Ο βασιλιάς που έστεψε την νεκρή ερωμένη του
Η τραγική ιστορία του έρωτα της Ινές ντε Κάστρο με τον μετέπειτα βασιλιά της Πορτογαλίας Πέδρο
Τόσο στην Πορτογαλία, όσο και στη Βραζιλία χρησιμοποιείται η έκφραση «Τώρα είναι αργά, η Ινές είναι νεκρή» για να δείξει ότι πλέον κάτι είναι μη αναστρέψιμο. Πίσω από τη συγκεκριμένη έκφραση υπάρχει μια τραγική ιστορία που αφορά την Ινές ντε Κάστρο, την… μετά θάνατο Βασίλισσα για την οποία ο σύζυγος της εκδικήθηκε με τον πιο σκληρό τρόπο.
Ο έρωτας με τον διάδοχο
Η Ινές ντε Κάστρο γεννήθηκε στη Γαλικία κάπου ανάμεσα στο 1320 και 1325. Ήταν κόρη του Γαλιθιανού ευγενή Πέδρο Φερνάντες ντε Κάστρο και της Πορτογαλίδας ερωμένης του, Αλντόνζα Λορένζο ντε Βαλαντάρες η οποία είχε επίσης καταγωγή από οικογένεια ευγενών.
Σε μικρή ηλικία μετακόμισε στην Πορτογαλία για να αναλάβει τον ρόλο της βοηθού της Κοστάνσα Μανουέλ, συζύγου του διαδόχου του πορτογαλικού θρόνου, Πέντρο (Πέτρος ο Α’).
Ο διάδοχος ερωτεύτηκε με πάθος την Ινές και παραμέλησε τη νόμιμη σύζυγο του. Η σχέση δεν άρεσε καθόλου στον βασιλιά Αλφόνσο Δ’ και το 1344 αποφάσισε να εξορίσει την Ινές στο κάστρο Αλμπουρκέρκε, στα σύνορα με το Βασίλειο της Καστίλης.
Η απόσταση δεν «σκότωσε» τη σχέση και ο Πέδρο συνέχισε να συναντά την Ινές. Το 1349 η Κοστάνσα Μανουέλ πέθανε. Από στεναχώρια για την προδοσία του συζύγου της λέει ο λαϊκός μύθος, πιθανότατα από κάποια ασθένεια στην πραγματικότητα.
Ο Πέδρο, αψηφώντας τον πατέρα του, επανέφερε από την εξορία την Ινές και ζούσε μαζί της. Αυτό οδήγησε σε ενδοοικογενειακή διαμάχη την βασιλική οικογένεια. Ο Αλφόνσος προσπάθησε να πείσει τον γιό του να παντρευτεί μια «γαλαζοαίματη» αλλά αυτός αρνήθηκε με τη δικαιολογία ότι θρηνεί ακόμα τη νεκρή σύζυγο του. Αυτό δεν εμπόδισε βέβαια να κάνει τέσσερα παιδιά με την Ινές (το πρώτο πέθανε στη γέννα).
Η δολοφονία της Ινές
Ο Πέδρο και η Ινές έζησαν κάποια χρόνια στη βόρεια Πορτογαλία και στη συνέχεια εγκαταστάθηκαν στην Κόιμπρα, στο μοναστήρι Πάσο ντε Σάντα Κλάρα. Εκεί ο διάδοχος παντρεύτηκε μυστικά την Ινές κάτι που γνωστοποιήθηκε πολύ αργότερα. Νιώθοντας να απειλούνται από τα αδέλφια και τα παιδιά της Ινές οι ευγενείς της Πορτογαλίας πίεζαν τον Αλφόνσο να ανακοινώσει πως ο Πέδρο δεν ήταν πλέον ο διάδοχος του. Ο βασιλιάς αποφάσισε πως η καλύτερη λύση θα ήταν να δολοφονήσει την Ινές.
Στις 7 Ιανουαρίου 1355 οι Πέρο Κοέλιο, Άλβαρο Γκονσάλβες και Ντιόγκο Λόπες πήγαν στο μοναστήρι στην Σάντα Κλάρα γνωρίζοντας ότι ο διάδοχος λείπει σε ταξίδι για κυνήγι. Αποκεφάλισαν την Ινές μπροστά σε ένα από παιδιά της.
Η είδηση της δολοφονίας εξόργισε τον Πέδρο που ξεκίνησε εξέγερση κατά τον πατέρα του. Η ειρήνη επανήλθε μετά από μήνες συγκρούσεων και παρέμβαση της βασίλισσας Μπεατρίζ.
Η στέψη του πτώματος και η εκδίκηση
Τον Μάιο του 1357 ο Αλφόνσο πέθανε στη Λισσαβόνα και ο Πέδρο τον διαδέχθηκε. Σύμφωνα με αναφορές, πριν την τελετή στέψης, ο Πέδρο διέταξε την εκταφή της Ινές. Αυτό επιβεβαιώνεται ιστορικά, όσα ακολουθούν όχι. Ο μύθος θέλει τον Πέδρο να διατάζει να ντύσουν τη σορό της Ινές με βασιλικά ρούχα, να της φορούν στέμμα και να την τοποθετούν σε θρόνο δίπλα του. Στη συνέχεια ανάγκασε όσους «ευγενείς» βρέθηκαν στην τελετή στέψης να φιλήσουν το χέρι της Ινές η οποία είχε γίνει βασίλισσα μετά θάνατο.
Μετά τη στέψη του, ο Πέδρο ζήτησε εκδίκηση από τα τρία άτομα που εκτέλεσαν την Ινές. Ξεκίνησε ένα ανθρωποκυνηγητό και οι Πέρο Κοέλιο και Άλβαρο Γκονσάλβες εντοπίστηκαν στην Καστίλη, όπου και είχαν διαφύγει. Αφού τους βασάνισαν τους εκτέλεσαν με έναν συμβολικό όσο και φρικτό τρόπο. Τους άνοιξαν το σώμα και τους αφαίρεσαν με το χέρι την καρδιά. Στον έναν από το στήθος και στον άλλο από την πλάτη. Η εκτέλεση έγινε στο βασιλικό παλάτι με τον βασιλιά Πέδρο να παρακολουθεί και παράλληλα να γευματίζει.
Ο τρίτος εκ των εκτελεστών, ο Ντιόγκο Λόπες Πατσέκο ήταν πιο τυχερός. Κατάφερε να διαφύγει στη Γαλλία και δεν συνελήφθη ποτέ. Λίγο πριν τον θάνατο του ο Πέδρο του έδωσε χάρη.
Θα αντικρύσουν ο ένας τον άλλο…
Τον Ιούνιο του 1360 με τη Διακήρυξη της Καντανιέντε νομιμοποίησε τα παιδιά που είχε με την Ινές και ανακοίνωσε ότι είχε παντρευτεί με την Γαλιθιανή από το 1354.
Αναφορικά με τη σορό της Ινές, ο βασιλιάς έδωσε εντολή να χτιστούν δύο τάφοι στο μοναστήρι Αλκομπάσα. Μετέφερε εκεί τα λείψανα της αγαπημένης του το 1361 ή μια χρονιά μετά. Ο Πέδρο δεν παντρεύτηκε ποτέ ξανά. Μετά τον θάνατο της Ινές είχε μόνο μια παράνομη σχέση με την Τερέζ Λοουρένσο από την οποία προέκυψε και ένας γιός.
Το 1367 ο βασιλιάς πέθανε και τάφηκε στο μοναστήριο Αλκομπάσα, δίπλα στην αγαπημένη του. Μέχρι το 1780 οι τάφοι ήταν ο ένας δίπλα στον άλλο. Στη συνέχεια η θέση τους άλλαξε ώστε, σύμφωνα με τον μύθο, στη Δευτέρα Παρουσία να σηκωθούν και να αντικρύσουν ο ένας τον άλλο. Η ιστορία της Ινές ντε Κάστρο έχει αποτελέσει έμπνευση για εκπληκτικούς πίνακες και δημοφιλή θεατρικά.
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΔΙΑΜΑΝΤΙ
Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 η Δύση είχε τρομάξει από τις φήμες για το νέο σοβιετικό υπέρ-μαχητικό που είχε μόλις αρχίσει να εντάσσεται σε υπηρεσία. Επρόκειτο για το MiG-21. Το σοβιετικό μαχητικό μόνο καταπληκτικό δεν ήταν. Ωστόσο ουδείς, πλην των κατασκευαστών του, γνώριζε τότε τις αδυναμίες του. Από την άλλη το γεγονός ότι παρήχθη σε περισσότερες από 11.400 μονάδες λέει κάτι.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το νέο σοβιετικό μαχητικό επέδειξαν, φυσικά, οι Αμερικανοί, αλλά και οι Ισραηλινοί που κλήθηκαν να το αντιμετωπίσουν στον αέρα, καθώς η ΕΣΣΔ προμήθευσε με αεροσκάφη του τύπου την Αίγυπτο, την Συρία και το Ιράκ. Με κάποιο τρόπο έπρεπε ένα MiG να πέσει στα χέρια των Ισραηλινών ώστε να εξεταστεί λεπτομερώς. Την αποστολή αυτή ανέλαβε η γνωστή Μοσάντ, η διάσημη ισραηλινή μυστική υπηρεσία.
Η Μοσάντ επιχείρησε για πρώτη φορά να αποκτήσει ένα MiG-21μέσω του πράκτοράς της Ζαν Τόμας. Αυτός με την ομάδα του μετέβη στην Αίγυπτο και προσέγγισε έναν Αιγύπτιο πιλότο, τον Αμπίντ Χάνα, προσφέροντάς του 1 εκ. δολάρια αν αυτομολούσε με ένα MiG στο Ισραήλ.
Ο Χάνα προσποιήθηκε πως δέχεται αλλά τους πρόδωσε στις αρχές. Πέντε πράκτορες της Μοσάντ συνελήφθησαν. Ο Τόμας και ο πατέρας του απαγχονίστηκαν τον Δεκέμβριο του 1962 και οι άλλοι φυλακίστηκαν. Άλλη μια απόπειρα στο Ιράκ είχε επίσης κακό τέλος.
Το βασίλειο μου για ένα MiG…
Το 1964 ένας Ιρακινός υπήκοος εβραϊκής καταγωγής με το όνομα Γιουσούφ, επικοινώνησε με τη Μοσάντ μέσω Τεχεράνης. Εκείνη την εποχή το Ιράν ήταν στυλοβάτης της Δύσης στην περιοχή. Ο Γιουσούφ από μικρό παιδί εργαζόταν ως υπηρέτης στο σπίτι μιας χριστιανικής οικογένειας.
Μέσω της γνωριμίας του πληροφορήθηκε πως μια γνωστή του είχε παντρευτεί με έναν Ιρακινό πιλότο το Μουνίρ Ρέντφα. Ο Ρέντφα, λόγω της χριστιανικής του επίσης καταγωγής δεν απολάμβανε ιδιαίτερης εύνοιας στην αεροπορία και παρέμενε πάντα πίσω στις προαγωγές.
Επίσης δυσαρεστήθηκε όταν διατάχθηκε να πλήξει Κούρδους του Ιράκ. Ο Γιουσούφ κατάλαβε ότι ο Ρέντφα ήταν ο αδύναμος κρίκος που αναζητούσε. H Μοσάντ άμεσα έστειλε μια γυναίκα πράκτορά της η οποία προσέγγισε τον Ρέντφα και κέρδισε τη φιλία του, υποδαυλίζοντας την απέχθεία του για το καθεστώς.
Ο Ρέντφα εξομολογήθηκε τη δυσαρέσκειά του. Της ανέφερε ότι τον υποχρέωναν να ζει μακριά από την οικογένειά του και ότι ο επειδή ήταν χριστιανός ο διοικητής του δεν τον εμπιστεύονταν και δεν επέτρεπαν να πετά με εξωτερικές δεξαμενές καυσίμων, ακριβώς για να μην αποσκιρτήσει.
Είναι πάντως απορίας άξιο πως ένα πιλότο που για τον οποιονδήποτε λόγο η υπηρεσία δεν τον εμπιστευόταν του επέτρεπε να πετά έστω και με περιορισμούς. Τελικά η πράκτορας του αποκάλυψε την ταυτότητά της και τον έπεισε να πάρει άδεια και να ταξιδέψει στην Ευρώπη για… αναψυχή.
Έτσι κι έγινε. Μόνο που εκεί ο Ρέντφα ήρθε σε επαφή με Ισραηλινούς πράκτορες τις οποίες κρυφά παρακολούθησε και ο επικεφαλής της Μοσάντ Μέιρ Άμιτ. Οι Ισραηλινοί πρόσφεραν στον Ρέντφα την ισραηλινή υπηκοότητα μαζί με 1 εκ. δολάρια, επαγγελματική αποκατάσταση και φυσικά φυγάδευση ολόκληρης της οικογένειάς του από το Ιράκ.
Ο Ρέντφα δέχτηκε και ήρθε κατόπιν σε επαφή με τον διοικητή της ισραηλινής αεροπορίας υποπτέραρχο Μορντεχάι Χοντ για να καθοριστούν οι τεχνικές λεπτομέρειες.
“Εκστρατεία” της Μοσάντ
Η Μοσάντ ανέλαβε πραγματική εκστρατεία για να εκτελέσει το δυσκολότερο ίσως κομμάτι της συμφωνίας, την φυγάδευση της οικογένειας του πιλότου. Πολυπληθής ομάδα πρακτόρων διείσδυσε στο Ιράκ και κατάφερε να διασώσει την σύζυγο του Ρέντφα και τα δύο του μικρά παιδιά.
Τα άλλα μέλη της οικογένειας κατευθύνθηκαν στα σύνορα με το Ιράν, τα οποία πέρασαν με τη βοήθεια Κούρδων ανταρτών, υπό την καθοδήγηση των Ισραηλινών. Από το Ιράν μεταφέρθηκαν στο Ισραήλ.
Τελικά η ευκαιρία για τον Ρέντφα παρουσιάστηκε στις 16 Αυγούστου 1966. Ο Ρέντφα πέταξε πάνω από τη βόρεια Ιορδανία και την Συρία. Τα ραντάρ τον εντόπισαν αλλά οι Σύροι θεώρησαν ότι ήταν δικό τους μαχητικό και δεν ασχολήθηκαν.
Έτσι, με τις τελευταίες σταγόνες καυσίμου του, το αεροσκάφος του Ρέντφα έφτασε στον Ισραήλ, κατά την είσοδο στον εναέριο χώρο του οποίου το συνόδεψαν δύο ισραηλινά Mirage. To πολύτιμο MiG προσγειώθηκε στη βάση του Χατζόρ.
Με αίσθηση του χιούμορ οι Ισραηλινοί μετονόμασαν το αποκτηθέν με τον τρόπο αυτό MiG σε 007 – από τον γνωστό πράκτορα. Κατόπιν το έλυσαν μέχρι βίδας και το εξέτασαν εξονυχιστικά ενώ εκτέλεσαν και πτητικές δοκιμές και εικονικές αερομαχίες με τα ισραηλινά μαχητικά.
Το πόσο απέδωσε το σχέδιο φάνηκε στις 7 Απριλίου 1967 όταν, πάνω από το Γκολάν, ισραηλινά Mirage III κατέρριψαν έξι MiG-21 χωρίς γρατζουνιά… Το 1968 το 007 πέρασε τον Ατλαντικό, καθώς το «δάνεισαν» στις ΗΠΑ με αντάλλαγμα την προμήθεια F-4 Phantom από τις ΗΠΑ.
SUPERCLASSICO . TO ΤΑΝΓΚΟ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ
Το τάνγκο είναι ο χορός του πάθους. Γεννήθηκε στην Αργεντινή, σε μια χώρα που οι κάτοικοί της διακρίνονται για το πάθος τους σε πολλά πράγματα. Ένα από αυτά είναι και το ποδόσφαιρο, όπου οι δύο μεγαλύτερες ομάδες της χώρας λατρεύονται και παράλληλα παθιάζουν τους οπαδούς της. Η Μπόκα Τζούνιορς και η Ρίβερ Πλέιτ, ή η Ρίβερ Πλέιτ και η Μπόκα Τζούνιορς είναι οι δύο μεγαλύτερες ομάδες στην Αργεντινή και ο senor Bigiuito που ψήνει τα χοτ ντογκ και τα ΄΄βρώμικα΄΄ στα στενά της Μπόκα τριγύρω από το εμβληματικό μπομπονέρα χαμογελάει μαζί με τον κουνιάδο του ( που είναι βοηθός αλλά και οπαδός της Ρίβερ αλλά όταν είναι εκτός φιμώνεται ) όταν του μιλάνε για το κλάσικο της Ισπανίας το Κλάσικερ της Γερμανίας ( Μπάγερν -Ντόρτμουντ ) το θρησκευτικό ντέρμπι της Σκωτίας ή τις μάχες της Λίβερπουλ με την Μ. Γιουνάιτεντ . Ναι ΟΚ αυτά είναι γήινα ντέρμπι αλλά εδώ μιλάμε για ΤΟ ΝΤΕΡΜΠΙ πλανητικό , ηλιακό μη σου πω και Γαλαξιακό !
Πρόκειται για το μεγαλύτερο ντέρμπι του πλανήτη. Η έχθρα μεγάλη, το μίσο τεράστιο, η ένταση και το πάθος να ξεχειλίζει. Δύο κόσμοι συγκρούονται, δύο κοινωνικές τάξεις ανθρώπων «μάχονται». Η Μπόκα Τζούνιορς αποτελεί την ομάδα που εκπροσωπεί την εργατική τάξη, τον λαϊκό άνθρωπο, τον εργάτη. Η Ρίβερ Πλέιτ την αριστοκρατία, τους πλούσιους ανθρώπους, το ανώτατο κοινωνικό στρώμα. Είναι η μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου όταν οι δύο αυτές ομάδες συγκρούονται. Φιλίες χαλάνε, οικογένειες χωρίζουν. Η ημέρα που το 73% των ανθρώπων της Αργεντινής βλέπει ποδόσφαιρο και υποστηρίζουν μία από τις δύο ομάδες. Δεν υπάρχει πλάκα, ούτε χαβαλές. Νίκη ή… θάνατος!
Οι οπαδοί της Ρίβερ Πλέιτ έχουν «βαφτιστεί» ως «gallinas», δηλαδή κότες. Αυτοί της Μπόκα Τζούνιορς ως «chanchitos», δηλαδή γουρουνάκια. Το πρώτο αποτελεί πικάρισμα για το… τρέξιμο, όπως λένε και στα γήπεδα, σε μάχες σώμα με σώμα στα στενά του Μπουένος Άιρες. Το δεύτερο παρατσούκλι; Απλώς υποτιμητικό για αυτούς της Μπόκα, θεωρώντας πως οι εργάτες οπαδοί της μυρίζουν όπως και ο ποταμός που περνάει πλησίον του «Μπομπονέρα».
Made in Sweden
Από την ίδρυση των δύο συλλόγων, δεν υπήρξε κάποια φορά που να είχαμε… ομοψυχία. Τσακώνονταν για τα πάντα, ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια που ο κοινωνικός ρατσισμός ήταν μεγαλύτερος και οι κοινωνικές τάξεις των δύο ομάδων διέφεραν. Η πρώτη μεγάλη ένταση, πάντως, στην ιστορία τους ήταν για τα χρώματα της φανέλας, όπως συμβαίνει στα περισσότερα τοπικά ντέρμπι. Αμφότερες φορούσαν ασπρόμαυρα. Έλυσαν τη διαφορά τους με τον πιο απλό τρόπο, έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Η Ρίβερ τον κέρδισε, διατήρησε τα χρώματα (και την διαγώνια κόκκινη ρίγα) και η Μπόκα πήρε το μπλε και το κίτρινο. Γιατί; Διότι αποφάσισαν πως θα πάρουν τα χρήματα από την σημαία του πρώτου καραβιού που θα μπει στο λιμάνι. Αυτό έμελε να είναι από τη Σουηδία…
Το φαγοπότι έξω από τα γήπεδα, αλλά και το… αίμα που χύνεται
Οι Αργεντίνοι φημίζονται για τα κρέατά τους. Τους αρέσει το μπάρμπεκιου, οι μαζώξεις με φίλους και συγγενείς, γενικότερα το… φαγοπότι. Αυτό το έχουν μεταφέρει και έξω από τα γήπεδα, όπου πάντα γύρω από το «Μπομπονέρα» ή το «Μονουμεντάλ» μπορεί πολύ εύκολα κανείς να μυρίσει… ψητό. Από σάντουιτς και κρέατα, μέχρι αναψυκτικά, μπύρες και ποτά, απ’ όλα έχει το μενού!
Γύρω από το γήπεδο, αλλά και στα στενά του Μπουένος Άιρες, όμως, δεν υπάρχουν μόνο αυτά. Κυριαρχεί το μίσος στα βλέμματα των οπαδών των δύο ομάδων. Το σύνθημα «Μπόκα ή θάνατος» και «Ρίβερ ή θάνατος» αποκτούν κυριολεκτική σημασία. Δεκάδες φορές έχουμε δει επεισόδια και ακραία σκηνικά βίας, ακόμη και θανάτους.
Το πρώτο ματς στην ιστορία τους στο «Μονουμεντάλ» το 1931 δεν ολοκληρώθηκε ποτέ λόγω εισβολής οπαδών. Το 1983 ο αρχηγός των οργανωμένων οπαδών της Ρίβερ «έσβησε» στην άσφαλτο, ενώ έντεκα χρόνια μετά δύο φίλοι της Μπόκα μαχαιρώθηκαν άγρια και έχασαν τη ζωή τους. Μάλιστα, αυτό είχε συμβεί μετά από μια ήττα της Ρίβερ από τη Μπόκα με 2-0, με τους πρώτους να κάνουν σχετικά γκράφιτι πως τελικά το ματς έληξε… 2-2. Το 2012 περισσότερα από 20 άτομα τραυματίστηκαν σε συμπλοκές, ενώ πρόπερσι ένα ζευγάρι οπαδών της Μπόκα δέχτηκε επίθεση από έναν φίλο της Ρίβερ, ο οποίος άφησε αναίσθητη με γροθιές την γυναίκα!
Χειρότερο επεισόδιο όλων, πάντως, ήταν το μακρινό 1968 όταν 71 οπαδοί της Μπόκα Τζούνιορς έχασαν τη ζωή τους στην έδρα της Ρίβερ, μετά από συμπλοκές με την αστυνομία. Τα αίτια παραμένουν άγνωστα, με τη φημολογία να λέει πως η αστυνομία έκλεισε επίτηδες τις πόρτες της θύρας με αποτέλεσμα να χτυπηθούν άσχημα από αυτούς και να ποδοπατηθούν. Όλοι τους, θύματα από 13 έως 35 ετών! Η «puerta 12» έχει μείνει στην ιστορία…
Τα σπρέι πιπεριού, τα σπασμένα τζάμια και… η πυροσβεστική
Δεν είναι λίγες οι φορές που οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές και τα επιτελεία πληρώνουν το… μάρμαρο της συγκεκριμένης κόντρας. Το 2015 οι οπαδοί της Ρίβερ την… έπεσαν στους παίκτες της Μπόκα Τζούνιορς, ρίχνοντας σπρέι πιπερού στη φυσούνα. Το δεύτερο ημίχρονο δεν συνεχίστηκε ποτέ, με τους παίκτες της Μπόκα να μην μπορούν να δουν μπροστά τους! Τον Νοέμβριο του 2018, το πούλμαν της Μπόκα ήταν στόχος, με τους οπαδούς της Ρίβερ να σπάνε τα τζάμια με πέτρες και άλλα αντικείμενα, έχοντας ως αποτέλεσμα τον τραυματισμό μελών της αποστολής. Μεταξύ αυτών ο αρχηγός, Πάμπλο Πέρες, ο οποίος τραυματίστηκε στο ματί.
Στα μεταξύ τους παιχνίδια, φυσικά υπάρχουν και φιλοξενούμενοι οπαδοί ακόμη και αν τα σκηνικά βίας είναι ακραία. Η αστυνομική δύναμη πάντοτε ισχυρή, ενώ στο γήπεδο υπάρχει και πυροσβεστική. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν μπει φωτιές στις κερκίδες, καίγοντας πανώ, σημαίες και μπλούζες του αντιπάλου…
Οι «προδότες» που έγραψαν ιστορία
Ορισμένοι θαρραλέοι ποδοσφαιριστές αποφάσισαν να αγωνιστούν και στις δύο ομάδες. Ο Ρικάρντο Γκαρέκα, εμβληματική φιγούρα του αργεντίνικου ποδοσφαίρου, πήγε για έναν χρόνο στη Ρίβερ Πλέιτ, μετά από μια πενταετία στην Μπόκα. Ποτέ δεν του το συγχώρησαν! Ο Κλαούντιο Κανίγια, ένας σπουδαίος φορ ακολούθησε το αντίθετο δρομολόγιο, με μία από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές της καριέρας του να είναι το χατ-τρικ κόντρα στην Ρίβερ. Το πανηγύρισε δεόντως, πάνω στα κάγκελα με τη… νέα του αγάπη!
Ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα αγωνίστηκε από μία χρονιά σε Ρίβερ Πλέιτ (1988-89) και Μπόκα Τζούνιορς (1989-90). Πήρε το πρωτάθλημα και με τις δύο, αφήνοντας γλυκόπικρη γεύση στους οπαδούς τους.
Ο «ευρωπαϊκός» τελικός του Λιμπερταδόρες
Ο τελικός του Κόπα Λιμπερταδόρες το 2018 θα μείνει στην ιστορία. Πρώτη φορά που ένας τελικός έγινε εκτός Λατινικής Αμερικής και συγκεκριμένα στην Ευρώπη, μετά τα σπασμένα τζάμια στο πούλμαν της Μπόκα που προαναφέραμε. Η Ισπανία που έχει… λάτιν χαρακτήρα επιλέχθηκε, το Ρίβερ-Μπόκα έγινε στο «Μπερναμπέου» και εκεί η Ρίβερ το κατέκτησε με σκορ 3-1 στην παράταση, σηκώνοντας το βαρύτιμο τρόπαιο απέναντι στον μισητό εχθρο.
Υπάρχουν Αργεντίνοι που ζουν σε μακρινές χώρες και πραγματοποιούν πολύωρα αεροπορικά ταξίδια απλά για να παραστούν σε ένα ντέρμπι στο Μπουένος Άιρες και να φύγουν πάλι πίσω άμεσα
Τα μυστήρια της αρχαίας Αιγύπτου .Η Βίβλος των Νεκρών
Ο Αρχαίος Αιγυπτιακός «Οδηγός για τους Νεκρούς» ή όπως είναι ευρύτερα γνωστός, Η Βίβλος των Νεκρών, παρέχει εξαιρετικές πληροφορίες για την Πνευματική κληρονομιά της Αιγύπτου αλλά και για το ταξίδι της Ψυχής του ανθρώπου μετά τον θάνατό του. Ας δούμε την ιστορία και τα περιεχόμενα της Διασημότερης Βίβλου των Νεκρών, αποκαλύπτοντας τα σκοτεινά μυστήρια, τις υπερφυσικές ιδιότητες που εμπεριέχει αλλά και τις πρακτικές οδηγίες για μία αποδοτική μετά θάνατον ζωή.
Ο Θάνατος επικρατεί στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού, επιβεβαιώνοντας την θνησιμότητα κάθε όντος που περπατάει σε αυτό τον πλανήτη. Η Έννοια του θανάτου τρομοκρατεί το ανθρώπινο είδος για χιλιετίες τώρα και η ακύρωσή του έχει επιχειρηθεί με διάφορους τρόπους, αρκετοί από τους οποίους έχουν καταγραφεί σε αρκετές θρησκευτικές πεποιθήσεις. Ο Αιγυπτιακός πολιτισμός φυσικά δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Η χαρακτηριστική παρανόηση που γεννά η Βίβλος των Νεκρών είναι πως πρόκειται για ένα αρχαίο Αιγυπτιακό θρησκευτικό Δόγμα. Όμως για να κατανοήσουμε καλύτερα το βιβλίο αυτό θα πρέπει να το θεωρήσουμε έναν πρακτικό οδηγό για εκείνους που απεβίωσαν, που παρέχει οδηγίες πλοήγησεις στους κόσμους των ψυχών αλλά και τρόπους με τους οποίους μία ψυχή μπορεί να αποφύγει «τα εμπόδια» του Κάτω κόσμου ώστε να ολοκληρώσει με επιτυχία την διαδρομή προς τον «Παράδεισο».
Βίβλος των Νεκρών : Η ιστορία
Ο Σερ Γουάλις Μπάτζ ήταν ένας Άγγλος Αιγυπτιολόγος και Φιλόλογος του Βρετανικού Μουσείου. Ανάμεσα στα χιλιάδες αρχαία αντικείμενα που αγόρασε κατά την διάρκεια της καριέρας του ήταν και ο Πάπυρος του Ani, μία εκδοχή της Βίβλο των Νεκρών. Η εκδοχή αυτή του Κειμένου που ανακαλύφθηκε στις Αρχαίες Θήβες περιείχε κεφάλαια που περιέχει η γνωστή Βίβλος των Νεκρών, μαζί με άλλα κομμάτια που υπήρχαν χαραγμένα σε τύμβους και η ύπαρξή τους χρονολογείται περίπου 3000 χρόνια προ Χριστού. Τα πρώτα νεκρικά χειρόγραφα που γνωρίζουμε είναι τα Πυραμιδικά κείμενα, που ανακαλύφθηκαν στην καρδία της Πυραμίδας του Βασιλιά Unas της 5ης Δυναστείας και χρονολογούνται γύρω στο 2400 Π.Χ. Το κείμενο βρισκόταν χαραγμένο στους Νεκρικούς θαλάμους και δεν ήταν πραγματικό βιβλίο, και περιέγραφε τον τρόπο με τον οποίο οι αιθερικές ψυχές μπορούν να ανυψωθούν στους επουράνιους παράδεισους για να μετατραπούν σε θεικές οντότητες μέσα από την ένωσή τους με τον Θεό Ra.
Η Βίβλος των Νεκρών που γνωρίζουν οι περισσότεροι με την μορφή που έχει διαμορφώθηκε έπειτα από αυτές τις δύο εκδοχές ενσωματώνοντας αρκετό περιεχόμενο αλλά με αρκετές προσθήκες. Η 19η Δυναστεία εξάπλωσε αυτούς τους πάπυρους μέσα στους οποίους ήταν γραμμένο το κείμενο, το οποίο και τοποθετούσαν στον τάφο του νεκρού. Ο Πάπυρος του Άνι ήταν τέτοιας μορφής κείμενο. Κάθε ατομική Βίβλος των Νεκρών έπρεπε να γραφεί και να εικονογραφηθεί από μία ομάδα καλλιτεχνών και καλλιγράφων. Σε αυτό το στάδιο οι πάπυροι εμπορικοποιήθηκαν, αφήνοντας τα στοιχεία κενά έτσι ώστε ο ενδιαφερόμενος να μπορεί να προσθέσει τα προσωπικά του δεδομένα έτσι ώστε να εξατομικεύσει τον πάπυρο των Νεκρών.
Φυσικά αφού αυτά τα κείμενα εμπορικοποιήθηκαν μπορεί κανείς να βρεί αρκετά αντίγραφα, όλα διαφορετικά μεταξύ τους ανάλογα με την περίοδο που δημιουργήθηκαν και τους συγγραφείς που τα παρήγαγαν. Αρκετά αντίγραφα δημιουργήθηκαν από ομάδες συγγραφέων και καλλιτεχνών λόγω του γιγαντιαίου μεγέθους των περιεχομένων της Βίβλου. Το 2011 ερευνητές στο μουσείο του Brooklyn μετέφρασαν στα Αγγλικά μία συγκεκριμένη αφύσικη έκδοση που ήταν χαραγμένη και στις δύο πλευρές. Η χρονολόγηση το τοποθετεί μεταξύ του 1620 Π.Χ και 1430 Π.Χ. Αυτή η ασυνήθιστη Βίβλος των Νεκρών βρίσκεται στον Θάλαμο του μουσείου που περιέχει τις Μούμιες. Στο ίδιο μουσείο μπορεί κάποιος να δει τον Πάπυρο του Άνι που περιγράψαμε στην αρχή του άρθρου.
Ο Σκοπός ύπαρξης της Βίβλου των Νεκρών γίνεται καλύτερα κατανοητός αν ερευνηθεί κάτω από το πρίσμα της θεωρίας της Αέναης Ζωής. Ένας σημαντικός περιορισμός που αφορά την Ανάλυση της Θρησκείας της Αρχαίας Αιγύπτου είναι το γεγονός πως είναι δύσκολο για κάποιον να εκθέσει τις ιδέες και τις πεποιθήσεις του πολιτισμού με μία βεβαιότητα, αφού καθώς αναπτυσσόταν ο πολιτισμός διαμορφωνόταν κατάλληλα και η θρησκευτική ιδέα αποδίδοντας έτσι διαφορετικές ερμηνείες κάθε φορά. Μία πεποίθηση όμως που διαμόρφωσε ολόκληρη την μεταμόρφωση της Αιγυπτιακής Θρησκείας ήταν η πεποίθηση πως σε κάποιο σημείο μετά τον θάνατο, η ψυχή ή ένα αιθερικό κομμάτι του ατόμου επιστρέφει στην ζωή. Για αυτή την ίδια πεποίθηση οι αρχαίοι Αιγύπτιοι μεριμνούσαν ώστε να διατηρηθεί το κορμί του Νεκρού κατά την ταφή του. Ανάλογα την περίοδο, αυτή η διαδικασία συμπεριελάμβανε το βαλσάμωμα του Νεκρού και της τοποθέτησης του σώματος σε ένα θάλαμο μέσα στον οποίο χαράσσονταν τα περιεχόμενα της Βίβλου των Νεκρών, έτσι ώστε η Ψυχή να βρει τον δρόμο της προς τον Πνευματικό παράδεισο και έπειτα την ενσάρκωση ξανά.
Επιπρόσθετα οι Ιερείς αλλά και τα μέλη του θανόντα προσεύχονταν και πραγματοποιούσαν λιτανείες κατά την ταφή. Όλα αυτά τα τελετουργικά ήταν συμβολικής φύσης, αποτυπώνοντας την μεταβατική κατάσταση στην οποία εισχωρούσε ο νεκρός, την μετάβαση από την φυσική ύπαρξη που ήταν γνωστή ως Khat, στην άυλη φύση του Όλον που περιγράφεται μέσα στις γραφές καθώς η Ψυχή πραγματοποιεί το ταξίδι της ανύψωσης μέσα από τον κάτω κόσμο. Στην εισαγωγή του στον Πάπυρο του Άνι, ο Σερ Γουάλις Μπάτζ αναφέρει με λεπτομέρειες αυτά τα μέρη, με το πρώτο να είναι η καρδιά ή Ka, για την διατήρηση του οποίου οι οικείοι άφηναν πληθώρα φαγητού στον Τάφο. Το επόμενο είναι η ψυχή, ή Ba που παραδόξως είναι ένα ενυπόστατο όπως είναι τα υπόλοιπα μέλη του σώματος. Άλλες πτυχές είναι η Σκιά ή khaibit, η Διάνοια ή khu, η μορφή ή η φυσική μουμιοποίηση του σώματος που αποκαλείται sekhem και τέλος το Ren που είναι το όνομα του ανθρώπου. Σύμφωνα με μερικά αρχαία κείμενα ο Παράδεισος στον οποίο ήθελαν να ανέλθουν οι Ψυχές ήταν στον Ουρανό και η πρόσβασή του πραγματοποιούταν μέσα από μία σκάλα, ενώ άλλα κείμενα αναφέρουν πως ήταν μέσα από ένα τεράστιο κενό στα βουνά της Άβυδου στην Αίγυπτο. Όμως ο υπέρτατος προορισμός ήταν η περιοχή του Tuat, ή ο Κάτω Κόσμος (Budge 1895).
Η Βίβλος των Νεκρών περιέχει πληθώρα από μαγικά ξόρκια, τα οποία ο ιδιοκτήτης της θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για να βοηθηθεί στην αναζήτηση της μετά θάνατον ζωής. Το ταξίδι αυτό είναι επικίνδυνο με πολλούς τρόπους, και επέρχεται κατά τους Αιγύπτιους μέσα από τις αναμετρήσεις με ζοφερά πλάσματα και άλλες υπερφυσικές οντότητες. Η Βίβλος των Νεκρών θεωρούταν ένα απαραίτητο εργαλείο για την επικράτηση αυτών των υπερβατικών αναμετρήσεων και την επίτευξη της ανύψωσης της Ψυχής προς την επόμενη ζωή. Η Χρήση της Μαγείας ήταν καθ’όλα νόμιμη στην Αρχαία Αίγυπτο (heka). Εκείνος που γνώριζε το όνομα κάποιας υπερφυσικής οντότητας κατείχε και τις δυνάμεις της, και για αυτό τον λόγο η Βίβλος των Νεκρών περιείχε αρκετά από τα ονόματα των Δαιμονικών οντοτήτων που θα αντιμετώπιζε η Ψυχή του Νεκρού στην νεκρική περιπλάνησή της.
Η Αιγυπτιακή Βίβλος των Νεκρών έχει μεγάλη σημασία ως κείμενο, αφού είναι το Πρώτο θρησκευτικό κείμενο που περιέχει πεποιθήσεις σχετικά με την ζωή μετά τον Θάνατο του ανθρώπου, μία αναζήτηση που συνεχίζεται ακόμα και στις ημέρες μας, αφού το ταξίδι της Ψυχής του ανθρώπου είναι ένα ταξίδι πο σαγηνεύει όλους όσους πιστεύουν πως ο άνθρωπος είναι ένα Ον υπερβατικό, και πως ο Θάνατος δεν είναι το τέλος, παρά η αρχή μίας επόμενης ζωής.
ΣΤΑ ΑΔΥΤΑ ΤΗΣ ΜΟΣΑΝΤ .
Το απαγορευμένο ντοκιμαντέρ ( Ελληνικά ) και βιβλίο ( Αγγλικά) στην οθόνη σου
Όταν ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ, ένα από τα πρώτα πράγματα που φρόντισε να κάνει ο πρωθυπουργός του, Νταβίντ Μπεν Γκουριόν, ήταν να εκφράσει αυτό που έβλεπε ως αναγκαιότητα: τη δημιουργία μιας μυστικής υπηρεσίας που να προασπίζεται τα συμφέροντα του νεοσύστατου κράτους. Ήδη από τις 7 Ιουνίου 1948 γινόταν συζητήσεις με τους αξιωματούχους του και στις 13 Δεκεμβρίου 1949 ο ηγέτης της κυβέρνησης όρισε τον πρώτο διευθυντή του Ινστιτούτου Πληροφοριών και Ειδικών Επιχειρήσεων. Δυο χρόνια αργότερα (2 Μαρτίου 1951), ως αποτέλεσμα της εμπειρίας που είχε αποκτήσει η Μοσάντ στη δράση εντός του Ισραήλ, ο Μπεν Γκουριόν εξουσιοδότησε τον διευθυντή της να πάρει υπό τον έλεγχό του όλες τις επιχειρήσεις συλλογής πληροφοριών του εξωτερικού. «Διευθυντήριο» το είπανε και ήταν η παρθενική ενσάρκωση όλων όσα θα σήμαινε ευθύς αμέσως η Μοσάντ. Μέχρι το 1963, όταν παρέδωσε τη διοίκηση και ο δεύτερος επικεφαλής της, η μυστική υπηρεσία του Ισραήλ «ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα και τις ανάγκες του κράτους του Ισραήλ με τον καλύτερο δυνατό τρόπο», όπως έγραφε στην εσωτερική τους επικοινωνία ο πρωθυπουργός, ο μόνος άνθρωπος στον οποίο λογοδοτούσε η ηγεσία της Μοσάντ.
Πολλά μπορείς να πεις για την εβραίική υπηρεσία πληροφοριών . τα μισά είναι αλήθεια άλλα τόσα ψέματα αλλά και από αυτά δεν ξέρεις αν οι αλήθειες είναι τελικά τα ψέματα και αντίστροφα
Στις τελευταίες δεκαετίες πάντως η Μοσάντ φαίνεται να έχει περιορίσει τη δράση της στη γειτονιά της Μέσης Ανατολής. Άλλη μια αμφιλεγόμενη κίνησή της θα ερχόταν το 1986, όταν έπιασε τον ισραηλινό πυρηνικό επιστήμονα Μορδεχάι Βανούνου που είχε μόλις αποκαλύψει στον Τύπο το μυστικό πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας του. Ένας πράκτορας της Μοσάντ τον παραπλάνησε να πάει από το Λονδίνο στη Ρώμη, όπου τον νάρκωσαν και τον μετέφεραν λιπόθυμο με αεροπλάνο στο Τελ Αβίβ, όπου θα περνούσε τα 11 από τα 18 χρόνια της κάθειρξής του σε καθεστώς πλήρους απομόνωσης. Άλλος ένας περιβόητος θρίαμβός της ήρθε το 1976, όταν οι πράκτορες της Μοσάντ έσωσαν τους ομήρους από την αεροπειρατεία στο Έντεμπε της Ουγκάντα. Και μετά τα έβαλε με ανατριχιαστικά αποτελεσματικό τρόπο με τους παλαιστίνιους ηγέτες που είχαν καταφύγει στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αφρική, μιας και η Μέση Ανατολή ήταν μέχρι τότε τσιφλίκι της. Ως το 1990, το σλόγκαν της οργάνωσης ήταν παγκοσμίως γνωστό: «Με τον τρόπο της εξαπάτησης θα κάνεις πόλεμο». Δεν ήταν βέβαια μόνο η εξαπάτηση, καθώς φόνους έκανε ήδη από τις πρώτες και ακόμα σκοτεινότερες ημέρες της. Ο Γιτζάκ Σαμίρ, μεγαλοστέλεχος της Μοσάντ και κατοπινός πρωθυπουργός του Ισραήλ, συνήθιζε να στοχεύει στους γερμανούς επιστήμονες που βοηθούσαν τον Νάσερ στο αιγυπτιακό πυραυλικό πρόγραμμα, προοιωνίζοντας τις κατοπινές μυστικές επιχειρήσεις της υπηρεσίας να κουτσουρέψει το οπλικό σύστημα του Ιράκ και του Ιράν, μια δράση που για το δεύτερο συνεχίζεται ως τις μέρες μας. Το Ιράν είναι ορκισμένος εχθρός του Ισραήλ, δικαιολογείται κάθε τόσο η Μοσάντ για άλλον έναν φόνο ιρανού πυρηνικού επιστήμονα.
Η πρακτόρικη υπηρεσία του Ισραήλ που συνήθιζε να διαφημίζει τις επιχειρήσεις της και πλέον τηρεί νεκρική σιγή
Ακόμη και το ακυρωθέν πια ντοκιμαντέρ που είχαμε την πρόνοια να το αποθηκεύσουμε όταν εμφανίσθηκε για μερικές εβδομάδες πριν το ίδιο το κράτος του Ισραήλ έκοψε , δεν ξέρεις τελικά τι να πιστέψεις και τι όχι.
δες το ντοκιμαντέρ σε 4 επεισόδια παρακάτω κάνοντας κλικ επάνω στον player
πολλά λοιπόν από τα ”κόλπα” της μοσάντ έβγαλε στη φόρα και ο πρώην πράκτοράς της Βίκτορ Οστρόφσκι με το βιβλίο του που εκδόθηκε από το ποντίκι στην Ελλάδα με τίτλο στα άδυτα της μοσάντ
Και το οποίο με ισχυρή παρέμβαση της κυβέρνησης του Ισραήλ αποσύρθηκε από τους εκδοτικούς οίκους και ειδικά στα Ελληνικά δεν κυκλοφορεί πλέον πουθενά παρά μόνο σε κάποια παλαιοβιβλιοπωλεία ή σε ιδιωτικές συλλογές
Εμείς σας το παρέχουμε στα Αγγλικά , διάβασέ το στο link από κάτω
Ουσουάια , γη του πυρός . Το τέλος του κόσμου
Όνομα κάπως δύσκολο: πολλοί δε θέλουν να τη…μάθουν, αλλά να ταξιδέψουν σε αυτή. Είναι η Ushuaia (Ουσουάια) η οποία υπερηφανεύεται ως η νοτιότερη πόλη του κόσμου με τις πινακίδες να προειδοποιούν ότι φτάσατε «στο τέλος του…κόσμου»!
Οι κάτοικοι εδώ έχουν κάθε λόγο να καυχιούνται: «Η Γη του Πυρός». Το αρχιπέλαγος ανάμεσα σε Αργεντινή και Χιλή με σημαντικές πόλεις την Ρίο Γκράντε και την Ουσουάια- είναι η πλησιέστερη πόλη στην Ανταρκτική, η οποία βρίσκεται μόλις 1.133 χιλιόμετρα νότια (η πρωτεύουσα Μπουένος Άιρες είναι 2.373 χιλιόμετρα βόρεια).- H απόσταση Αθήνα Λονδίνο σε ευθεία πάντα είναι λίγο μικρότερη -!!
Η πόλη υποφέρει από τραχείς χειμώνες και κάποτε ήταν γνωστή με την ονομασία «Σιβηρία του Νότου». Η Ουσουάια είναι πλέον μια τουριστική, ταχύτατα εκσυγχρονισμένη και μάλλον cool πόλη στην Αργεντινή.
Το γεγονός ότι είναι η νοτιότερη πόλη του κόσμου, συνεισφέρει τα μέγιστα στην τοπική οικονομία αφού είναι ένας κύριος τουριστικός προορισμός, τόσο στους τουρίστες που φτάνουν εκεί οδικώς ή αεροπορικώς από την Αργεντινή ή την Χιλή όσο και σε αυτούς που επισκέπτονται την Ανταρκτική με κρουαζιερόπλοια.
Η Ουσουάια με περίπου 70.000 κατοίκους, μοιάζει σαν να ξεπήδησε από καρτ ποστάλ. Τακτοποιημένα ασβεστωμένα κτίρια με κόκκινες στέγες, τοποθετημένα σε έναν προστατευμένο κόλπο. Είναι πλαισιωμένος από καταπράσινους λόφους και τις οδοντωτές χιονισμένες κορυφές των Άνδεων. Μια ματιά στις φωτογραφίες θα σας πείσει ή ακόμα καλύτερα, ένα ταξίδι στον μακρινό αυτό τόπο.
Οι Όνας (Ona) έφτασαν στην Γη του Πυρός πριν από περίπου 11000 χρόνια και κατά την αποικιακή εποχή πρώτος έφτασε ο βρετανός Ρόμπερτ Φίτζρόι (Robert FitzRoy) στις 29 Ιανουαρίου 1833 με το παρθενικό ταξίδι του ιστιοφόρου «HMS Beagle». Στο δεύτερο ταξίδι στο πλοίο επέβαινε και ο Δαρβίνος, η παρουσία του οποίου έκανε το «HMS Beagle» ένα από τα διασημότερα πλοία. Η σύγχρονη Ουσουάια ξεκίνησε σαν οικισμός το 1873 όταν ο αργεντινός πρόεδρος Χούλιο Αργεντίνο Ρόκα (Julio Argentino Roca), στο πρότυπο της Τασμανίας στην Αυστραλία, δημιούργησε μια «ποινική αποικία» με σκοπό την ανάπτυξη του οικισμού σαν πόλη και την κυριαρχία της Αργεντινής στην Γη του Πυρός.
Στην δεκαετία του 1880 κυκλοφόρησαν φήμες ότι βρέθηκε χρυσός στην Ουσουάια, γεγονός που βοήθησε στην περαιτέρω εξάπλωση της πόλης αλλά οι φήμες τελικά αποδείχτηκαν ψεύτικες. Στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα όλη η πόλη ήταν η περιοχή γύρω από την φυλακή, η οποία φιλοξενούσε κατάδικους με επαναλαμβανόμενα σοβαρά αδικήματα με συνέπεια η απόδραση να είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Στην ουσία οι κατάδικοι ήταν «καταναγκασμένοι άποικοι» και εκτός από την πόλη έχτισαν και τον σιδηρόδρομο που εξυπηρετούσε τον οικισμό, σήμερα ένα τουριστικό αξιοθέατο γνωστό ως «Το τρένο στο τέλος του κόσμου».
ΣΑΙΕΝΤΟΛΟΓΙΑ : ΘΡΗΣΚΕΙΑ ,ΣΕΧΤΑ , ΟΡΓΑΝΩΣΗ , ΑΡΛΟΥΜΠΑ ή ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ?
Η σάλα του Novotel της Αχαρνών είναι μισοσκότεινη, με την οθόνη προβολής να αποτελεί τη μόνη φωτεινή πηγή, και είναι γεμάτη με καρέκλες που κοιτάζουν προς την οθόνη, αλλά μόνο οι μισές είναι γεμάτες, με μερικές δεκάδες Σαϊεντολόγους που παρακολουθούν την προβολή σιωπηλά, σχεδόν ευλαβικά. Δεν μοιάζουν ούτε φτωχοί ούτε πλούσιοι, ούτε τρελοί, ούτε παρανοϊκοί, ούτε σατανικοί. Δεν ψάλλουν ύμνους, δεν κοιτάζουν τριγύρω, δεν μιλούν μεταξύ τους, μόνο παρακολουθούν το DVD μιας εκδήλωσης που έγινε στην Αμερική λίγες μέρες νωρίτερα, στις 13 Μαρτίου του 2006, μιας εκδήλωσης πολύ επίσημης, με τον ηγέτη της Εκκλησίας Ντέιβιντ Μισκάβιτζ να μιλά από το πόντιουμ, και μετά έναν ιστορικό να παρουσιάζει απίστευτα ασήμαντες και εξαντλητικά βαρετές λεπτομέρειες από τη ζωή του ιδρυτή της Σαϊεντολογίας Λ. Ρον Χάμπαρντ, και από κάτω τον Τζον Τραβόλτα, τη Τζένα Έλφμαν και εκατοντάδες ακόμα πιστούς με τα καλά τους να χειροκροτούν όρθιοι στο τέλος κάθε βίντεο.
Οι θεατές του Novotel παρακολουθούν την οθόνη σιωπηλοί, και κάποιοι μοιάζουν συγκινημένοι, και στο τέλος κάθε βίντεο χειροκροτούν κι αυτοί, και στο τέλος του πρώτου μέρους, όταν ακούγεται η φωνή του Χάμπαρντ, ένα ηχογραφημένο voice over πάνω από ηλιοβασιλέματα και παχουλά σύννεφα, οι Έλληνες Σαϊεντολόγοι που έχουν συγκεντρωθεί εδώ, αυτή τη μέρα, την 1η Απριλίου, τη μέρα γενεθλίων του ιδρυτή της Εκκλησίας τους, σηκώνονται όρθιοι και χειροκροτούν την οθόνη προβολής και το DVD που παίζει, με βουρκωμένα μάτια.
Ο Λαφαγιέτ Ρόναλντ Χάμπαρντ, γεννημένος το 1911, ήταν ένας συγγραφέας ιστοριών επιστημονικής φαντασίας με εξωγήινους και τέρατα, τις οποίες πουλούσε σε φτηνά pulp περιοδικά τη δεκαετία του ’40. Σύμφωνα με τη βιογραφία του συναδέλφου του Λόιντ Έσμπαχ, ο Χάμπαρτ δήλωσε στα τέλη εκείνης της δεκαετίας: «Θα ήθελα να ξεκινήσω μια θρησκεία. Εκεί είναι τα πολλά λεφτά».
Το 1950 γνώρισε την επιτυχία όταν το βιβλίο του «Διανοητική», ένα εγχειρίδιο αυτοβελτίωσης 700 σελίδων έγινε best seller. Δύο χρόνια αργότερα, ο Χάμπαρντ ξανάγραψε τη Διανοητική εισάγοντας την ιδέα της Σαϊεντολογίας, που υποσχόταν όχι απλά την λύση των προβλημάτων του ατόμου, αλλά την ουσιαστική βελτίωση των χαρακτηριστικών του. Το 1954 ιδρύθηκε η πρώτη εκκλησία της Σαϊεντολογίας: Ο εκκεντρικός κοκκινομάλλης λάτρης των ταινιών του Χόλιγουντ και του αποκρυφισμού είχε πια την δικιά του, προσωπική θρησκεία.
Αν και, εδώ που τα λέμε, δεν μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε ακριβώς «θρησκεία».
Η Σαϊεντολογία βασίζεται στην ιδέα ότι όλα τα προβλήματα του ανθρώπου, ψυχικά και σωματικά, είναι το αποτέλεσμα της «Αντιδραστικής Διάνοιας», το τμήμα της διάνοιας που δεν ελέγχεται από τη θέληση του ατόμου. Τα φάρμακα και η ψυχοθεραπεία θεωρούνται όχι απλά αναποτελεσματικές θεραπείες, αλλά ξεκάθαρα επικίνδυνες και η χρήση τους απαγορεύεται. Για τη Σαϊεντολογία, όλα τα προβλήματα βασίζονται στην ψυχή, και λύνονται με το ώντιτινγκ, μια θεραπεία κατά την οποία ένας ειδικός (ώντιτορ) συζητά με τον ασθενή/πιστό/πελάτη για τα προβλήματά του. Το ώντιτινγκ γίνεται συνήθως με τη βοήθεια του «ηλεκτρόμετρου», μια συσκευή που μοιάζει με τον ανιχνευτή ψέματος και μετρά τα μικρά ηλεκτρικά φορτία του σώματος, κατά τη διάρκεια της κουβέντας. Έτσι ο ώντιτορ ξέρει πότε αυτός που έχει απέναντί του λέει αλήθεια ή ψέματα. Ένα μοναδικό χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει τη Σαϊεντολογία από όλες τις άλλες θρησκείες του κόσμου είναι το ότι χρεώνει όλες –μα όλες- τις λειτουργίες που παρέχει στους πιστούς. Τα ώντιτινγκ προσφέρονται σε κομμάτια των 12,5 ωρών, και τα αρχικά στάδια στις ΗΠΑ κοστίζουν 750 δολάρια, ενώ στην Ελλάδα είναι πολύ πιο φτηνά, μόλις 175 ευρώ. Όσο προχωρά ο νέος «πιστός», όμως, τα πράγματα περιπλέκονται, και οι θεραπείες κοστίζουν όλο και περισσότερο, φτάνοντας τα 8000 και 9000 δολάρια στην Αμερική. Στην Ελλάδα, η εξέταση για ΟΤ ΙΙΙ κόστιζε 4 εκ. δραχμές το 1995.
OT σημαίνει Operating Thetan, δηλαδή Ενεργός Θήτα, και είναι ο στόχος όλων των Σαϊεντολόγων. Μετά από ατέλειωτα ώντιτινγκ (και πολλές χιλιάδες ευρώ) ο υποψήφιος θα φτάσει σ’ αυτό το στάδιο, που υποτίθεται ότι σημαίνει πως κατέχει εξαιρετικές πνευματικές δυνατότητες. Υπάρχουν 8 επίπεδα OT –ο Τομ Κρουζ είναι ΟΤ VII, στο προτελευταίο στάδιο δηλαδή. Το πιο δύσκολο είναι το OTIII, γιατί όποιος φτάσει εκεί αποκτά το δικαίωμα να μάθει τα μυστικά του σύμπαντος.
Ένα άλλο μοναδικό χαρακτηριστικό της Σαϊεντολογίας που δεν συναντάται σε καμία άλλη θρησκεία, είναι το ότι αποκρύπτει βασικά στοιχεία του δόγματός της από τους πιστούς. Πράγματι, αν και δεν στο λένε στην αρχή, η Σαϊεντολογία έχει δόγμα, μια ιστορία δημιουργίας για το πώς φτιάχτηκε ο κόσμος, τι είναι ο άνθρωπος κλπ. Πρέπει να φτάσεις στην πολύ υψηλή (και πανάκριβη) βαθμίδα OTIII για να τη μάθεις, ωστόσο, ένα μυστικό που η Εκκλησία φυλούσε με νύχια και με δόντια, μέχρι που διέρρευσε στο Ίντερνετ και το έμαθε όλος ο κόσμος. Αυτοί που φτάνουν στο ΟΤΙΙΙ παίρνουν έναν φάκελο που περιέχει, με λεπτομέρειες, την ιστορία του σύμπαντος και της ανθρωπότητας.
Είναι μια ιστορία με εξωγήινους.
Πριν από 75 εκατομμύρια χρόνια ένας σατανικός άρχοντας, ο Ξένου, ήλεγχε 76 πλανήτες στο μέρος του γαλαξία που βρίσκεται η γειτονιά μας. Οι πλανήτες ήταν πυκνοκατοικημένοι και παρηκμασμένοι, ωστόσο, οπότε ο Ξένου μάζεψε τα 13,5 τρισεκατομμύρια εξωγήινων που τους κατοικούσαν και τους έφερε όλους στη Γη, και τους πέταξε στα ηφαίστεια στα οποία έριξε μετά βόμβες με αποτέλεσμα να εκραγούν όλα ταυτόχρονα και να πεθάνουν όλοι. Οι ψυχές των νεκρών εξωγήινων, που ονομάστηκαν «Θήτα», πέταξαν στον ουρανό της Γης για να πέσουν στις ηλεκτρονικές παγίδες του Ξένου, ο οποίος ενέθεσε στο άυλο μυαλό τους τις ψεύτικες δοξασίες περί Θεού, Χριστού και οργανωμένων θρησκειών. Πολλές από αυτές τις ψυχές στη συνέχεια στοίχειωσαν τα ανθρώπινα όντα. Ο καθένας μας, δηλαδή, είναι μια ψυχή ενός αδικοχαμένου εξωγήινου παγιδευμένη σε ένα ανθρώπινο σώμα. Ή περισσότερες από μία. Μπορεί στο κορμί σας αυτή τη στιγμή να συμβαίνει μια εξωγήινη παρτούζα ξαναμμένων Θήτα. Κανείς δεν ξέρει.
Η Εκκλησία που πρεσβεύει αυτές τις μπούρδες αυτοπροβάλλεται ως «η πιο ραγδαία αναπτυσσόμενη θρησκεία του κόσμου», μιλά για 10.000.000 μέλη, ενώ κάποιοι υπολογίζουν την περιουσία της (κυρίως σε real estate, την αγαπημένη επένδυση των θρησκειών) να φτάνει τα δισεκατομμύρια δολάρια. Η αλήθεια μοιάζει να είναι πολύ διαφορετική, όμως. Σύμφωνα με μια έρευνα του City University της Νέας Υόρκης, το 2001 οι άνθρωποι που δήλωναν Σαϊεντολόγοι στις ΗΠΑ δεν ήταν περισσότεροι από 55.000. Ψύχραιμες εκτιμήσεις μιλούν για 100-200.000 μέλη παγκοσμίως, ενώ ακόμα και με στοιχεία της ίδιας της εκκλησίας, στις διδασκαλίες της Εκκλησίας του Κλίαργουότερ της Φλόριντα, της ανεπίσημης «πρωτεύουσας» της Σαϊεντολογίας, συμμετείχαν λίγο περισσότεροι από 6000 άνθρωποι το 2004 –από 11.210 το 1989. Στην Ευρώπη, φυσικά, η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη, καθώς στα περισσότερα κράτη η Σαϊεντολογία δεν αναγνωρίζεται ως θρησκεία και διώκεται, με αποτέλεσμα στη Γερμανία ή τη Γαλλία να είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Στη δε Ελλάδα, τα μέλη που είδα στην (σημαντική, υποτίθεται) εκδήλωση για τα γενέθλια του Χάμπαρντ σε καμία περίπτωση δεν ξεπερνούσαν τα εκατό. Η αιτία για την καταφανή και παταγώδη αποτυχία της εκτός ΗΠΑ είναι φυσικά οι διώξεις της από τις απανταχού αρχές, τις οποίες η οργάνωση παρουσιάζει ως άδικες και ρατσιστικές. Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, ωστόσο, και η Σαϊεντολογία δεν είναι μια αθώα θρησκεία που απλά προσπαθεί να διδάξει τα πιστεύω της ελεύθερα και δημοκρατικά.
Προμετωπίδα της οργάνωσης στην Ελλάδα υπήρξε το αλήστου μνήμης ΚΕΦΕ ( Κέντρο εφησμοσμένης φιλοσοφίας Ελλάδας ) με εκατοντάδες καταγγελίες σε βάρος του
η αρχή του τέλους για το ΚΕΦΕ
Η Ντόρα Αποστολοπούλου ήταν μια νεαρή και δραστήρια κοπέλα όταν έπιασε δουλειά στο ΚΕΦΕ. Πολύ σύντομα οι σχέσεις της με την οικογένειά της άρχισαν να δοκιμάζονται. Η Ντόρα έγινε μέλος της Εκκλησίας της Σαϊεντολογίας και, αντί να βγάζει, άρχισε να απομυζά χρήματα από τους δικούς της. Στη συνέχεια ήρθαν οι εντάσεις, οι τσακωμοί, με αποκορύφωμα την ανακοίνωση της Ντόρας ότι θα πάει ταξίδι με το σκάφος της οργάνωσης, που αλώνιζε τους ωκεανούς του κόσμου «εκπαιδεύοντας» τα μέλη, και ενίοτε μεταφέροντας τον Τομ Κρουζ και τον Τζον Τραβόλτα στις διακοπές τους. Ο πατέρας Ανδρέας Αποστολόπουλος πήρε την κατάσταση στα χέρια του, και μπούκαρε στα γραφεία του ΚΕΦΕ στην Πατησίων, με ένα συνεργείο του ΤΗΛΕ ΤΩΡΑ στο κατόπι, και τα έκανε λίμπα.
Το ΚΕΦΕ μπορεί να μην υπάρχει πια, αλλά ο διάδοχός του, το βιβλιοπωλείο Νέος Πολιτισμός υπάρχει ακόμα στο ίδιο μέρος, στην Πατησίων, στο νούμερο 200, σε δύο ορόφους μιας παλιάς πολυκατοικίας. Η φράση «Εκκλησία της Σαϊεντολογίας» υπάρχει στην πρόσοψη, κι από πίσω ένας χαμογελαστός νεαρός που μου έδωσε φυλλάδια όταν του τα ζήτησα, και πήρε τηλέφωνο στον πάνω όροφο για να προετοιμάσει όσους βρίσκονταν εκεί για την άφιξή μου, ελαφρώς έκπληκτος, καθώς μάλλον ποτέ δεν μπαίνει κάποιος άσχετος στο κτίριό τους ζητώντας να μάθει πράγματα για τη Σαϊεντολογία.
Στον όροφο μια χαμογελαστή και ευπροσήγορη κυρία με κάθισε σε ένα τραπέζι και μου μίλησε για τις τεχνικές αυτοβελτίωσης που προσφέρει η Διανοητική και η Σαϊεντολογία. Στους νέους και άσχετους, φυσικά, δεν αφηγούνται ιστορίες για τον εξωγήινο άρχοντα Ξένου, απλά τους λένε δυο πράγματα, τους προτείνουν να αγοράσουν τη «Διανοητική» (πολύ ευγενικά), μοιράζουν μερικά φυλλάδια, και δίνουν ένα αντίγραφο ενός τεστ 200 ερωτήσεων που μοιάζει με τα ψυχοτεχνικά τεστ στις εξετάσεις για ΔΕΑ, και το οποίο πρέπει να συμπληρώσεις και να επιστρέψεις, για να αναλυθεί η ψυχοσωματική σου κατάσταση τη δεδομένη στιγμή. Αν θέλεις. Δεν υπάρχει κανενός είδους πίεση, κανένα sales pitch, καμιά ιδιαίτερη μεθοδολογία. Προφανώς τα (όποια) νέα μέλη προέρχονται από γνωριμίες, όχι από προσηλυτισμό. Γι’ αυτό και η ευπροσήγορη κυρία φάνηκε αρκετά έκπληκτη όταν με ξαναείδε μερικές μέρες αργότερα στο λόμπι του Novotel, έξω από την αίθουσα όπου μερικές δεκάδες Σαϊεντολόγοι που προσπαθούσαν να βελτιώσουν τη ζωή τους με το ηλεκτρόμετρο πιστεύοντας ότι είναι αθάνατες εξωγήινες οντότητες, έβλεπαν εκστατικοί ένα DVD.
Οπότε ποιο είναι το συμπέρασμα; Τι είναι η Σαϊεντολογία τελικά;
Μια ψευδεπιστημονική εμπορική οργάνωση, που προσπαθεί με τους celebrity κράχτες της και την πολιτική της δύναμη στις ΗΠΑ να κάνει φασαρία για να μοιάσει μεγαλύτερη από ότι είναι πραγματικά, επικίνδυνη για τα μέλη της ίσως, αλλά όχι ιδιαίτερα για την ευρύτερη κοινωνία που, αν τα στοιχεία των ανεξάρτητων πηγών ευσταθούν, φθίνει ολοένα. Μια new age μόδα ήδη ξεπερασμένη, που χρησιμοποιεί τεχνικές KGB για να κερδίσει μια δύναμη την οποία πιθανότατα ποτέ δεν είχε. Πράγμα που δεν εξηγεί το πώς ακριβώς σκέφτονται οι μερικές δεκάδες κυρίες και κύριοι που όρθιοι χειροκροτούσαν ένα DVD μέσα στο σκοτάδι, ακούγοντας τις απόψεις ενός συγγραφέα φτηνών παραμυθιών επιστημονικής φαντασίας.
Δεν υποπτεύονται πως ένα τέτοιο –αλλά καθόλου φτηνό-, είναι το μόνο που τους έχει προσφέρει ο αλλόκοτος παχουλός κοκκινομάλλης;
Το 1986, κι αφού πέρασε κάμποσα χρόνια χαμένος σε άγνωστη τοποθεσία, ο Λ.Ρον Χάμπαρντ έπαθε μια καρδιακή προσβολή, και μια εβδομάδα αργότερα πέθανε. Στο αίμα του βρέθηκε το Vistaril, ένα από τα πολλά ψυχοφάρμακα που έπαιρνε τότε, στα τελευταία του. Στη διαθήκη του, η οποία είχε αλλάξει μια μέρα πριν πεθάνει, άφηνε τα πάντα στην οργάνωση, και όχι στη γυναίκα του ή τα πέντε του παιδιά. Σύμφωνα με τον διάδοχό του στην κορυφή της οργάνωσης, Ντέιβιντ Μισκάβιτζ, ο Χάμπαρντ πέρασε σε ένα νέο επίπεδο ύπαρξης, άγνωστο μέχρι σήμερα, και είναι ακόμα κάπου εκεί έξω. Σήμερα, κάθε οργάνωση της Σαϊεντολογίας διαθέτει ένα γραφείο κενό, επιπλωμένο, με βιβλία και γραφική ύλη, έτοιμο να τον υποδεχτεί σε περίπτωση που επιστρέψει από το υπερπέραν
BY WAY OF DECEPTION – Ο ΤΡΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ
Ενας άνθρωπος βρίσκεται κρεμασμένος στο μέση μιας πλατείας στη Συρία. Φορά μόνο έναν χιτώνα, στον οποίο αναγράφονται όλα του τα εγκλήματα. Γύρω του δεκάδες στρατιωτικοί με τα όπλα στο χέρι. Στους δρόμους η κίνηση συνεχίζεται κανονικά, με τα αυτοκίνητα και τους πεζούς να κινούνται ατάραχοι, λες και δεν έχει συμβεί τίποτα.
Η σορός του βρίσκεται εκεί για μια ολόκληρη ημέρα. Πρόκειται για τον Έλι Κοέν, τον Ισραηλινό κατάσκοπο που παραλίγο, όπως φημολογείται, να γίνει και υπουργός στη Συρία.
Ο διευθυντής της Μοσάντ Νταβίντ Μπαρνέα αποκάλυψε το περιεχόμενο του τελευταίου τηλεγραφήματος του Κοέν προς την υπηρεσία πληροφοριών του Ισραήλ το οποίο στάλθηκε στις 19 Ιανουαρίου 1965, ενώ δήλωσε παράλληλα ότι αυτό το τηλεγράφημα είχε υποκλαπεί.
Στο τηλεγράφημα, ο Κοέν ανέφερε στους προϊσταμένους του στις μυστικές υπηρεσίες ότι ο τότε πρόεδρος της Συρίας Αμίν αλ-Χαφάζ είχε συνάντηση με τη διοίκηση των συριακών ενόπλων δυνάμεων στις 5:00 μ.μ. – κάτι που έγινε λίγο πριν συλληφθεί ο ίδιος ο Κοέν.
Για δεκαετίες, υπήρχε μια συζήτηση σχετικά με το εάν ο Κοέν , ο οποίος έδωσε στη Μοσάντ σημαντικές πληροφορίες για κορυφαίους Σύριους αξιωματούχους και εξοπλισμούς από το 1961-1965 όταν δρούσε στη Συρία, πιάστηκε επειδή οι καθοδηγητές του τον πίεσαν πάρα πολύ ή επειδή ο ίδιος πήρε πάρα πολλά ρίσκα.
Ο Μπαρνέα είπε ότι η αποκάλυψη και δημοσιοποίηση του τελευταίου τηλεγραφήματος είναι μέρος μιας προσπάθειας να καταστεί σαφές ότι κανείς δεν “φταίει” και ότι μερικές φορές ακόμη και οι καλύτεροι κατάσκοποι – και χαρακτήρισε τον Κοέν θρύλο για την συνεισφορά του στην υπηρεσία – μπορούν να συλληφθούν. με επίμονη αντικατασκοπεία ενός εχθρού.
Στο βιβλίο σάλος by the way of deception [1]που η μοσάντ έδωσε αγώνα να μην κυκλοφορήσει ( το διαθέτουμε στα Αγγλικά ) μιας και οι εκδόσεις ΄΄ποντίκι΄΄ που το εκτύπωσαν με τίτλο στα άδυτα της μοσάντ . δέχθηκαν σειρά αγωγών από το εδώ κεντρικό Ισραηλινό συμβούλιο ( ΚΙΣ) ο συγγραφέας και πρώην πράκτορας της μοσάντ Βικτόρ Οστρόφσκι περιγράφει μια άλλη ιστορία . Ο Κοέν λέει ο Οστρόφσκι ήθελε να γυρίσει απελπισμένα πίσω και είχε γίνει απρόσεκτος .
Η αιτία ήταν η ΄΄φροντίδα΄΄ που παρείχε η μοσάντ στην γυναίκα του . Σύμφωνα με τον Οστρόφσκι η κοσμοθεωρία της μοσάντ ήταν ( είναι?) πως οι γυναίκες ή οι μεγάλες κόρες των ενεργών πρακτόρων που δεν μπορούν να επιστρέψουν γρήγορα πρέπει να συνάπτουν ερωτικές σχέσεις με πράκτορες της υπηρεσίας εντός των συνόρων αφενός για να μη γίνουν αντιληπτές στην κοινωνία εφόσον συνάψουν παράνομη σχέση αφετέρου να αποκλειστεί το ενδεχόμενο ο παράνομος εραστής να είναι ξένος πράκτορας !!
Ποιος ήταν ο Έλι Κοέν ή πρακτορασ 88;
Ο Cohen ή Eliahu ben Shaoul Cohen, με το μυστικό όνομα Kamal Amin Thaabet, γεννήθηκε το 1924, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.
Ο Κοέν μεγάλωσε στην Αίγυπτο και ήταν γιος Σύριων Εβραίων γονέων.
Η ευχέρεια στα Αραβικά, Αγγλικά και Γαλλικά τον έκανε τέλειο για τη Μοσάντ. Ταξίδεψε στο Ισραήλ για εκπαίδευση το 1955 και επέστρεψε στην Αίγυπτο τον επόμενο χρόνο.
Ο Κοέν, ωστόσο, εκδιώχθηκε από την Αίγυπτο μετά την κρίση του Σουέζ και εγκαταστάθηκε στο Ισραήλ το 1957.
Εργάστηκε ως μεταφραστής και λογιστής, αλλά προσλήφθηκε ξανά από τις ισραηλινές υπηρεσίες πληροφοριών το 1960.
Εκπαιδεύτηκε για καιρό και πέρασε χρόνο στη Νότια Αμερική για να δημιουργήσει μια ιστορία σε βάθος χρόνου ως επιχειρηματίας με ισχυρούς δεσμούς με τη Συρία και πέτυχε να γίνει φίλος με διάφορους κορυφαίους Σύριους αξιωματούχους.
Στο Μπουένος Άϊρες εδραιώθηκε ως ομογενής Σύριος επιχειρηματίας, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Kamal Amin Thaabet.
Ο Κοέν έκανε πολλές επαφές με τη συριακή κοινότητα στην Αργεντινή και διείσδυσε στη συριακή πρεσβεία. Εκεί, ανάμεσα σε άλλους, ανέπτυξε σχέσεις με τον Σύριο στρατιωτικό ακόλουθο Amin al-Hafez, ο οποίος αργότερα θα γινόταν ο πρόεδρος της Συρίας.
Έτσι, ο Κοέν βρέθηκε ακριβώς στο κέντρο της συριακής εξουσίας.
- Ο Κοέν μετακόμισε στη Δαμασκό το 1962 και σύντομα άρχισε να μεταδίδει πληροφορίες στο Ισραήλ.
Η ισχύς του Κοέν έφτασε στο απόγειό της όταν η χούντα του Μπάθ κατέλαβε την εξουσία στη Συρία το 1963. Περιλάμβανε αρκετούς από τους συνεργάτες του από την Αργεντινή. Ο ηγέτης του πραξικοπήματος Αμίν αλ-Χαφέζ συνέχισε να ευνοεί τον Κοέν και φέρεται μάλιστα να ήθελε ακόμη και να τον διορίσει αναπληρωτή υπουργό Άμυνας.
Ωστόσο, ορισμένοι Σύριοι ήταν καχύποπτοι απέναντί του μετά το πραξικόπημα το 1963, ενώ την ίδια περίοδο η Δαμασκός λαβε επίσης νέα τεχνολογικά εργαλεία για τον εντοπισμό επικοινωνιών κατασκόπων από την Σοβιετική Ένωση.
- Τον Ιανουάριο του 1965 η συριακή αντικατασκοπεία έπιασε [2] τα κρυπτογραφημένα μηνύματά του και τον έπιασε επ’ αυτοφώρω. Ο Κοέν ανακρίθηκε, καταδικάστηκε από στρατοδικείο και απαγχονίστηκε δημόσια τον Μάιο του 1965.
Παρά την σημερινή αποκάλυψη του Μπαρνέα, αρκετοί ιστορικοί θα συνεχίσουν να ισχυρίζονται ότι ο Κοέν ήθελε να παραμείνει στο Ισραήλ το 1964, τον ανησυχούσε η διατεταγμένη επιστροφή του στη Συρία για μια ακόμη χρονική περίοδο – τη χρονική περίοδο στην οποία τελικά συνελήφθη.
Ο Μπαρνέα έκανε την αποκάλυψη σε μια τελετή κατά την οποία εγκαινίασε ένα νέο μουσείο που του δόθηκε το όνομα του “κατασκόπου των κατασκόπων” σε αναγνώριση της προσφοράς του στο κράτος του Ισραήλ.
Σημειώνεται πως η ιστορία του Κοέν έγινε τα τελευταία χρόνια διάσημη σε όλο τον κόσμο μετά την διάσημη σειρά του Netflix, “The Spy”, που αφηγείται τη ζωή και τη δράση του master of spies.
[1] Η Ισραηλινή κυβέρνηση με διαβήματά της απαίτησε την απόσυρση του βιβλίου στις ΗΠΑ και από τον οίκο Γκούντμαν ο οποίος μετά από μήνες ήρθε σε συμφωνία ( με το αζημίωτο βέβαια) με τους Εβραίους και διέκοψε την υποστήριξη στο βιβλίο αφαιρώντας τα χορηγηθέντα δικαιώματα ανα τον κόσμο
[2] Ο Κοέν είχε αρχίσει να στέλνει μηνύματα με μορς σε τακτική ώρα κάθε μέρα ( περίπου στις 10 το πρωί) με συσκευή που είχε στο διαμέρισμά του που βρισκόταν απέναντι από την κεντρική υπηρεσία εθνικής αμύνης των Σύριων . Εκεί ένας απλός συντηρητής των ηλεκτρονικών συστημάτων διαπίστωσε παρεμβολές στην ομαλή ηλεκτροδότηση κάθε μέρα την ίδια ώρα …το ανέφερε στους ανωτέρους του και οι υπεύθυνοι εγκατάστασης των συστημάτων Ρώσοι τεχνικοί δεν άργησαν να εντοπίσουν την αιτία .
[3] Το βιβλίο by the way of deception δεν κυκλοφορεί πλέον από κάποιον εκδοτικό οίκο παρά μόνο από χώρες που δεν συνδέονται με το Ισραήλ και δεν είναι και Αγγλόφωνες , εμείς το έχουμε στα Ελληνικά σαν έντυπο βιβλίο από τις εκδόσεις Ποντίκι και σε ηλεκτρονική μορφή στα Αγγλικά που κάποια στιγμή θα ανέβει στο σύνηθες υποσέλιδο
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙΣΑΡΑ
Η δολοφονία του Ιούλιου Καίσαρα στις 15 Μαρτίου του 44 π.Χ. σήμανε το τέλος μιας εποχής. Ο δημοφιλής στρατηγός είχε επεκτείνει τη δημοκρατία σε όλη την Ευρώπη, είχε καταγράψει τα ταξίδια του για το λαό και είχε κερδίσει τις καρδιές τόσο του στρατού όσο και των Ρωμαίων πολιτών. Όταν αυτοανακηρύχθηκε «ισόβιος δικτάτορας», οι Ρωμαίοι πολιτικοί ανησύχησαν θανατηφόρα.
Ο Καίσαρας είχε ανέλθει στην εξουσία μετά από δεκαετίες πολιτικού αδιεξόδου και εμφυλίων πολέμων. Ο Καίσαρας άρχισε να μαγειρεύει τα αποτελέσματα των εκλογών, να βάζει το πρόσωπό του σε νομίσματα και να μοιράζει δημόσια γη σε στρατιώτες για να κερδίσει την εύνοια του στρατού. Απείλησε περαιτέρω τους δημοκρατικούς θεσμούς της Ρώμης παίρνοντας τον πλήρη έλεγχο των οικονομικών παρακάμπτοντας τη Γερουσία – η αναταραχή στους διαδρόμους της εξουσίας ήταν δεδομένη.
Πώς λοιπόν πέθανε ο Ιούλιος Καίσαρας; Εκείνες τις μοιραίες ειδούς του Μαρτίου, ο Καίσαρας έφτασε στη Γερουσία για μια φαινομενικά τυπική συνεδρίαση, όταν δεκάδες γερουσιαστές τον περικύκλωσαν. Ο Λεύκιος Τύλλιος Κίμβρος έσκισε το τόγκα (τήβεννο) του δικτάτορα και μια ομάδα 60 δυσαρεστημένων συγκλητικών μαχαίρωσε τον Καίσαρα 23 φορές.
Ενώ οι αυτοαποκαλούμενοι «Απελευθερωτές» πίστευαν ότι είχαν σώσει τη Ρωμαϊκή Δημοκρατία, ο θάνατος του Ιουλίου Καίσαρα απλώς άνοιξε τον χώρο για να βασιλέψει ο ανιψιός του και ο υιοθετημένος διάδοχος Οκταβιανός – και να κυβερνήσει ως ο πρώτος αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Πώς ο Ιούλιος Καίσαρας έγινε ο ηγέτης της Ρώμης
Ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρας γεννήθηκε είτε στις 12 είτε στις 13 Ιουλίου του 100 π.Χ., στη Ρώμη της Ιταλίας. Ο θείος του ήταν ένας διάσημος στρατηγός ονόματι Γάιος Μάριος, αλλά η οικογένεια του Ιούλιου ούτε ιδιαίτερα πλούσια ήταν ούτε πολύ γνωστή. Ωστόσο, μελέτησε την καταγωγή του και εν τέλει πείστηκε ότι ότι ήταν απόγονος της θεάς Αφροδίτης και του Τρώα πρίγκιπα Αινεία.
Ο Καίσαρας έγινε ο άντρας του σπιτιού όταν πέθανε ο πατέρας του το 85 π.Χ. Δεδομένου ότι ο θείος του Μάριος ενεπλάκη σε εμφύλιο πόλεμο με τον Ρωμαίο ύπατο Λεύκιο Κορνήλιο Σύλλα, ο Καίσαρας παντρεύτηκε την Κορνηλία, κόρη ενός από τους συμμάχους του Μάριου. Όταν όμως ο Σύλλας κέρδισε τον πόλεμο το 82 π.Χ., διέταξε τον Καίσαρα να χωρίσει με την Κορνηλία.
Όταν αρνήθηκε, ο Καίσαρας έχασε και την κληρονομιά και τον ρόλο του ως αρχιερέας του Δία και αναγκάστηκε να κρυφτεί. Άφησε τη Ρώμη για να πάει στο στρατό και κέρδισε πολλές διακρίσεις, βραβεία και μετάλλια κατά τη διάρκεια της θητείας του. Όταν ο Σύλλας πέθανε το 78 π.Χ., ο Καίσαρας επέστρεψε στη Ρώμη και έγινε εισαγγελέας, στρατιωτικός δικαστής και κοσμήτορας.
Οι Ρωμαίοι πολίτες αγαπούσαν τον Καίσαρα για το χρονικό των εκστρατειών του στη Γαλατία, τη Βρετανία, την Αίγυπτο και την Αφρική. Μετά από μια γρήγορη άνοδο σε διάφορα δημόσια αξιώματα, εξελέγη ύπατος το 59 π.Χ. Και μέσα σε 15 χρόνια, είχε διοριστεί ως δικτάτορας της Ρώμης.
Ο Καίσαρας εδραίωσε τη θέση του μεταξύ του ρωμαϊκού πληθυσμού με πολυάριθμες μεταρρυθμίσεις. Προσέφερε γη σε πρώην στρατιώτες, έδωσε σιτηρά στους φτωχούς, τυποποίησε αγώνες μονομάχων και μείωσε την εγκληματικότητα δημιουργώντας θέσεις εργασίας μέσω δημοσίων έργων. Για τους πολιτικούς του αντιπάλους, ωστόσο, ο αυξανόμενος γαλβανισμός τόσο του στρατού όσο και των πολιτών ήταν τρομακτικός – και άρχισαν να σχεδιάζουν την δολοφονία του.
Πώς πέθανε ο Ιούλιος Καίσαρας;
Οι συγκλητικοί ήταν απογοητευμένοι που οι πολιτικές τους φωνές είχαν περάσει στο περιθώριο! Παρολαυτά το φθινόπωρο του 46 π.Χ. η τρομοκρατημένη Σύγκλητος τον ψήφισε δικτάτορα για δέκα χρόνια. Δύο χρόνια μετά, ο Καίσαρας ανέτρεψε το σύνταγμα και στέφθηκε ισόβιος δικτάτορας — επεκτείνοντας αυτή του την εξουσία στο διηνεκές. Η καθημερινή του συμπεριφορά έκανε τα πράγματα χειρότερα.
Ο Καίσαρας άρχισε να φοράει δάφνινο στεφάνι και να κάθεται σε μια χρυσή καρέκλα κατά τη διάρκεια των συνόδων της Συγκλήτου. Ήταν ύπατος, τιμητής, δήμαρχος και μέγας αρχιερεύς.
Γιατί λοιπόν δολοφονήθηκε ο Ιούλιος Καίσαρας; Οι Ρωμαίοι πολιτικοί φοβήθηκαν ότι ο 55χρονος συμπεριφερόταν περισσότερο σαν βασιλιάς παρά σαν δημόσιος υπάλληλος, ιδιαίτερα όταν απέτυχε να υπερασπιστεί τους συναδέλφους του ή όταν παραμέρισε τους συγκλητικούς εντελώς βγάζοντας ανορθόδοξα διατάγματα. Μια ομάδα συγκλητικών, οι αυτοαποκαλούμενοι «απελευθερωτές», μόλις είχε σχηματιστεί.
Οι κύριες φυσιογνωμίες που σχεδίασαν τον θάνατο του Ιουλίου Καίσαρα ήταν: ο Γάιος Τρεβόνιος, ένας πραιτοριανός που πολέμησε στο πλευρό του Καίσαρα στην Ισπανία. ο Δέκιμος Βρούτος, κυβερνήτης της Γαλατίας. ο Μάρκος Ιούνιος Βρούτος, γιος της ερωμένης του Καίσαρα, Σερβηλίας και γνωστός ως σκέτο Βρούτος και ο Πόπλιος Σερβίλιος Κάσκας — ο οποίος θα μαχαιρώσει πρώτος τον Καίσαρα.
Ο Βρούτος πίστευε σθεναρά ότι υπήρχε αρκετή υποστήριξη μεταξύ των Ρωμαίων για να σκοτώσουν τον Καίσαρα χωρίς να χαρακτηριστούν οι Απελευθερωτές ως προδότες. Συζήτησαν βιαστικά αν θα τον σκοτώσουν στο σπίτι ή σε δημόσιο χώρο, αλλά ήξεραν ότι έπρεπε να γίνει γρήγορα πριν ο Καίσαρας φύγει για μια στρατιωτική εκστρατεία στις 18 Μαρτίου.
Οι συνωμότες κατέληξαν τελικά στη συνεδρίαση της Συγκλήτου στις 15 Μαρτίου στο Θέατρο του Πομπήιου, έναν προσωρινό τόπο συνάντησης, ενώ το Ρωμαϊκό Φόρουμ βρισκόταν υπό ανακαίνιση. Εκεί, μπορούσαν να απομονώσουν τον Καίσαρα από τους φίλους του, καθώς μόνο συγκλητικοί επιτρεπόταν να μπουν στο κτήριο. Κουβαλούσαν μαζί τους μικρά στιλέτα γνωστά ως pugiones, τα οποία κρύβονταν πιο εύκολα κάτω από τα τόγκα τους σε αντίθεση με μεγαλύτερα ξίφη.
Σύμφωνα με αναφορά του Έλληνα φιλοσόφου Πλούταρχου για τη δολοφονία του Ιουλίου Καίσαρα, όταν ο δικτάτορας έφτασε στο θέατρο, ο Λεύκιος Τύλλιος Κίμβρος πλησίασε με ένα αίτημα να απελευθερώσει τον εξόριστο αδελφό του και οι άλλοι συγκλητικοί συγκεντρώθηκαν κοντά, τάχα μου για να προσφέρουν την υποστήριξή τους. Όταν ο Καίσαρας τον απομάκρυνε με το χέρι, ο Κίμβρος άρπαξε τους ώμους του δικτάτορα και του έσκισε τον χιτώνα.
Ο Καίσαρας φώναξε: «Γιατί; Αυτό είναι βία!» Έπειτα, ο Κάσκας μαχαίρωσε τον Καίσαρα στον ώμο ενώ ο προσπαθούσε να αρπάξει το όπλο του και αναφώνησε: «Κάσκα, παλιάνθρωπε, τι κάνεις;»
Στη συνέχεια, οι συγκλητικοί όρμησαν κατά πάνω του και τον μαχαίρωσαν άλλες 22 φορές. Ο Πλούταρχος ισχυρίστηκε ότι υπήρχε τέτοιο χάος που μερικοί από τους συνωμότες μαχαίρωσαν ο ένας τον άλλο πάνω στη σύγχυση. Ο Καίσαρας λέγεται ότι προσπάθησε πρώτα να βρει μια διέξοδο, αλλά όταν εντόπισε τον Βρούτο, τον οποίο νόμιζε ότι μπορούσε να εμπιστευτεί, εγκατέλειψε την προσπάθεια και άφησε τους άντρες να τον σκοτώσουν.
Στο έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, Ιούλιος Καίσαρας, ο δικτάτορας λέει το διάσημο, «Et tu, Brute?» («Και σύ τέκνον, Βροῦτε;») όταν αντίκρυσε τον Βρούτο με ένα στιλέτο. Αλλά δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι ο Καίσαρας είπε ποτέ αυτά τα λόγια στην πραγματικότητα.
Αντίθετα, πιθανότατα πέθανε σιωπηλά, αιμορραγώντας γρήγορα στο πάτωμα του Θεάτρου του Πομπήιου.
ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΤΟΥ ΚΕΜΠΡΙΤΖ
Οι Ντόναλντ Μακλίν, Γκάι Μπερτζές, Κιμ Φίλμπι και Αντονι Μπλαντ στρατολογήθηκαν από την Κα Γκε Μπε ενόσω φοιτούσαν στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ στο Μεσοπόλεμο, κατά τη δεκαετία του 1930, ενώ λίγο αργότερα προστέθηκε και ο πέμπτος της «παρέας», ο Τζον Κέρνκρος.
Αν και ο πιο γνωστός από την ομάδα, από το κατασκοπευτικό δίκτυο των Σοβιετικών είναι ο Κιμ Φίλμπι και οι άλλοι 4 δεν υστερούν σε τίποτα.
Πιο αναλυτικά, η ομάδα αποτελούνταν από τον Donald Maclean ή Όμηρο και τον Guy Burgess, αλλιώς Χικς (κάτωθι φωτό), που αυτομόλησαν στην ΕΣΣΔ το 1951, τον περίφημο Kim Philby, τ που θεωρούνταν και η ψυχή της παρέας, γνωστό με το ψευδώνυμο Stanley ή Σόνι, ο οποίος έφυγε για τη Σοβιετική Ένωση το 1963, όπου και παρέμεινε ως σύμβουλος της KGB, καθώς και από τους Anthony Blunt και John Cairncross που ομολόγησαν την προδοσία τους και ως αντάλλαγμα οι βρετανικές υπηρεσίες πληροφοριών δεν αποκάλυψαν τη πράξη τους παρά πολύ αργότερα. Κάποιοι από τους 5 είχαν επαφές με μια μυστική λέσχη του πανεπιστημίου γνωστή ως «Οι απόστολοι του Καίμπριτζ», για την οποία ελέχθη μετά τις αποκαλύψεις πως είχε ευρύτερες σχέσεις με την ΕΣΣΔ.
Οι 5 εκπαιδεύτηκαν στο Καίμπριτζ και μπήκαν στον βρετανικό κρατικό μηχανισμό ως πράκτορες, διπλωμάτες ή ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι. Παράλληλα, κατά τη διάρκεια των σπουδών τους είχαν μυηθεί στον μαρξισμό-λενινισμό, θεωρώντας ότι ήταν το πλέον ουσιαστικό αντίβαρο στην άνοδο του φασισμού, και είχαν προσφέρει τις υπηρεσίες τους στη Σοβιετική Ένωση ήδη από την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Η δράση τους, που διήρκεσε πάνω από 20 χρόνια, όταν αποκαλύφθηκε, πέρα από ουσιαστικό χτύπημα, προκάλεσε και τεράστιο πλήγμα στο γόητρο της ΜΙ6, της μυστικής βρετανικής υπηρεσίας αντικατασκοπείας, της οποίας μέλος ήταν ο Philby.
Ο Φίλμπι ήταν ένας άνθρωπος της ανώτερης αστικής τάξης, απόφοιτος του Κέιμπριτζ, ο οποίος παράτησε το λαμπρό του μέλλον για να γίνει πράκτορας των Σοβιετικών.
Μια από τις πιο κρίσιμες αποστολές και πιο άγνωστες αποστολές του Κιμ Φίλμπι στην 30 χρόνων καριέρα του ως πράκτορας ήταν το ταξίδι του στην Ισπανία, φαινομενικά για να καλύψει τον Ισπανικό Εμφύλιο για την εφημερίδα Times του Λονδίνου ως ξένος ανταποκριτής. Η πραγματική του αποστολή όμως ήταν άλλη: να δολοφονήσει τον Φρανθίσκο Φράνκο.
Η αποστολή όχι μόνο δεν ολοκληρώθηκε, μάλλον δεν έφτασε καθόλου κοντά, γεγονός που παραμένει μυστήριο. Δεν έχει επιβεβαιωθεί αν ο Φίλμπι -ο αποκαλούμενος «τρίτος άνθρωπος» του «» (οι πέντε του Κέμπριτζ)- ανέλαβε όντως αυτή την αποστολή. Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι ο Φράνκο έζησε και κυριάρχησε στην Ισπανία μέχρι τον θάνατό του το 1975.
Όπως επίσης είναι βέβαιο πως ο Φίλμπι έμεινε στην ιστορία ως ένας από τους πιο πετυχημένους διπλούς πράκτορες όλων των εποχών και ως ένας από τους πιο επικίνδυνους στην ιστορία της βρετανικής κατασκοπείας.
Παρά ταύτα, τα μέλη της ομάδας των Βρετανών κατασκόπων δεν έχαιραν καμίας εκτιμήσεως από τους Σοβιετικούς συναδέλφους τους που τους θεωρούσαν «μεθύστακες, αλκοολικούς, ανίκανους να κρατήσουν έστω και ένα μυστικό». Αυτό προκύπτει από τη δημοσιοποίηση νέων αρχείων που έμεναν απόρρητα ως το 2014.
Καθώς ο Ψυχρός Πόλεμος εντεινόταν, οι υποψίες για την ύπαρξη κατασκόπων «φούντωσαν» και στις δύο πλευρές. Το 1943 οι Υπηρεσίες Μυστικών Πληροφοριών των ΗΠΑ έφτιαξαν το VENONA, ένα μυστικό πρόγραμμα για την εξέταση και αποκωδικοποίηση επικοινωνιών της Σοβιετικής Ένωσης.
Χρειάστηκαν μήνες για να αποκωδικοποιηθούν τα μηνύματα, αλλά το 1949 ένα κρυπτογράφος του FBI ανακάλυψε πως ένα μέλος της Βρετανικής πρεσβείας ήταν κατάσκοπος της KGB. Υποψιάστηκαν πως ο Maclean ήταν ο άνθρωπος τους και τον έθεσαν υπό αυστηρή παρακολούθηση από την MI5. Όμως ο Philby, που τότε εργαζόταν ως ο βρετανικός σύνδεσμος πληροφοριών του FBI και της CIA, έμαθε για την αποκρυπτογράφηση και ειδοποίησε τον Maclean και τον Burgess ότι κινδύνευαν να αποκαλυφθούν. Και οι δύο το έσκασαν για την Μόσχα το 1951, επιβεβαιώνοντας όλες τις υποψίες και δημιουργώντας κύμα κατακραυγής στις ΗΠΑ.
Παρά τις υπηρεσίες του προς την Σοβιετική Ένωση, οι κατάσκοποι δεν κέρδισαν ποτέ την πλήρη εμπιστοσύνη των αφεντικών τους, και ο Burgess δυστύχησε στην Μόσχα.
Στη Ρωσία δεχόταν συχνά επισκέψεις από βρετανούς ρεπόρτερ, που παρά την «προδοσία» του παραδέχθηκαν πως – όπως χαρακτηριστικά είχε πει ο Edward Crankshaw – «τον συμπαθούσα πολύ και τελικά τον λυπήθηκα πολύ. Όλη η υπόθεση είναι ένα είδος προσωπικής τραγωδίας που μπορεί να τελειώσει μόνο με τον θάνατο».
Το ποτό ήταν καταλυτικό στην εξορία του Burgess. Πέθανε από οξεία ηπατική ανεπάρκεια στις 30 Αυγούστου του 1963 σε ηλικία 52 ετών. Ήταν ένα ατιμωτικό τέλος για έναν από τους πιο διαβόητους πράκτορες που έδρασαν στη Βρετανία, αλλά η κ ομάδα Cambridge Five επέζησε στην βρετανικήλαϊκή κουλτούρα.
Ο λοχαγός Βασίλι Μιτρόκιν, από τον οποίο πήρε και το αρχείο το όνομά του, είναι ο άνθρωπος που πέρασε στους Δυτικούς πολύτιμες πληροφορίες από τα σοβιετικά αρχεία κατά τη διάρκεια των δώδεκα ετών που εργάστηκε για την Γκα Γκε Μπε προτού τελικά αυτομολήσει στη Βρετανία το 1992.
ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Πολλές φορές την τελευταία 20ετία έχει κυκλοφορήσει η φήμη ότι «ο κόσμος θα τελειώσει σύντομα» και μάλιστα αρκετοί είχαν προβλέψει και το πώς.
Αρχικά, πολλοί έλεγαν ότι η συντέλεια του κόσμου θα ερχόταν την πρωτοχρονιά που θα αλλάζαμε χιλιετία, δηλαδή, την 1 Ιανουαρίου του 2000.
Συγκεκριμένα, οι «προφητείες» υποστήριζαν ότι οι υπολογιστές δεν θα κατανοούσαν το έτος «00» και θα το ερμήνευαν ως 1900 αντί για 2000. Αυτό θα προκαλούσε την κατάρρευση του τεχνολογικού κόσμου.
Για να ζούμε βέβαια στο 2022, προφανώς τίποτα τέτοιο δεν συνέβη. Στην συνέχεια, οι δυσοίωνες προβλέψεις ήταν για το 2012, όμως ο κόσμος συνεχίζει να υπάρχει.
Αξίζει να σημειωθεί πως κάποιοι υποστήριξαν ότι η πρόβλεψη του 2012 ήταν λανθασμένη και ότι το πραγματικό τέλος του κόσμου θα ερχόταν το 2021. Για να είμαστε δίκαιοι το 2020-2021 ίσως κάποιοι να το πιστέψαν με την πανδημία του κορονοϊού.
Τώρα, μια «πρόβλεψη-μελέτη» η οποία είχε γίνει αρκετές δεκαετίες πριν, ήρθε «στο φως» και δίνει μια ημερομηνία που δεν απέχει και πολύ από το σήμερα.
Ποια υποτίθεται πως είναι αυτή η ημερομηνία; Η Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2026, δηλαδή σε τέσσερα χρόνια.
Η μελέτη του 1960 για την συντέλεια του κόσμου και η αύξηση του πληθυσμού
Η πρόβλεψη αυτή προήλθε από έναν επιστήμονα, τον Heinz von Foerster, από την Βιέννη που πέρασε μεγάλο μέρος της καριέρας του ως εργαζόμενος στο Πανεπιστήμιο του Ιλινόις.
Το 1960, ο συγκεκριμένος φυσικός, φιλόσοφος και ερευνητής είχε υποστηρίξει, σε μελέτη του, ότι ο κόσμος θα τελείωνε λόγω υπερπληθυσμού το 2026, χρησιμοποιώντας έναν μαθηματικό τύπο για τον υπολογισμό της ημερομηνίας, σύμφωνα με το LADbible.
Ο Φόερστερ έγραψε στη μελέτη του ότι: «Τα δισέγγονά μας δεν θα πεθάνουν από την πείνα, αλλά ότι θα στριμωχτούν μέχρι θανάτου».
Στη μελέτη, ο Φόερστερ λέει επίσης για τον Νοέμβριο του 2026: «αυτή την ημερομηνία ο ανθρώπινος πληθυσμός θα πλησιάσει το άπειρο, εάν αυξηθεί όπως τις τελευταίες δύο χιλιετίες».
Η πρόβλεψη του ΟΗΕ για τον πληθυσμό τα επόμενα χρόνια
Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί πως δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας αφού ο πληθυσμός μπορεί να αυξάνεται, αλλά δεν πρόκειται να φτάσει στο άπειρο, με τον ΟΗΕ να προβλέπει ότι: «Ο παγκόσμιος πληθυσμός αναμένεται να φτάσει τα 8,5 δισεκατομμύρια το 2030 και να αυξηθεί περαιτέρω στα 9,7 δισεκατομμύρια το 2050 και 11,2 δισεκατομμύρια μέχρι το 2100».
ΤΑ ΠΙΟ ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΦΡΟΥΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Μπορεί για χρόνια τα πιο εξωτικά φρούτα που έμπαιναν στη φρουτιέρα σου να ήταν μπανάνα, ανανάς και μάνγκο, αλλά τα τελευταία χρόνια τα ράφια των μανάβικων φιλοξενούν και πιο “παράξενα” φρούτα. Πολλά από αυτά τα βρίσκεις και σε ελληνικά οπωροπωλεία ή όσα μπορούν να κονσερβοποιηθούν σε μεγάλα σουπερμάρκετ και ακόμη και αν δεν σου γεμίζουν το μάτι, έχουν και αυτά τη νοστιμιά τους. Δες 10 από τα πιο παράξενα φρούτα που μπορείς να δοκιμάσεις.
Akebi. Μπορεί να σου θυμίζει μελιτζάνα, αλλά αυτό το ιαπωνικό φρούτο δεν έχει καμία σχέση με το γνωστό λαχανικό, πέρα από το μελιτζανί του χρώμα. Εσωτερικά, έχει σχεδόν διάφανη, λευκή σάρκα και πολλά μαύρα σποράκια και ουδέτερη γεύση. Το akebi εμφανίζεται στις αγορές μόλις 2 εβδομάδες κάθε φθινόπωρο και όσα δεν έχουν καλλιεργηθεί ανοίγουν μόνα τους μόλις ωριμάσουν. Θεωρείται ότι κάνει καλό στο δέρμα, αλλά και στη δίαιτα. Σημείωσε ότι στην Ιαπωνία τρώνε τη σάρκα ως φρούτο, ενώ ο φλοιός μαγειρεύεται και τρώγεται ως λαχανικό.
Black Sapote. Γνωστό και ως “diospyros digyna” θα μπορούσε να γίνει η No 1 επιλογή σου για φρούτο αν κυκλοφορούσε και στην Ελλάδα, μιας και έχει γεύση… σοκολάτα! Εξωτερικά, μοιάζει με πράσινη ντομάτα, ενώ στο εσωτερικό του κρύβει μια μαλακή, σκούρα καφέ σάρκα με ήπια γλυκιά γεύση με νότες σοκολάτας. Στα πλεονεκτήματα του συνυπολόγισε και τη σχεδόν διπλάσια περιεκτικότητα του σε βιταμίνη C σε σχέση με το πορτοκάλι.
Buddha’s hand. Το να ζητήσεις να φας το χέρι του Βούδα ακούγεται από μόνο του πολύ παράξενο. Βέβαια, το Buddha’s hand δεν είναι άλλο από ένα ασιατικό εσπεριδοειδές που μοιάζει με λεμόνι με πολλά μακριά εξογκώματα σαν δάχτυλα. Η ελάχιστη έως ανύπαρκτη σάρκα του το εμποδίζει να καταναλωθεί όπως, για παράδειγμα, ένα πορτοκάλι αλλά η φλούδα του μπορεί να γίνει γλυκό, μαρμελάδα και, γενικά, να χρησιμοποιηθεί στη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική όπως η φλούδα κάθε εσπεριδοειδούς. Στις ευεργετικές ιδιότητες του κατατάσσονται η θεραπεία των στομαχικών διαταραχών, η αντιφλεγμονώδης ιδιότητα και η ανακούφιση του πόνου.
Καραμπόλα (Carambola). Συχνά θα τη συναντήσεις και ως starfruit, λόγω του σχήματος αστεριού που έχει η καραμπόλα όταν κοπεί σε φέτες. Γλυκιά και ζουμερή με γεύση που μοιάζει με του αχλαδιού, μπορεί να φαγωθεί ωμή και συχνά, λόγω του σχήματος της, αποτελεί δημοφιλές διακοσμητικό σε τούρτες και τάρτες με φρούτα. Δεν είναι σπάνιο να τη συναντήσεις σε οπωροπωλεία με εξωτικά φρούτα και αξίζει να τη δοκιμάσεις, καθώς είναι πλούσια σε βιταμίνη C και φυτικές ίνες, ενώ έχει ελάχιστες θερμίδες που την κάνουν σύμμαχο της σιλουέτας.
Κιουάνο (Kiwano). Γνωστό και ως αφρικανικό πεπόνι, το κιουάνο μοιάζει με “πάντρεμα” πεπονιού με αγγούρι. Αν ψάξεις μπορείς να το βρεις και σε ελληνικά μανάβικα που φέρνουν εξωτικά φρούτα και θα το ξεχωρίσεις από τα πολλά εξογκώματα στο εξωτερικό και το σχεδόν ρευστό, πρασινωπό και γεμάτο λευκά σπόρια εσωτερικό που μοιάζει με αγγούρι. Το κιουάνο έχει αντιοξειδωτικές και χωνευτικές ιδιότητες. Επιπλέον, η κατανάλωση του κάνει καλό στα μάτια και βοηθά στη μείωση του στρες.
Μανγκοστίν (Mangosteen). Το βασίλειο των φρούτων έχει και βασιλικό ζεύγος! Στην Ταϊλάνδη που λες, το μανγκοστίν θεωρείται η “βασίλισσα” των φρούτων, ενώ για τον “βασιλιά” – ντούριαν, θα πούμε αμέσως μετά. Η βασίλισσα των φρούτων, λοιπόν, είναι μια μοβ σφαίρα που κρύβει μέσα της μια κατάλευκη σάρκα που χωρίζεται σε φέτες, σαν πορτοκάλι. Έχει πολύ γλυκιά γεύση που θυμίζει συνδυασμό φράουλας, ροδάκινου και παγωτού βανίλιας. Ο φλοιός μπορεί να αποξηρανθεί και να γίνει αφέψημα που βοηθά έναντι των λοιμώξεων και των στομαχικών διαταραχών. Αναζήτησε τα μανγκοστίν και σε ελληνικά μανάβικα με εξωτικά φρούτα.
Ντούριαν (Durian). Δεν είναι τόσο το ξεχωριστό, αγκαθωτό σχήμα του που κάνει αυτό το φρούτο να κατατάσσεται στα πιο παράξενα του κόσμου όσο η μυρωδιά του. Είναι τόσο άσχημη που την πρώτη φορά που θα το μυρίσεις θα απορείς γιατί κάποιοι το ονομάζουν και “βασιλιά των φρούτων”. Ωστόσο, αν φανείς αρκετά γενναίος και το δοκιμάσεις (το βρίσκεις άλλωστε και σε κάποια ελληνικά οπωροπωλεία), θα διαπιστώσεις ότι έχει κρεμώδη σάρκα και ελαφρώς γλυκιά γεύση που θυμίζει αμύγδαλο! Στις ωφέλιμες ιδιότητές του συμπεριλαμβάνονται η μείωση των πονοκεφάλων και των φλεγμονών στις αρθρώσεις, ενώ κάνει καλό και στην υγεία της καρδιάς.
Πιταχάγια (pitaya). Γνωστή για το ξεχωριστό, έντονο φούξια χρώμα της στο εξωτερικό αλλά και για τη φλούδα της που θυμίζει δέρμα δράκου -δικαιολογώντας και το δεύτερο όνομα της, φρούτο του δράκου- η πιταχάγια είναι ένα δημοφιλές εξωτικό φρούτο που βρίσκεις και σε ενημερωμένα ελληνικά οπωροπωλεία. Στο εσωτερικό τα μαύρα σποράκια θυμίζουν ακτινίδιο αν και η σάρκα είναι λευκή, όσο για τη γεύση του είναι υπόγλυκη και μοιάζει με του πεπονιού. Καλλιεργείται κυρίως στην κεντρική και νότια Αμερική και τα πλούσια θρεπτικά συστατικά του έχουν πολλά οφέλη για τον οργανισμό, ενώ βοηθάει και στην απώλεια βάρους.
Ραμπουτάν (Rambutan). Ακόμη ένα παράξενο, εξωτικό φρούτο που βρίσκουμε και στην ελληνική αγορά, το ραμπουτάν μας έρχεται από την Ασία και ξεχωρίζει για το στρογγυλό σχήμα του με τις πολλές μακριές τριχούλες -σαν αχινός ή μικρό πον-πον. Είναι κόκκινο εξωτερικά και λευκό εσωτερικά, με χυμώδη σάρκα και γλυκιά γεύση. Μεταξύ άλλων, είναι καλή πηγή σιδήρου, κάνει καλό στα κόκαλα και βοηθά στην απώλεια βάρους.
Salak. Ονομάζεται και φρούτο του φιδιού λόγω της καστανοκόκκινης, φολιδωτής φλούδας του που θυμίζει δέρμα φιδιού. Το εσωτερικό του πάντως είναι απίστευτα νόστιμο, γλυκό και ζουμερό. Είναι πολύ διαδεδομένο στη νοτιοανατολική Ασία και στην Ταϊλάνδη αποτελεί αγαπημένο σνακ. Όσο για τα οφέλη του στον οργανισμό, η κατανάλωση του salak κάνει καλό στο στομάχι και το δέρμα, ενισχύει την αντοχή και βοηθά στην απώλεια βάρους.
Τσεριμόγια (Cherimoya). Μοιάζει λίγο με αγκινάρα στο εξωτερικό, χωρίς τα αγκάθια όμως και το συναντάμε κυρίως στην κεντρική και νότια Αμερική. Έχει κρεμώδη, λευκή σάρκα και γλυκιά και κάπως υπόξινη γεύση που θυμίζει μίγμα ανανά, φράουλας και μπανάνας. Η κατανάλωση της τσεριμόγια κάνει πολύ καλό στα μαλλιά και το δέρμα καθυστερώντας τα σημάδια γήρανσης. Επιπλέον, είναι πλούσια σε βιταμίνη C, φυτικές ίνες και αντιοξειδωτικά.
ΙΛΙΤΣ ΡΑΜΙΡΕΖ ΣΑΝΤΣΕΖ : ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΤΣΑΚΑΛΙΟΥ
Ο Ιλιτς Ραμίρεζ Σάντσες γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Καράκας, στη Βενεζουέλα. Ο πατέρας του, δικηγόρος και φανατικός μαρξιστής, ονόμασε τον γιό του Ίλιτς, προς τιμήν του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν! Επίσης τα δυο μικρά του αδέρφια ονομάστηκαν Λένιν και Βλαντιμίρ!
Ο Κάρλος ταξίδεψε πολύ στο πλάι της κοινωνικής μητέρας του, και γεύτηκε τον πολυτελή τρόπο ζωής, ενώ του άρεσε να κυκλοφορεί σαν playboy κάτι που φαινόταν να έρχεται σε αντίθεση με τις κομμουνιστικές πεποιθήσεις του. Μετά την αποφοίτησή του από βρετανικό σχολείο , ο Κάρλος γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο Λαϊκής Φιλίας Patrice Lumumba στη Μόσχα (έπειτα από πίεση του πατέρα του), αλλά η χαμηλές του επιδόσεις στα μαθήματα και τα προβλήματα με τις πανεπιστημιακές αρχές οδήγησαν στην αποπομπή του το 1970.
Η ακαδημαϊκή του καριέρα τελείωσε και ο Κάρλος συνεχίσει την επαναστατική του μόρφωση στο Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP). Του δόθηκε το όνομα Carlos και ταξίδεψε στην Ιορδανία για μετεκπαίδευση στον χειρισμό των όπλων. Μετά την αποβολή του PFLP από την Ιορδανία, ο Κάρλος στάλθηκε στο Λονδίνο, όπου συνέταξε λίστα με ονόματα – πιθανούς στόχους για απαγωγή ή δολοφονία.
Η πρώτη αποστολή του Κάρλος, ήταν η δολοφονία του Γιόζεφ Σίεφ, προέδρου της εταιρείας Marks & Spencer και ένας από τους σημαντικότερους Εβραίους επιχειρηματίες της Βρετανίας. Στις 30 Δεκεμβρίου 1973, ο Κάρολος εισέβαλε στο σπίτι του Σίεφ και τον τραυμάτισε σοβαρά με μια σφαίρα στο κεφάλι. Ωστόσο, το όπλο του Κάρλος έπαθε εμπλοκή πριν προλάβει να πυροβολήσει δεύτερη φορά και τράπηκε σε φυγή.
Ο Κάρλος στη συνέχεια βοήθησε στο σχεδιασμό της κατάληψης της γαλλικής πρεσβείας στη Χάγη της Ολλανδίας, στις 13 Σεπτεμβρίου 1974, από μέλη του Ιαπωνικού Κόκκινου Στρατού . Καθώς οι Γάλλοι διαπραγματεύονταν για την απελευθέρωση των 11 ομήρων που κρατούνταν στην πρεσβεία, ο Κάρλος έριξε μια χειροβομβίδα σε καφέ του Παρισιού, στην εμπορική στοά. Από την επίθεση σκοτώθηκαν δύο άνθρωποι και τραυματίστηκαν δεκάδες. Μέσα σε λίγες μέρες οι Γάλλοι αποδέχτηκαν τα αιτήματα.
Τον Ιανουάριο του 1975 ο Κάρλος ηγήθηκε μιας αποτυχημένης επίθεσης με ρουκέτα σε αεροπλάνο της El Al στο αεροδρόμιο Orly του Παρισιού. Μια δεύτερη επίθεση με ρουκέτα – μια εβδομάδα αργότερα – οδήγησε σε ανταλλαγή πυροβολισμών με τη γαλλική αστυνομία, αλλά ο Κάρολος διέφυγε εκμεταλλευόμενος το χάος που προκλήθηκε.
Ο εκπαιδευτής του Κάρλος και συνεργάτης των επιθέσεων στην El Al, Μισέλ Μουκαρμπάλ, συνελήφθη από τη γαλλική αστυνομία τον Ιούνιο του 1975 και τους οδήγησε σε διαμέρισμα στο Παρίσι, όπου διέμενε ο Κάρλος. Ο Κάρολος υποδέχτηκε την αστυνομία στο διαμέρισμα του, τους πρόσφερε καφέ και ποτά, πριν τραβήξει ένα πιστόλι και αρχίσει να πυροβολεί.
Ο Μουκαρμπάλ και δύο ντετέκτιβ σκοτώθηκαν, ενώ ένας άλλος τραυματίστηκε σοβαρά. Ο Κάρολος, άγνωστος στο παρελθόν στους γάλλους αστυνομικούς, προκάλεσε ένα ξέφρενο ανθρωποκυνηγητό που θα διαρκούσε σχεδόν δύο δεκαετίες. Κατά τη διάρκεια της εφόδου σε ένα κρησφύγετο του Κάρλος στο Λονδίνο, ένας δημοσιογράφος βρήκε ένα βιβλίο του Frederick Forsyth «Η Ημέρα του Τσακαλιού», από τότε ο Κάρλος ονομάστηκε «Κάρλος το Τσακάλι» από τα Μέσα Ενημέρωσης.
Στις 21 Δεκεμβρίου του 1975, ο Κάρλος και πέντε συνεργάτες του εισέβαλαν σε διάσκεψη υπουργών του ΟΠΕΚ στη Βιέννη, σκοτώνοντας δύο φρουρούς ασφαλείας και έναν λίβυο οικονομολόγο, ενώ φεύγοντας πήραν μαζί τους ομήρους, περισσότερους από 60 ανθρώπους. Αφού εξασφάλισε ένα αεροσκάφος και απελευθέρωσε κάποιους από τους ομήρους, ο Κάρλος και η ομάδα του «πέταξαν» με τους υπόλοιπους 42 αιχμαλώτους στο Αλγέρι. Εκεί ο Κάρλος έγινε δεκτός από την ηγεσία της Αλγερίας, ενώ αργότερα αποκαλύφθηκε ότι είχε λάβει λύτρα δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων για την ασφαλή απελευθέρωση των ομήρων. Αυτή η πράξη εξόργισε τους ανωτέρους του PFLP, οι οποίοι είχαν ζητήσει την εκτέλεση δύο από τους υπουργούς του ΟΠΕΚ και ο Κάρολος αποβλήθηκε από το PFLP το 1976.
Ο Κάρολος στη συνέχεια έλαβε υποστήριξη από ανθρώπους ισχυρούς και ομάδες, συμπεριλαμβανομένου του Λίβυου ηγέτη Μουαμάρ Καντάφι και της μυστικής αστυνομίας της Ανατολικής Γερμανίας Στάζι , οι οποίοι εξόπλισαν τον Κάρλος και του παρείχαν ασφαλή έδρα στο Ανατολικό Βερολίνο και περισσότερους από 70 μαχητές πλάι του.
Τον εντόπισαν και τον παρακολούθησαν στο Σουδάν και το 1994 Γάλλοι πράκτορες τον συνέλαβαν στο Χαρτούμ και τον οδήγησαν στη Γαλλία όπου και δικάστηκε.
Τον Δεκέμβριο του 1997 ο Κάρλος κρίθηκε ένοχος για τις δολοφονίες του Μουχαρμπάλ το 1975 και των δύο αστυνομικών και καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Τον Νοέμβριο του 2011 δικάστηκε για τη συμμετοχή του σε τέσσερις βομβιστικές επιθέσεις στις αρχές της δεκαετίας του 1980 που σκότωσαν περισσότερους από 10 ανθρώπους στη Γαλλία. Ο Κάρλος καταδικάστηκε τον επόμενο μήνα σε ακόμα μια ισόβια κάθειρξη.
Οι γαλλικές αρχές άσκησαν πρόσθετες κατηγορίες εναντίον του Κάρλος τον Οκτώβριο του 2014 για την επίθεση με χειροβομβίδες το 1974 στο Παρίσι. Η δίκη ολοκληρώθηκε τον Μάρτιο του 2017 και ο Κάρολος καταδικάστηκε για τρίτη φορά σε ισόβια κάθειρξη. Τον επόμενο χρόνο η απόφαση οριστικοποιήθηκε! Ο Κάρλος βρίσκεται στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Γαλλίας Clairvaux Prison από το 2006. Στις ίδιες φυλακές είχε κρατηθεί ο διάσημος ρώσος αναρχικός Πέτερ Κροπότκιν.
Πέρυσι, ο Κάρλος παρουσιάστηκε σε γαλλικό δικαστήριο την Τετάρτη και δήλωσε με μια ισχυρή δόση ειρωνείας στους δικαστές: «Βρίσκομαι σε υποχρεωτικές διακοπές επί 27 χρόνια και έξι μήνες»… Και τα είπε αυτά στην εισαγωγή του για να πείσει τους δικαστές να μειώσουν την ποινή του, κάτι που δεν έγινε αποδεκτό. Ο Κάρλος είναι σήμερα 73 χρονών.
ΣΤΑ ΑΚΡΑ
Άλλο ένα μάθημα ξεκινάει. Πάμε να δούμε μερικά βασικά γεωγραφικά πραγματάκια της Ελλάδας.
Το ψηλότερο βουνό της Ελλάδας
Ο Όλυμπος που λέτε είναι το υψηλότερο όρος της Ελλάδας με ύψος 2918 μέτρα (κορυφή Μύτικας). Για 7 μέτρα μόλις χάσαμε την πρωτιά στα Βαλκάνια από τη Ρίλα της Βουλγαρίας. Παίξαμε καλά, είχαμε σύστημα αλλά παιδιά χάσαμε. Τι σημαίνει Όλυμπος; Οι απόψεις φυσικά διίστανται (μεταξύ άλλων: ουρανός, λαμπρός, ψηλός, βράχος), αυτή που μου αρέσει εμένανε είναι ότι σημαίνει βουνό.
Η μεγαλύτερη οροσειρά της Ελλάδας
Η Πίνδος είναι η μεγαλύτερη οροσειρά της χώρας, συνέχεια των Ιλλυρικών και Δαλματικών οροσειρών. Ξεκινάει από την Κορυτσά και καταλήγει στον Κορινθιακό κόλπο. Ψηλότερη κορυφή ο Σμόλικας με ύψος τα 2637 μέτρα, ενώ ταυτόχρονα είναι και η δεύτερη ψηλότερη κορυφή στην Ελλάδα.
Το μεγαλύτερο νησί της Ελλάδας
Η Κρήτη είναι το μεγαλύτερο και πολυπληθέστερο νησί της Ελλάδας και το πέμπτο σε έκταση μεγαλύτερο της Μεσογείου, μετά τη Σικελία, τη Σαρδηνία, την Κύπρο και την Κορσική. Είναι το 1/3 της Πελοποννήσου η οποία παρεμπιπτόντως δεν θεωρείται νησί.
Η μεγαλύτερη λίμνη της Ελλάδας
Η Τριχωνίδα είναι η μεγαλύτερη λίμνη της Ελλάδας και βρίσκεται στο νομό Αιτωλοακαρνανίας. Μέγιστο βάθος 58 μέτρα. Τα νερά της ανανεώνονται συνεχώς από τις πηγές που την τροφοδοτούν και γι’ αυτό θεωρείται μια από τις πιο καθαρές λίμνες στην Ελλάδα.
Ο μεγαλύτερος ποταμός της Ελλάδας
Ο Αλιάκμονας τώρα είναι ο ποταμός με το μεγαλύτερο μήκος εντός Ελληνικού έδαφος με 322 χλμ. Ο Έβρος ναι μεν είναι μακρύτερος αλλά μεγάλο του μέρος βρίσκεται στη Βουλγαρία. Μια αρχαία παράδοση λέει ότι όσα πρόβατα έπιναν νερό από τον Αλιάκμονα άλλαζαν χρώμα και γίνονταν λευκά.
Το βαθύτερο σημείο της Ελλάδας
Το Φρέαρ των Οινουσσών αποτελεί το βαθύτερο σημείο της Ελλάδας και ολόκληρης της Μεσογείου με μέγιστο βάθος τα 5.269 μέτρα. Βρίσκεται στο Ιόνιο Πέλαγος, νοτιοδυτικά της Πύλου. Γεωλογικά βρίσκεται στο σημείο που η Αφρικανική πλάκα βυθίζεται κάτω από την Ευρασιατική.
Το νοτιότερο σημείο της Ελλάδας
Το νοτιότερο σημείο της χώρας και της Ευρώπης ολάκερης είναι η Γαύδος ενώ της ηπειρωτικής Ελλάδας το ακρωτήριο Ταίναρο.
Το βορειότερο σημείο της Ελλάδας
Το Ορμένιο είναι η βορειότερη κατοικημένη περιοχή της Ελλάδας. Το χωριό ανήκει στο νομό Έβρου και υπήρξε σημαντική πόλη κατά τη βυζαντινή περίοδο.
Το ανατολικότερο σημείο της Ελλάδας
Στη νήσο Στρογγύλη δίπλα απ’ το Καστελόριζο είναι το ανατολικότερο κομμάτι ελληνικής γης. Δεν έχει μόνιμους κάτοικους αλλά δεν είναι κι ακατοίκητο καθώς υπάρχει ένα μικρό απόσπασμα του ελληνικού στρατού. Όσον αφορά την ηπειρωτική Ελλάδα ξαναπάμε στον νομό Έβρου και στο χωριό Πύθιο.
Το δυτικότερο σημείο της Ελλάδας
Οι ΟΘωνοί των 393 κατοίκων είναι το δυτικότερο σημείο της Ελλάδας βορειοδυτικά της Κέρκυρας. Με καλό καιρό μπορείς να δεις τις ακτές της Ιταλίας. Δυτικότερο σημείο της ηπειρωτικής Ελλάδας είναι η Σαγιάδα, ένα παραθαλάσσιο χωριό στη Θεσπρωτία.
Ποδόσφαιρο. Απλά, γα**μένο ποδόσφαιρο
Ο Εδουάρδο Γκαλεάνο έγραφε για την αγαπημένη του ασπρόμαυρη μπάλα: «Την αποκαλούν με διάφορα ονόματα: σφαίρα, τόπι, στρογγυλή θεά. Στη Βραζιλία δεν αμφιβάλλει κανείς ότι είναι γυναίκα. Οι Βραζιλιάνοι τη λένε χοντρούλα, γκορντουτσίνια, ή κοριτσάκι, μενίνα και της δίνουν διάφορα ονόματα. Μαρικότα, Λεονόρ ή Μαργαρίτα. Ο Πελέ τη φίλησε στο Μαρακανά, όταν έβαλε το χιλιοστό του γκολ και ο Ντι Στέφανο της έστησε μνημείο στην είσοδο του σπιτιού του, μια μπρούτζινη μπάλα με την επιγραφή “Σ’ ευχαριστώ, παλιοκόριτσο”. Η μπάλα είναι πιστή. Στον τελικό του Μουντιάλ του ’30 οι δύο ομάδες επέμεναν να παίξουν με τη δική τους μπάλα. Ο κριτής, σαν τον σοφό Σολομώντα, αποφάσισε ότι στο πρώτο ημίχρονο θα έπαιζαν με την μπάλα της Αργεντινής και στο δεύτερο με την μπάλα της Ουρουγουάης. Η Αργεντινή κέρδισε στο πρώτο ημίχρονο και η Ουρουγουάη στο δεύτερο. Όμως η μπάλα έχει και τις ιδιοτροπίες της και καμιά φορά δεν θέλει να μπει στο τέρμα, γιατί αλλάζει γνώμη στον αέρα και λοξοδρομεί. Είναι, βλέπετε, πολύ μυγιάγγιχτη. Δεν ανέχεται να την κλοτσάνε εκδικητικά ή να την κακομεταχειρίζονται. Απαιτεί να τη χαϊδεύουν, να τη φιλάνε, να τη νανουρίζουν στο στήθος ή στο πόδι τους. Είναι πολύ περήφανη και ίσως λιγάκι αλαζονική, αλλά δεν έχει άδικο: Ξέρει καλά πως δίνει χαρά σε πολλές ψυχές και πως πολύ κόσμος κοψοχολιάζεται όταν πέφτει άγαρμπα».
Ποδόσφαιρο, απλά γα***μένο ποδόσφαιρο.
«Δεν μπορώ να στο εξηγήσω, γιατί δεν θα καταλάβεις», λέει ο νέος Ύμνος των Αργεντινών. Και πώς να το καταλάβεις, αλήθεια; Πώς να χωρέσει το μυαλό του αδαούς ότι ένας τρελός από την Ελλάδα τρέχει πέρα δώθε στο χωριό του επειδή η Αργεντινή πήρε το Παγκόσμιο Κύπελλο; Πώς να καταλάβει ότι κάποιοι γεμίζουν το σώμα τους με μελάνι, αποτυπώνοντας τους ανθρώπους που τους έκαναν να κλάψουν για τη «μενίνα»; Πώς να συλλάβει ο νους του ότι έχουν χτίσει εκκλησία για έναν ποδοσφαιριστή στο Μπουένος Άιρες, τον έχουν κάνει εικόνισμα στον ιταλικό Νότο και τώρα κλαίνε για τον διάδοχο; Πώς να ακούσει τους χτύπους των καρδιών που συντονίστηκαν από το Μπαγκλαντές μέχρι την Αθήνα και από τον Καναδά μέχρι τη Μαδρίτη, χοροπηδώντας από χαρά για μια ξένη εθνική ομάδα; Πώς να κατανοήσει τον παππού, που το πρωί πήγε χαμογελαστός στο Κοινωνικό Παντοπωλείο Βύρωνα για να πάρει τα εφόδια της εβδομάδας, επειδή τα παιδιά του Ντιέγκο τα κατάφεραν;
ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΙ
Η Σοβιετική Ένωση έπεσε ωστόσο δύο πολίτες της έμειναν εγκλωβισμένοι στο Διάστημα καθώς δεν υπήρχε το κράτος τους για να οργανώσει την επιστροφή τους!
Το βράδυ των Χριστουγέννων του 1991 η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο υποστάλθηκε για τελευταία φορά από το Κρεμλίνο. Στις 26 Δεκεμβρίου στον ουρανό ανέβηκε η τρίχρωμη σημαία της Ρωσίας και μια νέα εποχή ξεκινούσε για όλους τους πολίτες που κατοικούσαν στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Ωστόσο 358 χιλιόμετρα πάνω από την Γη στον διαστημικό σταθμό Μιρ έμοιαζε σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Οι αστροναύτες Σεργκέι Κρικάλεφ και Αλεξάντερ Βόλκοφ που βρίσκονταν στον Μιρ συνέχιζαν να φορούν τις στολές τους με την σοβιετική σημαία, ωστόσο την ίδια στιγμή μια απίστευτη οδύσσεια ξεκινούσε γι’ αυτούς, τους τελευταίους σοβιετικούς πολίτες.
Μια μέρα μετά την παραίτηση του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ στις 25 Δεκεμβρίου 1991 και ενώ τα περισσότερα κράτη ήδη είχαν κηρύξει την ανεξαρτησία τους, η Σοβιετική Ένωση παύει να υπάρχει ύστερα από 69 χρόνια. Η Ρωσία, μόνη της πλέον, βρίσκεται αντιμέτωπη με μια σειρά από τεράστιες προκλήσεις και προβλήματα σε όλους τους τομείς. Ωστόσο, τα προβλήματά της δεν σταματούν μόνο στη Γη, αλλά φτάνουν ως το διάστημα. Εκεί, οι Σεργκέι Κρικάλεφ και Αλεξάντερ Βόλκοφ θα μείνουν σχεδόν παρατημένοι σε τροχιά γύρω από τη Γη καθώς η πάλαι ποτέ κραταιά Σοβιετική Ένωση δεν έχει πια τα χρήματα για να τους φέρει πίσω στη Γη, ενώ καμία άλλη χώρα δεν φαίνεται διατεθειμένη να προσφέρει τη βοήθειά της στον πρώην εχθρό. Ειδικά για τον Κρικάλεφ το κόστος είναι πιο μεγάλο. Έχοντας μείνει ήδη επτά μήνες στο διάστημα μέχρι την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, θα αναγκαστεί τελικά να μείνει 311,8 συνεχόμενες μέρες σε τροχιά γύρω από τη Γη καθώς δεν υπήρχαν τα χρήματα για να τον φέρουν πίσω!
Αυτή είναι η ιστορία των δύο τελευταίων πολιτών της Σοβιετικής Ένωσης.
Εκτόξευση στο διάστημα
Ο Σεργκέι Κρικάλεφ ήταν ένας από τους πολλά υποσχόμενους αστροναύτες της Σοβιετικής Ένωσης στην μάχη της για την κατάκτηση του διαστήματος. Ήδη από το 1988 είχε αρχίσει να εκπαιδεύεται για να μπορεί να ανταπεξέλθει σε μακρά παραμονή στον σοβιετικό διαστημικό σταθμό Μιρ αλλά και για διαστημικές βόλτες έξω από αυτόν. Στο πρώτο του ταξίδι στο διάστημα με την αποστολή Soyuz TM-7 έμεινε στον διαστημικό σταθμό Μιρ για 151 μέρες και 11 ώρες. Λίγο καιρό μετά στο δεύτερο ταξίδι του επρόκειτο να γράψει ιστορία.
Στις 19 Μαΐου του 1991, ο Κρικάλεφ επέβαινε στην αποστολή του Soyuz TM-12 μαζί με τον Ανατόλι Αρτσεμπάσκι και την Βρετανίδα Έλεν Σάρμαν. Παρόλο που η Σοβιετική Ένωση «μαχόταν» με τη Δύση για την κατάκτηση του διαστήματος καθ’ όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, τα τελευταία χρόνια σημειώνονταν όλο και πιο συχνές κοινές αποστολές με Σοβιετικούς και δυτικούς αστροναύτες με πρώτη την κοινή αποστολή του Απόλλο-Σογιούζ του 1975.
 |
| Ο Κρικάλεφ από πάνω με τη μαύρη στολή |
Ο Soyuz TM-12 εκτοξεύτηκε από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ στο Καζακστάν σε μια περίοδο που ήδη η Σοβιετική Ένωση βρισκόταν σε κρίσιμη κατάσταση. Παρά την δεινή οικονομική και κοινωνική κατάσταση στην οποία βρισκόταν η Ένωση, συνέχιζε τις διαστημικές της αποστολές. Προορισμός ήταν και πάλι ο σοβιετικός διαστημικός σταθμός Μιρ. Η Σάρμαν επέστρεψε στη Γη μια εβδομάδα μετά μαζί με το προηγούμενο πλήρωμα που είχε ολοκληρώσει το διάστημα παραμονής του στον Μιρ και στον σταθμό πλέον έμεινε ο Κρικάλεφ με τον Αρτσεμπάσκι. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού πραγματοποίησαν μάλιστα έξι διαστημικούς περιπάτους έξω από το σταθμό, για να πραγματοποιήσουν πειράματα και επισκευές.
Τον Ιούλιο του 1991, οι Κρικάλεφ και Αρτσεμπάσκι έχοντας περάσει ήδη τρεις σχεδόν μήνες στον σταθμό θα έπρεπε να ετοιμάζονται για την αναχώρησή τους. Ωστόσο, η ενδιάμεση αποστολή που είχε προγραμματιστεί για τον Ιούλιο είχε ακυρωθεί καθώς η Σοβιετική Ένωση προσπαθούσε να μειώσει το κόστος. Έτσι, αντί να φύγουν όπως ήταν αρχικά προγραμματισμένο, συμφώνησαν να παραμείνουν στον Μιρ μέχρι να φτάσει το επόμενο πλήρωμα τον Οκτώβριο.
Το πραξικόπημα του Αυγούστου
Οι δυο Σοβιετικοί κοσμοναύτες ακόμα και εκατοντάδες χιλιόμετρα πάνω από τη Γη αγωνιούσαν για το μέλλον της πατρίδας τους αλλά και το δικό τους. Όσο αυτοί γυρνούσαν 15 φορές την ημέρα γύρω από την Γη, η Σοβιετική Ένωση διαλυόταν μέρα με την μέρα στα 15 ανεξάρτητα κράτη της. Τον Αύγουστο του 1991, το πραξικόπημα που επιχειρήθηκε κατά της κυβέρνησης Γκορμπατσόφ κατεστάλη σε τρεις μέρες, ωστόσο το πλήγμα ήταν ανεπανόρθωτο.
Τα νέα έφτασαν και στο διάστημα: «Για εμάς το πραξικόπημα ήταν τελείως απρόσμενο. Δεν καταλαβαίναμε τι συνέβαινε. Όταν συζητούσαμε όλο αυτό, προσπαθούσαμε να καταλάβουμε πώς οι εξελίξεις θα επηρέαζαν το διαστημικό πρόγραμμα», θα πει ο Κρικάλεφ αργότερα στους δημοσιογράφους.
Όλο και περισσότερα κράτη διακήρυτταν την ανεξαρτησία τους και το Καζακστάν ήταν ένα από αυτά που ετοιμάζονταν να αποσχιστούν από την Σοβιετική Ένωση. Ωστόσο, στο Καζακστάν βρισκόταν και το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ απ’ όπου οι Σοβιετικοί ταξίδευαν από και προς το Διάστημα και με τους άντρες της στον Μιρ, η Σοβιετική Ένωση δεν θα άντεχε να το χάσει. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια, η κυβέρνηση Γκορμπατσόφ πρόσφερε στο Καζακστάν τη δυνατότητα ένας από τους αστροναύτες της να ταξιδέψει στο διάστημα στην επόμενη προγραμματισμένη αποστολή.
Πράγματι, ο Καζακστανός Τοκτάρ Αουμπακίροφ έφτασε στον Μιρ στις 2 Οκτωβρίου 1991 με την αποστολή Soyuz TM-13. Μαζί του ήταν ο πρώτος Αυστριακός αστροναύτης Φραντζ Βιεχμπόκ και ο Σοβιετικός Αλεξάντερ Βόλκοφ. Ο Αουμπακίροφ όμως είχε πολύ μικρή εμπειρία και δεν είχε εκπαιδευτεί για μακροχρόνια παραμονή στο διάστημα. Φυσικά δεν ετίθετο ακόμα θέμα μακράς παραμονής στον Μιρ κάποιου μη Ρώσου κοσμοναύτη, όπως ο Αυστριακός Βιεχμπόκ. Έτσι, δεν υπήρχε κάποιος για να αντικαταστήσει τον Κρικάλεφ, ο οποίος αναγκάστηκε έτσι να παραμείνει στον Μιρ.
Ο Αουμπακίροφ και ο Βιεχμπόκ μαζί με τον Αρτσεμπάσκι θα επιστρέψουν στη Γη στις 10 Οκτωβρίου. Ωστόσο, ο Κρικάλεφ και ο Βόλκοφ θα πρέπει να παραμείνουν στον διαστημικό σταθμό Μιρ, ο οποίος δεν μπορούσε να μείνει χωρίς πλήρωμα. Οι τρεις μήνες για τον Κρικάλεφ έγιναν πέντε και τώρα ήταν άγνωστο πότε θα μπορούσε να επιστρέψει στη Γη.
Καθ’ όλη την διάρκεια αυτής της παραμονής, ο Κρικάλεφ μπορούσε να μιλά σύντομα με την σύζυγό του, Έλενα, η οποία εργαζόταν στο κέντρο διαστημικού ελέγχου. Οι δυο τους είχαν γνωριστεί μέσω ασυρμάτου στην πρώτη αποστολή του Κρικάλεφ στον Μιρ και τώρα είχαν παντρευτεί έχοντας μια κόρη εννέα μηνών. Ο Κρικάλεφ στα σύντομα αυτά τηλεφωνήματα προσπαθούσε να μάθει πώς τα πήγαινε η οικογένειά του την ώρα που η οικονομία κατέρρεε.
«Προσπαθούσα να μην του λέω για δυσάρεστα πράγματα επειδή θα ήταν πολύ δύσκολο γι’ αυτόν. Κι απ’ ό,τι καταλαβαίνω και ο Σεργκέι έκανε το ίδιο», ανέφερε αργότερα η σύζυγός του σε ένα ντοκιμαντέρ.
Όσο πιο πολύ έμενε στο διάστημα ο Κρικάλεφ, τα πράγματα στην Σοβιετική Ένωση γίνονταν πιο δύσκολα. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βρει περισσότερα χρήματα, η Ένωση πωλούσε θέσεις στον διαστημικό σταθμό Μιρ σε δυτικές κυβερνήσεις. Κάπως έτσι ταξίδεψε ως εκεί και ο Αυστριακός Βιεχμπόκ καθώς η Αυστρία αγόρασε τη θέση για επτά εκατ. δολάρια. Υπήρχαν ακόμα και συζητήσεις για να πουληθεί ο ίδιος ο Μιρ, ενώ βρισκόταν σε λειτουργία, ωστόσο το σχέδιο αυτό δεν προχώρησε.
Η Σοβιετική Ένωση δεν είχε τους οικονομικούς πόρους για να οργανώσει μια νέα αποστολή ώστε να αντικαταστήσει τον Κρικάλεφ και ακόμα και σε αυτή που έστειλαν τον Οκτώβριο οι θέσεις είχαν πουληθεί σε αστροναύτες που δεν είχαν την απαιτούμενη εμπειρία για να αντικαταστήσουν τον Σοβιετικό κοσμοναύτη.
|
| Ο Κρικάλεφ (κάτω) και ο Βόλκοφ (πάνω) |
«Η ανθρώπινη φυλή έστειλε τον γιο της στα αστέρια για να εκπληρώσει σημαντικούς στόχους. Αλλά λίγο μόνο αφού έφυγε από τη Γη, χάθηκε το ενδιαφέρον γι’ αυτούς τους στόχους εξαιτίας γήινων και εξηγήσιμων λόγων. Κι άρχισε να ξεχνά τον κοσμοναύτη της. Δεν τον έφερε καν πίσω στον καθορισμένο χρόνο και πάλι για εντελώς γήινους λόγους», έγραφε η σοβιετική εφημερίδα Πράβντα.
Στην πραγματικότητα, ο Κρικάλεφ και ο Βόλκοφ θα μπορούσαν να είχαν φύγει. Υπήρχε μία ειδικά κατασκευασμένη κάψουλα στον διαστημικό σταθμό, σχεδιασμένη για αυτόν τον σκοπό. Ωστόσο αυτό θα σήμαινε και το τέλος του Μιρ, καθώς δεν θα έμενε κανείς πίσω για να ασχοληθεί με τον σταθμό. Έτσι οι δυο τους αποφάσισαν να μείνουν.
Και εγένετο Ρωσία
Λίγο αργότερα έφτασε η 25η Δεκεμβρίου 1991. Ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ υπέβαλε την παραίτησή του από την ηγεσία της κυβέρνησης. Μια μέρα μετά η Σοβιετική Ένωση ήταν παρελθόν και ο Μπόρις Γέλτσιν αναλάμβανε την ηγεσία της Ρωσίας. Με την κατάσταση στη νέα χώρα να είναι πιο έκρυθμη από ποτέ το τελευταίο πράγμα που είχαν στο μυαλό τους οι ιθύνοντες ήταν οι δύο άνθρωποι που βρίσκονταν στο διάστημα.
Εξάλλου υπήρχε ένα ακόμα πρόβλημα. Το κοσμοδρόμιο από το οποίο θα έπρεπε να εκτοξευτεί μια νέα αποστολή άνηκε πλέον σε ένα διαφορετικό κράτος, αυτό του Καζακστάν, με το τελευταίο να ζητά υψηλό αντίτιμο για να επιτρέψει μια απογείωση και προσγείωση στο έδαφός του.
«Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν οικονομικό, επειδή η δική μου παραμονή στο διάστημα σημαίνει ότι μπορούν να εξοικονομήσουν χρήματα. Λένε ότι είναι δύσκολο για μένα, δεν είναι καλό για την υγεία μου. Αλλά τώρα που η χώρα αντιμετωπίζει τόσες δυσκολίες, η προσπάθεια για την εξοικονόμηση περισσότερων χρωμάτων πρέπει να είναι η βασική προτεραιότητα», έλεγε ο Κιρκάλεφ ενώ βρισκόταν ακόμα σε τροχιά.
Ωστόσο, αργότερα ο Κρικάλεφ εκμυστηρεύτηκε τους φόβους που είχε τόσο χιλιόμετρα πάνω από τη Γη: «Αναρωτήθηκα αν είχα τη δύναμη να επιβιώσω ώστε να ολοκληρώσω το πρόγραμμα, δεν ήμουν σίγουρος».
Η παρατεταμένη παραμονή στο διάστημα ενέχει πάντοτε σοβαρούς κινδύνους για τους κοσμοναύτες. Η έκθεση στην ακτινοβολία αυξάνει τις πιθανότητες για δημιουργία καρκίνου, καταρράκτη, αδυναμία στα οστά, μολύνσεις. Την ίδια στιγμή η περιορισμένη κίνηση και η έλλειψη βαρύτητας κάνει τους μυς να ατροφούν και το ανοσοποιητικό σύστημα να αδυνατίζει.
25 Μαρτίου 1992
Τελικά, ύστερα από 311 μέρες και 8 ώρες στο διάστημα έφτασε πλέον η στιγμή ο Κρικάλεφ να αφήσει το σπίτι του για τους τελευταίους δέκα μήνες. Μια νέα αποστολή Soyuz, η πρώτη μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και η πρώτη Ρωσο-Γερμανική έφτασε στον Μιρ και ήρθε επιτέλους η ώρα για τον Κρικάλεφ να γυρίσει σπίτι. Μαζί του ήρθε ο Βόλκοφ και ο Γερμανός αστροναύτης Kλάους Ντίτριχ Φλέιντ που είχε ταξιδέψει ως τον Μιρ με την Ρωσο-Γερμανική αποστολή λίγες μέρες πριν.
Ο Κρικάλεφ ανέπνευσε ξανά γήινο αέρα στις 25 Μαρτίου 1992. Είχε περάσει 10 μήνες στο διάστημα και είχε κάνει πάνω από 5.000 περιστροφές γύρω από τη Γη. Όταν βγήκε από την κάψουλα που τον έφερε πίσω ήταν κάτωχρος και φανερά αδυνατισμένος. Χρειάστηκαν τέσσερις άντρες για να τον μεταφέρουν καθώς ο ίδιος δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του. Στη στολή του έφερε το σήμα μια άλλης εποχής: τη σημαία και τα αρχικά της Σοβιετικής Ένωσης που πλέον δεν υπήρχε. Αυτός και ο Βόλκοφ, με την ίδια σημαία στη στολή του, ήταν οι τελευταίοι πολίτες της Σοβιετικής Ένωσης, οι πολίτες που έχασαν την αλλαγή γιατί πολύ απλά δεν βρίσκονταν στη Γη.
Αρκετά χρόνια αργότερα, ο Κρικάλεφ θα θυμηθεί εκείνη την ημέρα: «Ήταν πολύ ευχάριστα παρόλο που είχαμε να αντιμετωπίσουμε την ξαφνική βαρύτητα. Αλλά ψυχολογικά έφυγε ένα πολύ μεγάλο βάρος. Υπήρχε μια συγκεκριμένη αίσθηση. Δεν μπορώ να την αποκαλέσω ευφορία, αλλά ήταν πολύ όμορφα». Πλέον δεν θα είχε την τεράστια ευθύνη να χειρίζεται τον Μιρ. Θα χρειαζόταν αρκετές εβδομάδες ώστε να νιώσει ξανά φυσιολογικά και αρκετούς μήνες στην γη για να αναρρώσει πλήρως.
|
|
| Κρικάλεφ-Βόλκοφ-Φλέιντ κατά την άφιξή τους στη Γη |
Όταν οι δημοσιογράφοι τον ρώτησαν τι τον εξέπληξε περισσότερο στον αλλαγμένο πλανήτη που επέστρεψε, ο Κρικάλεφ δεν έδωσε την απάντηση που πολλοί θα περίμεναν:
«Τι με εκπλήσσει περισσότερο; Αρχικά, η Γη ήταν σκοτεινή και τώρα είναι λευκή. Ο χειμώνας έχει έρθει και πριν ήταν καλοκαίρι. Τώρα ξεκινά να ανθίζει και πάλι. Αυτή είναι η πιο εντυπωσιακή αλλαγή που μπορείς να δεις από το διάστημα», ανέφερε.
Σχετικά με την πολιτική αλλαγή δήλωσε: «Η αλλαγή δεν είναι τόσο δραματική. Ζούσα στη Ρωσία που αποτελούσε μέλος της ΕΣΣΔ, τώρα γύρισα στη Ρωσία που είναι μέλος της Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Κρατών».
Η ζωή μετά
Παρά την σχεδόν δραματική του εμπειρία, ο Κρικάλεφ συνέχισε να λατρεύει το διάστημα και όχι μόνο δεν αποσυνδέθηκε από αυτό αλλά έπαιξε σημαντικό ρόλο στην δημιουργία του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού με την συνεργασία NASA και Ρωσίας.
Λίγους μόνο μήνες μετά την επιστροφή του ο Κρικάλεφ έπιασε πάλι δουλειά και ταξίδεψε ως τις ΗΠΑ. Εκεί εκπαιδεύτηκε και προετοιμάστηκε για να γράψει ξανά ιστορία δύο χρόνια αργότερα, το 1994, όταν θα γινόταν ο πρώτος Ρώσος αστροναύτης που θα ταξίδευε στο διάστημα με αστροναύτη της NASA, τον Τσαρλς Μπόλντεν.
 |
| O Κρικάλεφ έτοιμος για την αποστολή με τη NASA |
«Αφού συναντήθηκα, προετοιμάστηκα και πέταξα με τον Σεργκέι είχα πια μεγάλες ελπίδες ότι οι σχέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας στο διάστημα θα εξελίσσονταν και ότι μια μέρα θα ήταν πολύ φυσιολογικό Αμερικανοί και Ρώσοι να πετούν μαζί και με αστροναύτες από άλλα κράτη», δήλωσε αργότερα ο Μπόλντεν.
Δεν πέρασαν πολλά χρόνια μετά από αυτήν την κοινή πτήση για να δημιουργηθεί ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός. Ο Κρικάλεφ ήταν μέλος της πρώτης επανδρωμένης αποστολής που στάλθηκε στον ΔΔΣ ώστε να προετοιμάσει τον σταθμό για όλες τις επόμενες αποστολές.
Συνολικά, μέχρι την απόσυρσή του πέταξε έξι φορές στο διάστημα και έμεινε σε τροχιά συνολικά 803 μέρες, εννέα ώρες και 39 λεπτά. Με το χρόνο αυτό είναι ο τρίτος αστροναύτης που έχει περάσει περισσότερο χρόνο εκτός της Γης καθώς τον περνούν μόνο ο Γκενάδι Παντάλκα και ο Γιούρι Μαλεντσένκο. Σήμερα είναι αντιπρόεδρος της μεγαλύτερης ρωσικής εταιρείας που κατασκευάζει διαστημικά σκάφη, εργαλεία και εξαρτήματα για τον ΔΣΣ, Korolev Rocket and Space Corporation Energia. Πάντα όμως θα είναι γνωστός ως ο τελευταίος πολίτης της Σοβιετικής Ένωσης.
Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΣΤΗ ΣΙΚΑΛΗ
Ποιος ήταν ο δολοφόνος του Λένον και γιατί αποφάσισε να τον σκοτώσει. Οι εμμονές, η οργή για μια ατάκα του και ο Φύλακας στη Σίκαλη
«Ήταν πολύ καλός μαζί μου. Είναι ειρωνικό. Πολύ καλός και πολύ υπομονετικός με εμένα. Η λιμουζίνα τον περίμενε και αυτός πήρε τον χρόνο του μαζί μου. Έπιασε το στυλό και υπέγραψε το άλμπουμ που του έδωσα. Με ρώτησε αν χρειάζομαι κάτι άλλο. Του είπα “οχι, όχι κύριε” και έφυγε. Πολύ εγκάρδιος και καλός άνθρωπος» θα πει ο Μαρκ Τσάπμαν για την πρώτη του συνάντηση με τον Τζον Λένον. Ήταν λίγο μετά τις πέντε το απόγευμα την 8η Δεκεμβρίου 1980. Περίπου έξι ώρες μετά θα τον πυροβολούσε πισώπλατα. Αυτή είναι η ιστορία του δολοφόνου του θρυλικού καλλιτέχνη.
Ο Φύλακας στη Σίκαλη
O Μαρκ Ντέιβιντ Τσάπμαν γεννήθηκε στις 10 Μαΐου 1955 στο Φορτ Γουόρθ του Τέξας. Ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός και η μητέρα του νοσοκόμα. «Ζούσα με τον φόβο του πατέρα μου. Ήταν κακοποιητικός απέναντι στη μητέρα μου και δεν έδειχνε αγάπη σε εμένα και την αδελφή μου» θα πει ο ίδιος. Στα 14 του άρχισε να παίρνει ναρκωτικά και να μην παρακολουθεί τα σχολικά μαθήματα. Για ένα διάστημα δύο εβδομάδων έφυγε από το σπίτι και έζησε στους δρόμους της Ατλάντα. Το 1971 άρχισε να ασχολείται ενεργά με τη θρησκεία και μοίραζε Βίβλους. Δούλεψε ως επιτηρητής σε κατασκήνωση στη Τζόρτζια και ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής με τα παιδιά που τον αποκαλούσαν «Νίμο» (Nemo).
Ορόσημο για τη ζωή του αποτελεί η στιγμή που διάβασε το κλασικό βιβλίο της αμερικάνικης λογοτεχνίας «Ο Φύλακας στη Σίκαλη» του Τζερόμ Ντέιβιντ Σάλιντζερ. Τον επηρέασε πάρα πολύ και κατά δήλωση του αποφάσισε να ζήσει όπως ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, Χόλντεν Κόλφιλντ. Μετά το σχολείο μετακόμισε στο Σικάγο και εργάστηκε στον οργανισμό World Vision. Δούλεψε με Βιετναμέζους πρόσφυγες, ταξίδεψε στον Λίβανο και συναντήθηκε ακόμα και με τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζέραλντ Φορντ.
Όσο περνούσαν τα χρόνια ο Τσάπμαν γινόταν πιο θρησκόληπτος και έφτασε στο σημείο να νιώθει τύψεις για το γεγονός ότι είχε σεξουαλικές σχέσεις. Παρουσίασε αυτοκτονικές τάσεις και έφυγε από τη δουλειά του. Το 1977 μετακόμισε στη Χαβάη και εργάστηκε ως φύλακας. Λίγο μετά την εγκατάσταση του στο νησί έκανε απόπειρα αυτοκτονίας. Συνέδεσε την εξάτμιση του αυτοκινήτου του με λάστιχο και το έβαλε στην καμπίνα. Το λάστιχο όμως έλιωσε και ο Τσάπμαν απλά έχασε τις αισθήσεις του. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου διαγνώστηκε με κατάθλιψη. Το 1973, αφού είδε την ταινία «Around the World in 80 Days», αποφάσισε να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Μέσα σε έξι εβδομάδες επισκέφθηκε το Τόκιο, τη Σεούλ, το Χονγκ Κόνγκ, τη Σιγκαπούρη, τη Μπανγκόκ, το Δελχί, τη Βηρυτό, τη Γενεύη, το Λονδίνο, το Παρίσι και το Δουβλίνο. Στο ταξιδιωτικό γραφείο που απευθύνθηκε εργαζόταν η Αμερικανοϊαπωνέζα, Γκλόρια Άμπε. Ερωτεύτηκαν και στις 2 Ιουνίου 1979 παντρευτηκαν.
Μετά από έναν καυγά ο Τσάπμαν απολύθηκε από το νοσοκομείο όπου εργαζόταν και έπιασε δουλειά ως νυχτοφύλακας. Εκείνη την περίοδο άρχισε να πίνει και οι εμμονές του εντάθηκαν. Μιλούσε συνέχεια για τέχνη, για τον Φύλακα στη Σίκαλη και τον Τζον Λένον. Τον Σεπτέμβριο του 1980 σε μια επιστολή που έστειλε στη φίλη του Λίνα Άιρις έγραψε ότι νιώθει ότι τρελαίνεται…
Η απόφαση
Οι εμμονές του Τσάπμαν με τη θρησκεία και τον Φύλακα στη Σίκαλη τον οδήγησαν στο να στοχοποιήσει τον Λένον.
«Άκουγα τη μουσική του και εξοργιζόμουν μαζί του γιατί έλεγε ότι δεν πιστεύει στον Θεό. Ότι πιστεύει μόνο και εαυτό του και την Γιόκο και όχι στους Beatles. Ήταν κάτι που με θύμωνε παρότι ο συγκεκριμένος δίσκος με το τραγούδι “God” είχε κυκλοφορήσει πριν δέκα χρόνια. Ήθελα να ουρλιάξω δυνατά: Ποιός νομίζει ότι είναι και λέει τέτοια πράγματα για τον Θεό, τον Παράδεισο και τους Beatles; Να λέει ότι δεν πιστεύει στον Ιησού και τέτοια πράγματα. Εκείνη την περίοδο το μυαλό μου ήταν σκοτεινό γεμάτο θυμό και οργή. Όλα αυτά ενώ βρισκόμουν σε αυτό το περιβάλλον του Φύλακα στη Σίκαλη και είχα την νοοτροπία του Χόλντεν Κόλφιλντ κατά των ψεύτικων ανθρώπων» θα πει ο Τσάπμαν. Η δήλωση του Λένον (το 1966) πως οι Beatless είχαν γίνει πιο δημοφιλείς από τον Ιησού γύριζε συνέχεια στο μυαλό του.
Αυτό που επίσης εξόργιζε τον Τσάπμαν ήταν το γεγονός ότι θεωρούσε τον Λένον υποκριτή,. «Μας έλεγε να φανταστούμε μια ζωή χωρίς υπάρχοντα και αυτός είχε εκατομμύρια δολάρια και γιότ και φάρμες. Γελούσε με τους ανθρώπους σαν κι εμένα που είχαν πιστέψει τα ψέματα του, αγόραζαν τους δίσκους και είχαν χτίσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους γύρω από τη μουσική του» θα πει ο Τσάπμαν.
To πιθανότερο σενάριο είναι να αποφάσισε να δολοφονήσει τον Λένον στα τέλη του καλοκαιριού του 1980. Τον Οκτώβριο ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη με σκοπό να βρει τον καλλιτέχνη. Είχε μαζί το όπλο του, ένα 38άρι ρεβόλβερ. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι βλέποντας την ταινία «Ordinary People» αποφάσισε να μην προχωρήσει το σχέδιο του. Επέστρεψε στην Χαβάη και εκμυστηρεύτηκε στη σύζυγο του ότι έχει εμμονή με τον Λένον και τη δολοφονία του. Της έδειξε το όπλο και τις σφαίρες. Αυτή όμως δεν επικοινώνησε με την αστυνομία ή κάποιον ψυχίατρο.
«Έβλεπα τηλεόραση και ξαφνικά το μήνυμα “ου φονεύσεις” εμφανιζόταν. Το έβλεπα και σε έναν τοίχο. Έκλεισα ραντεβού με έναν ψυχολόγο αλλά ποτέ δεν πήγα» λέει ο Τσάπμαν. Στις 6 Δεκεμβρίου 1980 επέστρεψε στη Νέα Υόρκη. «Σκεφτόμουν να ανέβω στο Άγαλμα της Ελευθερίας και να πέσω αλλά δεν το έκανα» θα υποστηρίξει. Την 7η Δεκεμβρίου τριγυρνούσε στην πόλη. Σε έναν σταθμό του μετρό προσέγγισε τον τραγουδιστή Τζέιμς Τέιλορ και σε έντονο ύφος άρχισε να του μιλάει για τον Τζον Λένον. «Με είχε ουσιαστικά κολλήσει στο τοίχο. Ήταν ιδρωμένος και μιλούσε τρομακτικά για τον Λένον. Μου είπε ότι θα ερχόταν σε επαφή μαζί του» θα πει ο Τέιλορ. Το βράδυ εκείνη της ημέρα τηλεφώνησε στη σύζυγο του και συμφώνησαν ότι πρέπει να ζητήσει βοήθεια για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Της είπε ότι πρώτα πρέπει να δουλέψει πάνω στη σχέση του με τον Θεό…
8 Δεκεμβρίου 1980
Το πρωί της 8ης Δεκεμβρίου ο Τσάπμαν έφυγε από το δωμάτιο του στο ξενοδοχείο Σέρατον. Άφησε πίσω προσωπικά του είδη τα οποία ήθελε να βρει η αστυνομία. Αγόρασε ένα αντίτυπο του Φύλακα στη Σίκαλη στο οποίο έγραψε “Αυτή είναι η κατάθεση μου” υπογράφοντας σαν Χόλαντε Κόλφιλντ.
Κατευθύνθηκε στο κτίριο Ντακότα, στο οποίο έμενε ο Λένον με την Γιόκο Όνο. Δεν τον είδε να βγαίνει από ένα ταξί και να μπαίνει στο κτίριο. Συνομίλησε με τον θυρωρό και με θαυμαστές του Λένον που βρίσκονταν εκεί. Αργότερα συνάντησε την οικονόμο του Λένον που γύρισε στο σπίτι μαζί με τον 5χρονο γιό του καλλιτέχνη Σον. Στάθηκε μπροστά στην οικονόμο, έπιασε το χέρι του παιδιού και του είπε ότι είναι ένα όμορφο αγόρι.
Μέσα στο διαμέρισμα ο Λένον και η Όνο φωτογραφίζονταν από την Άνι Λίμποβιτς για το εξώφυλλο του περιοδικού Rolling Stone. Από αυτή τη φωτογράφιση προέκυψε και η θρυλική πλέον εικόνα του γυμνού Λένον να αγκαλιάζει τη Γιόκο Όνο. Η Λίμποβιτς έφυγε από το διαμέρισμα στις 15:30 και στη συνέχεια ο Λένον έδωσε την τελευταία συνέντευξη της ζωής του μιλώντας στον dj Ντέιβ Σόλιν.
Στις 17:00 βγήκαν από το διαμέρισμα με προορισμό το στούντιο Record Plant. Στην είσοδο του κτιρίου συνάντησαν τον Τσάπμαν. Κρατούσε το άλμπουμ του Λένον «Double Fantasy» και ζήτησε αυτόγραφο. Όταν ο καλλιτέχνης υπέγραφε ο ερασιτέχνης φωτογράφος Πολ Γκόρες τράβηξε κάποιες λήψεις. Σε μια από αυτές φαινόταν και ο Τσάπμαν (κεντρική φωτό).
Όταν πια ο Λένον μπήκε στη λιμουζίνα ο Τσάπμαν ζήτησε από τον Γκόρες να μείνει για να μιλήσουν. Ο φωτογράφος τον απέφυγε. Λίγο μετά ζήτησε από μια κοπέλα να βγουν το βράδυ και έλαβε αρνητική απάντηση. Ο Τσάπμαν δήλωσε πως αν ένας από τους δύο του έλεγε «ναι» δεν θα δολοφονούσε τον Λένον. Ήταν όμως τέτοια η εμμονή του που πιθανότατα θα το επιχειρούσε μια άλλη μέρα.
Η δολοφονία
Λένον και Όνο έμειναν στο Record Plant για αρκετές ώρες. Επέστρεψαν στο κτίριο Ντακότα περίπου στις 22:50. Ο Λένον ήθελε να πει καληνύχτα στον γιό του και στη συνέχεια θα πήγαινε με τη σύντροφο του στο εστιατόριο Stage Deli. H λιμουζίνα τους σταμάτησε στην 72η οδό και κατέβηκαν. Ο Τσάπμαν τους περίμενε στην αψιδωτή είσοδο του κτιρίου (φωτό). Πρώτα είδε την Όνο και την χαιρέτησε με ένα κούνημα του κεφαλιού. Ακολούθησε ο Λένον ο οποίος τον κοίταξε για λίγο, πιθανότατα γιατί τον θυμήθηκε από την απογευματινή τους συνάντηση.
Ο καλλιτέχνης είχε προχωρήσει κάποια βήματα όταν ο Τσάπμαν έβγαλε το όπλο του και σημάδεψε. Δεν του είπε τίποτα και τον πυροβόλησε πέντε φορές στην πλάτη από απόσταση περίπου τριών μέτρων.
Μόνο η μία σφαίρα αστόχησε. Δύο βρήκαν τον Λένον στο κέντρο της πλάτης και άλλες δύο στον αριστερό ώμο. Έκανε πέντε βήματα, είπε “με πυροβόλησαν, με πυροβόλησαν” και έπεσε σκορπίζοντας τις κασέτες που κρατούσε στα χέρια του. Από το στόμα του έτρεχε αίμα.
Ο θυρωρός του κτιρίου, Χοσέ Περδόμο χτύπησε στο χέρι τον Τσάπμαν και στη συνέχεια κλότσησε μακριά το όπλο. Ο συντηρητής του Ντακότα, Τζέι Χάστινγκς προσπάθησε να βοηθήσει τον Λένον αλλά αιμορραγούσε ακατάσχετα.
Ο Τσάπμαν έβγαλε το παλτό του και έμεινε ακίνητος. Φορούσε ένα μπλουζάκι που είχε κυκλοφορήσει για την προώθηση του άλμπουμ του Τοντ Ράντγκρεν «Hermit of Mink Hollow». Ο Περδόμο φώναξε στον Τσάπμαν: «Καταλαβαίνεις τι έκανες;». «Μόλις πυροβόλησα τον Τζον Λένον» του απάντησε κυνικά.
Ο αστυφύλακες Στίβεν Σπίρο και Πίτερ Κούλεν ήταν οι πρώτοι που έφτασαν στο σημείο. Βρήκαν τον Τσάπμαν να στέκεται να διαβάζει τον Φύλακα στη Σίκαλη. Του πέρασαν χειροπέδες και τον έβαλαν στο περιπολικό. «Μας απολογήθηκε που μας κατέστρεψε τη βραδιά. Γύρισα και του είπα: Πρέπει να με κοροϊδεύεις. Ανησυχείς για τη βραδιά μας; Ξέρει τι μόλις έκανες στη ζωή σου;» θυμάται ο Κούλεν.
Ενώ ο Λένον ήταν ξαπλωμένος και αιμορραγούσε στο σημείο έφτασαν ακόμα τέσσερις αστυνομικοί. Τον έβαλαν στο περιπολικό για να τον μεταφέρουν στο πλησιέστερο νοσοκομείο. Μαζί του πήγαν οι αστυφύλακες Μοράν και Γκέιμπλ. Ο πρώτος τον ρώτησε: «Είσαι ο Τζον Λένον;». Έβγαλε έναν πνιχτό ήχο και έχασε τις αισθήσεις του. Στο νοσοκομείο έγινε μεγάλη προσπάθεια να τον επαναφέρουν αλλά η μάχη είχε ήδη χαθεί. Στο πιστοποιητικό θανάτου που εκδόθηκε αναφέρεται ότι ο καλλιτέχνης ήταν νεκρός την ώρα της άφιξης του στο νοσοκομείο.
Η είδηση της δολοφονίας του ανακοινώθηκε για πρώτη φορά από το τηλεοπτικό δίκτυο ABC κατά τη διάρκεια της μετάδοσης ενός αγώνα αμερικάνικου ποδοσφαίρου μεταξύ των New England Patriots και των Miami Dolphins. Ένας παραγωγός του καναλιού έτυχε να βρίσκεται στο νοσοκομείο την ώρα που έφτασε το περιπολικό με τον Λένον.
Δίκη και φυλακή
Κατά την κατάθεση του Τσάπμαν ομολόγησε ότι χρησιμοποίησε συγκεκριμένου τύπου σφαίρες για να είναι σίγουρος ότι ο Λένον δεν θα επιζήσει. Η νομική του ομάδα ζήτησε ψυχιατρική αξιολόγηση και προσπάθησε να πείσει το δικαστήριο ότι πάσχει από σχιζοφρένεια. Ο ίδιος ο Τσάπμαν όμως σαμποτάρισε αυτή την προσπάθεια. Στις 22 Ιουνίου 1981 δήλωσε ένοχος. «Μου είπε ο Θεός να το κάνω και δεν θα αλλάξω αυτή τη δήλωση μου ούτε θα καταθέσω έφεση ανεξαρτήτως της ποινής» τόνισε. Στις 24 Αυγούστου 1981 το δικαστήριο συνεδρίασε για να του ανακοινώσει την ποινή. Όταν ο δικαστής τον ρώτησε αν θέλει να πει κάτι σηκώθηκε και διάβασε ένα μικρό απόσπασμα από τον Φύλακα στη Σίκαλη. Καταδικάστηκε σε ελάχιστη ποινή φυλάκισης 20 ετών.
Τα πρώτα έξι χρόνια αρνήθηκε κάθε αίτημα για συνέντευξη καθώς, όπως είπε αργότερα, δεν ήθελε να φανεί ότι σκότωσε τον Λένον για να γίνει διάσημος. Έως σήμερα έχει μιλήσει πολύ λίγες φορές και επιμένει πως ήταν ένας συνδυασμός πραγμάτων που τον οδήγησαν στο να δολοφονήσει τον Λένον. Οι θρησκευτικές του αντιλήψεις, η απογοήτευση του για τον τρόπο ζωής του καλλιτέχνη και η εμμονή του με τον Φύλακα στη Σίκαλη. Θεωρείται πάντως δεδομένο ότι την περίοδο του εγκλήματος αντιμετώπιζε σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα.
Δώδεκα απορρίψεις
Το 2000, μετά από είκοσι χρόνια στη φυλακή, ο Τσάπμαν απέκτησε το δικαίωμα να καταθέσει αίτημα αποφυλάκισης με αναστολή. Το έκανε άμεσα και απορρίφθηκε μετά από ακρόαση πενήντα λεπτών. Ακολούθησαν ακόμα δέκα αιτήματα (2002, 2004, 2006, 2008, 2010, 2012, 2014, 2016, 2018 και 2020). Απορρίφθηκαν όλα. Σε κάθε ακρόαση του αναγνωριζόταν ότι έχει δείξει καλή συμπεριφορά στη φυλακή αλλά δεν ήταν αρκετό για να επιστρέψει στο κοινωνικό σύνολο. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι δεν αποφυλακίζεται λόγω του ότι το θύμα του ήταν τόσο αγαπητό και διάσημο και κανείς δικαστής δεν θέλει να πάρει το βάρος πάνω του. Τον Αύγουστο του 2022, σε ηλικία 67 ετών πλέον, κατέθεσε νέο αίτημα.
«Εκείνο το διάστημα η δολοφονία του Λένον ήταν η μεγάλη απάντηση μου σε όλα τα ερωτήματα που είχα. Δεν θα ήμουν πλέον ένας κανένας. Δεν θα κατηγορήσω κάποιον κάτι για το γεγονός ότι βρίσκομαι εδώ. Ήξερα τι έκανε και ήξερα ότι είναι κακό. Ήξερα ότι είναι λάθος αλλά ήθελα τι δόξα τόσο πολύ που ήμουν πρόθυμος να κάνω το οτιδήποτε, να αφαιρέσω και μια ανθρώπινη ζωή. Υπήρχε κακό στην καρδιά μου. Ήθελα να είμαι κάποιος και τίποτα δεν θα με σταματούσε. Πλήγωσα πάρα πολύ κόσμο και αν κάποιος θέλει να με μισεί το καταλαβαίνω» είπε στην επιτροπή. Το αίτημα του απορρίφθηκε…
Σκοτώστε τους όλους, ο Θεός θα αναγνωρίσει τους δικούς Του
Η ξεχασμένη γενοκτονία χριστιανών από χριστιανούς
Οι Καθαροί
Οι Καθαροί ήταν μια σέκτα του Μεσαίωνα που είχε ιδιοποιηθεί ορισμένες ιδέες του γνωστικισμού.
Ορισμένοι ερευνητές πιστεύουν πως οι ρίζες αυτής της κίνησης πρέπει να αναζητηθούν σε σλαβικούς πληθυσμούς της ευρύτερης Μακεδονίας, μέσω των οποίων οι ιδέες της διείσδυσαν στη νότια και τη δυτική Ευρώπη. Στη Θράκη δρούσε μια παρόμοια σέκτα, μέρος της οποίας μεταφέρθηκε εκεί από τη Μ. Ασία.
Στην αρχή οι οπαδοί της ήταν γνωστοί με το όνομα Παυλικιανοί (πίστευαν σε ένα κοσμολογικό δυϊστικό δόγμα, σύμφωνα με το οποίο υπήρχε ένας Θεός κακός δημιουργός του γήινου κόσμου και ένας Θεός καλός βασιλέας του μέλλοντος αιώνος), αλλά αργότερα μετεξελίχτηκαν στους Βογομίλους (οπαδούς ενός δυϊστικού δόγματος σύμφωνα με το οποίο γινόταν πόλεμος ανάμεσα στον καλό Θεό και τον κακό Σαταναήλ). Οι Βογομίλοι απέρριπταν τη λατρεία, την εκκλησιαστική ιεραρχία και την πολιτική ευταξία. Προκάλεσαν με τις θρησκευτικές αλλά και τις πολιτικές τους απόψεις τη σφοδρή αντιπαλότητα των Βυζαντινών (μάλιστα, ο αυτοκράτορας Αλέξιος Α΄ θανάτωσε αρκετούς, μεταξύ των οποίων και τον αρχηγό τους Βασίλειο). Στην Ιταλία η αίρεση εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην περιοχή του Τορίνου γύρω στο 1035 και εξακολουθούσε να δρα τουλάχιστον μέχρι το 14ο αιώνα.
Οι οπαδοί της ήταν γνωστοί με διάφορα ονόματα, όπως Κονκορετσανοί, Αλμπανοί ή Πάταροι, από την οδό Pataria του Μιλάνου, στην οποία πραγματοποιούσαν τις μυστικές συγκεντρώσεις τους ήδη από το 1058.
Οι Καθαροί όμως ήταν περισσότερο ισχυροί στη νότια Γαλλία, όπου έδρασαν υπό την ονομασία Αλβιγηνοί (Albigenses) από την πόλη Αλμπί ή Poblicants, από παραφθορά του ονόματος Παυλικιανοί.
Μετά τον Αλβιγηνικό πόλεμο (1208-1244), στη διάρκεια του οποίου οι δυνάμεις του πάπα εισέβαλαν στην επαρχία της Γαλλίας Λάνγκντοκ, θανατώθηκαν χιλιάδες Καθαροί – όταν ο παπικός εκπρόσωπος -λεγκάτος – Arnaud Amaury, ρωτήθηκε από τους στρατιώτες πώς θα ξεχώριζαν τους Καθαρούς, αυτός απάντησε: «Σκοτώστε τους όλους, ο Θεός θα αναγνωρίσει τους δικούς Του». Τελικά η πρωτεύουσά τους, το φρούριο Μονσεγκίρ, καταλήφθηκε, η Ιερά Εξέταση τους καταδίωξε και ήδη από τις αρχές του 14ου αιώνα εξαφανίστηκαν. Το μόνο κείμενο των Καθαρών που διασώθηκε μέχρι τις μέρες μας είναι ένα τελετουργικό γραμμένο σε μια ρωμανική διάλεκτο του Troubadours.
Βάσιζαν τη διδασκαλία τους στην Καινή Διαθήκη και στο Απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, ενώ η θέαση του κόσμου ήταν κατεξοχήν μανιχαϊστική (οι Μανιχαίοι ήταν οπαδοί του αυτοαποκαλούμενου προφήτη Μάνη, ο οποίος πίστευε ότι το σύμπαν ελέγχεται από δύο ανταγωνιστικές δυνάμεις του Καλού και του Κακού).
Χωρίζονταν σε δύο ομάδες: τους Πιστούς, που αποτελούσαν και τη μεγάλη μάζα, και τους Τέλειους, τους ιερουργούς, οι οποίοι απείχαν, μεταξύ άλλων, και από τη συνουσία. Πίστευαν ότι η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος γινόταν μέσω των χεριών, με την επαφή.
Δεν παραδέχονταν τη θεϊκή υπόσταση του Ιησού, ενώ το σώμα του, όπως και αυτό της Παναγίας, ήταν για τους οπαδούς της αίρεσης ένα φάσμα. Πρέσβευαν ότι ο άνθρωπος, επειδή αποτελείται από ψυχή και σώμα, μετείχε και στις δύο αρχές, του Καλού και του Κακού. Επομένως, για να σωθεί έπρεπε να απελευθερωθεί από την επίδραση που ασκούσε το βάρος του υλικού μέρους του. Οι Καθαροί πρότειναν έναν αυστηρό ασκητισμό, ο οποίος μερικές φορές οδηγούσε σε θάνατο από πείνα, και πίστευαν ότι η σωτηρία από το κακό μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με την απομάκρυνση από τον υλικό κόσμο. Αποκήρυσσαν το γάμο και την ιδιοκτησία και ήταν οπαδοί της αυστηρής χορτοφαγίας.
Μετά τη βίαιη διάλυση των Καθαρών δεν ξανάγινε καμιά αναφορά σε αυτούς, παρά την κατά καιρούς εμφάνιση διαφόρων ομάδων που διεκδικούσαν την κληρονομιά της αίρεσης-σέκτας. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι ο τεκτονισμός, λόγω των αντιεξουσιαστικών του απόψεων και κυρίως λόγω της αρνητικής στάσης του απέναντι στην ιδιοκτησία, δεν παραδέχεται καμιά πνευματική ή άλλου είδους σχέση με τους Καθαρούς. Επιπλέον, ούτε σε σημαντικές εγκυκλοπαίδειες του ελευθεροτεκτονισμού γίνεται κάποια αναφορά σε αυτή την ξεχασμένη αίρεση, η οποία στην πραγματικότητα δεν εντάσσεται σε αυτό που ορίσαμε ως μυστική εταιρεία, αλλά μάλλον αποτελεί μια ιδιότυπη χριστιανική(;) αίρεση.
ΦΤΩΧΕΙΑ ΕΠΑΝΩ ΣΕ ΠΛΟΥΤΟ. Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΜΠΙΝΤΙΑ
Αν δούμε με προσοχή το χάρτη της νοτιοδυτικής Αφρικής, θα παρατηρήσουμε στις ακτές του Ατλαντικού, στα σύνορα της Δημοκρατίας του Κονγκό (Κονγκό-Μπραζαβίλ) και της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό (Κονγκό-Κινσάσα) μια μικρή λωρίδα γης που δεν ανήκει στα κράτη αυτά. Πρόκειται για την επαρχία της Καμπίντα, ένα εξκλάβιο (τι είναι τα εξκλάβια αλήθεια; δες στο τέλος ) της Αγκόλας που χωρίζεται από την υπόλοιπη επικράτεια της χώρας με μια στενή λωρίδα γης που ανήκει στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.
Έχει έκταση 7.290 τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό 716.000 κατοίκους (σύμφωνα με την απογραφή του 2014), ενώ το μεγαλύτερο τμήμα της καλύπτεται από πυκνό, τροπικό δάσος. Πρωτεύουσα της επαρχίας είναι η ομώνυμη πόλη της Καμπίντα.
Ήδη από τα μέσα του 15ου αιώνα Πορτογάλοι εξερευνητές, ιεραπόστολοι και έμποροι έφτασαν στις εκβολές του ποταμού Κονγκό και άρχισαν να συνάπτουν επαφές με τα τοπικά βασίλεια. Με το πέρασμα του χρόνου εγκαταστάθηκαν στην περιοχή Ολλανδοί και Άγγλοι, οι οποίοι μαζί με τους Πορτογάλους ίδρυσαν στην Καμπίντα εμπορικούς σταθμούς και εργαστήρια επεξεργασίας φοινικέλαιου. Η αύξηση της παρουσίας Ευρωπαίων οδήγησε σε συγκρούσεις μεταξύ των αντίπαλων αποικιακών δυνάμεων.
Το 1885 οι Πορτογάλοι απέκτησαν τον αποκλειστικό έλεγχο της περιοχής, μετατρέποντάς την σε προτεκτοράτο του αποικιακού στέμματος, και σταδιακά την ενσωμάτωσαν στη γειτονική αποικία της Αγκόλα, που τότε ονομαζόταν Πορτογαλική Δυτική Αφρική.
Σταδιακά μέσα στον 20ο αιώνα άρχισαν να αναπτύσσονται αποσχιστικά κινήματα που χαρακτήριζαν παράνομη την κατοχή της Καμπίντα από την Αγκόλα, βασιζόμενα στις εθνικές και πολιτισμικές ιδιαιτερότητες της περιοχής. Το 1963 σχηματίστηκε το Μέτωπο για την Απελευθέρωση του Ενκλαβίου της Καμπίντα (στα πορτογαλικά Frente para a Libertação do Enclave de Cabinda, FLEC), μια οργάνωση με στόχο την ανεξαρτητοποίηση της Καμπίντα.
Με την αποχώρηση των Πορτογάλων και την αναγνώριση της Αγκόλα ως ανεξάρτητου κράτους το 1975, η επαρχία της Καμπίντα αποφασίστηκε να συμπεριληφθεί στο νέο κράτος, αλλά το FLEC προχώρησε στη μονομερή ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της με το όνομα «Δημοκρατία της Καμπίντα».
Από τότε και για τις επόμενες δεκαετίες το FLEC διεξήγε έναν ανταρτοπόλεμο χαμηλής έντασης, επιτέθηκε σε κυβερνητικά στρατεύματα και οικονομικούς στόχους της Αγκόλα ή προκάλεσε χάος, απαγάγοντας ξένους υπαλλήλους που εργάζονταν στις πετρελαϊκές και κατασκευαστικές επιχειρήσεις της επαρχίας. Το 2006 υπογράφηκε ανακωχή ανάμεσα στο FLEC και την κυβέρνηση της Αγκόλα, ωστόσο κάποια παρακλάδια του FLEC συνεχίζουν τον αγώνα για την ανεξαρτησία της Καμπίντα, κυρίως από το εξωτερικό.
Σταθμός στην ιστορία της Καμπίντα ήταν η ανακάλυψη δύο τεράστιων κοιτασμάτων πετρελαίου κοντά στην ακτή, τα οποία συγκαταλέγονται στα μεγαλύτερα υπεράκτια κοιτάσματα πετρελαίου στον κόσμο. Σήμερα στην Καμπίντα αντλείται το 60 με 70% του αργού πετρελαίου που εξάγεται από την Αγκόλα και αντιστοιχεί σε περισσότερο από το 80% των εξαγωγών της Αγκόλα, καθιστώντας τη χώρα στη δεύτερη θέση στην παραγωγή πετρελαίου στην Αφρική, ακριβώς μετά τη Νιγηρία.
Παρ’ όλα αυτά, η επαρχία της Καμπίντα εξακολουθεί να είναι μία από τις φτωχότερες της χώρας. Πολλοί κάτοικοί της υποστηρίζουν ότι δεν επωφελούνται από τον πλούτο που παράγει η περιοχή τους, καθώς μαστίζεται από υψηλή ανεργία και οι υποδομές της είναι απαρχαιωμένες.
Σύμφωνα με τον Barros Navecka, κυβερνήτη της Καμπίντα: «Τα πανεπιστήμια και τα νοσοκομεία δεν έχουν τις κατάλληλες εγκαταστάσεις. Η πόλη και τα χωριά χωρίς πόσιμο νερό, αποχετευτικό σύστημα και εγκαταστάσεις επεξεργασίας νερού έρχονται σε αντίθεση με τις αναγεννησιακές αγκολέζικες πόλεις και τα αρχοντικά, τις βίλες, τα ιδιωτικού συμφέροντος ολοκληρωμένα κατασκευαστικά έργα, τους γεμάτους λεφτά λογαριασμούς και τα πολυτελή κτιριακά συγκροτήματα που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια στη Λουάντα [πρωτεύουσα] και στην ύπαιθρο».
Τo εξκλάβιο, ή αποσπασμένο έδαφος όπως είπαμε, είναι περιοχή μιας χώρας με την οποία δεν υπάρχει άμεση χερσαία σύνδεση. Μπορούμε να τα χωρίσουμε σε 2 κατηγορίες:
- Εκείνο που περικυκλώνεται από άλλα κράτη και δεν υπάρχει άλλου είδους σύνδεση παρά μόνο χερσαία (περίκλειστο), δηλαδή για να φτάσει κάποιος σε αυτό, πρέπει να περάσει μόνο μέσα από άλλο κράτος
- Eκείνο που περικυκλώνεται από άλλη χώρα ή χώρες αλλά μπορεί κανείς να φτάσει σε αυτό και μέσω υδάτων (ημιπερίκλειστο), μέσω θάλασσας, λίμνης κ.α.
ΤΟ ΚΑΤΑ ΕΝΤΟΥΑΡΔΟ ΓΚΑΛΕΑΝΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ
μια Νομπελίστικη προσέγγιση του δημοφιλέστερου αθλήματος στον κόσμο
«Το ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως». Σε τούτο το βιβλίο ο Εδουάρδο Γκαλεάνο μιλάει για την ιστορία και την κουλτούρα του ποδοσφαίρου όντας βουτηγμένος μέσα σε αυτή, ένας διανοούμενος που είναι παθιασμένος με τη στρογγυλή «θεά» και με τις χορογραφίες των παικτών χωρίς βέβαια να παραλείπει την βιομηχανοποίηση του ποδοσφαίρου, την πολιτικοποίησή του και τον οικονομικό του τζόγο. Στην Ελλάδα το βιβλίο εκδόθηκε και απο άλλον εκδοτικό οίκο με τίτλο ‘‘Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου” που μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ
ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ
Η ιστορία του ποδοσφαίρου είναι ένα θλιβερό ταξίδι από το πηγαίο στο αναγκαίο. Καθώς το ποδόσφαιρο κατέληξε να γίνει βιομηχανία, εξορίστηκε σιγά σιγά η ομορφιά που πηγάζει από την απόλαυση να παίζεις και μόνο. Στον κόσμο μας σήμερα, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο καταδικάζει οτιδήποτε άχρηστο, και είναι άχρηστο οτιδήποτε δεν αποφέρει κέρδος. Κανείς δεν κερδίζει από αυτή την τρέλα που κάνει τον άντρα να γίνεται για λίγο παιδί, να παίζει δηλαδή όπως παίζει ένα πιτσιρίκι με το τόπι του ή μια γάτα με ένα κουβάρι μαλλί· μπαλαρίνα που χορεύει πετώντας στον αέρα ένα ελαφρύ μπαλόνι, μάλλινο κουβάρι που κυλά αβίαστα: να παίζει χωρίς να ξέρει καν ότι παίζει, χωρίς σκοπό, χωρίς χρονόμετρο και χωρίς διαιτητή. Το παιχνίδι έχει μετατραπεί σε θέαμα, σε ποδόσφαιρο προς θέαση, με λίγους πρωταγωνιστές και πολλούς θεατές, και αυτό το θέαμα έχει γίνει μια από τις πλέον κερδοφόρες οικονομικές δραστηριότητες παγκοσμίως. Οργανώνεται όχι για να γίνει παιχνίδι αλλά για να εμποδιστεί να είναι παιχνίδι. Η τεχνοκρατία του επαγγελματικού αθλητισμού έχει επιβάλει ένα ποδόσφαιρο ταχύτητας και δύναμης, που απαρνείται τη χαρά, σκοτώνει τη φαντασία και απαγορεύει την τόλμη. Ευτυχώς, εμφανίζεται ακόμα στα γήπεδα, αν και περιστασιακά, κάποιο τολμηρό αγρίμι που ξεφεύγει από το πλάνο, και διαπράττει το σφάλμα να τα βάλει με ολόκληρη την αντίπαλη ομάδα, τον διαιτητή και το κοινό στις κερκίδες, για την απόλαυση και μόνο του κορμιού, που ορμά στην απαγορευμένη περιπέτεια της ελευθερίας.
Ο ΠΑΙΚΤΗΣ
Ο παίκτης Τρέχει λαχανιασμένος πάνω κάτω. Από τη μια μεριά, τον περιμένει η ουράνια δόξα, από την άλλη, η άβυσσος της καταστροφής. Στη γειτονιά του τον ζηλεύουν. Ο επαγγελματίας ποδοσφαιριστής γλίτωσε το εργοστάσιο ή το γραφείο, και τον πληρώνουν για να κάνει το κέφι του· κοντολογίς, κέρδισε τον πρώτο λαχνό. Και παρότι πρέπει να χύνει ποτάμια τον ιδρώτα, χωρίς να έχει δικαίωμα ούτε να κουραστεί ούτε να λαθέψει, φιγουράρει στις εφημερίδες και στην τηλεόραση, το ραδιόφωνο επαναλαμβάνει το όνομά του, οι γυναίκες αναστενάζουν για χάρη του, και τα παιδιά θέλουν να του μοιάσουν. Εκείνος όμως, που ξεκίνησε να παίζει μπάλα για τη χαρά του παιχνιδιού, στους χωματόδρομους κάποιας φτωχογειτονιάς, τώρα δουλεύει ως παίκτης στα στάδια, με την υποχρέωση είτε να κερδίζει είτε να κερδίζει. Οι επιχειρηματίες τον αγοράζουν, τον πουλάνε, τον δανείζουν, κι εκείνος αφήνεται με αντάλλαγμα την υπόσχεση για περισσότερη φήμη και χρήματα. Όσο μεγαλύτερη επιτυχία έχει, και όσο περισσότερα χρήματα κερδίζει, τόσο περισσότερο δέσμιος του συστήματος γίνεται. Υποδουλωμένος, σε στρατιωτική πειθαρχία, υποφέρει καθημερινά το μαρτύριο των εξαντλητικών προπονήσεων, και βομβαρδίζεται από παυσίπονα και κορτιζόνες, που ξεγελούν το κορμί, και κάνουν τον πόνο να ξεχαστεί. Και την παραμονή των σημαντικών αγώνων τον κλείνουν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης για καταναγκαστικά έργα: άνοστα φαγητά, μεθύσι με νερό, και μοναχικός ύπνος. Στα άλλα ανθρώπινα επαγγέλματα, η δύση έρχεται με τα γηρατειά, όμως ο ποδοσφαιριστής μπορεί να γεράσει και στα τριάντα του. Οι μύες κουράζονται νωρίς: — Αυτός δεν βάζει γκολ ούτε με αίτηση. — Αυτός; Ούτε άμα δέσεις τα χέρια του τερματοφύλακα. Μπορεί και πριν απ’ τα τριάντα, όταν ένα σουτ τον ξαπλώσει άσχημα κάτω, ή του τύχει να υποστεί κάποια σοβαρή θλάση, ή μια κλοτσιά τού τσακίσει ένα κόκαλο ανεπανόρθωτα. Και μια ωραία ημέρα, ο ποδοσφαιριστής διαπιστώνει πως έπαιξε τη ζωή του κορόνα γράμματα, και ότι το χρήμα και η δόξα έχουν κάνει φτερά. Η δόξα, αυτό το πεφταστέρι, δεν του άφησε ούτε ένα γράμμα παρηγοριάς.
Ο ΤΕΡΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ
Ονομάζεται επίσης γκολκίπερ, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να ονομαστεί και οσιομάρτυρας, κλοτσοσκούφι, αποδιοπομπαίος, κι εκείνος που πληρώνει τις αμαρτίες των άλλων. Λένε πως όπου πατάει δεν ξαναφυτρώνει χορτάρι. Είναι ολομόναχος, καταδικασμένος να παρακολουθεί τον αγώνα από μακριά. Μένει καθηλωμένος στη θέση του, στην ερημιά του, ανάμεσα στα τρία δοκάρια, περιμένοντας τον τουφεκισμό του. Παλιά φορούσε μαύρα, όπως ο διαιτητής. Τώρα που ο διαιτητής δεν μεταμφιέζεται πια σε κοράκι, ο τερματοφύλακας παρηγορεί τη μοναξιά του με διάφορους συνδυασμούς χρωμάτων. Δεν βάζει γκολ. Στέκεται εκεί για να μην του βάλουν. Το γκολ είναι η γιορτή του ποδοσφαίρου: ο σκόρερ φέρνει χαρά, ο τερματοφύλακας κάνει χαλάστρα. Φοράει το νούμερο ένα στην πλάτη του. Ο πρώτος που θα πληρωθεί; Όχι, ο πρώτος που θα πληρώσει τα σπασμένα. Το φταίξιμο είναι πάντοτε δικό του, ακόμα κι όταν δεν φταίει. Όποιος παίκτης κι αν κάνει πέναλτι, θα την πληρώσει ο τερματοφύλακας: τον αφήνουν εκεί, κατάμονο απέναντι στον δήμιό του, στην απεραντοσύνη του κενού τέρματος. Κι όταν η ομάδα του είναι σε άσχημη μέρα, πάλι αυτός την πληρώνει, τον βομβαρδίζουν με απανωτά σουτ, για άλλων αμαρτίες. Οι υπόλοιποι παίκτες μπορούν να τα θαλασσώσουν μια ή και πολλές φορές, αλλά εξιλεώνονται με κάποια θεαματική προσποίηση, μια εξαιρετική πάσα, ένα εύστοχο σουτ: εκείνος ποτέ. Το πλήθος δεν συγχωρεί τον τερματοφύλακα. Άφησε τη θέση του σε λάθος στιγμή; Έκανε κακή εκτίμηση; Γλίστρησε η μπάλα μέσα από τα χέρια του; Τα ατσαλένια του δάχτυλα έγιναν πούπουλα; Με ένα και μόνο λάθος του ο τερματοφύλακας καταστρέφει το παιχνίδι, χάνει το πρωτάθλημα, και τότε το κοινό ξεχνά μονομιάς όλα του τα κατορθώματα, και τον καταδικάζει σε αιώνια δυσμένεια. Η κατάρα θα τον κυνηγάει μέχρι το τέλος της ζωής του.
ΤΟ ΕΙΔΩΛΟ
Μια ωραία ημέρα, η θεά του ανέμου φιλά το πόδι του άνδρα, ένα πόδι κακοπαθημένο και περιφρονημένο, και από εκείνο το φιλί γεννιέται το ποδοσφαιρικό είδωλο. Γεννιέται σε αχυρένια κούνια, σε τενεκεδόσπιτο, κι έρχεται στον κόσμο αγκαλιά με μια μπάλα. Μόλις μάθει να περπατά, ξέρει και να παίζει μπάλα. Τα πρώτα του χρόνια δίνει ζωή και χαρά στις αλάνες, παίζει ξέφρενα στις φτωχογειτονιές μέχρι να σκοτεινιάσει και να μη βλέπει πια την μπάλα, και στα νεανικά του χρόνια ανοίγει τα φτερά του, και τα γήπεδα πετούν μαζί του. Τα ακροβατικά του φέρνουν κοσμοσυρροή από Κυριακή σε Κυριακή, από νίκη σε νίκη, από αποθέωση σε αποθέωση. Η μπάλα τον αποζητά, τον αναγνωρίζει, τον χρειάζεται. Πάνω στο πόδι του αναπαύεται, νιώθει άνετα. Εκείνος της δίνει λάμψη, της μιλάει, και μέσα από τη συνομιλία τους επικοινωνούν εκατομμύρια χωρίς φωνή. Οι ασήμαντοι άνθρωποι, οι καταδικασμένοι να είναι πάντα ασήμαντοι, μπορούν να νιώσουν για λίγο ότι είναι κάποιοι, χάρη στις πάσες που αλλάζουν με τη μία, στις τρίπλες που ζωγραφίζουν στο γρασίδι, στα απίθανα γκολ με το τακουνάκι ή στο ανάποδο ψαλίδι: όταν παίζει αυτός, η ομάδα έχει δώδεκα παίκτες.
— Δώδεκα; Δεκαπέντε έχει! Είκοσι! Η μπάλα γελάει, ακτινοβολεί στον αέρα. Εκείνος την κατεβάζει, τη νανουρίζει, της κάνει κομπλιμέντα, τη χορεύει, και οι θαυμαστές του, βλέποντας όλα αυτά τα πρωτοφανή, νιώθουν οίκτο για τα εγγόνια τους που δεν γεννήθηκαν ακόμα, και δεν θα έχουν την ευκαιρία να τα δουν. Όμως το είδωλο είναι είδωλο για μια στιγμή μονάχα, ανθρώπινη αιωνιότητα, ένα τίποτα. Έρχεται η ώρα που αχρηστεύεται το χρυσό πόδι, το αστέρι έχει διανύσει την τροχιά του από τη λάμψη μέχρι το σβήσιμό του. Το κορμί του έχει περισσότερα μπαλώματα και από το κουστούμι του παλιάτσου, και ο ακροβάτης είναι τώρα παράλυτος, ο καλλιτέχνης είναι ένα άχρηστο πλάσμα: — Με τα δεκανίκια! Η πηγή της συλλογικής ευτυχίας γίνεται τώρα αλεξικέραυνο της γενικής κατακραυγής: — Ψοφίμι! Μερικές φορές το είδωλο δεν καταρρέει ολοσχερώς. Σπάει, και το πλήθος τρέχει να τον κατασπαράξει κομμάτι κομμάτι.
Ο ΦΑΝΑΤΙΚΟΣ
O φανατικός είναι ένας οπαδός σε τρελοκομείο. Η εμμονή του να αρνείται το προφανές τον οδηγεί τελικά στο να απαρνείται τη λογική και οτιδήποτε άλλο έχει να κάνει με αυτήν, και τα λείψανα του ναυαγίου αρμενίζουν ακυβέρνητα σε ταραγμένα νερά, που τροφοδοτούνται διαρκώς από μια οργή που δεν καταλαγιάζει. Ο φανατικός μπαίνει στο γήπεδο με τη σημαία της ομάδας του, το πρόσωπο βαμμένο με τα χρώματα της λατρεμένης φανέλας, και βαρυφορτωμένος με σαματατζίδικα κι επιθετικά μαραφέτια. Είναι ήδη φτιαγμένος από τον δρόμο, και κάνει πολύ φασαρία για το τίποτα. Δεν πάει ποτέ μόνος. Ανακατεμένος μέσα στο εξαγριωμένο πλήθος, αυτή την επικίνδυνη σαρανταποδαρούσα, ο ταπεινωμένος κάνει τα πάντα για να ταπεινώσει τους άλλους, ο φοβισμένος γίνεται η φοβέρα. Η παντοδυναμία της Κυριακής ξορκίζει την υποταγμένη ζωή της υπόλοιπης εβδομάδας, το κρεβάτι δίχως πόθο, τη δουλειά χωρίς ενδιαφέρον, ή την απραγία: απελευθερωμένος για μια μέρα, ο φανατικός εκδικείται τους πάντες και τα πάντα. Παρακολουθεί τον αγώνα σε κατάσταση επιληψίας, χωρίς να τον βλέπει. Το πεδίο της μάχης του είναι οι κερκίδες. Εκεί δίνει τον δικό του αγώνα. Και μόνο η παρουσία ενός οπαδού της αντίπαλης ομάδας αποτελεί απαράδεκτη πρόκληση. Το Καλό δεν είναι βίαιο, όμως υποχρεώνεται αναγκαστικά να γίνει από το Κακό. Ο εχθρός, αιώνιος φταίχτης, αξίζει να στραγγαλιστεί. Ο φανατικός δεν μπορεί να αφαιρεθεί ούτε στιγμή, γιατί ο εχθρός παραμονεύει παντού. Ίσως να κρύβεται και σ’ εκείνον τον σιωπηλό θεατή, που σε κάποια στιγμή μπορεί να εκφράσει τη γνώμη ότι ο αντίπαλος δεν παίζει άσχημα, και τότε θα πάρει αυτό που του αξίζει.
ΤΟ ΓΚΟΛ
Το γκολ είναι ο οργασμός του ποδοσφαίρου. Και όπως ακριβώς ο οργασμός, έτσι και το γκολ, όλο και περισσότερο σπανίζει στη σύγχρονη ζωή. Πριν από μισό αιώνα, σπανίως ένας αγώνας τελείωνε δίχως γκολ: 0-0, δυο στόματα που χάσκουν, δυο χασμουρητά. Τώρα οι έντεκα παίκτες περνάνε όλο τον αγώνα κολλημένοι στη μικρή περιοχή, προσπαθώντας να αποτρέψουν τα γκολ, και δεν έχουν καιρό για να βάλουν. Ο ενθουσιασμός που προκαλείται κάθε φορά που η άσπρη μπάλα τραντάζει τα δίχτυα μοιάζει με μυστήριο ή τρέλα, όμως πρέπει να παραδεχτούμε ότι το θαύμα δεν συμβαίνει συχνά. Το γκολ, ακόμα κι αν πρόκειται για γκολάκι, μετατρέπεται σε γκοοοοοοοοοοολ στο στόμα των εκφωνητών του ραδιοφώνου, ένα ντο βαρύτονο, που θα έκανε τον Καρούζο να σιωπήσει για πάντα, και το πλήθος παραληρεί, ενώ το γήπεδο ξεχνά πως είναι από τσιμέντο, ξεκολλάει από τη γη, και πετά στον αέρα.
Ο ΔΙΑΙΤΗΤΗΣ
Ο διαιτητής Ο διαιτητής είναι εξ ορισμού αυθαίρετος. Είναι ο επαχθής τύραννος που ασκεί τη δικτατορία του χωρίς καμιά πιθανότητα για αντιπολίτευση, και ο πομπώδης δήμιος που ασκεί την απόλυτη εξουσία του με χειρονομίες όπερας. Με τη σφυρίχτρα στο στόμα, ο διαιτητής φυσάει τους ανέμους τού πεπρωμένου, κι επικυρώνει ή ακυρώνει γκολ. Με την κάρτα στο χέρι, υψώνει τα χρώματα της καταδίκης: το κίτρινο, η τιμωρία του αμαρτωλού που οφείλει να μετανοήσει, και το κόκκινο, που τον στέλνει στην εξορία. Οι επόπτες τον βοηθούν, αλλά δεν αποφασίζουν· παρακολουθούν απέξω. Μόνο ο διαιτητής μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο, και με το δίκιο του σταυροκοπιέται αμέσως μόλις βρεθεί μπροστά στο πλήθος που βρυχάται. Η δουλειά του είναι να γίνεται μισητός. Μοναδική ομοφωνία στο ποδόσφαιρο: τον μισούν οι πάντες. Πάντα τον γιουχάρουν, ποτέ δεν τον χειροκροτούν. Στην τρεχάλα δεν έχει το ταίρι του. Είναι ο μόνος που πρέπει να τρέχει διαρκώς. Είναι ένας παρείσακτος που καλπάζει και κοψομεσιάζεται αγκομαχώντας ασταμάτητα ανάμεσα στους είκοσι δύο παίκτες. Και σε αντάλλαγμα για τις τόσες θυσίες του, το πλήθος ουρλιάζει, ζητώντας το κεφάλι του. Από την αρχή του παιχνιδιού μέχρι το τέλος, ο διαιτητής, καταϊδρωμένος, είναι υποχρεωμένος να κυνηγά την άσπρη μπάλα που πηγαινοέρχεται σε ξένα πόδια. Θα ήθελε πολύ να παίξει μαζί της, όμως αυτή η χάρη δεν του δόθηκε ποτέ. Όταν η μπάλα ακουμπά, κατά λάθος, το κορμί του, σύσσωμοι οι θεατές μνημονεύουν τη μάνα του. Και μολαταύτα, προκειμένου να βρίσκεται εκεί, στον ιερό πράσινο χώρο όπου η μπάλα κυλά και πετά, υπομένει βρισιές, γιουχαΐσματα, πέτρες και κατάρες. Πού και πού, σπάνια, κάποια απόφαση του διαιτητή συμβαδίζει με την επιθυμία του οπαδού, όμως ούτε τότε καταφέρνει να αποδείξει την αθωότητά του. Οι ηττημένοι χάνουν εξαιτίας του, και οι νικητές κερδίζουν ξέχωρα απ’ αυτόν. Άλλοθι για όλα τα σφάλματα, δικαιολογία για όλες τις δυστυχίες, οι οπαδοί θα έπρεπε να τον εφεύρουν εάν δεν υπήρχε. Όσο περισσότερο τον μισούν τόσο περισσότερο τον έχουν ανάγκη. Για πάνω από έναν αιώνα, ο διαιτητής ντυνόταν στα μαύρα. Ποιον πενθούσε; Τον εαυτό του. Τώρα προσποιείται με χρώματα.
ΟΙ ΕΙΔΗΜΟΝΕΣ
Πριν από τον αγώνα, οι δημοσιογράφοι υποβάλλουν ερωτήσεις που προκαλούν αμηχανία: — Είστε έτοιμοι για τη νίκη; Και παίρνουν κάτι φοβερές απαντήσεις: — Θα κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να κερδίσουμε. Στη συνέχεια τον λόγο έχουν οι σπορτκάστερ. Εκείνοι της τηλεόρασης δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τις εικόνες, γι’ αυτό απλά τις συνοδεύουν. Του ραδιοφώνου πάλι, δεν ενδείκνυνται για καρδιοπαθείς: αυτοί οι αριστοτέχνες του σασπένς τρέχουν περισσότερο από τους παίκτες και την ίδια την μπάλα, και αναμεταδίδουν έναν αγώνα που συνήθως δεν έχει μεγάλη σχέση με εκείνον που παρακολουθεί κανείς. Σ’ εκείνο τον καταρράκτη λέξεων, περνά ξυστά την άσπρη γραμμή η βολίδα που πετά πάνω από τα κεφάλια, και κινδυνεύει άμεσα να δεχτεί γκολ το τέρμα όπου μια μικρή αράχνη υφαίνει τον ιστό της από το ένα δοκάρι στο άλλο, ενώ ο τερματοφύλακας χασμουριέται. Όταν η συγκλονιστική μέρα φτάνει στο τέλος της μέσα στον τσιμεντένιο κολοσσό, έρχεται η ώρα των σχολιαστών. Οι σχολιαστές είχαν ήδη διακόψει την αναμετάδοση του αγώνα αρκετές φορές για να υποδείξουν στους παίκτες τι έπρεπε να κάνουν, όμως αυτοί δεν μπορούσαν να τους ακούσουν γιατί ήταν απασχολημένοι κάνοντας λάθη. Τούτοι οι ιδεολόγοι του WM εναντίον του MW, που είναι ακριβώς το ίδιο, αλλά από την ανάποδη, χρησιμοποιούν ένα λεξιλόγιο όπου η επιστημονική πολυμάθεια κυμαίνεται ανάμεσα στην πολεμική προπαγάνδα και τη λυρική έκσταση. Και πάντα μιλούν σε πληθυντικό αριθμό, γιατί είναι πολλοί.
Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ
Η γλώσσα των επιστημόνων του ποδοσφαίρου Ας συνοψίσουμε την άποψή μας, διατυπώνοντας μια πρώτη προσέγγιση των προβλημάτων τακτικής, τεχνικής και έμψυχου δυναμικού στην αναμέτρηση που διεξήχθη σήμερα στο γήπεδο του Ποδοσφαιρικού Συλλόγου Ουνίδος Βενσερέμος, χωρίς να περιπέσουμε σε απλουστεύσεις ασυμβίβαστες με ένα θέμα που αναμφίβολα μας επιβάλλει βαθύτερες και εκτενέστερες αναλύσεις, και χωρίς να περιπέσουμε σε αμφισημίες που ήταν, είναι και θα είναι ξένες στη δία βίου αφοσίωσή μας στην υπηρεσία του αθλητισμού. Θα ήταν εύκολο να αποφύγουμε την ευθύνη μας και να επιρρίψουμε την αποτυχία της γηπεδούχου ομάδας στην κακή απόδοση των παικτών της, όμως το υπερβολικά αργό παιχνίδι που έκαναν σήμερα όποτε είχαν την μπάλα στα πόδια δεν δικαιολογεί επ’ ουδενί, και αυτό το τονίζω, κυρίες και κύριοι, επ’ ουδενί, παρόμοια γενικευμένη απαξίωση, και κατά τα άλλα άδικη. Όχι, και πάλι όχι. Ο κομφορμισμός δεν είναι το δικό μας ύφος, όπως πολύ καλά γνωρίζουν όσοι παρακολουθούν την πορεία μας όλα αυτά τα χρόνια, εδώ, στην αγαπημένη μας πατρίδα, καθώς και στα δρώμενα του διεθνούς αθλητισμού, και του παγκόσμιου, όπου μας ζητήθηκε να εκπληρώσουμε το ταπεινό μας καθήκον. Γι’ αυτό και θα το πούμε ξεκάθαρα, όπως το συνηθίζουμε: η οργανική δυναμική του παιχνιδιού της ρωμαλέας αυτής ομάδας δεν στέφθηκε με επιτυχία, διότι απλά και μόνο εξακολουθεί να αδυνατεί να διοχετεύσει αποτελεσματικά τις προσδοκίες της για άσκηση μεγαλύτερης επιθετικής πίεσης προς τη μεγάλη περιοχή του αντιπάλου. Το είχαμε ήδη επισημάνει την περασμένη Κυριακή, όπως ακριβώς το επισημαίνουμε και σήμερα, με το κεφάλι ψηλά, και χωρίς να μασάμε τα λόγια μας, γιατί πάντα λέγαμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, και θα συνεχίσουμε να λέμε την αλήθεια, όσο κι αν πολλούς τούς πονάει, όποιοι κι αν είναι αυτοί, κι όποιο κι αν είναι το κόστος.
ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ
Έχετε μπει ποτέ σε άδειο γήπεδο; Κάντε μια δοκιμή. Σταθείτε στη μέση του σταδίου κι αφουγκραστείτε. Το γήπεδο κάθε άλλο παρά άδειο είναι. Και οι κερκίδες δεν είναι καθόλου βουβές. Στο Ουέμπλεϊ ακούγονται ακόμα οι φωνές από το Μουντιάλ του ’66, όταν κέρδισε η Αγγλία, όμως αν αφουγκραστείτε καλύτερα, θα μπορέσετε να ακούσετε το απαρηγόρητο κλάμα του ’53, όταν οι Ούγγροι νίκησαν την αγγλική ομάδα. Το Στάδιο Σεντενάριο του Μοντεβιδέο αναστενάζει νοσταλγικά για τις ένδοξες μέρες του ποδοσφαίρου της Ουρουγουάης. Το Μαρακανά εξακολουθεί να θρηνεί τη βραζιλιάνικη ήττα στο Μουντιάλ του ’50. Στo Μπομπονέρα του Μπουένος Άιρες ηχούν τα τύμπανα που χτυπούσαν μισό αιώνα νωρίτερα. Από τα βάθη του Σταδίου Αζτέκα ακούς την ηχώ των τελετουργικών ύμνων του αρχαίου μεξικανικού παιχνιδιού με την μπάλα. Το τσιμέντο του Καμπ Νου της Βαρκελώνης μιλά καταλανικά, και οι κερκίδες του Σαν Μαμές στο Μπιλμπάο μιλούν βασκικά. Στο Μιλάνο, το φάντασμα του Τζουζέπε Μεάτσα βάζει γκολ, και το στάδιο που φέρει το όνομά του δονείται. Ο τελικός του Μουντιάλ του ’74, όπου κέρδισε η Γερμανία, επαναλαμβάνεται νύχτα μέρα στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου. Το στάδιο του βασιλιά Φαχντ στη Σαουδική Αραβία έχει θεωρείο από μάρμαρο και χρυσάφι, και οι κερκίδες είναι στρωμένες με μοκέτα, αλλά δεν έχει μνήμη, ούτε τίποτα ιδιαίτερο να πει.
Η ΜΠΑΛΑ
Η μπάλα των Κινέζων ήταν δερμάτινη, παραγεμισμένη με κάνναβη. Οι Αιγύπτιοι της εποχής των Φαραώ την έφτιαχναν από άχυρο ή πίτυρα, και την τύλιγαν με χρωματιστά πανιά. Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν την κύστη του βοδιού, την οποία γέμιζαν και έραβαν. Οι Ευρωπαίοι του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης έπαιζαν με μια μπάλα σχήματος οβάλ, παραγεμισμένη με αλογότριχες. Στην Αμερική, την έφτιαχναν από καουτσούκ, και χοροπηδούσε όσο σε κανένα άλλο μέρος. Οι χρονικογράφοι της ισπανικής αυλής αναφέρουν με τι τρόπο ο Ερνάν Κορτές έκανε μια μεξικανική μπάλα να πετάξει ψηλά, μπροστά στα έκπληκτα μάτια του αυτοκράτορα Καρόλου. Η μπάλα από λάστιχο, που τη φούσκωναν και την κάλυπταν με δέρμα, γεννήθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα, χάρη στην ευρηματικότητα του Τσαρλς Γκούντγιαρ, ενός Αμερικανού από το Κονέκτικατ. Και χάρη στην ευρηματικότητα τριών Αργεντινών από την Κόρδοβα, του Τοσολίνι, του Βαλμπονέζι και του Πόλο, γεννήθηκε, πολύ αργότερα, η μπάλα χωρίς ραφές. Οι ίδιοι επινόησαν τον αεροθάλαμο (σαμπρέλα) με βαλβίδα ασφαλείας, τον οποίο γέμιζαν αέρα με αντλία, κι έτσι από το Μουντιάλ του ’38 οι παίκτες δεν έγδερναν πια το κεφάλι τους. Γύρω στα μέσα του 20ού αιώνα, η μπάλα ήταν καφέ. Στη συνέχεια άσπρη. Σήμερα τα μοντέλα είναι μαύρα σε άσπρο φόντο, με διάφορες παραλλαγές. Τώρα έχει περίμετρο εβδομήντα εκατοστά και είναι καλυμμένη με πολυουρεθάνη πάνω σε αφρό πολυαιθυλενίου. Είναι αδιάβροχη, ζυγίζει λιγότερο από μισό κιλό, και κινείται γρηγορότερα από την παλιά δερμάτινη μπάλα, που γινόταν ασήκωτη τις βροχερές μέρες. Την αποκαλούν με διάφορα ονόματα: σφαίρα, τόπι, στρογγυλή θεά. Στη Βραζιλία δεν αμφιβάλλει κανείς ότι είναι γυναίκα. Οι Βραζιλιάνοι τη λένε χοντρούλα, γκορντουτσίνια, ή κοριτσάκι, μενίνα, και της δίνουν διάφορα ονόματα, Μαρικότα, Λεονόρ ή Μαργαρίτα. Ο Πελέ τη φίλησε στο Μαρακανά, όταν έβαλε το χιλιοστό του γκολ, και ο Ντι Στέφανο της έστησε μνημείο στην είσοδο του σπιτιού του, μια μπρούντζινη μπάλα με την επιγραφή Σ’ ευχαριστώ, παλιοκόριτσο. Η μπάλα είναι πιστή. Στον τελικό του Μουντιάλ του ’30 οι δυο ομάδες επέμεναν να παίξουν με τη δική τους μπάλα. Ο κριτής, σαν τον σοφό Σολομώντα, αποφάσισε ότι στο πρώτο ημίχρονο θα έπαιζαν με την μπάλα της Αργεντινής και στο δεύτερο με την μπάλα της Ουρουγουάης. Η Αργεντινή κέρδισε στο πρώτο ημίχρονο, και η Ουρουγουάη στο δεύτερο. Όμως η μπάλα έχει και τις ιδιοτροπίες της, και καμιά φορά δεν θέλει να μπει στο τέρμα, γιατί αλλάζει γνώμη στον αέρα, και λοξοδρομεί. Είναι, βλέπετε, πολύ μυγιάγγιχτη. Δεν ανέχεται να την κλοτσάνε εκδικητικά, ή να την κακομεταχειρίζονται. Απαιτεί να τη χαϊδεύουν, να τη φιλάνε, να τη νανουρίζουν στο στήθος, ή στο πόδι τους. Είναι πολύ περήφανη, και ίσως λιγάκι αλαζονική, αλλά δεν έχει άδικο: ξέρει καλά πως δίνει χαρά σε πολλές ψυχές, και πως πολύς κόσμος κοψοχολιάζεται όταν πέφτει άγαρμπα.
ΤΟ ΟΠΙΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
Tι κοινό έχουν το ποδόσφαιρο και ο Θεός; Οι πιστοί τούς είναι απόλυτα αφοσιωμένοι, και οι διανοούμενοι τα αμφισβητούν. Το 1902 στο Λονδίνο ο Ράντγιαρντ Κίπλινγκ ειρωνεύτηκε το ποδόσφαιρο και «τους μικρόψυχους που ξεδιψάνε με κάτι λασπωμένους ηλίθιους». Έναν αιώνα αργότερα, στο Μπουένος Άιρες, ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες ήταν πιο διακριτικός: έδωσε μια διάλεξη με θέμα την αθανασία την ίδια μέρα και ώρα που η Αργεντινή έδινε τον πρώτο της αγώνα στο Μουντιάλ του ’78. Η περιφρόνηση που πολλοί συντηρητικοί διανοούμενοι δείχνουν για το ποδόσφαιρο βασίζεται στη βεβαιότητα ότι η ειδωλολατρία της μπάλας είναι μια δεισιδαιμονία αντάξια του λαού. Η πλέμπα που παθιάζεται με το ποδόσφαιρο σκέφτεται με τα πόδια, το χαρακτηριστικό του γνώρισμα, και ικανοποιείται με αυτή την ποταπή απόλαυση. Το ζωώδες ένστικτο επιβάλλεται στην ανθρώπινη λογική, η άγνοια συνθλίβει τον Πολιτισμό, κι έτσι ο όχλος έχει αυτό που θέλει. Από την άλλη, πολλοί αριστεροί διανοούμενοι απορρίπτουν το ποδόσφαιρο γιατί ευνουχίζει τις μάζες και αποπροσανατολίζει τις επαναστατικές τους δυνάμεις. Άρτος και θεάματα, θεάματα χωρίς άρτο: υπνωτισμένοι από την μπάλα, που ασκεί μια νοσηρή γοητεία, οι εργάτες αφήνουν την ταξική τους συνείδηση να ατροφήσει και γίνονται έρμαια των ταξικών τους εχθρών. Όταν το ποδόσφαιρο έπαψε να είναι προνόμιο των Άγγλων και των πλουσίων, οργανώθηκαν στο Ρίο ντε λα Πλάτα οι πρώτες λαϊκές ομάδες στα μηχανουργεία των σιδηροδρόμων και στα ναυπηγεία των λιμανιών. Τότε, ορισμένοι αναρχικοί και σοσιαλιστές ηγέτες κατήγγειλαν εκείνη τη ραδιουργία της αστικής τάξης, που αποσκοπούσε στο να αποφεύγονται οι απεργίες και να αποσιωπούνται οι κοινωνικές αντιφάσεις. Η διάδοση του ποδοσφαίρου σε παγκόσμια κλίμακα ήταν αποτέλεσμα ενός ιμπεριαλιστικού τεχνάσματος, ώστε να καθηλώνονται οι καταπιεσμένοι λαοί στην παιδική τους ηλικία. Όμως η ομάδα Αρχεντίνος Τζούνιορς πήρε το όνομα Μάρτυρες του Σικάγου, προς τιμήν των αναρχικών εργατών που απαγχονίστηκαν την Πρωτομαγιά, και ήταν Πρωτομαγιά όταν ιδρύθηκε η ομάδα Τσακαρίτα, η οποία βαφτίστηκε μέσα σε μια αναρχική βιβλιοθήκη του Μπουένος Άιρες. Εκείνα τα πρώτα χρόνια του αιώνα δεν έλειψαν και οι αριστεροί διανοούμενοι που υποστήριξαν το ποδόσφαιρο, αντί να το απορρίψουν ως αναισθητικό της συνείδησης. Ανάμεσά τους, ο Ιταλός μαρξιστής Αντόνιο Γκράμσι, που εγκωμίασε εκείνο «το βασίλειο της ανθρώπινης συντροφικότητας που ασκείται σε ελεύθερο χώρο».
Ο Εδουάρδο Γκαλεάνο (ισπανικά: Eduardo Germán María Hughes Galeano, , Μοντεβιδέο, 3 Σεπτεμβρίου 1940 – 13 Απριλίου 2015),ήταν Ουρουγουανός δημοσιογράφος, λογοτέχνης και συγγραφέας, μία από τις εξέχουσες προσωπικότητες της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας.
Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Τα πιο γνωστά έργα του είναι τα Μνήμες φωτιάς (1986) και Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής (1971), που έχουν μεταφραστεί σε 20 γλώσσες. Οι δουλειές του υπερβαίνουν τις ορθόδοξες τεχνοτροπίες, συνδυάζοντας το ντοκιμαντέρ, το μυθιστόρημα, τη δημοσιογραφία, την πολιτική ανάλυση και την ιστορία. Ο Γκαλεάνο αρνείτο ότι ήταν ιστορικός: «είμαι ένας συγγραφέας που θα ήθελε να συνεισφέρει στη διάσωση της απηχθείσας μνήμης όλης της Αμερικής, αλλά πάνω από όλα της Λατινικής Αμερικής, πατρίδα περιφρονημένη και αγαπητή».
πηγές : [1] Το ποδόσφαιρο στη σκιά και το φως ( πάπυρος 2016 )
[2] wikipedia
ΔΙΟΜΗΔΗΣ . ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ
Τα νησιά Διομήδη απέχουν μόλις τρία μίλια μεταξύ τους, αλλά το μεγαλύτερο νησί είναι σχεδόν μια μέρα μπροστά από τον μικρότερο γείτονά του (21 ώρες) επειδή βρίσκονται εκατέρωθεν της Διεθνούς Γραμμής Ημερομηνίας που διέρχεται από τον Ειρηνικό Ωκεανό και σηματοδοτεί το όριο μεταξύ μιας ημερολογιακής ημέρας και το επόμενο.
Συγκεκριμένα, τα νησιά βρίσκονται στο στενό του Βερίγγειου μεταξύ της ηπειρωτικής Αλάσκας και της Σιβηρίας.
Ο Μεγάλος Διομήδης βρίσκεται στη ρωσική πλευρά ενώ ο Μικρός Διομήδης στην πλευρά των ΗΠΑ και σηματοδοτούν κατ΄ αυτόν τον τρόπο τα σύνορα ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις του πλανήτη
Η γέφυρα πάγου που σχηματίζεται μεταξύ των δύο νησιών τον χειμώνα, καθιστά δυνατό, αν και παράνομο, να περπατήσει κανείς τη μικρή απόσταση μεταξύ τους και να «ταξιδέψετε στο χρόνο».
Ο Μεγάλος Διομήδης είναι ακατοίκητος (φιλοξενεί έναν μετεωρολογικό σταθμό και κάποιες στρατιωτικές εγκαταστάσεις), ενώ στον Μικρό Διομήδη κατοικεί ένας μικρός πληθυσμός Ινουίτ, που αριθμούσε τα 135 άτομα το 2011. Τα δύο νησιά χωρίζονται από ένα στενό πέρασμα 2,4 μιλίων (3,6 χλμ.).
Ωστόσο, η σχέση των παραπάνω νησιών με τον μυθικό βασιλιά του Άργους Διομήδη είναι απλώς και μόνο μια συνωνυμία… Κι αυτό γιατί τη μέρα που ο Δανός εξερευνητής Βίτους Μπέρινγκ, αρχηγός μιας ρωσικής αποστολής, ανακάλυψε τα νησιά, το ημερολόγιο έγραφε 16 Αυγούστου 1728, ανήμερα του Αγίου Διομήδη, προς τιμήν του οποίου έλαβαν το όνομά τους.
Παρά την απογοήτευση που ίσως νιώσατε για την έλλειψη συσχετισμού των εν λόγω παγωμένων νησακιών με την αρχαία ελληνική μυθολογία, σας βεβαιώνουμε ότι κρύβουν ένα άλλο, αν όχι μυθικό, πλην όμως αξιοπερίεργο χαρακτηριστικό. Κι αυτό γιατί τα δύο νησιά χωρίζονται από τη Διεθνή Γραμμή Ημερομηνίας, με αποτέλεσμα ο Μεγάλος Διομήδης (με ζώνη ώρας GMT+12) να βρίσκεται 21 ώρες μπροστά από τον Μικρό Διομήδη (με ζώνη ώρας GMT-8).
Αυτό σημαίνει ότι, την ώρα που οι κάτοικοι του Μικρού Διομήδη ξυπνούν και παίρνουν το πρωινό τους στις 9 το πρωί του Σαββάτου, ο Μεγάλος Διομήδης αγναντεύει την ανατολή του ήλιου στις 6 το πρωί της Κυριακής!!! Αυτός, προφανώς, είναι ο λόγος που ο Μικρός Διομήδης λέγεται και «Νησί του Χθες», ενώ ο Μεγάλος Διομήδης «Νησί του Αύριο».
Αποκάλυψη τώρα . Εμβληματικές ιστορίες πίσω από την κορυφαία πολεμική ταινία όλων των εποχών
Τhe horror… the horror” είναι οι λέξεις που βγαίνουν από το στόμα του Συνταγματάρχη Kurtz (Marlon Brando), όταν πεσμένος στο έδαφος, ρίχνει την αυλαία στην εφιαλτική διαδρομή μίας από τις πιο σπουδαίες ταινίες που έβγαλε το αμερικανικό σινεμά στον 20ο αιώνα. Η Αποκάλυψη, Tώρα!
Το 1976, ο Φράνσις Φορντ Κόπολα γυρίζει στις Φιλιππίνες το “Αποκάλυψη Τώρα”, την ταινία που έμελλε να αποτελέσει σταθμό στην ιστορία του κινηματογράφου, καθώς κατάφερε να δείξει τα όρια της κινηματογραφικής τέχνης.
Η εικόνα μιας ζούγκλας παραδομένης στην παραφροσύνη και στον θάνατο. “This is the end”, τραγουδούν οι Doors και η τελετουργική, απόκοσμη μουσική, δεν αφήνει κανένα περιθώριο διαφυγής: Βρισκόμαστε στον πάτο του κόσμου, στην καρδιά του σκότους. Βιετνάμ, 1968.
Παρά τις τεράστιες δυσκολίες η ταινία ολοκληρώνεται τον Μάιο του 1979, προβάλλεται στις Κάννες, και αποσπά τον Χρυσό Φοίνικα, ενώ ήταν υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ταινίας και για Χρυσή Σφαίρα για καλύτερη ταινία – δράμα. 22 χρόνια αργότερα, τον Μάιο του 2001, η ταινία επαναπροβάλλεται στις Κάννες με νέο μοντάζ, κατά 53 λεπτά μεγαλύτερη. Διαρκεί τρεισήμισι ώρες και καθηλώνει και πάλι. Τώρα, 43 χρόνια αργότερα τα ακροατήρια εξακολουθούν να γοητεύονται από την παραγωγή του Κόπολα. Ο Κόπολα επιβεβαιώνει τη ρήση ότι οι μεγάλες δημιουργίες μοιάζουν με το καλό, ακριβό κρασί.
Εδώ είναι μερικά πράγματα που ίσως δεν γνωρίζετε για το “Αποκάλυψη Τώρα” – μια ταινία που σχεδόν δεν πρόκειται ποτέ να είχε γυριστεί, και μια ταινία στην οποία το cast των ηθοποιών και το πλήρωμα της, σχεδόν “χάθηκαν” για πάντα στη διαδικασία.
Ο Μάρλον Μπράντο έφτασε στο σκηνικό όπου θα διαδραματιζόταν η ταινία με καθυστέρηση, ήταν μεθυσμένος και με αρκετά επιπλέον κιλά. (Ο Τενεσί Ουίλιαμς αστειευόμενος είπε κάποτε ότι ο Μπράντο σαφώς πληρωνόταν με το κιλό). Παραδέχτηκε ότι δεν είχε διαβάσει το σενάριο ή το μυθιστόρημα του Joseph Conrad, Heart of Darkness, που ενέπνευσε την ιστορία. Απείλησε πολλές φορές να εγκαταλείψει την ταινία και διαφωνούσε συχνά με τον Κόπολα όσον αφορά το σενάριο, το οποίο αρνήθηκε να εκτελέσει (και έπρεπε να ξαναγραφεί εξαιτίας του βάρους του ηθοποιού). Ο Κόπολα συμφώνησε τελικά να αφήσει τον Μπράντο να κάνει την σκηνή του, κινηματογραφώντας τον στην σκιά και εστιάζοντας στο πρόσωπο του ηθοποιού. Ένας ντουμπλέρ χρησιμοποιήθηκε για τις ολόσωμες σκηνές του Μπράντο.
Ο Κόπολα διάβαζε το Heart of Darkness δυνατά στο Μπράντο για αρκετές μέρες, αφήνοντας το cast και το πλήρωμα των 900 ατόμων εντελώς “παγιδευμένο”.
Ο Μάρλον Μπράντο ωστόσο αυτοσχεδίασε αρκετά στους διαλόγους του συνταγματάρχη Κουρτς:
Δεν υπήρχε ακόμα το σωστό σενάριο και έτσι, για τις κρίσιμες σκηνές όπου ο λοχαγός Γουίλαρντ αντιμετωπίζει και σκοτώνει τον Κουρτς, ο Μάρλον Μπράντο εφηύρε τις δικές του ατάκες, τι οποίες μουρμούρισε με αυτόν τον ασυνάρτητο αλλά αδιαμφισβήτητο τρόπο αλα Μπράντο. Τελικά, έχοντας βάλει την καρδιά και την ψυχή του στην ερμηνεία, ο Μπράντο στέγνωσε. «Φράνσις, έχω πάει τόσο μακριά όσο μπορώ να πάω», είπε στον σκηνοθέτη. «Αν χρειάζεσαι περισσότερα, πάρε έναν άλλο ηθοποιό.» Δεν ήταν απαραίτητο. Η εξαιρετική επεξεργασία έκανε τη δουλειά καθώς τα 18 λεπτά της σκηνής κόπηκε σε δύο. Το αποτέλεσμα ήταν μια ηλεκτρισμένη σκηνή. «The Horor! The Horor!» είναι οι τελευταίες λέξεις που προφέρει ο συνταγματάρχης Κουρτς λίγο πριν πέσει νεκρός από το χέρι του λοχαγού Γουίλαρντ. Ενέπνευσαν τόσο τα ισχυρά θέματα του φιλμ σχετικά με τον πόλεμο του Βιετνάμ, αλλά και τον εφιάλτη του τρόπου με τον οποίο είχε γίνει.
Ο ρόλος του λοχαγός Γουίλαρντ, που παίχτηκε από τον Μάρτιν Σιν, προσφέρθηκε αρχικά στον Ρόμπερτ Ρέντφορντ, τον Τζακ Νίκολσον, τον Στιβ ΜακΚουίν και τον Αλ Πατσίνο. Όλοι αρνήθηκαν στον Κόπολα.
Ο Κόπολα προσέλαβε τον Χάρβεϊ Καϊτέλ για το ρόλο του Γουίλαρντ, αλλά ο ηθοποιός τελικά απολύθηκε.
© Sunset Boulevard / Getty Images / Ideal Image
Απογοητευμένος από την έλλειψη οικονομικής υποστήριξης για την ταινία πριν από τα γυρίσματα, ο Κόπολα έριξε πέντε από τα Όσκαρ του από το παράθυρο.
Ο Κόπολα έβαλε 30 εκατομμύρια δολάρια από τα δικά του χρήματα για να κάνει την ταινία, υπογράφοντας υποθήκη για όλα όσα του ανήκουν.
Ο τίτλος της ταινίας δεν αναφέρεται ποτέ στην ταινία, αλλά εμφανίζεται στο παρασκήνιο ως γκράφιτι: “Our Motto Apocalypse Now”.
Η ταινία έπρεπε να διαρκέσει έξι εβδομάδες, αλλά διήρκεσε 16 μήνες λόγω επιπλοκών – συμπεριλαμβανομένου ενός τυφώνα, που είχε να εμφανιστεί 40 χρόνια στο Αρχιπέλαγος των Φιλιππίνων, καταστρέφοντας τα πάντα (το σκηνικό κτίστηκε εξαρχής). Του Κόπολα του πήρε τρία χρόνια για να επεξεργαστεί το βίντεο.
Δίπλα στις φυσικές καταστροφές, μια καρδιακή προσβολή του Μάρτιν Σιν, τον κρατάει μερικές εβδομάδες στο νοσοκομείο. Για να αποφευχθεί η δυσφήμιση και οι πιθανές οικονομικές αντιδράσεις, η “εξάντληση λόγω υψηλών θερμοκρασιών” δόθηκε ως ο λόγος για τη νοσηλεία του Σιν. Ο Κόπολα κατηγόρησε τον εαυτό του για την καρδιακή προσβολή του Σιν και είχε μια επιληπτική κρίση. Όταν ο Σιν επέστρεψε τελικά, είπε: “Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω μέσα από αυτό”. Ο Κόπολα απείλησε αρκετές φορές να αυτοκτονήσει κατά την παραγωγή της ταινίας.
© Frazer Harrison / Getty Images / Ideal Image
Ο γνωστός παραγωγός ταινιών Ρότζερ Κόρμαν, ήταν αυτός ο οποίος βοήθησε τον Κόπολα στο ξεκίνημα του στον κινηματογράφο. Όταν ο σκηνοθέτης ζήτησε απο τον Κόρμαν να του δώσει την συμβουλή για την ταινία που πρόκειται να γυρίσει στις Φιλιππίνες, ο Κόρμαν του είπε: “Μην πας”.
Τα νεκρά σώματα που εμφανίζονται στην ταινία (ήταν σχεδόν πραγματικά πτώματα):
Τα νεκρά σώματα που έφεραν στο σκηνικό ήταν μια άλλη ένδειξη των θολών άκρων ανάμεσα στην τέχνη και την πραγματικότητα. Το προπύργιο της ζούγκλας του Κουρτς είναι μια κόλαση μεσαιωνικής βαρβαρότητας, γεμάτη με τα κρανία και τα ερείπια των εχθρών που είχαν σφαγεί στον προσωπικό του πόλεμο ενάντια στους Vietcong. Αλλά ένας υπερβολικά ενθουσιώδης manager αποφάσισε ότι τα ανδρείκελα δεν ήταν καλά γι ‘αυτό τον σκοπό. Ήθελε πραγματικά σώματα να βρίσκονται στο έδαφος και να κρέμονται απο τα δέντρα «για να δώσουν την πραγματική ατμόσφαιρα». Ένας άνδρας που προμήθευε πτώματα σε ιατρικές σχολές προσλήφθηκε για να προμηθεύσει νεκρά σώματα – μέχρι που ο τρομαγμένος ανώτερος υπάλληλος της παραγωγής συνειδητοποίησε τι συνέβαινε. Ο αποτρόπαιος προμηθευτής, όπως αποδείχθηκε, βυθιζόταν στην νύχτα, ληστεύοντας τάφους. Η τοπική αστυνομία εμφανίστηκε στο σκηνικό της ταινίας για να διερευνήσει το γεγονός. Τα διαβατήρια της ομάδας παραγωγής προσωρινά κατασχέθηκαν και ένα φορτηγό στρατού έφτασε για να μεταφέρει τα σώματα. Μετά από αυτό, η αυθεντικότητα έπρεπε να βασίζεται στην άσχημη μυρωδιά των σκουπιδιών και στους πραγματικούς αρουραίους.
Όλοι άρχισαν να αισθάνονται εκτός ελέγχου κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων εξαιτίας του άγχους και των συνθηκών. Τα ναρκωτικά και τα πάρτι ήταν ένα κοινό φαινόμενο:
Ο ηθοποιός Σαμ Μπότομς ομολογεί ότι ήταν “φτιαγμένος” απο LSD, χόρτο ή speed κατά τη διάρκεια ενός μεγάλου μέρους των γυρισμάτων. (“Ήμασταν κακά αγόρια.”) Ο Μάρτιν Σιν αναφέρθηκε στην «χαοτική» εσωτερική του κατάσταση κατά τη διάρκεια της λήψης των κινηματογραφικών στιγμιότυπων στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και πώς ήταν τόσο μεθυσμένος που δεν συνειδητοποίησε καν ότι είχε χτυπήσει έναν καθρέφτη, κόβοντας το χέρι του.
Ο Κόπολα παραδέχτηκε αργότερα: “Η ταινία μου δεν αφορά το Βιετνάμ. Είναι το Βιετνάμ. Ο τρόπος που το καταφέραμε είναι ο τρόπος με τον οποίο οι Αμερικανοί βρισκόταν στο Βιετνάμ. Είχαμε πάρα πολλά χρήματα, πάρα πολύ εξοπλισμό και σιγά σιγά γίναμε όλοι τρελοί.”
Ο σεναριογράφος Τζον Μίλιους, ήταν πεπεισμένος ότι η διάσημη ατάκα του “Μου αρέσει η μυρωδιά του ναπάλμ το πρωί” που ο στρατηγός Κίλγκορ (Ρόμπερτ Ντιβάλ) εκμυστηρεύεται και ορμά με τα ελικόπτερα για να ισοπεδώσει δάση και ανθρώπους, ήταν πολύ πιο πάνω από την κορυφή για να μην μείνει στο σενάριο. Έγινε μια από τις πιο θρυλικές ατάκες του σεναρίου.
Ένας εμφύλιος πόλεμος στη χώρα ακινητοποιεί για μέρες την παραγωγή, όπου ο Πρόεδρος Μάρκος των Φιλιππίνων ζήτησε να πάρει πίσω τα ελικόπτερα που είχε δανείσει στον Κόπολα για τις ανάγκες της ταινίας, προκειμένου να επιτεθεί σε αντάρτες σε ένα άλλο νησί.
Ο ρόλος του Μπράντο, ως συνταγματάρχης Κουρτς, παραλίγο να δοθεί στον Όρσον Γουέλς, ο οποίος ήταν η πρώτη επιλογή του Κόπολα.
Η σκηνή της σφαγής των βουβαλιών στην ταινία ήταν (δυστυχώς) πραγματική.
Στο νέο μοντάζ ο Κόπολα είχε προσθέσει μια ολόκληρη σκηνή, γνωστή ως «Γαλλική φυτεία». Ο Γουίλαρντ ανακαλύπτει στη ζούγκλα εγκατεστημένους Γάλλους αποίκους, ιδιοκτήτες φυτειών. Αμερικανοί εισβολείς και Γάλλοι άποικοι κάθονται γύρω από ένα τραπέζι και απολαμβάνουν ένα πολυτελές δείπνο, γαλλικής γευσιγνωσίας και αστικού τελετουργικού, εκεί στη μέση του πουθενά. Είναι η στιγμή για τον ίδιο τον Κόπολα να διατυπώσει την άποψή του για τον πόλεμο: «Εμείς δεν μπορούμε να επιστρέψουμε πουθενά. Κατοικούμε εδώ τα τελευταία 70 τελευταία», λέει στον Γουίλαρντ ο Γάλλος…. «Εσείς είστε εδώ για το τίποτα. Για το μεγαλύτερο τίποτα της Ιστορίας».
Ο Κόπολα άλλαξε το τέλος της ταινίας. Ο Κουρτς, στο σκοτεινό βασίλειο του, πέφτει νεκρός από τον Γουίλαρντ, σύμφωνα με τις επιταγές των μυστικών υπηρεσιών. Ανάμεσα σε κάποια χαρτιά, όμως, που σκορπίζει ο άνεμος, αποκαλύπτεται ένα παλαιότερο έγγραφο της CIA. Απευθύνεται στον Κουρτς και του ζητάει να ισοπεδώσει κάθε ίχνος ζωής στην Καμπότζη. Ο Κουρτς δεν υπάκουσε. Η εντολή εκείνη, δεν εξετελέσθη.
RING OF FIRE
Σε αυτόν τον πλανήτη, ορισμένες περιοχές είναι πιο επικίνδυνες από άλλες, επομένως τα ονόματα αυτών των περιοχών είναι πιο εντυπωσιακά και ίσως νομίζετε ότι αυτά τα ονόματα αναφέρονται σε πιο επικίνδυνα πράγματα. Σε αυτή την περίπτωση, θα μιλήσουμε για Δαχτυλίδι της φωτιάς από τον Ειρηνικό. Αυτό το όνομα αναφέρεται στην περιοχή γύρω από αυτόν τον ωκεανό, όπου οι σεισμοί και οι ηφαιστειακές δραστηριότητες είναι πολύ συχνοί.
Σε αυτό το άρθρο θα σας πούμε όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για το Ring of Fire, πού βρίσκεται και ποια είναι τα χαρακτηριστικά του.
Τι είναι το Δαχτυλίδι της Φωτιάς
Σε αυτή την πεταλόσχημη και όχι κυκλική περιοχή, έχει καταγραφεί μεγάλος αριθμός σεισμών και ηφαιστειακών δραστηριοτήτων. Αυτό καθιστά την περιοχή ακόμη πιο επικίνδυνη λόγω της πιθανής καταστροφής. Αυτός ο δακτύλιος εκτείνεται από τη Νέα Ζηλανδία σε ολόκληρη τη δυτική ακτή της Νότιας Αμερικής, με συνολικό μήκος πάνω από 40.000 χιλιόμετρα. Διασχίζει επίσης ολόκληρη την ακτογραμμή της Ανατολικής Ασίας και της Αλάσκας, περνώντας από το βορειοανατολικό τμήμα της Βόρειας και Κεντρικής Αμερικής.
Όπως αναφέρθηκε στην τεκτονική πλακών, αυτή η ζώνη σηματοδοτεί την άκρη όπου η πλάκα του Ειρηνικού συνυπάρχει με άλλες μικρότερες τεκτονικές πλάκες που αποτελούν τον λεγόμενο φλοιό. Ως περιοχή με συχνούς σεισμούς και ηφαιστειακή δραστηριότητα, χαρακτηρίζεται ως επικίνδυνη ζώνη.
εκπαίδευση
Ο Δακτύλιος της Φωτιάς του Ειρηνικού σχηματίζεται από την κίνηση των τεκτονικών πλακών. Οι πλάκες δεν είναι σταθερές, αλλά κινούνται συνεχώς. Αυτό οφείλεται στην παρουσία μεταφοράς στο μανδύα. Η διαφορά στην πυκνότητα του υλικού τα κάνει να κινούνται και να κινούνται οι τεκτονικές πλάκες. Με αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται μετατόπιση μερικών εκατοστών το χρόνο. Δεν το έχουμε παρατηρήσει σε ανθρώπινη κλίμακα, αλλά αν αξιολογήσουμε τον γεωλογικό χρόνο, εμφανίζεται.
Κατά τη διάρκεια εκατομμυρίων ετών, η κίνηση αυτών των πλακών πυροδότησε το σχηματισμό του Δακτυλίου της Φωτιάς του Ειρηνικού. Οι τεκτονικές πλάκες δεν είναι πλήρως ενοποιημένες μεταξύ τους, αλλά υπάρχουν κενά μεταξύ τους. Συνήθως έχουν πάχος περίπου 80 χιλιόμετρα και κινούνται με μεταφορά στον προαναφερθέντα μανδύα.
Όταν αυτές οι πλάκες κινούνται, τείνουν να χωρίζονται και να συγκρούονται μεταξύ τους. Ανάλογα με την πυκνότητα του καθενός, το ένα μπορεί επίσης να βυθιστεί πάνω στο άλλο. Για παράδειγμα, η πυκνότητα των ωκεάνιων πλακών είναι μεγαλύτερη από αυτή των ηπειρωτικών πλακών. Για το λόγο αυτό, όταν δύο πλάκες συγκρούονται, βουτούν μπροστά από την άλλη πλάκα. Αυτή η κίνηση και η σύγκρουση των πλακών παρήγαγε ισχυρές γεωλογικές δραστηριότητες στα άκρα των πλακών. Ως εκ τούτου, οι περιοχές αυτές θεωρούνται ιδιαίτερα ενεργές.
Τα όρια των πιάτων βρίσκουμε:
- Όριο σύγκλισης. Μέσα σε αυτά τα όρια βρίσκονται σημεία όπου οι τεκτονικές πλάκες συγκρούονται μεταξύ τους. Αυτό μπορεί να προκαλέσει τη σύγκρουση της βαρύτερης πλάκας με την ελαφρύτερη πλάκα. Με αυτόν τον τρόπο σχηματίζεται η λεγόμενη ζώνη καταβύθισης. Το ένα πιάτο υποβιβάζεται πάνω στο άλλο. Σε αυτές τις περιοχές όπου συμβαίνει αυτό, υπάρχουν πολλά ηφαίστεια, επειδή αυτή η καταβύθιση προκαλεί το μάγμα να ανέβει μέσω του φλοιού της γης. Προφανώς, αυτό δεν θα συμβεί σε μια στιγμή. Αυτή είναι μια διαδικασία που διαρκεί δισεκατομμύρια χρόνια. Έτσι σχηματίστηκε το ηφαιστειακό τόξο.
- Διαφορετικά όρια. Είναι το ακριβώς αντίθετο του συγκλίνοντος. Μεταξύ αυτών των πλακών, οι πλάκες βρίσκονται σε κατάσταση διαχωρισμού. Κάθε χρόνο χωρίζονται λίγο περισσότερο, σχηματίζοντας μια νέα επιφάνεια θάλασσας.
- Όρια μετασχηματισμού. Σε αυτούς τους περιορισμούς, οι πλάκες ούτε χωρίζονται ούτε συνδέονται, απλώς γλιστρούν παράλληλα ή οριζόντια.
- Ζεστά σημεία. Είναι περιοχές όπου η θερμοκρασία του μανδύα ακριβώς κάτω από την πλάκα είναι υψηλότερη από άλλες περιοχές. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, το θερμό μάγμα μπορεί να ανέβει στην επιφάνεια και να παράγει πιο ενεργά ηφαίστεια.
Τα όρια των πλακών θεωρούνται περιοχές όπου συγκεντρώνεται η γεωλογία και η ηφαιστειακή δραστηριότητα. Ως εκ τούτου, είναι φυσιολογικό τόσα πολλά ηφαίστεια και σεισμοί να συγκεντρώνονται στο Δαχτυλίδι της Φωτιάς του Ειρηνικού. Το πρόβλημα είναι όταν γίνεται σεισμός στη θάλασσα και προκαλεί τσουνάμι και το αντίστοιχο τσουνάμι. Υπό αυτές τις συνθήκες, ο κίνδυνος θα αυξηθεί σε σημείο που μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφές όπως αυτές στη Φουκουσίμα το 2011.
Ηφαιστειακή δραστηριότητα του Δακτυλίου της Φωτιάς
Ίσως έχετε παρατηρήσει ότι η κατανομή των ηφαιστείων στη γη είναι άνιση. Ακριβώς το αντίθετο. Αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης περιοχής γεωλογικής δραστηριότητας. Αν δεν υπήρχε τέτοια δραστηριότητα, το ηφαίστειο δεν θα υπήρχε. Οι σεισμοί προκαλούνται από τη συσσώρευση και την απελευθέρωση ενέργειας μεταξύ των πλακών. Αυτοί οι σεισμοί είναι πιο συνηθισμένοι στις χώρες μας στο Δαχτυλίδι της Φωτιάς του Ειρηνικού.
Και είναι αυτό Το Δαχτυλίδι της Φωτιάς είναι αυτό που συγκεντρώνει το 75% των ενεργών ηφαιστείων όλου του πλανήτη. Το 90% των σεισμών συμβαίνουν επίσης. Υπάρχουν αναρίθμητα νησιά και αρχιπέλαγος μαζί, καθώς και διαφορετικά ηφαίστεια, με βίαιες εκρήξεις. Οι ηφαιστειακές καμάρες είναι επίσης πολύ συνηθισμένες. Είναι αλυσίδες ηφαιστείων που βρίσκονται στην κορυφή των πλακών καταβύθισης.
Αυτό το γεγονός κάνει πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να γοητεύονται και να τρομάζουν από αυτή τη ζώνη πυρκαγιάς. Αυτό συμβαίνει γιατί η δύναμη των πράξεών τους είναι τεράστια και μπορεί να προκαλέσει πραγματικές φυσικές καταστροφές.
Χώρες από τις οποίες διέρχεται
Αυτή η εκτεταμένη τεκτονική αλυσίδα εκτείνεται σε τέσσερις κύριες περιοχές: Βόρεια Αμερική, Κεντρική Αμερική, Νότια Αμερική, Ασία και Ωκεανία.
- Βόρεια Αμερική: Εκτείνεται κατά μήκος της δυτικής ακτής του Μεξικού, των Ηνωμένων Πολιτειών και του Καναδά, συνεχίζοντας προς την Αλάσκα και ενώνεται με την Ασία στον Βόρειο Ειρηνικό.
- Κεντρική Αμερική: περιλαμβάνει τα εδάφη του Παναμά, της Κόστα Ρίκα, της Νικαράγουας, του Ελ Σαλβαδόρ, της Ονδούρας, της Γουατεμάλας και της Μπελίζ.
- Νότια Αμερική: Σε αυτό το έδαφος καλύπτει σχεδόν όλη τη Χιλή και τμήματα της Αργεντινής, του Περού, της Βολιβίας, του Ισημερινού και της Κολομβίας.
- Ασία: καλύπτει την ανατολική ακτή της Ρωσίας και συνεχίζει μέσω άλλων ασιατικών χωρών όπως η Ιαπωνία, οι Φιλιππίνες, η Ταϊβάν, η Ινδονησία, η Σιγκαπούρη και η Μαλαισία.
- Ωκεανία: Τα νησιά του Σολομώντα, το Τουβαλού, η Σαμόα και η Νέα Ζηλανδία είναι χώρες της Ωκεανίας όπου υπάρχει το Δαχτυλίδι της Φωτιάς.