Τα Μυστήρια στην Αρχαία Ελλάδα (Ελευσίνια, Ορφικά, Καβείρια κ.ά)

Τα αρχαία Μυστήρια ήταν ίσως η ανώτερη πνευματική κληρονομιά της  αρχαίας Ελλάδας. Ήταν κυρίως κρυφές λατρείες, όπου έπρεπε πρώτα κανείς να μυηθεί, κοινώς να εισαχθεί σε αυτές. Στην συνέχεια ο μυημένος ονομαζόταν Μύστης και το πρόσωπο που τον εισήγαγε σ’ αυτή Μυσταγωγός.

Κάθε μυστηριακή κοινότητα είχε κοινά γεύματα, κοινούς χορούς και ιεροτελεστίες, όπου άνθρωποι που έσμιγαν στον ίδιο χορό, που συμμετείχαν στα ίδια δρώμενα ένιωθαν για πάντα ενωμένοι. Μέσα από την διαδικασία της μύησης, τους παρουσίαζαν τις αιώνιες αλήθειες είτε ήταν φυσικές, είτε ήταν πνευματικές που διατηρήθηκαν στο πέρασμα χιλιάδων ετών.

Από τα λίγα που γνωρίζουμε για αυτά φαίνεται ότι παρουσίαζαν αλληγορικές αναπαραστάσεις που συμβολίζουν τα πεπρωμένα των ψυχών μετά θάνατον, το νόμο και την ενότητα που συνδέουν όλα τα όντα. Επίσης ήταν τελετουργίες για την ευκαρπία της γης, για την πολυπόθητη βροχή. Ποιά ήταν όμως αυτά τα μυστήρια;

Τα μεγαλύτερα αρχαία ελληνικά μυστήρια

Τα Κορυβαντικά μυστήρια ή λαβυρινθικά 

Στα Κορυβαντικά Μυστήρια γίνονταν η μύηση σε κάποιο ανώτερο βαθμό με το λεγόμενο “Κορυβαντισμό”, που αποσκοπούσε στην κάθαρση δηλαδή και αγιασμό με κορυβαντικές ιερουργίες και τελετές. Αυτές είχαν ως σκοπό την απαλλαγή του μυημένου από τα πάθη του παλιού εαυτού του. Εδώ λάμβαναν μέρος τα Ταυροκαθάψια, και η πυρρίχη, ο ένοπλος εκστατικός χορός, που έφερνε τους χορευτές σε ενθουσιώδη έκσταση, τους έκανε να φαίνονται ως μαινόμενοι.

Ο στόχος της μυητικής κορυβαντικής ιερουργίας και τελετής των Κορυβαντικών Μυστηρίων, ήταν οι μυηθέντες να γίνουν «Κουρήτες», δηλαδή οι νεοφώτιστοι να γίνουν φωτισμένοι μύστες του Ιδαίου Δία. Να γίνουν κατά συνέπεια άξιοι για την εισδοχή τους σε ανώτερο βαθμό, στο βαθμό των «Βάκχων – Ιερέων», που τους έδινε το δικαίωμα έπειτα της εισόδου στην τάξη των ανώτερων Μυστηρίων. Αυτό όμως για να γίνει έπρεπε ύστερα από τον ιερό χορό και την αναγνώριση της αξιοσύνης τους μετά την ολοκλήρωση της μυητικής τελετής, να ακολουθήσει η θεία Μετάληψη «της σάρκας και του αίματος» του Διόνυσου Ζαγρέα.

Τα Κορυβαντικά μυστήρια είχαν το σκοπό της προπαρασκευής των νεαρών μυημένων για την ανώτερη τάξη, με την επαφή τους με τις θεϊκές δυνάμεις και της προσφοράς σ’ αυτούς της θείας Δωρεάς με τη μετάληψη του πνευματικού φωτός και την καθιέρωσή τους στο βαθμό των ιερέων του θεού Δία.

Τα Διονυσιακά μυστήρια 

Ο Διόνυσος ήταν ο νεότερος θεός που εντάχθηκε στο Ελληνικό πάνθεο και ο μοναδικός που γεννήθηκε πέθανε και αναγεννήθηκε. Οι ιερές τελετές του Διονύσου γιορτάζονται κάθε δυο χρόνια στις αρχές του Δεκέμβρη στον Παρνασσό, και σε αυτά έπαιρναν μέρος μόνο οι γυναίκες Μαινάδες ή Βάκχες ή Θυϊάδες, οργανωμένες σε θιάσους. Οι Μαινάδες αποτελούσαν τις ιέρειες του Διονύσου, οι οποίες ήταν αφιερωμένες στο Θεό Διόνυσο, και αποτελούσαν το ιερατείο της διονυσιακής λατρείας.

Οι Βάκχες πριν την τέλεση των διονυσιακών τελετουργιών υποβάλλονταν σε διάφορα τελετουργικά κάθαρσης, που περιλάμβαναν νηστεία, και σεξουαλική αποχή. Κατά την διάρκεια των τελετουργιών οι Βάκχες «βάκχευαν», έπεφταν δηλαδή σε «θρησκευτική μανία», δια μέσου των τελετουργικών χορών, τραγουδιών, και κραυγών υπό των ήχο κυμβάλων.

Τότε οι Βάκχες δρούσαν αλλόφρονες σε κατάσταση ακαταληψίας υπό την επήρεια του πνεύματος που τις είχε καταλάβει. Εδώ ανιχνεύεται και ο Διονυσιακός μυστικισμός, σύμφωνα με τον οποίο ο Διόνυσος ενωνόταν με τις ψυχές των μυημένων μέσω της τελετουργικής «έκστασης».

Όλοι οι λάτρεις μαζεύονταν από τις γύρω περιοχές στεφανωμένοι με κισσό και φορώντας δέρματα ελαφιού. Όταν έφταναν και οι μύστες άρχιζαν όλοι να τραγουδάνε έναν ύμνο για τον θεό. Στο τέλος αναφωνούσαν «Ευοΐ Βάκχε, Ευοί». Καθώς προχωρούσε η μέρα οι χοροί και τα τραγούδια δυνάμωναν κάτω από τους ήχους των αυλών και των τυμπάνων, αλλά και της λύρας που ήταν το αγαπητό όργανο του Ορφέα. Όταν έπεφτε η νύχτα, το σκηνικό άλλαζε, γιατί οι υποψήφιοι ετοιμάζονταν για τη μύηση.

Αυτή γινόταν σε ένα υπόγειο άντρο, ένα θολωτό σπήλαιο όπου έμπαινε κανείς μέσα από μια μυστική είσοδο. Η σπηλιά φωτιζόταν με δαδιά και από φυσικές ρωγμές του εδάφους έβγαινε θερμός αέρας από τα έγκατα της γης. Σε ένα βωμό έκαιγε δάφνη και η ατμόσφαιρα γινόταν πιο μυστηριακή με την παρουσία μιας Σφίγγας. Τι αποκαλυπτόταν εκεί στον υποψήφιο; Κανένας δεν άφησε γραπτή μαρτυρία.

Η διονυσιακή λατρεία των Ορφικών πέρασε στους Δελφούς, όπου λέγεται πως ήταν θαμμένο το σώμα του Βάκχου, γιατί σύμφωνα με μια παράδοση ο Απόλλωνας πρόλαβε και πήρε το διαμελισμένο σώμα του και το έθαψε στους Δελφούς. Κάθε δύο χρόνια γίνονταν στις πλαγιές του Παρνασσού τα λεγόμενα Διονυσιακά Όργια (από τη λέξη έργο, δηλαδή τελετές και ιερουργίες).

Ως γιος της Δήμητρας και αδελφός της Περσεφόνης, ο Βάκχος έπαιζε μεγάλο ρόλο στα μυστικά δρώμενα των Ελευσίνιων Μυστηρίων. Στην Ελευσίνα ήταν γνωστός σαν μυστικός Ίακχος (ίακχος λεγόταν και η πομπή των Αθηναίων στα Ελευσίνια Μυστήρια), δηλαδή κύριος και γνώστης των ιαχών. Αυτές οι ιαχές ήταν λέξεις δίχως κανένα νόημα, ήταν όμως «λέξεις δύναμης» που εκφωνούσαν οι ιακχάζοντες λάτρεις του μέσα στην ιερή μανία τους. Εδώ ο Ίακχος αντιπροσώπευε τον «οίνο» και η Δήμητρα τον «άρτο», αφού ήταν θεά των δημητριακών.

Από τις τελετές αυτές προήλθε το αρχαίο θέατρο, τα Μικρά και Μεγάλα Διονύσια.   Τα Διονύσια όπως και τα Λήναια στην Αθήνα ήταν αφιερωμένο στον Διόνυσο. Ο Βάκχος ήταν θεός νυκτάλιος, γι αυτό και οι τελετές του ονομάζονταν νυκτόλια. Είναι ο νυχτερινός ήλιος που φωτίζει και αποκαλύπτει τις μυστικές πτυχές του υποκειμενικού κόσμου του ανθρώπου.

Με αυτό το φωτισμό η ψυχή εξαγνίζεται, ζει και πάλι τη θεία ευδαιμονία και ενώνεται με το πνεύμα. Αντιπροσωπεύει επίσης την πορεία του ήλιου από τη φθινοπωρινή ισημερία έως την εαρινή ισημερία, γι’ αυτό και όλες οι γιορτές προς τιμήν του τελούνταν σ’ αυτό το διάστημα.

Τα Ορφικά μυστήρια 

Ο Ορφέας στάθηκε το έμψυχο πνεύμα της ιερής Ελλάδας, αυτός που αφύπνισε τη θεία ψυχή. Αυτός καθιέρωσε τη βασιλεία του Δία στη Θράκη και του Απόλλωνα στους Δελφούς, που έβαλε τις βάσεις του Αμφικτιονικού Συνεδρίου, το οποίο υπήρξε η κοινοτική ενότητα της Ελλάδας. Με τη δημιουργία των Μυστηρίων διαμόρφωσε τη θρησκευτική ψυχή της πατρίδας του.

Στα Ορφικά Μυστήρια υπήρχαν διάφορες τελετουργίες εξαγνισμού, και διάφορες αποχές όπως η απαγόρευση της κρεοφαγίας. Ο Ορφισμός επηρέασε και τον Πυθαγόρα που έγινε ζηλωτής του τρόπου έκφρασης του Ορφέα. Στα χρόνια δε του Πεισίστρατου ήταν πολύ δύσκολο να ξεχωρίσουν τα γνήσια Ορφικά από τα Πυθαγόρεια. Όσοι μυούνταν στα Ορφικά Μυστήρια τηρούσαν με θρησκευτική ευλάβεια μυστικές διατάξεις, οι οποίες είχαν μεγάλης ομοιότητα με τις Πυθαγορικές αρχές.

Αποτελούνταν από 9 βαθμούς και διαιρούνταν σε 3 κατηγορίες. Σε αυτά που αφορούσαν τη διαμόρφωση του ανθρώπου κι έδειχναν την προέλευσή του, σε αυτά που δίδασκαν τις δυνάμεις της φύσης, τις ποικιλίες των οργάνων των διαφόρων μορφών και μεγάλα και ιερά στα οποία δεν έπρεπε να αναφέρουν ούτε λέξη για την ύπαρξή τους.

Στην πρώτη ομάδα μυούνταν άντρες και γυναίκες και υποβάλλονταν σε πενταετή σιγή. Στη δεύτερη μυούνταν μόνο εξαγνισμένοι στο σώμα και στο νου και καθαροί από ανομήματα. Στην τρίτη μυούνταν μόνο φωτισμένοι και εμπνευσμένοι νέοι και αγνές κοπέλες με ψυχικό κάλλος.

Οι Ορφικοί Ύμνοι, μύθοι και εξορκισμοί αν και γραμμένοι σε διαφορετικές εποχές από διαφορετικούς συγγραφείς -μολονότι το όνομα του Ορφέα αρκετές φορές δεν αναφέρεται πουθενά- εκφράζουν θέματα που εντάσσονται στα πλαίσια του Ορφισμού.

Μιας ονομασίας που έφτασε να είναι θρησκευτική τάση αν και μερικοί μελετητές τον θεωρούν ως θρησκεία που είχε εισαχθεί από άλλες χώρες, ενώ άλλοι ως αίρεση και άλλοι ως ρεύμα ελληνικής προέλευσης με ξένες επιδράσεις, όπως η αντίληψη της Ορφικής Κοσμογονίας με το Κοσμικό Αυγό και η αθανασία της Ψυχής με την αντίληψη του Ορφικού Τροχού ή του Κύκλου του ακατάπαυστου εξαγνισμού.

Τα καβείρια μυστήρια 

Η θεμελιώδης διδασκαλία των Καβείριων μυστηρίων αφορούσε  «τη γέννηση του ανθρώπου και η κάθοδος της ψυχής του στον Αίδη για να μάθει την αλήθεια και η επιστροφή της στη Γη των Μακάρων». Στην λατρεία των Καβείριων μυστηρίων πρωτεύοντα ρόλο έπαιζε το Πυρ, από όπου φαίνεται ότι πήραν και το όνομα τους από την ρίζα της λέξης κάειν-καίω Κάβειροι. Η λατρεία των Καβείρων σχετίζονταν με τον Ήφαιστο τον Θεό της φωτιάς, αλλά και των τεχνών από τον οποίο ο Προμηθέας έκλεψε το πυρ για να το παραδώσει στους ανθρώπους.

Οι τελετές είχαν ως επίκεντρο την Λήμνο και την Σαμοθράκη, και είχαν ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα που τα διαφοροποιούσε από τα υπόλοιπα Ελληνικά μυστήρια, καθώς είχαν δικαίωμα συμμετοχής σε αυτά άνθρωποι δίχως διάκριση φυλής, κοινωνικής τάξης και φύλου.

Κατά την μύηση ο μυούμενος καθόταν σε θρόνο, για αυτό και η μύηση λεγόταν και θρονισμός. Στο κεφάλι του μυημένου τοποθετούσαν στεφάνι ελιάς, ενώ στην κοιλία του περνούσαν πορφυρή ταινία και κατόπιν ακολουθούσε χορός γύρω από τον μυούμενο. Εκτός του ιερέα εξομολογητή υπήρχε και το δικαστήριο των Ανακτοτελεστών ή κατηχητών ιερέων, οι οποίοι έκριναν εάν ο υποψήφιος άξιζε να μυηθεί ή όχι.

Κατά τον Δαμάχο στο περί μυστηρίων έργο του, αναφέρει πως το θείο δράμα περιλάμβανε τον μύθο του φόνου του Καδμίλου από τα αδέρφια του, και την τελική ανέγερσή του με την βοήθεια των αδελφών του και πάλι. Ο ιερέας μετά τους εξαγνισμούς οδηγούσε τον μύστη στο άβατο του Ιερού, όπου παρακολούθησε το θείο δράμα, για να γίνει ο ίδιος ο μυούμενος συμβολικά ο Καδμίλος, ο οποίος φονεύεται από τα αδέλφια του και μεταφέρεται στον Κάτω Κόσμο.

Όταν αναγεννάται ο αναγεννημένος Καδμίλος, ο Μύστης είναι ένας νέος πνευματικός άνθρωπος , ο οποίος έχει γνωρίσει τα μυστικά της ζωής και του θανάτου. Οδηγείται τότε να καθίσει στον ιερό θρόνο, μπροστά από τον οποίο έκαιγε το ιερό πυρ, στεφανωμένος με ένα κλαδί ελιάς και μία πορφυρή ζώνη. Γύρω του οι ιερείς έψελναν Ιερούς ύμνους, υπό τους ήχους μουσικής και μυστηριακών τραγουδιών.

Σύμφωνα με τον Φιλόστρατο κάθε χρόνο και σε ορισμένο χρόνο στην Λήμνο (που κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν Αιθαλιά) κατά την διάρκεια των εορτών των τελετών, έσβηναν όλα τα Φώτα στο νησί επί εννέα ημέρες, μέχρι να έρθει με πλοίο από την Δήλο το νέο πυρ. Γι αυτό τον λόγο και η λαμπάδα ήταν το σύμβολο των Καβείρων.

Τα Ελευσίνια Μυστήρια

Η παράδοση ανάγει την ίδρυση των Ελευσίνιων Μυστηρίων στην εποχή του βασιλέως των Αθηνών Πανδίονος, δηλ. στη Μυκηναϊκή Περίοδο, περί το 1350 π.Χ. Είναι ωστόσο σίγουρο -κατόπιν των ανασκαφών στην Κνωσό – ότι και τα Ελευσίνια Μυστήρια ανάγονται στην Μινωική Εποχή. Ο σκοπός των Ελευσίνιων Μυστηρίων δεν ήταν άλλος, παρά να δώσει τη γνώση στον άνθρωπο ότι είναι αθάνατος, όχι βέβαια σαν σώμα αλλά σαν ψυχή. Τα Ελευσίνια μυστήρια διακρίνονταν στα Μικρά και στα Μεγάλα. Τα μικρά τελούνταν στην Άγρα, προάστιο των Αθηνών, κοντά στον Αρδηττό στις όχθες του Ιλισού. Τα μικρά μυστήρια τελούνταν σε τρεις περιόδους:

Α) κατά τον μήνα Ανθεστηρίωνα (Φεβρουάριο-Μάρτιο)

Β) μετά από επτά μήνες (Σεπτέμβριο)

Γ) μετά από ένα έτος από την πρώτη τέλεση

Η πρώτη περίοδος είχε ως τόπο τέλεσης την Άγρα, ενώ οι δύο επόμενες την Ελευσίνα. Τα μικρά μυστήρια ήταν προπαρασκευαστικά και καθαρτικά στάδια για την μύηση στα μεγάλα, ή εποπτικά μυστήρια που τελούνταν κάθε τέσσερα χρόνια , και είχαν διάρκεια εννέα ημέρες. Οι τελετουργίες της μύησης διακρίνονταν στα δρώμενα, τα δεικνώμενα και τα λεγόμενα. Δρώμενα ήταν χρήση των ιερών αντικειμένων, δεικνυώμενα όλες οι θεώμενες παραστάσεις, και λεγόμενα ήταν οι συμβολικές φράσεις των μυστών.

Από την έβδομη και μετά ημέρα τελούνταν τα κυρίως μυστήρια. Οι βέβηλοι και οι μη “καθαροί” έβγαιναν, ενώ οι υποψήφιοι εισέρχονταν στο εσωτερικό του ναού. Οι μύστες νήστευαν, έπιναν τον Κυκεώνα και κλείνονταν στο Τελεστήριο με τον ερχομό της νύχτας, όπου ελάμβαναν χώρα τα “Δρώμενα”, για το οποία γνωρίζουμε λίγα πράγματα. O Ιεροφάντης έδειχνε στους μύστες τα “Δεικνύμενα” (δηλ. τα ιερά που φυλάσσονταν στην ιερή κίστη, στο άδυτο του Τελεστηρίου).

Οι μύστες οδηγούνταν υπό το φως των πυρσών σε σκοτεινά υπόγεια σπήλαια τα οποία συμβόλιζαν τον Άδη και στην συνέχεια τους οδηγούσαν σε ένα φωτεινό δωμάτιο, που αντιπροσώπευε την κατοικία των ευδαιμόνων. Στην συνέχεια ακολουθούσε η Εποπτεία, η πεμπτουσία ουσιαστικά των μυστηρίων, που ήταν η άμεση επικοινωνία με το “Θείο”.

Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι οι μύστες μέσα στο άδυτο του Τελεστηρίου έβλεπαν και βίωναν ένα συγκλονιστικό όραμα μπροστά από μια μεγάλη απόκοσμη φωτιά ή λάμψη! Η εμπειρία αυτή έπειθε τους μύστες περί της Προΰπαρξης και της Αθανασίας της ψυχής, αλλά δυστυχώς, για το πώς επιτυγχάνετο αυτή η διαδικασία, δεν γνωρίζουμε απολύτως τίποτα!

Την τελευταία ημέρα γίνονται οι σπονδές στους νεκρούς και άρχιζε η επιστροφή των Μυστών στην Αθήνα. Την τελευταία ημέρα η καλούμενη ως “πλυμοχόων” ή “καταλισκών”, σημείωνε την λήξη των εορτών. Οι μύστες επέστρεφαν στην Αθήνα. Δύο πήλινα αγγεία γεμισμένα με νερό τοποθετούνταν προς την ανατολή, και την δύση του ναού και ανατρέπονταν. Η ημέρα αυτή ήταν αφιερωμένη στην λατρεία των δαιμόνων και των νεκρών.

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΣΑΚΑΦΛΙΑΣ ΤΟΥ ΒΑΣ. ΤΣΙΤΣΑΝΗ.

Οι παλιές Φυλακές Τρικάλων στη συνοικία του Αγίου Κωνσταντίνου, οι οποίες έκλεισαν το 2006, είχαν αναγερθεί από το ελληνικό δημόσιο το 1895 σε οικόπεδο του παρακείμενου Κουρσούμ τζαμί (τέμενος του Οσμάν Σαχ). Στο διώροφο κτίσμα είχε ενσωματωθεί και το ευρισκόμενο εκεί παλιό τουρκικό χαμάμ, το οποίο η αρχαιολογική υπηρεσία έφερε πρόσφατα στο φως.

Οι έγκλειστοι στις Φυλακές Τρικάλων λόγω της παραβατικότητας τους είχαν επανειλημμένως απασχολήσει την εισαγγελία αλλά και τον τύπο της εποχής. Χαρτόπαιζαν, έκαναν λαθρεμπόριο καπνού και το χειρότερο ήταν οπλισμένοι με μαχαίρια και κάμες. Οι διενέξεις μεταξύ τους ήταν συχνές και αρκετές είχαν καταλήξει σε φόνους και τραυματισμούς.

Ο πιο διάσημος φόνος ήταν εκείνος του Σακαφλιά, τον οποίο ο Βασίλης Τσιτσάνης απαθανάτισε στο ομώνυμο τραγούδι.

Μελετητές του ρεμπέτικου τραγουδιού όπως ο Χατζηδουλής και ο Ηλίας Πετρόπουλος, προκειμένου να σκιαγραφήσουν την προσωπικότητα του Σακαφλιά, συνέλεξαν προφορικές μαρτυρίες από παλιούς τροφίμους διαφόρων φυλακών της χώρας. Οι περισσότερες από αυτές τις μαρτυρίες, με κάποιες μικρές ή μεγαλύτερες αποκλίσεις, θέλουν τον Σακαφλιά λεβέντη ομορφονιό, να δολοφονείται στη φυλακή Τρικάλων από τον συγκρατούμενό του Αντωνίτση με μαχαίρι που κατασκεύασε ο δολοφόνος χρησιμοποιώντας το χερούλι ενός τηγανιού. Ο θύτης, τύπος νταή, συγκέντρωνε λέει το βιδάνιο (τα ποσοστά) από το μπαρμπούτι που έπαιζαν οι φυλακισμένοι και ο λόγος της δολοφονίας ήταν ότι το θύμα εποφθαλμιούσε να του πάρει τη θέση.

Πέραν όμως απ’ αυτήν την άποψη και την καταγραφή του Πετρόπουλου, υπάρχουν κι άλλες εκδοχές, σχετικές με την ταυτότητα του Σακαφλιά, με διάφορες παραλλαγές, απ’ τις οποίες, δύο από τις επικρατέστερες, είναι οι ακόλουθες:

Πρώτη εκδοχή: Χαρίλαος Χαραλάμπους
Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, το πραγματικό του όνομα ήταν Χαρίλαος Χαραλάμπους. Καπνεργάτης αρχικά και για ένα διάστημα, συνεργαζόμενος στη συνέχεια με τον αδελφό του στο Θησείο σε ένα οινοπωλείο (το οποίο έκλεισε γρήγορα μετά την καταδίκη σε εξαετή φυλάκιση του αδελφού και συνεταίρου του), μετά επιστάτης του Δήμου στην οδοποιία, πωλητής φρούτων στην αγορά έπειτα και άνεργος ή περιστασιακά εργαζόμενος τελευταία, μετά από ένα ατύχημα που είχε. Σύμφωνα με τις υπάρχουσες μαρτυρίες ήταν ψηλός, μελαχρινός, περήφανος και καλός μάγκας, και ωραίος άντρας.

Δεύτερη εκδοχή: Θωμάς Καβλιάς
Σύμφωνα με τον συγγραφέα του βιβλίου «Ο θρυλικός Σακαφλιάς», Δημήτρη Τσιγάρα, ο Σακαφλιάς ήταν ο Θωμάς Καβλιάς από το Καλλιφώνι της Καρδίτσας και επικαλείται προς τούτο, άρθρο της εφημερίδας ΣΚΡΙΠ της 6-7-1924, όπου στην σελίδα 5 καταγράφεται με λεπτομέρειες ένα φονικό που έγινε στην περιοχή…

Σύνδεση Σακαφλιά και Θωμά Καβλιά
Ο Ηλίας Πετρόπουλος στο βιβλίο του «Τα ρεμπέτικα» αναφέρεται στην χρονολογία της δολοφονίας του Σακαφλιά ως εξής: «Σύμφωνα με τους θρύλους του υποκόσμου, ο Γιώργος Σακαφλιάς, (ή Σαρκαφλιάς ή Σακαβλιάς) ήτανε τύπος της παρανομίας, που τον σκότωσε το 1924, ο Αντωνίτσης».

Στην εκδοχή του Μπαγιαντέρα, στο βιβλίο του Κώστα Χατζηδουλή με τίτλο «Βασίλης Τσιτσάνης – η ζωή μου, το έργο μου», ο Μπαγιαντέρας αφηγείται σχετικά: «Όταν έγινε το έγκλημα ο Βασίλης ήταν μωρό παιδάκι και μετά φαίνεται άκουσε για το φόνο από άλλους παλιότερους στα χρόνια και έγραψε το τραγούδι».

Ο Βασίλης Τσιτσάνης γεννήθηκε το 1917 και όταν έγινε το έγκλημα ήταν επτά χρονών. Άρα σύμφωνα με τον Ηλία Πετρόπουλο, τον Μπαγιαντέρα και τους θρύλους του υποκόσμου, η χρονολογία της δολοφονίας του Σακαβλιά συμπίπτει με το δημοσίευμα του ΣΚΡΙΠ και τη δολοφονία του Θωμά Καβλιά η οποία έγινε το 3 Μαρτίου 1924.

Αν και οι μαρτυρίες συγκλίνουν ως προς τον τόπο που έγινε ο φόνος, ως προς τον χρόνο που τελέσθηκε το έγκλημα υπάρχουν σοβαρές διαφοροποιήσεις. Ο Μπαγιαντέρας για παράδειγμα τοποθετεί χρονικά το φόνο μεταξύ του 1926 και 1927. Μερικοί αρθογράφοι, κυρίως στο διαδίκτυο, τοποθετούν χρονικά το φονικό το 1924 ενώ άλλοι στις αρχές του 20^ου αιώνα. Γενικά γύρω από το θέμα αυτό υπάρχει μια μεγάλη σύγχυση.

Αυτό συμβαίνει διότι οι μελετητές του ρεμπέτικου τραγουδιού βασίστηκαν μόνο σε προφορικές μαρτυρίες και δεν αναζήτησαν γραπτές πηγές. Και τα μεν αρχεία των φυλακών εκείνης της εποχής- αν υπάρχουν- είναι δυσπρόσιτα, όμως υπάρχει ο τύπος της εποχής.

Είναι προφανές πως σε μια σχετικά μικρή πόλη όπως τα Τρίκαλα του μεσοπολέμου, στην οποία εκδίδονταν δυο ημερήσιες εφημερίδες, ένα φόνος στις τοπικές φυλακές, δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητος. Όπως και δεν πέρασε. Ας δούμε λοιπόν πως περιέγραψε ο τύπος της εποχής τα γεγονότα:

Στις 4 Μαΐου 1926, λίγες μόλις μέρες μετά το Πάσχα, «την πόλιν αναστάτωσαν πυκνοί πυροβολισμοί ριπτόμενοι εις τας φυλακάς» («Θάρρος» φ. 5-5-1926). Το τι ακριβώς είχε συμβεί μας πληροφορεί όχι μόνο η εφ. «Θάρρος» αλλά και η εφ. «Θεσσαλία» του Βόλου.

Ενώ οι κρατούμενοι είχαν εξέλθει στο προαύλιο των φυλακών «εξ αφορμής ασημάντου εντελώς προκλήθηκε μικρά διένεξις μεταξύ του καταδίκου, μικρότερου αδελφού του ληστή Αντωνάκη, και ενός Γεωργαρά. Μετ’ όλιγον η διένεξις έλαβε χαρακτήρα σοβαρότερον και εντός ολίγων λεπτών, ως από συνθήματος θα έλεγε τις, μετεβλήθη εις μίαν τρομεράν συμπλοκήν μεταξύ όλων των εν προαυλίω καταδίκων, οίτινες ευρέθησαν αιφνιδίως οπλισμένοι οι πλείστοι με μαχαίρας» (8-5-1926)

Μόλις ο φρούραρχος της Φυλακής ανθυπολοχαγός I. Ζούκης κατάλαβε τον κίνδυνο μπήκε στο προαύλιο πυροβολώντας στον αέρα Οι συμπλεκόμενοι έσπευσαν αμέσως να κρυφθούν στους θαλάμους τους. αφήνοντας στο πεδίο της σύρραξης νεκρό τον συγκρατούμενό τους Αλ. Καραμπά από τα Μηλιανά της Άρτας, καταδικασμένο σε δεκαπενταετή φυλάκιση για ληστεία και φόνο. Ως θύτες κατηγορήθηκαν οι καταδικασμένοι για ζωοκλοπή και ληστεία Βασίλης Μύρτος και Απόστολος Τσεκούρας από το χωριό Μισδάνι (Αγναντερό) Τρικάλων. Οι ανακρίσεις του αντιεισαγγελέα Τριανταφύλλου δεν φώτισαν τα πραγματικά αίτια του φόνου. Το ανακριτικό πόρισμα περιορίστηκε να αποδώσει τη συμπλοκή σε φυλετικές διαφορές. Οι φυλακισμένοι λέει ήταν διηρημένοι σε ορεινούς και πεδινούς («Θάρρος» φ. 5-5-1926)

Έξι χρόνια αργότερα, στις 29 Ιουνίου 1932, ένα νέο αιματηρό επεισόδιο θα λάβει χώρα στις τρικαλινές φυλακές. Δυο κρατούμενοι, οι Χαράλαμπος Δεληγιάννης ή Μπάμπος από την Καρδίτσα και ο Γεώργιος Λαβίδας από τα Τρίκαλα θα τραυματίσουν θανάσιμα με μαχαίρι τον τριαντάχρονο βαρυποινίτη Δημήτριο Μπελούλη από το Βόλο. Αφορμή για τον φόνο αυτόν στάθηκε η διεκδίκηση ενός κουβά με ασβέστη.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εποχής, ο Μπελούλης, ο οποίος το πρωί της 29^ης Ιουνίου είχε διαπληκτισθεί στην αυλή της φυλακής με τον Δεληγιάννη, καθώς λίγο αργότερα κατέβαινε την εσωτερική σκάλα της φυλακής, δέχτηκε απανωτά χτυπήματα με μαχαίρι στη θωρακική χώρα από τους δυο προαναφερόμενους συγκρατούμενους, οι οποίοι του είχαν στήσει ενέδρα. Στις φωνές του έτρεξε η φρουρά, η οποία τον βρήκε αιμόφυρτο και τον μετέφερε στην κλινική του Ρέρα, όπου δυο μέρες αργότερα πέθανε από περιτονίτιδα. Οι δολοφόνοι, στο μεταξύ, για να ελαφρύνουν τη θέση τους, φρόντισαν να αυτοτραυματισθούν ελαφρά.

Στις ανακρίσεις που ακολούθησαν όλοι ανεξαιρέτως δήλωσαν άγνοια. Οι κρατούμενοι στις φυλακές Τρικάλων κράτησαν τον όρκο της σιωπής, αρνούμενοι να αποκαλύψουν το παραμικρό για τα πραγματικά αίτια του φόνου. («Αναγέννησις» και «Θάρρος» φ. 30-6-1932)

Από τους δυο αυτούς φόνους που έγιναν με διαφορά έξι ετών, εκείνος που ταιριάζει περισσότερο στις προφορικές μαρτυρίες που συνέλεξαν οι μελετητές του ρεμπέτικου τραγουδιού είναι ο φόνος του Μπελούλη.  Με την πάροδο του χρόνου και από στόμα σε στόμα τα δυο αυτά αιματηρά περιστατικά συνενώθηκαν και αποτέλεσαν μια και μόνη ιστορία, η οποία στον υπόκοσμό και στους τροφίμους των φυλακών πήρε επικές διαστάσεις. Στην τόσο μεγάλη φήμη του θύματος -προφανώς το Σακαφλιάς είναι ψευδώνυμο- ασφαλώς συνετέλεσε και το τραγούδι ή μάλλον τα τραγούδια. Διότι, κατά μαρτυρία του τρικαλινού συνθέτη Μήτσου Παπασίκα, πολύ πριν από τον Τσιτσάνη, οι συγκρατούμενοι του Σακαφλιά είχαν συνθέσει ένα τραγούδι με τα παρακάτω λόγια:

Στα Τρίκαλα στην φυλακή/ σκοτώσαν έναν μπεσαλή/

Βρε Αντωνίτση κερατά/ που σκότωσες τον Σακαφλιά/

Όταν αρκετά χρόνια αργότερα ο τρικαλινός συνθέτης Βασίλης Τσιτσάνης έγραψε και γραμμοφώνησε το ζεϊμπέκικο «Στα Τρίκαλα στα δυο στενά» η δολοφονία του Σακαφλιά έγινε πλέον μύθος.

Αν και σήμερα, χάρη στην αρθογραφία του τύπου της εποχής γνωρίζουμε τον τρόπο που έλαβαν χώρα οι δυο αυτές δολοφονίες καθώς και τα πραγματικά ονόματα των δύο θυμάτων όπως και των θυτών, είναι αμφίβολο ότι η αλήθεια θα διαλύσει τον μύθο του Σακαφλιά. Στον τόπο μας οι μύθοι είναι πάντα πιο ισχυροί από τα πραγματικά γεγονότα.

Η ΠΡΩΤΗ ΄΄ΜΕΓΑΛΗ ‘΄ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Η Χατσεψούτ ή Χατσεπσούτ υπήρξε η πρώτη γυναίκα στην ιστορία της Αιγύπτου που πήρε τον τίτλο του Φαραώ. Γεννήθηκε περίπου το 1507 -08 πΧ στις Θήβες και πέθανε το 1458 πΧ . Βασίλευσε από το 1479 πΧ ως τον θάνατό της (21 χρόνια) .

Καλουμένη και Άμμεσις από τον Μανέθωνα, ήταν η πέμπτη Φαραώ της 18ης δυναστείας της Αρχαίας Αιγύπτου. Ήταν κόρη του Τούθμωσι Α΄ και της πρώτης γυναίκας του Αχμές. Παντρεύτηκε τον ετεροθαλή αδελφό της Τούθμωσι Β΄ και μαζί απέκτησαν μια κόρη, τη Νεφερούρε. Μετά τον θάνατο του Τούθμωσι Β΄ παραμέρισε το Τούθμωσι Γ΄, γιο του Τούθμωσι Β΄ από άλλη γυναίκα, και βασίλευσε από το 1479 π.Χ. μέχρι το θάνατό της το 1458 π.Χ. Στην αρχή δρούσε εκ μέρους του Τούθμωσι Γ΄, όμως μετά από περίπου 7 χρόνια ανέλαβε μόνη της τα αξιώματα του Φαραώ.

Η Χατσεψούτ απεικονίζεται κατ’ εντολή της να φοράει ενδυμασία Φαραώ και την ψεύτικη γενειάδα. Η ίδια , κατείχε ήδη υψηλή θέση στην αιγυπτιακή κοινωνία. Ήταν εξέχον μέλος της βασιλικής οικογένειας και έφερε τον τίτλο «Σύζυγος του Θεού Άμμωνα» νωρίς στη ζωή της. Αυτή η περίβλεπτη θέση την τοποθέτησε στην κορυφή της θρησκευτικής ιεραρχίας της εποχής. Η βασίλισσα χρησιμοποίησε τη θρησκεία και την εικονογραφία για να διαμορφώσει και να βελτιώσει περαιτέρω τη δημόσια εικόνα της

Η βασιλεία της ήταν ειρηνική με την κατασκευή μεγάλων έργων, όπως ο ναός της στο Ντέιρ ελ Μπάχρι, ασχολήθηκε με την οικονομική ανάπτυξη της Αιγύπτου, και είναι γνωστή για την αιγυπτιακή αποστολή που οργάνωσε στη Γη του Πουντ στην κεντροανατολική Αφρική.

Στο Ντέιρ ελ-Μπαχάρι έχει βρεθεί ένα ιδιαίτερα σημαντικό συγκρότημα αρχαίων νεκρικών ναών και τάφων, βασιλέων και ευγενών, το οποίο ιδρύθηκε στην εποχή του Μέσου Βασιλείου.

Στην περιοχή του σημερινού Λούξορ βρίσκονται οι αρχαίες Θήβες. Το Ντέιρ ελ-Μπαχάρι αποτελεί τμήμα της Νεκρόπολης των Θηβών. Οι αρχαίες Θήβες και η Νεκρόπολή της αποτελούν Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.

Το πρώτο μνημείο που χτίστηκε στη θέση αυτή, ήταν ο νεκρικός ναός του Φαραώ Μεντουχοτέπ B΄ της 11ης Δυναστείας.

Στη διάρκεια της 18ης Δυναστείας, η Χατσεψούτ και ο γιός της Τούθμωσις Γ΄ έχτισαν και αυτοί τα δικά τους μνημεία εδώ, δίπλα σε αυτό του Φαραώ Μεντουχοτέπ Β΄.

Το σημαντικό αυτό μνημείο έχει υποστεί πολλές καταστροφές στο πέρασμα των αιώνων. Ο ναός του Mεντουχοτέπ δεν είναι τόσο γνωστός, επειδή δεν έχει αναστηλωθεί πλήρως και στο εντυπωσιακό ύψος που κάποτε είχε.

Ο διευθυντής του Μουσείου Αρχαιοτήτων της Αλεξανδρινής Βιβλιοθήκης, Χουσεΐν Άμπντελ Μπασίρ, σε μία ομιλία του, και με βάση τα στοιχεία που έχουν συλλέξει οι αρχαιολόγοι, η διάσημη βασίλισσα της αρχαίας Αιγύπτου έπασχε από διαβήτη και τελικά πέθανε αφού την κτύπησε ο καρκίνος, στην ηλικία των 50 ετών.

Πως έφθασαν σε αυτό το συμπέρασμα ?

Στο Μουσείο Αιγυπτιακών Αρχαιοτήτων του Πανεπιστημίου της Βόννης φυλάσσεται εδώ και χρόνια ένα φιαλίδιο που ανήκε στη αρχαία βασίλισσα της Αιγύπτου Χατσεπσούτ (18^η Δυναστεία, βασίλευσε γύρω στο 1450 π.Χ.). Μέχρι το 2009 οι αρχαιολόγοι πίστευαν πως πρόκειται για ένα αρωματοδοχείο της Χατσεπσούτ που περιείχε… πηλό. Όμως ήταν φιάλη με υπολείμματα από λοσιόν σώματος, και συγκεκριμένα από βάμμα φοινικέλαιου, αιθέριων ελαίων μοσχοκάρυδου και ισχυρή δόση πίσσας.

Είναι επίσης γνωστό και επιβεβαιώθηκε από γενετικές εξετάσεις ότι η βασίλισσα Χατσεπσούτ έπασχε, όπως και όλη η φαραωνική οικογένεια, από ψωρίαση, που προκαλεί φοβερό κνησμό. Φαίνεται λοιπόν πως ο γιατρός της παρασκεύασε αυτή τη λοσιόν για να ανακουφίζεται. Εκείνο που δεν ήξερε όμως ο γιατρός, ούτε και η Χατσεπσούτ, ήταν ότι η πίσσα είναι καρκινογόνα.

Είχε, όμως, ήδη προλάβει να βασιλέψει για είκοσι χρόνια το ισχυρότερο βασίλειο εκείνης της εποχής.

Η μούμια της που αναζητείτο επί τόσες δεκαετίες βρισκόταν κυριολεκτικώς μπροστά στα μάτια τους, αφού βρέθηκε ήδη από το 1903 σε έναν απέριττο τάφο της Κοιλάδας των Βασιλέων.

Η αναγνώριση της Χατσεπσούτ έγινε το 2007 με τη βοήθεια της αξονικής τομογραφίας ενός κουτιού που είχε αποδεδειγμένα σχέση με γυναίκα Φαραώ. Μέσα του -όπως αποκαλύφθηκε- φυλασσόταν ένα δόντι που «ταιριάζει απόλυτα» με το φατνίο της σιαγόνος και τη σπασμένη ρίζα στη στοματική κοιλότητα της μούμιας μιας παχύσαρκης γυναίκας, η οποία βρέθηκε στον τάφο 60 της Κοιλάδας των Βασιλέων, της νεκρόπολης των ηγεμόνων του Νέου Βασιλείου. Ταυτόχρονα, ανάλυση γενετικού υλικού που πραγματοποιήθηκε υποδεικνύει ότι υπάρχει σχέση αίματος ανάμεσα στην παχύσαρκη γυναίκα και την Αχμόσι Νεφερτάρη, τη μητριάρχη της 18ης δυναστείας.

Ο διάδοχος της Χατσεψούτ, προσπάθησε να διαγράψει το όνομα της από την ιστορία, μια πρακτική γνωστή ως ‘’damnatio memoriae’’ (καταδίκη της μνήμης). Δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζουμε αν ο Τουθμώσις Γ΄, ή ο γιος του, Αμένοφις Β΄, ήταν υπεύθυνοι για αυτό. Ωστόσο, γεγονός παραμένει ότι το όνομα της Χατσεψούτ, αφαιρέθηκε από πολλά από τα ανάγλυφά της και τα μνημεία της σφετερίστηκαν. Όποιος από τους δυο και αν προέβη στις παραπάνω ενέργειες, ευτυχώς, δεν ήταν ιδιαίτερα σχολαστικός. Δεν ήταν ασυνήθιστο στην αρχαία Αίγυπτο οι νέοι Φαραώ να οικειοποιούνται τα αγάλματα και τα μνημεία των προκατόχων τους. Ο Ραμσής Β´ ακολούθησε αυτή την τακτική αρκετές φορές.

Όταν η Χατσεψούτ καταγγέλθηκε από τους διαδόχους της, η καταστροφή των μνημείων της ξεπέρασε την απλή αλλαγή ονομάτων. Τα αγάλματά της καταστράφηκαν μαζικά. Το όνομα και η εικόνα της αφαιρέθηκαν από ανάγλυφα, ακόμη και από εκείνα που βρίσκονταν μέσα στο ναό της. Ωστόσο, ο τεράστιος όγκος έργων που δημιούργησε κατά τη διάρκεια της βασιλείας της, την κατέστησε αθάνατη.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΙΟ ΛΑΜΠΡΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΣΤΗ ΓΗ

Από μικροί όταν ακούγαμε ή μας ρωτούσαν για τον πιο έξυπνο άνθρωπο του κόσμου, μας ερχόταν στο μυαλό ο Albert Einstein.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, το IQ του Γερμανού φυσικού έφτανε το 160. Επίσης, οι ειδικοί έχουν υπολογίσει πως το IQ του Νεύτωνα έφτανε το 190, αλλά υπήρξε ένας άνδρας που «έσπασε τα κοντέρ» και υπολογίζεται πως είχε 250-300 και μάλιστα δεν τον γνωρίζει σχεδόν κανείς.

Το όνομα αυτού, Γουίλιαμ Τζέιμς Σίντις. Ένας άνδρας που γεννήθηκε με ταλέντο και πέθανε μόνος, φτωχός και ξεχασμένος από όλους.

Ο Σίντις γεννήθηκε την Πρωταπριλιά του 1898 στη Νέα Υόρκη. Ο πατέρας του ήταν ψυχολόγος και η μητέρα του γιατρός και από την αρχή είδαν σημάδια ευφυΐας στο γιο τους και του αγόραζαν βιβλία, με το παιδί να απορροφά πληροφορίες σαν… σφουγγάρι.

Το παιδί θαύμα, μόλις 18 μηνών μπορούσε να διαβάζει τους New York Times ενώ στα 8 του χρόνια γνώριζε ήδη οκτώ γλώσσες (Λατινικά, Ελληνικά, Γαλλικά, Ρώσικα. Γερμανικά, Εβραϊκά, Τουρκικά και λίγο αργότερα είχε δημιουργήσει μια δική του γλώσσα που ονομαζόταν Vendergood.

Μόλις στα 5 του χρόνια είχε επινοήσει έναν αλγόριθμο με τον οποίο έβρισκε αμέσως την ημέρα της εβδομάδας, οποιασδήποτε ημερομηνίας. Ο πατέρας του Μπόρις, είχε καταλάβει πως πρόκειται για «τέρας» μαθηματικών. Σε ηλικία 9 ετών, ο πατέρας του θέλησε να τον βάλει στο Χάρβαρντ, όμως απορρίφθηκε λόγω ηλικίας. Δύο χρόνια μετά όμως, έμελε να γράψει Ιστορία.

Ο Γουίλιαμ Σίντις έδωσε διάλεξη με θέμα τα «Μεγέθη της Τέταρτης Διάστασης» σε ένα ακροατήριο το οποίο αποτελούνταν από καθηγητές του Χάρβαρντ και του ΜΙΤ, φοιτητές και εκπροσώπους του Τύπου. Για δύο ολόκληρες ώρες το παιδί που είχε λίγους μήνες πριν γίνει αποδεκτό να φοιτήσει στο περίβλεπτο πανεπιστήμιο μιλούσε και διέλυε κάθε δυσπιστία προς το πρόσωπό του. Πολλοί από αυτούς έφυγαν από την ομιλία θεωρώντας ότι είχαν ακούσει «τη μετενσάρκωση του Ευκλείδη». Στο ακροατήριο, εκτός από τον υπερήφανο πατέρα, βρισκόταν και ο εξίσου υπερήφανος νονός, ο φιλόσοφος Γουίλιαμ Τζέιμς. Στα 14 του είχε τελειώσει τις σπουδές του, ενώ δύο χρόνια μετά ολοκλήρωσε το bachelor του.

Μετά την αποφοίτησή του ο Σίντις είχε δηλώσει στους δημοσιογράφους: «Θέλω να ζήσω την τέλεια ζωή. Ο μόνος τρόπος για να το πετύχω είναι να το κάνω στην απομόνωση. Πάντα μισούσα το πλήθος». Μάλιστα, είχε δηλώσει πως δεν επρόκειτο να παντρευτεί ποτέ.

Για ένα μικρό διάστημα δίδασκε μαθηματικά στο Ινστιτούτο Rice στο Τέξας, αλλά κάποια στιγμή εκδιώχθηκε αφού ήταν νεότερος από τους μαθητές του. Στα 21 του συνελήφθη στη Βοστώνη ενώ συμμετείχε στη διαδήλωση για την Εργατική Πρωτομαγιά και καταδικάστηκε σε 18 μήνες φυλάκιση για επεισόδια και επίθεση σε αστυνομικό. Η ειρωνεία ήταν πως δεν είχε κάνει τίποτα από τα δύο. Ωστόσο, οι γονείς του βρήκαν τρόπο να τον κρατήσουν έξω από τη φυλακή και τον κλείδωσαν στο σανατόριο τους για 2 χρόνια.

Πίστευε πως κανείς δεν μπορεί να τον καταλάβει και έτσι αποφάσισε να τραβηχτεί από τα φώτα και να ζήσει πιο ήσυχα. Έκανε απλές δουλειές, όπως λογιστής, όμως όταν οι συνάδελφοί του καταλάβαιναν ποιος είναι, τότε έπαιρνε την απόφαση να παραιτηθεί. «Μόνο η όψη μια μαθηματικής εξίσωσης με αρρωσταίνει. Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να διαχειρίζομαι μια αριθμομηχανή, αλλά δεν με αφήνουν ήσυχο», είχε δηλώσει κάποια στιγμή.

Η «τέλεια ζωή» για τον Σίντις, είχε γίνει… εφιάλτης. Μετά από πολλά βιβλία όπου έγραψε χρησιμοποιώντας διάφορα ψευδώνυμα, το πιο λαμπρό μυαλό που έζησε ποτέ, κατέληξε να εργάζεται ως κλητήρας.

Ο Γουίλιαμ Τζέιμς Σίντις πέθανε σε ηλικία 46 ετών από εγκεφαλική αιμορραγία, την ίδια ακριβώς ασθένεια από την οποία πέθανε και ο πατέρας του σε ηλικία 56 ετών. Ο άνθρωπος που θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο, απεβίωσε ολομόναχος και φτωχός.

Η ζωή του Γουίλιαμ Τζέιμς Σίντις δεν ενέπνευσε μόνο το μυθιστόρημα του Μόρτεν Μπρασκ, αλλά και το σενάριο της ταινίας «Ο ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγ» των Ματ Ντέιμον και Μπεν Άφλεκ.

ΨΑΡΙ ΜΕ ΤΥΡΙ . ΚΑΙ Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΜΑΖΙ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗΣ ΤΟΥΣ

Μετά τα μεγάλα αναπάντητα ερωτήματα «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα» και «να ζει κανείς ή να μη ζει», έρχεται άλλο ένα ερώτημα που έχει βασανίσει πλήθος κόσμου: Τελικά το ψάρι και το τυρί συνδυάζονται; Προκαλούν αλλεργία ή όλα είναι ένας μύθος;

Όπως έχουμε καταλάβει όλοι μας ότι συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις, έτσι και εδώ τα πράγματα είναι σχετικά. Ναι, από μικροί οι περισσότεροι ακούμε ότι γενικά δεν είναι καλό να τρώμε ψάρι μαζί με τυρί και άλλα γαλακτοκομικά, γιατί προκαλούν αλλεργική αντίδραση ή κάποιου είδους τροφική δηλητηρίαση. Ναι, υπάρχουν κάποιοι που όντως μετά την κατανάλωση αυτού του συνδυασμού τροφών έχουν παρουσιάσει συμπτώματα ενόχλησης.

Όμως! Σύμφωνα με την πλειοψηφία των διατροφολόγων και άλλων ειδικών, η πραγματικότητα είναι ότι ο συνδυασμός του ψαριού με γαλακτοκομικά, όπως το τυρί ή το αυγό, είναι απολύτως ασφαλής για τους υγιείς ανθρώπους κάθε ηλικίας.

Αν ένα άτομο έχει γενικότερα αλλεργία ή δυσανεξία σε κάποια από αυτές τις τροφές (π.χ. στο ψάρι ή στο τυρί), τότε είτε την καταναλώσει ξεχωριστά, είτε σε κάποιον συνδυασμό, ευλόγως θα παρουσιάσει ενόχληση. Συνεπώς, ένα άτομο που γενικά δεν έχει πρόβλημα ούτε με το ψάρι, ούτε με το τυρί γενικά, δεν θα έχει πρόβλημα ούτε με το να τα καταναλώσει συνδυαστικά.

Οι περιπτώσεις ενηλίκων με τροφικές αλλεργίες εμφανίζονται στο 2% περίπου του πλυθησμού, ενώ στα παιδιά φτάνει το 5%. Στα παιδιά επίσης, οι αλλεργίες εμφανίζονται συνήθως σε πολύ μικρή ηλικία και μετά από λίγα χρονια υποχωρούν τελείως.

Τόσο το ψάρι όσο και τα γαλακτοκομικά είναι τροφές πλούσιες σε πρωτεΐνες, όμως αυτές οι πρωτεΐνες που περιέχει η καθεμία είναι διαφορετικές μεταξύ τους. Αυτό σημαίνει ότι κατά την διαδικασία της πέψης, η διάσπασή τους στο στομάχι χρειάζεται περισσότερο χρόνο. Το γεγονός ότι μπορεί να χρειαζόμαστε περισσότερο χρόνο να χωνέψουμε κάποια τροφή, δεν συνεπάγεται ότι έχουμε και αλλεργία σε αυτή.

Οι τροφές που ευθύνονται για το 90% των αλλεργιών παγκοσμίως, καθώς και για τις πιο έντονες αλλεργικές αντιδράσεις είναι τα φυστίκια, τα καρύδια, το ψάρι και τα σαλιγκάρια.

Πως επικράτησε όμως ο μύθος ότι το ψάρι και το τυρί είναι κακός συνδυασμός;

Το γεγονός ότι έχει επικρατήσει τόσα χρόνια ο μύθος ότι το ψάρι και το τυρί είναι ένας βλαβερός τροφικός συνδυασμός, σίγουρα δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Η επικρατέστερη εξήγηση που έχει δοθεί είναι ότι σε παλιότερα ακόμα χρόνια, που δεν υπήρχαν τα κατάλληλα μέσα και οι γνώσεις για την ασφαλή συντήρηση των τροφίμων, οι δηλητηριάσεις ήταν συχνό φαινόμενο.

Το τυρί και το ψάρι είναι αρκετά ευπαθείς τροφές, οπότε η κακή συντήρησή τους μπορούσε εύκολα να είναι λόγος δηλητηρίασης. Σήμερα αυτός ο κίνδυνος έχει μειωθεί σε αρκετά μεγάλο βαθμό.

Σε συνδυασμό επίσης με το γεγονός ότι το ψάρι ή το τυρί ξεχωριστά είναι τροφές στις οποίες είναι πιο σύνηθες κάποιος να έχει αλλεργία, διογκώθηκε με τον καιρό ακόμα περισσότερο η θεωρία ότι ο συνδυασμός τους είναι γενικότερα επικίνδυνος.

Συμπέρασμα: Αν γνωρίζετε ότι δεν έχετε αλλεργία ή δυσανεξία στα ψάρια ή τα γαλακτοκομικά γενικότερα, τότε μπορείτε να καταναλώνετε άφοβα και τα δύο σε όποιον συνδυασμό σας κάνει κέφι!

ΤΑ ΤΡΙΑ ΚΥΜΑΤΑ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Οι Έλληνες ως μετανάστες

1ο κύμα 

Η Αμερική είχε γίνει πόλος έλξης για τους Έλληνες από τις αρχές του 19ου αιώνα, με το πρώτο μαζικό μεταναστευτικό κύμα να εμφανίζεται περί το 1890.

Μέχρι το 1920 περίπου το 80% των ανθρώπων που είχαν εγκαταλείψει την Ελλάδα, είχαν μεταναστεύσει στις ΗΠΑ.

Στην πλειονότητά τους οι Έλληνες μετανάστες εγκαταστάθηκαν στη Νέα Υόρκη και εργάστηκαν στους σιδηροδρόμους, στα ορυχεία, στα σφαγεία ή σε μικρές επιχειρήσεις.

Χωρίς να γνωρίζουν τη γλώσσα, επιβίωσαν σε δύσκολες συνθήκες ενώ συχνά προέκυπταν απρόβλεπτες καταστάσεις στις οποίες τους αντιμετώπισαν ως «ύποπτους και επικίνδυνους ξένους» που απειλούν τον «νόμο και την τάξη».

Αυτή η συμπεριφορά εντάθηκε ακόμα περισσότερο όταν άρχισαν να γίνονται γνωστές οι παραβατικές συμπεριφορές κάποιων Ελλήνων και οι παράνομες δραστηριότητές τους, με κυριότερη την εισαγωγή και εξαγωγή εμπορευμάτων.

Μελέτες που είχαν εκπονηθεί στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1940
παρουσίαζαν τους Έλληνες ως τους πλέον επιρρεπείς στη διάπραξη απεχθών εγκληματικών πράξεων και μάλιστα στο σύνολο των αδικημάτων οι Έλληνες προηγούνταν των Ιταλών και των Ρώσων μαφιόζων.

Σύμφωνα με την Διεθνή Οργάνωση για τη Μετανάστευση, υπολογίζεται ότι έως το 2050, οι άνθρωποι που εγκαταλείπουν την εστία τους για μια καλύτερη ζωή και βρίσκονται εκτεθειμένοι στους κινδύνους που δημιουργεί η διεθνής οικονομική και κοινωνική κατάσταση, θα είναι το 7% του παγκόσμιου πληθυσμού.

Οι Έλληνες κατηγορήθηκαν για ιδιαίτερα σοβαρά αδικήματα, όπως ανθρωποκτονίες, βιασμοί, επιθέσεις, κλοπές, ληστείες και εμπορία ναρκωτικών.

Οι έρευνες αυτές όμως δεν θεωρούνται 100% αντικειμενικές, καθώς σε κάθε τέτοια μελέτη εγκληματικότητας που αφορά την παραβατικότητα μεταναστών σε ξένες χώρες, οι μετανάστες πέφτουν θύματα ρατσισμού και δυσφημιστικής προπαγάνδας.

Το 1960 ήταν η δεύτερη μεγάλη έξοδος Ελλήνων, όταν και υπογράφηκε η συμφωνία «Περί απασχολήσεως Ελλήνων εργατών στην Γερμανία».

Η συνθήκη που είχε υπογραφεί δεν δέσμευε τις Γερμανικές αρχές, καθώς θεωρούσε την παραμονή των ξένων εργατών προσωρινή, με αποτέλεσμα να μην αναγνωρίζεται κανένα πολιτικό ή κοινωνικό δικαίωμά τους. Έτσι, η διαβίωσή τους περιλάμβανε διαμονή σε ομαδικά δωμάτια, σκληρές συνθήκες εργασίας και δυσκολίες στην επικοινωνία.

Μόνο στην Γερμανία θα μεταναστεύσουν περίπου 1 εκατ. Έλληνες,
ενώ σε Αμερική, Καναδά, Αυστραλία και Βέλγιο βρήκαν πρόσφορο έδαφος άλλοι τόσοι, μεταξύ των οποίων υπήρξαν και 50.000 «λαθραίοι».

Το 3ο ΚΑΙ νέο κύμα μετανάστευσης Ελλήνων

Οι Έλληνες με την έναρξη της οικονομικής κρίσης το 2007, και ακόμα περισσότερο μετά το 2010, επέλεξαν την μετανάστευση για μια καλύτερη ζωή. Εκατοντάδες χιλιάδες νέων ανθρώπων εγκαταστάθηκαν σε Ευρωπαϊκές χώρες, Αμερική, Αυστραλία και στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.

Οι συνθήκες που επικράτησαν στην διαβίωσή τους ήταν πολύ καλύτερες από τα προηγούμενα μεταναστευτικά κύματα, καθώς τόσο τα προσόντα των Ελλήνων όσο και η ευρύτερη κοινωνική πολιτική που εφαρμόζεται διεθνώς για τους μετανάστες επέτρεψαν τον γρήγορο εγκλιματισμό τους.

Που εγκαταστάθηκαν οι Έλληνες μετανάστες (από το πρώτο κύμα μετανάστευσης ως σήμερα)

Ελάχιστες, συγκριτικά με το παρελθόν, είναι οι περιπτώσεις εκμετάλλευσης και άσχημης αντιμετώπισης των Ελλήνων στο εξωτερικό κι αυτός είναι ένας λόγος που η μετανάστευση δεν έχει σταματήσει μέχρι σήμερα.

Οι μετανάστες στην Ελλάδα

Η Διεθνής Αμνηστία υπογραμμίζει ότι «πρέπει να σταματήσει η Ελλάδα να μεταχειρίζεται τους πρόσφυγες και τους αιτούντες άσυλο, ως εγκληματίες» , αγνοώντας και η ίδια πως στο όνομά της φυτρώνουν διάφορες ΜΚΟ που δρουν καθαρά σαν εγκληματικές οργανώσεις

Τα εγκληματικά δίκτυα εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν άσχημη μεταχείριση στους συνοριακούς σταθμούς και τα κέντρα κράτησης, όπου υπάρχει περιορισμένη πρόσβαση σε δικηγόρους, διερμηνείς και γιατρούς , σε πολλά από αυτά τα δίκτυα έχει αποδειχτεί η βαθιά συμμετοχή ΜΚΟ 

Συνήθης πρακτική είναι να μην ενημερώνονται για τη διάρκεια της κράτησής τους, με αποτέλεσμα να ζουν για μεγάλα διαστήματα σε ασφυκτικά γεμάτες εγκαταστάσεις με ελλιπείς συνθήκες υγιεινής και με τους ασυνόδευτους ανήλικους να κρατούνται στους ίδιους χώρους με τους ενήλικες.

Αυτού του είδους η μεταχείριση των μεταναστών συνιστά περιφρόνηση των δικαιωμάτων τους υπό το διεθνές δίκαιο. 

Η έντονη ξενοφοβία που αντιμετώπισαν Έλληνες μετανάστες στο παρελθόν μετατράπηκε σε αντιμεταναστευτική υστερία τα τελευταία χρόνια. Πράγμα που δείχνει ότι ξεχνάμε όχι απλά την ιστορία της χώρας μας αλλά της ίδιας μας της οικογένειας.Η Ελλάδα που σήμερα αποτελεί κέντρο υποδοχής μεταναστών υπήρξε χώρα αποστολής, τόσο σε προηγούμενες δεκαετίες όσο και σήμερα. Αυτό και μόνο αρκεί για να δούμε με άλλα μάτια την κατάσταση και να αντιμετωπίσουμε τους ανθρώπους αυτούς όπως θα θέλαμε να αντιμετωπίσουν τους δικούς μας.

Η προστασία και η προάσπιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτως της κατάστασής τους, σημαίνει αξιοπρέπεια και δικαίωμα στη ζωή.

Κι αυτό είναι καλό να μην το ξεχνάμε!

Όταν ο Χρουστσόφ «απείλησε» πως θα κάνει αμμοχάλικο την Ακρόπολη

Δεν θα γλιτώσει ούτε η Ακρόπολη, φέρεται να είχε πει ο Σοβιετικός ηγέτης. Μια ιστορία από την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου.

To 1961, από τα θερμότερα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, η χώρα μας βρέθηκε στο επίκεντρο μετά από μια σειρά γεγονότων. Από το 1958 είχε ανοίξει μια συζήτηση για το ότι η Ελλάδα, ως χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ από το 1952, πρέπει να εγκαταστήσει στο έδαφος της πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς που θα μπορούσαν να πλήξουν το σοβιετικό μπλοκ.

Ακολούθησε η καταδίκη του Μανώλη Γλέζου το 1959 και ο λεγόμενος «πόλεμος των

 γραμματοσήμων». Σε μια πράξη στήριξης στον Γλέζο, τον Δεκέμβριο του 1959, η Σοβιετική Ταχυδρομική Υπηρεσία εξέδωσε αναμνηστική σειρά μ’ ένα γραμματόσημο με προσωπογραφία του Μανώλη Γλέζου, ο οποίος εικονίζεται ανάμεσα στην Ακρόπολη και σε δάφνινο κλαδί, με την επιγραφή στα ρωσικά «Στον Μανώλη Γλέζο». Στο άνω μέρος υπάρχει επιγραφή, επίσης στα ρωσικά «Ελευθερία στον ηρωικό ελληνικό λαό».

Η Ελλάδα απάντησε. Στις 8 Δεκεμβρίου 1959 εκδίδεται μία ελληνική σειρά 2 γραμματοσήμων 4.50 και 6 δραχμών, που ήταν τότε τα ταχυδρομικά τέλη για την Ευρώπη και τον λοιπό κόσμο αντίστοιχα. Στα γραμματόσημα αυτά εικονίζεται ο Ίμρε Νάγκυ, πρωθυπουργός της Ουγγαρίας κατά την εισβολή των σοβιετικών στρατευμάτων το 1956, ο οποίος εκτελέστηκε μετά από απόφαση «λαϊκού δικαστηρίου». Στα γραμματόσημα αναγράφεται 1956-59 IMRE NAGHI / ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ. Στις 18 Δεκεμβρίου 1959 η Σοβιετική Ένωση απέσυρε το γραμματόσημο με τον Γλέζο και η Ελλάδα τα δυο γραμματόσημα με τον Νάγκυ, τα οποία κυκλοφόρησαν μόλις για δέκα ημέρες.

Στις αρχές του καλοκαιριού του 1961, στη Βόρεια Ελλάδα συνελήφθησαν από τη Χωροφυλακή τρία άτομα με την κατηγορία της κατασκοπίας υπέρ των Βουλγάρων, ενέργεια στην οποία η Λαϊκή Δημοκρατία απάντησε με αντίστοιχες συλλήψεις κατώτερου υπαλλήλου της ελληνικής πρεσβείας κι άλλων ατόμων, ενώ οι συνομιλίες για τις βουλγαρικές επανορθώσεις διεκόπησαν. Τον Ιούλιο του 1961, κατά τη διάρκεια δεξίωσης στην πολωνική πρεσβεία στη Σόφια, ο τότε Βούλγαρος πρωθυπουργός Γιούγκοφ είχε κατηγορήσει την ελληνική κυβέρνηση ότι δεν εκπροσωπούσε τον ελληνικό λαό, δημιουργώντας έντονο διπλωματικό επεισόδιο.

Οι απειλές του Χρουστσόφ

Το κλίμα μεταξύ Ελλάδας και Σοβιετικής Ένωσης ήταν πολύ βαρύ και στις 11 Αύγουστου 1961, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης για τη σοβιετορουμανική φιλία στο Κρεμλίνο, ο Γενικός Γραμματέας (ΓΓ) του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ) Νικίτα Σεργκιέγιεβιτς Χρουστσόφ, απείλησε ανοιχτά την Ελλάδα με πυρηνικό βομβαρδισμό από τον οποίο δεν θα γλίτωνε ούτε… η Ακρόπολη.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής ο Χρουστσόφ, σε συζήτηση του με τον Έλληνα πρέσβη, φέρεται να λέει:

«Ο φασισμός ηττήθηκε. Θα νόμιζε κανείς ότι οι άνθρωποι που αγωνίστηκαν γενναίως κατά της χιτλερικής Γερμανίας, θα ετύγχανον βαθέως σεβασμού και τιμής.  Αλλά δυστυχώς , πολλοί απ αυτούς, ως πχ ο ήρως της Ακροπόλεως Μανώλης Γλέζος, είναι   έγκλειστοι εις τας φυλακάς. Δεν θέλομεν να αναμειγνυώμεθα εις τας εσωτερικάς υποθέσεις της Ελλάδος. Τούτο δεν είναι εις τας συνήθειάς μας. Αλλά ημείς, οι Σοβιετικοί άνθρωποι, ως και οι λαοί άλλων χωρών, που έχυσαν πολύ αίμα αγωνιζόμενοι κατά του φασισμού, δεν ημπορούμε να τα παρακολουθούμεν αδιάφοροι, την στιγμήν κατά την οποίαν ο άνθρωπος του οποίου η ηρωική πράξις αποτελεί χρυσήν σελίδα εις την ιστορίαν του αγώνος της ανεξαρτησίας, φθίνει τώρα εγκάθειρκτος……. Και ιδού τώρα, η ελληνική κυβέρνησις συνεδέθη με τον επιθετικόν βορειοατλαντικόν συνασπισμόν του ΝΑΤΟ. Μας είναι γνωστόν ότι εις το ελληνικόν έδαφος  έχουν εγκατασταθεί στρατιωτικές βάσεις, στρεφόμεναι κατά της ΕΣΣΔ. Κατά συνέπειαν μας απειλούν με πόλεμον και χώραι ως η Ελλάς, η Ιταλία, η Νορβηγία. Εις τον μέλλοντα θερμοπυρηνικόν πόλεμον, εάν θα τον εξαπολύσουν , δεν θα υπάρχει διάκρισις μεταξύ μετώπου και μετόπισθεν. Εδήλωσα εις τον Έλληνα πρεσβευτήν ότι η πλέον λογική πολιτική δια την Ελλάδα θα είναι όπως αυτή αποχωρήση του ΝΑΤΟ. Τούτο θα αποβή, επίσης, ωφέλιμον δι’ άλλα Κράτη, τα οποία εισήλθον εις τον επιθετικόν αυτόν συνασπισμόν, εκ παρεξηγήσεως. Εφ’ όσον συμβή τούτο η Ελλάς δεν θα υποφέρη , εις περίπτωσιν εκρήξεως πολέμου».

Παρεμβαίνοντας ο Έλληνας πρέσβης λέει: «Δεν πιστέυω οτι ο Σοβιετικός πρωθυπουργός θα διατάξη, ποτε, να ριφθούν ατομικαί βόμβαι κατά της Ακροπόλεως και άλλων ιστορικών μνημείων της Ελλάδος».

Ο Χρουτσόφ του τονίζει: «Κύριε πρεσβευτά, δεν θα ήθελα να σας δυσαρεστήσω, αλλά απατάσθε σοβαρώς. Εγώ, φυσικά, ως πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου, δεν θα διατάξω, απ’ευθείας όπως ριφθούν βόμβαι κατά της Ακροπόλεως, δεν θα διστάσω όμως να δώσω διαταγήν εις τους στρατιωτικούς μου όπως επιτεθούν κατά των βάσεων του Βορειοατλαντικού Συμφώνου, αι οποίαι ευρίσκονται εις την Ελλάδα και φυσικά ούτοι δεν θα φεισθούν ούτε των ελαιώνων, ούτε της Ακροπόλεως και άλλων ιστορικών μνημείων της Ελλάδος».

Οι ελληνικές αντιδράσεις

Η αντίδραση ήρθε από τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή ο οποίος είχε δηλώσει ότι «ο πρωθυπουργός της ΕΣΣΔ κ Χρουστσόφ συνηθίζει να διατυπώνει κατά καιρούς απειλές κατά της Ελλάδος. Δια της αδικαιολογήτου αυτής σταυροφορίας επιδιώκει τον εκφοβισμόν του ελληνικού λαού και την ενθάρρυνσιν της Άκρας Αριστεράς. Εν πάση περιπτώσει δύναται, όπως απείλησε, να καταστρέψει την Ακρόπολιν. Δεν δύναται όμως να καταστρέψει τα ιδεώδη τα οποία συμβολίζει ο Ιερός Βράχος και τα οποία είναι ιερώτερα από τους πυραύλους».

Ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και της Ενώσεως Κέντρου Γεώργιος Παπανδρέου, από τη μεριά του, είχε δηλώσει ότι «το έθνος δοκιμάζει ευλόγως βαθυτάτην έκπληξιν από την αδικαιολόγητον επίθεσιν των ηγετών της Σοβιετικής Ένωσης, όταν όμως συμβή η ιστορική ώρα να επιβάλλη επιλογήν, ο Ελληνισμός κατά την μακραίωνη Ιστορία του έχει αποδείξει ότι θυσιάζει την ειρήνη χάριν της ελευθερίας, αλλά ουδέποτε την ελευθερίαν χάριν της ειρήνης. Και ούτη είναι η λάμψις του εις την Ιστορίαν».

Μέσα στους επόμενους μήνες πάντως οι τόνοι έπεσαν και οι σχέσεις με τους Σοβιετικούς ομαλοποιήθηκαν. Η επίσκεψη του κοσμοναύτη, Γιούρι Γκαγκάριν τον Φεβρουάριο του 1962 στην Αθήνα επισφράγισε την αλλαγή κλίματος.

Ο ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙAΣ

Τι σημαίνει η λέξη επαγγελματίας;
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι πρόκειται για μία εύκολη ερώτηση. Τόσο εύκολη όσο η ερώτηση: “Τι σημαίνει η λέξη δολοφόνος”;

Ποιος δεν ξέρει ότι δολοφόνος καλείται εκείνος που σκοτώνει έναν άνθρωπο, που αφαιρεί μια ζωή; Για να χαρακτηρίσουμε κάποιον ο οποίος προέβη σε αυτήν την πράξη, ενίοτε χρησιμοποιούμε και την λέξη φονιάς. Ο κατέχων, όμως, την στοιχειώδη ελληνική γνωρίζει ότι η λέξη δολοφόνος συντίθεται από τον δόλο και το φονεύω. Δηλαδή δολοφόνος είναι αυτός που αφαιρεί μια ζωή με δόλια πρόθεση προσβλέποντας σε όφελος, συνήθως, οικονομικό ή ψυχολογικό. Η λέξη φονιάς δεν εμπεριέχει το στοιχείο του δόλου. Παρόλα αυτά, ένας οδηγός, όπου στην υποθετική περίπτωση που παρασέρνει και τελικά σκοτώνει έναν πεζό, άρα αφαιρεί μια ζωή –έστω και χωρίς δόλο– δεν αποκαλείται ποτέ φονιάς. Συνήθως αποκαλείται άτυχος και συνηθέστερα μεθυσμένος.

Οπότε τι σημαίνει η λέξη επαγγελματίας;

Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι επαγγελματίας είναι αυτός που ασκεί ένα επάγγελμα. Συνήθως ασκεί αποκλειστικά το επάγγελμα αυτό. Λέμε π.χ. επαγγελματίας οδηγός φέρνοντας στο νου μας έναν φορτηγατζή ή έναν ταξιτζή. Διαφωνεί κανείς με αυτό; Όχι. Γιατί, όμως, δεν θα λέγαμε ποτέ για κάποιον ότι είναι επαγγελματίας περιπτεράς;

Θα μπορούσε κάποιος πάλι να ισχυριστεί ότι επαγγελματίας είναι εκείνος που αγαπάει το επάγγελμά του. Λέμε π.χ. ότι ο γύφτος λατρεύει να περιφέρεται από φανάρι σε φανάρι και να στήνει τον πάγκο του από γωνία σε γωνία κλαίγοντας και απλώνοντας την παλάμη του. Ο γύφτος λατρεύει να κάνει αυτό που κάνει και του αποφέρει εμφανώς όφελος. Διαφωνεί κανείς με το γεγονός ότι οι γύφτοι λατρεύουν να κάνουν αυτό που περιγράψαμε; Όχι. Γιατί, όμως, δεν θα λέγαμε ποτέ κάποιον γύφτο επαγγελματία αν και αληθώς ζει αποκλειστικά από αυτήν την δραστηριότητα;

Επάγγελμα ασκεί και ένας οποιοσδήποτε υπάλληλος. Γιατί, όμως, δεν θα λέγαμε ποτέ για κάποιον ότι αυτός είναι επαγγελματίας ταμίας σούπερ μάρκετ; Στον αντίποδα, γιατί πολύ συχνά ακούς την έκφραση: “Αυτός είναι επαγγελματίας σερβιτόρος”;

Σε αυτό το σημείο ας ανατρέξουμε στον Αντισθένη. “Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις”. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι η ελληνική γλώσσα έχει λέξεις που πολύ συχνά σημαίνουν κάτι άλλο από αυτό που αντιλαμβανόμαστε ή από αυτό που θέλουμε να περιγράψουμε χρησιμοποιώντας τις. Η ετυμολογία της λέξης είναι εκείνη που μας επιτρέπει να διακρίνουμε και να προσδιορίσουμε το νοηματικό φορτίο που αυτή κουβαλάει. Έχοντας, λοιπόν, ως οδηγό το ανωτέρω μικρό παράδειγμά μας, ας ξαναρωτήσουμε:

Τι σημαίνει η λέξη επαγγελματίας; Η λέξη επάγγελμα προέρχεται από την λέξη επαγγέλλομαι η οποία συντίθεται από το επί και το αγγέλλομαι και αρχικά σήμαινε υπόσχομαι. Εξ ου και η «Θεία Επαγγελία», δηλαδή η θεία υπόσχεση για την εκπλήρωση μιας κατάστασης. Στην συνέχεια η λέξη επικράτησε να σημαίνει την ασχολία ενός ανθρώπου για βιοποριστικούς σκοπούς.

Παρόλα αυτά, η ανάλυσή μας κάπου χωλαίνει αφού όπως είδαμε, ακόμη και σήμερα, δεν λέμε ποτέ ότι κάποιος είναι επαγγελματίας ταμίας ή επαγγελματίας περιπτεράς. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί ακόμη και σήμερα, χωρίς να το γνωρίζουμε, λέμε ότι κάποιος είναι επαγγελματίας όταν διαισθανόμαστε ότι μας δίνει μια υπόσχεση πως θα κάνει αυτό που διατείνεται ότι κάνει. Ότι θα πραγματοποιήσει αυτό που υπόσχεται, ότι αληθώς επαγγέλλεται αυτό που επαγγέλλεται.

Αποκαλώντας κάποιον επαγγελματία τονίζουμε πρωτίστως την συνέπεια και την ποιότητα που τον διακρίνουν και δευτερευόντως στεκόμαστε στην αποκλειστική άσκηση αυτής της ασχολίας που του αποφέρει τα προς το ζην. Σε αυτό το σημείο –κάνοντας μια μικρή παρένθεση– να πούμε ότι συμβαίνει το εξής παράδοξο. Στο 100% των περιπτώσεων, οι επαγγελματίες με την έννοια που ορίσαμε πριν, αποκομίζουν τα προς το ΕΥ ΖΗΝ. Κακοπληρωμένος και επαγγελματίας είναι δύο έννοιες παντελώς ασύμβατες μεταξύ τους.

Μπορούμε, λοιπόν, να φέρουμε στο νου μας εκείνες τις περιπτώσεις στις οποίες με ασφάλεια μπορούμε να χαρακτηρίσουμε κάποιον ως επαγγελματία. Φερ’ ειπείν, επαγγελματίας είναι ένας ηθοποιός του θεάτρου ο οποίος μπορεί πριν την παράσταση να βίωσε τον χαμό ενός αγαπημένου του, αλλά επάνω στο πάλκο να αποδώσει άψογα στον κωμικό του ρόλο. Αυτός –ίσως και να πούνε μερικοί ότι – είναι επαγγελματίας απάνθρωπος, αλλά δεν μας απασχολεί επί του παρόντος.

Επαγγελματίας είναι ένας οδηγός ταξί ο οποίος διατηρεί το αυτοκίνητό του καθαρό, είναι ευγενής και πρόθυμος, δεν εξυπηρετεί δεύτερο πελάτη ταυτοχρόνως χωρίς την συγκατάθεση των ήδη εποχούμενων, ανάβει εγκαίρως το φλας πριν στρίψει και ούτω καθεξής.

Επαγγελματίας σερβιτόρος είναι αυτός που είναι ευγενικός και πεντακάθαρος, πλήρως ενημερωμένος για το μενού και την κάβα, ταχύς στις μετακινήσεις του και με οξεία αντίληψη του χώρου στον οποίο κινείται.

Επαγγελματίας μηχανικός αυτοκινήτων είναι αυτός που είναι πλήρως καταρτισμένος στο αντικείμενο της επισκευής του εξοπλισμού, αυτός που τοποθετεί γνήσια ανταλλακτικά –ή ιμιτασιόν, εις γνώσιν όμως πάντα του πελάτη– αυτός που ενημερώνει με ακρίβεια δεκάρας για το κόστος της επικείμενης εργασίας, αυτός γενικά που καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να αυξηθεί το χρονικό διάστημα που ίσως απαιτηθεί για την εκ νέου επίσκεψη του πελάτη στο συνεργείο.

Επαγγελματίας εστιάτορας είναι αυτός που –πρώτα από όλα– απασχολεί επαγγελματία μάγειρα και επαγγελματίες σερβιτόρους και τους μισθοδοτεί καλά και έπειτα φροντίζει για την υγιεινή και ασφάλεια των τροφίμων, την συμμόρφωση του χώρου με την κείμενη νομοθεσία και πάει λέγοντας.

Επαγγελματίας πάνω από όλα σημαίνει συνέπεια. Η συνέπεια του επαγγελματία είναι αυτή που εξοικονομεί χρόνο και χρήμα στον πελάτη. Η συνέπεια κοστίζει. Δεν γίνεται να μην κοστίζει. Κοστίζει αλλά τον επαγγελματισμό τον πληρώνεις ΜΙΑ φορά ενώ την ανευθυνότητα την πληρώνεις ΠΟΛΛΕΣ φορές αφού είναι σίγουρο ότι στο τέλος θα αναγκαστείς να απευθυνθείς στον επαγγελματία. Καταλήγουμε λοιπόν στην αρχική μας εκτίμηση, ότι επαγγελματίας είναι αυτός που δεν διαψεύδει την ενδόμυχη υπόσχεση που λαμβάνεις πως θα είναι συνεπής απέναντί σου και θα παράγει έργο ανάλογο της αμοιβής που κατέβαλλες σε αυτόν.

Και τώρα πάμε στο ζουμί της υπόθεσης…

Έχει η Ελλάδα επαγγελματίες; Υπάρχουν στην Ελλάδα επαγγελματίες; Όσο μικρή και απλή είναι η ερώτηση άλλο τόσο είναι και η απάντηση.

Ναι. έχει. Ναι, υπάρχουν επαγγελματίες στην Ελλάδα.

Έχει τους συνεπέστερους επαγγελματίες της υφηλίου. Αυτούς που συνεχίζουν ακόμη και μετά από τόσα χρόνια να διατηρούν έναν άφθαρτο ενθουσιασμό και μιαν απίστευτη συνέπεια σε αυτό που κάνουν. Μάλιστα, είναι τόσο επαγγελματίες που, ενώ ο δρόμος είναι ανοιχτός για όλους, μόνο αυτοί ευδοκιμούν και εξελίσσονται. Μόνο αυτοί δεσπόζουν και διαπρέπουν. Μόνο αυτοί έρχονται μονίμως πρώτοι στην προτίμηση του κόσμου. Ποιοι είναι όλοι αυτοί;

Οι επαγγελματίες ΣΩΤΗΡΕΣ.

Οι επαγγελματίες ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ, οι επαγγελματίες της ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ, οι επαγγελματίες ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΙ και οι επαγγελματίες ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ.

Όλοι αυτοί –για να χρησιμοποιήσουμε μιαν έκφραση του χύδην όχλου– είναι και γαμώ τους συνεπείς. Εννοώ ότι είναι τόσο συνεπείς που γαμούν όλους τους άλλους. Όχι τους άλλους επαγγελματίες, διότι «όμοιος ομοίω αεί πελάζει», αλλά όλους εμάς. Είναι τόσο επαγγελματίες που αυτοί ορίζουν τα στάνταρντ της συνέπειας στην Ελλάδα. Είναι τόσο επαγγελματίες ώστε ορίζουν ακόμα και το διάβα επάνω στον δρόμο του επαγγελματισμού. Είναι τόσο συνεπείς με τα παιδιά και τα εγγόνια τους όλοι αυτοί οι επαγγελματίες πρωθυπουργοί, οι επαγγελματίες αρχηγοί κομμάτων, οι επαγγελματίες βουλευτές–υπερασπιστές των συμφερόντων του λαού. Κοντά σε αυτούς και οι επαγγελματίες επικεφαλής των αιτημάτων της εργατικής τάξης, οι επαγγελματίες υπέρμαχοι της κοινωνικής δικαιοσύνης, οι επαγγελματίες υπερασπιστές των αδύνατων. Αυτοί είναι οι επαγγελματίες εστιάτορες του παραδείγματός μας, που φυλάττουν στα ψυγεία τους την ληγμένη, την αλλοιωμένη, την αποκρουστικά σάπια τροφή. Όλοι αυτοί, ως γνήσιοι επαγγελματίες, προσέλαβαν τους επαγγελματίες σερβιτόρους να φέρουν την σαβούρα στο πιάτο μας, να την καταπιούμε και να την χρυσοπληρώσουμε. Όλοι αυτοί προσέλαβαν τους δημοσιογράφους, τους αυθεντικούς επαγγελματίες του σερβιρίσματος, τις αυθεντικές και απολύτως επαγγελματίες πουτάνες της πένας να μας σερβίρουν και να μας προτείνουν κατά περίπτωση εναλλακτικό μενού –πάντα όμως προερχόμενο από το ένα και μοναδικό ψυγείο. Μόνο αυτοί θα μπορούσαν να μας σερβίρουν 5 κόκκους σουσάμι, 2 πινελιές ούζο και όρχεις πεσκανδρίτσας με 100 ευρώ το πιάτο.

Όλοι αυτοί μπορούν και είναι τόσο καλοί επαγγελματίες για ΕΝΑΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΛΟΓΟ. Επειδή όλοι εμείς είμαστε ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ.

Επειδή εμείς έχουμε μάθει τη λογική του γύφτου. Του γύφτου –επαγγελματία ζητιάνου– που μας μπόλιασε με τη λογική του παζαριού. “Πόσο κοστίζει αυτό; Τόσο. Όχι τόσο. Πάρε τα μισά και είμαστε εντάξει”. Τη λογική του “το παιδί μου να μπει στο δημόσιο και σιγά μη χαθεί ο τόπος για ένα μισθό παραπάνω” .Τη λογική του “να πάρω το πτυχίο και σιγά μην χρειαστεί ποτέ να χειρουργήσω”. Την λογική του “κάτσε να πάρω το δίπλωμα και μαθαίνω μετά να οδηγάω”. Τη λογική του “ρε μάστορα πιάσε τη REAL NEWS γιατί κληρώνει τζιπ να ‘ούμε…”. Τη λογική τού ότι αφού το είπε ο Χατζηαβατονικολάου έτσι είναι, τη λογική της έκπτωσης, τη λογική του σκόντου, τη λογική του πέντε πάνω – πέντε κάτω, τη λογική του “δε γαμιέται… βάλε 5 ευρώ βενζίνη να φτάσουμε μέχρι την παραλία και έχει ο Θεός…”.

Πόσοι από αυτούς τους επαγγελματίες-ρεμάλια θα ήταν ικανοί να επιβιώσουν –όχι απλώς επιχειρηματικά αλλά βιολογικά– αν εμείς ήμαστε ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ; Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους αλλά οι λογαριασμοί στο πόδι κάνουν τους Έλληνες να φαίνονται καλοί μαλάκες και αυτό δεν τους αξίζει. Στον κόσμο της αγοράς οι επαγγελματίες είναι μονίμως κερδισμένοι. Και αυτοί και οι πελάτες τους. Στην Ελλάδα, κατά πως φαίνεται, επαγγελματίας είναι εκείνος που είναι μονίμως κερδισμένος. Εκείνος του οποίου η δραστηριότητα αποβαίνει ωφέλιμη μόνο σε αυτόν και επιπλέον ζημιώνει και τους πελάτες του.

Λοιπόν; Θα τους αφήσουμε να επιδεικνύουν μονίμως τον επαγγελματισμό τους; Θα τους αφήσουμε να είναι εσαεί αυτό που είναι;

Υπάρχει μια φράση που ανέκαθεν μου άρεσε: “Με την συνέπεια του επαγγελματία και το πάθος του ερασιτέχνη”. Ας απαιτήσουμε να μας σεβαστούν και να μας παράσχουν αυτά για τα οποία επί σειρά δεκαετιών τους αμείβουμε αδρά. Ας απαιτήσουμε επαγγελματισμό ευθέως ανάλογο του κόστους που τόσα χρόνια φέρουμε στους ώμους μας. Ας γίνουμε επιτέλους επαγγελματίες πολίτες.

Στην αντίθετη περίπτωση, δεν μας (-τους) απομένει τίποτα άλλο παρά να φερθούμε ως ερασιτέχνες. Ας φερθούμε τότε με πάθος. Ανέκαθεν δύο από τις συνηθέστερες ασχολίες των Ελλήνων ήταν το σεξ και οι καβγάδες. ΣΕΞ και ΒΙΑ λοιπόν. Γαμήστε τους και δείρτε τους. Αυτό τους αξίζει. Το σεξ ας είναι σπάταλο. Προσοχή στο ξύλο όμως.

Hells Angels . Ο ιδρυτής και ηγέτης

Ο Σόνι Μπάρτζερ ήταν επί δεκαετίες ο αναμφισβήτητος ηγέτης της συμμορίας μηχανόβιων που τρομοκρατούσε τις ΗΠΑ. Πέθανε σε ηλικία 83 ετών δηλώνοντας ότι δεν μετάνιωσε για (σχεδόν) τίποτα

«Είναι ο απόλυτης ηγέτης τους. Μαχητής και φιλόσοφος που διαθέτει ατσάλινη και βαθυστόχαστη ποιότητα. Έχει μια ενστικτώδη αυτοσυγκράτηση που δίνει την εντύπωση στους άλλους ότι μπορούν να τον κατανοήσουν. Την ίδια ώρα όμως είναι και μια ήρεμη απειλή, έχει έναν εγωκεντρικό φανατισμό που έχει γαλουχηθεί μέσα από τα χρόνια στα οποία βρίσκεται στο πηδάλιο αυτής της λεγεώνας των απόκληρων» γράφει ο Χάντερ Τόμπσον στο βιβλίο του «Hells Angels: A Strange and Terrible Saga» το οποίο εκδόθηκε το 1967. Η περιγραφή του αφορά τον Ραλφ Χιούμπερ Μπάτζερ, γνωστό και ως Σόνι, ο οποίος πέθανε στις 29 Ιουνίου 2022 σε ηλικία 83 ετών μετά από μάχη με τον καρκίνο.

Αποχαιρέτισε τον κόσμο με ένα μήνυμα που είχε ετοιμάσει εδώ και αρκετό διάστημα και δημοσιεύθηκε στο Facebook μια μέρα μετά τον θάνατο του. «Αν διαβάζετε αυτό το μήνυμα θα ξέρετε ότι έφυγα. Ζήτησα να δημοσιευθεί αμέσως μετά τον θάνατο μου. Παρότι είχα μια δημόσια περσόνα κυρίως ευχαριστήθηκα τον ξεχωριστό χρόνο που πέρασα με τα αδέλφια μου στο κλαμπ, την οικογένεια μου και τους κοντινούς μου φίλους.

Έζησα μια μεγάλη, καλή ζωή γεμάτη περιπέτεια και είχα το προνόμιο να είμαι μέλος αυτού του εκπληκτικού κλαμπ» έγραψε, μεταξύ άλλων, αναφερόμενος στους Hells Angels, το κλαμπ οδηγών μηχανής που εξελίχθηκε σε συμμορία και για δεκαετίες αποτέλεσε έναν πανίσχυρο «παίκτη» στον κόσμο του οργανωμένου εγκλήματος στις ΗΠΑ.

Επιζούσε χωρίς ηθικούς φραγμούς

Ο Σόνι Μπάρτζερ υπήρξε για δεκαετίες ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης και η φωνή των Hells Angels. Ανελίχθηκε στην ηγεσία τους κάνοντας αυτό που ήξερε καλύτερα από κάθε τι άλλο: επιζούσε χωρίς να έχει ηθικούς φραγμούς. Πήρε αυτό το μάθημα από μικρό παιδί καθώς μεγάλωσε χωρίς μητέρα (έφυγε από το σπίτι όταν ο Σόνι ήταν τεσσάρων μηνών) και με έναν αλκοολικό πατέρα. Στο σχολείο έμπλεκε συνέχεια σε καυγάδες και το παράτησε στην 1^η Λυκείου. Με ψεύτικα χαρτιά κατατάχθηκε στο στρατό σε ηλικία 16 ετών. Τον ανακάλυψαν 14 μήνες μετά και αποτάχθηκε.

Όπως έχει δηλώσει ο ίδιος «ήθελα να ανήκω σε ένα κλαμπ μηχανόβιων αφότου είδα τον Λι Μάρβιν στην ταινία του 1953 “The Wild One”. Ήθελα να οδηγώ μηχανή και να περνάω καλά». Οι Hells Angels είχαν ιδρυθεί από το 1940 στη Φοντάνα της Καλιφόρνια και ο Μπάρτζερ αποφάσισε να ανοίξει ένα παράρτημα το Όκλαντ τον Απρίλιο του 1957. Το τοπικό κλαμπ έγινε σύντομα πανίσχυρο και έθεσε τα στάνταρ για όλη την οργάνωση. Ο Σόνι έγινε ο πρόεδρος των Hells Angels σε ολόκληρη τη χώρα και η πιο αναγνωρίσιμη μορφή.

Οι πιο σκληροί που υπάρχουν

Υπό την ηγεσία του οι Hells Angels έγιναν το συνώνυμο του χάους. Ναρκωτικά, εκβιασμοί, επιθέσεις και συγκρούσεις με αστυνομία και διαδηλωτές κατά του πολέμου στο Βιετνάμ. Όταν τα άλλα κλαμπ αποφάσισαν να κόψουν τους δεσμούς μαζί τους και δήλωναν ότι οι Angels εκπροσωπούσαν μόλις το 1%  των μηχανόβιων τότε τα μέλη της συμμορίας άρχισαν να φορούν λογότυπα που έγραφαν One-Percenter».

Ο Μπάρτζερ μιλούσε συχνά στον Τύπο και τα μηνύματα που έστελνε ήταν συγκεχυμένα. «Απλά θέλουμε να μας αφήσουν στην ησυχία μας» υποστήριζε αλλά παράλληλα τόνισε ότι οι Angels «είναι οι πιο σκληροί που υπάρχουν, οι πιο πιστοί και δύο μέλη μας μπορούν να τα βάλουν με πέντε από κάθε άλλο κλαμπ».

Το 1969 η συμμορία βρέθηκε στο προσκήνιο όταν μέλη της δολοφόνησαν με μαχαίρι έναν νεαρό Αφροαμερικανό κατά τη διάρκεια συναυλίας των Rolling Stones. Το έγκλημα καταγράφηκε από κάμερα και προκάλεσε οργή σε όλες τις ΗΠΑ. Ο Μπάρτζερ όμως υπερασπίστηκε τους συντρόφους του υποστηρίζοντας ότι είχαν δεχθεί επίθεση νωρίτερα. Τελικά οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν καθώς αποδείχθηκε ότι το θύμα τους απείλησε με όπλο.

«Όταν ξεκίνησε ο χαμός οι Rolling Stones φοβήθηκαν και ήθελαν να σταματήσουν τη μουσική. Έβαλα το πιστόλι μου στα πλευρά του Κιθ Ρίτσαρντς και του είπα να συνεχίσει να παίζει» θα πει ο Μπάρτζερ.

«Τα 13 χρόνια δεν είναι και πολλά…»

Το 1972 κατηγορήθηκε για τη δολοφονία ενός άντρα ο οποίος είχε πουλήσει νοθευμένα ναρκωτικά στους Hells Angels. Τελικά αθωώθηκε. Παρ’ όλα αυτά πέρασε περίπου 13 χρόνια από τη ζωή του σε φυλακές. Καταδικάστηκε για επιθέσεις, απαγωγή, κατοχή όπλων και ναρκωτικών και σύσταση συμμορίας. «Ήταν κι αυτό ένα κομμάτι τη ζωή μου. Τα 13 χρόνια δεν είναι και πολλά αν σκεφτούμε το πόσο καλά πέρασα», θα πει.

Κάπνιζε τρία πακέτα τσιγάρα την ημέρα και στις αρχές του 1980 διαγνώστηκε με καρκίνο στον λάρυγγα. Υποβλήθηκε σε επέμβαση και μετά από δική του απαίτηση τού αφαιρέθηκαν οι φωνητικές χορδές. Για το υπόλοιπο της ζωής του μιλούσε μέσω τραχειοτομής.

Μιλώντας για τη ζωή του θα πει: «Ξεκινήσαμε το κλαμπ για να περνάμε καλά ως ομάδα. Τη δεκαετία του ’60 αρχίσαμε να μπαίνουμε σε φασαρίες. Το ’70 μπήκαμε λίγο στο έγκλημα και αυτά τα πράγματα και το ’80 ήμασταν όλοι στη φυλακή». Μέχρι το τέλος όμως υποστήριζε ότι οι Hells Angels είχαν δαιμονοποιηθεί. «Οι Καθολικοί πιθανότατα έκαναν περισσότερα εγκλήματα απ’ όσα μπορούμε να σκεφτούμε. Ίσως και οι πολιτικοί να κάνουν περισσότερα εγκλήματα από εμάς» τόνιζε.

Το 2000 η αυτοβιογραφία του «Hell’s Angel: The Life and Times of Sonny Barger and the Hells Angels Motorcycle Club» έγινε μπεστ-σέλερ στις ΗΠΑ. Εκεί αποκάλυψε ότι δεν του άρεσαν καθόλου οι μηχανές Harley. «Αναφορικά με το πόσο καλά μηχανήματα είναι δεν μου αρέσουν. Τις οδηγώ γιατί είμαι στο κλαμπ και αυτή είναι η εικόνα μας. Αν μπορούσα όμως θα οδηγούσα μια Honda ST1100 ή μια BMW. Χάσαμε το τρένο όταν δεν αλλάξαμε σε ιαπωνικές μηχανές όταν ξεκίνησαν να κατασκευάσουν μεγαλύτερες μηχανές. Συνήθως αυτό που λέω είναι γ@μώ τις Harley-Davidson» θα αποκαλύψει.

Το 2010 συμμετείχε ως γκεστ σταρ, στο ρόλο του Lenny “The Pimp” Janowitz, στη σειρά του Sons of Anarchy. Εμφανίστηκε συνολικά τρεις φορές στη σειρά.

Φέρσου μου καλά…

Η προσωπική του ζωή ήταν επίσης πολυτάραχη. Η πρώτη του σύζυγος Έλσι Μέι πέθανε τον 1967 μετά από έκτρωση που έκανε σε παράνομη κλινική. Το 1973, ενώ βρισκόταν στις φυλακές Φόλσομ, παντρεύτηκε την Σάρον Γκρούλκε. Έμειναν μαζί περίπου μια δεκαετία. Ακολούθησε η Νοέλ την οποία το 2003 χτύπησε πολύ άσχημα και συνελήφθη.

Το 2005 παντρεύτηκε τη Ζοράνα, την τέταρτη και τελευταία σύζυγο του. Έμειναν μαζί ως το τέλος της ζωής του. Σε μια από τις συνεντεύξεις που είχε δώσει τον ρώτησαν για τη φιλοσοφία της ζωής του. «Φέρσου μου καλά και θα σου φερθώ καλύτερα. Φέρσου μου άσχημα και θα σου φερθώ χειρότερα» είπε.

Η ιστορία της πίτσας: Πώς ξεκίνησε και ποιος την εφηύρε

ΑΥΝΑΝΙΣΜΟΣ . ΤΩΡΑ ,  ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΣΤΟΝ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ

Ερευνητές αποδεικνύουν ότι τα πρωτεύοντα θηλαστικά άρχισαν να αυτοϊκανοποιούνται ως και 40 εκατ. χρόνια πριν – Η στάση των ανθρώπων απέναντι στην πρακτική ανά τους αιώνες

Ο αυν ανισμός, αν και στην ανθρώπινη κοινωνία τους τελευταίους τουλάχιστον αιώνες θεωρείται ως κάτι αμαρτωλό και θέμα-ταμπού, στην κοινωνία των ζώων και ειδικότερα σε αυτή των πρωτευόντων θηλαστικών είναι μια κοινή πρακτική. Μάλιστα σύμφωνα με μια νέα έρευνα φαίνεται ότι ο αυν ανισμός στα θηλαστικά είναι τόσο αρχαίος που πάει πίσω κατά δεκάδες εκατομμύρια χρόνια.

Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει ο Guardian, εξελικτικοί βιολόγοι εντόπισαν την προέλευσή του σε αρχαία πρωτεύοντα που προηγήθηκαν κατά πολύ των πρώτων ανθρώπων.  Τα αποτελέσματα προέκυψαν μελετώντας αυτό που οι επιστήμονες θεωρούν ότι είναι η μεγαλύτερη βάση δεδομένων που έχει συγκεντρωθεί ποτέ για αυτό το ζήτημα. Με βάση αυτή επιβεβαιώνεται ότι ο άνθρωπος εμφανίστηκε στον πλανήτη, πολύ αργότερα από τη στιγμή που οι πρόγονοί του είχαν αρχίσει να επιδίδονται σε αυτήν την πρακτική.

«Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι πως η συγκεκριμένη συμπεριφορά είχε ήδη αναπτυχθεί πριν από περίπου 40 εκατομμύρια χρόνια, στον κοινό πρόγονο όλων των μαϊμούδων και των πιθήκων», δήλωσε η δρ. Ματίλντα Μπριντλ, επικεφαλής ερευνήτρια της μελέτης που έγινε στο Πανεπιστημιακό Κολέγιο Λονδίνου. «Δεν είναι ότι κάποια είδη ξύπνησαν μία ημέρα και άρχισαν να το κάνουν. Αυτό είναι ένα αρχαίο γνώρισμα που εξελίχθηκε», επεσήμανε.

Η Μπριντ και οι συνάδελφοί της ερεύνησαν εις βάθος την ιστορία του αυν ανισμού, ελπίζοντας να κατανοήσουν την προέλευση αυτού που με μια πρώτη ματιά μοιάζει με αίνιγμα. Από εξελικτικής άποψης, ο αυν ανισμός φαίνεται σπατάλη χρόνου, ανούσιος, κάτι που μπορεί να σου αποσπάσει την προσοχή από άλλα θέματα, ακόμη και επικίνδυνος.

Προκειμένου να ανασυνθέσουν την ιστορία του, οι επιστήμονες συγκέντρωσαν εκατοντάδες δημοσιεύσεις, απαντήσεις σε ερωτηματολόγια και προσωπικές σημειώσεις σχετικά με τον αυν ανισμό πρωτευόντων θηλαστικών, από πρωτευοντολόγους και εργαζόμενους σε ζωολογικούς κήπους. Στη συνέχεια χαρτογράφησαν τις πληροφορίες, πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο.

Στην έρευνα, οι επιστήμονες περιγράφουν ότι ο αυν ανισμός φαίνεται ότι ήταν κοινός σε πρωτεύοντα όλων των φύλων και ηλικιών. Αλλά δεν είναι τόσο σαφές γιατί εξελίχθηκε πάνω από 40 εκατομμύρια χρόνια πριν. Ιστορικά, βιολογικές μελέτες έχουν παραμελήσει τα θηλυκά, δίνοντας στους συγγραφείς της μελέτης λίγα αξιόλογα δεδομένα, για να προχωρήσουν. Ωστόσο, για τα αρσενικά υπάρχουν τουλάχιστον ενδείξεις.

Τα ευρήματα από τις αναλύσεις των επιστημόνων υποστηρίζουν την ιδέα ότι ο αυν ανισμός των αρσενικών ενίσχυε τις πιθανότητες γονιμοποίησης της συντρόφου. Για παράδειγμα, ένα χαμηλής βαθμίδας αρσενικό μπορεί να αυν ανίζεται από την μια ώστε να αυξήσει τη διέγερση πριν από το σεξ, κάτι που σημαίνει ότι γονιμοποιεί πιο γρήγορα το ταίρι του, προτού ένας εύσωμος ανταγωνιστής προλάβει να τον αποτρέψει. Επίσης, ο αυν ανισμός θα μπορούσε να βοηθά τα αρσενικά να αποβάλλουν το παλιό σπέρμα, αφήνοντας τα με το πιο φρέσκο και ικανό για γονιμοποίηση.

Πιθανόν όμως δεν ήταν μόνο αυτός ο παράγοντας που ενίσχυσε αυτήν την τακτική. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ο αυν ανισμός των αρσενικών πρωτευόντων αυξήθηκε ανάλογα με τα επίπεδα σεξουαλικών μεταδιδόμενων λοιμώξεων. Μια εξήγηση θα μπορούσε να είναι ότι η πρακτική αυτή μετά το σ εξ βοηθά στον «καθαρισμό» του γεννητικού συστήματος, μειώνοντας τον κίνδυνο μόλυνσης.

Η Ματίλντα Μπριντλ επισήμανε ωστόσο ότι χρειάζονται περισσότερα εξελικτικά δεδομένα για τον αυν ανισμό των θηλυκών. Μία ιδέα είναι πως η αυτοϊκανοποίηση πριν από το σεξ επιτρέπει στα θηλυκά πρωτεύοντα κάποια επιρροή στο ποια αρσενικά θα τα γονιμοποιήσουν. Κάνοντας τον κόλπο λιγότερο όξινο, γίνεται περισσότερο φιλόξενος για το σπέρμα του επιλεγμένου συντρόφου.

«Αυτή είναι τόσο κοινή συμπεριφορά στο ζωικό βασίλειο, που το βρίσκω απολύτως ακατανόητο ότι κανένας δεν το είχε ερευνήσει έως τώρα», σημείωσε η Μπριντλ. «Οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι ο αυν ανισμός είναι λάθος, ή αφύσικος κατά κάποιο τρόπο, θα πρέπει να ξέρουν ότι αυτή είναι μια απολύτως φυσική συμπεριφορά. Είναι μέρος της υγιούς γκάμας σεξουαλικών συμπεριφορών», κατέληξε.

Η αυτοϊκανοποίηση στην ανθρώπινη ιστορία

Όπως και με τα πρωτεύοντα θηλαστικά, έτσι και ο άνθρωπος φαίνεται ότι επιδόθηκε σε αυτήν την πρακτική από τότε που μπορούμε να γνωρίζουμε. Όπως φαίνεται οι περισσότεροι πολιτισμοί θεωρούσαν την αυτοϊκανοποίηση ως κάτι αποδεκτό, το οποίο όμως ήταν δείγμα κατώτερων κοινωνικά ανθρώπων.

Στα ελληνικά, η λέξη προέρχεται από το όνομα του βιβλικού  προσώπου Αυνάν, απογόνου του Ιακώβ που εμφανίζεται στο κεφάλαιο 38 της Γένεσης. Βέβαια, στην πραγματικότητα ο Αυνάν δεν αυτοϊκανοποιούνταν ακριβώς αλλά – παραβαίνοντας την υποχρέωση που είχε αναλάβει συνάπτοντας ανδραδελφικό γάμο(ένα είδος γάμου στον οποίο ο αδερφός του θανόντος άνδρα υποχρεούται να νυμφευτεί τη χήρα του αδερφού του, και αντίστοιχα η χήρα υποχρεούται να παντρευτεί τον αδερφό του θανούντος συζύγου της) – είχε  διακεκομμένη συνουσία (coitus interruptus). Με λίγα λόγια «τραβιόταν» πριν την ολοκλήρωση καθώς δεν ήθελε να γονιμοποιήσει τη γυναίκα του, επειδή σύμφωνα με την εντολή του Θεού το παιδί θα θεωρούνταν απόγονος του νεκρού αδερφού. Έτσι, ο Αύναν «σπαταλούσε τον σπόρο του στο έδαφος αποφεύγοντας να συμβάλει στην δημιουργία απογόνων του αδερφού του». Γι’ αυτό το λόγο, ο Θεός τον σκότωσε. Από αυτή την ιστορία φαίνεται ότι πηγάζει και η αντίληψη περί αμαρτωλού αυν ανισμού τόσο στον ιουδαϊκό κόσμο όσο και αργότερα στον χριστιανικό, αν και πρακτικά ο Αύναν δεν αυν ανιζόταν, αλλά απλά «σπαταλούσε» το σπέρμα του.

Ανάλογη αρνητική αντίληψη για την πρακτική αυτή υπήρχε και στον πολύ αρχαιότερο πολιτισμό των Βαβυλωνίων, αλλά και στους Ζωροάστρες, όπου υπήρχε η αντίληψη ότι όταν σπαταλιέται με την αυτοϊκανοποίηση το σπέρμα των αντρών είναι σα να καταστρέφεται και να «δολοφονείται» μια πιθανή νέα ζωή.

Ωστόσο τελείως διαφορετική ήταν η αντίληψη στους αρχαίους Αιγύπτιους, τους αρχαίους Έλληνες, αλλά και τους Ρωμαίους. Φυσικά, οι περισσότερες αναφορές έχουν να κάνουν με τον αντρικό αυν ανισμό καθώς πολύ λίγα γράφονταν για αυτόν των γυναικών.

Ο ανδρικός αυν ανισμός στη αρχαία Αίγυπτο είχε σπουδαία θέση, ειδικά όταν γινόταν από κάποιο Θεό όπου και θεωρείτο δημιουργική, μαγική, θεϊκή πράξη. Άλλωστε πίστευαν ότι ο θεός Ατούμ δημιούργησε το σύμπαν αυν ανιζόμενος μέχρι την εκσπερμάτωση. Η πράξη του Ατούμ αναπαρίστατο κάθε χρόνο, για να εξασφαλιστεί ότι θα υπάρξει καλή σοδειά. Συγκεκριμένα, ο Φαραώ έπρεπε να πάει στον ποταμό Νείλο και να αυτοϊκανοποιηθεί στα νερά του, ώστε να είναι εύφορος. Μάλιστα, υπάρχει και η ιστορία (που δεν είναι σίγουρο ότι ισχύει) ότι η Κλεοπάτρα είχε γεμίσει μια άδεια μακρόστενη κολοκύθα με μέλισσες που ζουζούνιζαν και με αυτόν τον τρόπο δημιούργησε έναν αυτοσχέδιο δονητή!

Στην αρχαία Ελλάδα, ο αυν ανισμός θεωρούνταν μάλλον σαν ένα φυσιολογικό υποκατάστατο για άλλες μορφές σεξουαλικής ηδονής και ειδικά όταν κάποιος δεν μπορούσε να επιδοθεί στην σεξουαλική πράξη με την γυναίκα του (ή κάποιον άλλο άντρα). Ωστόσο, συνήθως δεν θεωρούνταν πρέπον για έναν άντρα της υψηλής κοινωνίας να επιδίδεται σε αυτόν (τουλάχιστον να μην το μαθαίνει κανείς) καθώς θεωρούνταν υποτιμητικό να μην μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες του με κάποιο άλλον άνθρωπο έστω και επί πληρωμή.

Υπάρχουν εκατοντάδες αγγεία που παρουσιάζουν σατύρους ή άντρες- κυρίως- να επιδίδονται σε αυτήν την πρακτική κρατώντας τους υπερμεγέθεις φαλλούς τους. Ενδεικτικά, στον ερυθρόμορφο αρύβαλλο του Νέαρχου από το 570 π.Χ. περίπου εμφανίζονται τρεις σάτυροι να αυτοϊκανοποιούνται, οι οποίοι μάλιστα έχουν ονόματα: είναι ο Δόφιος,ο οποίος ονομάζεται έτσι από το ρήμα «δέφομαι» που «σημαίνει μαλάσσομαι με τα χέρια», ο Ψ ώλας, ένα όνομα που προέρχεται από την λέξη «ψ ωλή», η οποία υποδηλώνει το πέος που βρίσκεται σε στύση και τέλος ο Τερπέκελος, που σημαίνει αυτός που ευχαριστεί το στειλιάρι του.

Συχνά ο αυν ανισμός ήταν αιτία αστεϊσμού και γι’ αυτό εμφανίζεται πολύ συχνά στις κωμωδίες του Αριστοφάνη. Έτσι, στη «Λυσιστράτη», την αρχαία κωμωδία όπου οι γυναίκες αρνούνται την ερωτική συνουσία στους άνδρες προκειμένου να σταματήσουν τον πόλεμο Αθήνας-Σπάρτης, οι Σπαρτιάτες χλευάζονται για την ενθουσιώδη ενασχόλησή τους με την ευχαρίστηση του εαυτού τους.

Ο φιλόσοφος Διογένης ο Κυνικός από την άλλη απέδιδε την επινόηση του αυν ανισμού στον θεό Ερμή ο οποίος και λυπήθηκε τον γιο του Πάνα που κυνηγούσε την Ηχώ, αλλά φάνηκε ανίκανος να την σαγηνεύσει. Έτσι του έμαθε το τέχνασμα αυτό, για να ανακουφίζεται. Ο Παν με την σειρά του δίδαξε αυτήν την πρακτική στους νεαρούς βοσκούς οι οποίοι την διέδωσαν.

Σύμφωνα με τον Δίωνα Χρυσόστομο, ο ίδιος ο Διογένης συχνά αυν ανιζόταν δημοσίως μπροστά στο πλήθος που μαζευόταν γύρω από το πιθάρι του. Ο Διογένης επιχειρηματολογούσε πώς, αφού δεν είναι ανήθικο να τρως και να πίνεις-πράξεις που κάνεις με το χέρι σου- δεν είναι ανήθικο ούτε και να αυν ανίζεσαι. Όταν κάποτε τον ρώτησαν εάν ντρέπεται, αυτός απάντησε «μακάρι να μπορούσα να ανακουφίσω και την πείνα μου, τρίβοντας την κοιλιά μου». Πάντως, γενικότερα οι αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι στοχαστές, όταν αναφέρονταν στην πρακτική αυτή, σημείωναν ότι δεν είναι πρέπουσα για έναν ευπατρίδη. Ουσιαστικά, ο αυν ανισμός ήταν μια λύση ανάγκης για όσους δεν είχαν άλλες επιλογές, για να ικανοποιήσουν την σεξουαλική τους επιθυμία και το να ξεμένει κανείς από επιλογές ήταν κάτι λυπηρό και ένδειξη ότι βρίσκονταν σε κατώτερη κοινωνική υπόσταση. Ανάλογη αντίληψη υπήρχε και στην ρωμαϊκή εποχή, όπου απορριπτόταν εν γένει η υπερβολική ενασχόληση με όσα σου προκαλούν απλή ευχαρίστηση όχι επειδή το απαγορεύει ο Θεός, αλλά επειδή δίνει την εικόνα ενός ανθρώπου που δεν μπορεί να χαλιναγωγήσει τις ορμές του και να ασχοληθεί με τα ουσιώδη.

Φυσικά, για το θέμα του γυναικείου αυν ανισμού ελάχιστα γνωρίζουμε καθώς δεν υπήρχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον γενικά για τις γυναίκες, οι οποίες θεωρούνταν ατελείς άντρες. Σε αγγεία εμφανίζονται (σπάνια) γυναίκες να αυτοϊκανοποιούνται κρατώντας τους λεγόμενους «ολίσβους», οι οποίοι ήταν μακρόστενες σκληρές μπαγκέτες ψωμιού που λειτουργούσαν ως υποκατάστατο του φαλλού. Πάντως είναι άγνωστο αν όντως χρησιμοποιούνταν οι όλισβοι ή αυτό φαντάζονταν οι άντρες δημιουργοί των αγγείων ότι θα έκαναν οι γυναίκες, όταν έμεναν μόνες τους.

Και μετά ήρθε ο Χριστιανισμός (και ο Διαφωτισμός)

Φυσικά, τα πάντα άλλαξαν όταν έκανε την εμφάνισή του ο Χριστιανισμός. Πάντως, τα πρώτα χρόνια φαίνεται ότι η εκκλησία θεωρούσε χειρότερη αμαρτία την συνουσία εκτός γάμου παρά τον αυν ανισμό, ο οποίος μάλιστα σε κάποια κείμενα ακόμα και του 1644 προτείνεται ακόμα και ως  λύση για αντισταθεί κανείς στον πειρασμό των γυναικών.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Ιστορίας Τόμας Λάκερ του Πανεπιστημίου του Μπέρκλεϊ στην Καλιφόρνια, ο χαρακτηρισμός του αυν ανισμού ως κάτι «κακό» ή φαυλότητα υπήρξε δημιούργημα του Διαφωτισμού και όχι της παραδοσιακής θρησκευτικής ηθικής. Ο Ιμάνουελ Καντ μάλιστα τον θεωρούσε χειρότερο και από την αυτοκτονία. Οι προοδευτικοί διαφωτιστές, οι οποίοι από την άλλη αντιμετώπιζαν θετικά τη σεξουαλική απόλαυση, προσπαθούσαν να δημιουργήσουν µια ηθική φιλοσοφία µε επίκεντρο το αυτεξούσιο στο οποίο, κατά την αντίληψή τους, ο αυνανισμός ερχόταν σε αντίθεση.

Η δαιμονοποίηση της πρακτικής αυτής έφτασε σε επίπεδα υστερίας κατά την βικτοριανή Αγγλία και άρχισαν να κυκλοφορούν ζώνες ασφαλείας και για άντρες και για γυναίκες οι οποίες παρεμπόδιζαν την αυτοϊκανοποίηση, ενώ εφαρμοζόταν ακόμα και η κλειτοριδεκτομή (χειρουργική επέμβαση γυναικείας περιτομής) για την αντιμετώπιση του γυναικείου αυν ανισμού. Από την άλλη πλευρά, κατά το 19ο αι. ο αυν ανισμός χρησιμοποιήθηκε από ψυχαναλυτές για τη «θεραπεία» της υστερίας στις γυναίκες.

Είναι γνωστό ότι για πολλά χρόνια, ο αυν ανισμός θεωρούνταν επιβλαβής για τη σωματική και ψυχική υγεία του ατόμου και φημολογούνταν ότι μπορεί να οδηγήσει σε κώφωση και τύφλωση, να προκαλέσει κύφωση, ενώ επικρατούσε επίσης η αντίληψη ότι κατά τη διάρκεια της πρακτικής αυτής αφαιρείται ουσία από το μυελό των οστών και ο άνθρωπος γίνεται πιο χαζός.

Προφανώς όλες αυτές οι αντιλήψεις έχουν πια αποδειχθεί απόλυτα εσφαλμένες από τους επιστήμονες και πλέον η αυτοϊκανοποίηση δεν συνδέεται με κανενός είδους παρενέργειες, σωματικές ή ψυχικές, εκτός βέβαια από τις περιπτώσεις όπου η πράξη γίνεται με υπερβολική συχνότητα και υποκαθιστά τη φυσιολογική σεξουαλική ζωή του ενήλικου ατόμου.

---

 

Η πρώτη γυναίκα ηθοποιός στην Ελλάδα

«…Τρέξατε, τρέξατε, απόψε στο θέατρο το ρόλο της γυναίκας θα παίξει αληθινή γυναίκα…»

 Αυτή η άκρως «σοκαριστική» είδηση ακουγόταν από τον ντελάλη στους δρόμους της Αθήνας του 1840. Οι Νοικοκυραίοι σταυροκοπιόνταν και οι καθώς πρέπει κυρίες και δεσποινίδες έκλειναν τα αυτιά τους για να μην το ακούσουν. Την ίδια εποχή, περίπου, η Ιταλιδούλα ηθοποιός του μελοδράματος, Ρίτα Μπάσο, ξεσήκωνε το ανδρικό κοινό της Αθήνας.

Η Μπάσο ήταν πρώτη γυναίκα που αντίκριζαν οι Αθηναίοι και άφηναν περιουσίες στα πόδια της . Αυτά είδε και απόειδε η Ηπειρωτοπούλα Αικατερίνη Παναγιώτου και τόλμησε να βγει στο σανίδι παρ όλη τα αυστηρά ήθη της εποχής της. Η Παναγιώτου είναι η πρώτη Ελληνίδα επαγγελματίας ηθοποιός. Πριν βγει στο θέατρο εργαζόταν ως κορδελιάστρα, αλλά το Νοέμβριο του 1840 πείστηκε από τη Φιλοδραματική Εταιρεία που ζητούσε «κοράσια κόσμια και ευειδή» για τις ανάγκες της παράστασης της πεντάπρακτης τραγωδίας «Αριστόδημος» του Ιταλού δραματουργού Μόντι (Vincenzo Monti 1754- 1828).

Ο θεατρικός συγγραφέας και ιστορικός του θεάτρου Ν.Ι.Λάσκαρης (1868- 1945) αναφέρει ότι «…προς μεγάλην έκπληξιν των Αθηναίων, οίτινες μόλις έμαθαν ότι θα εμφανισθεί γυνή ηθοποιός, κατέκλυσαν το θέατρον, το οποίο παρ ολίγον να καταρρεύσσει εκ της συρροής». Η Παναγιώτου εργάστηκε μόνο τέσσερα χρόνια ως ηθοποιός και στη συνέχεια αποχώρησε απογοητευμένη. Πάντως ως πρωταγωνίστρια της «Εταιρείας του εν Αθήναις Θεάτρου» πληρωνόταν με το αστρονομικό ποσό των 50 δραχμών μηνιαίως. Ίσως γι αυτό, μόλις το 1842 εμφανίστηκε η δεύτερη επαγγελματίας ηθοποιός, η Αθηνά Φαρμάκη και στη συνέχεια ακολούθησαν η Μαριγώ Δευτερίδη και η Μαριγώ Δομεστίνη (το όνομα Μαριγώ ήταν, την εποχή εκείνη, η πιο μοντέρνα εκδοχή του ονόματος Μαρία).

Πάντως για την Ιστορία είναι καλό να αναφερθεί ότι πριν την Παναγιώτου, καταγράφεται η Αικατερίνη Βιαγκίνη ( 1817) στη Ζάκυνθο και αρκετές κυρίες και δεσποινίδες στις παραδουνάβιες ηγεμονίες. Αυτές, όμως, οι γυναίκες συμμετείχαν σε ερασιτεχνική παράσταση, όταν ακόμα ελληνικό κράτος δεν υπήρχε. Το 1833 αναφέρονται σε ερασιτεχνικό θίασο στη Λευκάδα η Ακριβούλα Σταύρου και η Αικατερίνη Καμπατσίνη.

 

 

 

---

 

Μπόνι και Κλάιντ , το τέλος. Σπάνιο υλικό !

Η ενέδρα, η εκτέλεση και το πλήθος που προσπάθησε να πάρει ένα… σουβενίρ από τα πτώματα

Είχαν περάσει ήδη τέσσερα χρόνια από τη μέρα που ο Κλάιντ Τσάμπιον Μπάροου συνάντησε για πρώτη φορά την Μπόνι Ελίζαμπεθ Πάρκερ στο σπίτι μια φίλης της στο Ντάλας του Τέξας. Το ζευγάρι είχε ήδη διαπράξει δεκάδες ληστείες και δολοφονίες. Ο χρόνος τους τελείωνε. Στις 16 Μαΐου 1934 η εφημερίδα The Dallas Journal κυκλοφόρησε με ένα σκίτσο. Μια ηλεκτρική καρέκλα, τα ονόματα Μπόνι και Κλάιντ και μια επιγραφή με τη λέξη «Reserved» (ρεζερβέ). Μια εβδομάδα μετά, η δράση του θρυλικού ζευγαριού του εγκλήματος θα λάμβανε τέλος.

H ενέδρα

Ο ρέιντζερ Φρανκ Χάμερ είχε αναλάβει το κυνήγι της συμμορίας (το ζευγάρι είχε και συνεργούς). Παρότι είχε αποσυρθεί ο Χάμερ επανήλθε μόνο για τη συγκεκριμένη υπόθεση. Από τον Φεβρουάριο του 1934 μελετούσε τις κινήσεις της συμμορίας. Παρατήρησε ότι είχαν μια συγκεκριμένη μεθοδολογία και ακολουθούσαν σταθερά ένα δρομολόγιο.

Ο Χάμερ συνέστησε μια ομάδα έξι ατόμων η οποία αποτελούNταν από αστυνομικούς του Τέξας και της Λουιζιάνα. Στις 21 Μαΐου 1934 έλαβαν μια πληροφορία ότι η Μπόνι και ο Κλάιντ σχεδίαζαν να επισκεφθούν τον συνεργό τους, Άιβι Μέθβιν στο Μπιένβιλ Πάρις (Λουιζιάνα).

Έστησαν λοιπόν μια ενέδρα στον αυτοκινητόδρομο 154 στη Λουιζιάνα και περίμεναν. Η 22^α Μαΐου πέρασε χωρίς να εμφανιστεί το ζευγάρι. Το πρωινό της 23^ης Μαΐου οι αστυνομικοί, απογοητευμένοι και θεωρώντας πλέον ότι η πληροφορία ήταν λανθασμένη, ετοιμάζονταν να αποχωρήσουν από το σημείο.

Η εκτέλεση

Στις 09:15 άκουσαν ένα όχημα να πλησιάζει με μεγάλη ταχύτητα. Είχαν ήδη τοποθετήσει το φορτηγάκι του Μέθβιν στην άκρη του δρόμου. Ήλπιζαν πως μόλις το ζευγάρι το δει θα το αναγνωρίσει και θα σταματήσει. Το όχημα ήταν πράγματι το Ford V8 του Κλάιντ Μπάροου. Το σχέδιο των αστυνομικών λειτούργησε. Εντοπίζοντας το φορτηγάκι ο Μπάροου έκοψε ταχύτητα. Πριν καν δοθεί εντολή και με το Ford ακόμα εν κινήσει ο Πρέντι Μόρελ Όκλεϊ άνοιξε πυρ. Ο Κλάιν Μπάροου δέχθηκε τις σφαίρες στο κεφάλι και πέθανε επί τόπου. Στην επίσημη αναφορά τονίζεται ότι άκουσαν την Μπόνι Πάρκερ να ουρλιάζει.

Ακολούθησε ένας καταιγισμός πυρών. Η ομάδα των αστυνομικών άδειασε τα όπλα της γαζώνοντας με 130 σφαίρες το αυτοκίνητο.

«Ο καθένας από τους έξι αστυνομικούς είχε μια καραμπίνα, ένα πολυβόλο και πιστόλι. Ανοίξαμε πυρ με τα πολυβόλα. Τα αδειάσαμε πριν καν το αυτοκίνητο μας φτάσει. Μετά χρησιμοποιήσαμε τις καραμπίνες. Καπνός έβγαινε από το αυτοκίνητο και έμοιαζε να έχει πάρει φωτιά. Αφού αδειάσαμε τις καραμπίνες ρίξαμε και με τα πιστόλια στο αυτοκίνητο που πλέον μας είχε προσπεράσει και είχε πέσει σε ένα αυλάκι. Είχε σχεδόν αναποδογυρίσει. Συνεχίσαμε να ρίχνουμε ακόμα και όταν είχε ακινητοποιηθεί. Δεν θέλαμε να ρισκάρουμε» αναφέρει επίσημη μαρτυρία. Τονίζεται επίσης πως λόγω του θορύβου από τον καταιγισμό των πυρών οι αστυνομικοί έχασαν για λίγο την ακοή τους.

Σε ανάλυση που έγινε στο φιλμ που τραβήχτηκε από το αυτοκίνητο εντοπίστηκαν 112 τρύπες από σφαίρες. Στην αναφορά του ο ιατροδικαστής έγραψε πως ο Κλάιντ Μπάροου είχε συνολικά 17 τραύματα και η Μπόνι Πάρκερ 26. Είχαν δεχθεί πολλές σφαίρες στο κεφάλι. Στο Ford βρέθηκαν περίπου δέκα όπλα, χιλιάδες σφαίρες και 15 πινακίδες από διαφορετικές πολιτείες.

Σουβενίρ…

Η είδηση της ενέδρας έγινε γρήγορα γνωστή και πλήθος άρχισε να συγκεντρώνεται στο σημείο. Δύο αστυνομικοί είχαν μείνει να φρουρούν τα πτώματα και το όχημα αλλά έχασαν τον έλεγχο. Ο κόσμος προσπαθούσε με κάθε τρόπο να πάρει κάτι από το σημείο με σκοπό να το πουλήσει. Μάζευαν κάλυκeς και ματωμένα κομμάτια γυαλιού. Μια γυναίκα κατάφερε να κόψει μια μπούκλα από τα μαλλιά της Μπόνι και άλλοι πήραν κομμάτια από τα ρούχα των πτωμάτων.

Ο Τεντ Κας Χίντον, ένας από τους αστυνομικούς που βρισκόταν στο σημείο, αναφέρει: «Σχεδόν όλοι άρχισαν να μαζεύουν σουβενίρ. Κάλυκες, γυαλιά και κομμάτια από τα ρούχα των νεκρών. Ένας άντρας άνοιξε το σουγιά του και προσπάθησε να κόψει το αριστερό αυτί του Κλάιντ. Ένας άλλος ήθελε να πάρει τον δείκτη με τον οποίο πατούσε την σκανδάλη» ήταν άρρωστο». Ο Χίντον ζήτησε βοήθεια για να απομακρύνουν το πλήθος.

Με τα πτώματα ακόμα μέσα οι αρχές μετέφεραν με γερανό το Ford σε γραφείο τελετών στο κέντρο της πόλης Αρκέιντια (Λουιζιάνα). Ο Μπουτς Μπέιλι ήταν αυτός που ανέλαβε να ταριχεύσει τα πτώματα για να διατηρηθούν.

Μέσα σε λίγες ώρες στην πόλη συγκεντρώθηκε τεράστιο πλήθος. Κόσμος ερχόταν με τρένα, άμαξες και αυτοκίνητα. Σύμφωνα με αναφορές οι τιμές του αλκοόλ και του φαγητού εκτοξεύθηκαν λόγω της ξαφνικής τεράστιας ζήτησης.

Ο πατέρας του Κλάιντ Μπάροου, Χένρι πήγε στο γραφείο τελετών και αναγνώρισε τον γιό του. Στην αναγνώριση βοήθησαν και οι Έιτς Ντι Ντάρμπι και Σοφία Στόουν τους οποίος είχαν απαγάγει το 1933 η Μπόνι και ο Κλάιντ. Ο Ντάρμπι είχε γραφείο τελετών και όταν το είχε πει στην Μπόνι αυτή γελώντας του απάντησε: «Ίσως μια μέρα με αναλάβεις». Πράγματι βοήθησε τον Μπέιλι στην ταρίχευση των πτωμάτων.

Χώρισαν μετά τον θάνατο

Η Μπόνι και ο Κλάιντ είχαν εκφράσει την επιθυμία να θαφτούν σε διπλανούς τάφους αλλά η οικογένεια Πάρκερ δεν το επέτρεψε. Στις 26 Μαΐου 1933 η Μπόνι Πάρκερ κηδεύτηκε στο νεκροταφείο Φιστραπ στο Ντάλας. Πάνω από 20.000 άτομα έδωσαν το παρών ενώ ήταν εντυπωσιακό το πόσα λουλούδια είχαν σταλεί. Το 1945 η σορός της μεταφέρθηκε στο νέο νεκροταφείο Κράουν Χιλ επίσης στην πόλη του Τέξας.

Στο τάφο της τοποθετήθηκε μια επιγραφή η οποία αναφέρει: «Όπως τα λουλούδια γίνονται πιο όμορφα από τον ήλιο και τη δροσιά έτσι και αυτός ο παλιόκοσμος έγινε φωτεινότερος από τις ζωές ανθρώπων όπως εσύ».

Ο Κλάιντ Μπάροου κηδεύτηκε στις 25 Μαΐου 1933 στο νεκροταφείο Γούεστερν Χάιτς στο Ντάλας, δίπλα στον αδελφό του Μάρβιν. Στον τάφο τοποθετήθηκε μια επιγραφή που αναφέρει «Έφυγε αλλά δεν ξεχάστηκε». Μέχρι σήμερα η ανιψιά της Μπόνι Πάρκερ, η τελευταία εν ζωή συγγενής της, προσπαθεί να πείσει τις αρχές να μεταφέρουν τη σορό της θείας της δίπλα σε αυτή του Κλάιντ Μπάροου. «Ήταν αχώριστοι στη ζωή, πέθαναν μαζί, είναι θλιβερό που τους χώρισαν μετά τον θάνατο» τονίζει.

 

 

 

 

 

 

---

 

Ο ΑΝΔΡΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΔΕ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΓΥΝΑΙΚΑ

Ο μοναχός που έζησε από μωρό στο Άγιο Όρος και δεν έφυγε ποτέ από αυτό. Μια ιστορία στα όρια του θρύλου

Πόσο τυχερός θα μπορούσε να είναι ένας άνθρωπος που δεν χρειάστηκε να παλέψει με τους πειρασμούς, επειδή δεν τους γνώρισε ποτέ;

Στην χριστιανική πίστη όσοι επιθυμούν να βρεθούν πιο κοντά στον Θεό χωρίς τις «σειρήνες» των εγκοσμίων επιλέγουν συχνά την απομόνωση. Ο μοναχισμός από την πρώτη στιγμή της εμφάνισης του χριστιανισμού εμφανίστηκε αρχικά ως μια ανάγκη για να γλιτώσουν οι πρώτοι Χριστιανοί από τους διωγμούς, ωστόσο ήδη από τον 4^ο αιώνα πήρε μεγάλες διαστάσεις με πολλούς ανθρώπους να αποζητούν να φύγουν από τα αστικά κέντρα και να μεταβούν σε ερημικά μέρη χωρίς πολλούς ανθρώπους και «πειρασμούς» που είχαν κατά κύριο λόγο το πρόσωπο του άλλου φύλου.

Μερικοί από τους μοναχούς επιλέγουν την πλήρη απομόνωση ή ακόμα και την σιωπή παίρνοντας όρκο να μην μιλήσουν ξανά. Άλλοι ζώντας σε κοινόβια μοναστηριών επιλέγουν να ζουν απλά και να ασχολούνται μόνο με την προσευχή ή τα φυτά και τα ζώα.

Για τους περισσότερους μια από τις πιο μεγάλες προκλήσεις όμως είναι καταφέρουν να αφήσουν πίσω τους τις αναμνήσεις και τις εικόνες που κουβαλάνε μαζί τους από την ζωή στον έξω κόσμο, ειδικά όταν αυτές είναι όμορφες και χαρούμενες. Για έναν μόνο άνθρωπο όμως δεν ίσχυε το ίδιο. Πρόκειται τον μοναχό Μιχάλη Τολότο, ο οποίος φέρεται να έζησε τα 82 χρόνια της ζωής του εξ ολοκλήρου στο Άγιο Όρος και δεν είδε ποτέ μπροστά του γυναίκα, αλλά και τίποτα άλλο από τον έξω κόσμο.

Η μυθιστορηματική ζωή του μοναχού Μιχαήλ

Λίγα πράγματα είναι γνωστά στην πραγματικότητα για τον μοναχό Μιχαήλ Τολότο. Η ιστορία του μοιάζει με μυθιστόρημα και στην πραγματικότητα κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν τα όσα γνωρίζουμε είναι σίγουρα αλήθεια.

Η ιστορία του έγινε γνωστή για πρώτη φορά στις 29 Οκτωβρίου 1938. Τότε, η εφημερίδα Daily Courier of Edinburg που εκδιδόταν στην πόλη Εδιμβούργο στην Ιντιάνα των ΗΠΑ στο ημερήσιο φύλλο της συμπεριέλαβε την ιστορία του «άντρα που δεν έχει δει ποτέ γυναίκα στη ζωή του». Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ο Μιχαήλ Τολότος (αναφέρεται ως Μιχαΐλο- Mihailo Tolotos) γεννήθηκε περίπου το 1855 με 1856, μια εποχή που η Ελλάδα με την έμμεση εμπλοκή της στον Κριμαϊκό Πόλεμο στην πλευρά των ηττημένων τελικά Ρώσων είχε υποστεί την ταπείνωση και τον αποκλεισμό από τους εν τέλει νικητές Άγγλους και Γάλλους.

Σύμφωνα πάντα με το δημοσίευμα ο Τολότος φέρεται να γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά η μητέρα του πέθανε στην γέννα. Έτσι, δεν είχε ποτέ την δυνατότητα να γνωρίσει την πρώτη γυναίκα στη ζωή κάθε ανθρώπου. Μέσα στην φτώχεια της Αθήνας που ζούσε τις συνέπειες και την πείνα από τον ναυτικό αποκλεισμό των Άγγλων, η οικογένεια της γυναίκας (αν υπήρχε) ή οι άνθρωποι που βρήκαν το μωρό αποφάσισαν ότι δεν θα μπορούσαν να θρέψουν ένα ακόμα στόμα. Έτσι, αποφάσισαν να παραδώσουν το μωρό στους μοναχούς του Αγίου Όρους.

Ο Μιχαήλ μεγάλωσε στον Άθω ανάμεσα στους μοναχούς και μεγαλώνοντας φαίνεται ότι χρίστηκε κι αυτός. Έζησε εκεί για τα 82 χρόνια της ζωής του και έφυγε τελικά από τη ζωή το 1938 χωρίς να έχει εγκαταλείψει ποτέ το μοναστήρι. Δεδομένου του ιδιαίτερου καθεστώτος του Αγίου Όρους στο οποίο απαγορεύονται οι γυναίκες, αυτό σημαίνει ότι δεν θα μπορούσε να έχει δει ποτέ μια ζωντανή γυναίκα μπροστά του.

Όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα, ο μοναχός όχι μόνο δεν είδε ποτέ γυναίκα αλλά ούτε και αυτοκίνητο, αεροπλάνο ή μια κινηματογραφική ταινία. Σίγουρα στις πλούσιες βιβλιοθήκες των μονών του Αγίου Όρους θα μπόρεσε να διαβάσει και να δει εικόνες από τον έξω κόσμο και τα ανθρώπινα επιτεύγματα, να δει πώς είναι οι γυναίκες – εξάλλου και το ίδιο το Άγιο Όρος είναι αφιερωμένο σε μια γυναίκα, την Παναγία – ωστόσο δεν μπόρεσε να τα αντικρίσει όλα αυτά ποτέ με τα ίδια του τα μάτια.

Στο ρεπορτάζ αναφέρεται ότι οι υπόλοιποι μοναχοί του Αγίου Όρους επεφύλαξαν για τον Τολότο μια «ειδική κηδεία» καθώς ήταν ο μόνος άνθρωπος που δεν είχε συναντήσει ποτέ γυναίκα και δεν είχε μπει σε έναν τέτοιο πειρασμό. Φαίνεται έτσι ότι η ιστορία του είχε φτάσει ήδη στα όρια του θρύλου ακόμα και μέσα στο ίδιο τον Άθω. Αναφορά στην ιστορία του γίνεται και στην εφημερίδα Raleigh Register στις 7 Ιανουαρίου 1949 στο πλαίσιο μιας διαφήμισης για τα έπιπλα Nixon Furniture Company.

Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι το Άβατο του Αγίου Όρους για τις γυναίκες έχει «σπάσει» στο παρελθόν κάποιες φορές και ορισμένες από αυτές ήταν την εποχή που ο Τολότος ζούσε στο Άγιο Όρος. Για παράδειγμα, το 1850 ο Βρετανός πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη Στράτφορντ Κάνιγκ πήρε μαζί του τη σύζυγό του στην επίσκεψή του στο Άγιο Όρος, αλλά και το 1905 η νεαρή Ρωσίδα πριγκίπισσα Τατιάνα Νικήτα φιλοξενήθηκε από φίλο της μοναχό στη Μονή Παντελεήμονος. Θα μπορούσε λοιπόν θεωρητικά ο Τολότος να έχει δει κάποιες από αυτές τις γυναίκες έστω και από μακριά, αν και το Άγιο Όρος είναι μια τεράστια περιοχή και ο μοναχός θα μπορούσε να είναι σε ένα τελείως διαφορετικό μέρος.

Εφόσον η ιστορία του είναι αληθινή – κάτι που ίσως δεν μάθουμε ποτέ με σιγουριά- αυτό που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι όχι τόσο ότι δεν συνάντησε ποτέ γυναίκα ή οτιδήποτε άλλο δεν υπήρχε στο Άγιο Όρος, αλλά η απουσία περιέργειας, αυτό το έμφυτο συναίσθημα που θα οδηγούσε τους περισσότερους ανθρώπους να κάνουν έστω μια βόλτα στις κοντινές πόλεις που υπάρχουν στο Άθως απλώς για να δει πώς ζουν οι υπόλοιποι. Ο Μιχαήλ ίσως δεν έκανε ποτέ αυτή τη βόλτα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

---

 

Η ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΗ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΝΕΥΤΩΝΑ

 

Ο Ισαάκ Νεύτων (Isaac Newton) είναι διάσημος ως ο πρωτοπόρος επιστήμονας που έγραψε τον κανόνα της βαρύτητας, κατασκεύασε το πρώτο τηλεσκόπιο και υπολόγισε ακόμη και το ακριβές σχήμα της Γης.

Ο Ισαάκ Νεύτων, ο οποίος έκανε πολλές πρωτοποριακές ανακαλύψεις στη φυσική και τα μαθηματικά, πίστευε ότι ο κόσμος όπως τον ξέρουμε θα τελειώσει το 2060.

Αυτό μπορεί να φαινόταν πολύ μακρινό όταν κατέγραψε τους λεπτομερείς υπολογισμούς του το 1704. Αλλά σήμερα απέχει μόλις 37 χρόνια.

Μάλιστα, πολλοί από εμάς θα είμαστε ακόμα ζωντανοί όταν έρθει αυτή η ημερομηνία και έτσι θα μπορούμε να… διαπιστώσουμε από πρώτο χέρι εφόσον ευσταθεί.

 

Έχουμε συνηθίσει πια να ακούμε για το επερχόμενο τέλος του κόσμου από διάφορες προβλέψεις ή προφητείες. Επιστήμονες αλλά και άνθρωποι με θρησκευτικό υπόβαθρο έχουν προβλέψει πως θα έρθει μαζική εξόντωση λόγω των “κλιματικών αλλαγών” ή ως αποτέλεσμα των αμαρτιών των ανθρώπων.

Έστω και αν η επιστήμη διαθέτει μία διαφορετική οπτική και προωθεί τον ρασιοναλισμό, έχουμε δει παραδείγματα επιστημόνων που ασχολήθηκαν με τον Εσωτερισμό, όπως ο Καρλ Γιουνγκ ή ο Σερ Ισαάκ Νεύτων.

O Σερ Ισαάκ Νεύτων δημιουργούσε την αρχή τις βαρύτητας και τους νόμους της κίνησης την ίδια στιγμή που αναζητούσε την περίφημη φιλοσοφική λίθο των Αλχημιστών. Ήταν επίσης ένας θρήσκος άνθρωπος που έγραψε θεολογικά κείμενα που ερμήνευαν τις προφητείες της βίβλου και προέβλεψε την αποκάλυψη. Σύμφωνα με τον Νεύτων λοιπόν αυτή θα έρθει το 2060!

Πρόβλεψη Νεύτωνα σε γράμμα του : Το τέλος του κόσμου θα έρθει

Σε μια επιστολή του 1704 που εκτέθηκε στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, παραπάνω, ο Νεύτων περιγράφει την «πρόβλεψη» του:

«Έτσι λοιπόν οι χρονικοί χρόνοι και μισός χρόνος είναι 42 μήνες ή 1260 ημέρες ή τρία χρόνια και μισό, υπολογίζοντας δώδεκα μήνες έως ένα έτος και 30 ημέρες έως έναν μήνα όπως γινόταν στο Ημερολόγιο του πρωτόγονου έτους. Και οι ημέρες των βραχύβιων θηρίων που τίθενται για τα χρόνια των βιασμένων βασιλείων, η περίοδος των 1260 ημερών, εάν χρονολογείται από την πλήρη κατάκτηση των τριών βασιλιάδων το 800 μ.Χ, θα τελειώσει το 2060 μ.Χ.. Μπορεί να τελειώσει αργότερα, αλλά εγώ δεν βλέπω κανένα λόγο να τελειώσει νωρίτερα».

Ολόκληρη η περιγραφή του τρόπου με τον οποίο εκπόνησε την πρόβλεψή του χρησιμοποιώντας το Βιβλίο του Δανιήλ, υπάρχει στο άρθρο του ιστορικού Stephen Snobelen εδώ.

Ο καθηγητής Snobelen, ο οποίος πιστεύει ότι η επιστολή χρονολογείται «μετά το 1705» και ότι «η ασταθής γραφή υποδηλώνει ότι γράφτηκε προς το τέλος της ζωής του». Όποια και αν είναι η ακριβής ημερομηνία, τον βλέπουμε πολύ λιγότερο σίγουρο εδώ. Προβλέπει και κάποιες άλλες ημερομηνίες—2344, 2090 (ή 2132), 2374. Όλες φαίνονται αυθαίρετες, αλλά «δεδομένης της στρογγυλότητας του αριθμού και του γεγονότος ότι εμφανίζεται σε πάνω από μια επιστολές το 2060 έγινε η πιο συνηθισμένη».

---

15 ΜΗΝΕΣ ΝΑΥΑΓΟΙ . ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ SURVIVORS

Η εκπληκτική ιστορία επιβίωσης έξι νεαρών αγοριών σε ένα ακατοίκητο νησί. Τι λέει ένας από την ομάδα που ναυάγησε και επέζησε για 15 ολόκληρους μήνες

Τον Σεπτέμβριο του 1966 ο Αυστραλός, Πίτερ Γουόρνερ περνούσε με το αλιευτικό του από το μικρό νησί Άτα στο αρχιπέλαγος Τόνγκα. Ο Γουόρνερ ψάρευε αστακούς και θεωρούσε ότι το νησί δεν κατοικείται. Αυτό που δεν γνώριζε είναι ότι τους τελευταίους 15 μήνες το Άτα είχε αποκτήσει έξι νεαρούς κατοίκους. Αυτή είναι μια πραγματική ιστορία… Survivor.

Τον Ιούνιο του 1965 μια ομάδα έξι νεαρών από το Τόνγκα αποφάσισαν να δραπετεύσουν από το αυστηρό Καθολικό σχολείο στο οποίο ήταν εσώκλειστοι. Κατέβηκαν στο λιμάνι και έκλεψαν ένα μικρό σκάφος 7,3 μέτρων. Απροετοίμαστοι και χωρίς πολλές γνώσεις ναυσιπλοΐας βγήκαν στα ανοιχτά. Μια καταιγίδα παρέσυρε το πλοίο τους νοτιοδυτικά και ακολούθησε μια περιπλάνηση οκτώ ημερών στο πέλαγος. Είχαν ξεμείνει από νερό και τροφή, όταν το σκάφος τους ξεβράστηκε στις ακτές του Άτα.

Η αφήγηση

Ο 76χρονος σήμερα, Σιονέ Φιλίπε Τοτάου (φωτό) είναι ένας από τους έξι ναυαγούς. Στα 19 του τότε βρέθηκε με τους φίλους στο έρημο νησί και εξιστορεί πως κατάφεραν να επιβιώσουν για 15 ολόκληρους μήνες.

«Μεγάλωσε στο μικρό νησί Χααφέβα στα Τόνγκα. Ένα πολύ μικρό μέρος. Μου άρεσε να διαβάζω γεωγραφία για όλα αυτά τα πολύ μεγάλα μέρη. Πάντα σκεφτόμουν πώς μπορώ να ξεφύγω από εδώ και να εξερευνήσω τον κόσμο.

Μια μέρα ένας από τους φίλους μου στο σχολείο μου είπε: Θα πάμε στο Φίτζι, θέλεις να έρθεις; Μου εξήγησε ότι θα κλέβαμε ένα σκάφος και συμφώνησα να συμμετάσχω. Εκείνη την ημέρα, μόλις τελειώσαμε το σχολείο, κατεβήκαμε στην παραλία και κοιτούσαμε τα πλοία. Ένας άντρας έδενε το σκάφος του κάθε μέρα στο ίδιο σημείο, περίπου την ίδια ώρα. Όταν έφυγε ανεβήκαμε πάνω και σαλπάραμε.

Ήμασταν συνολικά έξι άτομα, από 15 έως 19 ετών. Ο πατέρας ενός από την ομάδα μας είχε το ίδιο σκάφος και έτσι ο φίλος μας είχε εμπειρία. Ανεβάσαμε το πανί και βγήκαμε από το λιμάνι. Φυσούσε καλός αέρας.

Ήταν νύχτα και όταν πλέον τα φώτα του λιμανιού χάθηκαν πίσω μας ο αέρας δυνάμωσε. Τα κύματα έγιναν πιο ψηλά. Μια καταιγίδα ήρθε και εμείς δεν ξέραμε ότι πρέπει να κατεβάσουμε το πανί. Ο αέρας το έσκισε.

Την επόμενη μέρα ψιλόβρεχε και εμείς περιπλανιόμασταν στη μέση του ωκεανού χωρίς πανί. Μαζέψαμε νερό της βροχής σε δοχεία που υπήρχαν στο σκάφος αλλά δεν είχαμε φαγητό. Κάποια από τα παιδιά έκλαιγαν. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα άλλο από το να ελπίζουμε. Σκεφτόμουν ότι μπορεί να πεθάνουμε.

Περιπλανηθήκαμε για οκτώ μέρες όταν είδαμε στα ανοιχτά το Άτα. Φαινόταν πολύ μακριά αλλά σιγά σιγά ο αέρας μας έσπρωξε προς τα εκεί. Το είδαμε περίπου στις 9 το πρωί και φτάσαμε εκεί περίπου στις 11 το βράδυ. Είναι ένα ηφαιστιογενές νησί με βουνά. Ήταν βράδυ όταν φτάσαμε και κατέβηκα να δω τι υπάρχει εκεί.

Πήδηξα από το σκάφος και έφτασα στην ακτή. Ένιωθα το νησί να γυρίζει γύρω μου. Δεν ήταν όμως το νησί, αλλά το κεφάλι μου. Μετά από οκτώ μέρες χωρίς φαγητό και με ελάχιστο νερό ζαλιζόμουν. Αφού ηρέμησα φώναξα στα παιδιά να κατέβουν.

Ήρθαν όλοι στην ακτή. Ήμασταν όλοι ζωντανοί. Κρατήσαμε τα χέρια μας, προσευχηθήκαμε και βάλαμε τα κλάματα. Ήμασταν τόσο εξουθενωμένοι που κοιμηθήκαμε μέχρι το επόμενο πρωί.

Το πρώτο πράγμα που αποφασίσαμε να κάνουμε ήταν να ανέβουμε στην κορυφή του νησιού. Στον δρόμο βρήκα ένα βρεγμένο ξύλο. Το πήρα και το πίεσα και έγλυψα το νερό.

Όταν φτάσαμε στην κορυφή και είδαμε γύρω μας τους λόφους νιώσαμε τόσο όμορφα, τόσο ζωντανοί. Ήμασταν πλέον σε ξηρά και αυτός μας έδωσε ελπίδα.

Προσπαθήσαμε να ανάψουμε φωτιά αλλά στην αρχή δεν τα καταφέραμε. Μαζέψαμε φρούτα και όστρακα. Το νησί είχε παπάγιες, καρύδες και μπανάνες. Όταν πλέον νιώσαμε πιο δυνατοί καταφέραμε να ανάψουμε και φωτιά. Τρίψαμε ξύλα όσο πιο γρήγορα και δυνατά μπορούσαμε μέχρι που εμφανίστηκε η φλόγα. Μας πήρε τρεις ολόκληρους μήνες να ανάψουμε φωτιά και να φάμε το πρώτο ζεστό μας γεύμα. Ήταν μια συγκλονιστική στιγμή.

Το επόμενο βήμα ήταν να φτιάξουμε ένα μικρό σπίτι. Ήξερα πως να πλέκω τα κλαδιά από τους φοίνικες και έτσι φτιάξαμε τους τοίχους πάνω στον σκελετό. Χρειάστηκαν δύο εβδομάδες για να κλείσω το σπίτι. Μετά χωρίσαμε το εσωτερικό του. Στη μέση υπήρχε μια εστία και φτιάξαμε κρεβάτι με φύλλα από μπανανιές. Σταδιακά οργανωθήκαμε. Πώς θα διατηρήσουμε τη φωτιά αναμμένη, πώς θα εξασφαλίσουμε φαγητό και νερό. Θεσπίσαμε και ώρα προσευχής.

Ποτέ όμως δεν ένιωσα άνετα στο νησί. Πάντα ήθελα να επιστρέψω στο σπίτι μου να δω την οικογένεια μου. Γι’ αυτό αρχίσαμε να φτιάχνουμε μια σχεδία. Ρίξαμε κάποια δέντρα και δημιουργήσαμε ένα μέσο διαφυγής. Όταν το ρίξαμε στο νερό όμως διαπιστώσαμε ότι το κύμα το έσπρωχνε ξανά έξω. Δεν θα βγαίναμε με αυτό στα ανοιχτά. Αποδεχθήκαμε ότι δεν γίνεται να φύγουμε με αυτό τον τρόπο.

Προσπαθούσα να μην σκέφτομαι πόσο καιρό βρισκόμασταν στο νησί. Ζούσα με την ελπίδα ότι κάτι θα συμβεί. Ότι κάτι καλό θα έρθει την επόμενη μέρα. Δεν ένιωθα ότι ζούσαμε στο νησί για 15 μήνες. Η ζωή μας απλά κυλούσε με καθημερινό αγώνα για να επιβιώσουμε. Είχαμε λύσει το ζήτημα της τροφής και του νερού. Ψαρεύαμε και κυνηγούσαμε στο νησί πουλιά και μικρά ζώα.

Ξαφνικά μια μέρα ένα σκάφος άρχισε να πλησιάζει στο νησί. Ερχόταν όλο και πιο κοντά. Ο Στίβεν το είδε πρώτος. Έπεσε στο νερό και άρχισε να κολυμπάει για να το φτάσει. Όπως μας είπε ο καπετάνιος Γουόρνερ ένας από το πλήρωμα του είπε ότι ακούει ανθρώπινη φωνή. Αυτός όμως δεν τον πίστεψε και του είπε ότι είναι τα πουλιά. Τελικά όμως εντόπισαν τον Στίβεν. Πλησίασαν και είδα πέντε γυμνά αγόρια με μακριά μαλλιά να στέκονται στην παραλία.

Δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς το συναίσθημα. Ήμασταν πραγματικά ενθουσιασμένοι. Επιζήσαμε και θα βλέπαμε την οικογένεια μας. Όταν γυρίσαμε σπίτι γιορτάζαμε για τρεις μέρες.

Όταν σκέφτομαι το διάστημα που περάσαμε στο νησί συνειδητοποιώ ότι πράγματι μάθαμε πάρα πολλά. Σκέφτομαι ότι έμαθα περισσότερα στο νησί παρά στο σχολείο. Έμαθα να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου. Συνειδητοποίησα ότι δεν παίζει ρόλο το χρώμα, η φυλή ή κάτι τέτοιο. Αν βρίσκεσαι σε μια δύσκολη κατάσταση τελικά κάνεις αυτό που πρέπει για να επιβιώσεις».

Επίλογος

Τα παιδιά δικάστηκαν για την κλοπή του σκάφους και μάλιστα πέρασαν κάποιες μέρες στη φυλακή. Όταν η ιστορία τους έγινε γνωστή ο Αυστραλός φωτογράφος, Τζον Καρνεμόλα πήγε στα Τόνγκα. Μαζί με τους έξι survivors ταξίδεψαν στο Άτα όπου αναπαρέστησαν τη ζωή τους στο νησί. Οι εικόνες στο άρθρο είναι από εκείνη τη φωτογράφηση.

---

Ο ΚΟΛΠΟΣ ΜΠΑΛΑΚΛΑΒΑ , ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΜΠΑΛΑΚΛΑΒΑ , ΟΙ ΑΜΑΖΟΝΕΣ ΤΗΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ , ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Στη νότια άκρη της διαφιλονικούμενης Κριμαϊκής Χερσόνησου (γνωστή και ως Κριμαία) βρίσκεται η περιφέρεια της Σεβαστούπολης, η οποία από το 2014 αποτελεί την 85η ομόσπονδη ενότητα της Ρωσίας (η Κριμαία είναι η 84η) όπως αποφάνθηκε ο ντόπιος πληθυσμός της Χερσονήσου με δημοψήφισμα του… που αμφισβητεί η Ουκρανία!

Εκεί λοιπόν στα νότια της Σεβαστούπολης (που είναι η μεγαλύτερη πόλη της Χερσονήσου) περίπου 20 χλμ. υπάρχει ο θαυμαστός φυσικός Κόλπος της Μπαλακλάβα που έχει πολλή μεγάλη ιστορία.

Το μήκος του κόλπου είναι 1.500 μέτρα, το μέγιστο πλάτος 425 μέτρα και το βάθος του κυμαίνεται από 5 έως 36 μέτρα.

Μια στενή είσοδος το καθιστά σχεδόν αόρατο από τη θάλασσα και αποτελεί ένα τέλειο φυσικό καταφύγιο προσφέροντας προστασία από εχθρούς και καταιγίδες.

Ο Κόλπος της Μπαλακλάβα, Γκραβούρα του 1830 (πηγή: wikipedia)

 1: ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΜΠΑΛΑΚΛΑΒΑ

Την περίοδο των Ρώσο-Τουρκικών Πολέμων από το 1768-1812 (κατά περιόδους) μια ελληνική στρατιωτική δύναμη με επικεφαλής τους έμπειρους στον κλεφτοπόλεμο Θεοδώση Ρεβελιώτη, Λυκούργο Κατσώνη (γιος του Λάμπρου) Κ. Ζαπόνη κ.α. καταφτάνει στην Μπαλακλάβα και συμβάλει σημαντικά στην ρώσικη νίκη κατά των Οθωμανών και την προσάρτηση της Κριμαίας. Η δύναμη αυτή γίνεται γνωστή ως το «Ελληνικό Τάγμα της Μπαλακλάβα».

Τον Φεβρουάριο 1784, η Μπαλακλάβα γίνεται η βάση του Ελληνικού Τάγματος και οι 500 περίπου στρατιώτες του εγκαθίστανται εκεί, μαζί με τις οικογένειες τους.

Το 1802, αν και η δύναμη αυξάνεται στους 1.700 άνδρες και αναβαθμίζεται σε Σύνταγμα Πεζικού, όλοι το γνωρίζουν με το όνομα «Ελληνικό Τάγμα της Μπαλακλάβα».

Το 1797, το «Τάγμα» (που ήταν στην υπηρεσία της “Αγίας Ρωσίας”) φοράει πρασινοκόκκινες στολές και οργανώνεται στα πρότυπα των Κοζάκων του Δον, αφού οι παραδόσεις και τα έθιμα τους μοιάζουν με τα ελληνικά.

Το 1877, συμμετέχει στην καταστολή των Τατάρων (που υποστηρίζονταν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία) και το 1812 πολεμάει ενάντια στον Ναπολέοντα.

Την περίοδο του Κριμαϊκού Πολέμου (1853 – 1856) που φέρνει αντιμέτωπους την “Αγία Ρωσία”, με μια ισχυρή συμμαχία Γαλλίας, Αγγλίας, Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και Βασίλειου της Σαρδηνίας (Savoy-Piedmont-Sardinia) οι άνδρες του υπερασπίζονται με επιτυχία το λιμάνι της Μπαλακλάβα.

Το «Ελληνικό Τάγμα της Μπαλακλάβα» διαλύθηκε το 1859, μετά τον Κριμαϊκό πόλεμο (1856).

2: ΟΙ ΑΜΑΖΟΝΕΣ ΤΗΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ

Εκεί στα 1787, η Τσαρίνα Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας, η επονομαζόμενη και Μεγάλη (Γιεκατερίνα ΙΙ Βελίκαγια) θέλησε να κάνει επίδειξη του ρώσικου μεγαλείου. Κάλεσε λοιπόν τους πρεσβευτές των μεγάλων δυτικών δυνάμεων, καθώς και τον βασιλιά της Πολωνίας και τον Αυτοκράτορα της Αυστρίας, Ιωσήφ Β΄ των Αψβούργων, για να τους “ξεναγήσει” στα καινουριοαποχτημένα εδάφη, της Κριμαίας.

Ο καινούργιος αγαπητικός (μετά τον Ορλώφ) της Τσαρίνας ο Γκριγκόρι ο Ποτέμκιν (που οι περισσότεροι τον γνωρίζουμε ως θωρηκτό) είχε την έμπνευση να ξαναζωντανέψει τις αρχαίες Αμαζόνες που κάποτε κάλπαζαν στις ρωσικές πεδιάδες.

Ανάθεσε λοιπόν στους επικεφαλής του «Ελληνικού Τάγματος της Μπαλακλάβα» τον Ταγματάρχη Κ.Γ. Ζαπόνη και τον φίλο του Παύλο Σαράντη (Σαράντωφ) να οργανώσουν ένα γυναικείο στρατιωτικό σώμα! 100 σύζυγοι και θυγατέρες Ελλήνων στρατιωτών κατατάχτηκαν σ’ ένα «Τάγμα Αμαζόνων» με επικεφαλής την Ελένη Ιβάνοβνα Σαράντη (Σαράντοβα) σύζυγο του Ιωάννη Σαράντη. Οι “Αμαζόνες” υποβλήθηκαν σε μια σκληρή και εντατική εκπαίδευση (ιππασία, ξιφομαχία και σκοποβολή).

Στις 24 Μάϊου 1787, καβάλα στ’ άλογα το «Τάγμα Αμαζόνων» με πολύχρωμες στολές και μακρύκανα τουφέκια υποδέχτηκε επίσημα την Μεγάλη Αικατερίνη στο χωριό Χαλκηδόνα (Καντίκιοϊ) μαζί με πολλούς ακόμα Έλληνες κι έναν παπά από την Μπαλακλάβα. Η επίδειξη του Τάγματος που ακολούθησε εντυπωσίασε τους πάντες, τόσο που ο Ιωσήφ Β’ της Αυστρίας εξέφρασε τον ενθουσιασμό του μοιράζοντας ασπασμούς δεξιά κι αριστερά, ενώ επισκέφτηκε και το στρατόπεδο των “Αμαζόνων”.

Στην Ελένη Σαράντη απονεμήθηκε ο βαθμός του λοχαγού κι ένα διαμαντένιο βραχιόλι. Στις “Αμαζόνες” δόθηκε το ποσό των 10.000 ρουβλίων και η τιμή να συνοδέψουν την Τσαρίνα στην υπόλοιπη περιοδεία της.

Όταν η περιοδεία τελείωσε το «Τάγμα Αμαζόνων» διαλύθηκε.

ΠΩΣ ΙΔΡΥΘΗΚΕ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ…

από τους μοναδικούς τόπους της γης όπου ελάχιστα έχουν αλλάξει τα τελευταία 1000 και πλέον χρόνια…

Στις παραδόσεις της ορθοδοξίας υπάρχουν αναφορές για την παρουσία ερημιτών μοναχών από το 4ο αιώνα, εποχή που ο χριστιανισμός αντιπαλεύει ακόμη με την ύπαρξη της ειδωλολατρίας . Επίσημα όμως ως πρώτος ησυχαστής στο τέλος του 7ου αιώνα είναι ο Άγιος Πέτρος ο Αθωνίτης ο οποίος ασκήτευσε 53 χρόνια στον Άθω χωρίς να συναντήσει άνθρωπο. Ακολουθούν μοναχοί κατατρεγμένοι από τους Αγίους Τόπους, την Παλαιστίνη αλλά και την Αίγυπτο που καταφεύγουν στο Όρος καθώς οι τόποι τους καταλαμβάνονται από τους Άραβες.

ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ . ΠΟΙΟΙ ΤΙΣ ΕΦΤΙΑΞΑΝ ΚΑΙ ΠΩΣ

Ένα θέμα γύρω από το οποίο έχουν δημιουργηθεί αμέτρητες θεωρίες συνωμοσίας έχει την επιστημονική του απάντηση

Τον Ιούλιο του 2020, ένας από τους πιο πλούσιους ανθρώπους στον κόσμο, ο Ίλον Μασκ, έκανε ένα σύντομο tweet:

«Οι εξωγήινοι έχτισαν τις Πυραμίδες προφανώς».

Δεν έγινε ποτέ ξεκάθαρο αν ο Μασκ αστειευόταν ή μιλούσε σοβαρά, ωστόσο το tweet συγκέντρωσε αμέσως την προσοχή του κόσμου και είχε σχεδόν 60 χιλιάδες retweet και 476 χιλιάδες like. Στην πραγματικότητα, ο Ίλον Μασκ απλώς αναπαρήγαγε μια από τις πιο διάσημες θεωρίες συνωμοσίας της επιστήμης της αρχαιολογίας καθώς μέχρι και σήμερα πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι οι Πυραμίδες της Αιγύπτου είναι τόσο εντυπωσιακές που δεν θα μπορούσαν να τις έχουν χτίσει οι άνθρωποι που ζούσαν πριν από 4.500 χρόνια. Έτσι, η πιο… λογική εξήγηση είναι ότι τις έχουν χτίσει εξωγήινοι! Οι επιστήμονες όμως σήμερα έχουν πλέον καταλήξει με σιγουριά στον τρόπο που χτίστηκαν οι Πυραμίδες και σίγουρα σε αυτόν δεν μπορεί να βρει κανείς κανέναν εξωγήινο…

Οι αρχαίοι πολιτισμοί ήταν συχνά πολύ πιο προηγμένοι από ό,τι πολλοί μπορεί να πιστεύουν σήμερα. Υπάρχουν βέβαια πολλά τεχνολογικά και μηχανολογικά επιτεύγματα που ακόμα δεν έχουμε κατανοήσει πλήρως και γι’ αυτό η εξέταση αυτών μπορεί να θυμίζει… ναρκοπέδιο, καθώς έχουν γεννήσει πλήθος σύγχρονων θεωριών συνωμοσίας.

Το διαδίκτυο είναι φυσικά γεμάτο (και) με αυτού του είδους θεωρίες συνωμοσίας, αλλά όπως συνήθως συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις είναι εντελώς αναληθείς. Στην πραγματικότητα γνωρίζουμε πολλά σχετικά με το πώς οι αρχαίοι Αιγύπτιοι κατάφεραν να πραγματοποιήσουν τα τεχνολογικά και μηχανικά τους επιτεύγματα. Μπορεί να μην γνωρίζουμε τις ακριβείς μεθόδους σε όλες τις περιπτώσεις, αλλά υπάρχει σημαντική διαφορά μεταξύ του να μην ξέρουμε με βεβαιότητα και του να μην ξέρουμε καθόλου, τονίζει στην επιστημονική ιστοσελίδα «IFL Science» ο ιστορικός της Επιστήμης, της Τεχνολογίας και Φαρμακευτικής, Ράσελ Μόουλ.

Πώς χτίστηκαν οι Πυραμίδες της Γκίζας;

Οι Πυραμίδες της Γκίζας είναι απόδειξη όχι μόνο του μεγαλειώδους αρχαίου αιγυπτιακού πολιτισμού αλλά και της απίστευτης εφευρετικότητάς τους. Οι αρχαιολόγοι έχουν μελετήσει αυτά τα μνημεία εδώ και δεκαετίες και έχουν αποκτήσει μια πολύ καλή αντίληψη σχετικά με το πώς χτίστηκαν. Χρησιμοποιώντας εργαλεία και τεχνικές που είναι γνωστές στους σύγχρονους μηχανικούς και κατασκευαστές – αν και σε απλούστερες μορφές και με πολύ περισσότερη δουλειά- οι αρχαίοι Αιγύπτιοι τις κατασκεύασαν κατά τη διάρκεια μεγάλων χρονικών περιόδων και με σημαντική ανθρώπινη προσπάθεια.

Χτισμένες πριν από περίπου 4.500 χρόνια, οι Πυραμίδες αποτελούν ουσιαστικά τάφους, οι οποίοι ανεγέρθηκαν για να στεγάσουν τα λείψανα των νεκρών Φαραώ. Οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι πίστευαν απόλυτα στην μετά θάνατον ζωή και θεωρούσαν ότι όταν οι Φαραώ πέθαιναν, ένα μέρος του πνεύματός τους παρέμενε στο σώμα, οπότε χρειαζόταν ιδιαίτερη φροντίδα για να διασφαλιστεί ότι ο νεκρός ηγεμόνας θα μπορούσε να εκτελέσει τις υποχρεώσεις του ως θεός στη μεταθανάτια ζωή. Κάθε Πυραμίδα λειτουργούσε επίσης και ως ένα είδος «αποθήκης», αφού ήταν γεμάτη με τα διάφορα υπάρχοντα που θα χρειαζόταν ο αποθανών Φαραώ στον άλλο κόσμο.

Η μεγαλύτερη και παλαιότερη Πυραμίδα στην Γκίζα ανήκει στον Φαραώ Χέοπα και χτίστηκε γύρω στο 2550 π.Χ. Υπολογίζεται ότι αποτελείται από περίπου 2,3 εκατομμύρια πέτρινους λίθους, ο καθένας από τους οποίους ζυγίζει από 2,5 έως 15 τόνους. Η δεύτερη Πυραμίδα χτίστηκε από τον γιο του Χέοπα, τον Χεφρήνα, γύρω στο 2520 π.Χ. Η νεκρόπολη του Χεφρήνου, ένα μεγάλο νεκροταφείο με περίτεχνα ταφικά μνημεία, περιλαμβάνει και τη Σφίγγα, η οποία φυλάει τον χώρο. Η τρίτη Πυραμίδα, η μικρότερη, χτίστηκε από τον Φαραώ Μυκερίνο γύρω στο 2490 π.Χ.

Αρχικά, κάθε Πυραμίδα φαίνονταν ψηλότερη από ό,τι σήμερα, καθώς ήταν εγκιβωτισμένη σε λείο λευκό ασβεστόλιθο. Ωστόσο, με την πάροδο των αιώνων, αυτά τα περιβλήματα αφαιρέθηκαν και λεηλατήθηκαν, μαζί με τα περισσότερα από τα κτερίσματα που κάποτε περιείχαν οι Πυραμίδες.

Παρ’ όλο που οι Πυραμίδες είναι στο επίκεντρο των περισσότερων ισχυρισμών συνωμοσίας, ξέρουμε ότι οι Αιγύπτιοι στην πραγματικότητα δημιούργησαν αυτά τα μνημεία με έναν συνδυασμό υποτυπωδών εργαλείων – βαρίδια, τσιμπίδες, σχοινιά, ξύλα, πέτρινα σφυριά, χάλκινα καλέμια και πριόνια – και γνωστές μαθηματικές και μηχανικές τεχνικές. Ουσιαστικά, μια Πυραμίδα είναι ένας κύβος που οι πλευρές του συναντώνται στο κέντρο μέσω μιας σειράς ολοένα και μικρότερων ορθογωνίων, τα οποία στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο. Έτσι, για να δημιουργηθεί μια Πυραμίδα, το μόνο που χρειαζόταν ήταν ένα ορθογώνιο κτίσμα ως βάση για να ξεκινήσει το χτίσιμο.

Ο καθορισμός αυτού του ορθογωνίου ήταν αρκετά απλός και μπορούσε να επιτευχθεί με τη χρήση τετραγώνων για τη διάταξη και με έλεγχο με ορθογώνια τρίγωνα. Παράλληλα, με το βαρίδι μπορούσαν να μετρήσουν τις κατακόρυφες γραμμές και να κάνουν τις προσαρμογές τους. Μόλις ολοκληρωνόταν η βάση της Πυραμίδας, κάθε επόμενο επίπεδο γινόταν μικρότερο, γεγονός που απαιτούσε υπολογισμούς ακριβείας. Στη συνέχεια, έπρεπε να κοπούν οι εξωτερικές πέτρες για να δημιουργηθεί μια ομαλή επικλινής επιφάνεια για τις πλευρές. Οι λίθοι γλιστρούσαν στη θέση τους χάρη σε ξύλινους κορμούς και στη συνέχεια οι εργάτες τους έδιναν το κατάλληλο σχήμα λαξεύοντάς τους με χάλκινες σμίλες. Μπορεί ακόμα να δει κανείς τα σημάδια από τις σμίλες σε ορισμένους από τους πέτρινους όγκους των Πυραμίδων.

Είναι, ακόμα, πιθανό οι Αιγύπτιοι να χρησιμοποίησαν ράμπες και αναχώματα για να τοποθετήσουν τους λίθινους όγκους στα ψηλότερα σημεία της Πυραμίδας. Συγκεκριμένα, μεγάλες ομάδες εργατών ανέβαζαν κάθε πέτρα σε ράμπες χρησιμοποιώντας – μεταξύ άλλων – κυλίνδρους και μοχλούς. Καθώς η κατασκευή της Πυραμίδας προχωρούσε, προστίθεντο περισσότερη άμμος, τούβλα και χώμα για να υψωθούν τα αναχώματα που στήριζαν τις ράμπες. Έχουν υπάρξει διάφορες προτάσεις σχετικά με την ακριβή διαμόρφωση των ραμπών, αλλά στοιχεία από πρόσφατα αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι είχαν εμπειρία στη χρήση τους για τη μετακίνηση βαριών πέτρινων όγκων. Μάλιστα, ένα πείραμα που διεξήχθη το 2022, αποδεικνύει πώς μια ομάδα 20 εργατών μπορούσε εύκολα να τραβήξει έναν ασβεστολιθικό όγκο δύο τόνων, χρησιμοποιώντας σχοινιά και ένα υποτυπώδες έλκηθρο.

Γνωρίζουμε, επίσης, ακριβώς το μέρος από το οποίο πήραν αυτούς τους πέτρινους όγκους. Το 2022, οι ερευνητές βρήκαν στοιχεία που αποδεικνύουν ότι την εποχή που κατασκευάζονταν οι Πυραμίδες, ένα – αποξηραμένο πλέον – ρεύμα του ποταμού Νείλου περνούσε κοντά από την περιοχή της Γκίζας. Αυτό το χαμένο τμήμα του ποταμού αποτελούσε τότε έναν ζωτικό αγωγό που επέτρεπε στους εργάτες να μεταφέρουν με βάρκες τους λίθους των Πυραμίδων από λατομεία, τα οποία βρίσκονταν αρκετά χιλιόμετρα μακριά.

Υπάρχει επίσης ένα κείμενο από την εποχή που κατασκευάζονταν η Πυραμίδα του Χέοπα γραμμένο από τον Μέρερ, έναν μεσαίου επιπέδου αξιωματούχο με τον τίτλο του «επιθεωρητή». Το κείμενο είναι γραμμένο σε ιερογλυφικά και ιερατικά και ο Μέρερ καταγράφει τις καθημερινές δραστηριότητες των εργατών που πήραν μέρος στην κατασκευή της Μεγάλης Πυραμίδας της Γκίζας. Ο Μέρερ ήταν υπεύθυνος για την μεταφορά των πετρών και σύμφωνα με τα όσα αυτός καταγράφει, οι ασβεστόλιθοι εξορύσσονταν  από τα λατομία της Τούρα, στην απέναντι πλευρά του Νείλου. Οι λίθοι στη συνέχεια φορτώνονταν σε βάρκες και μεταφέρονταν στο εργοτάξιο σε ένα ταξίδι που χρειαζόταν από δύο έως τρεις ημέρες για να ολοκληρωθεί. Μάλιστα, κάθε δέκα μέρες πραγματοποιούνταν δύο ή τρία τέτοια ταξίδια, ενώ υπό τον Μερέρ δούλευαν περίπου 40 άτομα στις βάρκες μεταφοράς.

Αυτό το έγγραφο, το οποίο ανακαλύφθηκε μόλις το 2013 σε ένα σπήλαιο στο Ουάντι αλ Τζαφρ, ήταν πολύ σημαντικό καθώς επιβεβαίωνε κάποιες από τις υποθέσεις των αρχαιολόγων που είχαν εκφραστεί εδώ και χρόνια. «Ο πάπυρος του Μέρερ είναι «το πιο κοντινό πράγμα που έχουμε ως ατράνταχτη απόδειξη για το πώς χτίστηκαν οι πυραμίδες», τονίζει στο IFLScience ο Δρ Νίκι Νίλσεν, Ανώτερος Λέκτορας λέκτορας Αιγυπτιολογίας, Κλασικών Σπουδών και Αρχαίας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ.

Ποιος έχτισε τις Πυραμίδες και πώς γνώριζε τι να κάνει

Το μυστικό της επινοητικότητας των Αιγυπτίων δεν κρυβόταν σε κάποια θεαματική χαμένη τεχνολογία ή σε απόκρυφες γνώσεις, αλλά στο μέγεθος του εργατικού τους δυναμικού και στην πολυετή εργασία τους. Άλλωστε, γνωρίζουμε από τα ιστορικά αρχεία ότι η κατασκευή αυτών των μνημείων απαιτούσε δεκαετίες για να ολοκληρωθεί.

Ο ιστορικός Ηρόδοτος είχε αναφέρει ότι η «Μεγάλη Πυραμίδα», δηλαδή η Πυραμίδα του Χέοπα, χρειάστηκε 20 χρόνια για να κατασκευαστεί και χρειάστηκαν περισσότεροι από 100.000 άνδρες για να ολοκληρωθεί. Πιο πρόσφατα στοιχεία έχουν δείξει ότι αυτό το εντυπωσιακό χτίσμα πιθανώς χρειαζόταν περίπου 20.000 εργάτες (όχι σκλάβους) για να χτιστεί. Μάλιστα, πρόσφατα οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν τη θέση μιας πόλης και στρατώνων κοντά στην Πυραμίδα του Μυκερίνου όπου θα μπορούσαν να κατοικούν αυτοί οι άνθρωποι. Φαίνεται ότι αυτή η πόλη βρισκόταν κοντά σε ένα λιμάνι που λειτουργούσε ως ένα πολυσύχναστο σημείο κοινωνικής και βιομηχανικής δραστηριότητας εκείνη την εποχή.

Αν και είναι δελεαστικό να συγκρίνουμε την κατασκευή των Πυραμίδων με σύγχρονα κατασκευαστικά έργα και, επομένως, να παραλληλίσουμε τον χρόνο και τους πόρους που απαιτούνται για την ολοκλήρωσή τους, αυτό θα ήταν λάθος. Κάνοντας κάτι τέτοιο θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε στην υπόθεση ότι έπρεπε να υπάρχει κάποια μυστική μέθοδος κατασκευής που δεν έχουμε βρει ακόμα, αλλά αυτό φαίνεται εξαιρετικά απίθανο. Αντίθετα, θα πρέπει να δούμε τα αιγυπτιακά επιτεύγματα μέσα από το πρίσμα μιας άκρως αυταρχικής κοινωνίας, στην οποία ο Φαραώ λειτουργούσε ως θεός επί της γης. Έχοντας μια τόσο απόλυτη εξουσία μπορούσε εύκολα να κινητοποιήσει πολλούς εργάτες και να διαθέσει όσους πόρους και χρόνο ήθελε για να επιτύχει το σκοπό του χωρίς να ελέγχεται από κανέναν.

«Το επίπεδο εξουσίας που είχε ένας Φαραώ του Παλαιού Βασιλείου, θα έκανε τον Κιμ Γιονγκ Ουν να κοκκινίσει» τόνισε χαρακτηριστικά ο Νίλσεν.

Ένα άλλο σημείο που συχνά παραβλέπεται είναι ότι οι Πυραμίδες της Γκίζας δεν χτίστηκαν εν μια νυκτί, ούτε ήταν τα πρώτα τέτοια κτίσματα. Υπάρχουν παλαιότερες Πυραμίδες διαφορετικών σχεδίων, κάποιες πιο επιτυχημένες από άλλες, που αποδεικνύουν πώς οι Αιγύπτιοι πειραματίζονταν και ανέπτυσσαν τις ιδέες τους για πολλά χρόνια μέχρι να φτάσουν στις μεγάλες πυραμίδες της Γκίζας μετά από αιώνες πειραματισμών.

Οι… περίεργες Πυραμίδες

Πριν από τη Μεγάλη Πυραμίδα του Χέοπα, υπήρχε η μάλλον όχι και τόσο μεγάλη Πυραμίδα του Φαραώ Σνεφρού (περίπου 2600 π.Χ.), η οποία χτίστηκε στο Νταχσούρ, νότια του Καΐρου. Η Πυραμίδα του Σνεφρού, γνωστή σήμερα και ως Ρομβοειδής ή Κυρτή Πυραμίδα, έχει ένα μοναδικό σχήμα, καθώς τα κατώτερα επίπεδα χτίστηκαν σε γωνία 54 έως 55 μοιρών, αλλά τα ανώτερα επίπεδα έχουν μικρότερη γωνία 43 μοιρών.

Θεωρείται ότι η κάπως περίεργη εμφάνισή της προκλήθηκε πιθανώς από σφάλματα στον αρχικό σχεδιασμό που την καθιστούσαν δομικά ασταθή. Είχε αρχίσει να ραγίζει πριν φτάσει στα μισά της κατασκευής της, γεγονός που οδήγησε τους αρχιτέκτονες να αλλάξουν τη γωνία για τα ανώτερα επίπεδα. Παρά τις αλλαγές, ο Σνεφρού αποφάσισε να χτίσει κοντά της μια ακόμα Πυραμίδα, τη λεγόμενη «Κόκκινη Πυραμίδα», η οποία έχει πλέον το κλασικό σχέδιο που όλοι γνωρίζουμε.

Η Κυρτή Πυραμίδα φαίνεται να αποτελεί ένα βασικό βήμα στην εξέλιξη των κτισμάτων αυτών καθώς αποτελεί την μετάβαση από το παλαιότερο σχέδιο της Κλιμακωτής Πυραμίδας που βλέπουμε σε αυτή του Φαραώ Ζοζέρ (2670–2650) με τα πολλά επίπεδα σαν σκάλα σε αυτό με τις λείες πλευρές που βλέπουμε πλέον στην Γκίζα. Φανερώνει ακόμα και την διαδικασία εκμάθησης της κατασκευής αυτών των κτιρίων καθώς οι Πυραμίδες στην τέλεια μορφή τους φαίνεται ότι  ήταν το αποτέλεσμα πολλών δοκιμών και λαθών.

Ένα καλό παράδειγμα για το πώς τα πράγματα μπορούσαν να πάνε στραβά, μπορεί να δει κανείς στην Πυραμίδα Μεϊντούμ, η δεύτερη πυραμίδα που χτίστηκε ποτέ, μετά την Πυραμίδα του Ζοζέρ, η οποία έχει συχνά θεωρηθεί ως «δοκιμαστική άσκηση» για τις Πυραμίδες του Σνεφρού. Η πυραμίδα φαίνεται ότι έχει καταρρεύσει και έχει ξαναχτιστεί με αποτέλεσμα να έχει ένα πολύ περίεργο σχήμα που της έχει δώσει το όνομα «Ψευδοπυραμίδα».  Αν και ορισμένοι μελετητές έχουν προτείνει ότι οι διάφορες αλλαγές στην Πυραμίδα Μεϊντούμ οφείλονταν σε αλλαγές που έγιναν στην Θεολογία της εποχής και οδήγησαν προς την ηλιακή και όχι την αστρική θρησκεία. Αυτό θα απαιτούσε αλλαγές στην αρχιτεκτονική και στον προσανατολισμό του εν λόγω μνημείου, εντούτοις υπάρχουν αλλαγές τόσο στο ύφος όσο και στη λογική πίσω από την κατασκευή της.

Πάντως, η αφθονία του χρόνου δεν εξηγεί μόνο τις αλλαγές στον σχεδιασμό και στη δομή των Πυραμίδων, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο οι αρχαίοι Αιγύπτιοι λάξευαν τους βράχους και τις πέτρες. Αυτός είναι ένας άλλος τομέας που έχει γίνει αντικείμενο πολλών εικασιών και παραπληροφόρησης τα τελευταία χρόνια σχετικά με το πώς οι Αιγύπτιοι έκοβαν βράχους όπως ο γρανίτης με απλά εργαλεία. Η απάντηση είναι απλή: Το έκαναν με πολύ ανθρώπινο δυναμικό- στο οποίο άλλωστε δεν έδιναν και ιδιαίτερη αξία- και τους έπαιρνε πολλές ημέρες.

Ο Ντένις Άλεν Στοκ, ειδικός στην Αιγυπτιακή Τεχνολογία και διδάσκων στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, έχει μάλιστα αναπαραστήσει τον τρόπο που μπορείς να κόψεις σκληρές πέτρες, όπως ο γρανίτης και ο βασάλτης μόνο με απλά χάλκινα πριόνια και άμμο για λειαντικό. Το ότι οι Αιγύπτιοι εργάτες χρησιμοποιούσαν αυτήν την τεχνική είναι σε μεγάλο βαθμό αδιαμφισβήτητο μεταξύ των ακαδημαϊκών ερευνητών. Αντίθετα, παραμένει η συζήτηση σχετικά με το αν οι εργάτες χρησιμοποιούσαν ξηρή ή υγρή άμμο, όπως απεικονίζει ο Ντένις Άλεν Στοκ στα πειράματά του. Παρ’ όλα αυτά, και πάλι, το μυστικό εδώ είναι ο χρόνος.

«Ένα πράγμα που πρέπει να υπενθυμίζω διαρκώς στους φοιτητές μου είναι να μην υποτιμούν τι μπορούν να κάνουν με τον χρόνο» σημείωσε ο Δρ. Νίκι Νίλσεν.

«Είμαστε συνηθισμένοι σε γρήγορες λύσεις, ηλεκτρικά εργαλεία και τέτοια πράγματα. Μπορείς να κόψεις την πέτρα με ένα κομμάτι ξύλο, λίγη άμμο και λίγο νερό. Αυτό είναι το μόνο που χρειάζεσαι για να κόψεις τον γρανίτη. Ο βασικός παράγοντας όμως είναι ο χρόνος. Χρειάζεσαι πόρους από την άποψη του εργατικού δυναμικού, αλλά χρειάζεσαι και πάρα πολύ χρόνο για να το κάνεις αυτό. Είναι απολύτως εφικτό, απλά χρειάζεται υπομονή».

Συνωμοσίες αυτή η μάστιγα

Σήμερα, ακούμε κάθε είδους ισχυρισμούς για την αιγυπτιακή τεχνολογία που σχετίζονται με εξωγήινες επεμβάσεις ή κάποιες μυστικές προηγμένες τεχνολογίες που ήταν πολύ πιο προχωρημένες ακόμα και από όσα ξέρουμε σήμερα. Αν και τέτοιες ιδέες συνεχίζουν να εμφανίζονται στο διαδίκτυο ή σε αμφίβολες σειρές του Netflix, οι υποστηρικτές τους συχνά ξεχνούν ότι απλώς συνεχίζουν μια παράδοση που έχει μακρά κληρονομιά.

Το 1998, ο Αμερικανός πολιτικός Μπεν Κάρσον ισχυρίστηκε ότι οι πυραμίδες είχαν κατασκευαστεί από τον Ιωσήφ, τον γιο του Ιακώβ στην Παλαιά Διαθήκη, για να αποθηκεύουν σιτηρά. Αν και αυτή η ιδέα μπορεί να φαίνεται αστεία, η ιδέα έχει στην πραγματικότητα τις ρίζες της στην Παλαιά Διαθήκη και έγινε πιο δημοφιλής από τον Άγιο Γρηγόριο του Τουρ, έναν ιστορικό και επίσκοπο του 6^ου αιώνα, ο οποίος έγραψε ότι οι πυραμίδες ήταν «ευρείες στη βάση και στενές από πάνω για να χυθεί μέσα σε αυτές το σιτάρι από ένα μικροσκοπικό άνοιγμα, και αυτές οι σιταποθήκες φαίνονται μέχρι σήμερα».

Οι πεποιθήσεις αυτές είναι ξεκάθαρα πλαστές με βάση όσα ξέρουμε σήμερα, αλλά δείχνουν πως οι πυραμίδες αποτελούσαν εδώ και πολύ καιρό πηγή εικασιών. Ενώ είναι κατανοητό πώς μπορεί να σκεφτεί κανείς ότι οι Πυραμίδες ήταν αποθήκες σιτηρών– κυρίως αν δεν τις έχει δει ποτέ από κοντά – άλλες πιο ασυνήθιστες ιδέες συνδέουν τις πιο περίεργες θεωρίες με τις πολιτικές ιδεολογίες.

Στα τέλη του 19ου αιώνα, δημιουργήθηκε μεγάλη ταραχή σε όλη την Βρετανία όταν οι «ευρωσκεπτικιστές» της εποχής φοβήθηκαν ότι το παραδοσιακό βρετανικό αυτοκρατορικό σύστημα μέτρησης βάρους και απόστασης επρόκειτο να αντικατασταθεί από το γαλλικό μετρικό σύστημα. Όπως συνέβη πιο πρόσφατα με τον πανικό που επικράτησε όταν υπήρχε η σκέψη να αντικατασταθεί η βρετανική λίρα από το ευρώ στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ο φόβος της ευρωπαϊκής επιρροής στο βρετανικό σύστημα εκδηλώθηκε με ασυνήθιστους τρόπους που σχετίζονταν με τον φόβο απώλειας της ταυτότητας.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στις πυραμίδες! Μια ομάδα που ήταν αντίθετη με το νέο μετρικό σύστημα υποστήριξε ότι η αυτοκρατορική ίντσα ήταν μια θεία μονάδα μέτρησης. Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, οι Μεγάλες Πυραμίδες δεν ήταν τάφοι των αρχαίων ηγεμόνων, αλλά μάλλον οι αποθήκες για θεόπνευστες μετρολογικές μετρήσεις και, το πιο σημαντικό,  ήταν ένα σημάδι ότι οι Βρετανοί (και η αγγλοσαξονική φυλή) είχαν κληρονομήσει αυτές τις μετρήσεις.

Αυτοί οι μετρολόγοι υποστήριξαν ότι τα αρχαία μνημεία είχαν κατασκευαστεί χρησιμοποιώντας τον εβραϊκό «ιερό πήχη», ο οποίος λίγο-πολύ ισοδυναμούσε με τη βρετανική ίντσα. Αυτό μπορεί να μας φαίνεται παράλογο τώρα, αλλά οι ιδέες τους ήταν εξαιρετικά δημοφιλείς εκείνη την εποχή και συζητήθηκαν έντονα μεταξύ επιστημονικών και θρησκευτικών ομάδων και μεταξύ των κοινοτήτων. Είχαν τόσο μεγάλη επιρροή που κατάφεραν να αποτρέψουν την εισαγωγή του μετρικού συστήματος για κάποιο χρονικό διάστημα.

Αρχαίοι εξωγήινοι και ψευδοαρχαιολογία

Το θέμα των αρχαίων πολιτισμών έχει γίνει ένα δημοφιλές θέμα για περιθωριακούς πιστούς και διάφορους ακροδεξιούς συνωμοσιολόγους πάνω στο οποίο πολλές φορές κερδοσκοπούν. Σε αυτές τις εναλλακτικές αφηγήσεις, τα υποτιθέμενα «άγνωστα» στοιχεία γύρω από τους αρχαίους πολιτισμούς – ειδικά των Αρχαίων Αιγύπτιων – αποτελούν απόδειξη για την ύπαρξη είτε κάποιου τεχνολογικά προηγμένου (και συνήθως “λευκού”) πολιτισμού που έχει χαθεί από καιρό ή κάποιες εξωγήινης επέμβασης στην ανθρώπινη ιστορία.

Η ιδέα ότι οι εξωγήινοι είτε κατασκεύαζαν είτε συμβούλευαν τους ανθρώπους για την κατασκευή των πυραμίδων χρονολογείται από τα τέλη του 19ου αιώνα και είναι λίγο πολύ αποτέλεσμα επιστημονικής φαντασίας. Το 1897, ο Χ. Τζ. Γουέλς δημοσίευσε τον «Πόλεμο των Κόσμων», ο οποίος ξεκίνησε μια σειρά παρόμοιων βιβλίων επιστημονικής φαντασίας. Έτσι, το 1898, εκδόθηκε το έργο του Αμερικανού αστρονόμου και συγγραφέα Γκάρετ Π. Σέρβις «Edison’s Conquest of Mars», στο οποίο ο πρωταγωνιστής ανακαλύπτει ότι οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι ήταν στην πραγματικότητα Αρειανοί. Αν και το βιβλίο ήταν έργο μυθοπλασίας, ήταν το πρώτο που συνέδεσε τον αρχαίο πολιτισμό των Αιγυπτίων με εξωγήινες φυλές. Αργότερα, το 1968, βιβλίο «Αναμνήσεις από το μέλλον -Τα Άλυτα Μυστήρια του Παρελθόντος» του Έριχ φον Ντένικεν έκαναν πολύ πιο γνωστή την ιδέα ότι οι εξωγήινοι επισκέπτες, που θεωρούνταν λανθασμένα θεοί, επηρέασαν την αιγυπτιακή θρησκεία, τον πολιτισμό και την τεχνολογία.

Πολλοί ακόμα πιστεύουν ότι υπήρξε εξωγήινη παρέμβαση και η ιδέα αυτή εξακολουθεί να εξελίσσεται. «Στα είδη των θεωριών συνωμοσίας, η μία ακολουθεί την άλλη και εξελίσσεται με βάση αυτό που επιτάσσει το πνεύμα κάθε εποχής», αναφέρει ο Νίλσεν. «Νομίζω ότι βασικά, αυτό συμβαίνει επειδή ένα μέρος μας δυσκολεύεται πραγματικά να πιστέψει ότι θα μπορούσε κάποιος να μπει σε τόσο μεγάλο κόπο μόνο και μόνο για να θάψει έναν άντρα. Νομίζω ότι  ένα μέρος του μυαλού μας σκέφτεται ότι πρέπει να υπάρχει κάποια καλύτερη εξήγηση από αυτό», συμπληρώνει.

Πολλές από αυτές τις ιδέες βασίζονται στην ψευδοαρχαιολογία, η οποία απορρίπτει τις επιστημονικές μεθοδολογίες, τα αποδεκτά στοιχεία και την ανάλυση των δεδομένων για χάρη μιας επιλεκτικής αφήγησης που προωθεί μεροληπτικές αφηγήσεις. Έτσι, τα αποδεικτικά στοιχεία και οι πραγματικές ερμηνείες είτε αγνοούνται τελείως είτε αποσπώνται από το πλαίσιό τους και (επανα) παρουσιάζονται για να ενισχύσουν τις απόψεις τους. Συχνά, αυτές οι ιδέες συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με σύγχρονες ρατσιστικές και εθνικιστικές ιδεολογίες και προκαταλήψεις. Ουσιαστικά αυτό που κρύβουν από πίσω είναι η άρνηση πως οι μη ευρωπαϊκοί αρχαίοι πολιτισμοί – από τους Αιγύπτιους μέχρι τους Μάγια – θα μπορούσαν να είναι τόσο προχωρημένοι. Υποδηλώνουν ότι οι πολιτισμοί αυτοί δεν θα μπορούσαν να έχουν καταφέρει τέτοια επιτεύγματα και αγνοούν το γεγονός ότι η συνεισφορά τους στην ιστορία μας είναι τόσο σημαντική ακόμα και χωρίς να έχουν υποστεί μυστηριώδεις επιρροές.

«Νομίζω ότι για τον κόσμο το πιο σημαντικό πράγμα είναι να αντιληφθεί ότι όταν διαβάζει τέτοια πράγματα  δεν θα πρέπει να υποβαθμίζει τους αρχαίους ανθρώπους και να μην υποθέτει ότι η αρχαιότητα ισούται με την ηλιθιότητα», τονίζει ο Νίλσεν. «Αυτό απλώς δεν ισχύει. Όσον αφορά την ικανότητα και τις δυνατότητες για καινοτομία δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ ενός αρχαίου Αιγύπτιου που έζησε πριν από 6.000 χρόνια ή ενός αρχαίου Ρωμαίου από εμάς. Είχαν και εμείς έχουμε όλοι σήμερα την ίδια ικανότητα για να λύσουμε προβλήματα με πολύ δημιουργικό και εφευρετικό τρόπο», καταλήγει.

Η έχθρα Παπαφλέσσα – Κολοκοτρώνη

Ανήκουν και οι δύο στους μεγαλύτερους και πιο σπουδαίους αγωνιστές της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Δύο ονόματα που απέκτησαν μυθικές μορφές, τόσο για την αυτοθυσία τους, όσο και για την τόλμη και τη φιλοπατρία τους.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (3 Απριλίου 1770- 4 Φεβρουαρίου 1843) αποτελεί ηγετική μορφή της Επανάστασης. Υπήρξε κορυφαίος αγωνιστής, οπλαρχηγός, πληρεξούσιος και σύμβουλος της Επικρατείας. Παρά τη μεγάλη του ηλικία, όταν ξεκίνησε η Επανάσταση το θάρρος και το μαχητικό του πνεύμα ήταν τόσο μεγάλο, ώστε του αποδόθηκε το παρατσούκλι <<Γέρος του Μοριά>>. Ακόμα και μετά το πέρας της Επανάστασης, ο Κολοκοτρώνης διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στα δρώμενα της εποχής του με κύριες ενέργειες την υποστήριξή του στον Καποδίστρια και τη συμμετοχή του στις προσπάθειες για ενθρόνιση του Όθωνα. Βίωσε την αγνωμοσύνη της Πατρίδας σε ύψιστο βαθμό, όταν καταδικάστηκε σε θάνατο μαζί με τον Πλαπούτα, στις 25 Μαΐου του 1834 με την κατηγορίας της εσχάτης προδοσίας. Ο μεγάλος ήρωας απεβίωσε στις 25 Μαΐου του 1834 σε ηλικία 72 ετών από εγκεφαλικό επεισόδιο.

Ο Γρηγόριος Δικαίος Παπαφλέσσας (1788- 25 Μαΐου 1825) υπήρξε κληρικός, πολιτικός και μεγάλη μορφή της Επανάστασης. Επαναστατικός χαρακτήρας από μικρός, φοίτησε στη σχολή Δημητσάνας από την οποία δεν αποφοίτησε, ενώ μόνασε σε πολλά μοναστήρια με πρώτο το μοναστήρι Παναγιάς της Βελανιδιάς στην Καλαμάτα και αργότερα στης Ρεκίτσας. Στη Ζάκυνθο γνωρίστηκε με το Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και στην Κωνσταντινούπολη χειροτονήθηκε αρχιμανδρίτης από τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε’. Βρήκε τραγικό θάνατο στη Μάχη στο Μανιάκι στις 20 Μαΐου του 1825 με το κεφάλι του να αποχωρίζεται από το σώμα, προβάλλοντας και την τελευταία στιγμή ισχυρή αντίσταση με τους λίγους άνδρες που του είχαν απομείνει. Σύμφωνα με την παράδοση, ο Ιμπραήμ ζήτησε να βρουν το κεφάλι του και να το τοποθετήσουν στο σώμα του δένοντάς το σε ένα δέντρο. Ο Ιμπραήμ αναγνώρισε την ανδρεία, το θάρρος και την τόλμη του αντιπάλου του αναφωνώντας «Αμαρτία να χαθεί τούτος ο πολέμαρχος!»

Δύο σημαντικές ιστορικές προσωπικότητες που άφησαν το στίγμα τους στον αγώνα της απελευθέρωσης και συγκεντρώνοντας το θαυμασμό και την αγάπη όλων των Ελλήνων.

Και όμως, οι δυο τους δεν είχαν καλές σχέσεις μεταξύ τους.
Πιθανή αιτία; Μία παλιά διαμάχη ανάμεσα στους δύο ήρωες..

Μία ημέρα, ο Κολοκοτρώνης βρισκόμενος στη Ζάκυνθο, διάβαζε το Ευαγγέλιο. Συνήθιζε να διαβάζει ιστορίες από την Αρχαία Ελλάδα και την Καινή Διαθήκη, διότι ήταν ιδιαίτερα θρήσκος.

Ο Παπαφλέσσας τότε, βλέποντας τον Κολοκοτρώνη να διαβάζει μία έκδοση του Ευαγγελίου που για κάποιο λόγο δεν είχε εγκρίνει ο Πατριάρχης, κάνει παρατήρηση στον ίδιο να σταματήσει να τη διαβάζει. Ο Κολοκοτρώνης ακούγοντας την παρατήρηση, συνέχιζε να διαβάζει απτόητος με τον Παπαφλέσσα να προσπαθεί να τον μεταπείσει και να τον ενοχλεί διαρκώς.

Τότε ο Κολοκοτρώνης, σε μία στιγμή νεύρων και θυμού, αρπάζει από τα πυκνά γένια του τον Παπαφλέσσα και τον έριξε με δύναμη καταγής. Αυτό το επεισόδιο, σε συνδυασμό βέβαια και με όσα ακολούθησαν στη διάρκεια της Επανάστασης,  (κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, παρά το γεγονός ότι ήταν παλιός συνεργάτης του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, βρέθηκε στο αντίπαλο στρατόπεδο. Οι ένοπλες συγκρούσεις του με τους Κολοκοτρωναίους αποτελούν μελανή σελίδα στην όλη δράση του. ) κλόνισε τις σχέσεις των δύο ανδρών και έκτοτε η αντιπάθεια του ενός για τον άλλο τους συντρόφευσε μέχρι το θάνατό τους.

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟΝ…ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΔΗ ΚΗΠΟ ( vid )

Βορειοανατολική Αγγλία , 49 χλμ βόρεια του Νιουκαστλ , λίγο πριν τα σύνορα με την Σκωτία μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο με ποτάμια , ρυάκια και πύργους κρύβεται ένα ιδιαίτερο μέρος .

Ενας κήπος για περπάτημα , ένας κήπος που δεν πρέπει να ακουμπήσεις τα φυτά ή ακόμη περισσότερο να τα μυρίσεις . Καλώς ήρθες στον δηλητηριώδη κήπο του Αlnwick

Ο κήπος Alnwick είναι ένα από τα πιο όμορφα αξιοθέατα της Βόρειας Αγγλίας. Στα 14 στέμματα, οι επισκέπτες μπορούν να περιπλανηθούν ανάμεσα στα πολύχρωμα φυτά, τα αρωματικά τριαντάφυλλα, τους θάμνους με τα διάφορα σχήματα και τα σιντριβάνια. Αλλά, με ένα ρητό όρο: Να μην αγγίξουν, να μην μυρίσουν και να μην δοκιμάσουν κανένα από τα λουλούδια!

Γνωστός και ως Δηλητηριώδης Κήπος, φιλοξενεί 100 διαβόητους δολοφόνους και ο μόνος τρόπος για να τους γνωρίσετε από κοντά, αλλά όχι και πολύ κοντά, είναι να περάσετε τις μαύρες σιδερένιες πύλες με την προειδοποίηση: “Αυτά τα φυτά μπορούν να σκοτώσουν“.

Ο Δηλητηριώδης Κήπος είναι το δημιούργημα της Jane Percy, της δούκισσας του Northumberland, το οποίο έχει συγκεντρώσει πολλούς θαυμαστές, αλλά και αρκετές κριτικές.

Το 1995, ο Ralph Percy, σύζυγος της Jane Percy, έγινε η δούκας του Northumberland, μια κομητεία στη βορειοανατολική Αγγλία που εκτείνεται μέχρι τα σύνορα της Σκωτίας, όταν ο αδερφός του, Harry, ο 11ος δούκας του Northumberland, πέθανε απροσδόκητα από υπερβολική δόση αμφεταμινών.

Με τον τίτλο ήρθε και η περιουσία περίπου £300 εκατομμυρίων που περιελάμβανε 120.000 στρέμματα γης, 171 αγροκτήματα, 700 σπίτια και εξοχικά και φυσικά το κάστρο Alnwick, η παραδοσιακή έδρα του δούκα του Northumberland, με συλλογές Meissen, έπιπλα του Louis XIV και έργα ζωγραφικής Titian, Caneletto και Van Dyke.

Το Κάστρο Alnwick είναι το γνωστό σε εμάς Hogwarts, καθώς εκεί έγιναν τα γυρίσματα των δύο πρώτων ταινιών του Harry Potter. Επίσης έχει χρησιμοποιηθεί για πολλές άλλες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, όπως Downton Abbey, The Hollow Crown: The Wars Of The Roses, Star Trek: The Next Generation, Transformers: The Last Knight.

© great-castles.com

Ο Δηλητηριώδης Κήπος είναι ένας τόπος ενθουσιασμού και ίντριγκας

Όταν η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο κάστρο, ο σύζυγος της Percy την ενθάρρυνε να ανακαινίσει τους κήπους, οι οποίοι τότε δεν διέθεταν τίποτα περισσότερο από μεγάλες σειρές χριστουγεννιάτικων δέντρων. “Νομίζω ότι θα σκέφτηκε: Αυτό θα την κρατήσει ήσυχη, θα φυτέψει απλά μερικά τριαντάφυλλα“, λέει η δούκισσα. Αλλά εκείνη το προχώρησε λίγο παραπάνω.  Το 1996 προσέλαβε τον Jacques Wirtz, διάσημο αρχιτέκτονα εξωτερικών χώρων, για να τη βοηθήσει. Δεν ήθελε κάτι τυποποιημένο που θα έφτιαχναν όλοι. Ήθελε να δημιουργήσει κάτι υπέροχο αλλά και μοναδικό.

Αρχικά, η δούκισσα σκέφτηκε να φτιάξει έναν κήπο με βότανα που θα είχαν θεραπευτικές ιδιότητες. Όμως, μετά από ένα ταξίδι της στον διαβόητο δηλητηριώδη κήπο των Medici στην Ιταλία, η δούκισσα ενθουσιάστηκε και αποφάσισε να δημιουργήσει ένα κήπο με φυτά που θα μπορούσαν να σκοτώσουν αντί να θεραπεύουν.

Ένας από τους στόχους της Percy ήταν να διδάξει τα παιδιά για την επιστήμη και την βοτανική με τρόπο που πραγματικά θα τραβούσε το ενδιαφέρον τους. “Τα παιδιά δεν νοιάζονται για το πως η ασπιρίνη προέρχεται από το φλοιό ενός δέντρου, νομίζουν ότι είναι βαρετό. Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον είναι πώς ένα φυτό μπορεί να σκοτώσει ένα άνθρωπο και τι νιώθει λίγο πριν πεθάνει”, λέει η δούκισσα.

Η δούκισσα αναπτύσσει και ποικιλίες ναρκωτικών, από κάνναβη έως κοκαΐνη, στο πλαίσιο εκπαίδευσης κατά των ναρκωτικών. “Είναι ένας χώρος όπου οι επισκέπτες μπορούν να μάθουν για την επικίνδυνη πλευρά των φυτών. Εδώ προσφέρουμε μια νέα οδό για να μιλήσουμε για την κατάχρηση ναρκωτικών, τα περισσότερα από τα οποία αναπτύσσονται στη φύση“.

Τα φυτά πρέπει να λένε μια καλή ιστορία

Ένα από τα αγαπημένα φυτά της δούκισσας είναι η Μπρουγκμάνσια ή Σάλπιγγες των αγγέλων, μέλος της οικογένειας  των Στρυχνοειδών (Solanaceae) (η οποία περιλαμβάνει τη μπελαντόνα) που αναπτύσσεται στη Νότια Αμερική. “Είναι ένα εκπληκτικό αφροδισιακό πριν σε σκοτώσει“. Οι βικτοριανές κυρίες συχνά έκοβαν ένα λουλούδι από το φυτό και πρόσθεταν μικρές ποσότητες γύρης στο τσάι τους, το οποίο τους πήγαινε ένα LSD ταξίδι.

Υπάρχουν και φυτά που είναι αρκετά συνηθισμένα και τα βρίσκουμε σε πολλούς κήπους σπιτιών. Πολλοί άνθρωποι μένουν έκπληκτοι όταν συνειδητοποιούν ότι είναι τοξικά, όπως για παράδειγμα η δάφνη. Βέβαια, δεν λείπουν και οι επισκέπτες που έχουν εμπειρία στις δόλιες ιδιότητες των φυτών και θέλησαν να φύγουν με μερικά αναμνηστικά από τον κήπο. Το αποτέλεσμα ήταν να αποκοιμηθούν στο τιμόνι κατά την επιστροφή, έχοντας υποκύψει στις τοξικές αναθυμιάσεις από τα φύλλα.

Ολόκληρος ο κήπος βρίσκεται υπό 24ωρη φύλαξη. Το μεγαλύτερο μέρος των φυτών μέσα στις πύλες απαιτούν ειδική κυβερνητική άδεια για να καλλιεργηθούν. Πολλά από τα φυτά, όπως το Ricinus communis (από τους σπόρους του οποίου προέρχεται η ρικίνη), καλλιεργούνται σε κλουβιά, για να κρατάνε τους περίεργους επισκέπτες από το να πλησιάσουν πάρα πολύ κοντά.

κάνναβη

Παρά τις σοβαρές προειδοποιήσεις, οι επισκέπτες μπορεί να πέσουν θύματα των φυτών. Υπάρχουν αναφορές ατόμων που λιποθύμησαν καθώς περπατούσαν στον κήπο από τις τοξικές αναθυμιάσεις.

Αυτό όπως φαίνεται δε πτοεί τους περισσότερους, καθώς, σήμερα, οι κήποι προσελκύουν περισσότερους από 600.000 επισκέπτες κάθε χρόνο.

Μην πείτε όμως ότι οι υπεύθυνοι του κήπου δεν σας προειδοποίησαν!

Ο ΚΙΤΡΙΝΟΣ ΣΤΟΛΟΣ

1. Η Διώρυγα του Σουέζ βρίσκεται στην Αίγυπτο και ενώνει την Μεσόγειο με την Ερυθρά Θάλασσα και χωρίζει ουσιαστικά την Αφρική από την Ασία. Ξεκινάει από το Πορτ Σάιντ στην Μεσόγειο και τελειώνει στο Σουέζ. Το συνολικό της μήκος είναι 193 χιλιόμετρα.

2. Οι πρώτες σκέψεις διάνοιξης της διώρυγας είχαν ξεκινήσει από την εποχή των Φαραώ και η ιδέα ήταν να ενωθεί η Ερυθρά Θάλασσα με το Δέλτα του Νείλου, που στα χρόνια του Ηρόδοτου λέγεται ότι είχε πραγματοποιηθεί.

3. Μετά την κατάκτηση της Αιγύπτου από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη το 1798, δεν βρήκε την διώρυγα που είχαν φτιάξει οι Φαραώ και έτσι διερεύνησε εκ νέου την σκοπιμότητα κοπής του Ισθμού. Οι τότε ελλαττωματικοί υπολογισμοί στις μελέτες, ότι μπορεί να πλημμύριζε το Δέλτα του Νείλου, ήταν αρκετοί ώστε να μην ξεκινήσει το έργο.

4. Ο προγραμματισμός για την διάνοιξη της διώρυγας ξεκίνησε επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, από έναν Γάλλο, πρώην διπλωμάτη, με το όνομα Ferdinand de Lesseps, που διαπραγματεύτηκε και συστάθηκε η εταιρία Canal Suez. Η γέφυρα ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1859 και ολοκληρώθηκε το 1969. Οι Βρετανοί στην αρχή αντιτέθηκαν σε αυτήν την κατασκευή, αλλά αργότερα το 1875, όταν και η Αίγυπτος δημοπράτησε τις μετοχές της, αγόρασαν το 44%.

5. Το 1882 το Ηνωμένο Βασίλειο καταλαμβάνει την Αίγυπτο και παίρνει τον έλεγχο της διώρυγας ως και το 1936 που αποσύρεται από αυτήν αλλά εξακολουθεί να έχει τον έλεγχο της, ώσπου το 1956 η Αίγυπτος το αποκτά εξ ολοκλήρου και εθνικοποιεί την εταιρία.

6. Η διώρυγα είχε κλείσει για εμπορικούς σκοπούς το 1967 εξαιτίας του πολέμου των έξι ημερών μεταξύ της Αιγύπτου και του Ισραήλ και κράτησε ως το 1973 λόγω και των μετέπειτα συγκρούσεων μεταξύ των δύο χωρών. Άνοιξε τελικά το 1975 αφού καθαρίστηκε από τα κατεστραμμένα πλοία που βρίσκονταν μέσα σε αυτήν.

7. Τα άτυχα πλοία που περνούσαν εκείνες τις ημέρες από τη διώρυγα εγκλωβίστηκαν στο εσωτερικό της. Παρέμειναν εκεί για 8 ολόκληρα χρόνια (1967-1975). Ονομάστηκαν Κίτρινος Στόλος (Yellow Fleet) εξαιτίας της σκόνης που είχε κατακαθίσει πάνω τους με το πέρασμα των χρόνων. Μπορείτε να διαβάσετε την απίθανη ιστορία των 15 αποκλεισμένων πλοίων εδώ.

8. Τα πλοία που διέρχονται από τη διώρυγα καταβάλλουν στο αιγυπτιακό δημόσιο τέλη διέλευσης, γνωστά και ως διόδια, που υπολογίζονται με βάση την χωρητικότητας του πλοίου σε σχέση με την χωρητικότητα της διώρυγας. Επίσης τα πλοία υποβάλλονται σε υποχρεωτική πλοήγηση από την είσοδο μέχρι την έξοδό τους. Η ίδια η διώρυγα θεωρείται ως ουδέτερη θάλασσα.

9. Το 2015 ολοκληρώθηκε το νέο κανάλι του Σουέζ που επιτρέπει σε μερικά σημεία τη ροή των πλοίων και προς τις δύο κατευθύνσεις. Περίπου 19000 πλοία διέρχονται πλέον κάθε χρόνο μέσα από την διώρυγα.

10. Η διώρυγα του Σουέζ μειώνει τη διάρκεια ταξιδιού ενός πλοίου από την Ασία προς την Κεντρική Ευρώπη 8 με 9 ημέρες περίπου, διανύοντας 3500 ναυτικά μίλια λιγότερα.

11. Ένα τούνελ και 2 γέφυρες διασχίζουν το κανάλι. To τούνελ, με το όνομα Ahmed Mahdi, είναι μήκους 1640 μέτρων, ενώ η πιο γνωστή γέφυρα είναι η Γέφυρα της Ειρήνης ή αλλιώς Γέφυρα Ειρήνης του Μουμπάρακ. Υπάρχουν σχέδια για την κατασκευή και άλλων τούνελ.

12. Το Άγαλμα της Ελευθερίας που βρίσκεται στην Νέα Υόρκη αρχικά προοριζόταν για την διώρυγα του Σουέζ. Το άγαλμα της ελευθερίας σχεδιάστηκε από τον Γάλλο καλλιτέχνη και γλύπτη Frédéric Auguste Bartholdi, ο οποίος αφού επισκέφθηκε την Αίγυπτο το 1855, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα κολοσσιαίο άγαλμα με σκοπό να ανταγωνιστεί τα αρχαία της Αιγύπτου, και να θυμίζει και κάτι σαν τον Κολοσσό της Ρόδου.

Ο τίτλος της εργασίας του Bartholdi ήταν «η Αίγυπτος που φέρνει το φως στην Ασία» και ήταν ένα σχέδιο με τη μορφή μιας Αιγύπτιας γυναίκας ύψους 30 μέτρων φορώντας μια παραδοσιακή ενδυμασία, σαν ρόμπα, με ένα μαντήλι στο κεφάλι και με το χέρι της ανασηκωμένο με έναν πυρσό στο χέρι. Ο σκοπός ήταν το άγαλμα να τοποθετηθεί στο λιμάνι του Πορτ Σάιντ.

13. Τα τρία τέταρτα των κατοίκων της Κάσου (περίπου 5000 άτομα) μετακόμισαν κάποτε στην Αίγυπτο και βοήθησαν αποφασιστικά να φτιαχτεί η διώρυγα του Σουέζ. Στην χερσόνησο είχε στηθεί ολόκληρη Κασιώτικη κωμόπολη. Ο ίδιος ο Λεσέψ αναγνώρισε την προσφορά των Κασιωτών στο διάσημο έργο, αλλά δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει το αίτημα τους να ονομαστεί Νέα Κάσος η καινούρια πόλη που ξεφύτρωσε εκεί, το Πορτ Σάιντ. Είχε ήδη υποσχεθεί αυτή την τιμή στον αντιβασιλέα της Αιγύπτου Σαϊντ Πασά.

Οι Κάσιοι έχουν τραγουδήσει την πληθυσμιακή αφαίμαξη του νησιού τους για την κατασκευή της διώρυγας του Σουέζ: «Να ‘τον να ζη ο Ντε Λεσέψ, εί(θ)εν να τον δικάσω, που μπίταρε (= εποίκησε) την έρημο κι ερήμαξε την Κάσο». Επίσης, ο πρώτος πλοηγός που διέπλευσε τη Διώρυγα ήταν Κασιώτης ναυτικός.

Σκότωσα παντού, σκότωνα συνέχεια .!

Ο Πέντρο Ροντρίγκες υποστηρίζει ότι δολοφόνησε πάνω από 100 άτομα. Οι αρχές μιλούν για τουλάχιστον 71 θύματα, αριθμός που τον κάνει τον χειρότερο κατά συρροή δολοφόνο στην ιστορία της Βραζιλίας. Στα 68 του εκτελέστηκε με έξι σφαίρες.

«Το έγκλημα δεν είναι αστείο. Είναι σαν τον διάβολο. Σου δίνει με το ένα χέρι και σου παίρνει με το άλλο» είχε πει ο Πέντρο Ροντρίγκες Φίλιο. Για πάνω από μισό αιώνα ήταν το δικό του χέρι που… έπαιρνε. Αφαίρεσε τουλάχιστον 71 ζωές ενώ ο ίδιος υποστήριζε ότι τα θύματα του ήταν πάνω από 100. Όποιο και αν είναι το ακριβές νούμερο ο «Πεντρίνιο Ματαντόρ» είναι ο… παραγωγικότερος κατά συρροή δολοφόνος της Βραζιλίας. Με την επίφαση της «τιμωρίας των μοχθηρών» ο Ροντρίγκες σκότωνε όποιον δεν συμπαθούσε ή όποιον θεωρούσε ότι τον έβλαψε. Στις 5 Μαρτίου 2023 έφτασε η ώρα να γνωρίσει το άλλο χέρι του διαβόλου. Βρισκόταν έξω από τη σπίτι του στην πόλη Μότζι ντας Κρούζες όταν ένα αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά του. Δύο άντρες κατέβηκαν και τον πυροβόλησαν έξι φορές. Έτσι γράφτηκε ο επίλογος της ζωής του «Πεντρίνιο Ματαντόρ». Ήταν 68 ετών.

Φονιάς στα 14 του

Ο Πέντρο Ροντρίγκες Φίλιο ήρθε στη ζωή το 1954 σε μια φάρμα στη Σαντα Ρίτα ντο Σαπουκάι, στα νότια της περιοχής Μίνας Ζεράις. Γεννήθηκε με τραύμα στο κρανίο αποτέλεσμα μιας κλοτσιάς που είχε ρίξει ο πατέρας του στη μητέρα του όσο ο Πέντρο ήταν ακόμα στην κοιλιά της. Ο ίδιος λέει ότι από πολύ μικρός ένιωθε μια τάση για δολοφονία. Στα 13 του επιχείρησε να σκοτώσει τον ξάδελφο του σε μια πρέσα για ζαχαροκάλαμο. Στα 14 του έκανε τον πρώτο του φόνο. Ο πατέρας του απολύθηκε από το σχολείο που εργαζόταν με την κατηγορία ότι έκλεβε φαγητό που προοριζόταν για τους μαθητές.

Ο Πεντρίνιο πήρε την καραμπίνα του παππού του και περίμενε έξω από το Δημαρχείο της πόλης Αλφένας. Όταν εμφανίστηκε ο αντιδήμαρχος που είχε δώσει την εντολή της απόλυσης τον πυροβόλησε εν ψυχρώ και τον σκότωσε. Στη συνέχεια εκτέλεσε και έναν φύλακα του σχολείου τον οποίο θεωρούσε υπεύθυνο για την κλοπή του φαγητού.

Η εκδίκηση του Ματαντόρ

Διέφυγε στην περιοχή του Σάο Πάουλο, όπου ζούσε ο νονός του. Εκεί γνώρισε την Μποτίνια, τη χήρα ενός ναρκο-βαρόνου. Έζησαν μαζί και ανέλαβε την ηγεσία της οργάνωσης που είχε μείνει χωρίς αρχηγό. Με την εκτέλεση τριών αντιπάλων και εκφοβισμό ο Πεντρίνιο έγινε το αφεντικό της περιοχής αλλά τα δεδομένα άλλαξαν όταν η Μποτίνια έπεσε νεκρή από πυρά της αστυνομίας.

Αναγκάστηκε και πάλι να διαφύγει. Γρήγορα όμως έστησε τη δική του συμμορία και συνέχισε την εγκληματική του δράση. Σημείο καμπής στη ζωή του ήταν η γνωριμία με τη Μαρία Απαρεσίδα Ολίμπια. «Την αγάπησα και ακόμα την αγαπώ. Έκανα το όνομα της τατουάζ και δίπλα έγραψα: Είμαι ικανός να σκοτώσω για την αγάπη» θα πει ο ίδιος. Η Μαρία έμεινε έγκυος αλλά έχασε το παιδί. Ήταν μεγάλο χτύπημα για τον Πεντρίνιο αλλά θα ερχόταν ένα ακόμα μεγαλύτερο. Επιστρέφοντας στο σπίτι μια μέρα βρήκε νεκρή τη σύντροφο του. Την είχαν εκτελέσει με μια σφαίρα στο κεφάλι.

Η εκδίκηση του θα γιγάντωνε τον μύθο του «Πεντρίνιο Ματαντόρ» Βασάνισε και σκότωσε πολλά άτομα μέχρι να μάθει ποιος ήταν υπεύθυνος για τη δολοφονία. Την εντολή είχε δώσει ένας παλιός αντίπαλος του. Μαζί με μια ομάδα τεσσάρων ατόμων πήγαν σε μια γαμήλια δεξίωση όπου βρισκόταν ο δολοφόνος της Μαρίας και οι συνεργάτες τους. Άφησαν πίσω τους επτά νεκρούς και 16 τραυματίες.

«Μαχαίρωσα τον πατέρα μου και του μάσησα την καρδιά»

Το 1973 ο Πεντρίνιο συνελήφθη μετά από πληροφορία που έδωσε ο πατέρας μια φίλης του. Καταδικάστηκε για 48 δολοφονίες και η ποινή του ήταν 128 χρόνια φυλάκισης. Μέσα στο αυτοκίνητο που τον μετέφερε στη φυλακή σκότωσε τον συγκρατούμενο του ο οποίος είχε καταδικαστεί για βιασμό. «Οι βιαστές και οι προδότες δεν είναι καλοί άνθρωποι» θα πει.

Στη φυλακή έμαθε να διαβάζει, να γράφει και να σκοτώνει αδιάκριτα. «Σκότωσε στο κελί, στον διάδρομο, στην καφετέρια, στην αυλή. Σκότωσε παντού» γράφει μια αναφορά της αστυνομίας για τη δράση του με τις πληροφορίες να μιλούν για περίπου 40 δολοφονίες εντός των… τειχών.

Σκότωσε φίλους του, σκότωσε σωφρονιστικούς υπαλλήλους σκότωσε ακόμα και τον πατέρα του. Το 1974 βρέθηκαν στην ίδια φυλακή καθώς ο πατέρας του Πεντρίνιο δολοφόνησε τη μητέρα του με ματσέτα. «Μαχαίρωσε τη μάνα μου 21 φορές έτσι εγώ τον μαχαίρωσα 22. Είχα ένα περίστροφο μαζί μου. Το είχα πάρει από έναν αστυνομικό μέσα στη φυλακή. Έπρεπε όμως να χρησιμοποιήσω το μαχαίρι μου. Ο κόσμος λέει ότι μετά έφαγα την καρδιά του. Όχι, απλά την έκοψα γιατί ήταν θέμα εκδίκησης, σωστά; Την έκοψα και την πέταξα μακριά. Πήρα ένα κομμάτι, το μάσησα και το έφτυσα. » εξήγησε σε τηλεοπτική του συνέντευξη.

Οι άλλοι φυλακισμένοι τον έτρεμαν και σε κάποιες περιπτώσεις επιχείρησαν να τον δολοφονήσουν. Σε μια από αυτές του επιτέθηκαν πέντε άτομα στο προαύλιο. Ο Πεντρίνιο σκότωσε τα τρία με μαχαίρι και οι άλλοι δύο τράπηκαν σε φυγή.

Κανείς δεν ξέρει πόσους ακριβώς έχει σκοτώσει

Με τα δικαστικά αρχεία να έχουν χαθεί κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά πόσα ακριβώς άτομα έχει σκοτώσει ο «Πεντρίνιο Ματαντόρ». Ο ίδιος υποστηρίζει ότι τα θύματα του είναι πάνω από 100. «Έχω σκοτώσει εμπόρους ναρκωτικών, βιαστές, ρουφιάνους. Σκότωσα κάποιους γιατί απλά τους αντιπαθούσα και έναν συγκρατούμενο μου γιατί ροχάλιζε και με ενοχλούσε» θα πει. Οι αρχές υποστηρίζουν ότι πολλά από αυτά που λέει δεν είναι αλήθεια. «Έχει σκοτώσει λιγότερους απ’ όσους υποστηρίζει αλλά περισσότερους απ’ όσους εμφανίζονται στα επίσημα έγγραφα. Αυτό δείχνει και την ανεπάρκεια στο δικαστικό και νομικό σύστημα της Βραζιλίας» θα πει ο Τούλιο Καν, κοινωνιολόγος που εργαζόταν ως σύμβουλος για της φυλακές της χώρας.

Ο εγκλεισμός έκανε τον Πεντρίνιο όλο και πιο παρανοϊκό και χρησιμοποιούσε το μαχαίρι του για τον πλέον ασήμαντο λόγο. Ψυχιατρική αξιολόγηση που του έγινε το 1982 αναφέρει: «Ο Πεντρίνιο είναι η απόλυτη περιγραφή αυτό που η ψυχιατρική αναφέρει ως ψυχοπαθής. Το μεγαλύτερο κίνητρο στη ζωή του είναι η αυτοεπιβεβαιώση του μέσω της βίας. Είναι ένας παρανοϊκός, αντικοινωνικός χαρακτήρας».

Η αποφυλάκιση και το τέλος

Από το 1992 έως το 2002 κρατούταν σε πλήρη απομόνωση. Ερχόταν σε επαφή μόνο με τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους. Μετά το 2003 είχε δικαίωμα αποφυλάκισης βάσει ενός νόμου που επιτρέπει σε κάθε κρατούμενο που έχει εκτίσει πάνω από 30 χρόνια να καταθέσει αίτηση αναστολής της ποινής (πλέον ο νόμος έχει αλλάξει στα 40 χρόνια).

Η παραμονή του στο κελί παρατάθηκε αλλά στις 24 Απριλίου 2007 αποφυλακίστηκε. Τον Σεπτέμβριο του 2011 όμως συνελήφθη και πάλι για να δικαστεί για εγκλήματα που είχε διαπράξει στο παρελθόν. Καταδικάστηκε σε 8 χρόνια  και εξέτισε έως το 2018.

Μετά τη δεύτερη αποφυλάκιση του ο Πεντρίνιο ήταν πλέον 62 ετών και είχε περάσει τα 42 σε φυλακές. Δήλωνε μετανιωμένος και μέσω καναλιού που έφτιαξε στο Youtube μιλούσε για τη ζωή του και παρακινούσε τους νέους να μην εμπλακούν με το έγκλημα. Έζησε μόλις έξι χρόνια μετά την αποφυλάκιση του. Όταν δολοφονήθηκε, στις 5 Μαρτίου 2023, ήταν 68 ετών.

«Όσοι σκότωσα ήταν κακοί άνθρωποι»

Σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο περιοδικό Epoca στις αρχές του 2000 θα πει: «Δεν έχω κάτι να μετανιώσω. Όσοι σκότωσα δεν ήταν καλοί άνθρωποι. Δεν σκεφτόμουν κάτι όταν τους σκότωνα. Τίποτα γιατί ένας άχρηστος άνθρωπος πέθαινε. Δεν υπάρχει λόγος μετάνοιας, τίποτα. Ποτέ δεν σκότωσα ένα παιδί, μια γυναίκα ή έναν οικογενειάρχη.

Στο αριστερό του χέρι ένα τατουάζ γράφει: «Σκοτώνω για ευχαρίστηση». Ο δημοσιογράφος τον ρωτά: «Είσαι υπέρ της θανατικής ποινής;»

«Εγώ; Όχι, δεν είμαι υπέρ του θανάτου, όχι».

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΛΛΆΞΟΥΜΕ ΠΟΡΕΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΣΤΕΡΟΕΙΔΉ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΕΠΑΝΩ ΜΑΣ ?

H NASA τον Σεπτέμβριο του 2022 έριξε επάνω σε έναν αστεροειδή μια διαστημοσυσκευή με στόχο την αλλαγή κατά μερικών μοιρών στην πορεία του έτσι ώστε σε βάθος χρόνου αυτές οι μοίρες να επιδράσουν σημαντικά στην πορεία του που ίσως θα είχε προς τη γη . Κοινώς να εκτρέψουν την πορεία του .

Και μετά από μήνες να ποια είναι τα επιβεβαιωμένα συμπεράσματα.

Οι επιστήμονες απαντούν στο ερώτημα και έχουν καλά και κακά νέα. Τι έδειξαν τα δεδομένα της αποστολής DART και τι θα χρειαστεί για να πετύχει μια τέτοια σωτήρια εκτροπή.

Πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια ένας αστεροειδής οδήγησε στο τέλος της εποχής των δεινοσαύρων. Θα μπορούσαμε σήμερα να αποτρέψουμε μια τέτοια καταστροφική συνάντηση; Με την αποστολή DART (Double Asteroid Redirection Test) η NASA επιχείρησε να δώσει απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα. Στις 26 Σεπτεμβρίου 2022 έπληξε έναν αστεροειδή τον οποίο ονόμασε Δίμορφο, με στόχο να αλλάξει την τροχιά του.

Με την τεχνική ανατροπή «kinetic impactor» η NASA θέλησε να διαπιστώσει αν πράγματι μπορούμε να αποφύγουμε έναν τεράστιο διαστημικό βράχο που βρίσκεται σε πορεία σύγκρουσης με τον πλανήτη μας.

Μετά την επιτυχή πρόσκρουση στον Δίμορφο η αμερικανική διαστημική υπηρεσία αναλύει τα δεδομένα που προέκυψαν. Η ομάδα της αποστολής DART, της οποίας ηγήθηκε το Johns Hopkins Applied Physics Laboratory (APL), διαπίστωσε πως μια τέτοια αποστολή μπορεί να είναι όντως αποτελεσματική ως προς την εκτροπή ενός αστεροειδούς. Είναι το πρώτο  σημαντικό βήμα ως προς την αποτροπή ενός τέτοιου συμβάντος στο μέλλον.

Τα ευρήματα δημοσιεύτηκαν σε τέσσερα επιστημονικά άρθρα στο Nature. Μεταξύ άλλων, δείχνουν πως η αναχαίτιση ενός αστεροειδούς με διάμετρο περίπου μισού μιλίου όπως ο Δίμορφος μπορεί να επιτευχθεί χωρίς προηγούμενη αναγνωριστική αποστολή (αν και σίγουρα θα βοηθούσε). Ωστόσο υπάρχουν και τα κακά νέα.

Σε σχετική ανακοίνωση της NASA τονίζεται πως για να είναι επιτυχημένη μια τέτοια αποστολή χρειάζεται ένα πολύ μεγάλο χρονικό περιθώριο, πιθανότατα πάνω από δέκα χρόνια. Για να εκτρέψουμε έναν αστεροειδή θα πρέπει να τον εντοπίσουμε δεκάδες χρόνια πριν και να γνωρίζουμε ότι βρίσκεται σε πορεία σύγκρουσης. Τότε θα μπορούσαμε να οργανώσουμε μια αποστολή που θα άλλαζε την τροχεία του και θα τον έστελνε να περάσει δίπλα από τον πλανήτη μας. Πάντως, οι ερευνητές υπογραμμίζουν ότι η επιτυχία του DART «δημιουργεί αισιοδοξία σχετικά με τη δυνατότητα της ανθρωπότητας να προστατέψει τη Γη από την απειλή ενός αστεροειδούς».

Πέραν από την αξία της αποστολής ως προς την επιβεβαίωση της συγκεκριμένης τεχνικής ως αποτελεσματικού μέσου πλανητικής άμυνας, η DARΤ είναι ιδιαίτερα σημαντική και ως προς τη μελέτη των αστεροειδών, καθώς η πρόσκρουση έκανε τον Δίμορφο «ενεργό αστεροειδή»- έναν διαστημικό βράχο που κινείται σαν αστεροειδής, μα έχει «ουρά» σαν κομήτης. Επιστήμονες θεωρούσαν πως κάποιοι ενεργοί αστεροειδείς είναι αποτέλεσμα προσκρούσεων, ωστόσο μέχρι τώρα κανείς δεν είχε δει την «ενεργοποίηση» ενός αστεροειδούς και το σκάφος της αποστολής DART επιβεβαίωσε ακριβώς αυτό.

Όσο τώρα για τις πιθανότητες να βρεθούμε σε πορεία σύγκρουσης με έναν μεγάλο αστεροειδή κάποια στιγμή στο μέλλον η επιστημονική κοινότητα δυστυχώς συμφωνεί ότι είναι μεγάλες.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΓΙΟΜ ΚΙΠΠΟΥΡ

Ο Πόλεμος του Γιομ Κιππούρ, ή αλλιώς Δ’ Αραβοϊσραηλινός πόλεμος, που συνέβη τον Οκτώβριο του 1973 αποτέλεσε την άρση της ταπείνωσης που υπέστησαν οι αραβικές χώρες μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967. Αυτός είναι και ο τελευταίος της σειράς των Αραβοϊσραηλινών πολέμων. Γιομ Κιπούρ ονομάζεται η ισραηλινή εορτή του Εξιλασμού, ή αλλιώς Ημέρα της Εξιλέωσης.

Πριν τη σύρραξη
Μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών, το Ισραήλ εκτός από τις εκτάσεις που είχε καταλάβει, όπως τη χερσόνησο του Σινά (Αιγύπτου) και την ανατολική πλευρά του Ιορδάνη (Ιορδανίας) απέκτησε και αρκετά διπλωματικά όπλα, τα οποία χρησιμοποίησε για να αυξήσει την θέση του στην περιοχή. Η στάση αυτή υπήρξε αρκετά σκληρή, καθώς η τότε πρωθυπουργός του Ισραήλ Γκόλντα Μέιρ, αρνιόταν συστηματικά ικανοποιητικές παραχωρήσεις προς τα αραβικά κράτη. Επιπλέον, ο πρωθυπουργός της Αιγύπτου, Γκαμάλ Άμπντελ Νάσερ, μετά την ανάκληση της παραίτησής του διατηρούσε πλέον την πολιτική των τριών όχι (όχι στην αναγνώριση του Ισραήλ, στις διαπραγματεύσεις με αυτό και στην ειρήνη) υπό την νέα υφιστάμενη κατάσταση.
Ο Νάσερ άρχισε ένα εντατικό εξοπλιστικό πρόγραμμα, κατά το οποίο αναπληρώθηκε όλο το στρατιωτικό υλικό που χάθηκε στον Πόλεμο των Έξι Ημερών μέσα σε δύο χρόνια. Κύριος προμηθευτής αυτών των εξοπλισμών, βεβαίως με αντισταθμιστικά οφέλη ήταν η ΕΣΣΔ, η οποία και ενίσχυσε με επιπλέον 3.000 στρατιωτικούς συμβούλους στο Κάιρο, ανεβάζοντας τον τότε αριθμό των Σοβιετικών στρατιωτικών στους 20.000. Τον Ιούλιο του ’69 εγκαινιάστηκε από τον Νάσερ ο Πόλεμος της Φθοράς δημιουργώντας σποραδικές συγκρούσεις μικρής κλίμακας στην ανατολική όχθη της διώρυγας του Σουέζ σε αντιστάθμιση παρόμοιων δραστηριοτήτων των Ισραηλινών. Ωστόσο το σχέδιο αυτό έπαψε με τον θάνατο του Νάσερ τον Σεπτέμβριο του 1970.
Ο μέχρι τότε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ανουάρ Σαντάτ, που ανέλαβε στη συνέχεια πρόεδρος της Αιγυπτιακής Δημοκρατίας, ακολούθησε τη γραμμή του Νάσερ με μια πιο συντηρητική όμως πολιτική. Τον Ιανουάριο του 1971 ο μεσολαβητής του ΟΗΕ στην περιοχή, Γκούναρ Γιάρινγκ, σε συνεννόηση με την κυβέρνηση Νίξον και τον Χένρυ Κίσινγκερ, ζήτησε υποχωρήσεις και από τις δύο πλευρές. Το Φεβρουάριο ο Ανουάρ Σαντάτ, μετά από αμερικανικές υποσχέσεις οικονομικής βοήθειας έδωσε το πρώτο αιγυπτιακό «ναι» σε διαπραγματεύσεις. Από το Ισραήλ η Μέιρ, έδωσε αρνητική απάντηση, κατηγορώντας τον Γιάρινγκ και τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, Θαντ, ότι απαιτούσε την αποχώρηση των ισραηλινών δυνάμεων από τις νεοκατεχόμενες περιοχές στην προ του ’67 εποχή.Έτσι από το καλοκαίρι του 1972 άρχισαν οι δημόσιες απειλές, της Αιγύπτου και της Συρίας (προέδρου Άσσαντ) προς το Ισραήλ.

Ο αιφνιδιασμός της 6ης Οκτωβρίου
Η νέα συνοριακή μεθόριος Αιγύπτου – Ισραήλ εκτεινόταν στα 145 χλμ., ενώ της Συρίας – Ισραήλ σε 64 χλμ. Μετά τον πόλεμο του ’67 οι Ισραηλινοί δημιούργησαν οχυρώματα στην διώρυγα του Σουέζ. Οι οχυρώσεις αυτές πήραν το όνομα «Γραμμή Μπάρ-Λεβ». Καθώς η διώρυγα του Σουέζ δημιουργούσε φυσικές οχυρώσεις, από τα πλευρικά αναχώματα, οι Ισραηλινοί έκαναν έργα εκβάθυνσης των αναχωμάτων, ενώ έχτιζαν περιμετρικά ένα τσιμεντένιο οχύρωμα κάθε 7-10 χλμ, με περίμετρο 300 μέτρα, προστατευμένα από συρματοπλέγματα και ναρκοθετημένες περιοχές. Η λάσπη και η άμμος που μαζεύονταν συσσωρεύονταν στην ανατολική όχθη, δημιουργώντας υψίπεδα ύψους 20 μέτρων και βάθους 10 μέτρων.
Στις αρχές Οκτωβρίου του 1973 η διεύθυνση Πληροφοριών του Ισραηλινού στρατού (AMAN) και ο αρχηγός της υποστράτηγος Έλι Ζέιρα, συνέταξαν μια έκθεση, η οποία έμεινε στην ιστορία ως το μεγαλύτερο φιάσκο στην ιστορία των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών. Το συμπέρασμα της έκθεσης ήταν πως οι πιθανότητες αραβικής επίθεσης ήταν ελάχιστες, παρόλο που οι δημόσιες απειλές των αράβων γίνονταν συχνότερες, και ο βασιλιάς της Ιορδανίας υποδείκνυε το αντίθετο. Το πρωί της 6ης Οκτωβρίου υπήρξε πληροφόρηση από πληροφοριοδότη, πως ο πόλεμος ήτανε σίγουρος, και τα ισραηλινά στρατεύματα άρχισαν τις κινητοποιήσεις.
Στις 13:55 άρχισε η αιγυπτιακή επίθεση. Για να ξεπεραστεί το πρόβλημα της άμμου χρησιμοποιήθηκαν αντλίες νερού που άλλαξαν την ροή του νερού και αύξησαν την στάθμη με αποτέλεσμα να καταρρεύσει η συσσωρευμένη άμμος. Τα αιγυπτιακά άρματα πέρασαν το κανάλι μέσω πλωτών γεφυρών, ενώ αλεξιπτωτιστές έπεσαν στα νώτα της γραμμής άμυνας των ισραηλινών. Ταυτόχρονα υπήρξε αεροπορική και αντιαεροπορική κάλυψη. Μέχρι την 8η Οκτωβρίου οι Αιγύπτιοι είχαν προελάσει σε βάθος μόλις 6 χλμ. Παράλληλα άρχισε και η συριακή επίθεση. Τα συριακά στρατεύματα με μπουλντόζες και εξοπλισμό ανίχνευσης ναρκών προωθήθηκαν στην ουδέτερη ζώνη, εξαναγκάζοντας σε μερικές περιπτώσεις τους ισραηλινούς να υποχωρήσουν στα προηγούμενα σύνορά τους.

Η εξέλιξη του πολέμου
Παράλληλα οι αραβικές χώρες του OPEC επέβαλαν εμπορικό αποκλεισμό στις εξαγωγές πετρελαίου προς αμερικάνικες εταιρείες, και μείωση των εξαγωγών κατά 5% κάθε μήνα προς τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, δημιουργώντας έτσι την Α’ πετρελαϊκή κρίση. Παρόλα αυτά στο συριακό μέτωπο οι ισραηλινές δυνάμεις σημείωσαν αξιοσημείωτη πρόοδο απωθώντας τους Συρίους από την ουδέτερη ζώνη, παραμένοντας αγκυστρωμένοι στα υψίπεδα του Γκολάν.
Στις 8 Οκτωβρίου υπήρξε η πρώτη επίθεση των ισραηλινών, με σκοπό να δημιουργήσουν ρήγματα στην αιγυπτιακή επίθεση, χωρίς όμως τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Επιπλέον υπήρξε και αμερικάνικη επιχείριση μεταφοράς στρατιωτικού εξοπλισμού προς το Ισραήλ από αμερικανικά αεροπλανοφόρα που έπλεαν τότε στην ανατολική Μεσόγειο.
Στο συριακό μέτωπο από τις 11 μέχρι τις 14 Οκτωβρίου, οι ισραηλινές δυνάμεις απώθησαν τις συριακές προς τη Δαμασκό, η οποία όμως ενισχύθηκε με 30.000 Ιρακινούς και 500 άρματα.
Στις 14 Οκτωβρίου, άρχισε η μεγαλύτερη μάχη αρμάτων μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στην οποία έλαβαν μέρος περίπου 1.000 αιγυπτιακά οχήματα εναντίον περίπου 800 ισραηλινών. Η πλάστιγγα άρχισε να γέρνει υπέρ των Ισραηλινών μετά την νίκη τους στη μάχη.
Την 15η Οκτωβρίου, τέθηκε σε εφαρμογή η επιχείρηση Valiant, που επιδίωκε την αποκοπή των αιγυπτιακών στρατευμάτων από τους δρόμους ανεφοδιασμού τους. Ισραηλινοί στρατιώτες πέρασαν στη δυτική όχθη του Σουέζ. Μέχρι τις 21 Οκτωβρίου η αιγυπτιακή 3η στρατιά είχε μόνον έναν δρόμο ανεφοδιασμού τον οποίο αμύνονταν.
Τέλος στις 22 Οκτωβρίου από τις 18:00 έγινε γνωστό πως θα πρέπει να επιβληθεί κατάπαυση του πυρός.

Η λήξη του πολέμου
Τις τελευταίες μέρες του πολέμου οι δυτικές χώρες τις Ευρώπης αρχίζουν διαπραγματεύσεις για την κατάπαυση του πυρός. Όσο οι Ισραηλινοί έκλειναν τον κλοιό γύρω από την 3η αιγυπτιακή στρατιά, οι σοβιετικοί πίεζαν για κατάπαυση του πυρός, με την από κοινού με τις ΗΠΑ παρέμβαση. Ωστόσο η κατάπαυση του πυρός καθυστερούσε με αποτέλεσμα, περίπου 90-100 σοβιετικά πολεμικά πλοία να κατευθύνονται στη Μεσόγειο, ενώ αμερικανικά ραντάρ εντόπισαν σε ένα από αυτά ίχνη πυρηνικών κεφαλών.
Τελικά στις 22 Οκτωβρίου, μετά από αμερικανοσοβιετικό ψήφισμα, η Συρία επέστρεψε στα προπολεμικά σύνορά της, ενώ η Αίγυπτος ανέκτησε τον πλήρη έλεγχο στις δύο όχθες του καναλιού του Σουέζ, καθώς και μια λωρίδα γης στη δυτική όχθη του Σινά. Στα νέα αυτά σύνορα στη συνέχεια εστάλησαν ειρηνευτικές δυνάμεις από τον ΟΗΕ.
Στις 24 Οκτωβρίου ψηφίστηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας κατάπαυση του πυρός. Μερικές σποραδικές επιχειρήσεις μετά την 26η του Οκτώβρη διακόπηκαν μετά από παρέμβαση των Σοβιετικών. Στις 28 Οκτωβρίου υπήρξαν απευθείας συνομιλίας ανάμεσα σε Αιγυπτίους και Ισραηλινούς, όπου και υπογράφθηκε η τελική εκεχειρία που οδήγησε στη διάσκεψη της Γενεύης. Στις 18 Ιανουαρίου οι Ισραηλινοί αποδέχτηκαν να αποσύρουν τις δυνάμεις τους από την ανατολική όχθη του καναλιού του Σουέζ.

Αποτέλεσμα
Από εκείνη την εποχή υπήρξαν στενότερες συνομιλίες μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ, με αποτέλεσμα να λυθούν οι διαφορές τους με τη συνδρομή του αμερικανού προέδρου Τζίμι Κάρτερ στις 5 Σεπτεμβρίου του 1978 και οι Ισραηλινοί να εγκαταλείψουν τη χερσόνησο του Σινά. Επιπλέον ο Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ είχε και ελληνική εμπλοκή, καθώς ο δικτάτορας της Χούντας, Γεώργιος Παπαδόπουλος, αρνήθηκε την διέλευση και χρήση των αεροδρομίων της Σούδας και Ελευσίνας από τους Αμερικανούς προς συνδρομή των Ισραηλινών, σε αντίθεση μ’ εκείνη της ελεύθερης παραχώρησης του εθνικού εναέριου χώρου, των ελληνικών χωρικών υδάτων και της χρήσης των πολεμικών αεροδρομίων το 1967. Συνέπεια αυτού ήταν η γνωστή διαδοχή του Παπαδόπουλου από τον Δ. Ιωαννίδη και η ανάληψη της Προεδρίας από τον στρατηγό Φ. Γκιζίκη.

Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ (6 – 26 Οκτωβρίου 1973)
Τόπος: Χερσόνησος του Σινά, Υψίπεδα του Γκολάν
Μαχόμενοι: Ισραήλ – Αίγυπτος, Συρία, Ιράκ
Αρχηγοί:
Ισραήλ: Μοσέ Νταγιάν, Νταβίντ Ελάζαρ, Ίσραελ Ταρ, Χαίμ Μπαρ-Λεβ
Αίγυπτος: Σαάντ Ελ-Σάζλυ, Μουσταφά Τλας, Ανουάρ Σαντάτ
Συρία: Χαφέζ Αλ-Άσαντ, Αχμέντ Ισμαήλ Αλί
Δυνάμεις:
Ισραήλ: 415.000 στρατιώτες, 2300 άρματα μάχης, 3000 ΤΟΜΠ, 945 πυροβόλα, 561 αεροπλάνα, 84 ελικόπτερα, 38 πλοία
Αίγυπτος: 800.000 στρατιώτες (300.000 αναπτύχθηκαν, 80.000 πέρασαν), 1700 άρματα μάχης (1.020 πέρασαν), 2400 ΤΟΜΠ, 1120 πυροβόλα, 400 μαχητικά αεροσκάφη, 140 ελικόπτερα, 104 πλοία
Συρία: 150.000 στρατιώτες (60.000 αναπτύχθηκαν), 1.400 άρματα μάχης, 800–900 ΤΟΜΠ, 600 πυροβόλα, 350 αεροπλάνα, 36 ελικόπτερα, 21 πλοία
Ιράκ: 30.000 στρατιώτες, 250-500 άρματα μάχης, 500 ΤΟΜΠ, 200 πυροβόλα, 73 αεροπλάνα