «decem» που σημαίνει «δέκατος». Παρόλο που η σειρά τους μέσα στο χρόνο άλλαξε πολύ νωρίς με την προσθήκη του Ιανουάριου και του Φεβρουάριου, η ονομασία τους παρέμεινε ίδια.

ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

1. Το Ντουν Μπρίστι (Dún Briste) στην Ιρλανδία

Στέκεται εντυπωσιακά σε ύψος 50 μέτρων πάνω από τη θάλασσα και 80 μέτρα μακριά από την ακτή του Downpatrick Head στην επαρχία Mayo της Ιρλανδίας. Πρόκειται για έναν επιβλητικότατο κάθετο βράχο από ιζηματογενές πέτρωμα γνωστός και ως “Το Χαλασμένο Φρούριο”.

2. Ο βράχος Al Naslaa στην Σαουδική Αραβία

Ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον αξιοθέατο της περιοχής Tayma της Σαουδικής Αραβίας είναι ο σχηματισμός του βράχου Al Naslaa – ένας συμπαγής όγκος από ψαμμίτη που χωρίζεται στη μέση από μια καθαρή και ευθεία ρωγμή που μοιάζει σαν να έχει τεμαχιστεί με ακρίβεια από λέιζερ.

3. Vinicunca, το βουνό των επτά χρωμάτων στο Περού

Κοντά στο Κούσκο στο Περού, το βουνό-ουράνιο τόξο δημιουργήθηκε υπό συγκεκριμένες καιρικές και περιβαλλοντικές συνθήκες καθώς και ιζηματογενείς αποθέσεις με την πάροδο του χρόνου.

4. Grand Gulch στην Γιούτα των ΗΠΑ

Πρόκειται για μια πραγματικά μοναδική τοποθεσία στη Νοτιοανατολική Γιούτα. Η απομακρυσμένη και τραχιά περιοχή είναι προσβάσιμη μόνο με τα ποδιά. Εδώ έζησαν οι Anasazi (“Οι Αρχαίοι Άνθρωποι”) πριν από 700 έως 2.000 χρόνια. Μέσα στο φαράγγι μπορείτε να δείτε σπίτια και αποθήκες του αρχαίου πολιτισμού σε εξαιρετική κατάσταση.

5. Το σπήλαιο Majlis Al Jinn στο Ομάν

Το Majlis al Jinn είναι το δεύτερο μεγαλύτερο σπήλαιο στον κόσμο, μετρώντας την επιφάνεια του δαπέδου. Το σπήλαιο βρίσκεται σε μια απομακρυσμένη περιοχή του οροπέδιου Selma, 1.380 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας στο Σουλτανάτο του Ομάν. Το όνομά του σημαίνει ο τόπος συνάντησης των τζίνι (υπερφυσικά πλάσματα στην ισλαμική και αραβική λαογραφία).

6. Eθνικό Πάρκο Wrangell-St. Elias στην Αλάσκα των ΗΠΑ

7. Η πύλη της κολάσεως (Νταρβάζα) στο Τουρκμενιστάν

Δεν ακούγεται και πολύ φιλόξενη πύλη, η απόκοσμη όψη της θυμίζει σκηνή από το όρος Ντουμ στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα μεγάλο κρατήρα στην έρημο Καρακούμ ο οποίος δημιουργήθηκε από Σοβιετικούς γεωλόγους το 1971 όταν ερευνούσαν την περιοχή για φυσικό αέριο. Όταν ξεκίνησαν να τρυπούν το έδαφος, έπεσαν σε μια σπηλιά φυσικού αερίου, το έδαφος κατέρρευσε και εμφάνισε έναν κρατήρα διαμέτρου 70 μέτρων. Φόβοι για δηλητηριώδη αέρια τους οδήγησαν στην απόφαση να βάλουν φωτιά στην σπηλιά ώστε να εξαντληθούν τα εύφλεκτα αέρια. Μάταια όμως, ο κρατήρας παραμένει φλεγόμενος μέχρι και σήμερα.

8. Η λίμνη Yellowstone στην πολιτεία Ουαϊόμινγκ των ΗΠΑ

Η λίμνη έχει βάθος 120μ, 180χλμ ακτών και βρίσκεται πάνω στο στη καλντέρα του μεγαλύτερου ηφαιστείου στην ήπειρο της Αμερικής. Πρόκειται για ένα ενεργό υπερηφαίστειο, που έχει εκραγεί με τεράστια δύναμη αρκετές φορές τα τελευταία 2.000.000 χρόνια. Περισσότερα σύντομα σε ειδικό αφιέρωμα για το Yellowstone.

9. Τα Μετέωρα στην Ελλάδα

Σύμφωνα με τη θεωρία του Γερμανού Γεωλόγου Άλφρεντ Φίλιπσον, η δημιουργία αυτών των τεράστιων ογκολίθων οφείλεται σε ένα δελτοειδή κώνο από ποταμίσιους ογκόλιθους και ασβεστολιθικά πετρώματα, που για εκατομμύρια χρόνια χύνονταν σε θαλάσσια έκταση που κάλυπτε τότε τη Θεσσαλία.

Πριν από 25-30 εκατομμύρια χρόνια μετά από γεωλογικές μεταβολές που συνέβησαν κατά τη διάρκεια των αιώνων, ανυψώθηκε το κεντρικό τμήμα της σημερινής Ελλάδος και βυθίστηκε η περιοχή της Θεσσαλίας, η οποία αποτέλεσε μία λίμνη. Όταν τα νερά βρήκαν διέξοδο στο σημερινό Αιγαίο, αποκαλύφθηκε η θεσσαλική πεδιάδα. Με τη συνεχή διάβρωση από τους ανέμους και τις βροχές, καθώς και από άλλες γεωλογικές μεταβολές, οι βράχοι αυτοί πήραν την σημερινή τους μορφή.

10. Το Tepui Roraima στην Βενεζούελα

Το όρος Roraima (γνωστό και ως Roraima Tepui) αναδύεται μέσα από την ομίχλη της ζούγκλας της Νότιας Αμερικής, στα σύνορα της Βενεζουέλας, της Βραζιλίας και της Γουιάνας.

11. Η Μεγάλη Μπλε Τρύπα στο Μπελίζ

Η μεγαλύτερη καταβόθρα του κόσμου είναι η «Μεγάλη Μπλε Τρύπα» του Μπελίζ στη Καραϊβική με διάμετρο 300 μέτρα και βάθος 125 μέτρα. Η ατόλη βρίσκεται περίπου 70 χιλιόμετρα από την Πόλη του Μπελίζ και δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια των παγετώνων της πιο πρόσφατης περιόδου. Πλέον θεωρείται ένα από τα Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Το σημείο έγινε διάσημο τη δεκαετία του ‘70 από τον Ζακ-Υβ Κουστώ, όταν δήλωσε ότι είναι μία από τις δέκα κορυφαίες τοποθεσίες για καταδύσεις στον κόσμο. Δύτες από όλο τον κόσμο επισκέπτονται αυτή την τοποθεσία για να απολαύσουν το φυσικό θαύμα της τρύπας και τη διαφορετική θαλάσσια ζωή της.

12. O Preikestolen στη Νορβηγία

Και αυτό το δραματικό σκηνικό βρίσκεται στη χώρα των φιόρδς. Μη μου ψάχνεστε, την Νορβηγία εννοώ. Ονομάζεται Preikestolen (στα αγγλικά Pulpit Rock). Στα ελληνικά μπορούμε να αυτοσχεδιάσουμε με το επιβλητικό “ο Βραχώδης Άμβωνας”.

Ο βράχος υψώνεται στα 604 μέτρα καταλήγοντας σε μια επιφάνεια 25×25 μέτρων. Σχηματίστηκε πριν από περίπου 10.000 χρόνια κατά την εποχή των παγετώνων.

Εξελίχθηκε γρήγορα σε ένα απ’ τα πιο τουριστικά αξιοθέατα της Νορβηγίας και αγαπήθηκε από τους ατρόμητους BASE jumpers. Είναι αυτοί που πέφτουν από ακραία σημεία είτε με αλεξίπτωτο είτε με wingsuit λες και έχουν κάνει κάποιο ντιλ με το συναίσθημα του φόβου.

Και τώρα που είπα κασκαντέρ (το σκέφτηκα έστω), σε αυτόν τον βράχο έχει κάνει τα δικά του κι ο Τομ Κρουζ σε μια απ’ τις επικίνδυνες αποστολές του.

Τα βιβλία με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στην ιστορία;

Η λίστα με το πιο διαβασμένα βιβλία στον πλανήτη

Η τέχνη δεν ορίζεται με αριθμούς αλλά οι αριθμοί σίγουρα καταδεικνύουν το βαθμό που επηρέασε τον πλανήτη ένα έργο τέχνης. Ποια είναι λοιπόν τα βιβλία με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στην ιστορία;

Χωρίς ανταγωνισμό στη σχετική λίστα ηγούνται τα ιερά βιβλία των δημοφιλέστερων θρησκειών. Υπολογίζεται ότι έχουν πουληθεί περίπου 6 δισεκατομμύρια αντίτυπα της Βίβλου και πάνω από ένα δισεκατομμύριο του Κορανίου. Το Βιβλίο των Μορμόνων έχει πουλήσει επίσης ένα δισεκατομμύριο αντίτυπα.

Δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία αλλά θεωρείται δεδομένο ότι το «Μικρό Κόκκινο Βιβλίο» του Μάο Τσε Τουνγκ έχει ξεπεράσει κατά πολύ τις πωλήσεις του ενός δισεκατομμυρίου αντιτύπων. Υπάρχουν αναφορές ακόμα και για 2.5 δις  αναφέροντας πως ειδικά στην Κίνα η απόκτηση και κατοχή του είχε την έννοια της υποχρέωσης

Η λίστα που ακολουθεί δεν εμπεριέχει θρησκευτικά, πολιτικά η ιδεολογικά βιβλία ούτε οδηγούς και κόμιξ. Υπάρχουν επίσης βιβλία όπως ο «Κόμης Μόντε Κρίστο» του Δουμά, ο «Δον Κιχώτης» του Θερβάντες και ο «Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» του Τόλκιν που πωλούνται και σε τόμους. Αυτό εκ των πραγμάτων κάνει τη λίστα ατελή.

Αναφορικά τώρα με τη πιο δημοφιλή σειρά βιβλίων στην ιστορία ο Χάρι Πότερ της Τζέι Κέι Ρόουλινγκ κυριαρχεί. Έχει συνολικά πουλήσει περίπου 650εκατ. αντίτυπα.

Τέλος σχετικά με τα βιβλία που επανεκδίδονται επικαιροποιημένα το κινεζικό λεξικό του Γουέι Ζιανγκόνγκ έχει πουλήσει περίπου 570εκατ. αντίτυπα.

Η λίστα

Στην κορυφή της λίστας βρίσκεται η «Ιστορία δύο Πόλεων» του Ντίκενς. Το βιβλίο που εκδόθηκε το 1859 έχει ξεπεράσει τα 200εκατ. αντίτυπα. Ακολουθεί ο «Μικρός Πρίγκιπας» (1943) του Αντουάν ντε Σεντ Εξιπερί με πωλήσεις 200εκατ. Στην τρίτη θέση συναντάμε τον Χάρι Πότερ». Το «Ο Χάρι Πότερ και η φιλοσοφική λίθος» της Ρόουλινγκ, το οποίο εκδόθηκε το 1997, έχει ξεπεράσει τα 120εκατ. αντίτυπα και είναι το πιο πετυχημένο σύγχρονο μυθιστόρημα. Ακολουθεί το «Δέκα Μικροί Νέγροι» (And Then There Where None – 1939) της Άγκαθα Κρίστι με πάνω από 100εκατ. αντίτυπα. Την πεντάδα ολοκληρώνει το μυθιστόρημα του Τσάο Σουέ «Το όνειρο της κόκκινης κάμαρας» (1971) με 100εκατ. και με περίπου τις ίδιες πωλήσεις το «Χόμπιτ» (1937) του Τόλκιν.

Στην έκτη θέση βρίσκουμε το βιβλίο του Σ.Κ.Λίουις «Το λιοντάρι, η μάγισσα και η ντουλάπα» (1950) με 85εκατ. και στην έβδομη το «Αυτή. Μια ιστορία περιπέτειας» (1887) του Ράιντερ Χάγκαρντ με 83εκατ. Πάνω από 80εκατ. έχει πουλήσει το αστυνομικό μυθιστόρημα «Vardi Waia Gunda» (1992) του Ινδού Βεντ Πρακάς Σάρμα και ακολουθεί με περίπου τις ίδιες πωλήσεις ο «Κώδικας Ντα Βίντσι» (2003) του Νταν Μπράουν. Από τη 10^η έως τη 14^η θέση συναντάμε μόνο βιβλία Χάρι Πότερ και τη 15^η καταλαμβάνει ο «Αλχημιστής» (1988) του Πάολο Κοέλιο (65εκατ. πωλήσεις). Πολύ κοντά σε αντίτυπα που έχουν πωληθεί βρίσκεται και ο «Φύλακας στη Σίκαλη» (1951) του Σάλιντζερ.

Ποιος είναι ο Έλληνας… πρωταθλητής

Το ερώτημα ποιο βιβλίο Έλληνα συγγραφέα έχει τις περισσότερες πωλήσεις παγκοσμίως δεν έχει επίσημη απάντηση. Μια καλή μαντεψιά θα ήταν το «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» (1946) του Νίκου Καζαντζάκη λόγω και της δημοσιότητας που έλαβε μέσω κινηματογράφου. Υψηλές πωλήσεις έχουν λάβει και τα έργα του Αντώνη Σαμαράκη ειδικά στην Άπω Ανατολή ( Ιαπωνία -Κορέα )

Πολύ δημοφιλής στο εξωτερικό και ιδιαίτερα σε ισπανόφωνες χώρες είναι και τα αστυνομικά μυθιστορήματα του Πέτρου Μάρκαρη ενώ θραύση στις Σκανδιναβικές χώρες και στους οπαδούς του αστυνομικού θρίλερ κάνει με τις πωλήσεις του ο Σκανδινοτραφής Βαγγέλης Γιαννίσης

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΖΤΕΚΩΝ

Την ώρα που οι Μάγια έχουν την τιμητική τους τα τελευταία χρόνια , με το ημερολόγιό τους και το τέλος του κόσμου(!), ώρα να θυμηθούμε και τον άλλο μεγάλο λατινοαμερικανικό πολιτισμό.

Τι ξέρουμε λοιπόν για τους Αζτέκους;

Λίγα πράγματα, ομολογουμένως: έτρωγαν σοκολάτα, θυσίαζαν «καραβιές» ανθρώπων στους αλλόκοτους θεούς τους, πριν εξαφανιστούν τελικά από προσώπου γης χάρη στους ισπανούς κονκισταδόρες.

Είναι γνωστοί στη λαϊκή συνείδηση ως βάρβαρη και πολεμοχαρής φυλή, εξαιτίας του -παραφουσκωμένου- γεγονότος του απίστευτου αριθμού των ανθρώπων που σκότωναν.

Ωστόσο, κόντρα στη συνήθη δοξασία, οι Αζτέκοι είχαν αναπτύξει έναν ιδιαίτερο πολιτισμό, μέσα από μια εκπληκτικά περίπλοκη κοινωνική δομή, που έδινε βάση στην υποχρεωτική εκπαίδευση, την πρωτοκαθεδρία της οικογένειας και την τέχνη ως μέσο έκφρασης.

Ακόμα και το σύστημα της δουλείας τους ήταν ιδιαίτερα λεπτομερειακό και «ραφινάτο» (με όρους της εποχής βεβαίως), κάνοντας τη στρωμάτωση της κοινωνίας πραγματικό μάθημα κοινωνιολογίας!

Οι Αζτέκοι δεν ήταν οι ψυχοπαθείς και αιμοσταγείς βάρβαροι που αφηνόμαστε συνήθως να πιστεύουμε, και να γιατί…

Τέχνη

Άγριοι και απολίτιστοι; Μάλλον το ακριβώς αντίθετο, μιας και η αζτεκική κοινωνία αγκάλιασε πλατιά τις τέχνες, ιδιαίτερα την κεραμική, τη γλυπτική και τη ζωγραφική, με διάφορες τεχνοτροπίες και απεικονιστικές μεθόδους. Οι Αζτέκοι σχεδίαζαν τις στολές των πολεμιστών τους με ιδιαίτερη έμφαση στη λεπτομέρεια, ενώ συχνά έκαναν τατουάζ για να τιμήσουν τη μνήμη τους. Επιπλέον, είχαν μια ιδιαίτερη έφεση στην ποίηση. Όσο για το φίλαθλο πνεύμα τους, επιδίδονταν με πάθος στα σπορ, με το πλέον περίφημο να είναι το Ullamaliztli: το άθλημα περιλάμβανε μια ελαστική μπάλα και παιζόταν σε ένα ειδικά διαμορφωμένο γήπεδο, το Tlachtli. Ο σκοπός του παιχνιδιού ήταν να περάσει η μπάλα μέσα από ένα μικρό πέτρινο «δαχτυλίδι», ήταν ωστόσο ιδιαίτερα δύσκολο, μιας και η μπάλα δεν έπρεπε να αγγίξει το έδαφος και οι παίκτες μπορούσαν να την ακουμπήσουν μόνο τα κεφάλια, τους αγκώνες, τα γόνατα και τους μηρούς τους…

Υποχρεωτική εκπαίδευση

Δεδομένο: 

Την ώρα που η έμφαση της κοινωνίας δινόταν στη σωστή ανατροφή των παιδιών μέσα στους κόλπους της οικογένειας, οι Αζτέκοι είχαν θεσπίσει την υποχρεωτική εκπαίδευση για όλα τα παιδιά, μέσα από δημόσια σχολεία. Τα παιδιά των ευγενών πήγαιναν σε διαφορετικά σχολεία, ενώ η εκπαίδευση χωριζόταν και σύμφωνα με το φύλο. Οι γόνοι της αριστοκρατικής τάξης διδάσκονταν από τους ιερείς ιστορία, αστρονομία, τέχνη, καθώς και τρόπους διακυβέρνησης και ηγεσίας. Τα παιδιά της κατώτερης κάστας έπαιρναν εκπαίδευση που τους προετοίμαζε για πολεμιστές, την ίδια στιγμή που τα κορίτσια πήγαιναν σε ιδιαίτερα σχολεία, όπου και μάθαιναν την «οικιακή τέχνη», όπως το μαγείρεμα και την υφαντική. Όλα πάντως τα παιδιά λάμβαναν τη βασική υποχρεωτική εκπαίδευση…

Νικήθηκαν από τις αρρώστιες

Δεδομένο: Οι περισσότεροι Αζτέκοι νικήθηκαν από την ασθένεια, όχι τον πόλεμο

Παρά το γεγονός ότι οι κονκισταδόρες έκαναν ό,τι μπορούσαν για να υποτάξουν τους Αζτέκους, εκείνοι ηττήθηκαν όχι εξαιτίας της στρατιωτικής υπεροχής των Ισπανών, αλλά της νόσου. Στην πραγματικότητα, οι πρώτες επιθέσεις των Ισπανών αποκρούστηκαν με μεθοδικότητα από τους Αζτέκους, οι οποίοι ανάγκασαν μάλιστα τους κονκισταδόρες σε βιαστική οπισθοχώρηση. Οι Αζτέκοι θα είχαν μια καλή πιθανότητα να απωθήσουν τον ισπανό εισβολέα, αν δεν τους αφάνιζε η πρωτοεμφανιζόμενη στην ήπειρο ευλογιά που κόλλησαν από τους Δυτικούς, εξοντώνοντας τους ηγέτες τους: η ζημιά που έπαθαν οι πολιτισμοί της Λατινικής Αμερικής από τις ευρωπαϊκές ασθένειες που μετέφεραν εκεί οι Ισπανοί λογίζεται ανυπολόγιστη, με τις εκτιμήσεις να κάνουν λόγο για περισσότερους από 20 εκατομμύρια νεκρούς αυτόχθονες Αμερικανούς σε μια περίοδο 5 μόλις ετών. Αλλιώς ήταν εξαιρετικά αμφίβολο αν θα «έπεφταν» οι Αζτέκοι στον ισπανικό ζυγό…

Λάθος όνομα

Δεδομένο: Το όνομα «Αζτέκοι» τούς αποδόθηκε πολύ αργότερα

Οι ίδιοι οι Αζτέκοι δεν αποκαλούσαν ποτέ τους εαυτούς τους Αζτέκους! Ήταν το όνομα που τους έδωσαν οι Δυτικοί, το οποίο προήλθε πιθανότατα από μια τοποθεσία που ζούσε η φυλή τον 12ο αιώνα, την Αζτλάν, στο βόρειο τμήμα του σημερινού Μεξικού. Πώς αποκαλούσαν οι ίδιοι οι «Αζτέκοι» τον πολιτισμό τους; Μέξικα, από το οποίο προήλθε φυσικά το όνομα της χώρας του Μεξικού…

Προωθημένο σύστημα μητρώων και καταγραφών

Δεδομένο: Οι Αζτέκοι διέθεταν ένα προηγμένο σύστημα καταγραφής και διατήρησης μητρώων

Το αλφάβητο των Αζτέκων, η γλώσσα N’ahuatl, περιλάμβανε γράμματα-εικόνες (εικονογράμματα) και αποτελούσε ένα ιδιαίτερο είδος γραφής. Η γνώση μάλιστα της καταγραφής της προφορικής γλώσσας ήταν πολύ εξειδικευμένη και εκτελούταν από ειδικά καταρτισμένους γραφείς και ιερείς, που είχαν λάβει ιδιαίτερη εκπαίδευση. Τα μητρώα κρατούνταν σε «χαρτί» καμωμένο από φλοιούς δέντρων ή δέρματα ελαφιών, με τον συνήθη τρόπο γραφής να γίνεται με κάρβουνο, το οποίο χρωματιζόταν κατόπιν από χρωστικές που προέρχονταν από λαχανικά και άλλες ουσίες της Μητέρας Γης. Τι μητρώα κρατούσαν; Φορολογικά στοιχεία, ιστορικά αρχεία, θρησκευτικές καταγραφές εορτών και θυσιών, ακόμα και ποίηση! Έχουν μάλιστα εντοπιστεί και πρόχειρα βιβλία, οι «κώδικες», που περιλαμβάνουν καταγραφές και μητρώα…

Ταφικά έθιμα

Δεδομένο: Οι Αζτέκοι διέθεταν ιδιαίτερα παράξενες ταφικές συνήθειες

Οι Αζτέκοι δεν κρατούσαν τους προγόνους τους σε ιδιαίτερα μέρη για τον σκοπό αυτό, αλλά τους έθαβαν κάτω ή γύρω από τα σπίτια τους. Όταν μάλιστα ο εκλιπών ήταν σημαίνον πρόσωπο, τον αποτέφρωναν συνήθως, καθώς πίστευαν ότι η αποτέφρωση θα μεταμόρφωνε την ψυχή του νεκρού ηγεμόνα ή περίφημου πολεμιστή και θα τον έστελνε κατευθείαν στη δική τους εκδοχή του παραδείσου. Κάποιες μάλιστα φορές οι Αζτέκοι σκότωναν και έθαβαν (ή αποτέφρωναν) ένα σκυλί ταυτόχρονα με τον νεκρό, για να τον καθοδηγήσει στο ταξίδι του στον άλλο κόσμο…

Πώληση παιδιών

Δεδομένο: Οι Αζτέκοι πουλούσαν συχνά τα παιδιά τους ως δούλους

Δεν ήταν ασυνήθιστο στην κοινωνία των Αζτέκων οι φτωχοί να πουλούν τα παιδιά τους ως σκλάβους, ή κάποιες φορές ακόμα και τον εαυτό τους. Κι αυτό γιατί το σύστημα δουλείας που είχαν αναπτύξει έδινε στον σκλάβο τη δυνατότητα να αποπληρώσει κάποια στιγμή τα οφειλόμενα και να ξανακερδίσει την ελευθερία του. Αλλά και η ίδια η δουλεία δεν ήταν στην κοινότητα των Αζτέκων και το πιο δυσβάσταχτο δεινό, μιας και οι σκλάβοι μπορούσαν να παντρευτούν, να κάνουν παιδιά, ακόμα και να διαθέτουν τη δική τους γη. Αν λοιπόν τα οικονομικά κάποιου δεν πήγαιναν καλά, η δουλεία ήταν μια πρώτης τάξεως επιλογή…

Πολυγαμία

Δεδομένο: Οι άντρες της αζτεκικής κοινωνίας μπορούσαν να εξασκήσουν το δικαίωμά τους στην πολυγαμία

Όσο κι αν κάθε Αζτέκος μπορούσε να διαθέτει περισσότερες από μία γυναίκες, το πολυγαμικό σύστημα κυβερνιόταν από πολύ αυστηρούς κανόνες. Η πρώτη σύζυγος κάποιου θεωρούταν η «κύρια» γυναίκα του, η οποία ήταν και η μόνη που παντρευόταν μέσα από επίσημη τελετή. Οι άλλες γυναίκες, οι «δευτερεύουσες», αναγνωρίζονταν επίσης στα μητρώα της κοινότητας, με τον άντρα να έχει την υποχρέωση να συμπεριφέρεται σε όλες τις συζύγους του με τον ίδιο βαθμό σεβασμού. Κι όσο κι αν ο άντρας ήταν η κεφαλή του νοικοκυριού, οι γυναίκες διέθεταν αρκετή θεσμοθετημένη δύναμη μέσα στο σπίτι, με την κοινωνία των Αζτέκων να αναγνωρίζει στη γυναίκα πλήθος δικαιωμάτων και να τη βάζει σε περίοπτη θέση. Οι έξτρα γυναίκες κάποιου συνέβαλλαν στον πλούτο της οικογένειας και θεωρούταν σημάδι κοινωνικής καταξίωσης, ανεβάζοντας τον άντρα στα υψηλά στρώματα της ιεραρχίας. Επόμενο ήταν ότι ο άντρας μπορούσε να έχει όσες γυναίκες ήταν σε θέση να θρέψει. Οι Αζτέκοι επέτρεπαν μάλιστα ακόμα και το διαζύγιο -σε κάποιες περιπτώσεις-, τιμωρούσαν τη μοιχεία όμως (και για τα δύο φύλα) με θάνατο…

Δουλεία

Δεδομένο: Το σύστημα δουλείας των Αζτέκων θεωρείται ιδιαίτερα προωθημένο

Η δουλεία στην κοινωνία των Αζτέκων ήταν ιδιαίτερη και αναμφίβολα πολύ διαφορετική από τα ευρωπαϊκά πρότυπα της εποχής, ακολουθώντας τελείως άλλους κανόνες. Το σημαντικότερο ίσως χαρακτηριστικό ήταν ότι τα παιδιά των σκλάβων δεν ήταν σκλάβοι, την ίδια στιγμή που οι δούλοι μπορούσαν να κατέχουν περιουσία, ακόμα και δικούς τους σκλάβους. Διέθεταν βεβαίως το δικαίωμα στην απελευθέρωση, την οποία μπορούσαν να εξαγοράσουν με το ίδιο ποσό που είχαν λάβει για να πουληθούν ως δούλοι, ενώ κάποιες φορές η ελευθερία τους ήταν τόσο απλή όσο το να καταφέρει ο σκλάβος να φτάσει σε έναν ναό. Αν μάλιστα ο δούλος προσπαθούσε να αποδράσει, μόνο ο κύριός του ή μέλη της στενής του οικογένειας είχαν τη δυνατότητα να τον κυνηγήσουν. Όπως αντιλαμβανόμαστε, η δουλεία ήταν για τους Αζτέκους κάτι τελείως διαφορετικό από τις συνήθεις νόρμες σκλαβιάς που ξέρουμε, ήταν περισσότερο μια μισθωμένη υπηρεσία με κοινωνικές προεκτάσεις παρά μια ανελεύθερη ζωή. Ο φτωχός Αζτέκος είχε πάντα την επιλογή να πουληθεί ως σκλάβος, να τα καταφέρει στη ζωή και όταν νιώσει οικονομικά έτοιμος να αποπληρώσει το χρέος του και να επιστρέψει στην ελευθερία…

Ανθρωποθυσίες

Δεδομένο: Νέα ιστορικά δεδομένα υποδεικνύουν ότι οι ανθρωποθυσίες και ο κανιβαλισμός μπορεί να είχαν να κάνουν με πρωτεϊνικές ανεπάρκειες

Την ώρα που η δημοφιλέστερη θεωρία σχετικά με τις ανθρωποθυσίες των Αζτέκων προστάζει ότι ήταν απλά τελετουργικά για τους αιμοσταγείς θεούς τους ή τρόπος να κρατούν τις μάζες υπό έλεγχο, νέες ανθρωπολογικές μελέτες υποδεικνύουν κάτι τελείως διαφορετικό. Οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για 20.000 περίπου τελετουργικές ανθρωποθυσίες τον χρόνο, με την ιεροτελεστία να περιλαμβάνει απαραίτητα και κανιβαλισμό του πτώματος. Μια ομάδα ανθρωπολόγων λοιπόν, με επικεφαλής τον Michael Harner, υποστηρίζει ότι οι κανιβαλισμοί γίνονταν (μασκαρεμένοι σε θρησκευτική τελετουργία) γιατί η δίαιτα των Αζτέκων ήταν πολύ φτωχή σε κρέας. Αυτή η πρωτεΐνική ανεπάρκεια του λαού καλυπτόταν ενδεχομένως από τον κανιβαλισμό. Η θεωρία ελέγχεται…

36 χρόνια στην φυλακή και αθώος ..

Στην Αμερική χρειάζεται πολύ αποδεικτικό υλικό για να καταδικαστεί κάποιος ή απλά δεν χρειάζεται τίποτε παρά μια κατάθεση μιας 7χρονης . Η παύση όμως μιας ποινής είναι σχεδόν αδύνατη γιατί το δικαστικό σύστημα δεν μπορεί να δεχτεί ότι έσφαλε , εκτός…..

Η τραγική ιστορία του Ρόντνεϊ Λίνκολν. Ένα φρικτό έγκλημα που δεν έκανε και πώς ένα ντοκιμαντέρ του χάρισε τελικά την ελευθερία του

Τις πρώτες πρωινές ώρες της 27^ης Απριλίου 1982 μια κραυγή ξύπνησε την 7χρονη Μελίσα Ντέιβις. Ανοίγοντας τα μάτια της είδε στο πάτωμα τη μητέρα της, ΤζοΑν Τέιτ. Αιμορραγούσε και από πάνω της στεκόταν ένας γυμνός άντρας. Όπως θα καταθέσει, «ο άντρας ήρθε στο κρεβάτι μου και με άρπαξε». Την κακοποίησε σεξουαλικά και τη μαχαίρωσε επανειλημμένα. Θεωρώντας ότι η Μελίσα είναι πλέον νεκρή ο δράστης στράφηκε στην 4χρονη αδελφή της, Ρενέ. Την κακοποίησε επίσης σεξουαλικά και την μαχαίρωσε στον λαιμό.

Η μητέρα των κοριτσιών δεν επέζησε της φρικτής επίθεσης. Η Μελίσα και η Ρενέ όμως τα κατάφεραν παρά τα πολύ σοβαρά τους τραύματα. Τις εντόπισε ο θείος τους, Ναθάνιελ Κλίνεϊ και τις μετέφερε έγκαιρα στο νοσοκομείο.

Η αναγνώριση

Τα κορίτσια ήταν οι μοναδικοί μάρτυρες του εγκλήματος που είχε συνταράξει το Σεντ Λούις στο Μιζούρι. Η Μελίσα είπε στις αρχές πως ο δολοφόνος είναι «ο Μπιλ που μόλις ήρθε από το Χόλιγουντ. Έχει έναν κίτρινο σκαραβαίο και βοήθησε τη μαμά να φτιάξει το αυτοκίνητο του. Μείναμε στο σπίτι του κάποια φορά. Ζούσε με τη μητέρα μου απέναντι από μια παιδική χαρά».

Οι πληροφορίες οδήγησαν την αστυνομία στη σύλληψη του 37χρονου Ρόντνεϊ Λίνκολν, έναν πρώην σύντροφο της μητέρας των κοριτσιών. Ο Λίνκολν είχε φυλακιστεί το 1973 όταν σκότωσε έναν άντρα μετά από καυγά σε μπαρ. Αυτός αρνήθηκε τα πάντα. «Ο Θεός ξέρει ότι δεν είμαι άγγελος. Ναι, σκότωσα έναν άντρα αλλά ποτέ στη ζωή μου δεν θα μπορούσα να βλάψω ένα παιδί. Για κανέναν λόγο» είπε.

Οι αρχές όμως ήταν πεπεισμένες πως έχουν στα χέρια του τον δράστη. Έδειξαν στην Μελίσα τις φωτογραφίες δύο ανδρών. Η μια ήταν ενός συγγενή της και η άλλη του Λίνκολν. Ένας από τους δύο είναι ο κακός άνθρωπος που σκότωσε τη μητέρα σου, της είπαν και αυτή έδειξε τον Λίνκολν. Τη φωτογραφία του την έδειξαν και στη 4χρονη Ρενέ η οποία έκλεισε τα μάτια με τα χέρια της.

Όταν η Μελίσσα κλήθηκε να ξεχωρίσει τον δράστη ανάμεσα σε τέσσερα άτομα (τα τρία με μακριά μαλλιά) έδειξε τον Λίνκολν ο οποίος ήταν ο μοναδικός με κοντά μαλλιά.

Ένοχος

Με την κατάθεση της 7χρονης αλλά και αυτή ενός ειδικού ο οποίος υποστήριξε ότι μια τρίχα που βρέθηκε στον τόπο του εγκλήματος είναι του Ρόντνεϊ Λίνκολν (δεν υπήρχε τεχνολογία DNA εκείνη την εποχή) επήλθε η καταδικαστική απόφαση. Ο Ρόντνεϊ Λίνκολν κρίθηκε ένοχος και η ποινή του ήταν ισόβια χωρίς τη δυνατότητα αναστολής. Θα πέθαινε στη φυλακή.

Με την ταμπέλα του τέρατος που βίασε και αποπειράθηκε να σκοτώσει παιδιά ο Λίνκολν βίωσε μια κόλαση τα πρώτα χρόνια. «Ήταν μια πολύ σκληρή κατάσταση που χρειάστηκε περίπου 10 χρόνια για να αλλάξει. Κάποια στιγμή αποδέχθηκα ότι θα είμαι για πάντα σε αυτή την κατάσταση και τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει. Είχα χάσει κάθε ελπίδα» θα πει ο ίδιος.

Το ντοκιμαντέρ

Η κόρη του, Κέι (η οποία ήταν 13 όταν συνελήφθη ο πατέρας της) ήταν πεπεισμένη για τη αθωότητα του. Συγκέντρωσε στοιχεία και ζήτησε βοήθεια από το Midwest Innocence Project, μια μη κερδοσκοπική οργάνωση που βοηθά καταδικασμένους που θα μπορούσαν να είναι αθώοι. Το 2010 η Κέι κατάφερε το δικαστήριο να δεχθεί μια σύγκριση DNA της τρίχας που είχε βρεθεί στον τόπο του εγκλήματος με αυτό του πατέρα της. Τα προφίλ δεν ταίριαζαν αλλά δικαστής έκρινε ότι αυτό δεν είναι αρκετό για να ανατραπεί η καταδίκη. Ο Ρόντνεϊ Λίνκολν παρέμεινε στη φυλακή.

Το 2015 ο Ναθάνιελ Κλίνεϊ είδε ένα ντοκιμαντέρ για τον κατά συρροή δολοφόνο Τόμι Λιν Σελς ο οποίος είχε σκοτώσει πάνω από 20 άτομα και εκτελέστηκε τον Απρίλιο του 2014. Επικοινώνησε με την Μελίσα και της ζήτησε να δει το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ (η Ρενέ είχε πεθάνει από καρκίνο το 2008).

Όταν η Μελίσα είδε το ντοκιμαντέρ για τον Σελς έπαθε σοκ. «Ο Ρόντνεϊ Λίνκολν δεν σκότωσε τη μητέρα μου. Δεν αποπειράθηκε να σκοτώσει εμένα και την αδελφή μου. Ήταν ο Τομι Λιν Σελς» έγραψε στο Facebook. Στο πρόσωπο που διαβόητου κατά συρροή δολοφόνου είχε αναγνωρίσει τον άντρα που είχε δει τη νύχτα της φρίκης.

«Όταν το πέπλο έπεσε μπροστά από τα μάτια μου τρομοκρατήθηκα. Είχα κρατήσει έναν αθώο άντρα στη φυλακή για 34 χρόνια. Δεν ήξερα ότι είχα κάνει λάθος αλλά το είχα κάνει. Όταν το συνειδητοποίησα ήταν τόσο οδυνηρό. Βλέποντας τον Σελς στην τηλεόραση επανήλθαν καταπιεσμένες αναμνήσεις από εκείνο το βράδυ. Ήταν σκηνές και ήχοι σαν να βλέπω τηλεόραση με κακό σήμα. Μόνο που στη θέση στην οποία βρισκόταν ο Ρόντνεϊ αυτή τη φορά ήταν ο Τομι Σελς. Σκηνές που είχα καταχωνιάσει μέσα μου και με έκαναν να συνειδητοποιήσω τι συνέβη το βράδυ που σκοτώθηκε η μαμά», θα πει η Μελίσα.

Τηλεφώνησε στην Κέι για να απολογηθεί. «Έκλαιγε τόσο πολύ που δεν μπορούσα να καταλάβω τι έλεγε. Επαναλάμβανε συνέχεια τη λέξη λυπάμαι. Δίναμε αυτή τη μάχη για τόσα πολλά χρόνια και ήταν εκπληκτικό που τώρα είχαμε και την οικογένεια των θυμάτων στο πλευρό μας» θυμάται η Κέι.

Το επόμενο βήμα για την Μελίσα ήταν να επισκεφθεί τον Ρόντνεϊ Λίνκολν στη φυλακή και να του ζητήσει να τη συγχωρέσει. Η φωτό πάνω είναι από αυτή τη συνάντηση. Η Κέι αριστερά, η Μελίσα στο κέντρο και ο Λίνκολν δεξιά. «Δεν έχω τίποτα να σου συγχωρέσω. Δεν έχεις καμία ευθύνη. Ήσουν ένα επτάχρονο παιδί που πέρασε μια κόλαση. Σε χειραγώγησαν. Κατηγορώ την αστυνομία και όχι εσένα» της είπε.

Ελεύθερος

Η Μελίσα έστειλε επιστολή στον κυβερνήτη του Μιζούρι και του ζήτησε να δώσει χάρη στον Ρόντνεϊ Λίνκολν. «Έκανα ένα λάθος και είμαι συντετριμμένη. Νιώθω απίστευτες τύψεις για τον ρόλο μου. Σας ζητώ να ελευθερώσετε τον Ρόντνεϊ Λίνκολν ώστε να μπορέσω να βρω ηρεμία. Είναι ώρα αυτή η τραγωδία να τελειώσει» έγραψε.

Χρειάστηκαν τρία χρόνια ακόμα για να ολοκληρωθεί η διαδικασία αποφυλάκισης. Στις 3 Ιουνίου 2018 ο 73χρονος πλέον Ρόντνεϊ Λίνκολν πέρασε την πύλη της φυλακής. Είχε περάσει 36χρονια στο κελί για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε. «Όταν πέρασα από την πόρτα σταμάτησα και κοίταξα πίσω για να δω αν κάποιος θα μου πει: Όχι δεν μπορείς να φύγεις, σταμάτα. Ήταν μια ομάδα αστυνομικών αλλά το μόνο που έκαναν ήταν να μου χαμογελούν. Ακόμα και ο αέρας μου φαινόταν διαφορετικός. Ήθελα να χορτάσω κάθε στιγμή ελευθερίας» θα πει.

Με τον Τόμι Λιν Σελς να έχει εκτελεστεί η δολοφονία της ΤζοΑν Τέιτ και η απόπειρα δολοφονίας των κοριτσιών δεν διαλευκάνθηκε ποτέ επισήμως. Οι αρχές όμως θεωρούν βέβαιο ότι αυτός ήταν ο δράστης.

ΟΤΑΝ Ο ΧΙΤΛΕΡ ΠΡΟΤΑΘΗΚΕ ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΜΠΕΛ ΕΙΡΗΝΗΣ !

Πράγματι το 1939 ο ηγέτης της ναζιστικής Γερμανίας προτάθηκε για το Νόμπελ Ειρήνης. Πίσω από αυτή την ιστορία βρίσκεται ένας Σουηδός βουλευτής

O Αδόλφος Χίτλερ ήταν υποψήφιος για να του απονεμηθεί το Νόμπελ Ειρήνης λίγους μήνες πριν εισβάλει στην Πολωνία και βυθίσει στον πλανήτη σε μια εξαετία θανάτου, φρίκης και καταστροφής. Μοιάζει σαν κακόγουστο αστείο (και μάλλον ήταν) αλλά είναι απολύτως αληθινό. Πράγματι ο ηγέτης της ναζιστικής Γερμανίας είχε προταθεί για το Νόμπελ Ειρήνης του 1939. «Υπεύθυνος» γι’ αυτό ήταν ένας Σουηδός σοσιαλδημοκράτης βουλευτής. Αυτή είναι η ιστορία πίσω από την πιο αποτυχημένη προσπάθεια μαύρου χιούμορ που έγινε ποτέ.

Χίτλερ η… απάντηση στον Τσάμπερλεϊν

Στις 24 Ιανουαρίου 1939 δώδεκα μέλη της σουηδικής βουλής πρότειναν τον Βρετανό πρωθυπουργό Νέβιλ Τσάμπερλεϊν για το Νόμπελ Ειρήνης. Δικαιολογώντας την επιλογή τους (και προφανώς βρισκόμενοι εκτός πραγματικότητας) τόνισαν ότι ο Τσάμπερλεϊν έσωσε την παγκόσμια ειρήνη με τη Συμφωνία του Μονάχου. Ο Τσάμπερλεϊν είχε ουσιαστικά θυσιάσει την Τσεχοσλοβακία για να κατευνάσει τον Χίτλερ και πίστεψε ότι έτσι έβαλε τέλος στα πολεμικά του σχέδια. Τελικά ο Χίτλερ μπλόφαρε και κέρδισε απλά χρόνο για να προετοιμαστεί καλύτερα.

«Μέσα σε αυτή την επικίνδυνη εποχή ο Νέβιλ Τσάμπερλεϊν έσωσε τον κόσμο μας από μια τρομερή καταστροφή», έγραφαν στην επιστολή τους οι Σουηδοί βουλευτές.

Τρείς μέρες μετά (27/1/39) μια αδιανόητη επιστολή έφτασε στα γραφεία της Επιτροπής Νόμπελ. Ο Σουηδός σοσιαλδημοκράτης βουλευτής, Έρικ Μπραντ πρότεινε για το Νόμπελ Ειρήνης τον Αδόλφο Χίτλερ…

Στην επιστολή του ανέφερε:

«Στη νορβηγική Επιτροπή Νόμπελ

Προτείνω με ταπεινότητα το Βραβείο Ειρήνης για το 1939 να απονεμηθεί στον Γερμανό καγκελάριο και Φύρερ Αδόλφο Χίτλερ, έναν άνδρα, ο οποίος κατά τη γνώμη εκατομμυρίων ανθρώπων, αξίζει περισσότερο από οποιονδήποτε στον κόσμο, αυτή την εξαιρετικά σεβαστή ανταμοιβή.

Αυθεντικά έγγραφα αποκαλύπτουν ότι το Σεπτέμβριο του 1938 η παγκόσμια ειρήνη ήταν σε μεγάλο κίνδυνο. Ήταν μόνο θέμα ωρών να ξεσπάσει ένας νέος ευρωπαϊκός πόλεμος. Ο άνθρωπος ο οποίος κατά τη διάρκεια αυτών των επικίνδυνων καιρών, έσωσε το δικό μας μέρος του κόσμου από αυτή την τρομερή καταστροφή, ήταν χωρίς καμία αμφιβολία ο μεγάλος ηγέτης του γερμανικού λαού. Στην κρίσιμη στιγμή δεν άφησε τα όπλα να μιλήσουν παρόλο που ο ίδιος είχε τη δύναμη να ξεκινήσει έναν παγκόσμιο πόλεμο.

Με τη λαμπερή αγάπη του για την ειρήνη, τεκμηριωμένη νωρίτερα στο περίφημο βιβλίο του Mein Kampf -μαζί με την Αγία Γραφή, ίσως το καλύτερο και το πιο δημοφιλές κομμάτι της λογοτεχνίας στον κόσμο – μαζί με το ειρηνικό επίτευγμα του (την προσάρτηση της Αυστρίας) ο Αδόλφος Χίτλερ απέφυγε τη χρήση βίας κατά την απελευθέρωση των συμπατριωτών του στη Σουδητία, κάνοντας την πατρίδα του μεγάλη και ισχυρή. Πιθανώς ο Χίτλερ, αν σταματήσουν να τον ενοχλούν και τον αφήσουν ήσυχο οι πολεμοκάπηλοι, θα φέρει ειρήνη στην Ευρώπη και πιθανώς σε ολόκληρο τον κόσμο.

Δυστυχώς ακόμα υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων που αδυνατούν να δουν το μεγαλείο στον αγώνα του Αδόλφου Χίτλερ για την ειρήνη. Μάλιστα μια σειρά από Σουηδούς βουλευτές, έχουν ορίσει άλλον υποψήφιο, τον Βρετανό πρωθυπουργό Νέβιλ Τσάμπερλεν (αριστερά στη φωτό με τον Χίτλερ)..

Αυτή η υποψηφιότητα φαίνεται να είναι απερίσκεπτη. Αν και είναι αλήθεια ότι ο Τσάμπερλεν μέσω της γενναιόδωρης κατανόησής του για τον αγώνα του Χίτλερ για την ειρήνευση, έχει συμβάλει στην διασφάλιση της παγκόσμιας ειρήνης, η τελευταία απόφαση ήταν του Χίτλερ και όχι του Τσάμπερλεϊν! Ο Χίτλερ και κανείς άλλος είναι ο πρώτος από όλους που πρέπει να δεχθεί ένα ευχαριστώ για την ειρήνη που εξακολουθεί να επικρατεί στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης. Και αυτός ο άνθρωπος είναι επίσης η ελπίδα για την ειρήνη στο μέλλον.

Βέβαια ο Τσάμπερλεϊν, προφανώς, μπορεί να διεκδικήσει το μερίδιό του για την αποκατάσταση της ειρήνης. Θα μπορούσε ενδεχομένως να έχει ένα μικρότερο μέρος του Βραβείου Ειρήνης. Αλλά το πιο σωστό πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να μην θέσουμε ένα άλλο όνομα δίπλα από το όνομα του Αδόλφου Χίτλερ, ρίχνοντας μια σκιά πάνω του. Ο Αδόλφος Χίτλερ είναι με κάθε τρόπο ο αυθεντικός θεόσταλτος μαχητής για την ειρήνη, και εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έχουν εναποθέσει τις ελπίδες τους σ’ αυτόν ως τον Πρίγκιπα της Ειρήνης πάνω στη Γη.

Στοκχόλμη, 27 Ιανουαρίου 1939».

Οργή και αντιδράσεις

Όταν η πρωτοβουλία του Μπραντ έγινε γνωστή προκάλεσε μαζικό κύμα διαμαρτυρίας. Ο Μπραντ χαρακτηρίστηκε προδότης ακόμα και ψυχοπαθής. Ακυρώθηκαν όλες οι ομιλίες του και τον διέγραψαν όλες οι ενώσεις στις οποίες συμμετείχε. Σοκαρισμένος από τις αντιδράσεις ο Σουηδός βουλευτής επιχείρησε να δικαιολογήσει την πρόταση του. Σε συνέντευξη του στην εφημερίδα «Svenska Morgonposten» εξήγησε ότι η επιστολή του για τον Χίτλερ ήταν ειρωνική. Τόνισε ότι η πρόταση για τον Τσάμπερλεϊν τον οδήγησε να προτείνει τον Χίτλερ σαν μια πρόκληση κατά του Γερμανού ηγέτη και του Ναζισμού. Ανέφερε ότι η Συμφωνία του Μονάχου ήταν μια πισώπλατη μαχαιριά των Δυτικών Δυνάμεων στην Τσεχοσλοβακία. Ούτε ο Τσάμπερλεϊν ούτε ο Χίτλερ άξιζαν το Νόμπελ Ειρήνης. Σε επιστολή του στην εφημερίδα «Trots Allt» ο Μπραντ τόνιζε ότι ήθελε «χρησιμοποιώντας την ειρωνεία της πρότασης για ένα Νόμπελ Ειρήνης να καρφώσει στον τοίχο της ντροπής τον Χίτλερ ως τον νούμερο ένα εχθρό της ειρήνης στον κόσμο».

Οι αντιδράσεις πάντως ήταν τόσο δυναμικές και οι Σουηδοί δεν κατάλαβαν το πνεύμα του Μπραντ. Την 1η Φεβρουαρίου 1939 έστειλε νέα επιστολή με την οποία απέσυρε την πρόταση του για τον Χίτλερ.

Ατυχέστατη αλλά αγνή κίνηση

Ιστορικοί, οι οποίο έχουν εξετάσει την υπόθεση, αναφέρουν ότι ευσταθεί η εξήγηση του Μπραντ (ΦΩΤΟ) περί ειρωνικής κίνησης διαμαρτυρίας. Ήταν σαφώς μια αποτυχημένη προσπάθεια και δεν έστειλε το μήνυμα που επιθυμούσε ο βουλευτής αλλά τα κίνητρα του ήταν αγνά. Ο Μπραντ είχε αποδείξει ότι είναι πολέμιος του φασισμού. Μετά τη Συμφωνία του Μονάχου ήταν μέσα σε αυτούς που υπέγραψαν ένα αίτημα για τη δημιουργία αντιφασιστικής ένωσης στη Σουηδία. Τον Απρίλιο του 1939 κατακεραύνωσε το ίδιο του το κόμμα για την άρνηση του να δεχτεί περισσότερους Εβραίους πρόσφυγες από τη Γερμανία. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου ήταν από τους πρώτους που επέμειναν να ερευνηθούν οι πληροφορίες που κυκλοφορούσαν για τα στρατόπεδα εξόντωσης στην Πολωνία. Έως το τέλος της ζωής του (2/10/55) ο Μπραντ υπήρξε πολέμιος του φασισμού.

Η ατυχέστατη ομολογουμένως κίνηση του να προτείνει τον Χίτλερ και οι αντιδράσεις που προκάλεσε έδειξε ότι η χρήση της ειρωνείας πάνω σε τόσο σοβαρά ζητήματα δεν είναι ενδεδειγμένη. Το Νόμπελ Ειρήνης του 1939 δεν απονεμήθηκε ποτέ καθώς τον Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς ο Χίτλερ εισέβαλε στην Πολωνία με αποτέλεσμα να ξεκινήσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Εκτός από τον Τσάμπερλεϊν και τον Χίτλερ, υποψήφιος ήταν και ο Μαχάτμα Γκάντι.

ΟΙ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟΙ ΘΡΥΛΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Τρομακτικοί θρύλοι: Ακόμα και αν κάποιος δεν πιστεύει στο υπερφυσικό, σχεδόν όλοι οι άνθρωποι γνωρίζουν κάποια τρομακτική ιστορία ή τρομακτικό θρύλο για υπερφυσικά πλάσματα που ανατριχιάζουν ακόμα και στο άκουσμά τους. Υπάρχουν διάσημοι μύθοι και τρομακτικοί θρύλοι για τέτοια πλάσματα όπως το Τσουπακάμπρα ή το τέρας του Λοχ Νες για παράδειγμα, όμως υπάρχουν παντού στον κόσμο και λιγότερο γνωστοί αλλά εξίσου τρομακτικοί θρύλοι για τέτοια αφύσικα πλάσματα και οντότητες. Ας δούμε λοιπόν μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα που προκαλούν πραγματικό τρόμο!

Το φάντασμα του Ξυλοκόπου

Στα τέλη του 1800 ένας Ιρλανδός μάγειρας ονόματι Ryan ταξίδεψε στον Καναδά και πιο συγκεκριμένα στο Νιού Μπράνζουικ για να εργαστεί σε μία κατασκήνωση ξυλοκόπων κοντά στον ποταμό Dungarvon. Ένα από τα καθήκοντά του ήταν να ξυπνά όλους τους υπόλοιπους για πρωινό όμως ο αρχηγός της κατασκήνωσης που απαίτησε από τον Ryan να δώσει όλες του τις οικονομίες για να βοηθήσει τους υπόλοιπους. Ο Ryan αρνήθηκε και τότε ο αρχηγός έστειλε την ομάδα για κυνήγι και έμεινε πίσω μαζί του. Όταν επέστρεψαν οι άντρες ο Ryan ήταν πια νεκρός και τα λεφτά του έλειπαν.

Ο αρχηγός υποστήριξε πως ο άτυχος μάγειρας πέθανε ξαφνικά από κάποια ασθένεια και διέταξε τους άντρες του να κάψουν το σώμα του σε ένα ρηχό τάφο στο δάσος. Οι τρομακτικοί θρύλοι που διασώζονται από τότε αναφέρουν πως το πνεύμα του Ryan στοίχειωσε την κατασκήνωση και το δάσος με τρομερές κραυγές από το υπερπέραν. Τρομοκρατημένοι οι άντρες μαζί με τον αρχηγό εγκατέλειψαν την κατασκήνωση και δεν επέστρεψαν ποτέ. Από τότε και δεκαετίες αργότερα υπάρχουν μαρτυρίες ανθρώπων που ανέφεραν πως άκουσαν τις απόκοσμες κραυγές του Ryan στο δάσος κοντά στον ποταμό!

Η Τρομερή Στρύγκα

Ένα τρομερό μυθολογικό τέρας της Σλαβικής μυθολογίας, η Στρύγκα σύμφωνα με τον θρύλο, έχει δύο ψυχές, δύο σειρές από δόντια και δύο καρδιές. Οι τρομακτικοί θρύλοι αναφέρουν πως αυτά τα πλάσματα ξεκινούν με ανθρώπινη όψη αλλά εκδιώκονται από το σπίτι τους επειδή έχουν δαιμονική ψυχή. Όταν πεθαίνουν στην απομόνωση μία από τις δύο ψυχές τους περνούν στην επόμενη ζωή ενώ η άλλη παραμένει και γίνεται δαίμονας. Αυτός ο δαίμονας τρέφεται λοιπόν με ζωντανά πλάσματα για να επιβιώσει. Το πρώτο στην προτίμηση είναι το ζωικό αίμα όμως σύντομα χρειάζονται κάτι παραπάνω και επιθυμούν να τραφούν από τους ανθρώπους.

Ο θρύλος αναφέρει πως πρώτα κυνηγούς τους ανθρώπους που τους αδίκησαν όσο ήταν στη ζωή. Ο Σλαβικός αυτός μύθος αναφέρει και τρόπους εξόντωσης των δαιμονικών αυτών όντων όπως το χαστούκισμα του πλάσματος με το αριστερό χέρι, η τοποθέτηση μικρών αντικειμένων στον τάφο της στρυγκας και το κάψιμο του σώματος γυρισμένο ανάποδα.

Lady Koi Koi

Στα μέσα του 20ου αιώνα μία πανέμορφη νέα δασκάλα κατέφτασε σε ένα σχολείο της Νιγηρίας. Τα παιδιά της έδωσαν το παρατσούκλι Λαίδη (ή μαντάμ) Koi Koi, επειδή ο ήχος αυτός έμοιαζε με τον ήχο που έκαναν τα τακούνια της όταν περπατούσε. Δυστυχώς η όμορφη δασκάλα ήταν κακή με τους μαθητές τους και συχνά χτυπούσε τα παιδιά απολαμβάνοντας τις πράξεις της. Τα παιδιά ανέφεραν τα περιστατικά στον διευθυντή όμως εκείνος δεν τα πίστεψε ακόμα και αφότου είχε χτυπήσει τόσο πολύ ένα μαθητή που τον πήγαν στο νοσοκομείο.

Τελικά τα παιδιά πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και μία νύχτα επιτέθηκαν στην Λαίδη Koi Koi. Την φίμωσαν, πέταξαν ένα ύφασμα πάνω από το κορμί της και άρχισαν να τη χτυπούν ώσπου έπαψε να κινείται. Στην συνέχεια πέταξαν το κορμί της έξω από τις πύλες του σχολείου ελπίζοντας πως θα κατηγορηθεί κάποιος κλέφτης για αυτή την πράξη. Λίγο αργότερα, ένας ένας οι μαθητές που είχαν συμμετάσχει στην πράξη ενάντια στην δασκάλα άρχισαν να εξαφανίζονται και τελικά το σχολείο έκλεισε. Η ιστορία της Lady Koi Koi διαδόθηκε και σε άλλα σχολεία και σύντομα διάφοροι μαθητές άρχισαν να ακούν τον παράξενο και απόκοσμο ήχο από τα τακούνια της δασκάλας..

Ο Μόρος του θανάτου

Στην ελληνική λαογραφία εμφανίζεται στην Κέρκυρα και σε πολλές ακόμη περιοχές ο θρύλος του μόρου. Ενός τρομερού πλάσματος που τρομοκρατούσε τους περαστικούς τις νύχτες στα χωράφια ή τα μονοπάτια των παλιών χωριών. Ο μόρος άλλες φορές απεικονίζεται ως ένα πλάσμα μούμια καλυμμένο με επιδέσμους και σκοτεινά μάτια, και άλλες φορές σαν ψιλόλιγνη σκιά που παραπέμπει στους σκιανθρώπους και την μόρα. Η σκοτεινή αυτή μορφή εμφανιζόταν παλαιότερα στα χωριά, τις εποχές που δεν υπήρχε ρεύμα σε ένα μεγάλο κομμάτι της χώρας, τότε που οι τρομακτικοί θρύλοι και οι παραδόσεις ήταν πάρα πολλές σχετικά με αντίστοιχα πλάσματα. Στην ελληνική μυθολογία, ο Μόρος ήταν η θεότητα-προσωποποίηση της επικείμενης μοίρας, που οδηγεί τους θνητούς στο θανάσιμο πεπρωμένο τους.[1][2]

Ο Μόρος ήταν γιος της Νυκτός, της αρχέγονης θεάς της νύχτας. Ο Μόρος ήταν επομένως αδελφός των Μοιρών, οι οποίες έλεγχαν το πεπρωμένο. Αδέλφια του Μόρου ήταν επίσης ο Θάνατος και οι Κήρες, που αντιπροσώπευαν τη φυσική πλευρά του θανάτου (οι Κήρες ήταν φορείς του βίαιου θανάτου και της θανατηφόρου αρρώστιας, ενώ ο Θάνατος προσωποποιούσε τον ήρεμο θάνατο).

Ο Υγίνος γράφει ότι πατέρας του Μόρου ήταν ο Έρεβος, αλλά στη Θεογονία του Ησιόδου αφήνεται να εννοηθεί ότι η Νυξ γέννησε τον Μόρο, όπως και τα άλλα αδέλφια του, από μόνη της.

Η Ακέφαλη Μοναχή  – Καναδάς 

Μετά τους Αμερικανο-Ινδιάνικούς πολέμους μία Γαλλίδα μοναχή που ονομαζόταν αδερφή Μέρι πήγε στο Νιού Μπράνζουικ του Καναδά για να βοηθήσει του Αποικιοκράτες που είχαν ξεφύγει από τους βρετανούς. Λίγο μετά την άφιξή της στην κοινότητα, οι βρετανοί άκουσαν πως η ομάδα αυτή είχε διαφύγει την σύλληψη και ξεκίνησαν την αναζήτησή τους. Αφού την εμπιστεύονταν, της έδωσαν λοιπόν ότι πολύτιμο ειχαν σε περίπτωση που συλλαμβάνονταν και εκείνη έθαψε τα τιμαλφή σε ένα ασφαλές μέρος ώστε να μην κλαπούν. Μερικές μέρες αργότερα η μοναχή διέσχιζε ένα δασάκι όταν μία ομάδα αντρών της επιτέθηκε και απαίτησε να τους πει την τοποθεσία που είχε θάψει τα πολύτιμα αντικείμενα.

Εκείνη αρνήθηκε και της έκοψαν το κεφάλι. Το σώμα της άτυχης μοναχής επιστράφηκε στην Γαλλία και λίγο αργότερα υπήρξαν αναφορές πως είδαν μία φιγούρα να περπατάει στο ίδιο μονοπάτι που διέσχιζε εκείνη κάθε βράδυ. Μία συγκεκριμένη μέρα ένας άντρας περπατούσε σε αυτό το μονοπάτι όταν παρατήρησε μία μοναχή και ούρλιαξε από τρόμο όταν πλησίασε αφού διαπίστωσε πως ήταν ακέφαλη. Ο Θρύλος της ακέφαλης μοναχής αναφέρει πως την βλέπουν ακόμα και σήμερα να περιφέρεται μέσα στην νύχτα όταν υπάρχει πανσέληνος, αναζητώντας το χαμένο κεφάλι της.

Kludde — ο σκύλος δαίμονας

Λένε πως ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου όμως το πλάσμα Kludde είναι ένα πλάσμα που κανείς δεν θα ήθελε στο πλευρό του. Στην Ολλανδική λαογραφία το Kludde είναι ένα πλάσμα που αλλάζει μορφές και συχνά παίρνει την όψη ενός τεράστιου σκύλου ενώ άλλες φορές μεταμορφώνεται σε μικρό δέντρο που γιγαντώνεται μπροστά στα μάτια των θεατών.

Ο Θρύλος αναφέρει πως το Kludde στοιχειώνει τους εγκαταλελειμμένους δρόμους του Βελγίου ψάχνοντας για ανυποψίαστους περαστικούς τις νύχτες. Το μόνο πράγμα που ακούγεται πριν το πλάσμα επιτεθεί είναι ο ήχος των αλυσίδων. Όταν το Kludde βρει το θύμα του πηδάει στην πλάτη του και το ρίχνει στο πάτωμα, μπήγοντας τα κοφτερά νύχια και δόντια στις σάρκες του.

Dearg Due: Η νεκρή νύφη

Σε μία εποχή όπου τα συνοικέσια ήταν συνηθισμένα στην Ιρλανδία, υπήρχε μία νεαρή γυναίκα που ερωτεύτηκε έναν εργάτη στο χωριό της. Ο πατέρας της όμως αποφάσισε να την παντρέψει με ένα πλούσιο μα μοχθηρό άντρα που ήταν και άρχοντας του τόπου. Μετά τον αναγκαστικό γάμο εκείνη υπέφερε τα μαρτύριά του, αφού την κλείδωνε για εβδομάδες σε κελί και την χρησιμοποιούσε όποτε ήθελε. Η κοπέλα έπεσε σε κατάθλιψη, σταμάτησε να τρώει και τελικά πέθανε από στεναχώρια. Ο άντρας της σύντομα ξαναπαντρεύτηκε και ο πατέρας της κοπέλας δεν νοιάστηκε για τον χαμό της κόρης του αφού έγινε πλούσιος.

Έτσι το πνεύμα της κοπέλας ήταν τόσο εκνευρισμένο που βγήκε από τον τάφο διψασμένο για εκδίκηση. Έτσι σκότωσε τον πατέρα και τον μοχθηρό άντρα της και έγινε γνωστή ως Dearg-Due, αποκτώντας δίψα για ανθρώπινο αίμα. Το δαιμονικό πνεύμα παρέσυρε άντρες σε σκοτεινά και κρυφά σημεία όπου πραγματοποιούσε επιθέσεις και τους έπινε το αίμα. Ο θρύλος αναφέρει πως καιρό μετά εξαφανίστηκε αλλά αναφορές μιλούν για εμφάνιση του πνεύματος κάποιες παράξενες βραδιές ενώ ο τάφος υπάρχει στο Waterford της Ιρλανδίας.

ΒΙΒΛΙΚΗ ΕΞΟΔΟΣ . ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Μέσα από το δεύτερο βιβλίο τής Παλαιάς Διαθήκης, την «Έξοδο», πληροφορούμαστε πως ο Θεός μετά από τέσσερις και πλέον αιώνες υποδούλωσης τού «εκλεκτού» του εβραϊκού λαού στους Αιγύπτιους (Έξοδος 12: 40), αποφασίζει να πάρει δραστικές αποφάσεις. Έτσι, αφού «ο Θεός εισάκουσε τους στεναγμούς τους…θυμήθηκε τη διαθήκη του προς τον Αβραάμ, τον Ισαάκ, και τον Ιακώβ» (Έξοδος 2: 24).

Μα καλά, θα αναρωτηθεί σ’ αυτό το σημείο ακόμη κι ο πιο αγαθός, τί ακριβώς περίμενε ο Θεός τόσους αιώνες κι άφηνε τον λαό του να υποφέρει; Δηλαδή, αν δεν ήταν και «εκλεκτός», πόσο ακόμη θα περίμενε για να συγκινηθεί ο «ουράνιος πατέρας»; Κι εκείνο το «θυμήθηκε», τί ακριβώς υπονοεί; Ότι ο «παντοδύναμος» είναι…ξεχασιάρης, όπως ένας κοινός θνητός;

Λίγο παρακάτω, διαβάζουμε, πως ο Θεός εμφανίστηκε με την μορφή τής «καιόμενης βάτου» κι αφού πληροφορεί τον Μωυσή, πως κατέβηκε στη γη(!) για να ελευθερώσει τον λαό του από τούς Αιγύπτιους, τον στέλνει στον Φαραώ για να απαιτήσει την απελευθέρωσή τών Εβραίων (Έξοδος 3). Ο Μωυσής, πράγματι, παρά τις αρχικές του επιφυλάξεις, μεταβαίνει στον Φαραώ, μαζί με τον αδελφό του Ααρών, καθώς ο ίδιος ήταν βραδύγλωσσος και τού εκθέτει την επιθυμία τού Θεού (Έξοδος 5: 1). Ο δε Φαραώ, τούς διώχνει, αποκρινόμενος: «Ποιος είναι ο Κύριος, στου οποίου τη φωνή να υπακούσω, ώστε να εξαποστείλω τον Ισραήλ; Δεν γνωρίζω τον Κύριο, και ούτε θα εξαποστείλω τον Ισραήλ» (Έξοδος 5: 2).

Εδώ τώρα, προκύπτουν άλλα «βασανιστικά» ερωτήματα…

Ολόκληρος «παντοδύναμος» Θεός, χρειάζεται να κατέβει στη γη για να απελευθερώσει τον λαό του; Δεν μπορεί να το πράξει από «εκεί ψηλά που βρίσκεται»; Κι αφού κατεβαίνει που κατεβαίνει, δεν έχει τα «κότσια» να συναντήσει «αυτοπροσώπως» τον δυνάστη Φαραώ, μόνο χρειάζεται αντιπρόσωπο και μάλιστα βραδύγλωσσο και τόσο διστακτικό; Μυστήρια πράγματα…

Προχωρώντας παρακάτω, μαθαίνουμε, πως ο Θεός απάντησε στην άρνηση τού Φαραώ, με τις περίφημες «δέκα πληγές», οι οποίες τελικά έκαμψαν τον αδιάλλακτο Αιγύπτιο βασιλιά κι επέτρεψε στους Εβραίους να φύγουν από την Αίγυπτο (Έξοδος 12: 30-32). Έτσι, 600.000 Εβραίοι (χωρίς να συνυπολογίζονται τα γυναικόπαιδα και οι μη Εβραίοι που τούς ακολούθησαν), αναχώρησαν πεζοί για την Χαναάν (Έξοδος 12: 37 & Αριθμοί 1: 46). Τούς καθοδηγεί ο ίδιος ο Θεός (την ημέρα, με την μορφή…σύννεφου και την νύχτα με την μορφή…φωτιάς), χωρίς όμως να τούς προσφέρει την συντομότερη οδό, που περνά μέσα από την γη τών Φιλισταίων, επειδή όπως κι ίδιος λέει, «Μήπως ο λαός, βλέποντας τον πόλεμο, μεταμεληθεί και επιστρέψει στην Αίγυπτο» (Έξοδος 13: 17). Εν τω μεταξύ όμως, ο Φαραώ, μετάνιωσε που απελευθέρωσε τού Εβραίους κι αφού ετοιμάζει τον στρατό του, σπεύδει ξοπίσω τους για να τούς συλλάβει, παρ’ όλα τα «θεϊκά» ραπίσματα που είχε δεχτεί μέχρι τότε (Έξοδος 14: 5-7). Η επέμβαση τού Θεού, αποδεικνύεται σωτήρια, καθώς ανοίγει δρόμο στα νερά τής Ερυθράς Θάλασσας για να περάσουν και να σωθούν οι Εβραίοι, ενώ μόλις το κατορθώνουν, αμέσως τα νερά ξαναγυρνούν πίσω, καταπνίγοντας έτσι τον Φαραώ και τον στρατό του που τούς κυνηγούσαν (14: 19-28).

Καταπληκτική ιστορία, θα μπορούσε να αναλογιστεί κάποιος, ακόμη κι αν παραβλέψει τα προηγούμενα ερωτήματα, ή και αν αποφύγει τον πειρασμό να σκεφτεί: Ο «παντοδύναμος» Θεός, που έκανε τούς Αιγύπτιους «με τα κρεμμυδάκια», σε ποιο ακριβώς σημείο προβληματίστηκε με τούς Φιλισταίους και δεν επιχείρησε να τούς δώσει να καταλάβουν «ποιος είναι το αφεντικό»;

Πράγματι λοιπόν, θα ήταν όντως μια δραματική ιστορία, αν δεν είχε ωστόσο και κάποιες…«αδυναμίες»…

Κατ’ αρχάς, το κοσμοϊστορικό αυτό «γεγονός» αναφέρεται μόνο στην Βίβλο και πουθενά αλλού. Καμμία σύγχρονη εξωβιβλική ιστορική καταγραφή ή αναφορά, δεν υπάρχει περί αυτών που περιγράφει η «Έξοδος». Οι ίδιοι Αιγύπτιοι το αγνοούν κι αυτό καθίσταται περίεργο, καθώς οι Αιγύπτιοι ιστορικοί κατέγραφαν πολύ πιο ασήμαντα γεγονότα απ’ αυτό, είτε θετικά, είτε αρνητικά ήταν αυτά για την Αίγυπτο, πολλώ μάλλον μια τραγωδία τέτοιου μεγέθους. Είναι δυνατόν να τούς διέφυγε; Βεβαίως, οι Αιγύπτιοι αναφέρουν τούς Εβραίους, αλλά όχι ως δούλους όπως τούς παρουσιάζει η «Έξοδος», αλλά σαν νομαδικές φυλές που κατέφυγαν στην Αίγυπτο, λόγω…πείνας. Κάποιες από τις, κατά πολύ μεταγενέστερες, θεωρούμενες αναφορές στην βιβλική ιστορία τής «Εξόδου», είναι αυτές τών Αιγύπτιων ιστορικών, Μανέθωνα (3ος αιώνας π.Χ.) και Χαιρήμωνα (1ος αιώνας π.Χ), καθώς και τού συγγραφέα Λυσίμαχου τού Αλεξανδρινού (2ος αιώνας π.Χ.). Όμως, οι ιστορίες τους, εκτός τού ότι δεν παρουσιάζουν ικανή συμφωνία μεταξύ τους, απέχουν αρκετά από την βιβλική διήγηση. Πέραν αυτών, είναι αμφισβητήσιμες (ακόμη κι απ’ τούς πρώιμους Ιουδαιοχριστιανούς ιστορικούς, όπως ο Ιώσηπος) και περισσότερο οι δυο πρώτες, ως θύματα πλαστογραφίας.

«Είναι μύθος, πράγματι» δηλώνει μεγαλοστόμως ο πιο διάσημος αιγυπτιολόγος αρχαιολόγος Ζάχι Χαουάς ύστερα από πρόσφατες ανασκαφές στην έρημο, στο βόρειο τμήμα του όρους Σινά.

Δεύτερον, σε αρκετά σημεία τής «Εξόδου», γίνεται λόγος για κοπάδια από ζώα (πρόβατα και βόδια) που κατέχουν οι Εβραίοι, ενώ σε μία από τις «πληγές» που έστειλε ο Θεός στους Αιγυπτίους, ψόφησαν όλα τα ζώα τους, πλην αυτών που κατείχαν οι Εβραίοι (Έξοδος 9: 6). Οι συγγραφείς τής «Εξόδου», μάλλον θα πρέπει να ξεχάστηκαν εδώ, καθώς δούλοι με δικαίωμα ιδιοκτησίας και μάλιστα ολόκληρων κοπαδιών ζώων, δεν παραπέμπουν σε «στενάζοντες» δούλους που υποφέρουν, αλλά σε ελεύθερους πολίτες, έστω και με, ενδεχομένως, περιορισμένα δικαιώματα ως αλλοδαποί. Ίσως μάλιστα, ο αναγνώστης προβληματιστεί ακόμη περισσότερο, αν πληροφορηθεί από την «Γένεση», ότι ο δυνάστης Φαραώ αποδεικνύεται υπερβολικά καλός και εύσπλαχνος με τούς αυτοαποκαλούμενους δούλους, καθώς τούς παραχωρεί το «καλύτερο μέρος τής γης» για να κατοικήσουν, την «γη Γεσέμ» (Γένεσις 47: 5-6).

Τρίτον, δεν υπάρχει κανένα ιστορικό τεκμήριο, ή έστω ένδειξη, πως πραγματοποιήθηκε μια τέτοια μαζική μετακίνηση πληθυσμού, ούτε στην Αίγυπτο, ούτε και στην Χαναάν. Μιλάμε όμως, για ένα και πλέον εκατομμύριο κόσμο, που είναι αδύνατον να πέρασε απαρατήρητο στο διάβα του, ωσάν να περνούσαν μυρμήγκια. Κάποιοι μελετητές τής Βίβλου, στέκονται στην ερμηνεία τής εβραϊκής λέξης «ελέφ», που βρίσκεται στο πρωτότυπο εβραϊκό κείμενο και η οποία σημαίνει «χιλιάδα», αλλά και «οικογένεια», κατεβάζοντας έτσι τον αριθμό τών Εβραίων τής «Εξόδου», σε μερικές χιλιάδες.

Τέταρτον, παρατηρούμε πως ο Φαραώ δεν αναφέρεται με το όνομά του, αλλά με τον τίτλο του. Αρκετά περίεργο, δεδομένου, ότι στις «ιερές» γραφές αναφέρονται ονομαστικά, ένας σωρός τυχάρπαστα κι ασήμαντα πρόσωπα, όπως π.χ. οι μαμές που ξεγέννησαν τον Μωυσή, ονόματι Σεπφώρα και Φουά (Έξοδος 1: 15), αλλά όχι το όνομα ενός βασιλιά και μάλιστα τού δυνάστη βασιλιά! Γιατί όμως ο συγγραφέας (ή οι συγγραφείς) τής «Εξόδου», αποφεύγει επιμελώς να αναφέρει το όνομα του Φαραώ; Μήπως, επειδή…το αγνοεί; Όμως, αν και το όνομα τού Φαραώ -επανειλημμένως- δεν αναφέρεται στην «Έξοδο», έχουμε μία πολύ σημαντική πληροφορία γι’ αυτόν: Πνίγηκε μαζί με τούς στρατιώτες του, κατά το πέρασμα τών Εβραίων από την Ερυθρά Θάλασσα. Τι «έκπληξη» όμως… Τουλάχιστον στην περίοδο, όπου τοποθετείται «Έξοδος» (ανάμεσα στον 13ο και 15ο αιώνα π.Χ.), δεν υπάρχει καμμία ιστορική καταγραφή για θάνατο κάποιου Φαραώ από…πνιγμό και ακόμη περισσότερο, για τέτοιου είδους καταστροφή στρατού.

Πέμπτον, γνωρίζουμε πως οι Εβραίοι, βγαίνοντας από την Αίγυπτο, κατευθύνονται προς την «Γη τής Επαγγελίας», την Χαναάν, όπου προτίθενται να εγκατασταθούν, ως ελεύθεροι πλέον από τούς Αιγύπτιους. Μια τέτοια κίνηση όμως, φαντάζει τουλάχιστον κωμική, αν λάβουμε υπόψιν, ότι την εποχή εκείνη, η περιοχή τής Χαναάν μέχρι και τούς ποταμούς Τίγρη και Εφράτη, στην Μεσοποταμία, ήταν υπό τον έλεγχο τών…Αιγυπτίων!

Για τέλος αφήνουμε την περίπτωση του φερόμενου φαραώ της εξόδου. Εκεί έχουμε γλέντι που έγκειται στις διάφορες ερμηνείες της εξόδου από τους ίδιους τους ισραηλίτες . Ξεκινάμε από τον σκληρό Σέτι Α ( πατέρα του Ραμσή Β του μέγα ) , τον ίδιον τον Ραμσή και φθάνουμε στον Μερνεφθά 13ο παιδί του Ραμσή και τρίτο γιό . Κανείς από τους παραπάνω βέβαια δεν πνίγηκε σε θάλασσα και όλοι τους διεξήγαγαν νικηφόρους αγώνες κατά των Υκσώς , Λιβύων , Χετταίων και άλλων λαών της ευρύτερης περιοχής . Οι μούμιες τους έχουν βρεθεί αναλυθεί και όλοι τους αποχώρησαν της ζωής είτε από γεράματα είτε από παθολογικά αίτια ( Μερνεφθά) .

Όλοι τους δε κατέγραφαν ακόμη και το φτάρνισμά τους σε ιερογλυφικά ( για να μη πούμε για αγάλματα και ειδώλια ) και είναι περίεργο που κανείς από τους γραφιάδες γραμματείς και ιερείς δεν έχει αφήσει έστω μια σειρά για ένα κοσμοϊστορικό γεγονός σαν την ΄΄έξοδο΄΄.

Στη στήλη του, Μερνεφθά αναφέρεται για πρώτη φορά το όνομα του Ισραήλ. Κάποιοι αρχαιολόγοι υποστηρίζουν ότι ο Μερνεφθά και όχι ο Ραμσής ήταν ο Φαραώ της Εξόδου συνδυάζοντας το όνομα της αναφερόμενης στην στήλη Πι -Τομ, πόλης που το βιβλίο της Εξόδου την αναφέρει ως Πιθώμ.

Υπάρχει άραγες, λογική εξήγηση ή προσέγγιση σ’ αυτές τις τραγελαφικές βιβλικές ιστορίες;
Φυσικά και υπάρχει και παρατίθεται ευθύς αμέσως:

Ως γνωστόν, η Παλαιά Διαθήκη αποτελείται από διάσπαρτα εβραϊκά κείμενα, τα οποία άρχισαν να συγκεντρώνονται και να ταξινομούνται κυρίως μεταξύ 6ου και 4ου αιώνα π.Χ., ενώ μέχρι τότε είχαν ήδη υποστεί πολλαπλή επεξεργασία από διάφορους συγγραφείς. Τα αρχαιότερα αυτών των κειμένων, είναι τών λεγόμενων «προφητών», τα πρώτα εκ τών οποίων χρονολογούνται από τον 9ο με 8ο αιώνα π.Χ. Τα βιβλία τής «Πεντάτευχου» («Γένεσις», «Έξοδος», «Λευιτικόν», «Αριθμοί» και «Δευτερονόμιον»), παρ’ ότι στην Παλαιά Διαθήκη κατατάσσονται πρώτα, γράφτηκαν μετά από αυτά τών περισσότερων «προφητών», μεταξύ 7ου και 5ου αιώνα π.Χ. Αυτό εξηγεί και το ότι η συντριπτική πλειοψηφία τών «προφητών» (Ιερεμίας, Ιεζεκιήλ, Δανιήλ, Ζαχαρίας, Ιωνάς κ.ά.), αγνοεί ακόμη και το όνομα «Μωυσής», καθώς κι αυτά των «προπατόρων», τού Αδάμ και τής Εύας. Στα βιβλία αυτά, ουσιαστικά μεταφέρονται και καταγράφονται προφορικές παραδόσεις αιώνων (ενδεχομένως και με κάποια ψήγματα αλήθειας μέσα, όπως συμβαίνει συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις), ιουδαϊκών και μη (με την έννοια, ότι παρουσιάζονται ως ιουδαϊκές, προγενέστερες -μυθολογικές- παραδόσεις άλλων λαών), με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Εν προκειμένω, η «Έξοδος», την συγγραφή τής οποίας, οι μελετητές την τοποθετούν περίπου στον 6ο αιώνα π.Χ., «εξιστορεί» υποτιθέμενα «γεγονότα», τουλάχιστον 7-8 αιώνων πριν. Έτσι εξηγούνται εν πολλοίς και οι όποιοι αναχρονισμοί και λογικές αδυναμίες που προκαλούν θυμηδία. Και αξίζει εδώ να σημειωθεί, πως ο Μωυσής, στον οποίον αποδίδεται η συγγραφή τής «Πεντάτευχου» (ή εβραϊστί «Τορά»), ιστορικά είναι παντελώς…ανύπαρκτος, καθώς δεν μάς άφησε κάποιο ενθύμιο-τεκμήριο…

ΤΟ ΑΓΙΟ ΔΙΣΚΟΠΟΤΗΡΟ  , Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΔΕΙΠΝΟΣ ΤΟΥ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ ΘΕΩΡΙΕΣ

Για  χιλιάδες χρόνια υπάρχουν άνθρωποι που αναζητούν ένα από τα πιο ιερά αντικείμενα στην ιστορία της ανθρωπότητας, και ίσως ο μύθος του να οδηγεί όσους το αναζητούν σε πραγματικές τοποθεσίες. Οι μύθοι για το άγιο δισκοπότηρο έχουν ξεκινήσει εδώ και πολλούς αιώνες. Αρκετός κόσμος μάλιστα αναρωτιέται αν υπάρχει, τότε που θα μπορούσε να είναι κρυμμένο.

Το άγιο δισκοπότηρο μεγάλωνε με το πέρασμα των χρόνων τον μύθο του, στον οποίο αναμειγνύονται ιστορικά γεγονότα με θρησκευτικές πεποιθήσεις, και ακόμα και θεωρίες συνωμοσίας, αφού αμέτρητες αποστολές έχουν βαλθεί κατά καιρούς να το ανασύρουν από τη λήθη, από τους Ναΐτες Ιππότες και τους Ναζί μέχρι και τον… Ιντιάνα Τζόουνς

Υπάρχει το άγιο δισκοπότηρο; Τι ήταν;

Ενώ υπάρχουν θεωρίες που αναφέρουν πως το άγιο δισκοπότηρο δεν ήταν παρά οι απόγονοι του Ιησού, η θεωρία που επικρατεί είναι πως όντως το κύπελλο αυτό ήταν ένα πραγματικό αντικείμενο που υπάρχει μέχρι και σήμερα. Η ερώτηση όμως είναι που βρίσκεται.

Δυστυχώς φαίνεται πως σχεδόν κανείς δεν γνωρίζει την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, ειδικότερα από την στιγμή που δεν γνωρίζουμε καν τι ήταν στην πραγματικότητα το άγιο δισκοπότηρο. Το αρχαίο αντικείμενο έχει περιγραφεί ανά τους αιώνες ως κύπελλο, πιάτο, δισκοπότηρο, χρυσό μπολ, πιατέλα, ασημένια λεκάνη, και γενικότερα ως αντικείμενο με θαυματουργές ιδιότητες.

Μερικοί περιγράφουν πως το κύπελλο αυτό χρησιμοποιήθηκε ώστε να μαζέψουν το αίμα και τον ιδρώτα του Ιησού κατά την διάρκεια της σταύρωσης του. Συχνότερα όμως συνδέεται άρρηκτα με το δισκοπότηρο που χρησιμοποίησε για το κρασί στον τελευταίο Δείπνο. Ανά τους αιώνες υπάρχουν αντικείμενα που κάποιοι υποστήριξαν πως είναι το Άγιο δισκοπότηρο. Έτσι υπάρχουν κάποιες τοποθεσίες, που αν υπήρξε ποτέ, θα μπορούσαν να το κρατούν καλά φυλαγμένο. Οπότε που θα μπορούσε να βρίσκεται το Άγιο δισκοπότηρο;

Που βρίσκεται το άγιο Δισκοπότηρο; 

Το ιερό κύπελλο του Καθεδρικού της Βαλένθια

Το κύπελλο του Καθεδρικού ναού της Βαλένθια φυλάσσεται στο χρυσό παρεκκλήσι πίσω από γυαλί, όμως δεν μοιάζει με τίποτα σαν ένα αντικείμενο του 1ου μ.χ αιώνα. Το ιερό σημείο του δισκοπότηρου είναι το κύππελο στην κορυφή που είναι φτιαγμένο από βαθυκόκκινο αχάτη. Η βάση, τα χερούλια καθώς και τα κοσμήματα προστέθηκαν αιώνες αργότερα μετά την μερική καταστροφή του από κάποια μεσαιωνική πυρκαγιά.

Σύμφωνα με την θεωρία το κύπελλο χρησιμοποιήθηκε από τον Ιησού στον τελευταίο δείπνο και ταξίδεψε μαζί με τον άγιο Πέτρο στην Ρώμη. Λίγο καιρό αργότερα μεταφέρθηκε στην Ισπανία από ένα στρατιώτη του Βατικανού, όπου και τοποθετήθηκε στον Καθεδρικό της Βαλένθια. Η θεωρία αυτή ίσως βασίζεται σε αρχαιολογικά στοιχεία και όχι σε φανταστικές εξιστορήσεις, αφού το κύπελλο χρονολογείται στον 3 π.χ έως τον 2 αιώνα μ.χ και κατασκευάστηκε στην Μέση ανατολή.

Έτσι είναι πολύ πιθανό να ήταν στην κατοχή του Ιησού και των μαθητών του. Πριν φτάσει στον Καθεδρικό ναό της Βαλένθια όμως, έμεινε για λίγο στο αρχαίο μοναστήρι του San Juan de la Peña

Το Βασιλικό μοναστήρι  του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου – Ισπανία

Το μοναστήρι  του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου χτίστηκε μεταξύ του 920 και του 1190, και μοιάζει με φρούριο, όντας ένα από τα πιο ασφαλή σημεία για να αποθηκευτούν κειμήλια για πάνω από μία χιλιετία.

Η ιστορία αναφέρει πως ο Ρωμαίος στρατιώτης που είχε στην κατοχή του το άγιο δισκοπότηρο το μετέφερε στην ισπανία, όπου και το έκρυψε στο μοναστήρι προκειμένου να το προφυλάξει από μία μαυριτανική εισβολή. Μία άλλη σχολή σκέψης όμως,  που σχετίζεται με την τοποθεσία του Άγιου δισκοπότηρου αναφέρει πως οι ιστορίες πηγάζουν από λογοτεχνικές αναφορές όπως τις ιστορίες του Βασιλιά Αρθούρου και των Ιπποτών της στρογγυλής τραπέζης.

Η πρώτη λογοτεχνική αναφορά σχετικά με το άγιο δισκοπότηρο έγινε από τον ποιητή Κρετιέν ντε Τρουά στα τέλη του 12ου Αιώνα. Όμως συνδέθηκε με τον Χριστιανισμό από ένα μεταγενέστερο μύθο του Ρομπέρ ντε Μπορόν, που επικεντρώνεται στον Ιωσήφ της Αριμαθαίας. Εκείνος λέγεται πως ήταν ο μαθητής που συνέλεξε το αίμα και τον ιδρώτα του Ιησού πάνω στον σταυρό, πριν ενταφιαστεί.

Αυτή είναι και η ιστορία που συνέδεσε το άγιο δισκοπότηρο με το κύπελλο του τελευταίου δείπνου, όπου σύμφωνα με το θρύλο ο Ιωσήφ μετέφερε στο Glastonbury, όπου και ίδρυσε την πρώτη  Χριστιανική Εκκλησία της Βρετανίας. Ο θρύλος του Ντε μπορόν ενσωματώθηκε σε αυτούς του Αρθούρου, αφού οι ιππότες της στρογγυλής τραπέζης αναπτύχθηκαν στον θρύλο του τραπεζιού που έφτιαξε ο Ιωσήφ προς τιμήν του τελευταίου δείπνου.

Ο θρύλος συνεχίζει αναφέροντας πως ο Ιωσήφ μετέπειτα έκρυψε το άγιο δισκοπότηρο σε ένα μυστικό μέρος στο Chalice Well, που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει το πηγάδι του δισκοπότηρου, που βρίσκεται στους πρόποδες του Glastonbury Tor, του λόφου του Glastonbury. Μερικοί πιστεύουν πως το κόκκινο χρώμα του νερού που αναβλύζει από το πηγάδι αυτό, αντιπροσωπεύει το αίμα του Ιησού ή τα σκουριασμένα καρφιά που χρησιμοποιήθηκαν στην σταύρωσή του.

Το πηγάδι του Δισκοπότηρου – Glastonbury, Σκωτία

Κατά την διάρκεια του μεσαίωνα ο μύθος και η πραγματικότητα άρχισαν να συγχωνεύονται καθώς το άγιοδισκοπότηρο εμφανιζόταν συνεχώς ως πραγματικό και ιστορικό γεγονός. Σήμερα το Glastonbury είναι γεμάτο μύθους. Αρκετοί θεωρούν πως το ίδιο το Tor είναι η μυθική Άβαλον και το σημείο ταφής του Βασιλιά Αρθούρου και της Γκουίνεβιρ. Πολλοί Αρχαιολόγοι όμως αναφέρουν πως αυτός ο ισχυρισμός κατασκευάστηκε από τους μοναχούς του  Αβαείου κατά τον 12ο αιώνα μετά από μία οικονομική κρίση.

Το άγιο δισκοπότηρο και η αναζήτησή του εμπλέκονται έτσι στους θρύλους του Αρθούρου που αναφέρουν ότι ήρωες όπως ο Λάνσελοτ ταξίδεψαν την Βρετανία ώστε να ανακαλύψουν το ιερό κύπελλο και ένα μυστηριώδες κάστρο. Το κάστρο του δισκοπότηρου σε αυτές τις ιστορίες είναι εντελώς μυθολογικό, όμως ενέπνευσε τις φήμες σχετικά με πραγματικές τοποθεσίες που θα μπορούσαν να κρύβουν το άγιο δισκοπότηρο. Μία από αυτές είναι το κάστρο του Μονσεγκύρ που είναι πιά μία σειρά από πανέμορφα χαλάσματα στα βουνά της Γαλλίας.

Κάστρο του Μονσεγκύρ – Γαλλία

Τα χαλάσματα του κάστρου του Μονσεγκύρ βρίσκονται στο σημείο του φρουρίου που χτίστηκε τον 13ο αιώνα και ήταν κάποτε το κέντρο της Εκκλησίας του Καθαρισμού, μιας χριστιανικής σέχτας των καθαρών ή Αλβιγινων. Η θρησκευτική σέκτα βασιζόταν στις χριστιανικές ρίζες, αλλά με στοιχεία που προέρχονταν από τον Γνωστικισμό. Αυτό το κάστρο λέγεται πως διατηρούσε στο εσωτερικό του διάφορους αρχαίους θησαυρούς, και μέσα σε αυτούς βρισκόταν το άγιο δισκοπότηρο. Το κάστρο του Μονσεγκύρ θεωρείται πως ήταν το κάστρο του δισκοπότηρου στο επικό βιβλίο Parzival, όπου το δισκοπότηρο κλάπηκε από το κάστρο όταν αυτό κατακτήθηκε από τον Βασιλικό στρατό των Γάλλων.

Οι μεσαιωνικοί θρύλοι του Ιωσήφ και του Αρθούρου συσχετίστηκαν επίσης με τους μυστηριώδεις Ναΐτες Ιππότες, την αρχαία θρησκευτική ομάδα που θεωρούνται οι φρουροί του άγιου δισκοπότηρου.

Οι Ναΐτες Ιππότες σχηματίστηκαν το 1120 ως μία ομάδα μοναχών στην Ιερουσαλήμ, με κέντρο τον Ναό του Σολομώντα, κοντά στο σημείο ταφής του Ιησού. Λέγεται πως οι Ναΐτες έσκαβαν γύρω από τον ναό αναζητώντας ιερά αντικείμενα, έτσι μία θεωρία αναφέρει πως με αυτό τον τρόπο ανακάλυψαν το άγιο δισκοπότηρο. Στην συνέχεια το μετέφεραν στην Βρετανία όπου και καταδιώχθηκαν από την 1η σταυροφορία, καταλήγοντας να το κρύβουν σε διάφορες μυστικές περιοχές της Ευρώπης και της βόρειας Αμερικής.

Το μυστήριο γύρω από τους Ναΐτες ιππότες που κρατούσε για χρόνια ήταν η κατάλληλη αφορμή για τους αναζητητές του άγιου δισκοπότηρου, και σύντομα ξέσπασαν φήμες, θρύλοι, ιστορίες και συνωμοσίες. Μερικοί πιστεύουν πως οι Ναΐτες άφησαν επίτηδες τον θρύλο να εξελίσσεται, προωθώντας  τον ή γράφοντας ιστορίες σχετικές με το άγιο δισκοπότηρο και την αναζήτησή του.

Μετά την περίοδο της Αναγέννησης οι θρύλοι για το δισκοπότηρο έσβησαν προσωρινά. Ο μύθος του όμως επανήλθε στην όπερα του Βάγκνερ με τίτλο Parsifal το 1882, δίνοντας χώρο για νέα αναζήτηση του ιερού κειμηλίου στην πιο σύγχρονη εποχή. Λέγεται μάλιστα πως το άγιο δισκοπότηρο αναζητήθηκε ακόμα και από τους Ναζί, ενώ ο θρύλος πήρε φωτιά όταν ο Νταν Μπράουν έγραψε το Best seller του “Ο Κώδικας Ντα βίντσι”, που όμως επηρεάστηκε βαθιά από το βιβλίο “Holy Blood, Holy Grail” του 1982.

Ο Κώδικας Ντα Βίντσι ενίσχυσε τον μύθο πως οι Ναΐτες ιππότες έκρυβαν το άγιο δισκοπότηρο κάτω από το παρεκκλήσι του Ρόσλιν στην Σκωτία. Σε αυτή την θεωρία όμως το άγιο δισκοπότηρο μεταφράζεται ως η σωρός της Μαρίας Μαγδαληνής που στο σύμπαν του Dan Brown ήταν η κρυφή σύζυγος του Ιησού. Έτσι το μεγάλο μυστικό ήταν οι βασιλικοί απόγονοι του Θεανθρώπου.

Παρεκκλήσι του Ρόσλιν – Σκωτία 

Το μικροσκοπικό παρεκκλήσι του Ρόσλιν που χτίστηκε τον 15ο Αιώνα είναι ένα κομβικό σημείο ενδιαφέροντος για τους λάτρεις των θεωριών συνωμοσίας, και όσους μελετούν τον Εσωτερισμό και τον Αποκρυφισμό. Έχει συνδεθεί με τους Ναΐτες Ιππότες, τους Τέκτονες αλλά και τους Ιλλουμινάτι. Αυτό συνέβη κυρίως γιατί το εσωτερικό του είναι γεμάτο από μυστήρια και παράξενα γλυπτά που ποικίλουν από Σκανδιναβικές παγανιστικές φιγούρες, σε χριστιανικές εικόνες αλλά και την σφραγίδα των Ναϊτών Ιπποτών. Αυτές οι λεπτομέρειες κάνουν το εσωτερικό του ένα από τα πιο παράξενα της Ευρώπης.

Ο μύθος αναφέρει πως μία ομάδα από Ναΐτες συγκεντρώθηκαν στην Σκωτία με τον θησαυρό, και έκρυψαν τον χρυσό και τα ιερά κειμήλια (με το άγιο δισκοπότηρο να βρίσκεται ανάμεσά τους) σε διάφορες τοποθεσίες. Μία από αυτές ήταν ο θόλος στο παρεκκλήσι του Ρόσλιν. Αν και αυτή η θεωρία έχει απομυθοποιηθεί από σκεπτικιστές, παραμένει ο κεντρικός θρύλος για το Άγιο δισκοπότηρο μέχρι και σήμερα.

Κάποιος που αναζητά το άγιο δισκοπότηρο όμως αξίζει να αναρωτηθεί: Μήπως οι Ναΐτες Ιππότες δεν ανακάλυψαν ποτέ το ιερό κύπελλο στην Ιερουσαλήμ; Αυτή η πιθανότητα δεν είναι ελκυστική για τους θρύλους που αναπτύχθηκαν, όμως αν έγινε έτσι, ίσως το άγιο δισκοπότηρο να βρίσκεται θαμμένο κάπου στα δαιδαλώδη τούνελ και τους υπονόμους που απλώνονται κάτω από την ιερή πόλη.

Τούνελ δυτικού τείχους – Ιερουσαλήμ

Ένα από αυτά τα αρχαία τούνελ που χτίστηκαν πάνω από 2000 χρόνια πριν ώστε να στηρίξουν το ύψος του δυτικού τείχους που περικυκλώνει το Όρος του ναού εξερευνήθηκε μόλις τον 19ο Αιώνα. Μάλιστα οι Αρχαιολόγοι ακόμη και σήμερα πραγματοποιούν ανασκαφές κάτω από το τείχος και έχουν ανακαλύψει αρκετά αρχαία αντικείμενα. Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως  κάτω από το όρος βρίσκεται θαμμένη η κιβωτός της διαθήκης, και ίσως και το άγιο δισκοπότηρο.

Το σίγουρο είναι πως ακόμα και αν το άγιο δισκοπότηρο βρίσκεται εκεί έξω σε κάποια τοποθεσία, ίσως κανείς να μην μπορέσει να αποδείξει πως όντως είναι το ιερότερο κειμήλιο στην ιστορία. Αυτή είναι εξάλλου η ομορφιά μίας τέτοιας αναζήτησης. Όσο μεγαλώνει ο θρύλος για το άγιο δισκοπότηρο, τόσο περισσότεροι άνθρωποι θα το αναζητούν..

Ο ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ ΚΑΙ Η ΘΡΥΛΙΚΗ ΤΟΥ ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ

Ένα από τα πιο πολύτιμα και πιο πολυσυζητημένα έργα στην ιστορία της τέχνης είναι με βεβαιότητα ο Μυστικός Δείπνος του Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Ο θρύλος γύρω από το περιεχόμενο του και οι διάφορες θεωρίες δεν το εμπόδισαν να μπει στη λίστα με τα πλέον αναγνωρίσιμα έργα ζωγραφικής. Πολλά έχουν ειπωθεί γύρω από το Μυστικό Δείπνο του Ντα Βίντσι. Φαίνεται πως ακόμη και σήμερα δεν έχουν εξαντληθεί οι διάφορες θεωρίες.

Πού βρίσκεται ο διάσημος πίνακας του Ντα Βίντσι και τι απεικονίζει

Ο Μυστικός Δείπνος του Ντα Βίντσι καλύπτει έναν ολόκληρο τοίχο στο μοναστήρι της Σάντα Μαρία ντέλα Γκράτσιε στο Μιλάνο. Η κατασκευή του άρχισε το 1495 και θέμα του είναι ένα από τα σημαντικότερα σύμβολα του χριστιανισμού. Μια μέρα πριν από τη σταύρωσή του, ο Ιησούς δείπνησε μυστικά με τους μαθητές τους στην Ιερουσαλήμ. Εκεί ο Ιησούς τους αποκάλυψε ότι κάποιος θα τον προδώσει, ο Ιούδας, και πως ο Απόστολος Πέτρος θα τον απαρνηθεί τρεις φορές. Δεν είναι η πρώτη φορά, βέβαια, που απεικονίζεται ο Μυστικός Δείπνος αλλά το συγκεκριμένο έργο του Ντα Βίντσι είναι το πιο γνωστό και αμφιλεγόμενο.

Ιστορικοί, θρησκευτικοί και λάτρεις των συνωμοσιών συγκρούονται μεταξύ τους. Κι αυτό γιατί προσπαθούν να εξηγήσουν και να βρουν το μυστήριο που κρύβεται πίσω από τη διάσημη τοιχογραφία. Από τα σημεία που κάθονται οι μαθητές, μέχρι και κάποιες ελλείψεις ή αλλαγές που παρατηρούνται.

Ο Ιταλός επιστήμονας Μάριο Ταντέι μελετά τα έργα του Ντα Βίντσι για περισσότερα από 15 χρόνια. Αναφέρει, λοιπόν, ότι ο ζωγράφος επέλεξε να τους απεικονίσει ως «απλούς άνδρες», υπονοώντας ότι και ο Ιησούς Χριστός ήταν θνητός. Φαίνεται πως ο ντα Βίτσι αποδέχτηκε την ανθρώπινη διάσταση του Ιησού και των 12 Αποστόλων. «Δεν υπάρχει κάποιο υπερφυσικό αντικείμενο στην τοιχογραφία του ντα Βίντσι. Ο Λεονάρντο ήθελε να μας πει ότι οι δεκατρείς άντρες είναι απλοί άνδρες και αυτό είναι το σημαντικότερο «κρυμμένο» μυστικό του έργου του».

Επιπλέον στην εκδοχή του Ντα Βίντσι οι μαθητές του Χριστού δεν φορούν φωτοστέφανα. Και είναι ο πρώτος που έκανε αυτή την απεικόνιση.

Οι εικασίες γύρω από το Μυστικό Δείπνο του Ντα Βίντσι

Μια από τις πιο αμφιλεγόμενες θεωρίες σχετικά με τον πίνακα είναι ότι σε αυτόν αντί για τον Ιωάννη βρίσκεται η Μαρία Μαγδαληνή. Και αυτό πυροδοτήθηκε μετά την κυκλοφορία του βιβλίου του Αμερικανού συγγραφέα Νταν Μπράουν «Κώδικας ντα Βίντσι». Σύμφωνα με τους υποστηρικτές αυτής της θεωρίας, η εξήγηση βασίζεται σε ένα γεγονός. Είναι η μοναδική φιγούρα που δεν έχει εμφανή ανδρικά χαρακτηριστικά, όπως όλοι οι υπόλοιποι μαθητές του Χριστού. Υποστηρίζουν ότι οι φιγούρες του Χριστού και του Ιωάννη δημιουργούν ένα νοητό «Μ» ανάμεσά τους, το οποίο παραπέμπει στα αρχικά του ονόματος της Μαρίας Μαγδαληνής.  Ωστόσο εκτός από την εκκλησία πολλοί επιστήμονες διαφωνούν κάθετα με αυτή τη θεωρία.

Μαζί και ο Ιταλός ερευνητής Μάριο Ταντέι. «Πριν από τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι, υπήρχαν πολλοί καλλιτέχνες που δημιούργησαν τον Μυστικό Δείπνο. Όταν ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι αποφάσισε να τον ζωγραφίσει, έπρεπε να ακολουθήσει κάποιους κανόνες. Έπρεπε να βάλει τους χαρακτήρες σε συγκεκριμένες θέσεις με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, ώστε οι άνθρωποι που θα έβλεπαν το έργο να μπορούν να αναγνωρίσουν τους Αποστόλους έναν προς έναν. Για παράδειγμα, ο Άγιος Πέτρος κρατά πάντα ένα μαχαίρι. Τον Ιούδα τον αναγνωρίζουμε επειδή σε όλες τις απεικονίσεις κρατά ένα πουγκί με χρήματα που συμβολίζει την προδοσία του. Έτσι, και ο Ιωάννης παρουσιάζεται νέος που από κάποιους τα χαρακτηριστικά του θεωρούνται θηλυπρεπή» εξήγησε.

Η αριθμολογία στο Μυστικό Δείπνο ως μέρος του πίνακα 

Ακόμα και η σύνθεση του έργου δεν είναι καθόλου τυχαία, υποδεικνύουν όσοι αρέσκονται σε τέτοιες αναγνώσεις, μόνο που ο Ντα Βίντσι δεν είχε ακριβώς την αισθητική αρτιότητα του κάδρου υπόψιν. Όπως βλέπουμε λοιπόν, έχει βάλει τους μαθητές σε ομάδες των τριών, κάτι που μας δίνει το μοτίβο 33133 (3 μαθητές, 3 μαθητές, ο Ιησούς, 3 μαθητές, 3 μαθητές).

Βάζοντας λοιπόν τους μαθητές σε διάταξη 33133, κάποιοι υποστηρίζουν πως ο Λεονάρντο παραπέμπει με την προσωπική του περιπέτεια στους Θρήνους Ιερεμίου της Παλαιάς Διαθήκης, όπου στο 3 κεφάλαιο και στους στίχους 31-33 (3:31-33 δηλαδή) διαβάζουμε: «31. Επειδή, ο Κύριος δεν απορρίπτει για πάντα 32. αλλά, και αν θλίψει, θα δείξει, όμως, και οικτιρμούς, σύμφωνα με το πλήθος τού ελέους του. 33 Επειδή, δεν θλίβει από καρδιάς ούτε καταθλίβει τους γιους των ανθρώπων».

Η θεωρία με τη μουσική πίσω από τον πίνακα

Το 2007 ο Ιταλός μουσικός Τζιοβάννι Πάλα ισχυρίστηκε ότι ο ντα Βίντσι έκρυψε στο έργο του μια μουσική σύνθεση. Ο Πάλα ζωγράφισε ένα πεντάγραμμο πάνω σε αντίγραφο του έργου. Έπειτα σκέφτηκε πως το ψωμί και τα χέρια του Χριστού και των Αποστόλων θα μπορούσαν να εκφράζουν μια μουσική νότα. Όταν προσπάθησε να δει αν όντως δημιουργείται κάποιος ιδιαίτερος ήχος, απογοητεύτηκε. Οι νότες δεν συνδέονταν μεταξύ τους αρμονικά.

Τότε αποφάσισε να δοκιμάσει να τις παίξει ανάποδα, δηλαδή από δεξιά προς τα αριστερά. Ο Πάλα δημιούργησε μια μελωδία 40 δευτερολέπτων. Όπως ανέφερε σε συνέντευξή του «μοιάζει με ρέκβιεμ, με νεκρώσιμη ακολουθία». Η θεωρία βασίζεται στο γεγονός ότι ο ντα Βίντσι έγραφε ανάποδα. Άρχιζε να γράφει από τα δεξιά προς τα αριστερά. Ξεκινούσε από το τελευταίο φύλλο και στη συνέχεια έφτανε στο πρώτο. Παράλληλα, υπενθυμίζει ότι ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι εκτός από ζωγράφος, ήταν και μουσικός. Μπορούσε να διαβάζει και να γράφει μουσική. Συνέθεσε και μικρά τραγούδια, μερικά από τα οποία μας έχουν σωθεί στα σημειωματάριά του.

Το σίγουρο είναι ότι ο Μυστικός Δείπνος αποτελεί ένα εξαιρετικό δείγμα ζωγραφικής και για πολλά χρόνια καταφέρνει να αναζωπυρώνει συζητήσεις γύρω από το περιεχόμενό του…

Ο βασιλιάς που έστεψε την νεκρή ερωμένη του

Η τραγική ιστορία του έρωτα της Ινές ντε Κάστρο με τον μετέπειτα βασιλιά της Πορτογαλίας Πέδρο

Τόσο στην Πορτογαλία, όσο και στη Βραζιλία χρησιμοποιείται η έκφραση «Τώρα είναι αργά, η Ινές είναι νεκρή» για να δείξει ότι πλέον κάτι είναι μη αναστρέψιμο. Πίσω από τη συγκεκριμένη έκφραση υπάρχει μια τραγική ιστορία που αφορά την Ινές ντε Κάστρο, την… μετά θάνατο Βασίλισσα για την οποία ο σύζυγος της εκδικήθηκε με τον πιο σκληρό τρόπο.

Ο έρωτας με τον διάδοχο

Η Ινές ντε Κάστρο γεννήθηκε στη Γαλικία κάπου ανάμεσα στο 1320 και 1325. Ήταν κόρη του Γαλιθιανού ευγενή Πέδρο Φερνάντες ντε Κάστρο και της Πορτογαλίδας ερωμένης του, Αλντόνζα Λορένζο ντε Βαλαντάρες η οποία είχε επίσης καταγωγή από οικογένεια ευγενών.

Σε μικρή ηλικία μετακόμισε στην Πορτογαλία για να αναλάβει τον ρόλο της βοηθού της Κοστάνσα Μανουέλ, συζύγου του διαδόχου του πορτογαλικού θρόνου, Πέντρο (Πέτρος ο Α’).

Ο διάδοχος ερωτεύτηκε με πάθος την Ινές και παραμέλησε τη νόμιμη σύζυγο του. Η σχέση δεν άρεσε καθόλου στον βασιλιά Αλφόνσο Δ’ και το 1344 αποφάσισε να εξορίσει την Ινές στο κάστρο Αλμπουρκέρκε, στα σύνορα με το Βασίλειο της Καστίλης.

Η απόσταση δεν «σκότωσε» τη σχέση και ο Πέδρο συνέχισε να συναντά την Ινές. Το 1349 η Κοστάνσα Μανουέλ πέθανε. Από στεναχώρια για την προδοσία του συζύγου της λέει ο λαϊκός μύθος, πιθανότατα από κάποια ασθένεια στην πραγματικότητα.

Ο Πέδρο, αψηφώντας τον πατέρα του, επανέφερε από την εξορία την Ινές και ζούσε μαζί της. Αυτό οδήγησε σε ενδοοικογενειακή διαμάχη την βασιλική οικογένεια. Ο Αλφόνσος προσπάθησε να πείσει τον γιό του να παντρευτεί μια «γαλαζοαίματη» αλλά αυτός αρνήθηκε με τη δικαιολογία ότι θρηνεί ακόμα τη νεκρή σύζυγο του. Αυτό δεν εμπόδισε βέβαια να κάνει τέσσερα παιδιά με την Ινές (το πρώτο πέθανε στη γέννα).

Η δολοφονία της Ινές

Ο Πέδρο και η Ινές έζησαν κάποια χρόνια στη βόρεια Πορτογαλία και στη συνέχεια εγκαταστάθηκαν στην Κόιμπρα, στο μοναστήρι Πάσο ντε Σάντα Κλάρα. Εκεί ο διάδοχος παντρεύτηκε μυστικά την Ινές κάτι που γνωστοποιήθηκε πολύ αργότερα. Νιώθοντας να απειλούνται από τα αδέλφια και τα παιδιά της Ινές οι ευγενείς της Πορτογαλίας πίεζαν τον Αλφόνσο να ανακοινώσει πως ο Πέδρο δεν ήταν πλέον ο διάδοχος του. Ο βασιλιάς αποφάσισε πως η καλύτερη λύση θα ήταν να δολοφονήσει την Ινές.

Στις 7 Ιανουαρίου 1355 οι Πέρο Κοέλιο, Άλβαρο Γκονσάλβες και Ντιόγκο Λόπες πήγαν στο μοναστήρι στην Σάντα Κλάρα γνωρίζοντας ότι ο διάδοχος λείπει σε ταξίδι για κυνήγι. Αποκεφάλισαν την Ινές μπροστά σε ένα από παιδιά της.

Η είδηση της δολοφονίας εξόργισε τον Πέδρο που ξεκίνησε εξέγερση κατά τον πατέρα του. Η ειρήνη επανήλθε μετά από μήνες συγκρούσεων και παρέμβαση της βασίλισσας Μπεατρίζ.

Η στέψη του πτώματος και η εκδίκηση

Τον Μάιο του 1357 ο Αλφόνσο πέθανε στη Λισσαβόνα και ο Πέδρο τον διαδέχθηκε. Σύμφωνα με αναφορές, πριν την τελετή στέψης, ο Πέδρο διέταξε την εκταφή της Ινές. Αυτό επιβεβαιώνεται ιστορικά, όσα ακολουθούν όχι. Ο μύθος θέλει τον Πέδρο να διατάζει να ντύσουν τη σορό της Ινές με βασιλικά ρούχα, να της φορούν στέμμα και να την τοποθετούν σε θρόνο δίπλα του. Στη συνέχεια ανάγκασε όσους «ευγενείς» βρέθηκαν στην τελετή στέψης να φιλήσουν το χέρι της Ινές η οποία είχε γίνει βασίλισσα μετά θάνατο.

Μετά τη στέψη του, ο Πέδρο ζήτησε εκδίκηση από τα τρία άτομα που εκτέλεσαν την Ινές. Ξεκίνησε ένα ανθρωποκυνηγητό και οι Πέρο Κοέλιο και Άλβαρο Γκονσάλβες εντοπίστηκαν στην Καστίλη, όπου και είχαν διαφύγει. Αφού τους βασάνισαν τους εκτέλεσαν με έναν συμβολικό όσο και φρικτό τρόπο. Τους άνοιξαν το σώμα και τους αφαίρεσαν με το χέρι την καρδιά. Στον έναν από το στήθος και στον άλλο από την πλάτη. Η εκτέλεση έγινε στο βασιλικό παλάτι με τον βασιλιά Πέδρο να παρακολουθεί και παράλληλα να γευματίζει.

Ο τρίτος εκ των εκτελεστών, ο Ντιόγκο Λόπες Πατσέκο ήταν πιο τυχερός. Κατάφερε να διαφύγει στη Γαλλία και δεν συνελήφθη ποτέ. Λίγο πριν τον θάνατο του ο Πέδρο του έδωσε χάρη.

Θα αντικρύσουν ο ένας τον άλλο…

Τον Ιούνιο του 1360 με τη Διακήρυξη της Καντανιέντε νομιμοποίησε τα παιδιά που είχε με την Ινές και ανακοίνωσε ότι είχε παντρευτεί με την Γαλιθιανή από το 1354.

Αναφορικά με τη σορό της Ινές, ο βασιλιάς έδωσε εντολή να χτιστούν δύο τάφοι στο μοναστήρι Αλκομπάσα. Μετέφερε εκεί τα λείψανα της αγαπημένης του το 1361 ή μια χρονιά μετά. Ο Πέδρο δεν παντρεύτηκε ποτέ ξανά. Μετά τον θάνατο της Ινές είχε μόνο μια παράνομη σχέση με την Τερέζ Λοουρένσο από την οποία προέκυψε και ένας γιός.

Το 1367 ο βασιλιάς πέθανε και τάφηκε στο μοναστήριο Αλκομπάσα, δίπλα στην αγαπημένη του. Μέχρι το 1780 οι τάφοι ήταν ο ένας δίπλα στον άλλο. Στη συνέχεια η θέση τους άλλαξε ώστε, σύμφωνα με τον μύθο, στη Δευτέρα Παρουσία να σηκωθούν και να αντικρύσουν ο ένας τον άλλο. Η ιστορία της Ινές ντε Κάστρο έχει αποτελέσει έμπνευση για εκπληκτικούς πίνακες και δημοφιλή θεατρικά.

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΔΙΑΜΑΝΤΙ

Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 η Δύση είχε τρομάξει από τις φήμες για το νέο σοβιετικό υπέρ-μαχητικό που είχε μόλις αρχίσει να εντάσσεται σε υπηρεσία. Επρόκειτο για το MiG-21. Το σοβιετικό μαχητικό μόνο καταπληκτικό δεν ήταν. Ωστόσο ουδείς, πλην των κατασκευαστών του, γνώριζε τότε τις αδυναμίες του. Από την άλλη το γεγονός ότι παρήχθη σε περισσότερες από 11.400 μονάδες λέει κάτι.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το νέο σοβιετικό μαχητικό επέδειξαν, φυσικά, οι Αμερικανοί, αλλά και οι Ισραηλινοί που κλήθηκαν να το αντιμετωπίσουν στον αέρα, καθώς η ΕΣΣΔ προμήθευσε με αεροσκάφη του τύπου την Αίγυπτο, την Συρία και το Ιράκ. Με κάποιο τρόπο έπρεπε ένα MiG να πέσει στα χέρια των Ισραηλινών ώστε να εξεταστεί λεπτομερώς. Την αποστολή αυτή ανέλαβε η γνωστή Μοσάντ, η διάσημη ισραηλινή μυστική υπηρεσία.

Η Μοσάντ επιχείρησε για πρώτη φορά να αποκτήσει ένα MiG-21μέσω του πράκτοράς της Ζαν Τόμας. Αυτός με την ομάδα του μετέβη στην Αίγυπτο και προσέγγισε έναν Αιγύπτιο πιλότο, τον Αμπίντ Χάνα, προσφέροντάς του 1 εκ. δολάρια αν αυτομολούσε με ένα MiG στο Ισραήλ.

Ο Χάνα προσποιήθηκε πως δέχεται αλλά τους πρόδωσε στις αρχές. Πέντε πράκτορες της Μοσάντ συνελήφθησαν. Ο Τόμας και ο πατέρας του απαγχονίστηκαν τον Δεκέμβριο του 1962 και οι άλλοι φυλακίστηκαν. Άλλη μια απόπειρα στο Ιράκ είχε επίσης κακό τέλος.

Το βασίλειο μου για ένα MiG…

Το 1964 ένας Ιρακινός υπήκοος εβραϊκής καταγωγής με το όνομα Γιουσούφ, επικοινώνησε με τη Μοσάντ μέσω Τεχεράνης. Εκείνη την εποχή το Ιράν ήταν στυλοβάτης της Δύσης στην περιοχή. Ο Γιουσούφ από μικρό παιδί εργαζόταν ως υπηρέτης στο σπίτι μιας χριστιανικής οικογένειας.

Μέσω της γνωριμίας του πληροφορήθηκε πως μια γνωστή του είχε παντρευτεί με έναν Ιρακινό πιλότο το Μουνίρ Ρέντφα. Ο Ρέντφα, λόγω της χριστιανικής του επίσης καταγωγής δεν απολάμβανε ιδιαίτερης εύνοιας στην αεροπορία και παρέμενε πάντα πίσω στις προαγωγές.

Επίσης δυσαρεστήθηκε όταν διατάχθηκε να πλήξει Κούρδους του Ιράκ. Ο Γιουσούφ κατάλαβε ότι ο Ρέντφα ήταν ο αδύναμος κρίκος που αναζητούσε. H Μοσάντ άμεσα έστειλε μια γυναίκα πράκτορά της η οποία προσέγγισε τον Ρέντφα και κέρδισε τη φιλία του, υποδαυλίζοντας την απέχθεία του για το καθεστώς.

Ο Ρέντφα εξομολογήθηκε τη δυσαρέσκειά του. Της ανέφερε ότι τον υποχρέωναν να ζει μακριά από την οικογένειά του και ότι ο επειδή ήταν χριστιανός ο διοικητής του δεν τον εμπιστεύονταν και δεν επέτρεπαν να πετά με εξωτερικές δεξαμενές καυσίμων, ακριβώς για να μην αποσκιρτήσει.

Είναι πάντως απορίας άξιο πως ένα πιλότο που για τον οποιονδήποτε λόγο η υπηρεσία δεν τον εμπιστευόταν του επέτρεπε να πετά έστω και με περιορισμούς. Τελικά η πράκτορας του αποκάλυψε την ταυτότητά της και τον έπεισε να πάρει άδεια και να ταξιδέψει στην Ευρώπη για… αναψυχή.

Έτσι κι έγινε. Μόνο που εκεί ο Ρέντφα ήρθε σε επαφή με Ισραηλινούς πράκτορες τις οποίες κρυφά παρακολούθησε και ο επικεφαλής της Μοσάντ Μέιρ Άμιτ. Οι Ισραηλινοί πρόσφεραν στον Ρέντφα την ισραηλινή υπηκοότητα μαζί με 1 εκ. δολάρια, επαγγελματική αποκατάσταση και φυσικά φυγάδευση ολόκληρης της οικογένειάς του από το Ιράκ.

Ο Ρέντφα δέχτηκε και ήρθε κατόπιν σε επαφή με τον διοικητή της ισραηλινής αεροπορίας υποπτέραρχο Μορντεχάι Χοντ για να καθοριστούν οι τεχνικές λεπτομέρειες.

“Εκστρατεία” της Μοσάντ

Η Μοσάντ ανέλαβε πραγματική εκστρατεία για να εκτελέσει το δυσκολότερο ίσως κομμάτι της συμφωνίας, την φυγάδευση της οικογένειας του πιλότου. Πολυπληθής ομάδα πρακτόρων διείσδυσε στο Ιράκ και κατάφερε να διασώσει την σύζυγο του Ρέντφα και τα δύο του μικρά παιδιά.

Τα άλλα μέλη της οικογένειας κατευθύνθηκαν στα σύνορα με το Ιράν, τα οποία πέρασαν με τη βοήθεια Κούρδων ανταρτών, υπό την καθοδήγηση των Ισραηλινών. Από το Ιράν μεταφέρθηκαν στο Ισραήλ.

Τελικά η ευκαιρία για τον Ρέντφα παρουσιάστηκε στις 16 Αυγούστου 1966. Ο Ρέντφα πέταξε πάνω από τη βόρεια Ιορδανία και την Συρία. Τα ραντάρ τον εντόπισαν αλλά οι Σύροι θεώρησαν ότι ήταν δικό τους μαχητικό και δεν ασχολήθηκαν.

Έτσι, με τις τελευταίες σταγόνες καυσίμου του, το αεροσκάφος του Ρέντφα έφτασε στον Ισραήλ, κατά την είσοδο στον εναέριο χώρο του οποίου το συνόδεψαν δύο ισραηλινά Mirage. To πολύτιμο MiG προσγειώθηκε στη βάση του Χατζόρ.

Με αίσθηση του χιούμορ οι Ισραηλινοί μετονόμασαν το αποκτηθέν με τον τρόπο αυτό MiG σε 007 – από τον γνωστό πράκτορα. Κατόπιν το έλυσαν μέχρι βίδας και το εξέτασαν εξονυχιστικά ενώ εκτέλεσαν και πτητικές δοκιμές και εικονικές αερομαχίες με τα ισραηλινά μαχητικά.

Το πόσο απέδωσε το σχέδιο φάνηκε στις 7 Απριλίου 1967 όταν, πάνω από το Γκολάν, ισραηλινά Mirage III κατέρριψαν έξι MiG-21 χωρίς γρατζουνιά… Το 1968 το 007 πέρασε τον Ατλαντικό, καθώς το «δάνεισαν» στις ΗΠΑ με αντάλλαγμα την προμήθεια F-4 Phantom από τις ΗΠΑ.

SUPERCLASSICO . TO ΤΑΝΓΚΟ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ

Τα μυστήρια της αρχαίας Αιγύπτου .Η Βίβλος των Νεκρών

Ο Αρχαίος Αιγυπτιακός «Οδηγός για τους Νεκρούς» ή όπως είναι ευρύτερα γνωστός, Η Βίβλος των Νεκρών, παρέχει εξαιρετικές πληροφορίες για την Πνευματική κληρονομιά της Αιγύπτου αλλά και για το ταξίδι της Ψυχής του ανθρώπου μετά τον θάνατό του. Ας δούμε την ιστορία και τα περιεχόμενα της Διασημότερης Βίβλου των Νεκρών, αποκαλύπτοντας τα σκοτεινά μυστήρια, τις υπερφυσικές ιδιότητες που εμπεριέχει αλλά και τις πρακτικές οδηγίες για μία αποδοτική μετά θάνατον ζωή.

Ο Θάνατος επικρατεί στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού, επιβεβαιώνοντας την θνησιμότητα κάθε όντος που περπατάει σε αυτό τον πλανήτη. Η Έννοια του θανάτου τρομοκρατεί το ανθρώπινο είδος για χιλιετίες τώρα και η ακύρωσή του έχει επιχειρηθεί με διάφορους τρόπους, αρκετοί από τους οποίους έχουν καταγραφεί σε αρκετές θρησκευτικές πεποιθήσεις. Ο Αιγυπτιακός πολιτισμός φυσικά δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Η χαρακτηριστική  παρανόηση που γεννά η Βίβλος των Νεκρών είναι πως πρόκειται για ένα αρχαίο Αιγυπτιακό θρησκευτικό Δόγμα. Όμως για να κατανοήσουμε καλύτερα το βιβλίο αυτό θα πρέπει να το θεωρήσουμε έναν πρακτικό οδηγό για εκείνους που απεβίωσαν, που παρέχει οδηγίες πλοήγησεις στους κόσμους των ψυχών αλλά και τρόπους με τους οποίους μία ψυχή μπορεί να αποφύγει «τα εμπόδια» του Κάτω κόσμου ώστε να ολοκληρώσει με επιτυχία την διαδρομή προς τον «Παράδεισο».

Βίβλος των Νεκρών : Η ιστορία

Ο Σερ Γουάλις Μπάτζ ήταν ένας Άγγλος Αιγυπτιολόγος και Φιλόλογος του Βρετανικού Μουσείου. Ανάμεσα στα χιλιάδες αρχαία αντικείμενα που αγόρασε κατά την διάρκεια της καριέρας του ήταν και ο Πάπυρος του Ani, μία εκδοχή της Βίβλο των Νεκρών. Η εκδοχή αυτή του Κειμένου που ανακαλύφθηκε στις Αρχαίες Θήβες περιείχε κεφάλαια που περιέχει η γνωστή Βίβλος των Νεκρών, μαζί με άλλα κομμάτια που υπήρχαν χαραγμένα σε τύμβους και η ύπαρξή τους χρονολογείται περίπου 3000 χρόνια προ Χριστού. Τα πρώτα νεκρικά χειρόγραφα που γνωρίζουμε είναι τα Πυραμιδικά κείμενα, που ανακαλύφθηκαν στην καρδία της Πυραμίδας του Βασιλιά Unas της 5ης Δυναστείας και χρονολογούνται γύρω στο 2400 Π.Χ. Το κείμενο βρισκόταν χαραγμένο στους Νεκρικούς θαλάμους και δεν ήταν πραγματικό βιβλίο, και περιέγραφε τον τρόπο με τον οποίο οι αιθερικές ψυχές μπορούν να ανυψωθούν στους επουράνιους παράδεισους για να μετατραπούν σε θεικές οντότητες μέσα από την ένωσή τους με τον Θεό Ra.

Η Βίβλος των Νεκρών που γνωρίζουν οι περισσότεροι με την μορφή που έχει διαμορφώθηκε έπειτα από αυτές τις δύο εκδοχές ενσωματώνοντας αρκετό περιεχόμενο αλλά με αρκετές προσθήκες. Η 19η Δυναστεία εξάπλωσε αυτούς τους πάπυρους μέσα στους οποίους ήταν γραμμένο το κείμενο, το οποίο και τοποθετούσαν στον τάφο του νεκρού. Ο Πάπυρος του Άνι ήταν τέτοιας μορφής κείμενο. Κάθε ατομική Βίβλος των Νεκρών έπρεπε να γραφεί και να εικονογραφηθεί από μία ομάδα καλλιτεχνών και καλλιγράφων. Σε αυτό το στάδιο οι πάπυροι εμπορικοποιήθηκαν, αφήνοντας τα στοιχεία κενά έτσι ώστε ο ενδιαφερόμενος να μπορεί να προσθέσει τα προσωπικά του δεδομένα έτσι ώστε να εξατομικεύσει τον πάπυρο των Νεκρών.

Φυσικά αφού αυτά τα κείμενα εμπορικοποιήθηκαν μπορεί κανείς να βρεί αρκετά αντίγραφα, όλα διαφορετικά μεταξύ τους ανάλογα με την περίοδο που δημιουργήθηκαν και τους συγγραφείς που τα παρήγαγαν. Αρκετά αντίγραφα δημιουργήθηκαν από ομάδες συγγραφέων και καλλιτεχνών λόγω του γιγαντιαίου μεγέθους των περιεχομένων της Βίβλου. Το 2011 ερευνητές στο μουσείο του Brooklyn μετέφρασαν στα Αγγλικά μία συγκεκριμένη αφύσικη έκδοση που ήταν χαραγμένη και στις δύο πλευρές. Η χρονολόγηση το τοποθετεί μεταξύ του 1620 Π.Χ και 1430 Π.Χ. Αυτή η ασυνήθιστη Βίβλος των Νεκρών βρίσκεται στον Θάλαμο του μουσείου που περιέχει τις Μούμιες. Στο ίδιο μουσείο μπορεί κάποιος να δει τον Πάπυρο του Άνι που περιγράψαμε στην αρχή του άρθρου.

Ο Σκοπός ύπαρξης της Βίβλου των Νεκρών γίνεται καλύτερα κατανοητός αν ερευνηθεί κάτω από το πρίσμα της θεωρίας της Αέναης Ζωής. Ένας σημαντικός περιορισμός που αφορά την Ανάλυση της Θρησκείας της Αρχαίας Αιγύπτου είναι το γεγονός πως είναι δύσκολο για κάποιον να εκθέσει τις ιδέες και τις πεποιθήσεις του πολιτισμού με μία βεβαιότητα, αφού καθώς αναπτυσσόταν ο πολιτισμός διαμορφωνόταν κατάλληλα και η θρησκευτική ιδέα αποδίδοντας έτσι διαφορετικές ερμηνείες κάθε φορά. Μία πεποίθηση όμως που διαμόρφωσε ολόκληρη την μεταμόρφωση της Αιγυπτιακής Θρησκείας ήταν η πεποίθηση πως σε κάποιο σημείο μετά τον θάνατο, η ψυχή ή ένα αιθερικό κομμάτι του ατόμου επιστρέφει στην ζωή. Για αυτή την ίδια πεποίθηση οι αρχαίοι Αιγύπτιοι μεριμνούσαν ώστε να διατηρηθεί το κορμί του Νεκρού κατά την ταφή του. Ανάλογα την περίοδο, αυτή η διαδικασία συμπεριελάμβανε το βαλσάμωμα του Νεκρού και της τοποθέτησης του σώματος σε ένα θάλαμο μέσα στον οποίο χαράσσονταν τα περιεχόμενα της Βίβλου των Νεκρών, έτσι ώστε η Ψυχή να βρει τον δρόμο της προς τον Πνευματικό παράδεισο και έπειτα την ενσάρκωση ξανά.

Επιπρόσθετα οι Ιερείς αλλά και τα μέλη του θανόντα προσεύχονταν και πραγματοποιούσαν λιτανείες κατά την ταφή. Όλα αυτά τα τελετουργικά ήταν συμβολικής φύσης, αποτυπώνοντας την μεταβατική κατάσταση στην οποία εισχωρούσε ο νεκρός, την μετάβαση από την φυσική ύπαρξη που ήταν γνωστή ως Khat, στην άυλη φύση του Όλον που περιγράφεται μέσα στις γραφές καθώς η Ψυχή πραγματοποιεί το ταξίδι της ανύψωσης μέσα από τον κάτω κόσμο. Στην εισαγωγή του στον Πάπυρο του Άνι, ο Σερ Γουάλις Μπάτζ  αναφέρει με λεπτομέρειες αυτά τα μέρη, με το πρώτο να είναι η καρδιά ή Ka, για την διατήρηση του οποίου οι οικείοι άφηναν πληθώρα φαγητού στον Τάφο. Το επόμενο είναι η ψυχή, ή Ba που παραδόξως είναι ένα ενυπόστατο όπως είναι τα υπόλοιπα μέλη του σώματος. Άλλες πτυχές είναι η Σκιά ή khaibit, η Διάνοια ή khu, η μορφή ή η φυσική μουμιοποίηση του σώματος που αποκαλείται sekhem και τέλος το Ren που είναι το όνομα του ανθρώπου. Σύμφωνα με μερικά αρχαία κείμενα ο Παράδεισος στον οποίο ήθελαν να ανέλθουν οι Ψυχές ήταν στον Ουρανό και η πρόσβασή του πραγματοποιούταν μέσα από μία σκάλα, ενώ άλλα κείμενα αναφέρουν πως ήταν μέσα από ένα τεράστιο κενό στα βουνά της Άβυδου στην Αίγυπτο. Όμως ο υπέρτατος προορισμός ήταν η περιοχή του Tuat, ή ο Κάτω Κόσμος (Budge 1895).

Η Βίβλος των Νεκρών περιέχει πληθώρα από μαγικά ξόρκια, τα οποία ο ιδιοκτήτης της θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για να βοηθηθεί στην αναζήτηση της μετά θάνατον ζωής. Το ταξίδι αυτό είναι επικίνδυνο με πολλούς τρόπους, και επέρχεται κατά τους Αιγύπτιους μέσα από τις αναμετρήσεις με ζοφερά πλάσματα και άλλες υπερφυσικές οντότητες. Η Βίβλος των Νεκρών θεωρούταν ένα απαραίτητο εργαλείο για την επικράτηση αυτών των υπερβατικών αναμετρήσεων και την επίτευξη της ανύψωσης της Ψυχής προς την επόμενη ζωή. Η Χρήση της Μαγείας ήταν καθ’όλα νόμιμη στην Αρχαία Αίγυπτο (heka). Εκείνος που  γνώριζε το όνομα κάποιας υπερφυσικής οντότητας κατείχε και τις δυνάμεις της, και για αυτό τον λόγο η Βίβλος των Νεκρών περιείχε αρκετά από τα ονόματα των Δαιμονικών οντοτήτων που θα αντιμετώπιζε η Ψυχή του Νεκρού στην νεκρική περιπλάνησή της.

Η Αιγυπτιακή Βίβλος των Νεκρών έχει μεγάλη σημασία ως κείμενο, αφού είναι το Πρώτο θρησκευτικό κείμενο που περιέχει πεποιθήσεις σχετικά με την ζωή μετά τον Θάνατο του ανθρώπου, μία αναζήτηση που συνεχίζεται ακόμα και στις ημέρες μας, αφού το ταξίδι της Ψυχής του ανθρώπου είναι ένα ταξίδι πο σαγηνεύει όλους όσους πιστεύουν πως ο άνθρωπος είναι ένα Ον υπερβατικό, και πως ο Θάνατος δεν είναι το τέλος, παρά η αρχή μίας επόμενης ζωής.

ΣΤΑ ΑΔΥΤΑ ΤΗΣ ΜΟΣΑΝΤ .

Το απαγορευμένο ντοκιμαντέρ ( Ελληνικά ) και βιβλίο ( Αγγλικά) στην οθόνη σου

Όταν ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ, ένα από τα πρώτα πράγματα που φρόντισε να κάνει ο πρωθυπουργός του, Νταβίντ Μπεν Γκουριόν, ήταν να εκφράσει αυτό που έβλεπε ως αναγκαιότητα: τη δημιουργία μιας μυστικής υπηρεσίας που να προασπίζεται τα συμφέροντα του νεοσύστατου κράτους. Ήδη από τις 7 Ιουνίου 1948 γινόταν συζητήσεις με τους αξιωματούχους του και στις 13 Δεκεμβρίου 1949 ο ηγέτης της κυβέρνησης όρισε τον πρώτο διευθυντή του Ινστιτούτου Πληροφοριών και Ειδικών Επιχειρήσεων. Δυο χρόνια αργότερα (2 Μαρτίου 1951), ως αποτέλεσμα της εμπειρίας που είχε αποκτήσει η Μοσάντ στη δράση εντός του Ισραήλ, ο Μπεν Γκουριόν εξουσιοδότησε τον διευθυντή της να πάρει υπό τον έλεγχό του όλες τις επιχειρήσεις συλλογής πληροφοριών του εξωτερικού. «Διευθυντήριο» το είπανε και ήταν η παρθενική ενσάρκωση όλων όσα θα σήμαινε ευθύς αμέσως η Μοσάντ. Μέχρι το 1963, όταν παρέδωσε τη διοίκηση και ο δεύτερος επικεφαλής της, η μυστική υπηρεσία του Ισραήλ «ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα και τις ανάγκες του κράτους του Ισραήλ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο», όπως έγραφε στην εσωτερική τους επικοινωνία ο πρωθυπουργός, ο μόνος άνθρωπος στον οποίο λογοδοτούσε η ηγεσία της Μοσάντ.

Πολλά μπορείς να πεις για την εβραίική υπηρεσία πληροφοριών . τα μισά είναι αλήθεια άλλα τόσα ψέματα αλλά και από αυτά δεν ξέρεις αν οι αλήθειες είναι τελικά τα ψέματα και αντίστροφα

Στις τελευταίες δεκαετίες πάντως η Μοσάντ φαίνεται να έχει περιορίσει τη δράση της στη γειτονιά της Μέσης Ανατολής. Άλλη μια αμφιλεγόμενη κίνησή της θα ερχόταν το 1986, όταν έπιασε τον ισραηλινό πυρηνικό επιστήμονα Μορδεχάι Βανούνου που είχε μόλις αποκαλύψει στον Τύπο το μυστικό πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας του. Ένας πράκτορας της Μοσάντ τον παραπλάνησε να πάει από το Λονδίνο στη Ρώμη, όπου τον νάρκωσαν και τον μετέφεραν λιπόθυμο με αεροπλάνο στο Τελ Αβίβ, όπου θα περνούσε τα 11 από τα 18 χρόνια της κάθειρξής του σε καθεστώς πλήρους απομόνωσης. Άλλος ένας περιβόητος θρίαμβός της ήρθε το 1976, όταν οι πράκτορες της Μοσάντ έσωσαν τους ομήρους από την αεροπειρατεία στο Έντεμπε της Ουγκάντα. Και μετά τα έβαλε με ανατριχιαστικά αποτελεσματικό τρόπο με τους παλαιστίνιους ηγέτες που είχαν καταφύγει στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αφρική, μιας και η Μέση Ανατολή ήταν μέχρι τότε τσιφλίκι της. Ως το 1990, το σλόγκαν της οργάνωσης ήταν παγκοσμίως γνωστό: «Με τον τρόπο της εξαπάτησης θα κάνεις πόλεμο». Δεν ήταν βέβαια μόνο η εξαπάτηση, καθώς φόνους έκανε ήδη από τις πρώτες και ακόμα σκοτεινότερες ημέρες της. Ο Γιτζάκ Σαμίρ, μεγαλοστέλεχος της Μοσάντ και κατοπινός πρωθυπουργός του Ισραήλ, συνήθιζε να στοχεύει στους γερμανούς επιστήμονες που βοηθούσαν τον Νάσερ στο αιγυπτιακό πυραυλικό πρόγραμμα, προοιωνίζοντας τις κατοπινές μυστικές επιχειρήσεις της υπηρεσίας να κουτσουρέψει το οπλικό σύστημα του Ιράκ και του Ιράν, μια δράση που για το δεύτερο συνεχίζεται ως τις μέρες μας. Το Ιράν είναι ορκισμένος εχθρός του Ισραήλ, δικαιολογείται κάθε τόσο η Μοσάντ για άλλον έναν φόνο ιρανού πυρηνικού επιστήμονα.

Η πρακτόρικη υπηρεσία του Ισραήλ που συνήθιζε να διαφημίζει τις επιχειρήσεις της και πλέον τηρεί νεκρική σιγή

Ακόμη και το ακυρωθέν πια ντοκιμαντέρ που είχαμε την πρόνοια να το αποθηκεύσουμε όταν εμφανίσθηκε για μερικές εβδομάδες πριν το ίδιο το κράτος του Ισραήλ έκοψε , δεν ξέρεις τελικά τι να πιστέψεις και τι όχι.

δες το ντοκιμαντέρ σε 4 επεισόδια παρακάτω κάνοντας κλικ επάνω στον player 

πολλά λοιπόν από τα ”κόλπα” της μοσάντ έβγαλε στη φόρα και ο πρώην πράκτοράς της Βίκτορ Οστρόφσκι με το βιβλίο του που εκδόθηκε από το ποντίκι στην Ελλάδα με τίτλο στα άδυτα της μοσάντ

Και το οποίο με ισχυρή παρέμβαση της κυβέρνησης του Ισραήλ αποσύρθηκε από τους εκδοτικούς οίκους και ειδικά στα Ελληνικά δεν κυκλοφορεί πλέον πουθενά παρά μόνο σε κάποια παλαιοβιβλιοπωλεία ή σε ιδιωτικές συλλογές

Εμείς σας το παρέχουμε στα Αγγλικά ,  διάβασέ το στο link από κάτω

by-way-of-deception-ostrovsky

Ουσουάια , γη του πυρός . Το τέλος του κόσμου

Όνομα κάπως δύσκολο: πολλοί δε θέλουν να τη…μάθουν, αλλά να ταξιδέψουν σε αυτή. Είναι η Ushuaia (Ουσουάια) η οποία υπερηφανεύεται ως η νοτιότερη πόλη του κόσμου με τις πινακίδες να προειδοποιούν ότι φτάσατε «στο τέλος του…κόσμου»!

Οι κάτοικοι εδώ έχουν κάθε λόγο να καυχιούνται: «Η Γη του Πυρός». Το αρχιπέλαγος ανάμεσα σε Αργεντινή και Χιλή με σημαντικές πόλεις την Ρίο Γκράντε και την Ουσουάια-  είναι η πλησιέστερη πόλη στην Ανταρκτική, η οποία βρίσκεται μόλις 1.133 χιλιόμετρα νότια (η πρωτεύουσα Μπουένος Άιρες είναι 2.373 χιλιόμετρα βόρεια).- H απόσταση Αθήνα Λονδίνο σε ευθεία πάντα είναι λίγο μικρότερη -!!

Η πόλη υποφέρει από τραχείς χειμώνες και κάποτε ήταν γνωστή με την ονομασία «Σιβηρία του Νότου». Η Ουσουάια είναι πλέον μια τουριστική, ταχύτατα εκσυγχρονισμένη και μάλλον cool πόλη στην Αργεντινή.

Το γεγονός ότι είναι η νοτιότερη πόλη του κόσμου, συνεισφέρει τα μέγιστα στην τοπική οικονομία αφού είναι ένας κύριος τουριστικός προορισμός, τόσο στους τουρίστες που φτάνουν εκεί οδικώς ή αεροπορικώς από την Αργεντινή ή την Χιλή όσο και σε αυτούς που επισκέπτονται την Ανταρκτική με κρουαζιερόπλοια.

Η Ουσουάια με περίπου 70.000 κατοίκους, μοιάζει σαν να ξεπήδησε από καρτ ποστάλ. Τακτοποιημένα ασβεστωμένα κτίρια με κόκκινες στέγες, τοποθετημένα σε έναν προστατευμένο κόλπο. Είναι πλαισιωμένος από καταπράσινους λόφους και τις οδοντωτές χιονισμένες κορυφές των Άνδεων. Μια ματιά στις φωτογραφίες θα σας πείσει ή ακόμα καλύτερα, ένα ταξίδι στον μακρινό αυτό τόπο.

Οι Όνας (Ona) έφτασαν στην Γη του Πυρός πριν από περίπου 11000 χρόνια και κατά την αποικιακή εποχή πρώτος έφτασε ο βρετανός Ρόμπερτ Φίτζρόι (Robert FitzRoy) στις 29 Ιανουαρίου 1833 με το παρθενικό ταξίδι του ιστιοφόρου «HMS Beagle». Στο δεύτερο ταξίδι στο πλοίο επέβαινε και ο Δαρβίνος, η παρουσία του οποίου έκανε το «HMS Beagle» ένα από τα διασημότερα πλοία. Η σύγχρονη Ουσουάια ξεκίνησε σαν οικισμός το 1873 όταν ο αργεντινός πρόεδρος Χούλιο Αργεντίνο Ρόκα (Julio Argentino Roca), στο πρότυπο της Τασμανίας στην Αυστραλία, δημιούργησε μια «ποινική αποικία» με σκοπό την ανάπτυξη του οικισμού σαν πόλη και την κυριαρχία της Αργεντινής στην Γη του Πυρός.

Στην δεκαετία του 1880 κυκλοφόρησαν φήμες ότι βρέθηκε χρυσός στην Ουσουάια, γεγονός που βοήθησε στην περαιτέρω εξάπλωση της πόλης αλλά οι φήμες τελικά αποδείχτηκαν ψεύτικες. Στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα όλη η πόλη ήταν η περιοχή γύρω από την φυλακή, η οποία φιλοξενούσε κατάδικους με επαναλαμβανόμενα σοβαρά αδικήματα με συνέπεια η απόδραση να είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Στην ουσία οι κατάδικοι ήταν «καταναγκασμένοι άποικοι» και εκτός από την πόλη έχτισαν και τον σιδηρόδρομο που εξυπηρετούσε τον οικισμό, σήμερα ένα τουριστικό αξιοθέατο γνωστό ως «Το τρένο στο τέλος του κόσμου».

ΣΑΙΕΝΤΟΛΟΓΙΑ : ΘΡΗΣΚΕΙΑ ,ΣΕΧΤΑ , ΟΡΓΑΝΩΣΗ , ΑΡΛΟΥΜΠΑ ή ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ?

Η σάλα του Novotel της Αχαρνών είναι μισοσκότεινη, με την οθόνη προβολής να αποτελεί τη μόνη φωτεινή πηγή, και είναι γεμάτη με καρέκλες που κοιτάζουν προς την οθόνη, αλλά μόνο οι μισές είναι γεμάτες, με μερικές δεκάδες Σαϊεντολόγους που παρακολουθούν την προβολή σιωπηλά, σχεδόν ευλαβικά. Δεν μοιάζουν ούτε φτωχοί ούτε πλούσιοι, ούτε τρελοί, ούτε παρανοϊκοί, ούτε σατανικοί. Δεν ψάλλουν ύμνους, δεν κοιτάζουν τριγύρω, δεν μιλούν μεταξύ τους, μόνο παρακολουθούν το DVD μιας εκδήλωσης που έγινε στην Αμερική λίγες μέρες νωρίτερα, στις 13 Μαρτίου του 2006, μιας εκδήλωσης πολύ επίσημης, με τον ηγέτη της Εκκλησίας Ντέιβιντ Μισκάβιτζ να μιλά από το πόντιουμ, και μετά έναν ιστορικό να παρουσιάζει απίστευτα ασήμαντες και εξαντλητικά βαρετές λεπτομέρειες από τη ζωή του ιδρυτή της Σαϊεντολογίας Λ. Ρον Χάμπαρντ, και από κάτω τον Τζον Τραβόλτα, τη Τζένα Έλφμαν και εκατοντάδες ακόμα πιστούς με τα καλά τους να χειροκροτούν όρθιοι στο τέλος κάθε βίντεο.

Οι θεατές του Novotel παρακολουθούν την οθόνη σιωπηλοί, και κάποιοι μοιάζουν συγκινημένοι, και στο τέλος κάθε βίντεο χειροκροτούν κι αυτοί, και στο τέλος του πρώτου μέρους, όταν ακούγεται η φωνή του Χάμπαρντ, ένα ηχογραφημένο voice over πάνω από ηλιοβασιλέματα και παχουλά σύννεφα, οι Έλληνες Σαϊεντολόγοι που έχουν συγκεντρωθεί εδώ, αυτή τη μέρα, την 1η Απριλίου, τη μέρα γενεθλίων του ιδρυτή της Εκκλησίας τους, σηκώνονται όρθιοι και χειροκροτούν την οθόνη προβολής και το DVD που παίζει, με βουρκωμένα μάτια.

Ο Λαφαγιέτ Ρόναλντ Χάμπαρντ, γεννημένος το 1911, ήταν ένας συγγραφέας ιστοριών επιστημονικής φαντασίας με εξωγήινους και τέρατα, τις οποίες πουλούσε σε φτηνά pulp περιοδικά τη δεκαετία του ’40. Σύμφωνα με τη βιογραφία του συναδέλφου του Λόιντ Έσμπαχ, ο Χάμπαρτ δήλωσε στα τέλη εκείνης της δεκαετίας: «Θα ήθελα να ξεκινήσω μια θρησκεία. Εκεί είναι τα πολλά λεφτά».

Το 1950 γνώρισε την επιτυχία όταν το βιβλίο του «Διανοητική», ένα εγχειρίδιο αυτοβελτίωσης 700 σελίδων έγινε best seller. Δύο χρόνια αργότερα, ο Χάμπαρντ ξανάγραψε τη Διανοητική εισάγοντας την ιδέα της Σαϊεντολογίας, που υποσχόταν όχι απλά την λύση των προβλημάτων του ατόμου, αλλά την ουσιαστική βελτίωση των χαρακτηριστικών του. Το 1954 ιδρύθηκε η πρώτη εκκλησία της Σαϊεντολογίας: Ο εκκεντρικός κοκκινομάλλης λάτρης των ταινιών του Χόλιγουντ και του αποκρυφισμού είχε πια την δικιά του, προσωπική θρησκεία.

Αν και, εδώ που τα λέμε, δεν μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε ακριβώς «θρησκεία».

Η Σαϊεντολογία βασίζεται στην ιδέα ότι όλα τα προβλήματα του ανθρώπου, ψυχικά και σωματικά, είναι το αποτέλεσμα της «Αντιδραστικής Διάνοιας», το τμήμα της διάνοιας που δεν ελέγχεται από τη θέληση του ατόμου. Τα φάρμακα και η ψυχοθεραπεία θεωρούνται όχι απλά αναποτελεσματικές θεραπείες, αλλά ξεκάθαρα επικίνδυνες και η χρήση τους απαγορεύεται. Για τη Σαϊεντολογία, όλα τα προβλήματα βασίζονται στην ψυχή, και λύνονται με το ώντιτινγκ, μια θεραπεία κατά την οποία ένας ειδικός (ώντιτορ) συζητά με τον ασθενή/πιστό/πελάτη για τα προβλήματά του. Το ώντιτινγκ γίνεται συνήθως με τη βοήθεια του «ηλεκτρόμετρου», μια συσκευή που μοιάζει με τον ανιχνευτή ψέματος και μετρά τα μικρά ηλεκτρικά φορτία του σώματος, κατά τη διάρκεια της κουβέντας. Έτσι ο ώντιτορ ξέρει πότε αυτός που έχει απέναντί του λέει αλήθεια ή ψέματα. Ένα μοναδικό χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει τη Σαϊεντολογία από όλες τις άλλες θρησκείες του κόσμου είναι το ότι χρεώνει όλες –μα όλες- τις λειτουργίες που παρέχει στους πιστούς. Τα ώντιτινγκ προσφέρονται σε κομμάτια των 12,5 ωρών, και τα αρχικά στάδια στις ΗΠΑ κοστίζουν 750 δολάρια, ενώ στην Ελλάδα είναι πολύ πιο φτηνά, μόλις 175 ευρώ. Όσο προχωρά ο νέος «πιστός», όμως, τα πράγματα περιπλέκονται, και οι θεραπείες κοστίζουν όλο και περισσότερο, φτάνοντας τα 8000 και 9000 δολάρια στην Αμερική. Στην Ελλάδα, η εξέταση για ΟΤ ΙΙΙ κόστιζε 4 εκ. δραχμές το 1995.

OT σημαίνει Operating Thetan, δηλαδή Ενεργός Θήτα, και είναι ο στόχος όλων των Σαϊεντολόγων. Μετά από ατέλειωτα ώντιτινγκ (και πολλές χιλιάδες ευρώ) ο υποψήφιος θα φτάσει σ’ αυτό το στάδιο, που υποτίθεται ότι σημαίνει πως κατέχει εξαιρετικές πνευματικές δυνατότητες. Υπάρχουν 8 επίπεδα OT –ο Τομ Κρουζ είναι ΟΤ VII, στο προτελευταίο στάδιο δηλαδή. Το πιο δύσκολο είναι το OTIII, γιατί όποιος φτάσει εκεί αποκτά το δικαίωμα να μάθει τα μυστικά του σύμπαντος.

Ένα άλλο μοναδικό χαρακτηριστικό της Σαϊεντολογίας που δεν συναντάται σε καμία άλλη θρησκεία, είναι το ότι αποκρύπτει βασικά στοιχεία του δόγματός της από τους πιστούς. Πράγματι, αν και δεν στο λένε στην αρχή, η Σαϊεντολογία έχει δόγμα, μια ιστορία δημιουργίας για το πώς φτιάχτηκε ο κόσμος, τι είναι ο άνθρωπος κλπ. Πρέπει να φτάσεις στην πολύ υψηλή (και πανάκριβη) βαθμίδα OTIII για να τη μάθεις, ωστόσο, ένα μυστικό που η Εκκλησία φυλούσε με νύχια και με δόντια, μέχρι που διέρρευσε στο Ίντερνετ και το έμαθε όλος ο κόσμος. Αυτοί που φτάνουν στο ΟΤΙΙΙ παίρνουν έναν φάκελο που περιέχει, με λεπτομέρειες, την ιστορία του σύμπαντος και της ανθρωπότητας.

Είναι μια ιστορία με εξωγήινους.

Πριν από 75 εκατομμύρια χρόνια ένας σατανικός άρχοντας, ο Ξένου, ήλεγχε 76 πλανήτες στο μέρος του γαλαξία που βρίσκεται η γειτονιά μας. Οι πλανήτες ήταν πυκνοκατοικημένοι και παρηκμασμένοι, ωστόσο, οπότε ο Ξένου μάζεψε τα 13,5 τρισεκατομμύρια εξωγήινων που τους κατοικούσαν και τους έφερε όλους στη Γη, και τους πέταξε στα ηφαίστεια στα οποία έριξε μετά βόμβες με αποτέλεσμα να εκραγούν όλα ταυτόχρονα και να πεθάνουν όλοι. Οι ψυχές των νεκρών εξωγήινων, που ονομάστηκαν «Θήτα», πέταξαν στον ουρανό της Γης για να πέσουν στις ηλεκτρονικές παγίδες του Ξένου, ο οποίος ενέθεσε στο άυλο μυαλό τους τις ψεύτικες δοξασίες περί Θεού, Χριστού και οργανωμένων θρησκειών. Πολλές από αυτές τις ψυχές στη συνέχεια στοίχειωσαν τα ανθρώπινα όντα. Ο καθένας μας, δηλαδή, είναι μια ψυχή ενός αδικοχαμένου εξωγήινου παγιδευμένη σε ένα ανθρώπινο σώμα. Ή περισσότερες από μία. Μπορεί στο κορμί σας αυτή τη στιγμή να συμβαίνει μια εξωγήινη παρτούζα ξαναμμένων Θήτα. Κανείς δεν ξέρει.

Η Εκκλησία που πρεσβεύει αυτές τις μπούρδες αυτοπροβάλλεται ως «η πιο ραγδαία αναπτυσσόμενη θρησκεία του κόσμου», μιλά για 10.000.000 μέλη, ενώ κάποιοι υπολογίζουν την περιουσία της (κυρίως σε real estate, την αγαπημένη επένδυση των θρησκειών) να φτάνει τα δισεκατομμύρια δολάρια. Η αλήθεια μοιάζει να είναι πολύ διαφορετική, όμως. Σύμφωνα με μια έρευνα του City University της Νέας Υόρκης, το 2001 οι άνθρωποι που δήλωναν Σαϊεντολόγοι στις ΗΠΑ δεν ήταν περισσότεροι από 55.000. Ψύχραιμες εκτιμήσεις μιλούν για 100-200.000 μέλη παγκοσμίως, ενώ ακόμα και με στοιχεία της ίδιας της εκκλησίας, στις διδασκαλίες της Εκκλησίας του Κλίαργουότερ της Φλόριντα, της ανεπίσημης «πρωτεύουσας» της Σαϊεντολογίας, συμμετείχαν λίγο περισσότεροι από 6000 άνθρωποι το 2004 –από 11.210 το 1989. Στην Ευρώπη, φυσικά, η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη, καθώς στα περισσότερα κράτη η Σαϊεντολογία δεν αναγνωρίζεται ως θρησκεία και διώκεται, με αποτέλεσμα στη Γερμανία ή τη Γαλλία να είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Στη δε Ελλάδα, τα μέλη που είδα στην (σημαντική, υποτίθεται) εκδήλωση για τα γενέθλια του Χάμπαρντ σε καμία περίπτωση δεν ξεπερνούσαν τα εκατό. Η αιτία για την καταφανή και παταγώδη αποτυχία της εκτός ΗΠΑ είναι φυσικά οι διώξεις της από τις απανταχού αρχές, τις οποίες η οργάνωση παρουσιάζει ως άδικες και ρατσιστικές. Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, ωστόσο, και η Σαϊεντολογία δεν είναι μια αθώα θρησκεία που απλά προσπαθεί να διδάξει τα πιστεύω της ελεύθερα και δημοκρατικά.

Προμετωπίδα της οργάνωσης στην Ελλάδα υπήρξε το αλήστου μνήμης ΚΕΦΕ ( Κέντρο εφησμοσμένης φιλοσοφίας Ελλάδας ) με εκατοντάδες καταγγελίες σε βάρος του

η αρχή του τέλους για το ΚΕΦΕ

Η Ντόρα Αποστολοπούλου ήταν μια νεαρή και δραστήρια κοπέλα όταν έπιασε δουλειά στο ΚΕΦΕ. Πολύ σύντομα οι σχέσεις της με την οικογένειά της άρχισαν να δοκιμάζονται. Η Ντόρα έγινε μέλος της Εκκλησίας της Σαϊεντολογίας και, αντί να βγάζει, άρχισε να απομυζά χρήματα από τους δικούς της. Στη συνέχεια ήρθαν οι εντάσεις, οι τσακωμοί, με αποκορύφωμα την ανακοίνωση της Ντόρας ότι θα πάει ταξίδι με το σκάφος της οργάνωσης, που αλώνιζε τους ωκεανούς του κόσμου «εκπαιδεύοντας» τα μέλη, και ενίοτε μεταφέροντας τον Τομ Κρουζ και τον Τζον Τραβόλτα στις διακοπές τους. Ο πατέρας Ανδρέας Αποστολόπουλος πήρε την κατάσταση στα χέρια του, και μπούκαρε στα γραφεία του ΚΕΦΕ στην Πατησίων, με ένα συνεργείο του ΤΗΛΕ ΤΩΡΑ στο κατόπι, και τα έκανε λίμπα.

Το ΚΕΦΕ μπορεί να μην υπάρχει πια, αλλά ο διάδοχός του, το βιβλιοπωλείο Νέος Πολιτισμός υπάρχει ακόμα στο ίδιο μέρος, στην Πατησίων, στο νούμερο 200, σε δύο ορόφους μιας παλιάς πολυκατοικίας. Η φράση «Εκκλησία της Σαϊεντολογίας» υπάρχει στην πρόσοψη, κι από πίσω ένας χαμογελαστός νεαρός που μου έδωσε φυλλάδια όταν του τα ζήτησα, και πήρε τηλέφωνο στον πάνω όροφο για να προετοιμάσει όσους βρίσκονταν εκεί για την άφιξή μου, ελαφρώς έκπληκτος, καθώς μάλλον ποτέ δεν μπαίνει κάποιος άσχετος στο κτίριό τους ζητώντας να μάθει πράγματα για τη Σαϊεντολογία.

Στον όροφο μια χαμογελαστή και ευπροσήγορη κυρία με κάθισε σε ένα τραπέζι και μου μίλησε για τις τεχνικές αυτοβελτίωσης που προσφέρει η Διανοητική και η Σαϊεντολογία. Στους νέους και άσχετους, φυσικά, δεν αφηγούνται ιστορίες για τον εξωγήινο άρχοντα Ξένου, απλά τους λένε δυο πράγματα, τους προτείνουν να αγοράσουν τη «Διανοητική» (πολύ ευγενικά), μοιράζουν μερικά φυλλάδια, και δίνουν ένα αντίγραφο ενός τεστ 200 ερωτήσεων που μοιάζει με τα ψυχοτεχνικά τεστ στις εξετάσεις για ΔΕΑ, και το οποίο πρέπει να συμπληρώσεις και να επιστρέψεις, για να αναλυθεί η ψυχοσωματική σου κατάσταση τη δεδομένη στιγμή. Αν θέλεις. Δεν υπάρχει κανενός είδους πίεση, κανένα sales pitch, καμιά ιδιαίτερη μεθοδολογία. Προφανώς τα (όποια) νέα μέλη προέρχονται από γνωριμίες, όχι από προσηλυτισμό. Γι’ αυτό και η ευπροσήγορη κυρία φάνηκε αρκετά έκπληκτη όταν με ξαναείδε μερικές μέρες αργότερα στο λόμπι του Novotel, έξω από την αίθουσα όπου μερικές δεκάδες Σαϊεντολόγοι που προσπαθούσαν να βελτιώσουν τη ζωή τους με το ηλεκτρόμετρο πιστεύοντας ότι είναι αθάνατες εξωγήινες οντότητες, έβλεπαν εκστατικοί ένα DVD.

Οπότε ποιο είναι το συμπέρασμα; Τι είναι η Σαϊεντολογία τελικά;

Μια ψευδεπιστημονική εμπορική οργάνωση, που προσπαθεί με τους celebrity κράχτες της και την πολιτική της δύναμη στις ΗΠΑ να κάνει φασαρία για να μοιάσει μεγαλύτερη από ότι είναι πραγματικά, επικίνδυνη για τα μέλη της ίσως, αλλά όχι ιδιαίτερα για την ευρύτερη κοινωνία που, αν τα στοιχεία των ανεξάρτητων πηγών ευσταθούν, φθίνει ολοένα. Μια new age μόδα ήδη ξεπερασμένη, που χρησιμοποιεί τεχνικές KGB για να κερδίσει μια δύναμη την οποία πιθανότατα ποτέ δεν είχε. Πράγμα που δεν εξηγεί το πώς ακριβώς σκέφτονται οι μερικές δεκάδες κυρίες και κύριοι που όρθιοι χειροκροτούσαν ένα DVD μέσα στο σκοτάδι, ακούγοντας τις απόψεις ενός συγγραφέα φτηνών παραμυθιών επιστημονικής φαντασίας.

Δεν υποπτεύονται πως ένα τέτοιο –αλλά καθόλου φτηνό-, είναι το μόνο που τους έχει προσφέρει ο αλλόκοτος παχουλός κοκκινομάλλης;

Το 1986, κι αφού πέρασε κάμποσα χρόνια χαμένος σε άγνωστη τοποθεσία, ο Λ.Ρον Χάμπαρντ έπαθε μια καρδιακή προσβολή, και μια εβδομάδα αργότερα πέθανε. Στο αίμα του βρέθηκε το Vistaril, ένα από τα πολλά ψυχοφάρμακα που έπαιρνε τότε, στα τελευταία του. Στη διαθήκη του, η οποία είχε αλλάξει μια μέρα πριν πεθάνει, άφηνε τα πάντα στην οργάνωση, και όχι στη γυναίκα του ή τα πέντε του παιδιά. Σύμφωνα με τον διάδοχό του στην κορυφή της οργάνωσης, Ντέιβιντ Μισκάβιτζ, ο Χάμπαρντ πέρασε σε ένα νέο επίπεδο ύπαρξης, άγνωστο μέχρι σήμερα, και είναι ακόμα κάπου εκεί έξω. Σήμερα, κάθε οργάνωση της Σαϊεντολογίας διαθέτει ένα γραφείο κενό, επιπλωμένο, με βιβλία και γραφική ύλη, έτοιμο να τον υποδεχτεί σε περίπτωση που επιστρέψει από το υπερπέραν

BY WAY OF DECEPTION – Ο ΤΡΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ

Ενας άνθρωπος βρίσκεται κρεμασμένος στο μέση μιας πλατείας στη Συρία. Φορά μόνο έναν χιτώνα, στον οποίο αναγράφονται όλα του τα εγκλήματα. Γύρω του δεκάδες στρατιωτικοί με τα όπλα στο χέρι. Στους δρόμους η κίνηση συνεχίζεται κανονικά, με τα αυτοκίνητα και τους πεζούς να κινούνται ατάραχοι, λες και δεν έχει συμβεί τίποτα.

Η σορός του βρίσκεται εκεί για μια ολόκληρη ημέρα. Πρόκειται για τον Έλι Κοέν, τον Ισραηλινό κατάσκοπο που παραλίγο, όπως φημολογείται, να γίνει και υπουργός στη Συρία.

Ο διευθυντής της Μοσάντ Νταβίντ Μπαρνέα αποκάλυψε το περιεχόμενο του τελευταίου τηλεγραφήματος του Κοέν προς την υπηρεσία πληροφοριών του Ισραήλ το οποίο στάλθηκε στις 19 Ιανουαρίου 1965, ενώ δήλωσε παράλληλα ότι αυτό το τηλεγράφημα είχε υποκλαπεί.

Στο τηλεγράφημα, ο Κοέν ανέφερε στους προϊσταμένους του στις μυστικές υπηρεσίες ότι ο τότε πρόεδρος της Συρίας Αμίν αλ-Χαφάζ είχε συνάντηση με τη διοίκηση των συριακών ενόπλων δυνάμεων στις 5:00 μ.μ. – κάτι που έγινε λίγο πριν συλληφθεί ο ίδιος ο Κοέν.

Για δεκαετίες, υπήρχε μια συζήτηση σχετικά με το εάν ο Κοέν , ο οποίος έδωσε στη Μοσάντ σημαντικές πληροφορίες για κορυφαίους Σύριους αξιωματούχους και εξοπλισμούς από το 1961-1965 όταν δρούσε στη Συρία, πιάστηκε επειδή οι καθοδηγητές του τον πίεσαν πάρα πολύ ή επειδή ο ίδιος πήρε πάρα πολλά ρίσκα.

Ο Μπαρνέα είπε ότι η αποκάλυψη και δημοσιοποίηση του τελευταίου τηλεγραφήματος είναι μέρος μιας προσπάθειας να καταστεί σαφές ότι κανείς δεν “φταίει” και ότι μερικές φορές ακόμη και οι καλύτεροι κατάσκοποι – και χαρακτήρισε τον Κοέν θρύλο για την συνεισφορά του στην υπηρεσία – μπορούν να συλληφθούν. με επίμονη αντικατασκοπεία ενός εχθρού.

Στο βιβλίο σάλος by the way of deception [1]που η μοσάντ έδωσε αγώνα να μην κυκλοφορήσει ( το διαθέτουμε στα Αγγλικά  ) μιας και οι εκδόσεις ΄΄ποντίκι΄΄ που το εκτύπωσαν με τίτλο στα άδυτα της μοσάντ . δέχθηκαν σειρά αγωγών από το εδώ κεντρικό Ισραηλινό συμβούλιο ( ΚΙΣ) ο συγγραφέας και πρώην πράκτορας της μοσάντ Βικτόρ Οστρόφσκι περιγράφει μια άλλη ιστορία . Ο Κοέν λέει ο Οστρόφσκι ήθελε να γυρίσει απελπισμένα πίσω και είχε γίνει απρόσεκτος .

Η αιτία  ήταν η ΄΄φροντίδα΄΄ που παρείχε η μοσάντ στην γυναίκα του . Σύμφωνα με τον Οστρόφσκι η κοσμοθεωρία της μοσάντ ήταν ( είναι?) πως οι γυναίκες ή οι μεγάλες κόρες των ενεργών πρακτόρων που δεν μπορούν να επιστρέψουν γρήγορα πρέπει να συνάπτουν ερωτικές σχέσεις με πράκτορες της υπηρεσίας εντός των συνόρων αφενός για να μη γίνουν αντιληπτές στην κοινωνία εφόσον συνάψουν παράνομη σχέση αφετέρου να αποκλειστεί το ενδεχόμενο ο παράνομος εραστής να είναι ξένος πράκτορας !!

Ποιος ήταν ο Έλι Κοέν ή πρακτορασ 88;

Ο Cohen ή Eliahu ben Shaoul Cohen, με το μυστικό όνομα Kamal Amin Thaabet, γεννήθηκε το 1924, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Ο Κοέν μεγάλωσε στην Αίγυπτο και ήταν γιος Σύριων Εβραίων γονέων.

Η ευχέρεια στα Αραβικά, Αγγλικά και Γαλλικά τον έκανε τέλειο για τη Μοσάντ. Ταξίδεψε στο Ισραήλ για εκπαίδευση το 1955 και επέστρεψε στην Αίγυπτο τον επόμενο χρόνο.

Ο Κοέν, ωστόσο, εκδιώχθηκε από την Αίγυπτο μετά την κρίση του Σουέζ και εγκαταστάθηκε στο Ισραήλ το 1957.

Εργάστηκε ως μεταφραστής και λογιστής, αλλά προσλήφθηκε ξανά από τις ισραηλινές υπηρεσίες πληροφοριών το 1960.

Εκπαιδεύτηκε για καιρό και πέρασε χρόνο στη Νότια Αμερική για να δημιουργήσει μια ιστορία σε βάθος χρόνου ως επιχειρηματίας με ισχυρούς δεσμούς με τη Συρία και πέτυχε να γίνει φίλος με διάφορους κορυφαίους Σύριους αξιωματούχους.

Στο Μπουένος Άϊρες εδραιώθηκε ως ομογενής Σύριος επιχειρηματίας, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Kamal Amin Thaabet.

Ο Κοέν έκανε πολλές επαφές με τη συριακή κοινότητα στην Αργεντινή και διείσδυσε στη συριακή πρεσβεία. Εκεί, ανάμεσα σε άλλους, ανέπτυξε σχέσεις με τον Σύριο στρατιωτικό ακόλουθο Amin al-Hafez, ο οποίος αργότερα θα γινόταν ο πρόεδρος της Συρίας.

Έτσι, ο Κοέν βρέθηκε ακριβώς στο κέντρο της συριακής εξουσίας.

• Ο Κοέν μετακόμισε στη Δαμασκό το 1962 και σύντομα άρχισε να μεταδίδει πληροφορίες στο Ισραήλ.

Η ισχύς του Κοέν έφτασε στο απόγειό της όταν η χούντα του Μπάθ κατέλαβε την εξουσία στη Συρία το 1963. Περιλάμβανε αρκετούς από τους συνεργάτες του από την Αργεντινή. Ο ηγέτης του πραξικοπήματος Αμίν αλ-Χαφέζ συνέχισε να ευνοεί τον Κοέν και φέρεται μάλιστα να ήθελε  ακόμη και να τον διορίσει αναπληρωτή υπουργό Άμυνας.

Ωστόσο, ορισμένοι Σύριοι ήταν καχύποπτοι απέναντί του μετά το  πραξικόπημα το 1963, ενώ την ίδια περίοδο η Δαμασκός λαβε επίσης νέα τεχνολογικά εργαλεία για τον εντοπισμό επικοινωνιών κατασκόπων από την Σοβιετική Ένωση.

• Τον Ιανουάριο του 1965 η συριακή αντικατασκοπεία έπιασε [2] τα κρυπτογραφημένα μηνύματά του και τον έπιασε επ’ αυτοφώρω.  Ο Κοέν ανακρίθηκε, καταδικάστηκε από στρατοδικείο και απαγχονίστηκε δημόσια τον Μάιο του 1965.

Παρά την σημερινή αποκάλυψη του Μπαρνέα, αρκετοί ιστορικοί θα συνεχίσουν να ισχυρίζονται ότι ο Κοέν ήθελε να παραμείνει στο Ισραήλ το 1964, τον ανησυχούσε η διατεταγμένη επιστροφή του στη Συρία για μια ακόμη χρονική περίοδο – τη χρονική περίοδο στην οποία τελικά συνελήφθη.

Ο Μπαρνέα έκανε την αποκάλυψη σε μια τελετή κατά την οποία εγκαινίασε ένα νέο μουσείο που του δόθηκε το όνομα του “κατασκόπου των κατασκόπων” σε αναγνώριση της προσφοράς του στο κράτος του Ισραήλ.

Σημειώνεται πως η ιστορία του Κοέν έγινε τα τελευταία χρόνια διάσημη σε όλο τον κόσμο μετά την διάσημη σειρά του Netflix, “The Spy”, που αφηγείται τη ζωή και τη δράση του master of spies.

[1] Η Ισραηλινή κυβέρνηση με διαβήματά της απαίτησε την απόσυρση του βιβλίου στις ΗΠΑ και από τον οίκο Γκούντμαν ο οποίος μετά από μήνες ήρθε σε συμφωνία ( με το αζημίωτο βέβαια) με τους Εβραίους και διέκοψε την υποστήριξη στο βιβλίο αφαιρώντας τα χορηγηθέντα δικαιώματα ανα τον κόσμο 

[2] Ο Κοέν είχε αρχίσει να στέλνει μηνύματα με μορς σε τακτική ώρα κάθε μέρα ( περίπου στις 10 το πρωί) με συσκευή που είχε στο διαμέρισμά του που βρισκόταν απέναντι από την κεντρική υπηρεσία εθνικής αμύνης των Σύριων .  Εκεί ένας απλός συντηρητής των ηλεκτρονικών συστημάτων διαπίστωσε παρεμβολές στην ομαλή ηλεκτροδότηση κάθε μέρα την ίδια ώρα …το ανέφερε στους ανωτέρους του και οι υπεύθυνοι εγκατάστασης των συστημάτων Ρώσοι τεχνικοί δεν άργησαν να εντοπίσουν την αιτία .

[3] Το βιβλίο by the way of deception δεν κυκλοφορεί πλέον από κάποιον εκδοτικό οίκο παρά μόνο από χώρες που δεν συνδέονται με το Ισραήλ και δεν είναι και Αγγλόφωνες , εμείς το έχουμε στα Ελληνικά σαν έντυπο βιβλίο από τις εκδόσεις Ποντίκι και σε ηλεκτρονική μορφή στα Αγγλικά που κάποια στιγμή θα ανέβει στο σύνηθες υποσέλιδο

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙΣΑΡΑ

Η δολοφονία του Ιούλιου Καίσαρα στις 15 Μαρτίου του 44 π.Χ. σήμανε το τέλος μιας εποχής. Ο δημοφιλής στρατηγός είχε επεκτείνει τη δημοκρατία σε όλη την Ευρώπη, είχε καταγράψει τα ταξίδια του για το λαό και είχε κερδίσει τις καρδιές τόσο του στρατού όσο και των Ρωμαίων πολιτών. Όταν αυτοανακηρύχθηκε «ισόβιος δικτάτορας», οι Ρωμαίοι πολιτικοί ανησύχησαν θανατηφόρα.

Ο Καίσαρας είχε ανέλθει στην εξουσία μετά από δεκαετίες πολιτικού αδιεξόδου και εμφυλίων πολέμων. Ο Καίσαρας άρχισε να μαγειρεύει τα αποτελέσματα των εκλογών, να βάζει το πρόσωπό του σε νομίσματα και να μοιράζει δημόσια γη σε στρατιώτες για να κερδίσει την εύνοια του στρατού. Απείλησε περαιτέρω τους δημοκρατικούς θεσμούς της Ρώμης παίρνοντας τον πλήρη έλεγχο των οικονομικών παρακάμπτοντας τη Γερουσία – η αναταραχή στους διαδρόμους της εξουσίας ήταν δεδομένη.

Πώς λοιπόν πέθανε ο Ιούλιος Καίσαρας; Εκείνες τις μοιραίες ειδούς του Μαρτίου, ο Καίσαρας έφτασε στη Γερουσία για μια φαινομενικά τυπική συνεδρίαση, όταν δεκάδες γερουσιαστές τον περικύκλωσαν. Ο Λεύκιος Τύλλιος Κίμβρος έσκισε το τόγκα (τήβεννο) του δικτάτορα και μια ομάδα 60 δυσαρεστημένων συγκλητικών μαχαίρωσε τον Καίσαρα 23 φορές.

Ενώ οι αυτοαποκαλούμενοι «Απελευθερωτές» πίστευαν ότι είχαν σώσει τη Ρωμαϊκή Δημοκρατία, ο θάνατος του Ιουλίου Καίσαρα απλώς άνοιξε τον χώρο για να βασιλέψει ο ανιψιός του και ο υιοθετημένος διάδοχος Οκταβιανός – και να κυβερνήσει ως ο πρώτος αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Πώς ο Ιούλιος Καίσαρας έγινε ο ηγέτης της Ρώμης

Ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρας γεννήθηκε είτε στις 12 είτε στις 13 Ιουλίου του 100 π.Χ., στη Ρώμη της Ιταλίας. Ο θείος του ήταν ένας διάσημος στρατηγός ονόματι Γάιος Μάριος, αλλά η οικογένεια του Ιούλιου ούτε ιδιαίτερα πλούσια ήταν ούτε πολύ γνωστή. Ωστόσο, μελέτησε την καταγωγή του και εν τέλει πείστηκε ότι ότι ήταν απόγονος της θεάς Αφροδίτης και του Τρώα πρίγκιπα Αινεία.

Ο Καίσαρας έγινε ο άντρας του σπιτιού όταν πέθανε ο πατέρας του το 85 π.Χ. Δεδομένου ότι ο θείος του Μάριος ενεπλάκη σε εμφύλιο πόλεμο με τον Ρωμαίο ύπατο Λεύκιο Κορνήλιο Σύλλα, ο Καίσαρας παντρεύτηκε την Κορνηλία, κόρη ενός από τους συμμάχους του Μάριου. Όταν όμως ο Σύλλας κέρδισε τον πόλεμο το 82 π.Χ., διέταξε τον Καίσαρα να χωρίσει με την Κορνηλία.

Όταν αρνήθηκε, ο Καίσαρας έχασε και την κληρονομιά και τον ρόλο του ως αρχιερέας του Δία και αναγκάστηκε να κρυφτεί. Άφησε τη Ρώμη για να πάει στο στρατό και κέρδισε πολλές διακρίσεις, βραβεία και μετάλλια κατά τη διάρκεια της θητείας του. Όταν ο Σύλλας πέθανε το 78 π.Χ., ο Καίσαρας επέστρεψε στη Ρώμη και έγινε εισαγγελέας, στρατιωτικός δικαστής και κοσμήτορας.

Οι Ρωμαίοι πολίτες αγαπούσαν τον Καίσαρα για το χρονικό των εκστρατειών του στη Γαλατία, τη Βρετανία, την Αίγυπτο και την Αφρική. Μετά από μια γρήγορη άνοδο σε διάφορα δημόσια αξιώματα, εξελέγη ύπατος το 59 π.Χ. Και μέσα σε 15 χρόνια, είχε διοριστεί  ως δικτάτορας της Ρώμης.

Ο Καίσαρας εδραίωσε τη θέση του μεταξύ του ρωμαϊκού πληθυσμού με πολυάριθμες μεταρρυθμίσεις. Προσέφερε γη σε πρώην στρατιώτες, έδωσε σιτηρά στους φτωχούς, τυποποίησε αγώνες μονομάχων και μείωσε την εγκληματικότητα δημιουργώντας θέσεις εργασίας μέσω δημοσίων έργων. Για τους πολιτικούς του αντιπάλους, ωστόσο, ο αυξανόμενος γαλβανισμός τόσο του στρατού όσο και των πολιτών ήταν τρομακτικός – και άρχισαν να σχεδιάζουν την δολοφονία του.

Πώς πέθανε ο Ιούλιος Καίσαρας;

Οι συγκλητικοί ήταν απογοητευμένοι που οι πολιτικές τους φωνές είχαν περάσει στο περιθώριο! Παρολαυτά  το φθινόπωρο του 46 π.Χ. η τρομοκρατημένη Σύγκλητος τον ψήφισε δικτάτορα για δέκα χρόνια. Δύο χρόνια μετά, ο Καίσαρας ανέτρεψε το σύνταγμα και στέφθηκε ισόβιος δικτάτορας — επεκτείνοντας αυτή του την εξουσία στο διηνεκές. Η καθημερινή του συμπεριφορά έκανε τα πράγματα χειρότερα.

Ο Καίσαρας άρχισε να φοράει δάφνινο στεφάνι και να κάθεται σε μια χρυσή καρέκλα κατά τη διάρκεια των συνόδων της Συγκλήτου. Ήταν ύπατος, τιμητής, δήμαρχος και μέγας αρχιερεύς.

Γιατί λοιπόν δολοφονήθηκε ο Ιούλιος Καίσαρας; Οι Ρωμαίοι πολιτικοί φοβήθηκαν ότι ο 55χρονος συμπεριφερόταν περισσότερο σαν βασιλιάς παρά σαν δημόσιος υπάλληλος, ιδιαίτερα όταν απέτυχε να υπερασπιστεί τους συναδέλφους του ή όταν παραμέρισε τους συγκλητικούς εντελώς βγάζοντας ανορθόδοξα διατάγματα. Μια ομάδα συγκλητικών, οι αυτοαποκαλούμενοι «απελευθερωτές», μόλις είχε σχηματιστεί.

Οι κύριες φυσιογνωμίες που σχεδίασαν τον θάνατο του Ιουλίου Καίσαρα ήταν: ο Γάιος Τρεβόνιος, ένας πραιτοριανός που πολέμησε στο πλευρό του Καίσαρα στην Ισπανία. ο Δέκιμος Βρούτος, κυβερνήτης της Γαλατίας. ο Μάρκος Ιούνιος Βρούτος, γιος της ερωμένης του Καίσαρα, Σερβηλίας και γνωστός ως σκέτο Βρούτος και ο Πόπλιος Σερβίλιος Κάσκας — ο οποίος θα μαχαιρώσει πρώτος τον Καίσαρα.

Ο Βρούτος πίστευε σθεναρά ότι υπήρχε αρκετή υποστήριξη μεταξύ των Ρωμαίων για να σκοτώσουν τον Καίσαρα χωρίς να χαρακτηριστούν οι Απελευθερωτές ως προδότες. Συζήτησαν βιαστικά αν θα τον σκοτώσουν στο σπίτι ή σε δημόσιο χώρο, αλλά ήξεραν ότι έπρεπε να γίνει γρήγορα πριν ο Καίσαρας φύγει για μια στρατιωτική εκστρατεία στις 18 Μαρτίου.

Οι συνωμότες κατέληξαν τελικά στη συνεδρίαση της Συγκλήτου στις 15  Μαρτίου στο Θέατρο του Πομπήιου, έναν προσωρινό τόπο συνάντησης, ενώ το Ρωμαϊκό Φόρουμ βρισκόταν υπό ανακαίνιση. Εκεί, μπορούσαν να απομονώσουν τον Καίσαρα από τους φίλους του, καθώς μόνο συγκλητικοί επιτρεπόταν να μπουν στο κτήριο. Κουβαλούσαν μαζί τους μικρά στιλέτα γνωστά ως pugiones, τα οποία κρύβονταν πιο εύκολα κάτω από τα τόγκα τους σε αντίθεση με μεγαλύτερα ξίφη.

Σύμφωνα με αναφορά του Έλληνα φιλοσόφου Πλούταρχου για τη δολοφονία του Ιουλίου Καίσαρα, όταν ο δικτάτορας έφτασε στο θέατρο, ο Λεύκιος Τύλλιος Κίμβρος πλησίασε με ένα αίτημα να απελευθερώσει τον εξόριστο αδελφό του και οι άλλοι συγκλητικοί συγκεντρώθηκαν κοντά, τάχα μου για να προσφέρουν την υποστήριξή τους. Όταν ο Καίσαρας τον απομάκρυνε με το χέρι, ο Κίμβρος άρπαξε τους ώμους του δικτάτορα και του έσκισε τον χιτώνα.

Ο Καίσαρας φώναξε: «Γιατί; Αυτό είναι βία!» Έπειτα, ο Κάσκας μαχαίρωσε τον Καίσαρα στον ώμο ενώ ο προσπαθούσε να αρπάξει το όπλο του και αναφώνησε: «Κάσκα, παλιάνθρωπε, τι κάνεις;»

Στη συνέχεια, οι συγκλητικοί όρμησαν κατά πάνω του και τον μαχαίρωσαν άλλες 22 φορές. Ο Πλούταρχος ισχυρίστηκε ότι υπήρχε τέτοιο χάος που μερικοί από τους συνωμότες μαχαίρωσαν ο ένας τον άλλο πάνω στη σύγχυση. Ο Καίσαρας λέγεται ότι προσπάθησε πρώτα να βρει μια διέξοδο, αλλά όταν εντόπισε τον Βρούτο, τον οποίο νόμιζε ότι μπορούσε να εμπιστευτεί, εγκατέλειψε την προσπάθεια και άφησε τους άντρες να τον σκοτώσουν.

Στο έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, Ιούλιος Καίσαρας, ο δικτάτορας λέει το διάσημο, «Et tu, Brute?» («Και σύ τέκνον, Βροῦτε;») όταν αντίκρυσε τον Βρούτο με ένα στιλέτο. Αλλά δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι ο Καίσαρας είπε ποτέ αυτά τα λόγια στην πραγματικότητα.

Αντίθετα, πιθανότατα πέθανε σιωπηλά, αιμορραγώντας γρήγορα στο πάτωμα του Θεάτρου του Πομπήιου.

ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΤΟΥ ΚΕΜΠΡΙΤΖ

Οι Ντόναλντ Μακλίν, Γκάι Μπερτζές, Κιμ Φίλμπι και Αντονι Μπλαντ στρατολογήθηκαν από την Κα Γκε Μπε ενόσω φοιτούσαν στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ  στο Μεσοπόλεμο, κατά τη δεκαετία του 1930, ενώ λίγο αργότερα προστέθηκε και ο πέμπτος της «παρέας», ο Τζον Κέρνκρος.

Αν και ο πιο γνωστός από την ομάδα, από το κατασκοπευτικό δίκτυο των Σοβιετικών είναι ο Κιμ Φίλμπι και οι άλλοι 4 δεν υστερούν σε τίποτα.

Πιο αναλυτικά, η ομάδα αποτελούνταν από τον Donald Maclean ή Όμηρο και τον Guy Burgess, αλλιώς Χικς (κάτωθι φωτό), που αυτομόλησαν στην ΕΣΣΔ το 1951, τον περίφημο Kim Philby, τ που θεωρούνταν και η ψυχή της παρέας, γνωστό με το ψευδώνυμο Stanley ή Σόνι, ο οποίος έφυγε για τη Σοβιετική Ένωση το 1963, όπου και παρέμεινε ως σύμβουλος της KGB, καθώς και από τους Anthony Blunt και John Cairncross που ομολόγησαν την προδοσία τους και ως αντάλλαγμα οι βρετανικές υπηρεσίες πληροφοριών δεν αποκάλυψαν τη πράξη τους παρά πολύ αργότερα. Κάποιοι από τους 5 είχαν επαφές με μια μυστική λέσχη του πανεπιστημίου γνωστή ως «Οι απόστολοι του Καίμπριτζ», για την οποία ελέχθη μετά τις αποκαλύψεις πως είχε ευρύτερες σχέσεις με την ΕΣΣΔ.

Οι 5 εκπαιδεύτηκαν στο Καίμπριτζ και μπήκαν στον βρετανικό κρατικό μηχανισμό ως πράκτορες, διπλωμάτες ή ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι. Παράλληλα, κατά τη διάρκεια των σπουδών τους είχαν μυηθεί στον μαρξισμό-λενινισμό, θεωρώντας ότι ήταν το πλέον ουσιαστικό αντίβαρο στην άνοδο του φασισμού, και είχαν προσφέρει τις υπηρεσίες τους στη Σοβιετική Ένωση ήδη από την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Η δράση τους, που διήρκεσε πάνω από 20 χρόνια, όταν αποκαλύφθηκε, πέρα από ουσιαστικό χτύπημα, προκάλεσε και τεράστιο πλήγμα στο γόητρο της ΜΙ6, της μυστικής βρετανικής υπηρεσίας αντικατασκοπείας, της οποίας μέλος ήταν ο Philby.

Ο Φίλμπι ήταν ένας άνθρωπος της ανώτερης αστικής τάξης, απόφοιτος του Κέιμπριτζ, ο οποίος παράτησε το λαμπρό του μέλλον για να γίνει πράκτορας των Σοβιετικών.

Μια από τις πιο κρίσιμες αποστολές και πιο άγνωστες αποστολές του Κιμ Φίλμπι στην 30 χρόνων καριέρα του ως πράκτορας ήταν το ταξίδι του στην Ισπανία, φαινομενικά για να καλύψει τον Ισπανικό Εμφύλιο για την εφημερίδα Times του Λονδίνου ως ξένος ανταποκριτής. Η πραγματική του αποστολή όμως ήταν άλλη: να δολοφονήσει τον Φρανθίσκο Φράνκο.

Η αποστολή όχι μόνο δεν ολοκληρώθηκε, μάλλον δεν έφτασε καθόλου κοντά, γεγονός που παραμένει μυστήριο. Δεν έχει επιβεβαιωθεί αν ο Φίλμπι -ο αποκαλούμενος «τρίτος άνθρωπος» του «» (οι πέντε του Κέμπριτζ)- ανέλαβε όντως αυτή την αποστολή. Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι ο Φράνκο έζησε και κυριάρχησε στην Ισπανία μέχρι τον θάνατό του το 1975.

Όπως επίσης είναι βέβαιο πως ο Φίλμπι έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους πιο πετυχημένους διπλούς πράκτορες όλων των εποχών και ως ένας από τους πιο επικίνδυνους στην ιστορία της βρετανικής κατασκοπείας.

Παρά ταύτα, τα μέλη της ομάδας των Βρετανών κατασκόπων δεν έχαιραν καμίας εκτιμήσεως από τους Σοβιετικούς συναδέλφους τους που τους θεωρούσαν «μεθύστακες, αλκοολικούς, ανίκανους να κρατήσουν έστω και ένα μυστικό». Αυτό προκύπτει από τη δημοσιοποίηση νέων αρχείων που έμεναν απόρρητα ως το 2014.

Καθώς ο Ψυχρός Πόλεμος εντεινόταν, οι υποψίες για την ύπαρξη κατασκόπων «φούντωσαν» και στις δύο πλευρές. Το 1943 οι Υπηρεσίες Μυστικών Πληροφοριών των ΗΠΑ έφτιαξαν το VENONA, ένα μυστικό πρόγραμμα για την εξέταση και αποκωδικοποίηση επικοινωνιών της Σοβιετικής Ένωσης.

Χρειάστηκαν μήνες για να αποκωδικοποιηθούν τα μηνύματα, αλλά το 1949 ένα κρυπτογράφος του FBI ανακάλυψε πως ένα μέλος της Βρετανικής πρεσβείας ήταν κατάσκοπος της KGB. Υποψιάστηκαν πως ο Maclean ήταν ο άνθρωπος τους και τον έθεσαν υπό αυστηρή παρακολούθηση από την MI5. Όμως ο Philby, που τότε εργαζόταν ως ο βρετανικός σύνδεσμος πληροφοριών του FBI και της CIA, έμαθε για την αποκρυπτογράφηση και ειδοποίησε τον Maclean και τον Burgess ότι κινδύνευαν να αποκαλυφθούν. Και οι δύο το έσκασαν για την Μόσχα το 1951, επιβεβαιώνοντας όλες τις υποψίες και δημιουργώντας κύμα κατακραυγής στις ΗΠΑ.

Παρά τις υπηρεσίες του προς την Σοβιετική Ένωση, οι κατάσκοποι δεν κέρδισαν ποτέ την πλήρη εμπιστοσύνη των αφεντικών τους, και ο Burgess δυστύχησε στην Μόσχα.

Στη Ρωσία δεχόταν συχνά επισκέψεις από βρετανούς ρεπόρτερ, που παρά την «προδοσία» του παραδέχθηκαν πως – όπως χαρακτηριστικά είχε πει ο Edward Crankshaw – «τον συμπαθούσα πολύ και τελικά τον λυπήθηκα πολύ. Όλη η υπόθεση είναι ένα είδος προσωπικής τραγωδίας που μπορεί να τελειώσει μόνο με τον θάνατο».

Το ποτό ήταν καταλυτικό στην εξορία του Burgess. Πέθανε από οξεία ηπατική ανεπάρκεια στις 30 Αυγούστου του 1963 σε ηλικία 52 ετών. Ήταν ένα ατιμωτικό τέλος για έναν από τους πιο διαβόητους πράκτορες που έδρασαν στη Βρετανία, αλλά η κ ομάδα Cambridge Five επέζησε στην βρετανικήλαϊκή κουλτούρα.

Ο λοχαγός Βασίλι Μιτρόκιν, από τον οποίο πήρε και το αρχείο το όνομά του, είναι ο άνθρωπος που πέρασε στους Δυτικούς πολύτιμες πληροφορίες από τα σοβιετικά αρχεία κατά τη διάρκεια των δώδεκα ετών που εργάστηκε για την Γκα Γκε Μπε προτού τελικά αυτομολήσει στη Βρετανία το 1992.

ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Πολλές φορές την τελευταία 20ετία έχει κυκλοφορήσει η φήμη ότι «ο κόσμος θα τελειώσει σύντομα» και μάλιστα αρκετοί είχαν προβλέψει και το πώς.

Αρχικά, πολλοί έλεγαν ότι η συντέλεια του κόσμου θα ερχόταν την πρωτοχρονιά που θα αλλάζαμε χιλιετία, δηλαδή, την 1 Ιανουαρίου του 2000.

Συγκεκριμένα, οι «προφητείες» υποστήριζαν ότι οι υπολογιστές δεν θα κατανοούσαν το έτος «00» και θα το ερμήνευαν ως 1900 αντί για 2000. Αυτό θα προκαλούσε την κατάρρευση του τεχνολογικού κόσμου.

Για να ζούμε βέβαια στο 2022, προφανώς τίποτα τέτοιο δεν συνέβη. Στην συνέχεια, οι δυσοίωνες προβλέψεις ήταν για το 2012, όμως ο κόσμος συνεχίζει να υπάρχει.

Αξίζει να σημειωθεί πως κάποιοι υποστήριξαν ότι η πρόβλεψη του 2012 ήταν λανθασμένη και ότι το πραγματικό τέλος του κόσμου θα ερχόταν το 2021. Για να είμαστε δίκαιοι το 2020-2021 ίσως κάποιοι να το πιστέψαν με την πανδημία του κορονοϊού.

Τώρα, μια «πρόβλεψη-μελέτη» η οποία είχε γίνει αρκετές δεκαετίες πριν, ήρθε «στο φως» και δίνει μια ημερομηνία που δεν απέχει και πολύ από το σήμερα.

Ποια υποτίθεται πως είναι αυτή η ημερομηνία; Η Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2026, δηλαδή σε τέσσερα χρόνια.

Η μελέτη του 1960 για την συντέλεια του κόσμου και η αύξηση του πληθυσμού

Η πρόβλεψη αυτή προήλθε από έναν επιστήμονα, τον Heinz von Foerster, από την Βιέννη που πέρασε μεγάλο μέρος της καριέρας του ως εργαζόμενος στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις.

Το 1960, ο συγκεκριμένος φυσικός, φιλόσοφος και ερευνητής είχε υποστηρίξει, σε μελέτη του, ότι ο κόσμος θα τελείωνε λόγω υπερπληθυσμού το 2026, χρησιμοποιώντας έναν μαθηματικό τύπο για τον υπολογισμό της ημερομηνίας, σύμφωνα με το LADbible.

Ο Φόερστερ έγραψε στη μελέτη του ότι: «Τα δισέγγονά μας δεν θα πεθάνουν από την πείνα, αλλά ότι θα στριμωχτούν μέχρι θανάτου».

Στη μελέτη, ο Φόερστερ λέει επίσης για τον Νοέμβριο του 2026: «αυτή την ημερομηνία ο ανθρώπινος πληθυσμός θα πλησιάσει το άπειρο, εάν αυξηθεί όπως τις τελευταίες δύο χιλιετίες».

Η πρόβλεψη του ΟΗΕ για τον πληθυσμό τα επόμενα χρόνια

Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί πως δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας αφού ο πληθυσμός μπορεί να αυξάνεται, αλλά δεν πρόκειται να φτάσει στο άπειρο, με τον ΟΗΕ να προβλέπει ότι: «Ο παγκόσμιος πληθυσμός αναμένεται να φτάσει τα 8,5 δισεκατομμύρια το 2030 και να αυξηθεί περαιτέρω στα 9,7 δισεκατομμύρια το 2050 και 11,2 δισεκατομμύρια μέχρι το 2100».

 

 

 

 

 

 

 

---

 

ΤΑ ΠΙΟ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΦΡΟΥΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Μπορεί για χρόνια τα πιο εξωτικά φρούτα που έμπαιναν στη φρουτιέρα σου να ήταν μπανάνα, ανανάς και μάνγκο, αλλά τα τελευταία χρόνια τα ράφια των μανάβικων φιλοξενούν και πιο “παράξενα” φρούτα. Πολλά από αυτά τα βρίσκεις και σε ελληνικά οπωροπωλεία ή όσα μπορούν να κονσερβοποιηθούν σε μεγάλα σουπερμάρκετ και ακόμη και αν δεν σου γεμίζουν το μάτι, έχουν και αυτά τη νοστιμιά τους. Δες 10 από τα πιο παράξενα φρούτα που μπορείς να δοκιμάσεις.

Akebi. Μπορεί να σου θυμίζει μελιτζάνα, αλλά αυτό το ιαπωνικό φρούτο δεν έχει καμία σχέση με το γνωστό λαχανικό, πέρα από το μελιτζανί του χρώμα. Εσωτερικά, έχει σχεδόν διάφανη, λευκή σάρκα και πολλά μαύρα σποράκια και ουδέτερη γεύση. Το akebi εμφανίζεται στις αγορές μόλις 2 εβδομάδες κάθε φθινόπωρο και όσα δεν έχουν καλλιεργηθεί ανοίγουν μόνα τους μόλις ωριμάσουν. Θεωρείται ότι κάνει καλό στο δέρμα, αλλά και στη δίαιτα. Σημείωσε ότι στην Ιαπωνία τρώνε τη σάρκα ως φρούτο, ενώ ο φλοιός μαγειρεύεται και τρώγεται ως λαχανικό.

Black Sapote. Γνωστό και ως “diospyros digyna” θα μπορούσε να γίνει η No 1 επιλογή σου για φρούτο αν κυκλοφορούσε και στην Ελλάδα, μιας και έχει γεύση… σοκολάτα! Εξωτερικά, μοιάζει με πράσινη ντομάτα, ενώ στο εσωτερικό του κρύβει μια μαλακή, σκούρα καφέ σάρκα με ήπια γλυκιά γεύση με νότες σοκολάτας. Στα πλεονεκτήματα του συνυπολόγισε και τη σχεδόν διπλάσια περιεκτικότητα του σε βιταμίνη C σε σχέση με το πορτοκάλι.

Buddha’s hand. Το να ζητήσεις να φας το χέρι του Βούδα ακούγεται από μόνο του πολύ παράξενο. Βέβαια, το Buddha’s hand δεν είναι άλλο από ένα ασιατικό εσπεριδοειδές που μοιάζει με λεμόνι με πολλά μακριά εξογκώματα σαν δάχτυλα. Η ελάχιστη έως ανύπαρκτη σάρκα του το εμποδίζει να καταναλωθεί όπως, για παράδειγμα, ένα πορτοκάλι αλλά η φλούδα του μπορεί να γίνει γλυκό, μαρμελάδα και, γενικά, να χρησιμοποιηθεί στη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική όπως η φλούδα κάθε εσπεριδοειδούς. Στις ευεργετικές ιδιότητες του κατατάσσονται η θεραπεία των στομαχικών διαταραχών, η αντιφλεγμονώδης ιδιότητα και η ανακούφιση του πόνου.

Καραμπόλα (Carambola). Συχνά θα τη συναντήσεις και ως starfruit, λόγω του σχήματος αστεριού που έχει η καραμπόλα όταν κοπεί σε φέτες. Γλυκιά και ζουμερή με γεύση που μοιάζει με του αχλαδιού, μπορεί να φαγωθεί ωμή και συχνά, λόγω του σχήματος της, αποτελεί δημοφιλές διακοσμητικό σε τούρτες και τάρτες με φρούτα. Δεν είναι σπάνιο να τη συναντήσεις σε οπωροπωλεία με εξωτικά φρούτα και αξίζει να τη δοκιμάσεις, καθώς είναι πλούσια σε βιταμίνη C και φυτικές ίνες, ενώ έχει ελάχιστες θερμίδες που την κάνουν σύμμαχο της σιλουέτας.

Κιουάνο (Kiwano). Γνωστό και ως αφρικανικό πεπόνι, το κιουάνο μοιάζει με “πάντρεμα” πεπονιού με αγγούρι. Αν ψάξεις μπορείς να το βρεις και σε ελληνικά μανάβικα που φέρνουν εξωτικά φρούτα και θα το ξεχωρίσεις από τα πολλά εξογκώματα στο εξωτερικό και το σχεδόν ρευστό, πρασινωπό και γεμάτο λευκά σπόρια εσωτερικό που μοιάζει με αγγούρι. Το κιουάνο έχει αντιοξειδωτικές και χωνευτικές ιδιότητες. Επιπλέον, η κατανάλωση του κάνει καλό στα μάτια και βοηθά στη μείωση του στρες.

Μανγκοστίν (Mangosteen). Το βασίλειο των φρούτων έχει και βασιλικό ζεύγος! Στην Ταϊλάνδη που λες, το μανγκοστίν θεωρείται η “βασίλισσα” των φρούτων, ενώ για τον “βασιλιά” – ντούριαν, θα πούμε αμέσως μετά. Η βασίλισσα των φρούτων, λοιπόν, είναι μια μοβ σφαίρα που κρύβει μέσα της μια κατάλευκη σάρκα που χωρίζεται σε φέτες, σαν πορτοκάλι. Έχει πολύ γλυκιά γεύση που θυμίζει συνδυασμό φράουλας, ροδάκινου και παγωτού βανίλιας. Ο φλοιός μπορεί να αποξηρανθεί και να γίνει αφέψημα που βοηθά έναντι των λοιμώξεων και των στομαχικών διαταραχών. Αναζήτησε τα μανγκοστίν και σε ελληνικά μανάβικα με εξωτικά φρούτα.

Ντούριαν (Durian). Δεν είναι τόσο το ξεχωριστό, αγκαθωτό σχήμα του που κάνει αυτό το φρούτο να κατατάσσεται στα πιο παράξενα του κόσμου όσο η μυρωδιά του. Είναι τόσο άσχημη που την πρώτη φορά που θα το μυρίσεις θα απορείς γιατί κάποιοι το ονομάζουν και “βασιλιά των φρούτων”. Ωστόσο, αν φανείς αρκετά γενναίος και το δοκιμάσεις (το βρίσκεις άλλωστε και σε κάποια ελληνικά οπωροπωλεία), θα διαπιστώσεις ότι έχει κρεμώδη σάρκα και ελαφρώς γλυκιά γεύση που θυμίζει αμύγδαλο! Στις ωφέλιμες ιδιότητές του συμπεριλαμβάνονται η μείωση των πονοκεφάλων και των φλεγμονών στις αρθρώσεις, ενώ κάνει καλό και στην υγεία της καρδιάς.

Πιταχάγια (pitaya). Γνωστή για το ξεχωριστό, έντονο φούξια χρώμα της στο εξωτερικό αλλά και για τη φλούδα της που θυμίζει δέρμα δράκου -δικαιολογώντας και το δεύτερο όνομα της, φρούτο του δράκου- η πιταχάγια είναι ένα δημοφιλές εξωτικό φρούτο που βρίσκεις και σε ενημερωμένα ελληνικά οπωροπωλεία. Στο εσωτερικό τα μαύρα σποράκια θυμίζουν ακτινίδιο αν και η σάρκα είναι λευκή, όσο για τη γεύση του είναι υπόγλυκη και μοιάζει με του πεπονιού. Καλλιεργείται κυρίως στην κεντρική και νότια Αμερική και τα πλούσια θρεπτικά συστατικά του έχουν πολλά οφέλη για τον οργανισμό, ενώ βοηθάει και στην απώλεια βάρους.

Ραμπουτάν (Rambutan). Ακόμη ένα παράξενο, εξωτικό φρούτο που βρίσκουμε και στην ελληνική αγορά, το ραμπουτάν μας έρχεται από την Ασία και ξεχωρίζει για το στρογγυλό σχήμα του με τις πολλές μακριές τριχούλες -σαν αχινός ή μικρό πον-πον. Είναι κόκκινο εξωτερικά και λευκό εσωτερικά, με χυμώδη σάρκα και γλυκιά γεύση. Μεταξύ άλλων, είναι καλή πηγή σιδήρου, κάνει καλό στα κόκαλα και βοηθά στην απώλεια βάρους.

Salak. Ονομάζεται και φρούτο του φιδιού λόγω της καστανοκόκκινης, φολιδωτής φλούδας του που θυμίζει δέρμα φιδιού. Το εσωτερικό του πάντως είναι απίστευτα νόστιμο, γλυκό και ζουμερό. Είναι πολύ διαδεδομένο στη νοτιοανατολική Ασία και στην Ταϊλάνδη αποτελεί αγαπημένο σνακ. Όσο για τα οφέλη του στον οργανισμό, η κατανάλωση του salak κάνει καλό στο στομάχι και το δέρμα, ενισχύει την αντοχή και βοηθά στην απώλεια βάρους.

Τσεριμόγια (Cherimoya). Μοιάζει λίγο με αγκινάρα στο εξωτερικό, χωρίς τα αγκάθια όμως και το συναντάμε κυρίως στην κεντρική και νότια Αμερική. Έχει κρεμώδη, λευκή σάρκα και γλυκιά και κάπως υπόξινη γεύση που θυμίζει μίγμα ανανά, φράουλας και μπανάνας. Η κατανάλωση της τσεριμόγια κάνει πολύ καλό στα μαλλιά και το δέρμα καθυστερώντας τα σημάδια γήρανσης. Επιπλέον, είναι πλούσια σε βιταμίνη C, φυτικές ίνες και αντιοξειδωτικά.

 

 

 

 

 

 

 

---

 

ΙΛΙΤΣ ΡΑΜΙΡΕΖ ΣΑΝΤΣΕΖ : ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΤΣΑΚΑΛΙΟΥ

Ο Ιλιτς Ραμίρεζ Σάντσες γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Καράκας, στη Βενεζουέλα. Ο πατέρας του, δικηγόρος και φανατικός μαρξιστής, ονόμασε τον γιό του Ίλιτς, προς τιμήν του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν! Επίσης τα δυο μικρά του αδέρφια ονομάστηκαν Λένιν και Βλαντιμίρ!

Ο Κάρλος ταξίδεψε πολύ στο πλάι της κοινωνικής μητέρας του, και γεύτηκε τον πολυτελή τρόπο ζωής, ενώ του άρεσε να κυκλοφορεί σαν playboy κάτι που φαινόταν να έρχεται σε αντίθεση με τις κομμουνιστικές πεποιθήσεις του. Μετά την αποφοίτησή του από βρετανικό σχολείο , ο Κάρλος γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο Λαϊκής Φιλίας Patrice Lumumba στη Μόσχα (έπειτα από πίεση του πατέρα του), αλλά η χαμηλές του επιδόσεις στα μαθήματα και τα προβλήματα με τις πανεπιστημιακές αρχές οδήγησαν στην αποπομπή του το 1970.

Η ακαδημαϊκή του καριέρα τελείωσε και ο Κάρλος συνεχίσει την επαναστατική του μόρφωση στο Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP). Του δόθηκε το όνομα Carlos και ταξίδεψε στην Ιορδανία για μετεκπαίδευση στον χειρισμό των όπλων. Μετά την αποβολή του PFLP από την Ιορδανία, ο Κάρλος στάλθηκε στο Λονδίνο, όπου συνέταξε λίστα με ονόματα – πιθανούς στόχους για απαγωγή ή δολοφονία.

Καριέρα που θυμίζει σενάριο

Η πρώτη αποστολή του Κάρλος, ήταν η δολοφονία του Γιόζεφ Σίεφ, προέδρου της εταιρείας Marks & Spencer και ένας από τους σημαντικότερους Εβραίους επιχειρηματίες της Βρετανίας. Στις 30 Δεκεμβρίου 1973, ο Κάρολος εισέβαλε στο σπίτι του Σίεφ και τον τραυμάτισε σοβαρά με μια σφαίρα στο κεφάλι. Ωστόσο, το όπλο του Κάρλος έπαθε εμπλοκή πριν προλάβει να πυροβολήσει δεύτερη φορά και τράπηκε σε φυγή.

Ο Κάρλος στη συνέχεια βοήθησε στο σχεδιασμό της κατάληψης της γαλλικής πρεσβείας στη Χάγη της Ολλανδίας, στις 13 Σεπτεμβρίου 1974, από μέλη του Ιαπωνικού Κόκκινου Στρατού . Καθώς οι Γάλλοι διαπραγματεύονταν για την απελευθέρωση των 11 ομήρων που κρατούνταν στην πρεσβεία, ο Κάρλος έριξε μια χειροβομβίδα σε καφέ του Παρισιού, στην εμπορική στοά. Από την επίθεση σκοτώθηκαν δύο άνθρωποι και τραυματίστηκαν δεκάδες. Μέσα σε λίγες μέρες οι Γάλλοι αποδέχτηκαν τα αιτήματα.

Τον Ιανουάριο του 1975 ο Κάρλος ηγήθηκε μιας αποτυχημένης επίθεσης με ρουκέτα σε αεροπλάνο της El Al στο αεροδρόμιο Orly του Παρισιού. Μια δεύτερη επίθεση με ρουκέτα – μια εβδομάδα αργότερα – οδήγησε σε ανταλλαγή πυροβολισμών με τη γαλλική αστυνομία, αλλά ο Κάρολος διέφυγε εκμεταλλευόμενος το χάος που προκλήθηκε.

Ο εκπαιδευτής του Κάρλος και συνεργάτης των επιθέσεων στην El Al, Μισέλ Μουκαρμπάλ, συνελήφθη από τη γαλλική αστυνομία τον Ιούνιο του 1975 και τους οδήγησε σε διαμέρισμα στο Παρίσι, όπου διέμενε ο Κάρλος. Ο Κάρολος υποδέχτηκε την αστυνομία στο διαμέρισμα του, τους πρόσφερε καφέ και ποτά, πριν τραβήξει ένα πιστόλι και αρχίσει να πυροβολεί.

Ο Μουκαρμπάλ και δύο ντετέκτιβ σκοτώθηκαν, ενώ ένας άλλος τραυματίστηκε σοβαρά. Ο Κάρολος, άγνωστος στο παρελθόν στους γάλλους αστυνομικούς, προκάλεσε ένα ξέφρενο ανθρωποκυνηγητό που θα διαρκούσε σχεδόν δύο δεκαετίες. Κατά τη διάρκεια της εφόδου σε ένα κρησφύγετο του Κάρλος στο Λονδίνο, ένας δημοσιογράφος βρήκε ένα βιβλίο του Frederick Forsyth «Η Ημέρα του Τσακαλιού», από τότε ο Κάρλος ονομάστηκε «Κάρλος το Τσακάλι» από τα Μέσα Ενημέρωσης.

Στις 21 Δεκεμβρίου του 1975, ο Κάρλος και πέντε συνεργάτες του εισέβαλαν σε διάσκεψη υπουργών του ΟΠΕΚ στη Βιέννη, σκοτώνοντας δύο φρουρούς ασφαλείας και έναν λίβυο οικονομολόγο, ενώ φεύγοντας πήραν μαζί τους  ομήρους, περισσότερους από 60 ανθρώπους. Αφού εξασφάλισε ένα αεροσκάφος και απελευθέρωσε κάποιους από τους ομήρους, ο Κάρλος και η ομάδα του «πέταξαν» με τους υπόλοιπους 42 αιχμαλώτους στο Αλγέρι. Εκεί ο Κάρλος έγινε δεκτός από την ηγεσία της Αλγερίας, ενώ αργότερα αποκαλύφθηκε ότι είχε λάβει λύτρα δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων για την ασφαλή απελευθέρωση των ομήρων. Αυτή η πράξη εξόργισε τους ανωτέρους του PFLP, οι οποίοι είχαν ζητήσει την εκτέλεση δύο από τους υπουργούς του ΟΠΕΚ και ο Κάρολος αποβλήθηκε από το PFLP το 1976.

Ο Κάρολος στη συνέχεια έλαβε υποστήριξη από ανθρώπους ισχυρούς και ομάδες, συμπεριλαμβανομένου του Λίβυου ηγέτη Μουαμάρ Καντάφι και της μυστικής αστυνομίας της Ανατολικής Γερμανίας Στάζι , οι οποίοι εξόπλισαν τον Κάρλος και του παρείχαν ασφαλή έδρα στο Ανατολικό Βερολίνο και περισσότερους από 70 μαχητές πλάι του.

Τον εντόπισαν και τον παρακολούθησαν στο Σουδάν και το 1994 Γάλλοι πράκτορες τον συνέλαβαν στο Χαρτούμ και τον οδήγησαν στη Γαλλία όπου και δικάστηκε.

Τον Δεκέμβριο του 1997 ο Κάρλος κρίθηκε ένοχος για τις δολοφονίες του Μουχαρμπάλ το 1975 και των δύο αστυνομικών και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Τον Νοέμβριο του 2011 δικάστηκε για τη συμμετοχή του σε τέσσερις βομβιστικές επιθέσεις στις αρχές της δεκαετίας του 1980 που σκότωσαν περισσότερους από 10 ανθρώπους στη Γαλλία. Ο Κάρλος καταδικάστηκε τον επόμενο μήνα σε ακόμα μια ισόβια κάθειρξη.

Οι γαλλικές αρχές άσκησαν πρόσθετες κατηγορίες εναντίον του Κάρλος τον Οκτώβριο του 2014 για την επίθεση με χειροβομβίδες το 1974 στο Παρίσι. Η δίκη ολοκληρώθηκε τον Μάρτιο του 2017 και ο Κάρολος καταδικάστηκε για τρίτη φορά σε ισόβια κάθειρξη. Τον επόμενο χρόνο η απόφαση οριστικοποιήθηκε! Ο Κάρλος βρίσκεται στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Γαλλίας Clairvaux Prison από το 2006. Στις ίδιες φυλακές είχε κρατηθεί ο διάσημος ρώσος αναρχικός Πέτερ Κροπότκιν.

Πέρυσι, ο Κάρλος παρουσιάστηκε σε γαλλικό δικαστήριο την Τετάρτη και δήλωσε με μια ισχυρή δόση ειρωνείας στους δικαστές: «Βρίσκομαι σε υποχρεωτικές διακοπές επί 27 χρόνια και έξι μήνες»… Και τα είπε αυτά στην εισαγωγή του για να πείσει τους δικαστές να μειώσουν την ποινή του, κάτι που δεν έγινε αποδεκτό. Ο Κάρλος είναι σήμερα 73 χρονών.

 

 

 

 

 

 

---

 

ΣΤΑ ΑΚΡΑ

Άλλο ένα μάθημα  ξεκινάει. Πάμε να δούμε μερικά βασικά γεωγραφικά πραγματάκια της Ελλάδας.

Το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας

Ο Όλυμπος που λέτε είναι το υψηλότερο όρος της Ελλάδας με ύψος 2918 μέτρα (κορυφή Μύτικας). Για 7 μέτρα μόλις χάσαμε την πρωτιά στα Βαλκάνια από τη Ρίλα της Βουλγαρίας. Παίξαμε καλά, είχαμε σύστημα αλλά παιδιά χάσαμε. Τι σημαίνει Όλυμπος; Οι απόψεις φυσικά διίστανται (μεταξύ άλλων: ουρανός, λαμπρός, ψηλός, βράχος), αυτή που μου αρέσει εμένανε είναι ότι σημαίνει βουνό.

Η μεγαλύτερη οροσειρά της Ελλάδας

Η Πίνδος είναι η μεγαλύτερη οροσειρά της χώρας, συνέχεια των Ιλλυρικών και Δαλματικών οροσειρών. Ξεκινάει από την Κορυτσά και καταλήγει στον Κορινθιακό κόλπο. Ψηλότερη κορυφή ο Σμόλικας με ύψος τα 2637 μέτρα, ενώ ταυτόχρονα είναι και η δεύτερη ψηλότερη κορυφή στην Ελλάδα.

Το μεγαλύτερο νησί της Ελλάδας

Η Κρήτη είναι το μεγαλύτερο και πολυπληθέστερο νησί της Ελλάδας και το πέμπτο σε έκταση μεγαλύτερο της Μεσογείου, μετά τη Σικελία, τη Σαρδηνία, την Κύπρο και την Κορσική. Είναι το 1/3 της Πελοποννήσου η οποία παρεμπιπτόντως δεν θεωρείται νησί.

Η μεγαλύτερη λίμνη της Ελλάδας

Η Τριχωνίδα είναι η μεγαλύτερη λίμνη της Ελλάδας και βρίσκεται στο νομό Αιτωλοακαρνανίας. Μέγιστο βάθος 58 μέτρα. Τα νερά της ανανεώνονται συνεχώς από τις πηγές που την τροφοδοτούν και γι’ αυτό θεωρείται μια από τις πιο καθαρές λίμνες στην Ελλάδα.

Ο μεγαλύτερος ποταμός της Ελλάδας

Ο Αλιάκμονας τώρα είναι ο ποταμός με το μεγαλύτερο μήκος εντός Ελληνικού έδαφος με 322 χλμ. Ο Έβρος ναι μεν είναι μακρύτερος αλλά μεγάλο του μέρος βρίσκεται στη Βουλγαρία. Μια αρχαία παράδοση λέει ότι όσα πρόβατα έπιναν νερό από τον Αλιάκμονα άλλαζαν χρώμα και γίνονταν λευκά.

Ποδόσφαιρο. Απλά, γα**μένο ποδόσφαιρο

Ο Εδουάρδο Γκαλεάνο έγραφε για την αγαπημένη του ασπρόμαυρη μπάλα: «Την αποκαλούν με διάφορα ονόματα: σφαίρα, τόπι, στρογγυλή θεά. Στη Βραζιλία δεν αμφιβάλλει κανείς ότι είναι γυναίκα. Οι Βραζιλιάνοι τη λένε χοντρούλα, γκορντουτσίνια, ή κοριτσάκι, μενίνα και της δίνουν διάφορα ονόματα. Μαρικότα, Λεονόρ ή Μαργαρίτα. Ο Πελέ τη φίλησε στο Μαρακανά, όταν έβαλε το χιλιοστό του γκολ και ο Ντι Στέφανο της έστησε μνημείο στην είσοδο του σπιτιού του, μια μπρούτζινη μπάλα με την επιγραφή “Σ’ ευχαριστώ, παλιοκόριτσο”. Η μπάλα είναι πιστή. Στον τελικό του Μουντιάλ του ’30 οι δύο ομάδες επέμεναν να παίξουν με τη δική τους μπάλα. Ο κριτής, σαν τον σοφό Σολομώντα, αποφάσισε ότι στο πρώτο ημίχρονο θα έπαιζαν με την μπάλα της Αργεντινής και στο δεύτερο με την μπάλα της Ουρουγουάης. Η Αργεντινή κέρδισε στο πρώτο ημίχρονο και η Ουρουγουάη στο δεύτερο. Όμως η μπάλα έχει και τις ιδιοτροπίες της και καμιά φορά δεν θέλει να μπει στο τέρμα, γιατί αλλάζει γνώμη στον αέρα και λοξοδρομεί. Είναι, βλέπετε, πολύ μυγιάγγιχτη. Δεν ανέχεται να την κλοτσάνε εκδικητικά ή να την κακομεταχειρίζονται. Απαιτεί να τη χαϊδεύουν, να τη φιλάνε, να τη νανουρίζουν στο στήθος ή στο πόδι τους. Είναι πολύ περήφανη και ίσως λιγάκι αλαζονική, αλλά δεν έχει άδικο: Ξέρει καλά πως δίνει χαρά σε πολλές ψυχές και πως πολύ κόσμος κοψοχολιάζεται όταν πέφτει άγαρμπα».

Ποδόσφαιρο, απλά γα***μένο ποδόσφαιρο.

«Δεν μπορώ να στο εξηγήσω, γιατί δεν θα καταλάβεις», λέει ο νέος Ύμνος των Αργεντινών. Και πώς να το καταλάβεις, αλήθεια; Πώς να χωρέσει το μυαλό του αδαούς ότι ένας τρελός από την Ελλάδα τρέχει πέρα δώθε στο χωριό του  επειδή η Αργεντινή πήρε το Παγκόσμιο Κύπελλο; Πώς να καταλάβει ότι κάποιοι γεμίζουν το σώμα τους με μελάνι, αποτυπώνοντας τους ανθρώπους που τους έκαναν να κλάψουν για τη «μενίνα»; Πώς να συλλάβει ο νους του ότι έχουν χτίσει εκκλησία για έναν ποδοσφαιριστή στο Μπουένος Άιρες, τον έχουν κάνει εικόνισμα στον ιταλικό Νότο και τώρα κλαίνε για τον διάδοχο; Πώς να ακούσει τους χτύπους των καρδιών που συντονίστηκαν από το Μπαγκλαντές μέχρι την Αθήνα και από τον Καναδά μέχρι τη Μαδρίτη, χοροπηδώντας από χαρά για μια ξένη εθνική ομάδα; Πώς να κατανοήσει τον παππού, που το πρωί πήγε χαμογελαστός στο Κοινωνικό Παντοπωλείο Βύρωνα για να πάρει τα εφόδια της εβδομάδας, επειδή τα παιδιά του Ντιέγκο τα κατάφεραν;

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΙ

Η Σοβιετική Ένωση έπεσε ωστόσο δύο πολίτες της έμειναν εγκλωβισμένοι  στο Διάστημα καθώς δεν υπήρχε το κράτος τους για να οργανώσει την επιστροφή τους!

Το βράδυ των Χριστουγέννων του 1991 η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο υποστάλθηκε για τελευταία φορά από το Κρεμλίνο. Στις 26 Δεκεμβρίου στον ουρανό ανέβηκε η τρίχρωμη σημαία της Ρωσίας και μια νέα εποχή ξεκινούσε για όλους τους πολίτες που κατοικούσαν στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Ωστόσο 358 χιλιόμετρα πάνω από την Γη στον διαστημικό σταθμό Μιρ έμοιαζε σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Οι αστροναύτες Σεργκέι Κρικάλεφ και Αλεξάντερ Βόλκοφ που βρίσκονταν στον Μιρ συνέχιζαν να φορούν τις στολές τους με την σοβιετική σημαία, ωστόσο την ίδια στιγμή μια απίστευτη οδύσσεια ξεκινούσε γι’ αυτούς, τους τελευταίους σοβιετικούς πολίτες.

Μια μέρα μετά την παραίτηση του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ στις 25 Δεκεμβρίου 1991 και ενώ τα περισσότερα κράτη ήδη είχαν κηρύξει την ανεξαρτησία τους, η Σοβιετική Ένωση παύει να υπάρχει ύστερα από 69 χρόνια. Η Ρωσία, μόνη της πλέον, βρίσκεται αντιμέτωπη με μια σειρά από τεράστιες προκλήσεις και προβλήματα σε όλους τους τομείς. Ωστόσο, τα προβλήματά της δεν σταματούν μόνο στη Γη, αλλά φτάνουν ως το διάστημα. Εκεί, οι Σεργκέι Κρικάλεφ και Αλεξάντερ Βόλκοφ θα μείνουν σχεδόν παρατημένοι σε τροχιά γύρω από τη Γη καθώς η πάλαι ποτέ κραταιά Σοβιετική Ένωση δεν έχει πια τα χρήματα για να τους φέρει πίσω στη Γη, ενώ καμία άλλη χώρα δεν φαίνεται διατεθειμένη να προσφέρει τη βοήθειά της στον πρώην εχθρό. Ειδικά για τον Κρικάλεφ το κόστος είναι πιο μεγάλο. Έχοντας μείνει ήδη επτά μήνες στο διάστημα μέχρι την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, θα αναγκαστεί τελικά να μείνει 311,8 συνεχόμενες μέρες σε τροχιά γύρω από τη Γη καθώς δεν υπήρχαν τα χρήματα για να τον φέρουν πίσω!

Αυτή είναι η ιστορία των δύο τελευταίων πολιτών της Σοβιετικής Ένωσης.

Εκτόξευση στο διάστημα

Ο Σεργκέι Κρικάλεφ ήταν ένας από τους πολλά υποσχόμενους αστροναύτες της Σοβιετικής Ένωσης στην μάχη της για την κατάκτηση του διαστήματος. Ήδη από το 1988 είχε αρχίσει να εκπαιδεύεται για να μπορεί να ανταπεξέλθει σε μακρά παραμονή στον σοβιετικό διαστημικό σταθμό Μιρ αλλά και για διαστημικές βόλτες έξω από αυτόν. Στο πρώτο του ταξίδι στο διάστημα με την αποστολή Soyuz TM-7 έμεινε στον διαστημικό σταθμό Μιρ για 151 μέρες και 11 ώρες. Λίγο καιρό μετά στο δεύτερο ταξίδι του επρόκειτο να γράψει ιστορία.

Στις 19 Μαΐου του 1991, ο Κρικάλεφ επέβαινε στην αποστολή του Soyuz TM-12 μαζί με τον Ανατόλι Αρτσεμπάσκι και την Βρετανίδα Έλεν Σάρμαν. Παρόλο που η Σοβιετική Ένωση «μαχόταν» με τη Δύση για την κατάκτηση του διαστήματος καθ’ όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, τα τελευταία χρόνια σημειώνονταν όλο και πιο συχνές κοινές αποστολές με Σοβιετικούς και δυτικούς αστροναύτες με πρώτη την κοινή αποστολή του Απόλλο-Σογιούζ του 1975.

Ο Κρικάλεφ από πάνω με τη μαύρη στολή

Ο Soyuz TM-12 εκτοξεύτηκε από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ στο Καζακστάν σε μια περίοδο που ήδη η Σοβιετική Ένωση βρισκόταν σε κρίσιμη κατάσταση. Παρά την δεινή οικονομική και κοινωνική κατάσταση στην οποία βρισκόταν η Ένωση, συνέχιζε τις διαστημικές της αποστολές. Προορισμός ήταν και πάλι ο σοβιετικός διαστημικός σταθμός Μιρ. Η Σάρμαν επέστρεψε στη Γη μια εβδομάδα μετά μαζί με το προηγούμενο πλήρωμα που είχε ολοκληρώσει το διάστημα παραμονής του στον Μιρ και στον σταθμό πλέον έμεινε ο Κρικάλεφ με τον Αρτσεμπάσκι. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού πραγματοποίησαν μάλιστα έξι διαστημικούς περιπάτους έξω από το σταθμό, για να πραγματοποιήσουν πειράματα και επισκευές.

Τον Ιούλιο του 1991, οι Κρικάλεφ και Αρτσεμπάσκι έχοντας περάσει ήδη τρεις σχεδόν μήνες στον σταθμό θα έπρεπε να ετοιμάζονται για την αναχώρησή τους. Ωστόσο, η ενδιάμεση αποστολή που είχε προγραμματιστεί για τον Ιούλιο είχε ακυρωθεί καθώς η Σοβιετική Ένωση προσπαθούσε να μειώσει το κόστος. Έτσι, αντί να φύγουν όπως ήταν αρχικά προγραμματισμένο, συμφώνησαν να παραμείνουν στον Μιρ μέχρι να φτάσει το επόμενο πλήρωμα τον Οκτώβριο.

Το πραξικόπημα του Αυγούστου

Οι δυο Σοβιετικοί κοσμοναύτες ακόμα και εκατοντάδες χιλιόμετρα πάνω από τη Γη αγωνιούσαν για το μέλλον της πατρίδας τους αλλά και το δικό τους. Όσο αυτοί γυρνούσαν 15 φορές την ημέρα γύρω από την Γη, η Σοβιετική Ένωση διαλυόταν μέρα με την μέρα στα 15 ανεξάρτητα κράτη της. Τον Αύγουστο του 1991, το πραξικόπημα που επιχειρήθηκε κατά της κυβέρνησης Γκορμπατσόφ κατεστάλη σε τρεις μέρες, ωστόσο το πλήγμα ήταν ανεπανόρθωτο.

Τα νέα έφτασαν και στο διάστημα: «Για εμάς το πραξικόπημα ήταν τελείως απρόσμενο. Δεν καταλαβαίναμε τι συνέβαινε. Όταν συζητούσαμε όλο αυτό, προσπαθούσαμε να καταλάβουμε πώς οι εξελίξεις θα επηρέαζαν το διαστημικό πρόγραμμα», θα πει ο Κρικάλεφ αργότερα στους δημοσιογράφους.

Όλο και περισσότερα κράτη διακήρυτταν την ανεξαρτησία τους και το Καζακστάν ήταν ένα από αυτά που ετοιμάζονταν να αποσχιστούν από την Σοβιετική Ένωση. Ωστόσο, στο Καζακστάν βρισκόταν και το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ απ’ όπου οι Σοβιετικοί ταξίδευαν από και προς το Διάστημα και με τους άντρες της στον Μιρ, η Σοβιετική Ένωση δεν θα άντεχε να το χάσει. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια, η κυβέρνηση Γκορμπατσόφ πρόσφερε στο Καζακστάν τη δυνατότητα ένας από τους αστροναύτες της να ταξιδέψει στο διάστημα στην επόμενη προγραμματισμένη αποστολή.

Πράγματι, ο Καζακστανός Τοκτάρ Αουμπακίροφ έφτασε στον Μιρ στις 2 Οκτωβρίου 1991 με την αποστολή Soyuz TM-13. Μαζί του ήταν ο πρώτος Αυστριακός αστροναύτης Φραντζ Βιεχμπόκ και ο Σοβιετικός Αλεξάντερ Βόλκοφ. Ο Αουμπακίροφ όμως είχε πολύ μικρή εμπειρία και δεν είχε εκπαιδευτεί για μακροχρόνια παραμονή στο διάστημα. Φυσικά δεν ετίθετο ακόμα θέμα μακράς παραμονής στον Μιρ κάποιου μη Ρώσου κοσμοναύτη, όπως ο Αυστριακός Βιεχμπόκ. Έτσι, δεν υπήρχε κάποιος για να αντικαταστήσει τον Κρικάλεφ, ο οποίος αναγκάστηκε έτσι να παραμείνει στον Μιρ.

Ο Αουμπακίροφ και ο Βιεχμπόκ μαζί με τον Αρτσεμπάσκι θα επιστρέψουν στη Γη στις 10 Οκτωβρίου.  Ωστόσο, ο Κρικάλεφ και ο Βόλκοφ θα πρέπει να παραμείνουν στον διαστημικό σταθμό Μιρ, ο οποίος δεν μπορούσε να μείνει χωρίς πλήρωμα. Οι τρεις μήνες για τον Κρικάλεφ έγιναν πέντε και τώρα ήταν άγνωστο πότε θα μπορούσε να επιστρέψει στη Γη.

Καθ’ όλη την διάρκεια αυτής της παραμονής, ο Κρικάλεφ μπορούσε να μιλά σύντομα με την σύζυγό του, Έλενα, η οποία εργαζόταν στο κέντρο διαστημικού ελέγχου. Οι δυο τους είχαν γνωριστεί μέσω ασυρμάτου στην πρώτη αποστολή  του Κρικάλεφ στον Μιρ και τώρα είχαν παντρευτεί έχοντας μια κόρη εννέα μηνών. Ο Κρικάλεφ στα σύντομα αυτά τηλεφωνήματα προσπαθούσε να μάθει πώς τα πήγαινε η οικογένειά του την ώρα που η οικονομία κατέρρεε.

«Προσπαθούσα να μην του λέω για δυσάρεστα πράγματα επειδή θα ήταν πολύ δύσκολο γι’ αυτόν. Κι απ’ ό,τι καταλαβαίνω και ο Σεργκέι έκανε το ίδιο», ανέφερε αργότερα η σύζυγός του σε ένα ντοκιμαντέρ.

Όσο πιο πολύ έμενε στο διάστημα ο Κρικάλεφ, τα πράγματα στην Σοβιετική Ένωση γίνονταν πιο δύσκολα. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βρει περισσότερα χρήματα, η Ένωση πωλούσε θέσεις στον διαστημικό σταθμό Μιρ σε δυτικές κυβερνήσεις. Κάπως έτσι ταξίδεψε ως εκεί και ο Αυστριακός Βιεχμπόκ καθώς η Αυστρία αγόρασε τη θέση για επτά εκατ. δολάρια. Υπήρχαν ακόμα και συζητήσεις για να πουληθεί ο ίδιος ο Μιρ, ενώ βρισκόταν σε λειτουργία, ωστόσο το σχέδιο αυτό δεν προχώρησε.

Η Σοβιετική Ένωση δεν είχε τους οικονομικούς πόρους για να οργανώσει μια νέα αποστολή ώστε να αντικαταστήσει τον Κρικάλεφ και ακόμα και σε αυτή που έστειλαν τον Οκτώβριο οι θέσεις είχαν πουληθεί σε αστροναύτες που δεν είχαν την απαιτούμενη εμπειρία για να αντικαταστήσουν τον Σοβιετικό κοσμοναύτη.

Ο Κρικάλεφ (κάτω) και ο Βόλκοφ (πάνω)

«Η ανθρώπινη φυλή έστειλε τον γιο της στα αστέρια για να εκπληρώσει σημαντικούς στόχους. Αλλά λίγο μόνο αφού έφυγε από τη Γη, χάθηκε το ενδιαφέρον γι’ αυτούς τους στόχους εξαιτίας γήινων και εξηγήσιμων λόγων. Κι άρχισε να ξεχνά τον κοσμοναύτη της. Δεν τον έφερε καν πίσω στον καθορισμένο χρόνο και πάλι για εντελώς γήινους λόγους», έγραφε η σοβιετική εφημερίδα Πράβντα.

Στην πραγματικότητα, ο Κρικάλεφ και ο Βόλκοφ θα μπορούσαν να είχαν φύγει. Υπήρχε μία ειδικά κατασκευασμένη κάψουλα στον διαστημικό σταθμό, σχεδιασμένη για αυτόν τον σκοπό. Ωστόσο αυτό θα σήμαινε και το τέλος του Μιρ, καθώς δεν θα έμενε κανείς πίσω για να ασχοληθεί με τον σταθμό. Έτσι οι δυο τους αποφάσισαν να μείνουν.

Και εγένετο Ρωσία

Λίγο αργότερα έφτασε η 25^η Δεκεμβρίου 1991. Ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ υπέβαλε την παραίτησή του από την ηγεσία της κυβέρνησης. Μια μέρα μετά η Σοβιετική Ένωση ήταν παρελθόν και ο Μπόρις Γέλτσιν αναλάμβανε την ηγεσία της Ρωσίας. Με την κατάσταση στη νέα χώρα να είναι πιο έκρυθμη από ποτέ το τελευταίο πράγμα που είχαν στο μυαλό τους  οι ιθύνοντες ήταν οι δύο άνθρωποι που βρίσκονταν στο διάστημα.

Εξάλλου υπήρχε ένα ακόμα πρόβλημα. Το κοσμοδρόμιο από το οποίο θα έπρεπε να εκτοξευτεί μια νέα αποστολή άνηκε πλέον σε ένα διαφορετικό κράτος, αυτό του Καζακστάν, με το τελευταίο να ζητά υψηλό αντίτιμο για να επιτρέψει μια απογείωση και προσγείωση στο έδαφός του.

«Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν οικονομικό, επειδή η δική μου παραμονή στο διάστημα σημαίνει ότι μπορούν να εξοικονομήσουν χρήματα. Λένε ότι είναι δύσκολο για μένα, δεν είναι καλό για την υγεία μου. Αλλά τώρα που η χώρα αντιμετωπίζει τόσες δυσκολίες, η προσπάθεια για την εξοικονόμηση περισσότερων χρωμάτων πρέπει να είναι η βασική προτεραιότητα», έλεγε ο Κιρκάλεφ ενώ βρισκόταν ακόμα σε τροχιά.

Ωστόσο, αργότερα ο Κρικάλεφ εκμυστηρεύτηκε τους φόβους που είχε τόσο χιλιόμετρα πάνω από τη Γη: «Αναρωτήθηκα αν είχα τη δύναμη να επιβιώσω ώστε να ολοκληρώσω το πρόγραμμα, δεν ήμουν σίγουρος».

Η παρατεταμένη παραμονή στο διάστημα ενέχει πάντοτε σοβαρούς κινδύνους για τους κοσμοναύτες. Η έκθεση στην ακτινοβολία αυξάνει τις πιθανότητες για δημιουργία καρκίνου, καταρράκτη, αδυναμία στα οστά, μολύνσεις. Την ίδια στιγμή η περιορισμένη κίνηση και η έλλειψη βαρύτητας κάνει τους μυς να ατροφούν και το ανοσοποιητικό σύστημα να αδυνατίζει.

25 Μαρτίου 1992

Τελικά, ύστερα από 311 μέρες και 8 ώρες στο διάστημα έφτασε πλέον η στιγμή ο Κρικάλεφ να αφήσει το σπίτι του για τους τελευταίους δέκα μήνες. Μια νέα αποστολή Soyuz, η πρώτη μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και η πρώτη Ρωσο-Γερμανική έφτασε στον Μιρ και ήρθε επιτέλους η ώρα για τον Κρικάλεφ να γυρίσει σπίτι. Μαζί του ήρθε ο Βόλκοφ και ο Γερμανός αστροναύτης Kλάους Ντίτριχ Φλέιντ που είχε ταξιδέψει ως τον Μιρ  με την Ρωσο-Γερμανική αποστολή λίγες μέρες πριν.

Ο Κρικάλεφ ανέπνευσε ξανά γήινο αέρα στις 25 Μαρτίου 1992. Είχε περάσει 10 μήνες στο διάστημα και είχε κάνει πάνω από 5.000 περιστροφές γύρω από τη Γη. Όταν βγήκε από την κάψουλα που τον έφερε πίσω ήταν κάτωχρος και φανερά αδυνατισμένος. Χρειάστηκαν τέσσερις άντρες για να τον μεταφέρουν καθώς ο ίδιος δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του. Στη στολή του έφερε το σήμα μια άλλης εποχής: τη σημαία και τα αρχικά της Σοβιετικής Ένωσης που πλέον δεν υπήρχε. Αυτός και ο Βόλκοφ, με την ίδια σημαία στη στολή του, ήταν οι τελευταίοι πολίτες της Σοβιετικής Ένωσης, οι πολίτες που έχασαν την αλλαγή γιατί πολύ απλά δεν βρίσκονταν στη Γη.

Αρκετά χρόνια αργότερα, ο Κρικάλεφ θα θυμηθεί εκείνη την ημέρα: «Ήταν πολύ ευχάριστα παρόλο που είχαμε να αντιμετωπίσουμε την ξαφνική βαρύτητα. Αλλά ψυχολογικά έφυγε ένα πολύ μεγάλο βάρος. Υπήρχε μια συγκεκριμένη αίσθηση. Δεν μπορώ να την αποκαλέσω ευφορία, αλλά ήταν πολύ όμορφα». Πλέον δεν θα είχε την τεράστια ευθύνη να χειρίζεται τον Μιρ. Θα χρειαζόταν αρκετές εβδομάδες ώστε να νιώσει ξανά φυσιολογικά και αρκετούς μήνες στην γη για να αναρρώσει πλήρως.

Όταν οι δημοσιογράφοι τον ρώτησαν τι τον εξέπληξε περισσότερο στον αλλαγμένο πλανήτη που επέστρεψε, ο Κρικάλεφ δεν έδωσε την απάντηση που πολλοί θα περίμεναν:

«Τι με εκπλήσσει περισσότερο; Αρχικά, η Γη ήταν σκοτεινή και τώρα είναι λευκή. Ο χειμώνας έχει έρθει και πριν ήταν καλοκαίρι. Τώρα ξεκινά να ανθίζει και πάλι. Αυτή είναι η πιο εντυπωσιακή αλλαγή που μπορείς να δεις από το διάστημα», ανέφερε.

Σχετικά με την πολιτική αλλαγή δήλωσε: «Η αλλαγή δεν είναι τόσο δραματική. Ζούσα στη Ρωσία που αποτελούσε μέλος της ΕΣΣΔ, τώρα γύρισα στη Ρωσία που είναι μέλος της Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Κρατών».

Η ζωή μετά

Παρά την σχεδόν δραματική του εμπειρία, ο Κρικάλεφ συνέχισε να λατρεύει το διάστημα και όχι μόνο δεν αποσυνδέθηκε από αυτό αλλά έπαιξε σημαντικό ρόλο στην δημιουργία του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού με την συνεργασία NASA και Ρωσίας.

Λίγους μόνο  μήνες μετά την επιστροφή του ο Κρικάλεφ έπιασε πάλι δουλειά και ταξίδεψε ως τις ΗΠΑ. Εκεί εκπαιδεύτηκε και προετοιμάστηκε για να γράψει ξανά ιστορία δύο χρόνια αργότερα, το 1994, όταν θα γινόταν ο πρώτος Ρώσος αστροναύτης που θα ταξίδευε στο διάστημα με αστροναύτη της NASA, τον Τσαρλς Μπόλντεν.

O Κρικάλεφ έτοιμος για την αποστολή με τη NASA

«Αφού συναντήθηκα, προετοιμάστηκα και πέταξα με τον Σεργκέι είχα πια μεγάλες ελπίδες ότι οι σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας στο διάστημα θα εξελίσσονταν και ότι μια μέρα  θα ήταν πολύ φυσιολογικό Αμερικανοί και Ρώσοι να πετούν μαζί και με αστροναύτες από άλλα κράτη», δήλωσε αργότερα ο Μπόλντεν.

Δεν πέρασαν πολλά χρόνια μετά από αυτήν την κοινή πτήση για να δημιουργηθεί ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός. Ο Κρικάλεφ ήταν μέλος της πρώτης επανδρωμένης αποστολής που στάλθηκε στον ΔΔΣ ώστε να προετοιμάσει τον σταθμό για όλες τις επόμενες αποστολές.

Συνολικά, μέχρι την απόσυρσή του πέταξε έξι φορές στο διάστημα και έμεινε σε τροχιά  συνολικά 803 μέρες, εννέα ώρες και 39 λεπτά. Με το χρόνο αυτό είναι ο τρίτος αστροναύτης που έχει περάσει περισσότερο χρόνο εκτός της Γης καθώς τον περνούν μόνο ο Γκενάδι Παντάλκα και ο Γιούρι Μαλεντσένκο. Σήμερα είναι αντιπρόεδρος της μεγαλύτερης ρωσικής εταιρείας που κατασκευάζει διαστημικά σκάφη, εργαλεία και εξαρτήματα για τον ΔΣΣ,  Korolev Rocket and Space Corporation Energia. Πάντα όμως θα είναι γνωστός ως ο τελευταίος πολίτης της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΣΤΗ ΣΙΚΑΛΗ

Ποιος ήταν ο δολοφόνος του Λένον και γιατί αποφάσισε να τον σκοτώσει. Οι εμμονές,  η οργή για μια ατάκα του και ο Φύλακας στη Σίκαλη

«Ήταν πολύ καλός μαζί μου. Είναι ειρωνικό. Πολύ καλός και πολύ υπομονετικός με εμένα. Η λιμουζίνα τον περίμενε και αυτός πήρε τον χρόνο του μαζί μου. Έπιασε το στυλό και υπέγραψε το άλμπουμ που του έδωσα. Με ρώτησε αν χρειάζομαι κάτι άλλο. Του είπα “οχι, όχι κύριε” και έφυγε. Πολύ εγκάρδιος και καλός άνθρωπος» θα πει ο Μαρκ Τσάπμαν για την πρώτη του συνάντηση με τον Τζον Λένον. Ήταν λίγο μετά τις πέντε το απόγευμα την 8η Δεκεμβρίου 1980. Περίπου έξι ώρες μετά θα τον πυροβολούσε πισώπλατα. Αυτή είναι η ιστορία του δολοφόνου του θρυλικού καλλιτέχνη.

Ο Φύλακας στη Σίκαλη

O Μαρκ Ντέιβιντ Τσάπμαν γεννήθηκε στις 10 Μαΐου 1955 στο Φορτ Γουόρθ του Τέξας. Ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός και η μητέρα του νοσοκόμα. «Ζούσα με τον φόβο του πατέρα μου. Ήταν κακοποιητικός απέναντι στη μητέρα μου και δεν έδειχνε αγάπη σε εμένα και την αδελφή μου» θα πει ο ίδιος. Στα 14 του άρχισε να παίρνει ναρκωτικά και να μην παρακολουθεί τα σχολικά μαθήματα. Για ένα διάστημα δύο εβδομάδων έφυγε από το σπίτι και έζησε στους δρόμους της Ατλάντα. Το 1971 άρχισε να ασχολείται ενεργά με τη θρησκεία και μοίραζε Βίβλους. Δούλεψε ως επιτηρητής σε κατασκήνωση στη Τζόρτζια και ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής με τα παιδιά που τον αποκαλούσαν «Νίμο» (Nemo).

Ορόσημο για τη ζωή του αποτελεί η στιγμή που διάβασε το κλασικό βιβλίο της αμερικάνικης λογοτεχνίας «Ο Φύλακας στη Σίκαλη» του Τζερόμ Ντέιβιντ Σάλιντζερ. Τον επηρέασε πάρα πολύ και κατά δήλωση του αποφάσισε να ζήσει όπως ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, Χόλντεν Κόλφιλντ. Μετά το σχολείο μετακόμισε στο Σικάγο και εργάστηκε στον οργανισμό World Vision. Δούλεψε με Βιετναμέζους πρόσφυγες, ταξίδεψε στον Λίβανο και συναντήθηκε ακόμα και με τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζέραλντ Φορντ.

Όσο περνούσαν τα χρόνια ο Τσάπμαν γινόταν πιο θρησκόληπτος και έφτασε στο σημείο να νιώθει τύψεις για το γεγονός ότι είχε σεξουαλικές σχέσεις. Παρουσίασε αυτοκτονικές τάσεις και έφυγε από τη δουλειά του. Το 1977 μετακόμισε στη Χαβάη και εργάστηκε ως φύλακας. Λίγο μετά την εγκατάσταση του στο νησί έκανε απόπειρα αυτοκτονίας. Συνέδεσε την εξάτμιση του αυτοκινήτου του με λάστιχο και το έβαλε στην καμπίνα. Το λάστιχο όμως έλιωσε και ο Τσάπμαν απλά έχασε τις αισθήσεις του. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου διαγνώστηκε με κατάθλιψη. Το 1973, αφού είδε την ταινία «Around the World in 80 Days», αποφάσισε να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Μέσα σε έξι εβδομάδες επισκέφθηκε το Τόκιο, τη Σεούλ, το Χονγκ Κόνγκ, τη Σιγκαπούρη, τη Μπανγκόκ, το Δελχί, τη Βηρυτό, τη Γενεύη, το Λονδίνο, το Παρίσι και το Δουβλίνο. Στο ταξιδιωτικό γραφείο που απευθύνθηκε εργαζόταν η Αμερικανοϊαπωνέζα, Γκλόρια Άμπε. Ερωτεύτηκαν και στις 2 Ιουνίου 1979 παντρευτηκαν.

Μετά από έναν καυγά ο Τσάπμαν απολύθηκε από το νοσοκομείο όπου εργαζόταν και έπιασε δουλειά ως νυχτοφύλακας. Εκείνη την περίοδο άρχισε να πίνει και οι εμμονές του εντάθηκαν. Μιλούσε συνέχεια για τέχνη, για τον Φύλακα στη Σίκαλη και τον Τζον Λένον. Τον Σεπτέμβριο του 1980 σε μια επιστολή που έστειλε στη φίλη του Λίνα Άιρις έγραψε ότι νιώθει ότι τρελαίνεται…

Η απόφαση

Οι εμμονές του Τσάπμαν με τη θρησκεία και τον Φύλακα στη Σίκαλη τον οδήγησαν στο να στοχοποιήσει τον Λένον.

«Άκουγα τη μουσική του και εξοργιζόμουν μαζί του γιατί έλεγε ότι δεν πιστεύει στον Θεό. Ότι πιστεύει μόνο και εαυτό του και την Γιόκο και όχι στους Beatles. Ήταν κάτι που με θύμωνε παρότι ο συγκεκριμένος δίσκος με το τραγούδι “God” είχε κυκλοφορήσει πριν δέκα χρόνια. Ήθελα να ουρλιάξω δυνατά: Ποιός νομίζει ότι είναι και λέει τέτοια πράγματα για τον Θεό, τον Παράδεισο και τους Beatles; Να λέει ότι δεν πιστεύει στον Ιησού και τέτοια πράγματα. Εκείνη την περίοδο το μυαλό μου ήταν σκοτεινό γεμάτο θυμό και οργή. Όλα αυτά ενώ βρισκόμουν σε αυτό το περιβάλλον του Φύλακα στη Σίκαλη και είχα την νοοτροπία του Χόλντεν Κόλφιλντ κατά των ψεύτικων ανθρώπων» θα πει ο Τσάπμαν. Η δήλωση του Λένον (το 1966) πως οι Beatless είχαν γίνει πιο δημοφιλείς από τον Ιησού γύριζε συνέχεια στο μυαλό του.

Αυτό που επίσης εξόργιζε τον Τσάπμαν ήταν το γεγονός ότι θεωρούσε τον Λένον υποκριτή,. «Μας έλεγε να φανταστούμε μια ζωή χωρίς υπάρχοντα και αυτός είχε εκατομμύρια δολάρια και γιότ και φάρμες. Γελούσε με τους ανθρώπους σαν κι εμένα που είχαν πιστέψει τα ψέματα του, αγόραζαν τους δίσκους και είχαν χτίσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους γύρω από τη μουσική του» θα πει ο Τσάπμαν.

To πιθανότερο σενάριο είναι να αποφάσισε να δολοφονήσει τον Λένον στα τέλη του καλοκαιριού του 1980. Τον Οκτώβριο ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη με σκοπό να βρει τον καλλιτέχνη. Είχε μαζί το όπλο του, ένα 38άρι ρεβόλβερ. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι βλέποντας την ταινία «Ordinary People» αποφάσισε να μην προχωρήσει το σχέδιο του. Επέστρεψε στην Χαβάη και εκμυστηρεύτηκε στη σύζυγο του ότι έχει εμμονή με τον Λένον και τη δολοφονία του. Της έδειξε το όπλο και τις σφαίρες. Αυτή όμως δεν επικοινώνησε με την αστυνομία ή κάποιον ψυχίατρο.

«Έβλεπα τηλεόραση και ξαφνικά το μήνυμα “ου φονεύσεις” εμφανιζόταν. Το έβλεπα και σε έναν τοίχο. Έκλεισα ραντεβού με έναν ψυχολόγο αλλά ποτέ δεν πήγα» λέει ο Τσάπμαν. Στις 6 Δεκεμβρίου 1980 επέστρεψε στη Νέα Υόρκη. «Σκεφτόμουν να ανέβω στο Άγαλμα της Ελευθερίας και να πέσω αλλά δεν το έκανα» θα υποστηρίξει. Την 7η Δεκεμβρίου τριγυρνούσε στην πόλη. Σε έναν σταθμό του μετρό προσέγγισε τον τραγουδιστή Τζέιμς Τέιλορ και σε έντονο ύφος άρχισε να του μιλάει για τον Τζον Λένον. «Με είχε ουσιαστικά κολλήσει στο τοίχο. Ήταν ιδρωμένος και μιλούσε τρομακτικά για τον Λένον. Μου είπε ότι θα ερχόταν σε επαφή μαζί του» θα πει ο Τέιλορ. Το βράδυ εκείνη της ημέρα τηλεφώνησε στη σύζυγο του και συμφώνησαν ότι πρέπει να ζητήσει βοήθεια για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Της είπε ότι πρώτα πρέπει να δουλέψει πάνω στη σχέση του με τον Θεό…

8 Δεκεμβρίου 1980

Το πρωί της 8ης Δεκεμβρίου ο Τσάπμαν έφυγε από το δωμάτιο του στο ξενοδοχείο Σέρατον. Άφησε πίσω προσωπικά του είδη τα οποία ήθελε να βρει η αστυνομία. Αγόρασε ένα αντίτυπο του Φύλακα στη Σίκαλη στο οποίο έγραψε “Αυτή είναι η κατάθεση μου” υπογράφοντας σαν Χόλαντε Κόλφιλντ.

Κατευθύνθηκε στο κτίριο Ντακότα, στο οποίο έμενε ο Λένον με την Γιόκο Όνο. Δεν τον είδε να βγαίνει από ένα ταξί και να μπαίνει στο κτίριο. Συνομίλησε με τον θυρωρό και με θαυμαστές του Λένον που βρίσκονταν εκεί. Αργότερα συνάντησε την οικονόμο του Λένον που γύρισε στο σπίτι μαζί με τον 5χρονο γιό του καλλιτέχνη Σον. Στάθηκε μπροστά στην οικονόμο, έπιασε το χέρι του παιδιού και του είπε ότι είναι ένα όμορφο αγόρι.

Μέσα στο διαμέρισμα ο Λένον και η Όνο φωτογραφίζονταν από την Άνι Λίμποβιτς για το εξώφυλλο του περιοδικού Rolling Stone. Από αυτή τη φωτογράφιση προέκυψε και η θρυλική πλέον εικόνα του γυμνού Λένον να αγκαλιάζει τη Γιόκο Όνο. Η Λίμποβιτς έφυγε από το διαμέρισμα στις 15:30 και στη συνέχεια ο Λένον έδωσε την τελευταία συνέντευξη της ζωής του μιλώντας στον dj Ντέιβ Σόλιν.

Στις 17:00 βγήκαν από το διαμέρισμα με προορισμό το στούντιο Record Plant. Στην είσοδο του κτιρίου συνάντησαν τον Τσάπμαν. Κρατούσε το άλμπουμ του Λένον «Double Fantasy» και ζήτησε αυτόγραφο. Όταν ο καλλιτέχνης υπέγραφε ο ερασιτέχνης φωτογράφος Πολ Γκόρες τράβηξε κάποιες λήψεις. Σε μια από αυτές φαινόταν και ο Τσάπμαν (κεντρική φωτό).

Όταν πια ο Λένον μπήκε στη λιμουζίνα ο Τσάπμαν ζήτησε από τον Γκόρες να μείνει για να μιλήσουν. Ο φωτογράφος τον απέφυγε. Λίγο μετά ζήτησε από μια κοπέλα να βγουν το βράδυ και έλαβε αρνητική απάντηση. Ο Τσάπμαν δήλωσε πως αν ένας από τους δύο του έλεγε «ναι» δεν θα δολοφονούσε τον Λένον. Ήταν όμως τέτοια η εμμονή του που πιθανότατα θα το επιχειρούσε μια άλλη μέρα.

Η δολοφονία

Λένον και Όνο έμειναν στο Record Plant για αρκετές ώρες. Επέστρεψαν στο κτίριο Ντακότα περίπου στις 22:50. Ο Λένον ήθελε να πει καληνύχτα στον γιό του και στη συνέχεια θα πήγαινε με τη σύντροφο του στο εστιατόριο Stage Deli. H λιμουζίνα τους σταμάτησε στην 72η οδό και κατέβηκαν. Ο Τσάπμαν τους περίμενε στην αψιδωτή είσοδο του κτιρίου (φωτό). Πρώτα είδε την Όνο και την χαιρέτησε με ένα κούνημα του κεφαλιού. Ακολούθησε ο Λένον ο οποίος τον κοίταξε για λίγο, πιθανότατα γιατί τον θυμήθηκε από την απογευματινή τους συνάντηση.

Ο καλλιτέχνης είχε προχωρήσει κάποια βήματα όταν ο Τσάπμαν έβγαλε το όπλο του και σημάδεψε. Δεν του είπε τίποτα και τον πυροβόλησε πέντε φορές στην πλάτη από απόσταση περίπου τριών μέτρων.

Μόνο η μία σφαίρα αστόχησε. Δύο βρήκαν τον Λένον στο κέντρο της πλάτης και άλλες δύο στον αριστερό ώμο. Έκανε πέντε βήματα, είπε “με πυροβόλησαν, με πυροβόλησαν” και έπεσε σκορπίζοντας τις κασέτες που κρατούσε στα χέρια του. Από το στόμα του έτρεχε αίμα.

Ο θυρωρός του κτιρίου, Χοσέ Περδόμο χτύπησε στο χέρι τον Τσάπμαν και στη συνέχεια κλότσησε μακριά το όπλο. Ο συντηρητής του Ντακότα, Τζέι Χάστινγκς προσπάθησε να βοηθήσει τον Λένον αλλά αιμορραγούσε ακατάσχετα.

Ο Τσάπμαν έβγαλε το παλτό του και έμεινε ακίνητος. Φορούσε ένα μπλουζάκι που είχε κυκλοφορήσει για την προώθηση του άλμπουμ του Τοντ Ράντγκρεν «Hermit of Mink Hollow». Ο Περδόμο φώναξε στον Τσάπμαν: «Καταλαβαίνεις τι έκανες;». «Μόλις πυροβόλησα τον Τζον Λένον» του απάντησε κυνικά.

Ο αστυφύλακες Στίβεν Σπίρο και Πίτερ Κούλεν ήταν οι πρώτοι που έφτασαν στο σημείο. Βρήκαν τον Τσάπμαν να στέκεται να διαβάζει τον Φύλακα στη Σίκαλη. Του πέρασαν χειροπέδες και τον έβαλαν στο περιπολικό. «Μας απολογήθηκε που μας κατέστρεψε τη βραδιά. Γύρισα και του είπα: Πρέπει να με κοροϊδεύεις. Ανησυχείς για τη βραδιά μας; Ξέρει τι μόλις έκανες στη ζωή σου;» θυμάται ο Κούλεν.

Ενώ ο Λένον ήταν ξαπλωμένος και αιμορραγούσε στο σημείο έφτασαν ακόμα τέσσερις αστυνομικοί. Τον έβαλαν στο περιπολικό για να τον μεταφέρουν στο πλησιέστερο νοσοκομείο. Μαζί του πήγαν οι αστυφύλακες Μοράν και Γκέιμπλ. Ο πρώτος τον ρώτησε: «Είσαι ο Τζον Λένον;». Έβγαλε έναν πνιχτό ήχο και έχασε τις αισθήσεις του. Στο νοσοκομείο έγινε μεγάλη προσπάθεια να τον επαναφέρουν αλλά η μάχη είχε ήδη χαθεί. Στο πιστοποιητικό θανάτου που εκδόθηκε αναφέρεται ότι ο καλλιτέχνης ήταν νεκρός την ώρα της άφιξης του στο νοσοκομείο.

Η είδηση της δολοφονίας του ανακοινώθηκε για πρώτη φορά από το τηλεοπτικό δίκτυο ABC  κατά τη διάρκεια της μετάδοσης ενός αγώνα αμερικάνικου ποδοσφαίρου μεταξύ των New England Patriots και των Miami Dolphins. Ένας παραγωγός του καναλιού έτυχε να βρίσκεται στο νοσοκομείο την ώρα που έφτασε το περιπολικό με τον Λένον.

Δίκη και φυλακή

Κατά την κατάθεση του Τσάπμαν ομολόγησε ότι χρησιμοποίησε συγκεκριμένου τύπου σφαίρες για να είναι σίγουρος ότι ο Λένον δεν θα επιζήσει. Η νομική του ομάδα ζήτησε ψυχιατρική αξιολόγηση και προσπάθησε να πείσει το δικαστήριο ότι πάσχει από σχιζοφρένεια. Ο ίδιος ο Τσάπμαν όμως σαμποτάρισε αυτή την προσπάθεια. Στις 22 Ιουνίου 1981 δήλωσε ένοχος. «Μου είπε ο Θεός να το κάνω και δεν θα αλλάξω αυτή τη δήλωση μου ούτε θα καταθέσω έφεση ανεξαρτήτως της ποινής» τόνισε. Στις 24 Αυγούστου 1981 το δικαστήριο συνεδρίασε για να του ανακοινώσει την ποινή. Όταν ο δικαστής τον ρώτησε αν θέλει να πει κάτι σηκώθηκε και διάβασε ένα μικρό απόσπασμα από τον Φύλακα στη Σίκαλη. Καταδικάστηκε σε ελάχιστη ποινή φυλάκισης 20 ετών.

Τα πρώτα έξι χρόνια αρνήθηκε κάθε αίτημα για συνέντευξη καθώς, όπως είπε αργότερα, δεν ήθελε να φανεί ότι σκότωσε τον Λένον για να γίνει διάσημος. Έως σήμερα έχει μιλήσει πολύ λίγες φορές και επιμένει πως ήταν ένας συνδυασμός πραγμάτων που τον οδήγησαν στο να δολοφονήσει τον Λένον. Οι θρησκευτικές του αντιλήψεις, η απογοήτευση του για τον τρόπο ζωής του καλλιτέχνη και η εμμονή του με τον Φύλακα στη Σίκαλη. Θεωρείται πάντως δεδομένο ότι την περίοδο του εγκλήματος αντιμετώπιζε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.

Δώδεκα απορρίψεις

Το 2000, μετά από είκοσι χρόνια στη φυλακή, ο Τσάπμαν απέκτησε το δικαίωμα να καταθέσει αίτημα αποφυλάκισης με αναστολή. Το έκανε άμεσα και απορρίφθηκε μετά από ακρόαση πενήντα λεπτών. Ακολούθησαν ακόμα δέκα αιτήματα (2002, 2004, 2006, 2008, 2010, 2012, 2014, 2016, 2018 και 2020). Απορρίφθηκαν όλα. Σε κάθε ακρόαση του αναγνωριζόταν ότι έχει δείξει καλή συμπεριφορά στη φυλακή αλλά δεν ήταν αρκετό για να επιστρέψει στο κοινωνικό σύνολο. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι δεν αποφυλακίζεται λόγω του ότι το θύμα του ήταν τόσο αγαπητό και διάσημο και κανείς δικαστής δεν θέλει να πάρει το βάρος πάνω του. Τον Αύγουστο του 2022, σε ηλικία 67 ετών πλέον, κατέθεσε νέο αίτημα.

«Εκείνο το διάστημα η δολοφονία του Λένον ήταν η μεγάλη απάντηση μου σε όλα τα ερωτήματα που είχα. Δεν θα ήμουν πλέον ένας κανένας. Δεν θα κατηγορήσω κάποιον κάτι για το γεγονός ότι βρίσκομαι εδώ. Ήξερα τι έκανε και ήξερα ότι είναι κακό. Ήξερα ότι είναι λάθος αλλά ήθελα τι δόξα τόσο πολύ που ήμουν πρόθυμος να κάνω το οτιδήποτε, να αφαιρέσω και μια ανθρώπινη ζωή. Υπήρχε κακό στην καρδιά μου. Ήθελα να είμαι κάποιος και τίποτα δεν θα με σταματούσε. Πλήγωσα πάρα πολύ κόσμο και αν κάποιος θέλει να με μισεί το καταλαβαίνω» είπε στην επιτροπή. Το αίτημα του απορρίφθηκε…

Σκοτώστε τους όλους, ο Θεός θα αναγνωρίσει τους δικούς Του

Η ξεχασμένη γενοκτονία χριστιανών από χριστιανούς

Οι Καθαροί

Οι Καθαροί ήταν μια σέκτα του Μεσαίωνα που είχε ιδιοποιηθεί ορισμένες ιδέες του γνωστικισμού.

Ορισμένοι ερευνητές πιστεύουν πως οι ρίζες αυτής της κίνησης πρέπει να αναζητηθούν σε σλαβικούς πληθυσμούς της ευρύτερης Μακεδονίας, μέσω των οποίων οι ιδέες της διείσδυσαν στη νότια και τη δυτική Ευρώπη. Στη Θράκη δρούσε μια παρόμοια σέκτα, μέρος της οποίας μεταφέρθηκε εκεί από τη Μ. Ασία.

Στην αρχή οι οπαδοί της ήταν γνωστοί με το όνομα Παυλικιανοί (πίστευαν σε ένα κοσμολογικό δυϊστικό δόγμα, σύμφωνα με το οποίο υπήρχε ένας Θεός κακός δημιουργός του γήινου κόσμου και ένας Θεός καλός βασιλέας του μέλλοντος αιώνος), αλλά αργότερα μετεξελίχτηκαν στους Βογομίλους (οπαδούς ενός δυϊστικού δόγματος σύμφωνα με το οποίο γινόταν πόλεμος ανάμεσα στον καλό Θεό και τον κακό Σαταναήλ). Οι Βογομίλοι απέρριπταν τη λατρεία, την εκκλησιαστική ιεραρχία και την πολιτική ευταξία. Προκάλεσαν με τις θρησκευτικές αλλά και τις πολιτικές τους απόψεις τη σφοδρή αντιπαλότητα των Βυζαντινών (μάλιστα, ο αυτοκράτορας Αλέξιος Α΄ θανάτωσε αρκετούς, μεταξύ των οποίων και τον αρχηγό τους Βασίλειο). Στην Ιταλία η αίρεση εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην περιοχή του Τορίνου γύρω στο 1035 και εξακολουθούσε να δρα τουλάχιστον μέχρι το 14ο αιώνα.

Οι οπαδοί της ήταν γνωστοί με διάφορα ονόματα, όπως Κονκορετσανοί, Αλμπανοί ή Πάταροι, από την οδό Pataria του Μιλάνου, στην οποία πραγματοποιούσαν τις μυστικές συγκεντρώσεις τους ήδη από το 1058.

Οι Καθαροί όμως ήταν περισσότερο ισχυροί στη νότια Γαλλία, όπου έδρασαν υπό την ονομασία Αλβιγηνοί (Albigenses) από την πόλη Αλμπί ή Poblicants, από παραφθορά του ονόματος Παυλικιανοί.

Μετά τον Αλβιγηνικό πόλεμο (1208-1244), στη διάρκεια του οποίου οι δυνάμεις του πάπα εισέβαλαν στην επαρχία της Γαλλίας Λάνγκντοκ, θανατώθηκαν χιλιάδες Καθαροί – όταν ο παπικός εκπρόσωπος -λεγκάτος – Arnaud Amaury,   ρωτήθηκε από τους στρατιώτες πώς θα ξεχώριζαν τους Καθαρούς, αυτός απάντησε: «Σκοτώστε τους όλους, ο Θεός θα αναγνωρίσει τους δικούς Του». Τελικά η πρωτεύουσά τους, το φρούριο Μονσεγκίρ, καταλήφθηκε, η Ιερά Εξέταση τους καταδίωξε και ήδη από τις αρχές του 14ου αιώνα εξαφανίστηκαν. Το μόνο κείμενο των Καθαρών που διασώθηκε μέχρι τις μέρες μας είναι ένα τελετουργικό γραμμένο σε μια ρωμανική διάλεκτο του Troubadours.

Βάσιζαν τη διδασκαλία τους στην Καινή Διαθήκη και στο Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, ενώ η θέαση του κόσμου ήταν κατεξοχήν μανιχαϊστική (οι Μανιχαίοι ήταν οπαδοί του αυτοαποκαλούμενου προφήτη Μάνη, ο οποίος πίστευε ότι το σύμπαν ελέγχεται από δύο ανταγωνιστικές δυνάμεις του Καλού και του Κακού).

Χωρίζονταν σε δύο ομάδες: τους Πιστούς, που αποτελούσαν και τη μεγάλη μάζα, και τους Τέλειους, τους ιερουργούς, οι οποίοι απείχαν, μεταξύ άλλων, και από τη συνουσία. Πίστευαν ότι η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος γινόταν μέσω των χεριών, με την επαφή.

Δεν παραδέχονταν τη θεϊκή υπόσταση του Ιησού, ενώ το σώμα του, όπως και αυτό της Παναγίας, ήταν για τους οπαδούς της αίρεσης ένα φάσμα. Πρέσβευαν ότι ο άνθρωπος, επειδή αποτελείται από ψυχή και σώμα, μετείχε και στις δύο αρχές, του Καλού και του Κακού. Επομένως, για να σωθεί έπρεπε να απελευθερωθεί από την επίδραση που ασκούσε το βάρος του υλικού μέρους του. Οι Καθαροί πρότειναν έναν αυστηρό ασκητισμό, ο οποίος μερικές φορές οδηγούσε σε θάνατο από πείνα, και πίστευαν ότι η σωτηρία από το κακό μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με την απομάκρυνση από τον υλικό κόσμο. Αποκήρυσσαν το γάμο και την ιδιοκτησία και ήταν οπαδοί της αυστηρής χορτοφαγίας.

Μετά τη βίαιη διάλυση των Καθαρών δεν ξανάγινε καμιά αναφορά σε αυτούς, παρά την κατά καιρούς εμφάνιση διαφόρων ομάδων που διεκδικούσαν την κληρονομιά της αίρεσης-σέκτας. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι ο τεκτονισμός, λόγω των αντιεξουσιαστικών του απόψεων και κυρίως λόγω της αρνητικής στάσης του απέναντι στην ιδιοκτησία, δεν παραδέχεται καμιά πνευματική ή άλλου είδους σχέση με τους Καθαρούς. Επιπλέον, ούτε σε σημαντικές εγκυκλοπαίδειες του ελευθεροτεκτονισμού γίνεται κάποια αναφορά σε αυτή την ξεχασμένη αίρεση, η οποία στην πραγματικότητα δεν εντάσσεται σε αυτό που ορίσαμε ως μυστική εταιρεία, αλλά μάλλον αποτελεί μια ιδιότυπη χριστιανική(;) αίρεση.

ΦΤΩΧΕΙΑ ΕΠΑΝΩ ΣΕ ΠΛΟΥΤΟ. Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΜΠΙΝΤΙΑ

Αν δούμε με προσοχή το χάρτη της νοτιοδυτικής Αφρικής, θα παρατηρήσουμε στις ακτές του Ατλαντικού, στα σύνορα της Δημοκρατίας του Κονγκό (Κονγκό-Μπραζαβίλ) και της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό (Κονγκό-Κινσάσα) μια μικρή λωρίδα γης που δεν ανήκει στα κράτη αυτά. Πρόκειται για την επαρχία της Καμπίντα, ένα εξκλάβιο (τι είναι τα εξκλάβια αλήθεια; δες στο τέλος ) της Αγκόλας που χωρίζεται από την υπόλοιπη επικράτεια της χώρας με μια στενή λωρίδα γης που ανήκει στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.

Έχει έκταση 7.290 τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό 716.000 κατοίκους (σύμφωνα με την απογραφή του 2014), ενώ το μεγαλύτερο τμήμα της καλύπτεται από πυκνό, τροπικό δάσος. Πρωτεύουσα της επαρχίας είναι η ομώνυμη πόλη της Καμπίντα.

Ήδη από τα μέσα του 15ου αιώνα Πορτογάλοι εξερευνητές, ιεραπόστολοι και έμποροι έφτασαν στις εκβολές του ποταμού Κονγκό και άρχισαν να συνάπτουν επαφές με τα τοπικά βασίλεια. Με το πέρασμα του χρόνου εγκαταστάθηκαν στην περιοχή Ολλανδοί και Άγγλοι, οι οποίοι μαζί με τους Πορτογάλους ίδρυσαν στην Καμπίντα εμπορικούς σταθμούς και εργαστήρια επεξεργασίας φοινικέλαιου. Η αύξηση της παρουσίας Ευρωπαίων οδήγησε σε συγκρούσεις μεταξύ των αντίπαλων αποικιακών δυνάμεων.

Το 1885 οι Πορτογάλοι απέκτησαν τον αποκλειστικό έλεγχο της περιοχής, μετατρέποντάς την σε προτεκτοράτο του αποικιακού στέμματος, και σταδιακά την ενσωμάτωσαν στη γειτονική αποικία της Αγκόλα, που τότε ονομαζόταν Πορτογαλική Δυτική Αφρική.

Σταδιακά μέσα στον 20ο αιώνα άρχισαν να αναπτύσσονται αποσχιστικά κινήματα που χαρακτήριζαν παράνομη την κατοχή της Καμπίντα από την Αγκόλα, βασιζόμενα στις εθνικές και πολιτισμικές ιδιαιτερότητες της περιοχής. Το 1963 σχηματίστηκε το Μέτωπο για την Απελευθέρωση του Ενκλαβίου της Καμπίντα (στα πορτογαλικά Frente para a Libertação do Enclave de Cabinda, FLEC), μια οργάνωση με στόχο την ανεξαρτητοποίηση της Καμπίντα.

Με την αποχώρηση των Πορτογάλων και την αναγνώριση της Αγκόλα ως ανεξάρτητου κράτους το 1975, η επαρχία της Καμπίντα αποφασίστηκε να συμπεριληφθεί στο νέο κράτος, αλλά το FLEC προχώρησε στη μονομερή ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της με το όνομα «Δημοκρατία της Καμπίντα».

Από τότε και για τις επόμενες δεκαετίες το FLEC διεξήγε έναν ανταρτοπόλεμο χαμηλής έντασης, επιτέθηκε σε κυβερνητικά στρατεύματα και οικονομικούς στόχους της Αγκόλα ή προκάλεσε χάος, απαγάγοντας ξένους υπαλλήλους που εργάζονταν στις πετρελαϊκές και κατασκευαστικές επιχειρήσεις της επαρχίας. Το 2006 υπογράφηκε ανακωχή ανάμεσα στο FLEC και την κυβέρνηση της Αγκόλα, ωστόσο κάποια παρακλάδια του FLEC συνεχίζουν τον αγώνα για την ανεξαρτησία της Καμπίντα, κυρίως από το εξωτερικό.

Σταθμός στην ιστορία της Καμπίντα ήταν η ανακάλυψη δύο τεράστιων κοιτασμάτων πετρελαίου κοντά στην ακτή, τα οποία συγκαταλέγονται στα μεγαλύτερα υπεράκτια κοιτάσματα πετρελαίου στον κόσμο. Σήμερα στην Καμπίντα αντλείται το 60 με 70% του αργού πετρελαίου που εξάγεται από την Αγκόλα και αντιστοιχεί σε περισσότερο από το 80% των εξαγωγών της Αγκόλα, καθιστώντας τη χώρα στη δεύτερη θέση στην παραγωγή πετρελαίου στην Αφρική, ακριβώς μετά τη Νιγηρία.

Παρ’ όλα αυτά, η επαρχία της Καμπίντα εξακολουθεί να είναι μία από τις φτωχότερες της χώρας. Πολλοί κάτοικοί της υποστηρίζουν ότι δεν επωφελούνται από τον πλούτο που παράγει η περιοχή τους, καθώς μαστίζεται από υψηλή ανεργία και οι υποδομές της είναι απαρχαιωμένες.

Σύμφωνα με τον Barros Navecka, κυβερνήτη της Καμπίντα: «Τα πανεπιστήμια και τα νοσοκομεία δεν έχουν τις κατάλληλες εγκαταστάσεις. Η πόλη και τα χωριά χωρίς πόσιμο νερό, αποχετευτικό σύστημα και εγκαταστάσεις επεξεργασίας νερού έρχονται σε αντίθεση με τις αναγεννησιακές αγκολέζικες πόλεις και τα αρχοντικά, τις βίλες, τα ιδιωτικού συμφέροντος ολοκληρωμένα κατασκευαστικά έργα, τους γεμάτους λεφτά λογαριασμούς και τα πολυτελή κτιριακά συγκροτήματα που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια στη Λουάντα [πρωτεύουσα] και στην ύπαιθρο».

 

ΤΟ ΚΑΤΑ ΕΝΤΟΥΑΡΔΟ  ΓΚΑΛΕΑΝΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

μια Νομπελίστικη προσέγγιση του δημοφιλέστερου αθλήματος στον κόσμο

 «Το ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως». Σε τούτο το βιβλίο ο Εδουάρδο Γκαλεάνο μιλάει για την ιστορία και την κουλτούρα του ποδοσφαίρου όντας βουτηγμένος μέσα σε αυτή, ένας διανοούμενος που είναι παθιασμένος με τη στρογγυλή «θεά» και με τις χορογραφίες των παικτών χωρίς βέβαια να παραλείπει την βιομηχανοποίηση του ποδοσφαίρου, την πολιτικοποίησή του και τον οικονομικό του τζόγο. Στην Ελλάδα το βιβλίο εκδόθηκε και απο άλλον εκδοτικό οίκο με τίτλο ‘‘Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου” που μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ

ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Η ιστορία του ποδοσφαίρου είναι ένα θλιβερό ταξίδι από το πηγαίο στο αναγκαίο. Καθώς το ποδόσφαιρο κατέληξε να γίνει βιομηχανία, εξορίστηκε σιγά σιγά η ομορφιά που πηγάζει από την απόλαυση να παίζεις και μόνο. Στον κόσμο μας σήμερα, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο καταδικάζει οτιδήποτε άχρηστο, και είναι άχρηστο οτιδήποτε δεν αποφέρει κέρδος. Κανείς δεν κερδίζει από αυτή την τρέλα που κάνει τον άντρα να γίνεται για λίγο παιδί, να παίζει δηλαδή όπως παίζει ένα πιτσιρίκι με το τόπι του ή μια γάτα με ένα κουβάρι μαλλί· μπαλαρίνα που χορεύει πετώντας στον αέρα ένα ελαφρύ μπαλόνι, μάλλινο κουβάρι που κυλά αβίαστα: να παίζει χωρίς να ξέρει καν ότι παίζει, χωρίς σκοπό, χωρίς χρονόμετρο και χωρίς διαιτητή. Το παιχνίδι έχει μετατραπεί σε θέαμα, σε ποδόσφαιρο προς θέαση, με λίγους πρωταγωνιστές και πολλούς θεατές, και αυτό το θέαμα έχει γίνει μια από τις πλέον κερδοφόρες οικονομικές δραστηριότητες παγκοσμίως. Οργανώνεται όχι για να γίνει παιχνίδι αλλά για να εμποδιστεί να είναι παιχνίδι. Η τεχνοκρατία του επαγγελματικού αθλητισμού έχει επιβάλει ένα ποδόσφαιρο ταχύτητας και δύναμης, που απαρνείται τη χαρά, σκοτώνει τη φαντασία και απαγορεύει την τόλμη. Ευτυχώς, εμφανίζεται ακόμα στα γήπεδα, αν και περιστασιακά, κάποιο τολμηρό αγρίμι που ξεφεύγει από το πλάνο, και διαπράττει το σφάλμα να τα βάλει με ολόκληρη την αντίπαλη ομάδα, τον διαιτητή και το κοινό στις κερκίδες, για την απόλαυση και μόνο του κορμιού, που ορμά στην απαγορευμένη περιπέτεια της ελευθερίας.

Ο ΠΑΙΚΤΗΣ

Ο παίκτης Τρέχει λαχανιασμένος πάνω κάτω. Από τη μια μεριά, τον περιμένει η ουράνια δόξα, από την άλλη, η άβυσσος της καταστροφής. Στη γειτονιά του τον ζηλεύουν. Ο επαγγελματίας ποδοσφαιριστής γλίτωσε το εργοστάσιο ή το γραφείο, και τον πληρώνουν για να κάνει το κέφι του· κοντολογίς, κέρδισε τον πρώτο λαχνό. Και παρότι πρέπει να χύνει ποτάμια τον ιδρώτα, χωρίς να έχει δικαίωμα ούτε να κουραστεί ούτε να λαθέψει, φιγουράρει στις εφημερίδες και στην τηλεόραση, το ραδιόφωνο επαναλαμβάνει το όνομά του, οι γυναίκες αναστενάζουν για χάρη του, και τα παιδιά θέλουν να του μοιάσουν. Εκείνος όμως, που ξεκίνησε να παίζει μπάλα για τη χαρά του παιχνιδιού, στους χωματόδρομους κάποιας φτωχογειτονιάς, τώρα δουλεύει ως παίκτης στα στάδια, με την υποχρέωση είτε να κερδίζει είτε να κερδίζει. Οι επιχειρηματίες τον αγοράζουν, τον πουλάνε, τον δανείζουν, κι εκείνος αφήνεται με αντάλλαγμα την υπόσχεση για περισσότερη φήμη και χρήματα. Όσο μεγαλύτερη επιτυχία έχει, και όσο περισσότερα χρήματα κερδίζει, τόσο περισσότερο δέσμιος του συστήματος γίνεται. Υποδουλωμένος, σε στρατιωτική πειθαρχία, υποφέρει καθημερινά το μαρτύριο των εξαντλητικών προπονήσεων, και βομβαρδίζεται από παυσίπονα και κορτιζόνες, που ξεγελούν το κορμί, και κάνουν τον πόνο να ξεχαστεί. Και την παραμονή των σημαντικών αγώνων τον κλείνουν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης για καταναγκαστικά έργα: άνοστα φαγητά, μεθύσι με νερό, και μοναχικός ύπνος. Στα άλλα ανθρώπινα επαγγέλματα, η δύση έρχεται με τα γηρατειά, όμως ο ποδοσφαιριστής μπορεί να γεράσει και στα τριάντα του. Οι μύες κουράζονται νωρίς: — Αυτός δεν βάζει γκολ ούτε με αίτηση. — Αυτός; Ούτε άμα δέσεις τα χέρια του τερματοφύλακα. Μπορεί και πριν απ’ τα τριάντα, όταν ένα σουτ τον ξαπλώσει άσχημα κάτω, ή του τύχει να υποστεί κάποια σοβαρή θλάση, ή μια κλοτσιά τού τσακίσει ένα κόκαλο ανεπανόρθωτα. Και μια ωραία ημέρα, ο ποδοσφαιριστής διαπιστώνει πως έπαιξε τη ζωή του κορόνα γράμματα, και ότι το χρήμα και η δόξα έχουν κάνει φτερά. Η δόξα, αυτό το πεφταστέρι, δεν του άφησε ούτε ένα γράμμα παρηγοριάς.

Ο ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ

Ονομάζεται επίσης γκολκίπερ, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να ονομαστεί και οσιομάρτυρας, κλοτσοσκούφι, αποδιοπομπαίος, κι εκείνος που πληρώνει τις αμαρτίες των άλλων. Λένε πως όπου πατάει δεν ξαναφυτρώνει χορτάρι. Είναι ολομόναχος, καταδικασμένος να παρακολουθεί τον αγώνα από μακριά. Μένει καθηλωμένος στη θέση του, στην ερημιά του, ανάμεσα στα τρία δοκάρια, περιμένοντας τον τουφεκισμό του. Παλιά φορούσε μαύρα, όπως ο διαιτητής. Τώρα που ο διαιτητής δεν μεταμφιέζεται πια σε κοράκι, ο τερματοφύλακας παρηγορεί τη μοναξιά του με διάφορους συνδυασμούς χρωμάτων. Δεν βάζει γκολ. Στέκεται εκεί για να μην του βάλουν. Το γκολ είναι η γιορτή του ποδοσφαίρου: ο σκόρερ φέρνει χαρά, ο τερματοφύλακας κάνει χαλάστρα. Φοράει το νούμερο ένα στην πλάτη του. Ο πρώτος που θα πληρωθεί; Όχι, ο πρώτος που θα πληρώσει τα σπασμένα. Το φταίξιμο είναι πάντοτε δικό του, ακόμα κι όταν δεν φταίει. Όποιος παίκτης κι αν κάνει πέναλτι, θα την πληρώσει ο τερματοφύλακας: τον αφήνουν εκεί, κατάμονο απέναντι στον δήμιό του, στην απεραντοσύνη του κενού τέρματος. Κι όταν η ομάδα του είναι σε άσχημη μέρα, πάλι αυτός την πληρώνει, τον βομβαρδίζουν με απανωτά σουτ, για άλλων αμαρτίες. Οι υπόλοιποι παίκτες μπορούν να τα θαλασσώσουν μια ή και πολλές φορές, αλλά εξιλεώνονται με κάποια θεαματική προσποίηση, μια εξαιρετική πάσα, ένα εύστοχο σουτ: εκείνος ποτέ. Το πλήθος δεν συγχωρεί τον τερματοφύλακα. Άφησε τη θέση του σε λάθος στιγμή; Έκανε κακή εκτίμηση; Γλίστρησε η μπάλα μέσα από τα χέρια του; Τα ατσαλένια του δάχτυλα έγιναν πούπουλα; Με ένα και μόνο λάθος του ο τερματοφύλακας καταστρέφει το παιχνίδι, χάνει το πρωτάθλημα, και τότε το κοινό ξεχνά μονομιάς όλα του τα κατορθώματα, και τον καταδικάζει σε αιώνια δυσμένεια. Η κατάρα θα τον κυνηγάει μέχρι το τέλος της ζωής του.

ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ

Μια ωραία ημέρα, η θεά του ανέμου φιλά το πόδι του άνδρα, ένα πόδι κακοπαθημένο και περιφρονημένο, και από εκείνο το φιλί γεννιέται το ποδοσφαιρικό είδωλο. Γεννιέται σε αχυρένια κούνια, σε τενεκεδόσπιτο, κι έρχεται στον κόσμο αγκαλιά με μια μπάλα. Μόλις μάθει να περπατά, ξέρει και να παίζει μπάλα. Τα πρώτα του χρόνια δίνει ζωή και χαρά στις αλάνες, παίζει ξέφρενα στις φτωχογειτονιές μέχρι να σκοτεινιάσει και να μη βλέπει πια την μπάλα, και στα νεανικά του χρόνια ανοίγει τα φτερά του, και τα γήπεδα πετούν μαζί του. Τα ακροβατικά του φέρνουν κοσμοσυρροή από Κυριακή σε Κυριακή, από νίκη σε νίκη, από αποθέωση σε αποθέωση. Η μπάλα τον αποζητά, τον αναγνωρίζει, τον χρειάζεται. Πάνω στο πόδι του αναπαύεται, νιώθει άνετα. Εκείνος της δίνει λάμψη, της μιλάει, και μέσα από τη συνομιλία τους επικοινωνούν εκατομμύρια χωρίς φωνή. Οι ασήμαντοι άνθρωποι, οι καταδικασμένοι να είναι πάντα ασήμαντοι, μπορούν να νιώσουν για λίγο ότι είναι κάποιοι, χάρη στις πάσες που αλλάζουν με τη μία, στις τρίπλες που ζωγραφίζουν στο γρασίδι, στα απίθανα γκολ με το τακουνάκι ή στο ανάποδο ψαλίδι: όταν παίζει αυτός, η ομάδα έχει δώδεκα παίκτες.
— Δώδεκα; Δεκαπέντε έχει! Είκοσι! Η μπάλα γελάει, ακτινοβολεί στον αέρα. Εκείνος την κατεβάζει, τη νανουρίζει, της κάνει κομπλιμέντα, τη χορεύει, και οι θαυμαστές του, βλέποντας όλα αυτά τα πρωτοφανή, νιώθουν οίκτο για τα εγγόνια τους που δεν γεννήθηκαν ακόμα, και δεν θα έχουν την ευκαιρία να τα δουν. Όμως το είδωλο είναι είδωλο για μια στιγμή μονάχα, ανθρώπινη αιωνιότητα, ένα τίποτα. Έρχεται η ώρα που αχρηστεύεται το χρυσό πόδι, το αστέρι έχει διανύσει την τροχιά του από τη λάμψη μέχρι το σβήσιμό του. Το κορμί του έχει περισσότερα μπαλώματα και από το κουστούμι του παλιάτσου, και ο ακροβάτης είναι τώρα παράλυτος, ο καλλιτέχνης είναι ένα άχρηστο πλάσμα: — Με τα δεκανίκια! Η πηγή της συλλογικής ευτυχίας γίνεται τώρα αλεξικέραυνο της γενικής κατακραυγής: — Ψοφίμι! Μερικές φορές το είδωλο δεν καταρρέει ολοσχερώς. Σπάει, και το πλήθος τρέχει να τον κατασπαράξει κομμάτι κομμάτι.

Ο ΦΑΝΑΤΙΚΟΣ

O φανατικός είναι ένας οπαδός σε τρελοκομείο. Η εμμονή του να αρνείται το προφανές τον οδηγεί τελικά στο να απαρνείται τη λογική και οτιδήποτε άλλο έχει να κάνει με αυτήν, και τα λείψανα του ναυαγίου αρμενίζουν ακυβέρνητα σε ταραγμένα νερά, που τροφοδοτούνται διαρκώς από μια οργή που δεν καταλαγιάζει. Ο φανατικός μπαίνει στο γήπεδο με τη σημαία της ομάδας του, το πρόσωπο βαμμένο με τα χρώματα της λατρεμένης φανέλας, και βαρυφορτωμένος με σαματατζίδικα κι επιθετικά μαραφέτια. Είναι ήδη φτιαγμένος από τον δρόμο, και κάνει πολύ φασαρία για το τίποτα. Δεν πάει ποτέ μόνος. Ανακατεμένος μέσα στο εξαγριωμένο πλήθος, αυτή την επικίνδυνη σαρανταποδαρούσα, ο ταπεινωμένος κάνει τα πάντα για να ταπεινώσει τους άλλους, ο φοβισμένος γίνεται η φοβέρα. Η παντοδυναμία της Κυριακής ξορκίζει την υποταγμένη ζωή της υπόλοιπης εβδομάδας, το κρεβάτι δίχως πόθο, τη δουλειά χωρίς ενδιαφέρον, ή την απραγία: απελευθερωμένος για μια μέρα, ο φανατικός εκδικείται τους πάντες και τα πάντα. Παρακολουθεί τον αγώνα σε κατάσταση επιληψίας, χωρίς να τον βλέπει. Το πεδίο της μάχης του είναι οι κερκίδες. Εκεί δίνει τον δικό του αγώνα. Και μόνο η παρουσία ενός οπαδού της αντίπαλης ομάδας αποτελεί απαράδεκτη πρόκληση. Το Καλό δεν είναι βίαιο, όμως υποχρεώνεται αναγκαστικά να γίνει από το Κακό. Ο εχθρός, αιώνιος φταίχτης, αξίζει να στραγγαλιστεί. Ο φανατικός δεν μπορεί να αφαιρεθεί ούτε στιγμή, γιατί ο εχθρός παραμονεύει παντού. Ίσως να κρύβεται και σ’ εκείνον τον σιωπηλό θεατή, που σε κάποια στιγμή μπορεί να εκφράσει τη γνώμη ότι ο αντίπαλος δεν παίζει άσχημα, και τότε θα πάρει αυτό που του αξίζει.

ΤΟ ΓΚΟΛ

Το γκολ είναι ο οργασμός του ποδοσφαίρου. Και όπως ακριβώς ο οργασμός, έτσι και το γκολ, όλο και περισσότερο σπανίζει στη σύγχρονη ζωή. Πριν από μισό αιώνα, σπανίως ένας αγώνας τελείωνε δίχως γκολ: 0-0, δυο στόματα που χάσκουν, δυο χασμουρητά. Τώρα οι έ�