Η έχθρα Παπαφλέσσα – Κολοκοτρώνη
Ανήκουν και οι δύο στους μεγαλύτερους και πιο σπουδαίους αγωνιστές της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Δύο ονόματα που απέκτησαν μυθικές μορφές, τόσο για την αυτοθυσία τους, όσο και για την τόλμη και τη φιλοπατρία τους.
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (3 Απριλίου 1770- 4 Φεβρουαρίου 1843) αποτελεί ηγετική μορφή της Επανάστασης. Υπήρξε κορυφαίος αγωνιστής, οπλαρχηγός, πληρεξούσιος και σύμβουλος της Επικρατείας. Παρά τη μεγάλη του ηλικία, όταν ξεκίνησε η Επανάσταση το θάρρος και το μαχητικό του πνεύμα ήταν τόσο μεγάλο, ώστε του αποδόθηκε το παρατσούκλι <<Γέρος του Μοριά>>. Ακόμα και μετά το πέρας της Επανάστασης, ο Κολοκοτρώνης διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στα δρώμενα της εποχής του με κύριες ενέργειες την υποστήριξή του στον Καποδίστρια και τη συμμετοχή του στις προσπάθειες για ενθρόνιση του Όθωνα. Βίωσε την αγνωμοσύνη της Πατρίδας σε ύψιστο βαθμό, όταν καταδικάστηκε σε θάνατο μαζί με τον Πλαπούτα, στις 25 Μαΐου του 1834 με την κατηγορίας της εσχάτης προδοσίας. Ο μεγάλος ήρωας απεβίωσε στις 25 Μαΐου του 1834 σε ηλικία 72 ετών από εγκεφαλικό επεισόδιο.
Ο Γρηγόριος Δικαίος Παπαφλέσσας (1788- 25 Μαΐου 1825) υπήρξε κληρικός, πολιτικός και μεγάλη μορφή της Επανάστασης. Επαναστατικός χαρακτήρας από μικρός, φοίτησε στη σχολή Δημητσάνας από την οποία δεν αποφοίτησε, ενώ μόνασε σε πολλά μοναστήρια με πρώτο το μοναστήρι Παναγιάς της Βελανιδιάς στην Καλαμάτα και αργότερα στης Ρεκίτσας. Στη Ζάκυνθο γνωρίστηκε με το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και στην Κωνσταντινούπολη χειροτονήθηκε αρχιμανδρίτης από τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε’. Βρήκε τραγικό θάνατο στη Μάχη στο Μανιάκι στις 20 Μαΐου του 1825 με το κεφάλι του να αποχωρίζεται από το σώμα, προβάλλοντας και την τελευταία στιγμή ισχυρή αντίσταση με τους λίγους άνδρες που του είχαν απομείνει. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Ιμπραήμ ζήτησε να βρουν το κεφάλι του και να το τοποθετήσουν στο σώμα του δένοντάς το σε ένα δέντρο. Ο Ιμπραήμ αναγνώρισε την ανδρεία, το θάρρος και την τόλμη του αντιπάλου του αναφωνώντας «Αμαρτία να χαθεί τούτος ο πολέμαρχος!»
Δύο σημαντικές ιστορικές προσωπικότητες που άφησαν το στίγμα τους στον αγώνα της απελευθέρωσης και συγκεντρώνοντας το θαυμασμό και την αγάπη όλων των Ελλήνων.
Και όμως, οι δυο τους δεν είχαν καλές σχέσεις μεταξύ τους.
Πιθανή αιτία; Μία παλιά διαμάχη ανάμεσα στους δύο ήρωες..
Μία ημέρα, ο Κολοκοτρώνης βρισκόμενος στη Ζάκυνθο, διάβαζε το Ευαγγέλιο. Συνήθιζε να διαβάζει ιστορίες από την Αρχαία Ελλάδα και την Καινή Διαθήκη, διότι ήταν ιδιαίτερα θρήσκος.
Ο Παπαφλέσσας τότε, βλέποντας τον Κολοκοτρώνη να διαβάζει μία έκδοση του Ευαγγελίου που για κάποιο λόγο δεν είχε εγκρίνει ο Πατριάρχης, κάνει παρατήρηση στον ίδιο να σταματήσει να τη διαβάζει. Ο Κολοκοτρώνης ακούγοντας την παρατήρηση, συνέχιζε να διαβάζει απτόητος με τον Παπαφλέσσα να προσπαθεί να τον μεταπείσει και να τον ενοχλεί διαρκώς.
Τότε ο Κολοκοτρώνης, σε μία στιγμή νεύρων και θυμού, αρπάζει από τα πυκνά γένια του τον Παπαφλέσσα και τον έριξε με δύναμη καταγής. Αυτό το επεισόδιο, σε συνδυασμό βέβαια και με όσα ακολούθησαν στη διάρκεια της Επανάστασης, (κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, παρά το γεγονός ότι ήταν παλιός συνεργάτης του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, βρέθηκε στο αντίπαλο στρατόπεδο. Οι ένοπλες συγκρούσεις του με τους Κολοκοτρωναίους αποτελούν μελανή σελίδα στην όλη δράση του. ) κλόνισε τις σχέσεις των δύο ανδρών και έκτοτε η αντιπάθεια του ενός για τον άλλο τους συντρόφευσε μέχρι το θάνατό τους.
ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟΝ…ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΔΗ ΚΗΠΟ ( vid )
Βορειοανατολική Αγγλία , 49 χλμ βόρεια του Νιουκαστλ , λίγο πριν τα σύνορα με την Σκωτία μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο με ποτάμια , ρυάκια και πύργους κρύβεται ένα ιδιαίτερο μέρος .
Ενας κήπος για περπάτημα , ένας κήπος που δεν πρέπει να ακουμπήσεις τα φυτά ή ακόμη περισσότερο να τα μυρίσεις . Καλώς ήρθες στον δηλητηριώδη κήπο του Αlnwick
Ο κήπος Alnwick είναι ένα από τα πιο όμορφα αξιοθέατα της Βόρειας Αγγλίας. Στα 14 στέμματα, οι επισκέπτες μπορούν να περιπλανηθούν ανάμεσα στα πολύχρωμα φυτά, τα αρωματικά τριαντάφυλλα, τους θάμνους με τα διάφορα σχήματα και τα σιντριβάνια. Αλλά, με ένα ρητό όρο: Να μην αγγίξουν, να μην μυρίσουν και να μην δοκιμάσουν κανένα από τα λουλούδια!
Γνωστός και ως Δηλητηριώδης Κήπος, φιλοξενεί 100 διαβόητους δολοφόνους και ο μόνος τρόπος για να τους γνωρίσετε από κοντά, αλλά όχι και πολύ κοντά, είναι να περάσετε τις μαύρες σιδερένιες πύλες με την προειδοποίηση: “Αυτά τα φυτά μπορούν να σκοτώσουν“.
Ο Δηλητηριώδης Κήπος είναι το δημιούργημα της Jane Percy, της δούκισσας του Northumberland, το οποίο έχει συγκεντρώσει πολλούς θαυμαστές, αλλά και αρκετές κριτικές.
Το 1995, ο Ralph Percy, σύζυγος της Jane Percy, έγινε η δούκας του Northumberland, μια κομητεία στη βορειοανατολική Αγγλία που εκτείνεται μέχρι τα σύνορα της Σκωτίας, όταν ο αδερφός του, Harry, ο 11ος δούκας του Northumberland, πέθανε απροσδόκητα από υπερβολική δόση αμφεταμινών.
Με τον τίτλο ήρθε και η περιουσία περίπου £300 εκατομμυρίων που περιελάμβανε 120.000 στρέμματα γης, 171 αγροκτήματα, 700 σπίτια και εξοχικά και φυσικά το κάστρο Alnwick, η παραδοσιακή έδρα του δούκα του Northumberland, με συλλογές Meissen, έπιπλα του Louis XIV και έργα ζωγραφικής Titian, Caneletto και Van Dyke.
Το Κάστρο Alnwick είναι το γνωστό σε εμάς Hogwarts, καθώς εκεί έγιναν τα γυρίσματα των δύο πρώτων ταινιών του Harry Potter. Επίσης έχει χρησιμοποιηθεί για πολλές άλλες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, όπως Downton Abbey, The Hollow Crown: The Wars Of The Roses, Star Trek: The Next Generation, Transformers: The Last Knight.
© great-castles.com
Ο Δηλητηριώδης Κήπος είναι ένας τόπος ενθουσιασμού και ίντριγκας
Όταν η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο κάστρο, ο σύζυγος της Percy την ενθάρρυνε να ανακαινίσει τους κήπους, οι οποίοι τότε δεν διέθεταν τίποτα περισσότερο από μεγάλες σειρές χριστουγεννιάτικων δέντρων. “Νομίζω ότι θα σκέφτηκε: Αυτό θα την κρατήσει ήσυχη, θα φυτέψει απλά μερικά τριαντάφυλλα“, λέει η δούκισσα. Αλλά εκείνη το προχώρησε λίγο παραπάνω. Το 1996 προσέλαβε τον Jacques Wirtz, διάσημο αρχιτέκτονα εξωτερικών χώρων, για να τη βοηθήσει. Δεν ήθελε κάτι τυποποιημένο που θα έφτιαχναν όλοι. Ήθελε να δημιουργήσει κάτι υπέροχο αλλά και μοναδικό.
Αρχικά, η δούκισσα σκέφτηκε να φτιάξει έναν κήπο με βότανα που θα είχαν θεραπευτικές ιδιότητες. Όμως, μετά από ένα ταξίδι της στον διαβόητο δηλητηριώδη κήπο των Medici στην Ιταλία, η δούκισσα ενθουσιάστηκε και αποφάσισε να δημιουργήσει ένα κήπο με φυτά που θα μπορούσαν να σκοτώσουν αντί να θεραπεύουν.
Ένας από τους στόχους της Percy ήταν να διδάξει τα παιδιά για την επιστήμη και την βοτανική με τρόπο που πραγματικά θα τραβούσε το ενδιαφέρον τους. “Τα παιδιά δεν νοιάζονται για το πως η ασπιρίνη προέρχεται από το φλοιό ενός δέντρου, νομίζουν ότι είναι βαρετό. Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον είναι πώς ένα φυτό μπορεί να σκοτώσει ένα άνθρωπο και τι νιώθει λίγο πριν πεθάνει”, λέει η δούκισσα.
Η δούκισσα αναπτύσσει και ποικιλίες ναρκωτικών, από κάνναβη έως κοκαΐνη, στο πλαίσιο εκπαίδευσης κατά των ναρκωτικών. “Είναι ένας χώρος όπου οι επισκέπτες μπορούν να μάθουν για την επικίνδυνη πλευρά των φυτών. Εδώ προσφέρουμε μια νέα οδό για να μιλήσουμε για την κατάχρηση ναρκωτικών, τα περισσότερα από τα οποία αναπτύσσονται στη φύση“.
Τα φυτά πρέπει να λένε μια καλή ιστορία
Ένα από τα αγαπημένα φυτά της δούκισσας είναι η Μπρουγκμάνσια ή Σάλπιγγες των αγγέλων, μέλος της οικογένειας των Στρυχνοειδών (Solanaceae) (η οποία περιλαμβάνει τη μπελαντόνα) που αναπτύσσεται στη Νότια Αμερική. “Είναι ένα εκπληκτικό αφροδισιακό πριν σε σκοτώσει“. Οι βικτοριανές κυρίες συχνά έκοβαν ένα λουλούδι από το φυτό και πρόσθεταν μικρές ποσότητες γύρης στο τσάι τους, το οποίο τους πήγαινε ένα LSD ταξίδι.
Υπάρχουν και φυτά που είναι αρκετά συνηθισμένα και τα βρίσκουμε σε πολλούς κήπους σπιτιών. Πολλοί άνθρωποι μένουν έκπληκτοι όταν συνειδητοποιούν ότι είναι τοξικά, όπως για παράδειγμα η δάφνη. Βέβαια, δεν λείπουν και οι επισκέπτες που έχουν εμπειρία στις δόλιες ιδιότητες των φυτών και θέλησαν να φύγουν με μερικά αναμνηστικά από τον κήπο. Το αποτέλεσμα ήταν να αποκοιμηθούν στο τιμόνι κατά την επιστροφή, έχοντας υποκύψει στις τοξικές αναθυμιάσεις από τα φύλλα.
Ολόκληρος ο κήπος βρίσκεται υπό 24ωρη φύλαξη. Το μεγαλύτερο μέρος των φυτών μέσα στις πύλες απαιτούν ειδική κυβερνητική άδεια για να καλλιεργηθούν. Πολλά από τα φυτά, όπως το Ricinus communis (από τους σπόρους του οποίου προέρχεται η ρικίνη), καλλιεργούνται σε κλουβιά, για να κρατάνε τους περίεργους επισκέπτες από το να πλησιάσουν πάρα πολύ κοντά.
κάνναβη
Παρά τις σοβαρές προειδοποιήσεις, οι επισκέπτες μπορεί να πέσουν θύματα των φυτών. Υπάρχουν αναφορές ατόμων που λιποθύμησαν καθώς περπατούσαν στον κήπο από τις τοξικές αναθυμιάσεις.
Αυτό όπως φαίνεται δε πτοεί τους περισσότερους, καθώς, σήμερα, οι κήποι προσελκύουν περισσότερους από 600.000 επισκέπτες κάθε χρόνο.
Μην πείτε όμως ότι οι υπεύθυνοι του κήπου δεν σας προειδοποίησαν!
Ο ΚΙΤΡΙΝΟΣ ΣΤΟΛΟΣ
Αν θυμάστε τα πρόσφατα γεγονότα της Διώρυγας του Σουέζ με το ανορθόδοξο κόλλημα του πλοίου Ever Given, θα πρέπει να ξέρετε ότι το 1967, όταν ξέσπασε ο Πόλεμος των Έξι Ημερών, η ηττημένη Αίγυπτος αποφάσισε εν μία νυκτί, να αποκλείσει τη διώρυγα και από τις δύο πλευρές τοποθετώντας νάρκες, βυθισμένα πλοία και συντρίμμια, με τα άτυχα πλοία που περνούσαν εκείνη τη στιγμή να εγκλωβιστούν στο εσωτερικό της. Παρέμειναν εκεί για 8 ολόκληρα χρόνια (1967-1975).
Τα πλοία ονομάστηκαν Κίτρινος Στόλος (Yellow Fleet) εξαιτίας της σκόνης που είχε κατακαθίσει πάνω τους με το πέρασμα των χρόνων. Συνολικά ήταν 15 πλοία και ανήκαν σε 8 διαφορετικές χώρες: Δυτική Γερμανία, ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, Τσεχοσλοβακία, Βουλγαρία, Γαλλία, Σουηδία και Πολωνία. Τα πληρώματα παρέμειναν στο πλοίο για μήνες πριν αντικατασταθούν και μετά καθιερώθηκαν μακροχρόνιες παραμονές, διάρκειας 3 χρόνων. Ήταν απαραίτητο για να προστατευτούν τα πλοία και κυρίως η αξία των εμπορευμάτων τους.
Δεν υπήρχαν πολλά πράγματα να κάνει κανείς πάνω στα πλοία, έτσι οι ναύτες, αν και προερχόμενοι από χώρες που ήταν αντίπαλες στον Ψυχρό Πόλεμο, αδελφοποιήθηκαν και οργάνωναν αγώνες ποδοσφαίρου και αθλητικά γεγονότα.
Τα πλοία ήταν αγκυροβολημένα στο πιο φαρδύ σημείο της Διώρυγας, την Μεγάλη Πικρή Λίμνη (η ομορφιά των ονομάτων). Όταν κατάλαβαν ότι η κατάσταση δεν θα λυνόταν άμεσα, οι αξιωματικοί συναντήθηκαν πάνω στο βρετανικό πλοίο MS Melampus και σύστησαν έναν Σύλλογο Aλληλοβοήθειας: τον Great Bitter Lake Association, ο οποίος οργάνωσε την επόμενη χρονιά και τα Bitter Lake Olympic Games το 1968 (ήταν Ολυμπιακό Έτος, οι Ολυμπιακοί Αγώνες λάμβαναν χώρα στην Πόλη του Μεξικό).
Υπήρχαν 14 αθλήματα, ανάμεσα τους η ιστιοπλοΐα, οι καταδύσεις, στίβος, τοξοβολία (με χειροποίητα εργαλεία που έφτιαξαν ικανοί Πολωνοί ναυτικοί), άλμα εις ύψος (με στρώματα από τις καμπίνες), σκοποβολή και πόλο (το πολωνικό πλοίο διέθετε πισίνα) αλλά και ψάρεμα (?) και άρση βαρών.
Όπως αναφέρεται στα ημερολόγια των πλοίων, η ατμόσφαιρα ήταν άριστη, πολύ ολυμπιακή παρά τις εντάσεις της στιγμής. Η Πολωνία κατέκτησε τα περισσότερα μετάλλια, ακολουθούμενη από την Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Σε αντίθεση με το θεώρημα του Gary Lineker (το οποίο ίσως να μην ισχύει στην θάλασσα), η Γερμανία δεν κέρδισε το τουρνουά ποδοσφαίρου. Από αναφορές προκύπτει ότι οι Γερμανοί στεναχωρήθηκαν πολύ για την “αποτυχία” τους και απέδωσαν τα πάντα στους τραυματισμούς των καλύτερων παικτών.
Ο σύλλογος των πλοίων δημιούργησε ένα ταχυδρομικό σύστημα και παρήγαγε γραμματόσημα, τα οποία ακόμα και σήμερα τα ψάχνουν οι λάτρεις του φιλοτελισμού (και τα οποία γενικά είναι πανέμορφα).
Ήταν χειροποίητα και φτιαγμένα από οποιοδήποτε υλικό υπήρχε διαθέσιμο πάνω στα πλοία, δεν ήταν επίσημα γραμματόσημα αλλά εκείνη την περίοδο αναγνωρίζονταν ως τέτοια, προκειμένου να μπορούν οι ναυτικοί να επικοινωνήσουν με τις οικογένειες τους.
Για να διατηρήσουν ακμαίο το ηθικό και την ατμόσφαιρα μεγάλες ποσότητες αλκοόλ καταναλώνονταν πάνω στα πλοία. Ο καπετάνιος ενός εκ των πλοίων, είχε υπολογίσει ότι είχαν καταναλωθεί περίπου 8,5 εκατομμύρια μπουκάλια μπύρας και είχε γράψει “Αναρωτιέμαι τί θα σκέφτονται οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος για όλα αυτά“.
Όταν τα πλοία απελευθερώθηκαν, το 1974, μόνο δυο εξ αυτών ήταν σε θέση να πλεύσουν αυτόνομα. Η Great Bitter Lake Association διαλύθηκε και δημιουργήθηκαν τα τελευταία αναμνηστικά γραμματόσημα, για να αποχαιρετήσουν την Διώρυγα του Σουέζ.
Από το 1967 έως το 1975, περισσότεροι από 3.000 άντρες (και μια γυναίκα στην πραγματικότητα) υπηρέτησαν στη Μεγάλη Πικρή Λίμνη. Το 2017 πραγματοποιήθηκε μια συνάντηση με αφορμή τα 50 χρόνια από το γεγονός, στο Λίβερπουλ, ενώ μέλη από τη Γερμανία και τη Σλοβακία εξακολουθούν να συναντιούνται κάθε χρόνο. Το GBLA μπορεί να είναι ως επί το πλείστον μια υποσημείωση στην περίπλοκη ιστορία του εξαήμερου πολέμου, αλλά υπάρχουν μικρά κομμάτια εδώ και εκεί που θυμίζουν στον υπόλοιπο κόσμο ότι αυτό το αυτοσχέδιο έθνος κάποτε υπήρξε.
πράγματα που δεν γνωρίζατε για τη Διώρυγα του Σουέζ
1. Η Διώρυγα του Σουέζ βρίσκεται στην Αίγυπτο και ενώνει την Μεσόγειο με την Ερυθρά Θάλασσα και χωρίζει ουσιαστικά την Αφρική από την Ασία. Ξεκινάει από το Πορτ Σάιντ στην Μεσόγειο και τελειώνει στο Σουέζ. Το συνολικό της μήκος είναι 193 χιλιόμετρα.
2. Οι πρώτες σκέψεις διάνοιξης της διώρυγας είχαν ξεκινήσει από την εποχή των Φαραώ και η ιδέα ήταν να ενωθεί η Ερυθρά Θάλασσα με το Δέλτα του Νείλου, που στα χρόνια του Ηρόδοτου λέγεται ότι είχε πραγματοποιηθεί.
3. Μετά την κατάκτηση της Αιγύπτου από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη το 1798, δεν βρήκε την διώρυγα που είχαν φτιάξει οι Φαραώ και έτσι διερεύνησε εκ νέου την σκοπιμότητα κοπής του Ισθμού. Οι τότε ελλαττωματικοί υπολογισμοί στις μελέτες, ότι μπορεί να πλημμύριζε το Δέλτα του Νείλου, ήταν αρκετοί ώστε να μην ξεκινήσει το έργο.
4. Ο προγραμματισμός για την διάνοιξη της διώρυγας ξεκίνησε επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, από έναν Γάλλο, πρώην διπλωμάτη, με το όνομα Ferdinand de Lesseps, που διαπραγματεύτηκε και συστάθηκε η εταιρία Canal Suez. Η γέφυρα ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1859 και ολοκληρώθηκε το 1969. Οι Βρετανοί στην αρχή αντιτέθηκαν σε αυτήν την κατασκευή, αλλά αργότερα το 1875, όταν και η Αίγυπτος δημοπράτησε τις μετοχές της, αγόρασαν το 44%.
5. Το 1882 το Ηνωμένο Βασίλειο καταλαμβάνει την Αίγυπτο και παίρνει τον έλεγχο της διώρυγας ως και το 1936 που αποσύρεται από αυτήν αλλά εξακολουθεί να έχει τον έλεγχο της, ώσπου το 1956 η Αίγυπτος το αποκτά εξ ολοκλήρου και εθνικοποιεί την εταιρία.
6. Η διώρυγα είχε κλείσει για εμπορικούς σκοπούς το 1967 εξαιτίας του πολέμου των έξι ημερών μεταξύ της Αιγύπτου και του Ισραήλ και κράτησε ως το 1973 λόγω και των μετέπειτα συγκρούσεων μεταξύ των δύο χωρών. Άνοιξε τελικά το 1975 αφού καθαρίστηκε από τα κατεστραμμένα πλοία που βρίσκονταν μέσα σε αυτήν.
7. Τα άτυχα πλοία που περνούσαν εκείνες τις ημέρες από τη διώρυγα εγκλωβίστηκαν στο εσωτερικό της. Παρέμειναν εκεί για 8 ολόκληρα χρόνια (1967-1975). Ονομάστηκαν Κίτρινος Στόλος (Yellow Fleet) εξαιτίας της σκόνης που είχε κατακαθίσει πάνω τους με το πέρασμα των χρόνων. Μπορείτε να διαβάσετε την απίθανη ιστορία των 15 αποκλεισμένων πλοίων εδώ.
8. Τα πλοία που διέρχονται από τη διώρυγα καταβάλλουν στο αιγυπτιακό δημόσιο τέλη διέλευσης, γνωστά και ως διόδια, που υπολογίζονται με βάση την χωρητικότητας του πλοίου σε σχέση με την χωρητικότητα της διώρυγας. Επίσης τα πλοία υποβάλλονται σε υποχρεωτική πλοήγηση από την είσοδο μέχρι την έξοδό τους. Η ίδια η διώρυγα θεωρείται ως ουδέτερη θάλασσα.
9. Το 2015 ολοκληρώθηκε το νέο κανάλι του Σουέζ που επιτρέπει σε μερικά σημεία τη ροή των πλοίων και προς τις δύο κατευθύνσεις. Περίπου 19000 πλοία διέρχονται πλέον κάθε χρόνο μέσα από την διώρυγα.
10. Η διώρυγα του Σουέζ μειώνει τη διάρκεια ταξιδιού ενός πλοίου από την Ασία προς την Κεντρική Ευρώπη 8 με 9 ημέρες περίπου, διανύοντας 3500 ναυτικά μίλια λιγότερα.
11. Ένα τούνελ και 2 γέφυρες διασχίζουν το κανάλι. To τούνελ, με το όνομα Ahmed Mahdi, είναι μήκους 1640 μέτρων, ενώ η πιο γνωστή γέφυρα είναι η Γέφυρα της Ειρήνης ή αλλιώς Γέφυρα Ειρήνης του Μουμπάρακ. Υπάρχουν σχέδια για την κατασκευή και άλλων τούνελ.
12. Το Άγαλμα της Ελευθερίας που βρίσκεται στην Νέα Υόρκη αρχικά προοριζόταν για την διώρυγα του Σουέζ. Το άγαλμα της ελευθερίας σχεδιάστηκε από τον Γάλλο καλλιτέχνη και γλύπτη Frédéric Auguste Bartholdi, ο οποίος αφού επισκέφθηκε την Αίγυπτο το 1855, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα κολοσσιαίο άγαλμα με σκοπό να ανταγωνιστεί τα αρχαία της Αιγύπτου, και να θυμίζει και κάτι σαν τον Κολοσσό της Ρόδου.
Ο τίτλος της εργασίας του Bartholdi ήταν «η Αίγυπτος που φέρνει το φως στην Ασία» και ήταν ένα σχέδιο με τη μορφή μιας Αιγύπτιας γυναίκας ύψους 30 μέτρων φορώντας μια παραδοσιακή ενδυμασία, σαν ρόμπα, με ένα μαντήλι στο κεφάλι και με το χέρι της ανασηκωμένο με έναν πυρσό στο χέρι. Ο σκοπός ήταν το άγαλμα να τοποθετηθεί στο λιμάνι του Πορτ Σάιντ.
13. Τα τρία τέταρτα των κατοίκων της Κάσου (περίπου 5000 άτομα) μετακόμισαν κάποτε στην Αίγυπτο και βοήθησαν αποφασιστικά να φτιαχτεί η διώρυγα του Σουέζ. Στην χερσόνησο είχε στηθεί ολόκληρη Κασιώτικη κωμόπολη. Ο ίδιος ο Λεσέψ αναγνώρισε την προσφορά των Κασιωτών στο διάσημο έργο, αλλά δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει το αίτημα τους να ονομαστεί Νέα Κάσος η καινούρια πόλη που ξεφύτρωσε εκεί, το Πορτ Σάιντ. Είχε ήδη υποσχεθεί αυτή την τιμή στον αντιβασιλέα της Αιγύπτου Σαϊντ Πασά.
Οι Κάσιοι έχουν τραγουδήσει την πληθυσμιακή αφαίμαξη του νησιού τους για την κατασκευή της διώρυγας του Σουέζ: «Να ‘τον να ζη ο Ντε Λεσέψ, εί(θ)εν να τον δικάσω, που μπίταρε (= εποίκησε) την έρημο κι ερήμαξε την Κάσο». Επίσης, ο πρώτος πλοηγός που διέπλευσε τη Διώρυγα ήταν Κασιώτης ναυτικός.
Σκότωσα παντού, σκότωνα συνέχεια .!
Ο Πέντρο Ροντρίγκες υποστηρίζει ότι δολοφόνησε πάνω από 100 άτομα. Οι αρχές μιλούν για τουλάχιστον 71 θύματα, αριθμός που τον κάνει τον χειρότερο κατά συρροή δολοφόνο στην ιστορία της Βραζιλίας. Στα 68 του εκτελέστηκε με έξι σφαίρες.
«Το έγκλημα δεν είναι αστείο. Είναι σαν τον διάβολο. Σου δίνει με το ένα χέρι και σου παίρνει με το άλλο» είχε πει ο Πέντρο Ροντρίγκες Φίλιο. Για πάνω από μισό αιώνα ήταν το δικό του χέρι που… έπαιρνε. Αφαίρεσε τουλάχιστον 71 ζωές ενώ ο ίδιος υποστήριζε ότι τα θύματα του ήταν πάνω από 100. Όποιο και αν είναι το ακριβές νούμερο ο «Πεντρίνιο Ματαντόρ» είναι ο… παραγωγικότερος κατά συρροή δολοφόνος της Βραζιλίας. Με την επίφαση της «τιμωρίας των μοχθηρών» ο Ροντρίγκες σκότωνε όποιον δεν συμπαθούσε ή όποιον θεωρούσε ότι τον έβλαψε. Στις 5 Μαρτίου 2023 έφτασε η ώρα να γνωρίσει το άλλο χέρι του διαβόλου. Βρισκόταν έξω από τη σπίτι του στην πόλη Μότζι ντας Κρούζες όταν ένα αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά του. Δύο άντρες κατέβηκαν και τον πυροβόλησαν έξι φορές. Έτσι γράφτηκε ο επίλογος της ζωής του «Πεντρίνιο Ματαντόρ». Ήταν 68 ετών.
Φονιάς στα 14 του
Ο Πέντρο Ροντρίγκες Φίλιο ήρθε στη ζωή το 1954 σε μια φάρμα στη Σαντα Ρίτα ντο Σαπουκάι, στα νότια της περιοχής Μίνας Ζεράις. Γεννήθηκε με τραύμα στο κρανίο αποτέλεσμα μιας κλοτσιάς που είχε ρίξει ο πατέρας του στη μητέρα του όσο ο Πέντρο ήταν ακόμα στην κοιλιά της. Ο ίδιος λέει ότι από πολύ μικρός ένιωθε μια τάση για δολοφονία. Στα 13 του επιχείρησε να σκοτώσει τον ξάδελφο του σε μια πρέσα για ζαχαροκάλαμο. Στα 14 του έκανε τον πρώτο του φόνο. Ο πατέρας του απολύθηκε από το σχολείο που εργαζόταν με την κατηγορία ότι έκλεβε φαγητό που προοριζόταν για τους μαθητές.
Ο Πεντρίνιο πήρε την καραμπίνα του παππού του και περίμενε έξω από το Δημαρχείο της πόλης Αλφένας. Όταν εμφανίστηκε ο αντιδήμαρχος που είχε δώσει την εντολή της απόλυσης τον πυροβόλησε εν ψυχρώ και τον σκότωσε. Στη συνέχεια εκτέλεσε και έναν φύλακα του σχολείου τον οποίο θεωρούσε υπεύθυνο για την κλοπή του φαγητού.
Η εκδίκηση του Ματαντόρ
Διέφυγε στην περιοχή του Σάο Πάουλο, όπου ζούσε ο νονός του. Εκεί γνώρισε την Μποτίνια, τη χήρα ενός ναρκο-βαρόνου. Έζησαν μαζί και ανέλαβε την ηγεσία της οργάνωσης που είχε μείνει χωρίς αρχηγό. Με την εκτέλεση τριών αντιπάλων και εκφοβισμό ο Πεντρίνιο έγινε το αφεντικό της περιοχής αλλά τα δεδομένα άλλαξαν όταν η Μποτίνια έπεσε νεκρή από πυρά της αστυνομίας.
Αναγκάστηκε και πάλι να διαφύγει. Γρήγορα όμως έστησε τη δική του συμμορία και συνέχισε την εγκληματική του δράση. Σημείο καμπής στη ζωή του ήταν η γνωριμία με τη Μαρία Απαρεσίδα Ολίμπια. «Την αγάπησα και ακόμα την αγαπώ. Έκανα το όνομα της τατουάζ και δίπλα έγραψα: Είμαι ικανός να σκοτώσω για την αγάπη» θα πει ο ίδιος. Η Μαρία έμεινε έγκυος αλλά έχασε το παιδί. Ήταν μεγάλο χτύπημα για τον Πεντρίνιο αλλά θα ερχόταν ένα ακόμα μεγαλύτερο. Επιστρέφοντας στο σπίτι μια μέρα βρήκε νεκρή τη σύντροφο του. Την είχαν εκτελέσει με μια σφαίρα στο κεφάλι.
Η εκδίκηση του θα γιγάντωνε τον μύθο του «Πεντρίνιο Ματαντόρ» Βασάνισε και σκότωσε πολλά άτομα μέχρι να μάθει ποιος ήταν υπεύθυνος για τη δολοφονία. Την εντολή είχε δώσει ένας παλιός αντίπαλος του. Μαζί με μια ομάδα τεσσάρων ατόμων πήγαν σε μια γαμήλια δεξίωση όπου βρισκόταν ο δολοφόνος της Μαρίας και οι συνεργάτες τους. Άφησαν πίσω τους επτά νεκρούς και 16 τραυματίες.
«Μαχαίρωσα τον πατέρα μου και του μάσησα την καρδιά»
Το 1973 ο Πεντρίνιο συνελήφθη μετά από πληροφορία που έδωσε ο πατέρας μια φίλης του. Καταδικάστηκε για 48 δολοφονίες και η ποινή του ήταν 128 χρόνια φυλάκισης. Μέσα στο αυτοκίνητο που τον μετέφερε στη φυλακή σκότωσε τον συγκρατούμενο του ο οποίος είχε καταδικαστεί για βιασμό. «Οι βιαστές και οι προδότες δεν είναι καλοί άνθρωποι» θα πει.
Στη φυλακή έμαθε να διαβάζει, να γράφει και να σκοτώνει αδιάκριτα. «Σκότωσε στο κελί, στον διάδρομο, στην καφετέρια, στην αυλή. Σκότωσε παντού» γράφει μια αναφορά της αστυνομίας για τη δράση του με τις πληροφορίες να μιλούν για περίπου 40 δολοφονίες εντός των… τειχών.
Σκότωσε φίλους του, σκότωσε σωφρονιστικούς υπαλλήλους σκότωσε ακόμα και τον πατέρα του. Το 1974 βρέθηκαν στην ίδια φυλακή καθώς ο πατέρας του Πεντρίνιο δολοφόνησε τη μητέρα του με ματσέτα. «Μαχαίρωσε τη μάνα μου 21 φορές έτσι εγώ τον μαχαίρωσα 22. Είχα ένα περίστροφο μαζί μου. Το είχα πάρει από έναν αστυνομικό μέσα στη φυλακή. Έπρεπε όμως να χρησιμοποιήσω το μαχαίρι μου. Ο κόσμος λέει ότι μετά έφαγα την καρδιά του. Όχι, απλά την έκοψα γιατί ήταν θέμα εκδίκησης, σωστά; Την έκοψα και την πέταξα μακριά. Πήρα ένα κομμάτι, το μάσησα και το έφτυσα. » εξήγησε σε τηλεοπτική του συνέντευξη.
Οι άλλοι φυλακισμένοι τον έτρεμαν και σε κάποιες περιπτώσεις επιχείρησαν να τον δολοφονήσουν. Σε μια από αυτές του επιτέθηκαν πέντε άτομα στο προαύλιο. Ο Πεντρίνιο σκότωσε τα τρία με μαχαίρι και οι άλλοι δύο τράπηκαν σε φυγή.
Κανείς δεν ξέρει πόσους ακριβώς έχει σκοτώσει
Με τα δικαστικά αρχεία να έχουν χαθεί κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά πόσα ακριβώς άτομα έχει σκοτώσει ο «Πεντρίνιο Ματαντόρ». Ο ίδιος υποστηρίζει ότι τα θύματα του είναι πάνω από 100. «Έχω σκοτώσει εμπόρους ναρκωτικών, βιαστές, ρουφιάνους. Σκότωσα κάποιους γιατί απλά τους αντιπαθούσα και έναν συγκρατούμενο μου γιατί ροχάλιζε και με ενοχλούσε» θα πει. Οι αρχές υποστηρίζουν ότι πολλά από αυτά που λέει δεν είναι αλήθεια. «Έχει σκοτώσει λιγότερους απ’ όσους υποστηρίζει αλλά περισσότερους απ’ όσους εμφανίζονται στα επίσημα έγγραφα. Αυτό δείχνει και την ανεπάρκεια στο δικαστικό και νομικό σύστημα της Βραζιλίας» θα πει ο Τούλιο Καν, κοινωνιολόγος που εργαζόταν ως σύμβουλος για της φυλακές της χώρας.
Ο εγκλεισμός έκανε τον Πεντρίνιο όλο και πιο παρανοϊκό και χρησιμοποιούσε το μαχαίρι του για τον πλέον ασήμαντο λόγο. Ψυχιατρική αξιολόγηση που του έγινε το 1982 αναφέρει: «Ο Πεντρίνιο είναι η απόλυτη περιγραφή αυτό που η ψυχιατρική αναφέρει ως ψυχοπαθής. Το μεγαλύτερο κίνητρο στη ζωή του είναι η αυτοεπιβεβαιώση του μέσω της βίας. Είναι ένας παρανοϊκός, αντικοινωνικός χαρακτήρας».
Η αποφυλάκιση και το τέλος
Από το 1992 έως το 2002 κρατούταν σε πλήρη απομόνωση. Ερχόταν σε επαφή μόνο με τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους. Μετά το 2003 είχε δικαίωμα αποφυλάκισης βάσει ενός νόμου που επιτρέπει σε κάθε κρατούμενο που έχει εκτίσει πάνω από 30 χρόνια να καταθέσει αίτηση αναστολής της ποινής (πλέον ο νόμος έχει αλλάξει στα 40 χρόνια).
Η παραμονή του στο κελί παρατάθηκε αλλά στις 24 Απριλίου 2007 αποφυλακίστηκε. Τον Σεπτέμβριο του 2011 όμως συνελήφθη και πάλι για να δικαστεί για εγκλήματα που είχε διαπράξει στο παρελθόν. Καταδικάστηκε σε 8 χρόνια και εξέτισε έως το 2018.
Μετά τη δεύτερη αποφυλάκιση του ο Πεντρίνιο ήταν πλέον 62 ετών και είχε περάσει τα 42 σε φυλακές. Δήλωνε μετανιωμένος και μέσω καναλιού που έφτιαξε στο Youtube μιλούσε για τη ζωή του και παρακινούσε τους νέους να μην εμπλακούν με το έγκλημα. Έζησε μόλις έξι χρόνια μετά την αποφυλάκιση του. Όταν δολοφονήθηκε, στις 5 Μαρτίου 2023, ήταν 68 ετών.
«Όσοι σκότωσα ήταν κακοί άνθρωποι»
Σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο περιοδικό Epoca στις αρχές του 2000 θα πει: «Δεν έχω κάτι να μετανιώσω. Όσοι σκότωσα δεν ήταν καλοί άνθρωποι. Δεν σκεφτόμουν κάτι όταν τους σκότωνα. Τίποτα γιατί ένας άχρηστος άνθρωπος πέθαινε. Δεν υπάρχει λόγος μετάνοιας, τίποτα. Ποτέ δεν σκότωσα ένα παιδί, μια γυναίκα ή έναν οικογενειάρχη.
Στο αριστερό του χέρι ένα τατουάζ γράφει: «Σκοτώνω για ευχαρίστηση». Ο δημοσιογράφος τον ρωτά: «Είσαι υπέρ της θανατικής ποινής;»
«Εγώ; Όχι, δεν είμαι υπέρ του θανάτου, όχι».
ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΛΛΆΞΟΥΜΕ ΠΟΡΕΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΣΤΕΡΟΕΙΔΉ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΕΠΑΝΩ ΜΑΣ ?
H NASA τον Σεπτέμβριο του 2022 έριξε επάνω σε έναν αστεροειδή μια διαστημοσυσκευή με στόχο την αλλαγή κατά μερικών μοιρών στην πορεία του έτσι ώστε σε βάθος χρόνου αυτές οι μοίρες να επιδράσουν σημαντικά στην πορεία του που ίσως θα είχε προς τη γη . Κοινώς να εκτρέψουν την πορεία του .
Και μετά από μήνες να ποια είναι τα επιβεβαιωμένα συμπεράσματα.
Οι επιστήμονες απαντούν στο ερώτημα και έχουν καλά και κακά νέα. Τι έδειξαν τα δεδομένα της αποστολής DART και τι θα χρειαστεί για να πετύχει μια τέτοια σωτήρια εκτροπή.
Πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια ένας αστεροειδής οδήγησε στο τέλος της εποχής των δεινοσαύρων. Θα μπορούσαμε σήμερα να αποτρέψουμε μια τέτοια καταστροφική συνάντηση; Με την αποστολή DART (Double Asteroid Redirection Test) η NASA επιχείρησε να δώσει απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα. Στις 26 Σεπτεμβρίου 2022 έπληξε έναν αστεροειδή τον οποίο ονόμασε Δίμορφο, με στόχο να αλλάξει την τροχιά του.
Με την τεχνική ανατροπή «kinetic impactor» η NASA θέλησε να διαπιστώσει αν πράγματι μπορούμε να αποφύγουμε έναν τεράστιο διαστημικό βράχο που βρίσκεται σε πορεία σύγκρουσης με τον πλανήτη μας.
Μετά την επιτυχή πρόσκρουση στον Δίμορφο η αμερικανική διαστημική υπηρεσία αναλύει τα δεδομένα που προέκυψαν. Η ομάδα της αποστολής DART, της οποίας ηγήθηκε το Johns Hopkins Applied Physics Laboratory (APL), διαπίστωσε πως μια τέτοια αποστολή μπορεί να είναι όντως αποτελεσματική ως προς την εκτροπή ενός αστεροειδούς. Είναι το πρώτο σημαντικό βήμα ως προς την αποτροπή ενός τέτοιου συμβάντος στο μέλλον.
Τα ευρήματα δημοσιεύτηκαν σε τέσσερα επιστημονικά άρθρα στο Nature. Μεταξύ άλλων, δείχνουν πως η αναχαίτιση ενός αστεροειδούς με διάμετρο περίπου μισού μιλίου όπως ο Δίμορφος μπορεί να επιτευχθεί χωρίς προηγούμενη αναγνωριστική αποστολή (αν και σίγουρα θα βοηθούσε). Ωστόσο υπάρχουν και τα κακά νέα.
Σε σχετική ανακοίνωση της NASA τονίζεται πως για να είναι επιτυχημένη μια τέτοια αποστολή χρειάζεται ένα πολύ μεγάλο χρονικό περιθώριο, πιθανότατα πάνω από δέκα χρόνια. Για να εκτρέψουμε έναν αστεροειδή θα πρέπει να τον εντοπίσουμε δεκάδες χρόνια πριν και να γνωρίζουμε ότι βρίσκεται σε πορεία σύγκρουσης. Τότε θα μπορούσαμε να οργανώσουμε μια αποστολή που θα άλλαζε την τροχεία του και θα τον έστελνε να περάσει δίπλα από τον πλανήτη μας. Πάντως, οι ερευνητές υπογραμμίζουν ότι η επιτυχία του DART «δημιουργεί αισιοδοξία σχετικά με τη δυνατότητα της ανθρωπότητας να προστατέψει τη Γη από την απειλή ενός αστεροειδούς».
Πέραν από την αξία της αποστολής ως προς την επιβεβαίωση της συγκεκριμένης τεχνικής ως αποτελεσματικού μέσου πλανητικής άμυνας, η DARΤ είναι ιδιαίτερα σημαντική και ως προς τη μελέτη των αστεροειδών, καθώς η πρόσκρουση έκανε τον Δίμορφο «ενεργό αστεροειδή»- έναν διαστημικό βράχο που κινείται σαν αστεροειδής, μα έχει «ουρά» σαν κομήτης. Επιστήμονες θεωρούσαν πως κάποιοι ενεργοί αστεροειδείς είναι αποτέλεσμα προσκρούσεων, ωστόσο μέχρι τώρα κανείς δεν είχε δει την «ενεργοποίηση» ενός αστεροειδούς και το σκάφος της αποστολής DART επιβεβαίωσε ακριβώς αυτό.
Όσο τώρα για τις πιθανότητες να βρεθούμε σε πορεία σύγκρουσης με έναν μεγάλο αστεροειδή κάποια στιγμή στο μέλλον η επιστημονική κοινότητα δυστυχώς συμφωνεί ότι είναι μεγάλες.
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΓΙΟΜ ΚΙΠΠΟΥΡ
Ο Πόλεμος του Γιομ Κιππούρ, ή αλλιώς Δ’ Αραβοϊσραηλινός πόλεμος, που συνέβη τον Οκτώβριο του 1973 αποτέλεσε την άρση της ταπείνωσης που υπέστησαν οι αραβικές χώρες μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967. Αυτός είναι και ο τελευταίος της σειράς των Αραβοϊσραηλινών πολέμων. Γιομ Κιπούρ ονομάζεται η ισραηλινή εορτή του Εξιλασμού, ή αλλιώς Ημέρα της Εξιλέωσης.
Πριν τη σύρραξη
Μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών, το Ισραήλ εκτός από τις εκτάσεις που είχε καταλάβει, όπως τη χερσόνησο του Σινά (Αιγύπτου) και την ανατολική πλευρά του Ιορδάνη (Ιορδανίας) απέκτησε και αρκετά διπλωματικά όπλα, τα οποία χρησιμοποίησε για να αυξήσει την θέση του στην περιοχή. Η στάση αυτή υπήρξε αρκετά σκληρή, καθώς η τότε πρωθυπουργός του Ισραήλ Γκόλντα Μέιρ, αρνιόταν συστηματικά ικανοποιητικές παραχωρήσεις προς τα αραβικά κράτη. Επιπλέον, ο πρωθυπουργός της Αιγύπτου, Γκαμάλ Άμπντελ Νάσερ, μετά την ανάκληση της παραίτησής του διατηρούσε πλέον την πολιτική των τριών όχι (όχι στην αναγνώριση του Ισραήλ, στις διαπραγματεύσεις με αυτό και στην ειρήνη) υπό την νέα υφιστάμενη κατάσταση.
Ο Νάσερ άρχισε ένα εντατικό εξοπλιστικό πρόγραμμα, κατά το οποίο αναπληρώθηκε όλο το στρατιωτικό υλικό που χάθηκε στον Πόλεμο των Έξι Ημερών μέσα σε δύο χρόνια. Κύριος προμηθευτής αυτών των εξοπλισμών, βεβαίως με αντισταθμιστικά οφέλη ήταν η ΕΣΣΔ, η οποία και ενίσχυσε με επιπλέον 3.000 στρατιωτικούς συμβούλους στο Κάιρο, ανεβάζοντας τον τότε αριθμό των Σοβιετικών στρατιωτικών στους 20.000. Τον Ιούλιο του ’69 εγκαινιάστηκε από τον Νάσερ ο Πόλεμος της Φθοράς δημιουργώντας σποραδικές συγκρούσεις μικρής κλίμακας στην ανατολική όχθη της διώρυγας του Σουέζ σε αντιστάθμιση παρόμοιων δραστηριοτήτων των Ισραηλινών. Ωστόσο το σχέδιο αυτό έπαψε με τον θάνατο του Νάσερ τον Σεπτέμβριο του 1970.
Ο μέχρι τότε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ανουάρ Σαντάτ, που ανέλαβε στη συνέχεια πρόεδρος της Αιγυπτιακής Δημοκρατίας, ακολούθησε τη γραμμή του Νάσερ με μια πιο συντηρητική όμως πολιτική. Τον Ιανουάριο του 1971 ο μεσολαβητής του ΟΗΕ στην περιοχή, Γκούναρ Γιάρινγκ, σε συνεννόηση με την κυβέρνηση Νίξον και τον Χένρυ Κίσινγκερ, ζήτησε υποχωρήσεις και από τις δύο πλευρές. Το Φεβρουάριο ο Ανουάρ Σαντάτ, μετά από αμερικανικές υποσχέσεις οικονομικής βοήθειας έδωσε το πρώτο αιγυπτιακό «ναι» σε διαπραγματεύσεις. Από το Ισραήλ η Μέιρ, έδωσε αρνητική απάντηση, κατηγορώντας τον Γιάρινγκ και τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, Θαντ, ότι απαιτούσε την αποχώρηση των ισραηλινών δυνάμεων από τις νεοκατεχόμενες περιοχές στην προ του ’67 εποχή.Έτσι από το καλοκαίρι του 1972 άρχισαν οι δημόσιες απειλές, της Αιγύπτου και της Συρίας (προέδρου Άσσαντ) προς το Ισραήλ.
Ο αιφνιδιασμός της 6ης Οκτωβρίου
Η νέα συνοριακή μεθόριος Αιγύπτου – Ισραήλ εκτεινόταν στα 145 χλμ., ενώ της Συρίας – Ισραήλ σε 64 χλμ. Μετά τον πόλεμο του ’67 οι Ισραηλινοί δημιούργησαν οχυρώματα στην διώρυγα του Σουέζ. Οι οχυρώσεις αυτές πήραν το όνομα «Γραμμή Μπάρ-Λεβ». Καθώς η διώρυγα του Σουέζ δημιουργούσε φυσικές οχυρώσεις, από τα πλευρικά αναχώματα, οι Ισραηλινοί έκαναν έργα εκβάθυνσης των αναχωμάτων, ενώ έχτιζαν περιμετρικά ένα τσιμεντένιο οχύρωμα κάθε 7-10 χλμ, με περίμετρο 300 μέτρα, προστατευμένα από συρματοπλέγματα και ναρκοθετημένες περιοχές. Η λάσπη και η άμμος που μαζεύονταν συσσωρεύονταν στην ανατολική όχθη, δημιουργώντας υψίπεδα ύψους 20 μέτρων και βάθους 10 μέτρων.
Στις αρχές Οκτωβρίου του 1973 η διεύθυνση Πληροφοριών του Ισραηλινού στρατού (AMAN) και ο αρχηγός της υποστράτηγος Έλι Ζέιρα, συνέταξαν μια έκθεση, η οποία έμεινε στην ιστορία ως το μεγαλύτερο φιάσκο στην ιστορία των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών. Το συμπέρασμα της έκθεσης ήταν πως οι πιθανότητες αραβικής επίθεσης ήταν ελάχιστες, παρόλο που οι δημόσιες απειλές των αράβων γίνονταν συχνότερες, και ο βασιλιάς της Ιορδανίας υποδείκνυε το αντίθετο. Το πρωί της 6ης Οκτωβρίου υπήρξε πληροφόρηση από πληροφοριοδότη, πως ο πόλεμος ήτανε σίγουρος, και τα ισραηλινά στρατεύματα άρχισαν τις κινητοποιήσεις.
Στις 13:55 άρχισε η αιγυπτιακή επίθεση. Για να ξεπεραστεί το πρόβλημα της άμμου χρησιμοποιήθηκαν αντλίες νερού που άλλαξαν την ροή του νερού και αύξησαν την στάθμη με αποτέλεσμα να καταρρεύσει η συσσωρευμένη άμμος. Τα αιγυπτιακά άρματα πέρασαν το κανάλι μέσω πλωτών γεφυρών, ενώ αλεξιπτωτιστές έπεσαν στα νώτα της γραμμής άμυνας των ισραηλινών. Ταυτόχρονα υπήρξε αεροπορική και αντιαεροπορική κάλυψη. Μέχρι την 8η Οκτωβρίου οι Αιγύπτιοι είχαν προελάσει σε βάθος μόλις 6 χλμ. Παράλληλα άρχισε και η συριακή επίθεση. Τα συριακά στρατεύματα με μπουλντόζες και εξοπλισμό ανίχνευσης ναρκών προωθήθηκαν στην ουδέτερη ζώνη, εξαναγκάζοντας σε μερικές περιπτώσεις τους ισραηλινούς να υποχωρήσουν στα προηγούμενα σύνορά τους.
Η εξέλιξη του πολέμου
Παράλληλα οι αραβικές χώρες του OPEC επέβαλαν εμπορικό αποκλεισμό στις εξαγωγές πετρελαίου προς αμερικάνικες εταιρείες, και μείωση των εξαγωγών κατά 5% κάθε μήνα προς τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, δημιουργώντας έτσι την Α’ πετρελαϊκή κρίση. Παρόλα αυτά στο συριακό μέτωπο οι ισραηλινές δυνάμεις σημείωσαν αξιοσημείωτη πρόοδο απωθώντας τους Συρίους από την ουδέτερη ζώνη, παραμένοντας αγκυστρωμένοι στα υψίπεδα του Γκολάν.
Στις 8 Οκτωβρίου υπήρξε η πρώτη επίθεση των ισραηλινών, με σκοπό να δημιουργήσουν ρήγματα στην αιγυπτιακή επίθεση, χωρίς όμως τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Επιπλέον υπήρξε και αμερικάνικη επιχείριση μεταφοράς στρατιωτικού εξοπλισμού προς το Ισραήλ από αμερικανικά αεροπλανοφόρα που έπλεαν τότε στην ανατολική Μεσόγειο.
Στο συριακό μέτωπο από τις 11 μέχρι τις 14 Οκτωβρίου, οι ισραηλινές δυνάμεις απώθησαν τις συριακές προς τη Δαμασκό, η οποία όμως ενισχύθηκε με 30.000 Ιρακινούς και 500 άρματα.
Στις 14 Οκτωβρίου, άρχισε η μεγαλύτερη μάχη αρμάτων μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην οποία έλαβαν μέρος περίπου 1.000 αιγυπτιακά οχήματα εναντίον περίπου 800 ισραηλινών. Η πλάστιγγα άρχισε να γέρνει υπέρ των Ισραηλινών μετά την νίκη τους στη μάχη.
Την 15η Οκτωβρίου, τέθηκε σε εφαρμογή η επιχείρηση Valiant, που επιδίωκε την αποκοπή των αιγυπτιακών στρατευμάτων από τους δρόμους ανεφοδιασμού τους. Ισραηλινοί στρατιώτες πέρασαν στη δυτική όχθη του Σουέζ. Μέχρι τις 21 Οκτωβρίου η αιγυπτιακή 3η στρατιά είχε μόνον έναν δρόμο ανεφοδιασμού τον οποίο αμύνονταν.
Τέλος στις 22 Οκτωβρίου από τις 18:00 έγινε γνωστό πως θα πρέπει να επιβληθεί κατάπαυση του πυρός.
Η λήξη του πολέμου
Τις τελευταίες μέρες του πολέμου οι δυτικές χώρες τις Ευρώπης αρχίζουν διαπραγματεύσεις για την κατάπαυση του πυρός. Όσο οι Ισραηλινοί έκλειναν τον κλοιό γύρω από την 3η αιγυπτιακή στρατιά, οι σοβιετικοί πίεζαν για κατάπαυση του πυρός, με την από κοινού με τις ΗΠΑ παρέμβαση. Ωστόσο η κατάπαυση του πυρός καθυστερούσε με αποτέλεσμα, περίπου 90-100 σοβιετικά πολεμικά πλοία να κατευθύνονται στη Μεσόγειο, ενώ αμερικανικά ραντάρ εντόπισαν σε ένα από αυτά ίχνη πυρηνικών κεφαλών.
Τελικά στις 22 Οκτωβρίου, μετά από αμερικανοσοβιετικό ψήφισμα, η Συρία επέστρεψε στα προπολεμικά σύνορά της, ενώ η Αίγυπτος ανέκτησε τον πλήρη έλεγχο στις δύο όχθες του καναλιού του Σουέζ, καθώς και μια λωρίδα γης στη δυτική όχθη του Σινά. Στα νέα αυτά σύνορα στη συνέχεια εστάλησαν ειρηνευτικές δυνάμεις από τον ΟΗΕ.
Στις 24 Οκτωβρίου ψηφίστηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας κατάπαυση του πυρός. Μερικές σποραδικές επιχειρήσεις μετά την 26η του Οκτώβρη διακόπηκαν μετά από παρέμβαση των Σοβιετικών. Στις 28 Οκτωβρίου υπήρξαν απευθείας συνομιλίας ανάμεσα σε Αιγυπτίους και Ισραηλινούς, όπου και υπογράφθηκε η τελική εκεχειρία που οδήγησε στη διάσκεψη της Γενεύης. Στις 18 Ιανουαρίου οι Ισραηλινοί αποδέχτηκαν να αποσύρουν τις δυνάμεις τους από την ανατολική όχθη του καναλιού του Σουέζ.
Αποτέλεσμα
Από εκείνη την εποχή υπήρξαν στενότερες συνομιλίες μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ, με αποτέλεσμα να λυθούν οι διαφορές τους με τη συνδρομή του αμερικανού προέδρου Τζίμι Κάρτερ στις 5 Σεπτεμβρίου του 1978 και οι Ισραηλινοί να εγκαταλείψουν τη χερσόνησο του Σινά. Επιπλέον ο Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ είχε και ελληνική εμπλοκή, καθώς ο δικτάτορας της Χούντας, Γεώργιος Παπαδόπουλος, αρνήθηκε την διέλευση και χρήση των αεροδρομίων της Σούδας και Ελευσίνας από τους Αμερικανούς προς συνδρομή των Ισραηλινών, σε αντίθεση μ’ εκείνη της ελεύθερης παραχώρησης του εθνικού εναέριου χώρου, των ελληνικών χωρικών υδάτων και της χρήσης των πολεμικών αεροδρομίων το 1967. Συνέπεια αυτού ήταν η γνωστή διαδοχή του Παπαδόπουλου από τον Δ. Ιωαννίδη και η ανάληψη της Προεδρίας από τον στρατηγό Φ. Γκιζίκη.
Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ (6 – 26 Οκτωβρίου 1973)
Τόπος: Χερσόνησος του Σινά, Υψίπεδα του Γκολάν
Μαχόμενοι: Ισραήλ – Αίγυπτος, Συρία, Ιράκ
Αρχηγοί:
Ισραήλ: Μοσέ Νταγιάν, Νταβίντ Ελάζαρ, Ίσραελ Ταρ, Χαίμ Μπαρ-Λεβ
Αίγυπτος: Σαάντ Ελ-Σάζλυ, Μουσταφά Τλας, Ανουάρ Σαντάτ
Συρία: Χαφέζ Αλ-Άσαντ, Αχμέντ Ισμαήλ Αλί
Δυνάμεις:
Ισραήλ: 415.000 στρατιώτες, 2300 άρματα μάχης, 3000 ΤΟΜΠ, 945 πυροβόλα, 561 αεροπλάνα, 84 ελικόπτερα, 38 πλοία
Αίγυπτος: 800.000 στρατιώτες (300.000 αναπτύχθηκαν, 80.000 πέρασαν), 1700 άρματα μάχης (1.020 πέρασαν), 2400 ΤΟΜΠ, 1120 πυροβόλα, 400 μαχητικά αεροσκάφη, 140 ελικόπτερα, 104 πλοία
Συρία: 150.000 στρατιώτες (60.000 αναπτύχθηκαν), 1.400 άρματα μάχης, 800–900 ΤΟΜΠ, 600 πυροβόλα, 350 αεροπλάνα, 36 ελικόπτερα, 21 πλοία
Ιράκ: 30.000 στρατιώτες, 250-500 άρματα μάχης, 500 ΤΟΜΠ, 200 πυροβόλα, 73 αεροπλάνα